Ten einde raad met 19-jarige 'Peter Pan' zoon
Goedemorgen,
Zoals de titel het zegt, ik ben ten einde raad. Ik weet niet waar te beginnen met mijn verhaal... Ik zal proberen het kort wat uit te leggen.
Ik ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen. Dochter van 22, zoon van 19 en nog een zoon van 12. Dochter en jongste zoon doen het prima. Echter met de nu reeds 19-jarige zoon zijn de problemen begonnen toen hij 16-17 was. Het sleept dus al jaren aan en ik ben al lange tijd echt op.
Even de historiek. Problemen zijn begonnen met aansluiting te zoeken bij verkeerde vrienden. Problemen begonnen heel klein. Spijbelen op school, er grote mond opzetten. Een schoolagenda waar er wekelijk plaats tekort was voor alle klachten die leerkrachten hadden. Van spijbelen werden het dagen afwezigheid. Uitzetting op de ene school, dan op de andere. Rondhangen op straat met die 'vrienden', dan begon ook de kleine criminaliteit, er was een fiets verdwenen waar hij betrokken bij was. Eerste keer dat ik moest naar het politiebureau gaan. Eerste werkstraf. Spijbelen werd erger, grof zijn op school ook, vechtpartijen, opnieuw een andere school, opnieuw een strafbaar feit. We zijn uitgezet geweest uit onze woonst omdat hij er gevochten had met de eigenaar na een discussie. Ik ben er verschillende maanden ziek van geweest. Want ik werd gedagvaard bij de vrederechter. Het is vreselijk om uitgezet te worden. Ook tegen mij werd hij gaandeweg meer en meer verbaal agressief, zoals mij uitschelden voor 'kankerhoer'. enz, enz.... Het ging altijd van kwaad naar erger. Op zijn 17e besloot hij op een morgen plots dat hij niet meer naar school wou. Ik maakte mij natuurlijk kwaad en hij kwam dan letterlijk tot tegen mijn neus staan met de boodschap 'zeg eens iets, ik kan je hier zo tegen de grond meppen als ik wil'. Politie is dan tussengekomen. Maar goed, hij bleef thuis zitten. Het rondhangen met zijn vrienden ging gewoon verder, en het plegen van strafbare feiten ook, zoals andere jongeren afpersen, vechten. Zijn dossier dat al een hele tijd bij jeugdzorg zat werd dan overgemaakt naar de jeugdrechtbank. Dat maakte geen enkele indruk op hem. Politie tussenkomsten bleven maar en na een tijd werd hij door de jeugdrechter geplaatst in een gesloten instelling. Ook daar bleek hij even onhandelbaar te zijn. Isoleecel, gooien met tafels, stoelen. Chocomelk tegen de muur, enz.... Na 6 maand is hij dan naar huis gekomen.
Ik heb familie wonen in het buitenland, hij is dan daar naartoe getrokken omdat hij het "hier allemaal beu was". Ook daar zijn na een tijd de conflicten begonnen, met meerdere vechtpartijen. Na 7 maand is hij dan teruggekeerd. Dat was augustus van dit jaar. Toen hij wou terugkeren ben ik even moeten zitten op de bank. Ik weet nog dat ik helemaal zat te trillen en dacht van nee, dit kan echt niet. Ik heb dan een bericht gestuurd van, je bent welkom, maar liever hier niet meer om te blijven. Heb hem gezegd dat ik dit niet meer haalbaar zag. Dan heeft hij een mooi mailtje gestuurd van 'mama, ik ga aan mijn toekomst werken, want ik wil een diploma halen'. En zo dom, ik ben erin getrapt.
Huidige situatie even toelichten...
Hij is nu 2,5 maand terug en het is een echte hel. 1 week is hij braaf geweest. Ik moest hem steeds maar herinneren aan zijn belofte dat hij mij beloofd had een opleiding te volgen en een diploma te halen. Ik kon er al snel uit afleiden dat hij helemaal niet gemotiveerd was om actie te ondernemen. Na 1 maand is hij zich dan toch gaan inschrijven bij de werkloosheidsdienst waar hij onmiddellijk aan de slag kon om een opleiding te volgen. Maandag en dinsdag is hij geweest met een lang gezicht. Op woensdag voelde hij zich al niet lekker zei hij en ging een doktersbriefje halen. De week erop hetzelfde. Na 2 weken is hij gewoon thuis gebleven, tot mijn grote ergernis. Nu zijn we terug naar af, wil opnieuw niet werken, niet studeren, ligt ganse dagen in bed in een kamer die een echte puinhoop is. Hangt langs de straat met diezelfde vrienden van vroeger. Doet niks anders dan liegen om aan geld te kunnen geraken. En tot overmaat van ramp brengt hij sinds 2 weken die vriendenkring ook mee naar huis. Eten de halve koelkast leeg en zonder enige schaamte blijven ze dan ook slapen op de bank na een hele nacht gamen. 's Morgens sta ik dan op en het eerste wat ik zie is een bende nietsnutten verspreid over de zetel. Ik ben alleenstaand, ik heb mijn zoon al 1000 keer uitgelegd dat het financieel niet makkelijk is en dan wordt de koelkast nog leeggeplunderd.
Hij heeft dus niks van respect voor mij. Luistert naar niks wat ik zeg of vraag en doet gewoon zijn zin verder. Ik heb er grote spijt van dat ik hem opnieuw in huis gehaald heb na zijn manipulatie mail. Ik dacht dat het misschien ging beter worden. Mijn grootste angst is dat dit iets is wat nog jaren kan doorgaan. Hij ziet nochtans hoe zeer het mij raakt maar dat boeit hem totaal niet. Het is een duidelijk voorbeeld van een Peter Pan : niet volwassen willen worden, geen verantwoordelijkheden en geen regels.
De meeste mensen zeggen me : schop hem eruit. Maar dat is niet zo eenvoudig. Hij staat ingeschreven bij mij, en je moet al een procedure starten via de rechter. En welke moeder doet nu zoiets, eigen kroost op straat zetten. Ik zou me er heel schuldig bij voelen. Dan zie ik hem al in mijn gedachten, op de hoek van de straat onder een stuk karton en dan zakt de moed me al in de schoenen. Geen enkele moeder wil zoiets. Maar zoals nu kan het ook niet verder.
Wat er al geprobeerd is :
- Via de rechtbank crisishulp aan huis voor gezinnen. Vele gesprekken gehad met de zoon, niks uitgehaald, hij was zelfs grof tegen die mensen.
- Zelf heb ik ook al vanalles geprobeerd, van gesprekken tot mij boos maken, niks heeft ooit geholpen.
- Naar psycholoog wil hij niet gaan, die moeten zich 'niet bemoeien'.
- Al veel advies gekregen van mensen : kook niet meer voor hem, was niet meer voor hem, maar iemand uitsluiten thuis is ook niet eenvoudig.
Het meest kwetsende commentaar die ik ooit gekregen heb was : je zoon is zo omdat je waarschijnlijk zelf ook zo bent. Het zou dus mijn schuld zijn dat hij zo geworden is. Ik ben niet perfect maar heb nooit enig gedrag gesteld die tot zoiets zou kunnen bijdragen. EN met de andere 2 kinderen gaat het prima. Dochter combineert studies met een weekend baantje.
Sorry, sorry voor het lange verhaal. Ik zit gewoon met een grote angst. Zoon wil niet werken en zal dus proberen als een parasiet verder te leven thuis en dat kan dus nog jaren voort duren. Ik voel me eigenlijk mentaal opgebrand en ik denk niet dat ik dit nog jaren verder kan verdragen.
Vele dank alvast !
Enige optie
De meeste mensen zeggen me : schop hem eruit. Maar dat is niet zo eenvoudig. Hij staat ingeschreven bij mij, en je moet al een procedure starten via de rechter. En welke moeder doet nu zoiets, eigen kroost op straat zetten. Ik zou me er heel schuldig bij voelen. Dan zie ik hem al in mijn gedachten, op de hoek van de straat onder een stuk karton en dan zakt de moed me al in de schoenen. Geen enkele moeder wil zoiets. Maar zoals nu kan het ook niet verder.
Het begint allemaal met de beslissing dat dit moet stoppen.
Nu faciliteer je het onaangepaste en schadelijke leven van een volwassen man ten koste van jezelf en je andere kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat zij niet onder deze situatie lijden en ik denk dat je verantwoordelijkheid bij hen zou moeten liggen.
Maar ook je zoon is op deze manier niet geholpen. Hij krijgt alle ruimte en leert helemaal niets. Laat hem op zijn neus gaan. Vaak moeten mensen met problemen eerst de bodem bereiken eer ze hulp accepteren.
Praat met je zoon. Geef hem een paar dagen om zn spullen te pakken en iets anders te zoeken. Wat hij met die mogelijkheid doet moet hij zelf weten. Na afloop van die dagen vervang je de sloten en zet je zijn spullen op straat. Geen gedoe met de rechter nodig.
Hard maar de enige manier waarop je jouw leven en dat van je andere kinderen weer terug krijgt.
Heel veel sterkte en kracht gewenst
Eens
Wat een vreselijke situatie Lotte. Hij moet je huis uit en wel zo snel mogelijk. Bescherm hiermee vooral je jongste zoon want die is nog op een kwetsbare leeftijd. Wees niet bang voor slapen in kartonnen dozen, hij manipuleert iedereen dus komt vast wel ergens binnen ( vader)? Je moet stoppen met aan hem te denken en vanaf nu aan jezelf en jongste denken, echt! Ik merk dat je dat nog niet doet, je houdt Peter Pan nog de hand boven het hoofd, je blijft je als moeder gedragen. Dat het niet werkt dan merk je op een vreselijke manier. Hij kan pas weer jouw zoon worden als hij zelfstandig is en volwassen is. Dat gaat niet gebeuren als hij in huis blijft.
Herkenbaar
Lieve Lotte,
Ja, andere mensen hebben makkelijk praten als ze dingen zeggen als "zet hem op straat" of "dat heeft hij van jou". Maar er blijft weinig anders over.
Ik woon samen met mijn vriend, en bij zijn zoon was het bijna exact hetzelfde. Als dit zo langer doorgaat met je zoon, heb je straks een 30-jarige thuis die volledig op de zak van anderen teert. En op die leeftijd wordt het pas echt lastig te integreren in de maatschappij. Budgetteren, vaste lasten, ziektekostenverzekering, belastingen enz. dat zijn dingen die jongvolwassenen moeten leren in het echte leven.
Mijn vriend heeft ook van alles geprobeerd: samen met zoon (eigenlijk voor hem) op zoek naar banen, zelfs bij sollicitatiegesprekken voor de deur op hem gewacht. Boodschappen deed ik alleen voor ons, maar mijn vriend kocht alles wat zoonlief lgraag at en elke dag kreeg hij geld voor sigaretten.
Natuurlijk is het voor een ouder geruststellender te weten dat je kind niet op straat rondstruint, maar zo verandert er niets. Je kan blijven hopen op een wonder dat zoon ineens het licht ziet en uit zichzelf gaat werken of studeren.
Kijk, het enige wat je zoon nu hindert in zijn levensstijl, is het gezeur van zijn moeder. Voor de rest heeft hij alles wat hij nodig heeft en dat wordt op deze manier ook verder door jou ondersteund.
Meteen eruit zetten is een (te) grote stap voor je, maar resoluut zijn all-inclusive-verblijf onaangenamer maken is in ieder geval een begin. Mijn vriend en ik zijn op een gegeven moment gestopt met rekening met zijn zoon te houden. In ieder geval thuis. Hij kon wel mee-eten als er gekookt werd, maar dat lustte hij vaak niet. Zo heeft hij maanden op geroosterd brood geleefd. Zijn mobiel was stuk en we hadden allebei nog een goed functionerende telefoon over, maar die hebben we hem niet aangeboden. Hij lag tot 11 uur in bed en hij had aangegeven dat wij te veel lawaai maakten 's ochtends vroeg. Daar hebben we dan nog een schepje bovenop gedaan door om 7 uur luidruchtig smoothies te mixen. Zijn verwarming in zijn kamer deed het ook niet meer en we hebben die niet laten repareren. En we hebben de wachtwoorden veranderd van mijn Netflix-account en wifi-toegang.
Harde woorden zijn, sinds ik daar woon, niet gevallen, maar de "koude oorlog" die we gevoerd hebben, heeft hij wel degelijk gevoeld.
Klinkt allemaal misschien flauw, maar uiteindelijk viel toch het kwartje bij hem. Hij werkt nu en spaart voor een eigen woning. (Heeft waarschijnlijk ook te maken dat hij niet graag hoort wat de oudjes in de slaapkamer doen).
Uitsluiten is niet leuk, maar wel noodzakelijk. Voor hem, voor jou en je andere kinderen.
Ook van mij veel sterkte en een ondersteunende knuffel.
huisarts
Veel psychische problemen komen pas vanaf de pubertijd of begin 20 tot uiting. Heb je met je huisarts gesproken? Dat zou ik als eerste doen.
En is het een idee om bemoeizorg in te schakelen? (google daar eens op, met je plaats waar je woont), om hem richting hulpverlening te bewegen.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het zo'n vervelend jong is dat hij het helemaal expres doet. Heel veel sterkte..
België, Mijntje
ik denk niet dat daar iets als bemoeizorg bestaat.
Lotte, ik denk inderdaad dat je je andere kinderen en jezelf een groter plezier doet als je hem de deur uit zet. Je hebt al van alles geprobeerd om hem op het rechte pad te houden en te ondersteunen, maar het werkt niet. Hij glijdt af en neemt jullie mee. Soms is het beter om resoluut de deur dicht te doen. Zodat hij gedwongen wordt het zelf uit te zoeken. Misschien komt hij tot inkeer. Misschien ook niet. Maar nu gaat het allemaal ten koste van de rest van je gezin.
Ik zou zeker ook langs de huisarts gaan, maar ik denk niet dat die iets kan betekenen. Je zoon is volwassen, als hij geen hulp wil kun je hem die niet opdringen. En voor gedwongen opname is het denk ik nog lang niet erg genoeg. Hij is vast geen slecht mens, maar zijn gedrag nu is wel erg slecht voor jou en je andere kinderen. En natuurlijk voor hemzelf, maar dat is zijn eigen probleem.
Schat je in dat je veilig bent als je de sloten zou vervangen? Of zou het dan bedreigend kunnen worden? In dat geval zou ik de wijkagent (of wat jullie in België dan ook voor vergelijkbaars hebben) inseinen. En ik zou je andere kinderen voorlopig elders onderbrengen.
Heel veel sterkte, wat moet het moeilijk zijn om je kind zo af te zien glijden. Dikke knuffel. Oh ja, en trek je niks aan van mensen die zeggen dat het je eigen schuld zou zijn. Dat is niet zo. Nooit. Zelfs als jij je kinderen zou hebben mishandeld is hun gedrag nog steeds hun eigen keus. Dus laat dat van je afglijden. Wend je tot mensen die je steunen en helpen, de rest lekker links laten liggen. Die heb je niet nodig.
Belgie
Is er in Belgie geen instelling die zich bezighoudt met (aankomende) zwerfjongeren? Misschien kun je die om informatie vragen en mogelijk je zoon naar hen verwijzen. Op straat zonder opties lijkt me ook geen sinecure. Niet voor je zoon, maar ook niet voor jezelf.
Bedankt lieve mensen
Bedankt voor de reacties. Ik heb ze allemaal met heel veel aandacht gelezen. Ik besef dat ik wat vast zit tussen het besef wat voor hem nodig is : op eigen benen staan en vooral volwassen worden en mijn moedergevoel, waar hij uiteraard niet mee geholpen is. Het is inderdaad geen gezonde situatie voor de andere kids. Ik merk dat ze hem wat uit de weg gaan.
Het is inderdaad zo dat het enige wat hem in de weg staat zijn zeurende moeder is, voor de rest heeft hij het prima naar zijn zin. Ik zal alvast werken aan een afbouw van de all-in-service thuis. En inderdaad, dat manipulerende... Een koude oorlog klinkt misschien vreemd, maar je hebt wel gelijk. Zo kan ik hem ook het signaal sturen dat het echt niet ok is zo.
Bemoeizorg hebben we niet, maar wel genoeg voorzieningen voor probleemjongeren. Maar wil in niets meegaan. Toen hij in de gesloten instelling zat is er ook een psychiater langs geweest, wou ook niks zeggen. Advies om met een psycholoog te gaan praten wil hij ook niet. De huisarts is ook al geprobeerd. Voor hem zijn het allemaal "bemoeizieke mensen".
In het hier en nu is het voor hem misschien leuk en erg comfortabel, maar ik vraag me dikwijls af wat voor een gevolgen dit zal hebben op de lange termijn. Als hij bijvoorbeeld een meisje leert kennen, die hem zal voorstellen aan haar ouders. 1 van de eerste dingen die mensen vragen is "wat doe jij in het dagelijks leven". Toen ik hem die vraag voorlegde, zei hij doodleuk : "Ik zal zeggen dat ik aan het genieten ben van het leven". Die ouders gaan daar helemaal niet mee opgezet zijn en gaan er wellicht alles aan doen om hun dochter op andere gedachten te brengen. En dat is nog maar 1 iets. Jarenlang zitten niksen, nergens integratie, tenzij bij vrienden zoals hijzelf.....
Heel veel dank iedereen voor de reacties en de steun. Heb alles goed gelezen, opgenomen en nogmaals gelezen. Aan elke reactie heb ik heel veel !
Waar is de vader
van deze jongen?
Vader
O ja, vergeten te vermelden. De vader woont een 100 km verderop. Niet om elke dag eens langs te gaan dus, maar wel om de 2 weken was het de gewoonte om een weekend te gaan. Het contact is sinds de moeilijkheden begonnen daar ook verzuurd. Heeft daar ook ettelijke malen verbaal uitgehaald en via tekstberichten bedreigende dingen gestuurd. Ik denk dat hij tussen de 1 en 2 jaar niet meer geweest is. Onlangs is hij er 1x op bezoek geweest, maar dat was het dan ook. Zoon geeft aan er niet meer te willen gaan want het is er toch maar 'saai'. Mijn ex-partner heeft wel steeds het contact opgezocht, maar met weinig respons. Een oplossing heeft hij er natuurlijk ook niet voor en het enige wat ik krijg van reactie is : "Ah, maak je geen zorgen, het is een goeie jongen, heb wat geduld, groeit er wel uit". Voor hem natuurlijk makkelijk praten als hij er niet dagelijks in zit. Maar verder moet ik wel zeggen dat hij wel de moeite gedaan heeft om een blijvend contact op te bouwen.
Huh??
Waarom is de vader 100 km verderop gaan wonen? Hij maakt zich er wel erg makkelijk vanaf zo te horen. Ik denk dat die jongen zijn vader nu keihard nodig heeft 
Vader
Mijn partner had destijds (in 2002) iemand anders leren kennen via chat en die woonde zo een 100 km verderop. Hij is dan bij haar ingetrokken.Hij zit natuurlijk wel in een comfortabele situatie. Zoon zal dat contact wel nodig hebben, dat denk ik ook, maar eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat hij dat contact wel meerdere malen opgeblazen heeft met zijn verbale agressie. Maar ik ben het helemaal eens met je, een vaderfiguur die uit beeld is kan niet goed zijn...
Nee dat is vaak de oorzaak
van een hele hoop problemen. Bijzonder dat je ex zijn nieuwe vriendinnetje belangrijker vond dan zijn kinderen en het bieden van een stabiele thuissituatie voor hen.
En hoe gaat jouw constatering Lotte helpen, Lanza?
Ik word echt een beetje moe van iedere keer die gigantische open deuren. Ja, natuurlijk baalt Lotte er ook van dat ze geen ex-partner heeft die een beetje kan helpen en ondersteunen. Lotte had vast ook vele malen liever gehad dat haar ex 3 straten verderop was gaan/blijven wonen zodat de kinderen hem vaker hadden kunnen opzoeken en dat hij een actieve rol was blijven spelen. Maar ja, daar ging ze niet over. Ze waren gescheiden, weet je nog?
Dus, in plaats van te constateren waar het mis is gegaan (nogal aanmatigend trouwens, zo vanachter je toetsenbord in je perfecte leven en zonder verder enige kennis van zaken en van de situatie bij Lotte): zou je misschien eens kunnen nadenken over constructieve, helpende reacties? Iets waar iemand ook echt wat aan heeft? Zou zoveel prettiger zijn op dit forum...
Vader
Ja, het is inderdaad wel zo. Ik had het ook liever allemaal anders gezien. Ik wil zeker niet zeggen dat ik perfect ben en bij een echtscheiding ben je met 2. Ik kon misschien dit of dat beter gedaan hebben in de relatie. Achteraf pieker je daar natuurlijk wel over. Ik heb me ook al eindeloos zitten afvragen of alles er ging anders uitgezien hebben indien we nog waren samen geweest, en met hopen schuldgevoelens gezeten. Ik vermoed van wel, het ging wellicht niet zo geweest zijn, maar niet elke jongere van gescheiden ouders zoekt aansluiting bij tuig en gaat iedereen uitschelden of stelt onmogelijk gedrag. Maar je hebt natuurlijk wel een punt...
Maar na een scheiding
is de rol van een vader toch niet ineens optioneel? Hun vader 'opzoeken'? Nou nee, hij is mede- opvoeder, dus het is gewoon heel raar dat je 100km ver weg verhuist als je kinderen nog klein zijn en je nodig hebben. En dan is raar nog een understatement. Het is een vorm van verwaarlozing en verwaarlozing is weer een vorm van mishandeling.
De oorzaak mag best genoemd worden als het zo voor de hand ligt. Ts: kunnen vader en zoon niet samen een week op een actieve vakantie? Kan hij terug verhuizen zodat zijn zoon bij hem kan wonen?
zet
Je moet het er wel uitgebreid met de vader over hebben. Je zoon kan ook bij hem gaan wonen. Of meer tijd nemen voor het vaderzooncontact, eens samen kamperen, zoiets. Voor zover zoon daarvoor nog te porren is. De vader kan in ieder geval meedenken.Ik weet even niet hoe lang je gescheiden bent, maar het kan best zijn dat je zoon mede daardoor de weg kwijt is en juist nu een vaderfiguur kan gebruiken. Hij is 19, maar jongens worden (mentaal) wat later volwassen.
Een vriendinnetje zou juist goed kunnen uitpakken, dat hij hoort dat anderen (dan zijn moeder) het maar niks vinden dat hij werkloos zonder diploma's thuis op de bank zit, kan dit ook motiverend werken. Als het puur gedrag is en geen onderliggende psychische ziekte is het wel iets waarbij hij zelf moet gaan merken dat hij degene is die aan zet is om iets van zijn leven te bakken. Ik denk dat het goed voor je is via de huisarts naar een psycholoog te gaan om te kijken hoe je met je zoon om kan gaan en voor jezelf dus, hoe dit te overleven.
Dus?
Hoe had Lotte dat dan moeten voorkomen? Je legt de verantwoordelijkheid weer eens waar hij helemaal niet hoort en praat haar op die manier nog meer een schuldgevoel aan dan ze toch al heeft. En waar ze niks mee kan.
Lotte, als je denkt dat je ex wat kan en wil betekenen zou ik daar zeker achteraan gaan. Maar laat je door Lanza niet vertellen dat jij ergens steken hebt laten vallen.
Vader
Ik wil hier zeker geen discussie uitlokken of zo, zeker niet de bedoeling. Een week vakantie zou wel nog kunnen maar intrekken, dat zal niet meer lukken, na alle uitlatingen via tekstberichten. Ik ben ondertussen 17 jaar gescheiden. Zoon was dus nog erg klein. Een vriendinnetje zou inderdaad wat kunnen achter hem aan zitten om zijn leven in handen te nemen. Hij heeft 1 keer een vriendinnetje gehad, ondertussen al meer dan een jaar geleden, maar dat meisje moest het verplicht uitmaken van haar moeder nadat die vernomen had hoe de situatie in elkaar zat. Dat meisje heeft dan nog een klap gekregen van m'n zoon. Zucht... Maar ok, dat ligt ondertussen al een tijd achter ons.
Ik zal zeker vandaag nog contact opnemen met mijn ex en dat bespreken dat hij ook een actievere rol kan opnemen. Als de zoon dat zal willen is de vraag.
Doen wat je liever niet wil doen.....
Maar die je toch doet.
Je gaat met je kind naar de tandarts ondanks dat je weet dat het zeer kan doen. Dan zeg je ook niet, ach, laat dat gaatje maar zitten, het is zo zielig voor het kind.
Op deze manier neem je honderden beslissingen waarvan je weet dat op dat moment je kind er niet blij mee is, maar waarvan jij weet dat dat toch het beste is.
Idem dito met het je kind “Op straat“ zetten. Soms is dat de beste en tegelijkertijd het moeilijkste ding wat je ooit gedaan hebt/ ooit zult doen.
Wij hebben het hier ook ‘s nachts om 00:45 gedaan van zondag op maandag en wat hebben wij ons beroerd gevoeld. Ik zie mezelf nog huilend de hond uit laten ‘s nachts nadat hij In het donker weggefietst was.
We moesten alleen wel. We hadden ook nog de zorg voor andere kinderen, die konden en mochten niet de dupe worden van hun oudere broer. En natuurlijk ook de zorg voor ons gezin, onze relatie. Ieder gezinslid draait daar in mee, maar is niet automatisch het centrum van het universum, degene om wie alles draait.
Voor jezelf en je gezin kiezen houdt niet automatisch in dat je dan tegen hem kiest.
je kiest ook voor hem maar dan op een andere manier, een manier die niet ten koste gaat van je gezin.
Sterkte.
Hartverscheurend
om dit te lezen...
Goeie vergelijking met de tandarts. Maar ik kan het me helemaal voorstellen hoe dit voor jullie moet geweest zijn. Moet verschrikkelijk zijn om je kind in het donker te zien wegfietsen.
Ik den k dat ikzelf een kwartier later al zou aan het rondrijden zijn met de wagen om hem te zoeken. Maar dat is natuurlijk niet oké. Zo wordt hij nog gesterkt in zijn foute gedrag. Soms is het best dat je enkel je verstand laat spreken en je hart even negeert.
Wel goed dat jullie daarin geslaagd zijn. Ik hoop dat alles goed zal komen bij jullie. Ondertussen besef ik, na al de reacties te hebben gelezen dat ik bij mezelf ook nog werk heb. Maar ik ga alvast aan de slag met alle tips... Bedankt en sterkte
Begeleid wonen
Daar is een kind uit onze omgeving enorm van opgeknapt. Dit kind was eerst naar een verslavingskliniek gegaan. Gelukkig had ze nog vriendinnen uit haar "oude"leven, die haar gepusht hebben om naar de kliniek te gaan. Nu heeft ze weer kansen. maar ik weet niet of dat hier haalbaar is.
Begeleid wonen
Dit hoofdstuk hebben we ook gehad. Wat we reeds allemaal niet geprobeerd hebben in de afgelopen jaren.
Zoon is verleden jaar 6 maand geplaatst geweest in een gesloten instelling. Na 5 maand kwam er een plaats begeleid wonen vrij. Hij mocht van de jeugdrechter vroeger weg uit de instelling als hij akkoord ging met de verhuis van de instelling naar dat project begeleid wonen. Reactie van de zoon was : 'boeit me niet, maar het is beter dan opgesloten zitten. Als de 6 maand erop zit, dan ga ik gewoon naar huis'. Dus moest hij er in feite minimum 1 maand blijven. En het is ook precies zo gegaan. Ik had ergens m'n hoop erop gevestigd want het was een zeer mooi aanbod. Een gebouw met een 10-tal gemeubelde ruime studio's. Gratis woonst en hij kreeg een maandbudget van 250 euro. Daartegenover stonden natuurlijk enkele voorwaarden: Het hebben van een daginvulling (werk of school) en om 21u binnen zijn. Dat waren naar mijn mening minimum regels. Maar zoon kan natuurlijk niet tegen regels en afspraken. Hij is er enkele dagen naar school geweest en al snel gestopt om opnieuw langs de straat te hangen met zijn 'vrienden', ook allemaal leeglopers zonder bezigheden. Hij kwam ook meerdere nachten niet opdagen, terwijl de avondklok 21u was. Trok zich van niks iets aan en toen de begeleiding daar probeerde in gesprek te gaan met hem is het van kwaad naar erger gegaan. Verbale agressie en bijna ook fysieke agressie. Want hij ging ze allemaal 'vermoorden' riep hij. Ze dachten toen ook wel dat hij onder invloed was van het een of ander. Dan hebben ze de jeugdrechter gecontacteerd en hebben hem toen op straat gezet. Ben hem toen gaan ophalen. Had ik misschien beter niet gedaan...
Zo een mooi iets verknoeid. Gratis woonst, hij kreeg er nog geld bovenop en er was 24u iemand aanwezig in geval van nood. Dat was een eenmalige kans, maar meneer kon niet omgaan met enkele eenvoudige regels.
Groot en sterk
Je zoon is groot en sterk en hij lijkt te voelen dat hij daarmee iedereen de baas kan zijn. Niemand mag zich met hem bemoeien en niemand mag hem regels opleggen. Doe je dat wel dan laat hij zien hoe sterk hij is, verbaal en fysiek.
Met iemand die zich zo opstelt valt niet samen te leven. Er is al van alles geprobeerd. Ik schat de rol van vader ook niet groot in, kind zal niet meer luisteren, hij voelt zich ook sterker dan vader waarschijnlijk. En een vriendinnetje, ik hoop het niet voor het meisje in kwestie.
Laat hem gaan Lotte, hij moet gaan. En zorgen zul je houden want het balletje kan twee kanten op rollen: of hij herpakt zich of hij gaat de verkeerde kant op, mogelijk als gevolg van een gedragsstoornis waar jij weinig aan kunt doen.
Wat je nog niet vertelde is of jouw zoon gebruikt. Waarschijnlijk wel en dan kun je er nog minder mee. Je moet nog een keer goed in actie komen. Heel veel sterkte.
Peter Pan?
Dit is toch geen Peter Pan? Deze jongen terroriseert de boel. Als hij zich nou gewoon onverantwoordelijk op zijn kamer zou terugtrekken, zou het nog te doen zijn, maar hij oefent enorme macht uit in het gezin, tot het veroorzaken van een huisuitzetting aan toe. De werkelijkheid is dat hij jou en de andere kinderen in zijn destructieve greep heeft en dat dat moet stoppen. Je moet jezelf niet meer wijsmaken dat jij hier in deze mate verantwoordelijkheid voor kunt en moet dragen.
Ik zou toch vaders positie onder de loep nemen. Nu gedraagt hij zich als een kennis, een buitenstaander. Hij vergoelijkt het gedrag van jullie zoon: "Ah, maak je geen zorgen, het is een goeie jongen, heb wat geduld, groeit er wel uit". Maar 'intrekken, dat zal niet meer lukken, na alle uitlatingen via tekstberichten.' Maar zo gemakkelijk kom je er als ouder niet vanaf. Hij draagt verantwoordelijkheid voor zijn zoon. Nu schuift hij alle verantwoordelijkheid op jou af en jij laat dat gebeuren. En dus komt het hele gewicht van wat er aan de hand is op jou neer. Als jij hem op straat zet, zet JIJ hem op straat. Vader kijkt toe en schudt meewarig zijn hoofd.
Ik denk dat jij met vader om de tafel moet gaan: zoon is niet te handhaven in huis, ook niet voor jullie (!) andere kinderen. Hoe verder? Wat zijn de opties? Bij vader wonen? Nee? Wat dan? En wat gaat vader bijdragen om tot een oplossing te komen? Ik vind dat ‘het normale’ in deze situatie is van vader te verwachten dat hij het veld betreedt en aan de wedstrijd deelneemt. Hij kan niet als toeschouwer op de tribune blijven zitten. Als hij zich er helemaal aan onttrekt, moet dat zichtbaar worden. Ook voor hulpverlening/zorg die er bij betrokken is of wordt.
Eén tip waar je nu niks aan hebt. maar waar je wat aan kunt hebben als de kans zich voordoet: als hij ooit het huis verlaat, zoals bij die opname of naar het buitenland, 'tijdelijk' naar vader (?) maak dan zodra hij weg is (niet daarvoor!) duidelijk dat hij niet meer terug kan komen. Herhaal dat keer op keer, ook tegen de betrokken hulpverleners. Laat hem niet meer denken dat hij ‘naar huis’ kan komen als het hem niet meer bevalt op de plek waar hij is. Laat hulpverleners niet meer denken dat ze achterover kunnen leunen, dat jij het wel weer opvangt. Het is over en uit. Je wil meedenken over een oplossing, maar terugkeer is geen optie meer.
En op dit moment: zijn er vanuit de opnamesituatie, de crisishulp of de politie ingangen naar hulpverleners of deskundigen om mogelijkheden te onderzoeken? Als jij een heel duidelijke doelstelling hebt (zoon het huis uit) is er misschien gemakkelijker wat vlot te trekken dan als het erom gaat zoon op het rechte pad te brengen. Het moet nu over jou gaan, en over de andere twee kinderen. Ze moeten nu jullie helpen om weer een normaal leven te kunnen leiden. Dat is een heel andere insteek dan alles uit de kast te halen om een jongeman te 'helpen' die helemaal niet van plan is zijn destructieve leven op te geven. Het is heel pijnlijk dat je niet meer voor hem kunt doen maar het is de werkelijkheid. Een woonplek regelen zou ik al heel coulant vinden, op dit moment. Op basis van wat je hier schrijft is na aanzegging simpelweg de sloten veranderen (helaas) ook goed te verdedigen.
Sterkte!
Groet,
Jo Hanna
Juist JoHanna!
Ik had steeds geen tijd om te reageren, maar verbaasde me erg over de term 'Peter Pan' voor iets wat vele malen ernstiger is.
Verder ook 100% eens met wat je schrijft. Ik vind ook echt dat vader moet inspringen, zeker als hij van mening is dat het 'een goede jongen' is. Dan verdient die jongen alle hulp die er nodig is om niet alles kapot te maken.
Lotte, wat ik niet begrijp, wat is er gebeurd met de crisisdienst toen dit niet werkte? Gestopt?! Is er nu geen hulp voor jullie? Als er eerder zulk zwaar geschut is ingezet als een gesloten instelling, waarvan hij niet is opgeknapt... Hoe kan er dan vervolgens gedacht worden dat hij wel gewoon zonder hulp bij jou thuis kan zijn?!
Kiezen
Ik denk dat je moet kiezen: of je zet hem er idd uit (zo snel mogelijk, en idd iom wie je er maar ook in kunt betrekken, maar zeker ook vader) of je laat hem voorlopig nog even thuis wonen.
Maar dat laatste dan wel in samenspraak met iedereen (wederom vader) maar zeker ook zoon.
Dus samen om de tafel, laat duidelijk overkomen dat het zoals het nu gaat niet werkt en stel duidelijk je grenzen.
Waarbij ik zou focussen op wat je *niet* wil zien, en invulling van zijn leven en oplossingen bij hem laten. En uiteraard kan hij hulp en steun vragen van jou of anderen maar daar moet hij wel concreet in worden en iedereen moet het erover eens zijn.
Bespreek ook duidelijk wat jullie moeten doen in voorkomende gevallen en wat termijnen zijn etc.
Wat wil hij? Hoe ziet hij het voor zich?
Ik zou geen halfbakken strategieën inzetten in dit geval. Hem 'een beetje' buiten het gezin houden, de zorg afbouwen, gaat je nergens brengen.
Ook te lang in deze situatie blijven niet.
En mocht je kiezen voor traject thuis blijven, betrek dan ook zeker de andere kinderen en vraag naar hun grenzen, die moeten ook gewaarborgd.
Bedankt
Bedankt! Het is zeker niet mijn bedoeling deze discussie dagenlang aan te houden. Jullie hebben ook jullie dagdagelijkse bezigheden. Ik waardeer het ten zeerste, dus bedankt ervoor!
Dat was destijds inderdaad terroriseren. Inderdaad fysiek sterk en naar de vader luistert hij ook niet, klopt. De huisarts en ook ikzelf hebben zich al afgevraagd of hij gebruikt. Ik heb er nooit enig bewijs van gevonden thuis en ik weet er ook niks van af moet ik zeggen. Ik weet niet hoe dat allemaal in elkaar zit, ben er zelf niet mee opgegroeid en ik zou niet weten waar ik zo'n producten moet kopen, maar naar het schijnt is het allemaal erg makkelijk. De begeleidingsdienst dacht wel dat er sprake was van gebruik.
Ik heb inderdaad al contact opgenomen met de vader om te vragen wat hij kan doen om meer aanwezig te zijn in de zoon zijn leven. Want hij heeft er net een maandje rondtrekken in Canada opzitten met zijn vriendin. Dus kan hij ook iets extra betekenen. Nog geen respons gehad.
Toen hij naar het buitenland vertrok heb ik inderdaad bij vertrek gezegd dat hij niet meer moest terugkomen na de calvarietocht die er geweest was. Maar dan kwam er dat mooie mailtje, "mama, mijn toekomst en diploma halen" en ben naïef geweest. Dat is wel goed opgemerkt: zomaar naar huis komen als het hem plots niet meer bevalt op de plek waar hij is.
De crisisdienst is 2x ingezet geweest. De 1e maal was via jeugdzorg, vrijwillig, dat waren 10 thuisbezoeken. Die dames konden niks aanvangen, werden bij bepaalde bezoeken zelfs nog uitgescholden, ik ook en uitspraken als "fuck off jij...", dat ontbrak niet. Het is vooral duidelijk dat van zodra iemand begint over regels en afspraken, dit het effect heeft van een rode lap op een stier. Dat was iets wat keer op keer opviel. De 2e maal crisisbegeleiding was eerder uitzonderlijk, omdat dat meestal maar 1x aangeboden wordt. Toch heeft de jeugdrechter dan nog opdracht gegeven voor een 2x, om het nog maar eens te proberen. 2x gaf hetzelfde effect als de 1x. Na de 2e 10 sessies was het dan ook de laatste keer.
Ik had ook gedacht dat een gesloten instelling hem wel ging doen afkoelen, maar niks. Het was nochtans een plaats waar je geen geintje ging flikken met de begeleiding, daar was de tolerantiegrens een heel stuk lager, maar toch. Dan krijg je snel een machtsspelletje. Ik hou vol en jullie ook, wie gaat er eerst door de knieën.
Zeer veel dank lieve mensen nogmaals voor jullie fijne reacties. Als jullie dit onderwerp willen afsluiten, voor mij prima, ik heb heel wat aan alles. Het is zeer bruikbaar om er verder mee te gaan. Thx !!!
blijven
Beste Lotte, als je het goed vindt dan blijven we nog even. Het is ons geen moeite hoor. We blijven nog even meelezen om te horen wat jij met de adviezen hebt gedaan en wat het effect ervan is op jouw zoon en de rest van het gezin. Het is niet gemakkelijk en misschien wil je nu weer afscheid van ons nemen omdat het veel van je vraagt. Wij laten jou echter nog niet gaan. Ook tijdens het proces van afscheid nemen mag je ons berichten. Laat maar weten hoe moeilijk het is, we snappen het allemaal. Maar je hebt ons wel nodig om door te zetten. De kans is groot dat alles niet in een keer lukt en dan kun je hier je hart luchten. Doe maar.