Ten einde raad met 19-jarige 'Peter Pan' zoon
Goedemorgen,
Zoals de titel het zegt, ik ben ten einde raad. Ik weet niet waar te beginnen met mijn verhaal... Ik zal proberen het kort wat uit te leggen.
Ik ben een alleenstaande moeder met 3 kinderen. Dochter van 22, zoon van 19 en nog een zoon van 12. Dochter en jongste zoon doen het prima. Echter met de nu reeds 19-jarige zoon zijn de problemen begonnen toen hij 16-17 was. Het sleept dus al jaren aan en ik ben al lange tijd echt op.
Even de historiek. Problemen zijn begonnen met aansluiting te zoeken bij verkeerde vrienden. Problemen begonnen heel klein. Spijbelen op school, er grote mond opzetten. Een schoolagenda waar er wekelijk plaats tekort was voor alle klachten die leerkrachten hadden. Van spijbelen werden het dagen afwezigheid. Uitzetting op de ene school, dan op de andere. Rondhangen op straat met die 'vrienden', dan begon ook de kleine criminaliteit, er was een fiets verdwenen waar hij betrokken bij was. Eerste keer dat ik moest naar het politiebureau gaan. Eerste werkstraf. Spijbelen werd erger, grof zijn op school ook, vechtpartijen, opnieuw een andere school, opnieuw een strafbaar feit. We zijn uitgezet geweest uit onze woonst omdat hij er gevochten had met de eigenaar na een discussie. Ik ben er verschillende maanden ziek van geweest. Want ik werd gedagvaard bij de vrederechter. Het is vreselijk om uitgezet te worden. Ook tegen mij werd hij gaandeweg meer en meer verbaal agressief, zoals mij uitschelden voor 'kankerhoer'. enz, enz.... Het ging altijd van kwaad naar erger. Op zijn 17e besloot hij op een morgen plots dat hij niet meer naar school wou. Ik maakte mij natuurlijk kwaad en hij kwam dan letterlijk tot tegen mijn neus staan met de boodschap 'zeg eens iets, ik kan je hier zo tegen de grond meppen als ik wil'. Politie is dan tussengekomen. Maar goed, hij bleef thuis zitten. Het rondhangen met zijn vrienden ging gewoon verder, en het plegen van strafbare feiten ook, zoals andere jongeren afpersen, vechten. Zijn dossier dat al een hele tijd bij jeugdzorg zat werd dan overgemaakt naar de jeugdrechtbank. Dat maakte geen enkele indruk op hem. Politie tussenkomsten bleven maar en na een tijd werd hij door de jeugdrechter geplaatst in een gesloten instelling. Ook daar bleek hij even onhandelbaar te zijn. Isoleecel, gooien met tafels, stoelen. Chocomelk tegen de muur, enz.... Na 6 maand is hij dan naar huis gekomen.
Ik heb familie wonen in het buitenland, hij is dan daar naartoe getrokken omdat hij het "hier allemaal beu was". Ook daar zijn na een tijd de conflicten begonnen, met meerdere vechtpartijen. Na 7 maand is hij dan teruggekeerd. Dat was augustus van dit jaar. Toen hij wou terugkeren ben ik even moeten zitten op de bank. Ik weet nog dat ik helemaal zat te trillen en dacht van nee, dit kan echt niet. Ik heb dan een bericht gestuurd van, je bent welkom, maar liever hier niet meer om te blijven. Heb hem gezegd dat ik dit niet meer haalbaar zag. Dan heeft hij een mooi mailtje gestuurd van 'mama, ik ga aan mijn toekomst werken, want ik wil een diploma halen'. En zo dom, ik ben erin getrapt.
Huidige situatie even toelichten...
Hij is nu 2,5 maand terug en het is een echte hel. 1 week is hij braaf geweest. Ik moest hem steeds maar herinneren aan zijn belofte dat hij mij beloofd had een opleiding te volgen en een diploma te halen. Ik kon er al snel uit afleiden dat hij helemaal niet gemotiveerd was om actie te ondernemen. Na 1 maand is hij zich dan toch gaan inschrijven bij de werkloosheidsdienst waar hij onmiddellijk aan de slag kon om een opleiding te volgen. Maandag en dinsdag is hij geweest met een lang gezicht. Op woensdag voelde hij zich al niet lekker zei hij en ging een doktersbriefje halen. De week erop hetzelfde. Na 2 weken is hij gewoon thuis gebleven, tot mijn grote ergernis. Nu zijn we terug naar af, wil opnieuw niet werken, niet studeren, ligt ganse dagen in bed in een kamer die een echte puinhoop is. Hangt langs de straat met diezelfde vrienden van vroeger. Doet niks anders dan liegen om aan geld te kunnen geraken. En tot overmaat van ramp brengt hij sinds 2 weken die vriendenkring ook mee naar huis. Eten de halve koelkast leeg en zonder enige schaamte blijven ze dan ook slapen op de bank na een hele nacht gamen. 's Morgens sta ik dan op en het eerste wat ik zie is een bende nietsnutten verspreid over de zetel. Ik ben alleenstaand, ik heb mijn zoon al 1000 keer uitgelegd dat het financieel niet makkelijk is en dan wordt de koelkast nog leeggeplunderd.
Hij heeft dus niks van respect voor mij. Luistert naar niks wat ik zeg of vraag en doet gewoon zijn zin verder. Ik heb er grote spijt van dat ik hem opnieuw in huis gehaald heb na zijn manipulatie mail. Ik dacht dat het misschien ging beter worden. Mijn grootste angst is dat dit iets is wat nog jaren kan doorgaan. Hij ziet nochtans hoe zeer het mij raakt maar dat boeit hem totaal niet. Het is een duidelijk voorbeeld van een Peter Pan : niet volwassen willen worden, geen verantwoordelijkheden en geen regels.
De meeste mensen zeggen me : schop hem eruit. Maar dat is niet zo eenvoudig. Hij staat ingeschreven bij mij, en je moet al een procedure starten via de rechter. En welke moeder doet nu zoiets, eigen kroost op straat zetten. Ik zou me er heel schuldig bij voelen. Dan zie ik hem al in mijn gedachten, op de hoek van de straat onder een stuk karton en dan zakt de moed me al in de schoenen. Geen enkele moeder wil zoiets. Maar zoals nu kan het ook niet verder.
Wat er al geprobeerd is :
- Via de rechtbank crisishulp aan huis voor gezinnen. Vele gesprekken gehad met de zoon, niks uitgehaald, hij was zelfs grof tegen die mensen.
- Zelf heb ik ook al vanalles geprobeerd, van gesprekken tot mij boos maken, niks heeft ooit geholpen.
- Naar psycholoog wil hij niet gaan, die moeten zich 'niet bemoeien'.
- Al veel advies gekregen van mensen : kook niet meer voor hem, was niet meer voor hem, maar iemand uitsluiten thuis is ook niet eenvoudig.
Het meest kwetsende commentaar die ik ooit gekregen heb was : je zoon is zo omdat je waarschijnlijk zelf ook zo bent. Het zou dus mijn schuld zijn dat hij zo geworden is. Ik ben niet perfect maar heb nooit enig gedrag gesteld die tot zoiets zou kunnen bijdragen. EN met de andere 2 kinderen gaat het prima. Dochter combineert studies met een weekend baantje.
Sorry, sorry voor het lange verhaal. Ik zit gewoon met een grote angst. Zoon wil niet werken en zal dus proberen als een parasiet verder te leven thuis en dat kan dus nog jaren voort duren. Ik voel me eigenlijk mentaal opgebrand en ik denk niet dat ik dit nog jaren verder kan verdragen.
Vele dank alvast !
er komen hier soms ook anderen die zoiets als jij meemaken,met hun kind, je bent niet alleen!
ODD?
Ik heb de draad hier zitten lezen en vraag me af of er geen sprake is van ODD, met mogelijk andere bijkomende problemen zoals ADHD?
Het klinkt als iemand die het niet voor elkaar krijgt om het leven te leiden dat hij wil omdat hij bepaalde beperkingen heeft, en daar liefst anderen de schuld van geeft (al weet je nooit wat er in hemzelf omgaat en waar de woede vandaan komt, die kan ook draaien om zijn eigen onvermogen).
Het grote probleem met omgaan met autoteit en begrenzingen doet aan ODD denken. Ik heb daar zelf geen ervaring mee maar anderen misschien wel.
Daarmee ben je niet gelijk geholpen, dat snap ik ook, maar het beeld lijkt er bij te passen.
Bij Balans kunnen ze misschien ook wat tips geven uit ervaring over hoe om te gaan met zulke kinderen, want al is hij 19, het is nog steeds jouw kind.
Dank je
Heel lief! Bedankt.
Ik hou jullie zeker op de hoogte van de evoluties!
gedwongen opname
Dag Lotte, wat een slechte situatie waar jij met je zoon en andere kinderen in bevindt. Ik wil toch even laten weten dat een gedwongen opnamen niet 'zomaar' gaat. Kijk eens hier: https://www.vlaanderen.be/gedwongen-opname-of-collocatie. In principe moet er voor een collocatie een psychische stoornis zijn. Ik schat dat jij wel een idee hebt of dat zo is of niet. Niet alle vervelende jongeren hebben een stoornis.
Ik weet niet of jullie in een grotere stad wonen waar er toch meestal wel een soort 'opvang' is voor mensen die op straat leven (in de winter dan toch). Hard maar misschien nodig. Hij moet op het punt komen dat hij over zijn toekomst gaat nadenken. Hij moet gaan beseffen dat hij niet altijd bij jou kan blijven (wonen) en van jouw harde werk en geld blijven profiteren.
Heeft hij zijn middelbaar afgemaakt? Er zijn zoveel mogelijkheden voor jongeren om voor te studeren tegenwoordig (bv. duaal leren). In januari beginnen meestal de beurzen waar je info kan krijgen. Het zou goed zijn als hij daar naartoe gaat. Hij moet een doel hebben in zijn leven en rondhangen met anderen, is misschien wel gezellig maar niet voor altijd.
Over een vriendinnetje zou ik mij dan geen zorgen maken, hij is pas 19. Als hij een meisje tegenkomt waarvan de ouders en/of zij (terecht) vinden dat er niet veel toekomst inzit, het kan hem alleen maar de ogen openen. In ieder geval, dit is geen focus nu. Hij moet jullie gerust laten en zijn eigen leven op de rit krijgen. Of hij heeft effectief een stoornis en dan moet daar naar gekeken worden, of hij heeft niks en dan moet hij zijn leven oppakken.
Maar je zal toch echt wat moeten gaan doen, voor jezelf maar zeker ook voor je jongste zoon. Zijn oudere broer zo zien is niet goed voor hem.
Oeps
Ik heb blijkbaar enkele berichten niet gezien, stonden al op een 2e pagina.
Wij wonen in een dorp. Dichtsbijzijnde stad op een 10 km. Dat is net hetgeen wat me kwaad maakt, ik wil niet dat hij een parasiet zal zijn voor de rest van zijn leven en van iedereen gaat profiteren. Zijn middelbaar heeft hij niet afgemaakt. Op zijn 16e wou hij niet meer naar school gaan. Hij heeft gewoon de 1e 3 jaren van het middelbaar gedaan. Voor het 4e jaar was hij niet geslaagd en toen hij zich opnieuw ingeschreven had in een andere school om het opnieuw te doen, dan is hij gestopt na 2 maand. Dan is hij een maand later zich gaan inschrijven in nog een andere school en daar na een week gestopt. Samen was dat goed voor 380 euro weggegooid inschrijvingsgeld. Dat ik daar een week moet voor werken boeide hem niet. Een slecht voorbeeld inderdaad.
Ik heb al eens aangedrongen dat hij zich laat 'nazien' door een psychiater. Hij lachte dat weg. Zou ik daar op hameren dat ik dat echt wil?
Dank en groetjes...
ODD
En eens navragen of ODD mogelijk zou zijn of een andere stoornis...
Hij moet dringend wat
Als hij enkel de eerste 3 jaren vh middelbaar heeft gedaan, heeft hij enkel zijn diploma vd eerste graad middelbaar. Daar gaat hij heel moeilijk/niet mee aan de bak komen. Dat jij niet wil dat hij als parasiet gaat leven, is voor dovemansoren. Hij moet het zelf niet willen. Dat punt heeft hij blijkbaar (nog) niet bereikt.
Ik heb een aangetrouwd familielid met de nodige problemen (psychiatrische instellingen, geen school afgemaakt, verslaving enzovoort). Het is ellende. Op zijn 32 is hij aan tweedekansonderwijs (volwassenenonderwijs) begonnen, hopelijk haalt hij volgend jaar zijn diploma (dat hij dus al op 18 'hoorde te halen'). Maar na vele jaren heel diep te hebben gezeten, te hervallen (verslaving), is hij nu hopelijk echt op goede weg. Laat het niet zover komen, echt niet. Het is jaren stress voor iedereen. Hij heeft een lastig verleden (voortvloeiend uit een (v)echtscheiding) maar geen stoornis. Zijn broers en zussen zijn allemaal zonder problemen door het leven gegaan. Wat ik altijd vond was dat hij teveel uit de penarie werd gehouden door zijn familie: bijeenkomsten over zijn financiën (toen hij al ruim 25 was bv), zijn schulden betalen, hij mocht bij iedereen komen slapen enzovoort. Dat maakte, in mijn opinie, dat alles nog erger werd en langer duurde.
Een ander aangetrouwd familid is gecolloceerd geworden maar hij heeft een ernstige psychiatrische bepaalde stoornis, en woont nu (uiteindelijk) in begeleid wonen. Af en toe werkt hij maar hij zal nooit in de maatschappij kunnen integreren.
Als je denkt dat je zoon een stoornis heeft, zal hij toch echt zelf naar een psychiater moeten (willen) gaan. Ik begrijp niet goed dat hij al opgenomen is geweest en dat daar blijkbaar niks is onderzocht (of uitgekomen?). Als hij toen nog geen 18 was, kan je misschien toch uitzoeken of er mogelijks een diagnose is vermoed. Als je aan een stoornis denkt en eventueel aan collocatie, ga dit dan bespreken met je ex en je huisarts. Het is een heel onaangename procedure maar haar zoon was echt een gevaar voor de maatschappij en zichzelf. Ze kon niet anders dan collocatie aanvragen. Ze hebben hem met een politiewagen komen halen. Moest dit allemaal nodig zijn, zorg dat je mensen bij je hebt om je te steunen. Maar hoe was je zoon vroeger? Zeg maar toen hij 12/13/14 was?
Als er niks van stoornis aan de hand is, zou je zoon naar volwassenenonderwijs kunnen gaan, dat is flexibeler dan school. Op internet is er veel info. Maar hij zal echt wat moeten, want geen diploma, geen beroep aan het leren, waar kan hij zo terecht?
sorry
mijn bovenstaande tekst is blijkbaar wat verschoven op bepaalde plaatsen maar ik denk dat het toch wel duidelijk is?
SVG
'Als er niks van stoornis aan de hand is, zou je zoon naar volwassenenonderwijs kunnen gaan, dat is flexibeler dan school. Op internet is er veel info. Maar hij zal echt wat moeten, want geen diploma, geen beroep aan het leren, waar kan hij zo terecht?'
Als ik het verhaal van LotteB zo lees zijn die opties al lang gepasseerd en boeit het hem werkelijk niet hoe zijn toekomst eruit ziet. Voor hem: hopelijk hetzelfde als nu.
Ik kan je weinig advies geven, LotteB, behalve dan wat je al gelezen hebt. soms verandert iemand pas als de diepste van de diepe put bereikt is. Jij doet er (terecht) alles aan om hem daar weg te houden, maar het kan zijn dat hij daardoor juist ook niet ziet dat er echt iets moet veranderen.
Wellicht is het voor jezelf een goede tussenstap als je met de vader bespreekt dat het niet goed gaat (jouw mening, hij heeft er nog vertrouwen in dat het uiteindelijk goed komt); als je bespreekt dat je weet dat hij niet meer bij jou kan blijven wonen. Misschien helpt het je omd an eerst zijn spullen te verhuizen naar vader en met vader af te spreken dat, mocht het daar ook tot manipulaties en geschreeuw of geweld komen, dat vader hem dan op straat zet. en jij de deur dicht houdt. Tot hij kan voldoen aan een paar simpele eisen, zie de eisen van het begeleid kamerwonen.
Het lijkt erop alsof de problemen van deze jongen te moeilijk zijn voor jou. En niet alleen voor jou.
Tsjor
Niets helpt als HIJ niet wil
Hoi,
Ik zou je allereerst even een digitale hug willen geven. Sterke vrouwke!
Ten tweede: het Peter Pan syndroom (laat ik het zo maar noemen) herken ik wel een beetje. Zo ben ik lichtelijk mijn studie doorgekomen (alhoewel het bij mij beperkt bleef tot het basic studentengeneuzel dus zuipen en met een kater bij hoorcollege's en in studiegroepen maar geen criminaliteit)... Tot je jezelf tegenkomt (semester verkloot) en vervolgens keihard knokt om erboven op te komen en toch nog iets weet te bereiken maar da's andere kaas.
Wat ik hiermee probeer te zeggen.
Je hebt van alles geprobeerd om hem zover te krijgen dat hij werkt aan vooruitgang. Maar dat wil hij op dit moment niet, zo lijkt. Er is hulp gezocht/geboden, het werkt allemaal niet. Het is een signaal dat hij er of nog niet klaar voor is of geen hulp wil/kan aanvaarden. Zonder dat is het trekken aan een dood paard.
Het enige dat je nu kan doen is jezelf zeggen 'time to move on'. Laat hem gaan. Leg de bal daarnaast bij hem: jij bent er weer voor hem als hij hulp heeft aanvaardt en er progressie is.
Sorry
Sorry mensen, ik heb een hele tijd het forum niet meer geopend omdat ik geen reactie meer verwachtte. Ik zie het nu pas 