uitvliegen.... en mama valt in het beruchte zwarte gat
Hoi,
Ik wil zo graag niet zielig zijn, heb zelf veel moeite met mensen die het promoteam van Stichting Hoe-Lijd-Ik-Aan-Slachtoffergedrag zijn, maar nu vliegt het me aan.
Man met pensioen die graag een gat in de dag slaapt, ondanks zijn goede voornemens. Twee dochters met eigen leven en af en toe terugvliegen in het nest. Ik wil hen niet belasten met mijn 'hoe-nu-verder".
Ik kom erachter dat ik verdomd weinig vriendinnen heb. Mijn beste vriendinnen wonen ver weg, in andere provincies, ooit leren kennen tijdens een studieverblijf in Afrika. (Daar maak je zelf je familie en dat blijft.)
Hoe kijk ik naar mezelf: Ik
-vind mezelf geïnteresseerd in anderen. Ik krijg vaak complimenten dat ik op een positieve manier actief kan luisteren.
- doe graag dingen samen 'die er toe doen', bijvoorbeeld meewerken aan een project die de wereld een beetje mooier maken, maar ben geen initiator of leider. Laat me meedenken, maar laat me met anderen de kar trekken, maar wel heel gedreven om zaken goed te laten slagen.
- ben ook graag op mezelf, maar kan dan opeens me ook heel alleen voelen.
- ben het liefst in een 1 op 1 in vriendschappen. In groepjes voel ik me zelf snel onzeker en de 'sneue' van de groep. Ook een beetje "wat zien ze nou in mij?"-gedachte. Ik weet het. Dat is toxisch. Maar het idee 'dat je er eigenlijk niet echt bijhoort' speelt heel vaak op. Dat zal vast aan mij liggen.
- Ik zing graag, maar in de omgeving geen leuk popkoor waar ik me kan aansluiten. Djuuu.
- sportschool? Als ik iets 276 x geprobeerd heb en elke keer weer eenzaam terug naar huis keer, is het wel een sportschool. Ik wandel liever. (ja en daar komt ie.... soms het liefst alleen en soms met iemand anders.)
Het lijkt wel een sollicitatiebrief....
Wat ik samengevat wil aangeven: Wie herkent zich in dat ambivalente van mij? Dat je aan de ene kant graag samen bent met andere vrouwen en aan de andere kant tijdens een feestje of bijeenkomst opeens kan denken: "Ik wil naar huis met mijn pyjama op de bank".
Dat ik het eng vind om mezelf 'aan te bieden' en gezelschap leuk vind, maar wel wanneer ik het van te voren weet. Geen 'spontane' achterombezoekjes aub. En soms juist weer wel.
Pffffff.... heeft iemand zo'n zelfde onmogelijke gebruiksaanwijzing?
Wat zonde dat je zo negatief naar jezelf kijkt. Waarom er vanuit gaan dat je geen gezelschap verdiend? Dat je het gevoel hebt niet bij een groep te mogen horen.
Hoe kijk je aan tegen de relatie met je man. Buiten dat hij een gat in de dag slaapt? Hebben jullie nog gezamenlijke activiteiten/doelen. Zo niet kan dat ook wel eens de oorzaak zijn van je gevoel. Probeer het weer leuk te maken. Zoek een gezamenlijke hobby ga met zijn tweeën weg.
Tot slot een praktische tip. Kijk eens of buuv actief is in jouw gemeente. Dat is een website die kleine hulp verzoeken koppelt aan mensen die daarbij kunnen helpen. Denk daarbij aan wie wil voor mij een keer boodschappen doen, de vuilnisbak buiten zetten of helpen in de tuin. Maar ook sociale verzoeken zoals wie wil met mij een spelletje spelen, kopje koffie drinken of een rondje wandelen tot aan een eetclub starten. Als ik jouw verhaal zo lees past dat goed bij je. Geen verplichtingen, het gevoel waardevol te zijn voor een ander en sociale contacten 1 op 1 in je eigen buurt.
Ah, een mede-introvert. Ik zie heel veel herkenbare dingen. Jij bent echt niet zo raar als je denkt 😀.
Het is wel lastig met vriendschappen en zo. Die heb ik dan ook niet meer echt. Door de jaren heen verwaterd door diverse redenen.
Ken je Bumble? Die heeft ook een vriendinnen hoek.
Ja hoor, mijn arts noemde mij iemand met conflicterende karaktereigenschappen. Altijd in strijd met mijn behoeftes.
Toen ik via instagram introverte accounts ging volgen heb ik letterlijk gehuild van de herkenning die ik las en net zo hard gelachen om de tegenstellingen in introverten.
Mensen kosten me energie, slechts een enkeling geeft het.
Ik heb geen vrienden, hooguit kennissen en die houd ik erg af.
Toch ben je dan soms eenzaam, maar omdat de wereld niet draait om mijn grillige onvoorspelbare verlangens, doe ik het er mee.
Mensen willen meer dan ik kan of wil geven en toch ben ik 100% gever en geen nemer.
Ik vind het leven met gezin druk en zonder gezin te stil.
Ik wil graag een partner, maar weet niet of ik dat nog trek. Latten trekt je namelijk net zo hard uit je omgeving.
Wat ik wil en kan ligt ook mijlenver uit elkaar.
Kortom ik doe het er mee en waar ik behoeftes ervaar probeer ik die waar te maken op een manier die geen verplichtingen schept.
Ik zou enerzijds zeggen: zoek introverten op, maar de kans dat je dan op hetzelfde moment dezelfde behoefte ervaart is klein😄
Misschien is het fijn een kring op te bouwen van mensen met wie je maar een klein iets gemeen hebt. Dan is de verplichting verspreid. Bv: vrijwilligerswerk voor een paar uur, of via een vereniging waar je met persoon A kun je lekker appen, met persoon B kunt fietsen, met persoon C een workshop volgt en dan op een lage frequentie. Met echte vriendschappen moet je vaak zoveel.
Ik heb echt getwijfeld of ik niet "contactgestoord" was en waarom ik geen blijvende vriendschappen had. Maar ik kon niet aan de eisen voldoen, zo simpel was het. Het kostte teveel, ik werd overvraagd en als je gever bent, blijft de ander vaak nemen.
Dat wetende kon ik mezelf veel beter accepteren.
Ik herken het deels. Zelf heb ik ook veel minder dan gemiddeld behoefte aan sociale contacten, maar ik vind dat ik wel af en toe mensen moet zien. Mn vent is net zo, dus we moeten oppassen geen kluizenaars te worden met zn tweeën 😅. Heb van tevoren nooit zoveel zin om mensen te zien, maar als ik er eenmaal ben vind ik het ook wel weer leuk. Het blijft een beetje schipperen.. ik zie mensen ook weleens een oproepje plaatsen hier dat ze sociale contacten in bepaalde omgeving zoeken. Is ook wel een mooie laagdrempelige manier mss.
Ik word ook altijd een beetje nerveus van berichten over een sociaal netwerk dat zo gunstig is voor je gezondheid. Mijn sociaal netwerk is (erg) klein en ik verlang eigenlijk helemaal niet naar iets groters.
Gelukkig heb ik werk en kerk waar ik mensen tegenkom, en is mijn man met wat porren wel in de stemming om iets samen te doen. Niet dat ik zo vaak por, overigens...
Herkenbaar
"Ik heb echt getwijfeld of ik niet "contactgestoord" was en waarom ik geen blijvende vriendschappen had. Maar ik kon niet aan de eisen voldoen, zo simpel was het. Het kostte teveel, ik werd overvraagd en als je gever bent, blijft de ander vaak nemen.
Dat wetende kon ik mezelf veel beter accepteren."
Dit dus. Dat laatste... hoe doe je dat?
Maria1611 schreef op 05-02-2023 om 15:48:
"Ik heb echt getwijfeld of ik niet "contactgestoord" was en waarom ik geen blijvende vriendschappen had. Maar ik kon niet aan de eisen voldoen, zo simpel was het. Het kostte teveel, ik werd overvraagd en als je gever bent, blijft de ander vaak nemen.
Dat wetende kon ik mezelf veel beter accepteren."
Dit dus. Dat laatste... hoe doe je dat?
Door te accepteren dat het prima is om naar mijn behoefte te luisteren. Dat het niet erg is om geen groot vangnet te hebben. Dat ik geen strandwandeling met een kakelkipje hoef te doen, maar dat ik er in m'n eentje veel meer uithaal.
Dat de weegschaal een positievere kant opslaat zonder dat sociale gedoe en dat dat gewoon een karaktereigenschap is en niet een heel ding.
Door bij eenzaamheid de menigte op te zoeken en een kort praatje maken met een caissière, of een middagje met familie, door te koken en mijn kinderen uit te nodigen om te komen eten, een hobby te beoefenen waarin ik oplaad en waarbij ik niemand nodig heb( tekenen/schilderen). Ik denk door eindelijk mezelf een beetje oké te vinden zoals ik ben ipv het te bevechten en mezelf anders voor te doen dan ik ben.
Werk je niet? Ik heb op mijn werk zat sociale contacten maar vriendschappen 0. Wel een partner en een zus met wie ik regelmatig afspreek (zeg een keer per 1 à 2 maanden). Ik heb ook een kennis met wie ik een paar keer per jaar ga lunchen, maar om het vriendschap te kunnen noemen zou je daar meer energie in moeten steken. En daar levert het me dan weer te weinig voor op. Door de weeks heb ik echt wel genoeg aan werk, in het weekend heb ik ook genoeg te doen, dus het is altijd echt puzzelen om een dag te vinden die qua andere activiteiten uitkomt.
ik begrijp niet goed waarom je in Afrika wel vriendinnen/familie kon maken en nu niet meer. Je was daar dezelfde persoon. Ik zou het ook proberen te zoeken in lokale contacten. Geen sportschool maar een vast sportclubje. Een wandeling en/of bakje koffie met de buurvrouw, een bomenknot of bosgroep,
Je man is met pensioen, werk je zelf nog wel of ook pensioen?
Ik had het bijna kunnen schrijven.
Helaas geen tips vanuit mijn kant, maar ik lees dit soort topics wel graag om te leren begrijpen hoeveel verschillende behoeftes er zijn.
Ik voel me bijv zo’n rijk persoon met mijn ontzettend lieve dierbare vrienden (en familieleden) in mijn leven, dat zou ik iedereen gunnen. Maar niet iedereen lijkt deze behoefte te hebben en dat maakt dat het voor mij zo lastig te begrijpen valt.
Ik ben zelf dan ook een zeer extravert persoon en voel me goed in groepen, maar vind het ook heerlijk om dagen alleen door te brengen.
Heel herkenbaar; toen de kinderen op de basisschool zaten, stak ik veel tijd in schoolse bijzaken zoals voorleesmoeder of contact ouder of begeleiding zwemles. Zinvol en gezellig want zo ook meer contact met andere ouders. Maar dit stopte toen kinderen naar de middelbare school gingen. Ik heb de overstap naar vrijwilligerswerk in zorgcentrum gemaakt; zinvol en wederom gezellig want zo meer contact met andere vrijwilligers of met bewoners in het zorgcentrum. Ik doe het nu al jaren en geen dag is hetzelfde. Ik heb het echt gemist tijdens de Corona- regels.
Ik heb gekozen voor twee verschillende dagdelen. Dat vind ik beter interne passen bij andere dagelijkse bezigheden.
Mischa83 schreef op 05-02-2023 om 14:34:
Ik herken het deels. Zelf heb ik ook veel minder dan gemiddeld behoefte aan sociale contacten, maar ik vind dat ik wel af en toe mensen moet zien. Mn vent is net zo, dus we moeten oppassen geen kluizenaars te worden met zn tweeën 😅. Heb van tevoren nooit zoveel zin om mensen te zien, maar als ik er eenmaal ben vind ik het ook wel weer leuk. Het blijft een beetje schipperen.. ik zie mensen ook weleens een oproepje plaatsen hier dat ze sociale contacten in bepaalde omgeving zoeken. Is ook wel een mooie laagdrempelige manier mss.
Herkenbaar! Ik word wel uitgenodigd bij verjaardagen en mee gevraagd door de een en ander. Ik vind het fijn dat mensen me leuk genoeg vinden om met me om te willen gaan maar zelf ben ik graag thuis en dat is met mijn man ook zo. Ik doe het beter 1 op 1 dan in grote groepen al ben ik niet verlegen maar raak snel overprikkeld.
Kersje schreef op 05-02-2023 om 18:43:
Helaas geen tips vanuit mijn kant, maar ik lees dit soort topics wel graag om te leren begrijpen hoeveel verschillende behoeftes er zijn.
Ik voel me bijv zo’n rijk persoon met mijn ontzettend lieve dierbare vrienden (en familieleden) in mijn leven, dat zou ik iedereen gunnen. Maar niet iedereen lijkt deze behoefte te hebben en dat maakt dat het voor mij zo lastig te begrijpen valt.
Ik ben zelf dan ook een zeer extravert persoon en voel me goed in groepen, maar vind het ook heerlijk om dagen alleen door te brengen.
Ik ben eigenlijk precies het tegenovergestelde, maar zou wel wat makkelijker contact willen kunnen leggen.
Bij mij is de behoefte er wel, alleen de uitvoering schort er nogal aan.
Ik snap TO wel. Als mijn kinderen er niet zijn en ik mijn vriend die dagen ook niet zie, dan zie ik eigenlijk vrijwel niemand. Alle activiteiten die ik met vrienden onderneem die plan ik zelf. Dan val ik ook wel eens in een zwart gat en voel ik me enorm eenzaam.
Als ik nu naar mijn whatsapp berichten kijk dan is het mijn vriend, mijn moeder en daaronder collega's met werkvragen.
Het is voor mensen zoals jij, extraverten met een grote sociale kring vaak heel moeilijk te begrijpen dat het voor anderen een stuk moeizamer gaat.
Voor hen is de stap enorm om zomaar ff bij een clubje te gaan oid of je te mengen in een gesprek. Ik ben heel sociaal, behulpzaam, leuk in de omgang (al geeft het forum misschien een verkeerd beeld soms denk ik) Als ik vrienden uitnodig komen ze ook graag en is het gezellig. Moeten we snel weer eens doen, is veel te lang geleden etc etc.
Maar waarom word ik dan nooit gevraagd. Waarom zijn al die andere leuke sociale mensen die altijd klaar staan voor een ander, vaak de mensen die nooit wat van een ander horen.
Denk dat dat een beetje het probleem is in deze samenleving. Als je niet vooraan staat, dan lijk je niet te bestaan.