Wat laat je inwonende jong volwassenen wel en niet doen?

Ik zou me er verder niet druk over maken. Het komt vast allemaal goed. Mijn zoon hoefde ook niks te doen in huis en woont nu op zichzelf en het gaat allemaal prima. Het is er altijd netjes en ik mag nu ook vaak bij hem komen eten. hij kan echt heel erg lekker koken. 

Ik hoefde thuis ook niks te doen, maar wij hadden geen hulp. Ik vind het gek dat een hulp bepaalde dingen voor één iemand wel doet en voor de rest van het gezin niet. 
Wel vind ik dat je bepaalde verwachtingen kan stellen. 
Mijn zus liet bijvoorbeeld al haar kleding zoals het van haar reet viel op de grond liggen. Mijn moeder ging dat dan telkens, al klagend daarover tegen mij, opruimen. Ja, zo leert iemand het natuurlijk niet. Haar studentenkamer was ook echt een grote zooi. Eigenlijk had ze daar toen te veel zooi en te weinig ruimte. 

Voor mij is het huishouden minder prioriteit dan voor mijn moeder. Maar het is leefbaar en schoon genoeg. Het hebben van een man en een kind helpt mij daar wel bij. Als ik het overzicht even kwijt ben, vraag ik mijn man om me daarbij te helpen. Dat betekent niet dat hij zegt 'ga maar op de bank zitten met een kop thee, ik doe het wel', maar dat we even samen kijken wat er moet gebeuren en dat verdelen. De eerste jaren van mijn zelfstandige bestaan wilde ik vaak te veel op een dag. Dan redde ik het niet qua tijdsplanning of energie die het kostte. Dat is ook een leerproces geweest, maar dat kan dus alleen maar als je het wel zelf ervaart. En ja, ik ben ook wel vaker teleurgesteld in mezelf geweest als mijn planning weer eens te optimistisch was.

Dat is ook het verschil tussen een coach en een hulp. Een hulp huur je in om dingen voor jou te doen die je zelf niet kan of waar je geen zin in hebt of geen tijd voor hebt. Een coach helpt jou om dingen wel zelf te doen. Door bijvoorbeeld haalbare planningen te maken, overzicht te creëren, stappenplannen te maken. Niet door alles voor jou te doen. Daar leer je uiteindelijk niks van. 

Uiteindelijk ga jij als stiefmoeder er niet over, maar als jouw kinderen ook in jullie huis wonen en die moeten wel dingen doen, dan gaat dat schuren. 
Stel dat jij en je man een keer op vakantie gaan. Wat eet hij dan? 

Babette102 schreef op 07-11-2022 om 11:32:

[..]

Wat lief van je zoon!
niet druk maken, vind ik lastig maar meer omdat ik de houding van mijn partner niet begrijp (waarom stelt hij zo weinig eisen?). Maar dat is wellicht echt een verschil in onze achtergrond: zijn moeder was thuis en deed alles tot hij op zijn 26 de deur uitging. Ik ging eerder uit huis (21) en had een werkende moeder. Mijn zus en ik waren gewend dat we raken hadden: koken, stofzuigen en meehelpen. En zo stel ik me nu (dus) ook op naar mijn tienerzoon. Dat mijn man zijn 25 jarige dus amper iets laat doen, vind ik dus best lastig te snappen….🥺

Het zal net als bij mij met zijn opvoeding te maken hebben. Mijn man en ik hoefden vroeger thuis ook niks te doen. Het scheelt ook wel dat ik niet werk en dus alle tijd heb en geen hulp nodig heb.

watertoren schreef op 07-11-2022 om 11:14:

Ik zou me er verder niet druk over maken. Het komt vast allemaal goed. Mijn zoon hoefde ook niks te doen in huis en woont nu op zichzelf en het gaat allemaal prima. 

Hoezo is de toekomst de enige reden om je er druk over te mogen maken? Ik zou het NU hoogst irritant vinden om samen te leven met iemand die zich qua huishouden als een pasja gedraagt.

Dat verandert niet doordat het misschien ooit wel goed komt als hij op zichzelf gaat. Bij een 15-jarige vind ik 'komt wel goed' te billijken, bij een 25-jarige niet.

Ginevra schreef op 07-11-2022 om 11:55:

[..]

Hoezo is de toekomst de enige reden om je er druk over te mogen maken? Ik zou het NU hoogst irritant vinden om samen te leven met iemand die zich qua huishouden als een pasja gedraagt.

Dat verandert niet doordat het misschien ooit wel goed komt als hij op zichzelf gaat. Bij een 15-jarige vind ik 'komt wel goed' te billijken, bij een 25-jarige niet.

nou dit ja. 

Hm, als tienerzoon wel vanalles moet doen en de volwassen stiefzoon niks, zou mij dat ook mateloos irriteren. Waarom worden die kinderen niet gelijk behandeld? 

Ik vind dit niks te maken hebben met elkaars kinderen niet willen opvoeden,  maar gewoon met de taakverdeling in huis. Dat zit nu helemaal scheef verdeeld. Iedereen kan zijn eigen deel doen. 

Okee het was mij niet duidelijk dat jij ook een inwonend kind hebt. Dan zou ik er zeker wel de discussie over aangaan, want dan komt het nogal oneerlijk over dat de één niks hoeft te doen en de ander wel. Daar zou ik ook zeker niet blij mee zijn.

Babette102 schreef op 07-11-2022 om 11:32:

[..]

Wat lief van je zoon!
niet druk maken, vind ik lastig maar meer omdat ik de houding van mijn partner niet begrijp (waarom stelt hij zo weinig eisen?). Maar dat is wellicht echt een verschil in onze achtergrond: zijn moeder was thuis en deed alles tot hij op zijn 26 de deur uitging. Ik ging eerder uit huis (21) en had een werkende moeder. Mijn zus en ik waren gewend dat we raken hadden: koken, stofzuigen en meehelpen. En zo stel ik me nu (dus) ook op naar mijn tienerzoon. Dat mijn man zijn 25 jarige dus amper iets laat doen, vind ik dus best lastig te snappen….🥺

Vraag me af hoe lang jouw tienerzoon het nog pikt dat hij wel moet helpen in het huishouden en zijn stiefbroer niet. Klinkt makkelijk, ik voed mijn kind open man zijn kind, maar werkt dat voor de kinderen onderling?

nlies schreef op 07-11-2022 om 12:04:

[..]

Vraag me af hoe lang jouw tienerzoon het nog pikt dat hij wel moet helpen in het huishouden en zijn stiefbroer niet. Klinkt makkelijk, ik voed mijn kind open man zijn kind, maar werkt dat voor de kinderen onderling?

Nou dat! Ik zou echt gaan muiten als ik tienerzoon was. Kom nou. 

Babette102 schreef op 07-11-2022 om 10:39:

bedankt voor alle input!
Er is idd geen diagnose add alleen wat kenmerken / vermoedens. Verder studeert de zoon en werkt een dag hierbij. Heeft vrienden, een vriendin en is gewoon een leuke vent. Het ‘probleem’ zit hem meer in mijn partner die iig in mijn ogen, te weinig eisen stelt. Zijn zoon is dus gewend dat hij niks/weinig hoeft te doen en mijn partner vindt dat - ook vanuit zijn eigen opvoeding - heel normaal.

Zoon hier, ook student en partime werkend moet als hij thuis is zijn eigen rommel opruimen,maar dat moet hij al vanaf kind. Wat je vies maakt ruim je op. Zijn vriendin hoeft thuis helemaal niks te doen en dat merkten we in het begin echt. Liet handdoeken vallen waar ze stond,douche nog nat,wastafel vies,borden van lunch laten staan,van tafel lopen als je klaar was met eten, etc.( wij doen dat samen, ieder heeft eigen deel wat ie dan even doet,afruimen,tafel schoonmaken, aanrecht schoonmaken,vaatwasser inruimen hond eten geven etc.)
Terwijl zij ook al 3 jaar op kamers woont dus best weet hoe t werkt als je rommel maakt. We hebben er eens een gesprekje zo terloops over gehad en toen zei ze dat haar moeder van jongs af aan alles deed en dat het er zo ingeslopen was. Dat ze eigenlijk nooit wat heeft moeten doen maar het wel fijn vond dat zoon al goed kon koken etc. Ik gaf aan dat ik ben opgegroeid met een werkende moeder en vanaf jongs af aan mee hielp in het huishouden met wat taken. Dat mijn kinderen dat automatisch ook meekregen. Ik heb wel zoiets van als hij veel werkt die week doet hij minder. Werkt hij minder dan kookt hij, stofzuigd een keer etc. Als ik die dag ben werken en ik heb de dag ervoor het netjes gemaakt,  verwacht ik een bijna net zon schoon huis als ik terug kom. Dat is een poos niet geweest, grond vol met modder van het hond uitlaten en niet schoonmaken, keuken vol met spullen etc. Dat wil ikniet. We wonen met 3 a 4 volwassenen hier dus samen even helpen. Wie het meeste thuis is doet t meeste. Hij moet  zijn eigen kamer bijhouden,ook bed doe ik niet, doen ze zelf.( en een puinhoop dat t soms is, deur dicht en succes )

Ik had niet begrepen dat het andere kind wel taken heeft in huis. Dan vind ik het ook niet eerlijk.