Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Roos: ik zie mijn kinderen veel minder dan stiefmama. Dat verdriet kan ik niet altijd voor me houden. Voel me er soms zo buiten staan.
Diezijnvanmij: Wat lief dat je dat snapt en schrijft.
DANK JE WEL
Henrike schreef op 16-07-2025 om 19:47:
Roos: ik zie mijn kinderen veel minder dan stiefmama. Dat verdriet kan ik niet altijd voor me houden. Voel me er soms zo buiten staan.
Diezijnvanmij: Wat lief dat je dat snapt en schrijft.
DANK JE WEL
Dat snap ik maar daar kunnen je kinderen niks mee . Die willen een moeder met eigen leven die positief in het leven staat en blij en trots is met haar kinderen.
Die willen geen negatieve zeurderigheid.
Roos57 schreef op 16-07-2025 om 19:54:
[..]
Dat snap ik maar daar kunnen je kinderen niks mee . Die willen een moeder met eigen leven die positief in het leven staat en blij en trots is met haar kinderen.
Die willen geen negatieve zeurderigheid.
Natuurlijk kunnen volwassen kinderen hier iets mee! Bijvoorbeeld door zich een even in te beelden dat moeder vroeger noodgedwongen de tering naar de nering moest zetten om haar hoofd en die vd kinderen boven water te houden! Deze kinderen lijken een gebrek aan enig empathisch vermogen te hebben en deels wellicht ook te verwend door de andere partij.
Kersje schreef op 16-07-2025 om 20:03:
[..]
Natuurlijk kunnen volwassen kinderen hier iets mee! Bijvoorbeeld door zich een even in te beelden dat moeder vroeger noodgedwongen de tering naar de nering moest zetten om haar hoofd en die vd kinderen boven water te houden! Deze kinderen lijken een gebrek aan enig empathisch vermogen te hebben en deels wellicht ook te verwend door de andere partij.
Ja precies, je kan ook gewoon nadenken als kind van je moeder en bedenken hoe het voor haar is. Dit "Die willen een moeder met eigen leven die positief in het leven staat en blij en trots is met haar kinderen." leest vooral als 'we willen een moeder waar we geen last van hebben maar er nog steeds voor ons is". Dan zit je dus nog steeds in je kindstuk en redeneert alles naar jezelf toe. Als je volwassen bent, kan je ook zien dat je moeder een mens is, met haar eigen eenzaamheid en moeilijkheden. Iemand aan wie je veel te danken hebt en waarvoor je ook iets kan betekenen (nee niet per se dankbaar moeten zijn, maar gewoon, wat hartelijkheid)
jullie vullen dingen net zo goed in.
Voor hetzelfde geldt was ze altijd negatief en kraakte ze vader af
je weet het niet he . Kinderen zijn vaak erg loyaal naar ouders .
Roos, ik heb al geschreven dat ik afgeschilderd werd als jaloers. Niet leuk hoor.
Dus hoezo negatieve zeurderigheid.
Maar alles met elkaar is een gesprek met de kinderen hierover heel complex. Feitelijk niet mogelijk.
Maar het punt waar het feitelijk om gaat is het verschil in contact.
Had je vroeger wel goed contact?
Lees het nog maar even Roos.
succes verder
Maar je wordt dus wel uitgenodigd voor de verjaardagen van bijvoorbeeld de kleinkinderen? Alleen je kiest ervoor om er niet heen te gaan omdat er misschien iets gezegd zou kunnen worden waar jij een vervelend gevoel van zou kunnen krijgen? Ik kan me zomaar voorstellen dat dat de band niet goed doet.
Daar heb je gelijk aan. Dat doet de band zeker geen goed.
Maar ik kan het niet aan. Ik zit er als een buitenstaander bij. Zo voel ik dat
Komt bij dat ik zeer slecht behandeld ben. Door exman en stiefmama. Er werd negatief over mij gedaan. Tegen de kinderen.
Ook in financieel opzicht enorm benadeeld. Dus gezellig een gesprekje voeren is voor mij niet te doen. Dat levert ook voor mijn kinderen heel veel spanning op.
Henrike schreef op 17-07-2025 om 08:56:
Komt bij dat ik zeer slecht behandeld ben. Door exman en stiefmama. Er werd negatief over mij gedaan. Tegen de kinderen.
Ook in financieel opzicht enorm benadeeld. Dus gezellig een gesprekje voeren is voor mij niet te doen. Dat levert ook voor mijn kinderen heel veel spanning op.
Wat erg voor je kinderen , je ouders gaan scheiden en dan overlijdt je vader en kun je alleen bij je stiefmoeder je verdriet erover kwijt
Komt bij dat ik zeer slecht behandeld ben. Door exman en stiefmama. Er werd negatief over mij gedaan. Tegen de kinderen.
Ook in financieel opzicht enorm benadeeld. Dus gezellig een gesprekje voeren is voor mij niet te doen. Dat levert ook voor mijn kinderen heel veel spanning op.
Als jij en de kinderen vroeger een goede liefdevolle basis hadden waarom is het dan nu zo ?
Daarom mijn vraag hoe ging het in hun jeugd ?
Zij waren bij jou ? Gingen naar school sport vrienden en hadden het gezellig bij jou ?