Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?

Jij blijft hameren hoe jij behandeld bent
Maar ik heb het over jou en je kinderen 
Jullie relatie eerder . 

Ik ben me er niet van bewust dat ik hamer, Roos. Het is wel zo dat het met de vervelende feiten moeilijk is om fris en fruitig te blijven. Daar heb ik trouwens wel heel erg mn best voor gedaan moet ik erbij vermelden.
Ik heb voor de kinderen alles gedaan wat ik maar kon, moeder EN vader geweest.  Maar het nooit goed kunnen maken dat het een éénoudergezin was.
Ik weet niet Roos hoe jij met jarenlange nare ervaringen omgaat. Ik heb geen teflonlaag waar het bij afglijdt.
Misschien kun jij mij advies geven hoe jij dat doet.

Je neemt zomaar aan dat ze niet bij mij terecht konden. Maar ik ben daar open over geweest. Geïnformeerd, meerdere keren op de kleintjes gepast, alle hulp aangeboden.
Maar, het verdriet daarover, dat kon ik niet met ze delen. Dat delen ze met elkaar. En dat is ook volkomen begrijpelijk. Vind ik nu en dat vond ik toen ook.

Ik heb professioneel hulp gezocht. Niet vergelijkbaar met jouw situatie. Ik was niet gescheiden. 
ik geloof direct dat het heel zwaar voor je was .
Maar je wilt nu anders . Toch ?
Misschien willen je kinderen wel in gesprek met een systeem therapeut. Samen met jou .

Je neemt zomaar aan dat ze niet bij mij terecht konden. Maar ik ben daar open over geweest. Geïnformeerd, meerdere keren op de kleintjes gepast, alle hulp aangeboden.
Maar, het verdriet daarover, dat kon ik niet met ze delen. Dat delen ze met elkaar. En dat is ook volkomen begrijpelijk. Vind ik nu en dat vond ik toen ook.

Roos57 schreef op 17-07-2025 om 10:15:

Ik heb professioneel hulp gezocht. Niet vergelijkbaar met jouw situatie. Ik was niet gescheiden.
ik geloof direct dat het heel zwaar voor je was .
Maar je wilt nu anders . Toch ?
Misschien willen je kinderen wel in gesprek met een systeem therapeut. Samen met jou .

Dat heb ik ook gehad. Kinderen willen niet.Het is zoals het is. 

Accepteren is het grote sleutelwoord maar soms werkt dat niet.

Het delen met anderen, zoals op deze site, is dan fijn. En zeker de lieve reacties voelen als een arm om mn schouder. Daar bedank ik ieder voor.

Henrike schreef op 17-07-2025 om 10:09:

Je neemt zomaar aan dat ze niet bij mij terecht konden. Maar ik ben daar open over geweest. Geïnformeerd, meerdere keren op de kleintjes gepast, alle hulp aangeboden.
Maar, het verdriet daarover, dat kon ik niet met ze delen. Dat delen ze met elkaar. En dat is ook volkomen begrijpelijk. Vind ik nu en dat vond ik toen ook.

Dat is toch verschrikkelijk dat je moeder je vader zo haat dat ze niet eens verdriet kan voelen over het feit dat haar kinderen en kleinkinderen zonder hem verder moeten. Dat jouw boosheid voor jullie behoeftes gaat o.a.  met zijn allen verjaardagen vieren daardoor niet mogelijk is en dat zelfs na zijn dood.

Henrike schreef op 17-07-2025 om 08:33:

Daar heb je gelijk aan. Dat doet de band zeker geen goed.
Maar ik kan het niet aan. Ik zit er als een buitenstaander bij. Zo voel ik dat

Dat snap ik wel. En ik lees veel onverwerkte pijn in je berichten. Er is een periode geweest dat jij alles maar moest dragen en doen. En vervolgens hadden zij meer, zowel materieel als in liefde en aandacht. En dat voelt oneerlijk. Het ís oneerlijk. Zoals het leven zo vaak oneerlijk is. Maar het is niet de schuld van je kinderen en al helemaal niet van je kleinkinderen. En zij zijn nu wel degenen die de gevolgen dragen. Ik had zelf een opa en oma die niet op mijn verjaardagen kwamen. Ik weet niet waarom niet. Ik wist als kind alleen dat ze er niet waren. Vanaf een jaar of 10 weigerde ik naar hun toe te gaan; dan stik er maar in. Toen ik 15 en 17 was zijn ze overleden. Nu, als volwassene >20 jaar later begrijp ik dat mijn moeder, hun schoondochter, er waarschijnlijk een belangrijke rol in heeft gespeeld. Maar als kind kon ik dat niet weten en overzien en wist ik alleen dat oma er niet was. Let op dat het bij jou niet ook zo gaat. Je schrijft dat je wel langs gaat en dan lacht en iets meeneemt en dat zij bij jou niks meenemen. Ik heb zelf ook niet de gewoonte iets mee te nemen als ik op visite ga (noch bij mijn ouders, noch bij vrienden). Prima als jij dat wel doet, hartstikke leuk zelfs, maar zie het niet als iets dat zij dan weer terug moeten doen. En dat je een beetje je beste beentje voor zet en vrolijk bent in de omgang met kleine kinderen lijkt me algemeen gebruikelijk. Dat jij het wel meldt doet mij denken dat het kennelijk voor jou wel bijzonder is? 

Kun je als je je een buitenstaander voelt niet proberen een actieve rol te krijgen in de verjaardagen. Bijvoorbeeld: biedt aan om een uurtje eerder te komen om te helpen alles klaar te maken. Biedt aan om een taart te bakken. Biedt aan om de drankjes mee te verzorgen voor het bezoek. enzenz. 

Je neemt zomaar aan dat ze niet bij mij terecht konden. Maar ik ben daar open over geweest. Geïnformeerd, meerdere keren op de kleintjes gepast, alle hulp aangeboden.
Maar, het verdriet daarover, dat kon ik niet met ze delen. Dat delen ze met elkaar. En dat is ook volkomen begrijpelijk. Vind ik nu en dat vond ik toen ook.

Roos57 schreef op 17-07-2025 om 10:15:

Ik heb professioneel hulp gezocht. Niet vergelijkbaar met jouw situatie. Ik was niet gescheiden.
ik geloof direct dat het heel zwaar voor je was .
Maar je wilt nu anders . Toch ?
Misschien willen je kinderen wel in gesprek met een systeem therapeut. Samen met jou .

Dat heb ik ook gehad. Kinderen willen niet.Het is zoals het is. 

Accepteren is het grote sleutelwoord maar soms werkt dat niet.

Het delen met anderen, zoals op deze site, is dan fijn. En zeker de lieve reacties voelen als een arm om mn schouder. Daar bedank ik ieder voor.

Meesje schreef op 17-07-2025 om 10:48:

[..]

Dat snap ik wel. En ik lees veel onverwerkte pijn in je berichten. Er is een periode geweest dat jij alles maar moest dragen en doen. En vervolgens hadden zij meer, zowel materieel als in liefde en aandacht. En dat voelt oneerlijk. Het ís oneerlijk. Zoals het leven zo vaak oneerlijk is. Maar het is niet de schuld van je kinderen en al helemaal niet van je kleinkinderen. En zij zijn nu wel degenen die de gevolgen dragen. Ik had zelf een opa en oma die niet op mijn verjaardagen kwamen. Ik weet niet waarom niet. Ik wist als kind alleen dat ze er niet waren. Vanaf een jaar of 10 weigerde ik naar hun toe te gaan; dan stik er maar in. Toen ik 15 en 17 was zijn ze overleden. Nu, als volwassene >20 jaar later begrijp ik dat mijn moeder, hun schoondochter, er waarschijnlijk een belangrijke rol in heeft gespeeld. Maar als kind kon ik dat niet weten en overzien en wist ik alleen dat oma er niet was. Let op dat het bij jou niet ook zo gaat. Je schrijft dat je wel langs gaat en dan lacht en iets meeneemt en dat zij bij jou niks meenemen. Ik heb zelf ook niet de gewoonte iets mee te nemen als ik op visite ga (noch bij mijn ouders, noch bij vrienden). Prima als jij dat wel doet, hartstikke leuk zelfs, maar zie het niet als iets dat zij dan weer terug moeten doen. En dat je een beetje je beste beentje voor zet en vrolijk bent in de omgang met kleine kinderen lijkt me algemeen gebruikelijk. Dat jij het wel meldt doet mij denken dat het kennelijk voor jou wel bijzonder is?

Kun je als je je een buitenstaander voelt niet proberen een actieve rol te krijgen in de verjaardagen. Bijvoorbeeld: biedt aan om een uurtje eerder te komen om te helpen alles klaar te maken. Biedt aan om een taart te bakken. Biedt aan om de drankjes mee te verzorgen voor het bezoek. enzenz.

• ik kom zeker wel op de verjaardagen!! 
• Alleen op een ander tijdstip. Ik heb 4 jaar op mn kleindochter gepast.
• Heel veel wederzijdse liefde godzijdank

Je neemt zomaar aan dat ze niet bij mij terecht konden. Maar ik ben daar open over geweest. Geïnformeerd, meerdere keren op de kleintjes gepast, alle hulp aangeboden.
Maar, het verdriet daarover, dat kon ik niet met ze delen. Dat delen ze met elkaar. En dat is ook volkomen begrijpelijk. Vind ik nu en dat vond ik toen ook.

Roos57 schreef op 17-07-2025 om 10:15:

Ik heb professioneel hulp gezocht. Niet vergelijkbaar met jouw situatie. Ik was niet gescheiden.
ik geloof direct dat het heel zwaar voor je was .
Maar je wilt nu anders . Toch ?
Misschien willen je kinderen wel in gesprek met een systeem therapeut. Samen met jou .

Dat heb ik ook gehad. Kinderen willen niet.Het is zoals het is. 

Accepteren is het grote sleutelwoord maar soms werkt dat niet.

Het delen met anderen, zoals op deze site, is dan fijn. En zeker de lieve reacties voelen als een arm om mn schouder. Daar bedank ik ieder voor.

Meesje schreef op 17-07-2025 om 10:48:

[..]

Dat snap ik wel. En ik lees veel onverwerkte pijn in je berichten. Er is een periode geweest dat jij alles maar moest dragen en doen. En vervolgens hadden zij meer, zowel materieel als in liefde en aandacht. En dat voelt oneerlijk. Het ís oneerlijk. Zoals het leven zo vaak oneerlijk is. Maar het is niet de schuld van je kinderen en al helemaal niet van je kleinkinderen. En zij zijn nu wel degenen die de gevolgen dragen. Ik had zelf een opa en oma die niet op mijn verjaardagen kwamen. Ik weet niet waarom niet. Ik wist als kind alleen dat ze er niet waren. Vanaf een jaar of 10 weigerde ik naar hun toe te gaan; dan stik er maar in. Toen ik 15 en 17 was zijn ze overleden. Nu, als volwassene >20 jaar later begrijp ik dat mijn moeder, hun schoondochter, er waarschijnlijk een belangrijke rol in heeft gespeeld. Maar als kind kon ik dat niet weten en overzien en wist ik alleen dat oma er niet was. Let op dat het bij jou niet ook zo gaat. Je schrijft dat je wel langs gaat en dan lacht en iets meeneemt en dat zij bij jou niks meenemen. Ik heb zelf ook niet de gewoonte iets mee te nemen als ik op visite ga (noch bij mijn ouders, noch bij vrienden). Prima als jij dat wel doet, hartstikke leuk zelfs, maar zie het niet als iets dat zij dan weer terug moeten doen. En dat je een beetje je beste beentje voor zet en vrolijk bent in de omgang met kleine kinderen lijkt me algemeen gebruikelijk. Dat jij het wel meldt doet mij denken dat het kennelijk voor jou wel bijzonder is?

Kun je als je je een buitenstaander voelt niet proberen een actieve rol te krijgen in de verjaardagen. Bijvoorbeeld: biedt aan om een uurtje eerder te komen om te helpen alles klaar te maken. Biedt aan om een taart te bakken. Biedt aan om de drankjes mee te verzorgen voor het bezoek. enzenz.

• ik kom zeker wel op de verjaardagen!! 
• Alleen op een ander tijdstip. Ik heb 4 jaar op mn kleindochter gepast.
• Heel veel wederzijdse liefde godzijdank

Anoniemvoornu schreef op 17-07-2025 om 10:43:

[..]

Dat is toch verschrikkelijk dat je moeder je vader zo haat dat ze niet eens verdriet kan voelen over het feit dat haar kinderen en kleinkinderen zonder hem verder moeten. Dat jouw boosheid voor jullie behoeftes gaat o.a. met zijn allen verjaardagen vieren daardoor niet mogelijk is en dat zelfs na zijn dood.

Hoe komt u daar bij.

Het valt mij op, zoals bij voorbeeld in dit bericht, dat er veel ongenuanceerde aannames worden geplaatst. Waartegen ik me dan moet verdedigen.

Nou

Ik ga niet delen hoe e.e.a. tot stand is gekomen want daarmee zou ik mijn kinderen pas echt schade toebrengen. 

Henrike, even off topic, maar kun je alsjeblieft alleen het bericht (of deel van het bericht) waar je op reageert citeren, en niet een enorme sliert aan verschillende berichten?

Door een conflict tussen zoon en dochter ben ik bang dat dit mij ook zou overkomen. Zoon is vreemdgegaan en dochter is nog loyaal naar zijn ex en accepteerd zijn nieuwe vriendin niet. Ik ben bang als ik mij ermee ga bemoeien dat in het ergste geval zij allebei geen contact met mij willen. Dus nu is er een soort wapenstilstand. Waar beide hun gelijk willen halen. Ik vind het zo rot dat een externe factor (ex en de nieuwe vriendin) het contact met mijn kinderen verstoord. Als het iets was dat ik had gedaan kon ik het nog veranderen. Maar nu sta ik volledig buitenspel. 

Hoe kom ik erbij dat je niet op verjaardagen komt ? Omdat meesje het vroeg en je dat zelf antwoorde...

Meesje vroeg;

Maar je wordt dus wel uitgenodigd voor de verjaardagen van bijvoorbeeld de kleinkinderen? Alleen je kiest ervoor om er niet heen te gaan omdat er misschien iets gezegd zou kunnen worden waar jij een vervelend gevoel van zou kunnen krijgen? Ik kan me zomaar voorstellen dat dat de band niet goed doet.
Henrike

17-07-2025 om 08:33

Daar heb je gelijk aan. Dat doet de band zeker geen goed.
Maar ik kan het niet aan. Ik zit er als een buitenstaander bij. Zo voel ik dat

Dus geen aanname van mij ...

Marianne: je hebt helemaal gelijk. Ik heb wat klunzig gedaan.

Henrike, misschien moet je stoppen je hier steeds maar te verdedigen. Soms reageren mensen vanuit hun eigen kindstuk en projecteren de mindere kanten van hun ouders op jou. Nu gaat het er om: je hebt pijn, je voelt je in de steek gelaten wat kan je daarmee. De kinderen reageren niet of nauwelijks. Het is heel hard om te zeggen, maar misschien is het beste wat je voor jezelf kunt doen, dat niet meer te verwachten en te kijken hoe je gegeven de situatie het toch fijn met jezelf kunt hebben? Heb je vrienden/vriendinnen, familie, fijne bezigheden?