Wie wordt er blij van contact met volwassen kind?
Het contact met twee van mijn volwassen kinderen loopt moeizaam. Ik voel me daar somber door. En ik worstel met een vraag die vast nogal negatief overkomt: Wat heeft het eigenlijk voor zin dat ouders en hun volwassen kinderen contact houden? Wie wordt hier echt blij van?
Die gedachte komt bij me op nadat ik veel gelezen heb over het contact tussen ouders en volwassen kinderen. (Aanleiding was de topic van Vrouwvriend. getiteld “Geen contact met volwassen kind”). Ik schrok ervan hoe vaak dit contact problematisch is. Bijna de helft van alle ouders en kinderen schijnt problemen met elkaar te hebben. In het algemeen vinden de ouders dat ze te weinig contact hebben met hun kind(eren) – vooral van het kind richting ouders. Ook vinden ze dat ze te weinig betrokken worden bij het (gezins)leven van kind. Verder zijn ze vaak bezorgd om “verkeerde” keuzes en gedrag.
Omgekeerd vinden volwassen kinderen vaak dat hun ouders teveel tijd/aandacht claimen, zich teveel met hun levens bemoeien én dat ze vaak kritiek geven. Wat ze wel van hun ouders willen, is horen dat ze gewaardeerd worden.
Vooral de ouders hebben in de hand of het contact goed of slecht is. Als ze hun verwachtingen en opstelling aanpassen, gaat het vaak beter. Ze moeten loslaten en hun verwachtingen temperen. Verwachtingen over de hoeveelheid en de diepgang van het contact. En verwachtingen van de rol die ze nog in het leven van hun kind spelen. Het is dus vooral aan de ouders om los te laten, een stapje terug te doen en hun negatieve/bezorgde mening voor zich te houden.
Ik vind dit best logisch klinken en ik probeer het ook zo te doen. Toch maakt het me heel somber. Wat heeft het contact voor zin, als je maar zo weinig betrokkenheid bij elkaar ‘mag’ hebben? Bovendien: als ik weinig contact zoek met mijn kinderen voel ik me daar óók schuldig over. Bang dat ik te weinig betrokkenheid toon. Maar als ik wel contact zoek, voelt het alsof ik me aan hen opdring. Kortom, heel veel spanning.
Daarom denk ik vaak serieus: zou het voor mijn kinderen een enorme opluchting zijn, als ze bevrijd worden van de sociale verplichting om contact met mij te houden? En zou ik me zelf ook bevrijd en opgelucht voelen? Missen zou ik ze zeker, maar dat doe ik nu ook al.
Hoe is dit voor andere ouders? Herkennen jullie er iets in?
Anoniemvoornu schreef op 17-07-2025 om 10:43:
[..]
Dat is toch verschrikkelijk dat je moeder je vader zo haat dat ze niet eens verdriet kan voelen over het feit dat haar kinderen en kleinkinderen zonder hem verder moeten. Dat jouw boosheid voor jullie behoeftes gaat o.a. met zijn allen verjaardagen vieren daardoor niet mogelijk is en dat zelfs na zijn dood.
Het is heel verdrietig dat deze moeder gaan warme gevoelens heeft voor haar ex en diens nieuwe partner. Maar vraag je eens af waardoor dat komt. Als die 2 zich jarenlang rot gedragen wordt het wel moeilijk he? Het is goed om mensen een spiegel voor te houden, maar totaal voorbij gaan aan het feit dat iedereen menselijk is helpt niet. Verder lees ik dat ze zoekt naar hoe dan wel, dus haar boosheid staat niet voorop of centraal. Lijkt me ook weinig nut hebben om met zo weinig info iemand een schuldgevoel aan te praten. Waarom niet gewoon delen zonder te veroordelen?
MRI schreef op 17-07-2025 om 11:56:
Henrike, misschien moet je stoppen je hier steeds maar te verdedigen. Soms reageren mensen vanuit hun eigen kindstuk en projecteren de mindere kanten van hun ouders op jou. Nu gaat het er om: je hebt pijn, je voelt je in de steek gelaten wat kan je daarmee. De kinderen reageren niet of nauwelijks. Het is heel hard om te zeggen, maar misschien is het beste wat je voor jezelf kunt doen, dat niet meer te verwachten en te kijken hoe je gegeven de situatie het toch fijn met jezelf kunt hebben? Heb je vrienden/vriendinnen, familie, fijne bezigheden?
Ik projecteer de mindere kanten van mijn ouders niet op TO . Effe voor de duidelijkheid.
Verder wel eens met je post .
MRI schreef op 17-07-2025 om 11:56:
Henrike, misschien moet je stoppen je hier steeds maar te verdedigen. Soms reageren mensen vanuit hun eigen kindstuk en projecteren de mindere kanten van hun ouders op jou. Nu gaat het er om: je hebt pijn, je voelt je in de steek gelaten wat kan je daarmee. De kinderen reageren niet of nauwelijks. Het is heel hard om te zeggen, maar misschien is het beste wat je voor jezelf kunt doen, dat niet meer te verwachten en te kijken hoe je gegeven de situatie het toch fijn met jezelf kunt hebben? Heb je vrienden/vriendinnen, familie, fijne bezigheden?
Nou, dat is ook een manier om mede-forummers buiten spel te zetten. Henrike schrijft in haar 1e post dat zij de kinderen minder ziet, alleen al omdat zij elkaar allemaal op alle verjaardagen zien en zij daar niet bij is. Vervolgens schrijft ze dat zij wel uitgenodigd is voor die verjaardagen, maar er niet naartoe gaat omdat dat voor haar te lastig is. Ik reageer vanuit begrip voor TO dat die verjaardagen wellicht moeilijk zijn. Maar dat niet gaan ook de consequentie heeft dat je er 'buiten' staat en dat dit voor kleinkinderen wellicht niet goed te begrijpen is als oma niet op hun feestje komt. Vandaar de tips om misschien wel deel te kunnen uitmaken van die feestjes.
TO schrijft verder dat zij wel iets leuks zou kunnen doen met de kleinkinderen. Maar dat ze dat niet doet omdat haar kinderen ook niks voor haar organiseren, dus zij dan ook niet voor de kleinkinderen. Prima hoor, maar dat is dan ook een eigen keuze en weer een gelegenheid minder waar je elkaar zou kunnen zien.
Jij schrijft dat die kinderen niet of nauwelijks reageren. Maar waar staat dat? Ik lees wel dat de kinderen niet met TO willen praten over wat hun vader en stiefmoeder haar misdaan heeft. Ik kan me prima voorstellen dat dat onderwerp voor kinderen niet meer bespreekbaar is. De man is nota bene dood. Dat er bij TO nog veel onverwerkt verdriet zit en gevoelens van onrecht en onmacht zie ik. Maar ik denk dat ze die gevoelens beter bij vrienden of een professional kan leggen dan bij de kinderen. Met de kinderen in gesprek gaan is mooi, maar dan over jezelf en die kinderen, niet over anderen.
Vaak ben ik het er wel mee eens dat bij een slechte relatie het beste is om niks meer te verwachten en je heil ergens anders te zoeken. Maar ik zie hier zoveel kansen om elkaar méér te zien. Om wel een relatie te hebben. Dat ik het gewoon zonde vind om die kansen niet te benoemen. Maar dat mag niet want dan reageer ik vanuit mijn kindstuk?
De onvriendelijkheid en botheid laat ik maar voor wat het is.
Maar ik wil het goed afsluiten.
De vriendelijkheid en inlevingsvermogen daarentegen van veel andere mensen hebben me heel erg goed gedaan. Heel hartelijk bedankt daarvoor en het ga u goed.
sterkte Henrike
Dank je
Henrike schreef op 17-07-2025 om 15:18:
De onvriendelijkheid en botheid laat ik maar voor wat het is.
Maar ik wil het goed afsluiten.
De vriendelijkheid en inlevingsvermogen daarentegen van veel andere mensen hebben me heel erg goed gedaan. Heel hartelijk bedankt daarvoor en het ga u goed.
Denk dat het inderdaad het beste voor jou is niet meer te reageren of jezelf te verdedigen. Sterkte, want ik snap dat het een hele verdrietige situatie is voor jou.
Lief