Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..

Bij ons is het allemaal heel geleidelijk gegaan. Ze gingen studeren in een andere stad en kwamen nog elk weekend naar huis met een tas vuile was. Later niet meer èlk weekend en nog later studeerde er eentje in het buitenland. Nu weer allebei in Nl. en het contact is prima. Nooit moeite mee gehad verder.

En om eerlijk te zijn vind ik "rouw" wel een hele extreme uitdrukking hoor. Rouwen zou ik pas als ze ongeneeslijk ziek of overleden zouden zijn......

MamaE schreef op 25-01-2022 om 15:08:

Ik ben toch eens bij mezelf te rade gegaan waar het vandaan komt dat ik het slecht trek als andere mensen bij het minste of geringste emotioneel worden.
Ik denk dat het komt doordat situaties dan vaak onbedoeld gaan draaien om degene die huilt. Ik had ooit een collega die ook om ongeveer alles huilde. Als er dan een andere collega met pensioen ging of zo, dan stond zij altijd te huilen waardoor de aandacht altijd weer bij haar kwam te liggen ipv bij degene waar het om ging. En dat gebeurde niet één keer maar elke keer als er iets was. Het werkte me echt op de zenuwen en ik vond het vervelend voor anderen.
Manipulatief vind ik een groot woord. Dat zou ik er niet op willen plakken. Ik geloof niet dat mensen dat expres doen. Maar het trekt wel onbedoeld de aandacht. Dat is namelijk ook de functie van huilen; aan je omgeving laten weten dat je hulp nodig hebt.

Mijn dochter heeft me echt wel ooit zien huilen, niet omdat ik dat graag wilde maar omdat het gebeurde. Maar nooit om dingen die leuk zijn. Haar gevoel en mijn gevoel is niet hetzelfde. Het proces van loslaten door ouder en het proces van zelfstandig worden van kind is ook niet hetzelfde. Dat moet ieder voor zich doen.

Toen ik bijna het huis uit ging, zat mij moeder ook eens naast mij op de bank en zei dat ze het mij ontzettend gunde om een eigen plekje te hebben maar dat ze het zo moeilijk vond dat 'we haar niet meer nodig hadden'. Ik zei 'mam, ik heb je wel degelijk nodig, alleen op een andere manier dan toen ik vijf was. Dat zorgen voor wat jij meent dat jouw verantwoordelijkheid is, dat heb ik al heel lang niet meer nodig. En dat heb ik ook al heel vaak tegen je gezegd. Alleen jij ziet dat nu pas. Zorgen voor is wezenlijk iets anders dan houden van.' En houden van is ook loslaten.

Helemaal eens met het stuk wat je schrijft over dat huilenden de aandacht naar zich toetrekken. 

Oké, nou begin ik de weerstand te snappen. Zo zie je maar dat een ieder vanuit zijn/naar eigen referentiekader reageert. Want waar ik schrijf huilen, gaat dat bij mij over waterige rode oogjes, wellicht een traan en een subtiel snufje. Jullie zien er dan blijkbaar een gierende huilbui bij.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen bij hun schoolreisjes e.d. helemaal niet gezien hebben dat ik een traantje wegpinkte, want die waren dan lekker alleen maar met zichzelf bezig. Als ouders mag je dan toch al blij zijn als er even halfzacht naar je gezwaaid wordt? Die hebben echt geen trauma's opgelopen hoor.
En ik geneer me er behoorlijk voor, dus bij openbare gelegenheden waar ik het risico loopt te gaan snotteren sta ik achteraan, juist omdat ik de aandacht niet op me wil vestigen.

Dus ik voel me echt onheus bejegend als ik beschuldigd word van manipulatief gedrag. Dat is het echt niet en zo voelen mijn kinderen het ook absoluut niet. Zoals ik al zei word ik er vooral hartelijk om uitgelachen door ze. Er worden weddenschappen op afgesloten of ik het droog hou en zo ja hoe lang.

Rouw omdat een kind uit huis gaat is misschien een te zware uitdrukking bij nader inzien. Maar juist omdat het bij ons niet geleidelijk ging maar volkomen onverwacht en plotseling en zoon en zijn vriendin het niet alleen maar leuk en gezellig hebben maar tegen nogal wat problemen aanlopen heb ik het er best wel eens moeilijk mee ja. Het is een afscheid van een verleden waar ik erg gelukkig mee was, een aanpassen van je toekomstbeeld, het bijstellen van je verwachtingen. Ik heb me als ouder naar beste kunnen aangepast aan deze situatie maar af en toe kan ik toch best nog eens een verdrietige bui hebben. Dan heb ik mijn man om bij uit te huilen. Dat doe ik niet bij de kinderen. Maar ze mogen heus weten dat ik het niet alleen maar heel erg leuk vind. Dat ik ze mis/ga missen.

Ja, die post van MamaE snap ik ook wel. Ik ben wel een melancholiek type die makkelijk emotioneel kan zijn. Ik snap TO dan ook helemaal. Maar ben tegelijk een binnenvetter. Mensen die uitgebreid gaan staan brullen en alles over hen maken vind ik ook lastig.

Caramelzeezout, nee, met jouw posts heb ik echt moeite. Dat huilen alleen maar manipulatie is tenzij er werkelijke pijn is ben ik het niet mee eens. Ik kan in mijn eentje heerlijk huilen bij een tv programma. Heb dan echt geen pijn. En er is niemand in de buurt om te manipuleren. Dat jij dat niet doet  die gevoelens of dat gedrag niet deelt maakt nog niet dat anderen het alleen maar doen om jou te zieken of om iets gedaan te krijgen.

Jonagold schreef op 25-01-2022 om 16:32:

Dan heb ik mijn man om bij uit te huilen. Dat doe ik niet bij de kinderen. Maar ze mogen heus weten dat ik het niet alleen maar heel erg leuk vind. Dat ik ze mis/ga missen.

Toch heb ik met deze zin moeite. Waarom moeten ze dat weten? Het lijkt mij als kind veel fijner om blij uitgezwaaid te worden door blije ouders, dan iemand die me verteld dat ze verdrietig is. Het is toch veel fijner om blij uitgezwaaid te worden?

Kinderen kunnen hier weer verdrietig om zijn en zich schuldig voelen. Dat zou niet moeten. 

Jonagold schreef op 25-01-2022 om 16:32:

Oké, nou begin ik de weerstand te snappen. Zo zie je maar dat een ieder vanuit zijn/naar eigen referentiekader reageert. Want waar ik schrijf huilen, gaat dat bij mij over waterige rode oogjes, wellicht een traan en een subtiel snufje. Jullie zien er dan blijkbaar een gierende huilbui bij.
Ik ben ervan overtuigd dat mijn kinderen bij hun schoolreisjes e.d. helemaal niet gezien hebben dat ik een traantje wegpinkte, want die waren dan lekker alleen maar met zichzelf bezig. Als ouders mag je dan toch al blij zijn als er even halfzacht naar je gezwaaid wordt? Die hebben echt geen trauma's opgelopen hoor.
En ik geneer me er behoorlijk voor, dus bij openbare gelegenheden waar ik het risico loopt te gaan snotteren sta ik achteraan, juist omdat ik de aandacht niet op me wil vestigen.

Dus ik voel me echt onheus bejegend als ik beschuldigd word van manipulatief gedrag. Dat is het echt niet en zo voelen mijn kinderen het ook absoluut niet. Zoals ik al zei word ik er vooral hartelijk om uitgelachen door ze. Er worden weddenschappen op afgesloten of ik het droog hou en zo ja hoe lang.

Rouw omdat een kind uit huis gaat is misschien een te zware uitdrukking bij nader inzien. Maar juist omdat het bij ons niet geleidelijk ging maar volkomen onverwacht en plotseling en zoon en zijn vriendin het niet alleen maar leuk en gezellig hebben maar tegen nogal wat problemen aanlopen heb ik het er best wel eens moeilijk mee ja. Het is een afscheid van een verleden waar ik erg gelukkig mee was, een aanpassen van je toekomstbeeld, het bijstellen van je verwachtingen. Ik heb me als ouder naar beste kunnen aangepast aan deze situatie maar af en toe kan ik toch best nog eens een verdrietige bui hebben. Dan heb ik mijn man om bij uit te huilen. Dat doe ik niet bij de kinderen. Maar ze mogen heus weten dat ik het niet alleen maar heel erg leuk vind. Dat ik ze mis/ga missen.

Zo zie ik waar “jullie” huilen schrijven , het inderdaad voor me; een moeder die tranen met tuiten huilt op het schoolplein omdat haar kind (voor het eerst) naar school/ schoolreisje gaat. En daarmee dus de aandacht op zich vestigt. En in dat geval vind ik het manipulatie. Ik had ook zo’n tante die op elke crematie van een niet direct naaste compleet in tranen was en ZIJ nota bene degene was die getroost wenste te worden. Nee sorry daar heb ik echt geen begrip voor.

Maar zo (manipulatie) werkt het dus bij mij, en als ik het zo lees bij de meeste emotionelen hier, dus echt niet. Ik vind jouw blik op de wereld dus nogal beperkt. Of je bent een koele kikker, of je bent een manipulatieve huilebalk. Ik heb de wereld nooit in alleen zwart-wit gezien, ik ben van de 100.000 tinten grijs. Dat maakt het communiceren met anderen meestal een stuk aangenamer.
En vrije vlinder, ik vond het dus heel vreselijk dat mijn moeder mij opgelucht uitzwaaide. Mijn kinderen weten dat ik trots op ze ben, en blij voor ze. Ik heb mijn doel bereikt, (redelijk) zelfstandige jonge volwassenen afleveren. Dus ik ben ook trots op mezelf. Dat ik dan daarnaast ook weemoedig ben, doet daar helemaal niets aan af. En geloof me, kinderen die de deur uit gaan, missen ook bij tijd en wijle hun oude gezinsleven. En anders heb je als ouders echt behoorlijk misgekleund, in mijn ogen.

Caramelzeezoutchocola schreef op 25-01-2022 om 20:28:

[..]

Zo zie ik waar “jullie” huilen schrijven , het inderdaad voor me; een moeder die tranen met tuiten huilt op het schoolplein omdat haar kind (voor het eerst) naar school/ schoolreisje gaat. En daarmee dus de aandacht op zich vestigt. En in dat geval vind ik het manipulatie. Ik had ook zo’n tante die op elke crematie van een niet direct naaste compleet in tranen was en ZIJ nota bene degene was die getroost wenste te worden. Nee sorry daar heb ik echt geen begrip voor.

Welnee, de meeste mensen hebben niet zo veel acteertalent dat ze hun traanbuizen aan kunnen sturen. Ik heb wel eens moeders (excuus voor het stereotype) met waterige oogjes bij sinterklaasintochten of de groep 8 musical zien staan, maar nooit uitzinnig krijsend. Bij sommigen gaan de sluizen wat eerder open zonder dat ze er veel invloed op hebben. Bij mijn dochter bijvoorbeeld als ze gefrustreerd is, zij vindt dat zelf juist erg genant, En zelf ben ik tijdens  de uitvaartmis  van mijn hoogbejaarde buurvrouw zo overvallen  door eigen oud zeer dat het snot me de neus uitliep.  Echt wat ik probeerde, niet te stelpen. Heel pijnljk. En ik had geen eens een pakje zakdoekjes bij me , want ik had totaal geen rekening gehouden met een tranenvloed.

MRI schreef op 25-01-2022 om 10:33:

[..]

Nee dat hoeven we niet te herhalen, maar ik blijf het wel interessant vinden: mensen die zelf emotioneel wat vlak lijken, die dan zich gaan irriteren aan anderen die wel emoties hebben.

Wat een denigrerende en empathieloze opmerking. 

MamaE, dat vind ik dan weer erg cool van je, dat je je weerstand wilt onderzoeken.
En dat maakt toch wel wat duidelijk, ook voor de ander. Zo vond ik het nogal wat om te lezen dat je schreef dat huilen als functie hulp vragen heeft. Hé?
Daar moet ik dan weer zwaar over denken, ik, een enorme huiler, maar zelden in niet al te vertrouwd gezelschap.
Hulp vragen? Ben ik me iig nooit van bewust geweest. (Maar ik zal het eens laten bezinken) ik zie het, meestal, puur als een uiting van emotie. Voor mij een uitlaatklep, die overigens vaak echt wel goed doet. Net als flink lachen.  
Ik huil ook wel in mijn eentje, vraag ik dan hulp aan mezelf? 
(En ben trouwens bijna altijd veel liever op achtergrond dan op voorgrond.)

Pinokkio schreef op 25-01-2022 om 23:04:

MamaE, dat vind ik dan weer erg cool van je, dat je je weerstand wilt onderzoeken.
En dat maakt toch wel wat duidelijk, ook voor de ander. Zo vond ik het nogal wat om te lezen dat je schreef dat huilen als functie hulp vragen heeft. Hé?
Daar moet ik dan weer zwaar over denken, ik, een enorme huiler, maar zelden in niet al te vertrouwd gezelschap.
Hulp vragen? Ben ik me iig nooit van bewust geweest. (Maar ik zal het eens laten bezinken) ik zie het, meestal, puur als een uiting van emotie. Voor mij een uitlaatklep, die overigens vaak echt wel goed doet. Net als flink lachen.
Ik huil ook wel in mijn eentje, vraag ik dan hulp aan mezelf?
(En ben trouwens bijna altijd veel liever op achtergrond dan op voorgrond.)

Ik weet van mezelf dat ik soms te hard of te stellig kan zijn in mijn oordeel. Het is nooit mijn intentie om mensen te kwetsen, maar misschien gebeurt dat soms onbedoeld toch.
Ik probeer daar aan te werken en ook te leren om anderen en mezelf beter te begrijpen.
Door dit soort discussies leer ik ook weer dingen bij.

Dat huilen een signaalfunctie naar de omgeving heeft, dat heb ik niet zelf bedacht hoor.
https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/artikel/5035506/waarom-huilen-we-eigenlijk-niet-omdat-het-oplucht-boek-crying-book-janken#:~:text=We%20hebben%20basale%20tranen%20nodig%20om%20onze%20ogen%20vochtig%20te%20houden.&text=De%20andere%20waterlanders%20komen%20vanuit,huilen%20we%20om%20emotionele%20redenen.
Het is ook wel logisch ergens; baby's hebben geen enkele andere mogelijkheid tot communiceren, het is eigenlijk onze eerste en meest primaire vorm van communicatie.
Op momenten van hulpeloosheid, machteloosheid, verdriet, stress etc. is het fijn als je omgeving je helpt of troost. Huilen zorgt ook voor de aanmaak van endorfines waardoor je je weer beter gaat voelen, dus het is ook een min of meer natuurlijke vorm van pijnstilling. Maar als je bij elk wissewasje huilt, krijg je ook een soort huilinflatie. Mensen nemen je dan minder snel serieus, ook als er een keer wel iets ernstigs is.

De voormalig collega waar ik over schreef en ook een moeder van een klasgenootje van dochter (of ja, nu niet meer, ze zijn onlangs verhuisd) waren niet van het kaliber 'waterige ogen en een verdwaalde traan' noch van het type 'hysterisch krijsen'. Maar wel het niveau uitgelopen mascara, snotteren etc. Nu moet ik wel eerlijk bekennen dat ik geen klik had met beide. Die moeder van school zat echt in mijn allergiezone. Die had altijd overal commentaar op maar zelf stak ze nooit een poot uit. Haar kind was ook echt een etterbakje dat zichzelf heel wat vond. Er zijn echt momenten geweest dat ik haar het liefst op d'r bek had gemept. Om andere redenen dan die tranen trouwens.

Kinderen merken het doorgaans echt wel als ouders ergens moeite mee hebben of verdrietig zijn. Mijn dochter komt dan altijd net even een extra knuffel geven.
Mijn ouders hebben vroeger om mij ook best wat zorgen gehad en diep van binnen heb ik dat altijd wel gevoeld, ook al hebben ze dat pas heel veel later met mij gedeeld. 
Je kunt best delen met je kind dat je het lastig vindt of moet wennen aan een veranderde situatie. Maar dat proces zul je toch echt zelf door moeten maken. Net zoals je kind dat ook zelf moet doen.

Ook naar het huilen van baby’s kijk ik anders. Natuurlijk kan het een signaal zijn van iets dat wij als ouders/ buitenstaanders kunnen oplossen. 
Maar niet voor niets komen we er vaak helemaal niet achter wat er nu precies scheelt bij een huilbaby. 
Huilen kan bij een baby een teken van pijn/ ongemak etc zijn. Maar dat maakt het nog niet, per definitie, tot een communicatiemiddel. Het kan wel een sein zijn voor ouders om er toe over te gaan te proberen die pijn of ongemak weg te nemen bij kind. Als ouder interpreteer je het gehuil dus ahw als communicatie.  Dat wil echter nog niet zeggen dat het vanuit baby oogpunt ook communicatie is. 
Ik kan me nog goed herinneren dat sommige mensen meteen opveerden als mijn baby huilde; wat is er aan de hand? Ik snapte dat niet zo goed, want ik zag huilen juist ‘gewoon’ als een uitingsvorm dus vond het normaal dat mijn baby huilde. 
(natuurlijk ging ik wel aan de slag als het huilen voortduurde om te kijken of ik iets kon doen) 
Mijn dochter ging toen ze klein was, altijd erbarmelijk huilen in bed. Ik dacht eerst ook dat ik daar ‘iets’ mee moest. Tot ik erachter kwam dat ze na zo’n korte hevige huilbui heerlijk in slaap viel. 

Verder MamaE, geef je zelf al aan dat kinderen toch wel merken wat er met je is. Als ik me niet vergis is jouw dochter nog klein en ze komt je nu al een knuffel geven. Wat maakt dan toch dat je huilen waar je kind bij is zo veroordeelt? 
En hee, we hebben het hier over volwassen kinderen. 
Verder lijkt me dat ik mijn gevoelens als kinderen hier de deur uit gaan niet zo goed zal kunnen delen met mijn kinderen. Zoals de meeste ouders. Mijn relatie is ook niet zo denderend met ze. Vind ik helemaal ok, ervaar ik in deze leeftijdcategorie als ‘natuurlijk’ en vrij gewoon en juist helpend bij de benodigde afstand. 
Maar dat wil niet zeggen dat het bij iedereen zo loopt. Soms lopen zaken anders. Soms hebben ouders een uitzonderlijke band met hun kinderen en kunnen ze prima delen. Zo klinkt het ook bij ts. Mooi!!