Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..
vandaag is de dag
Dat onze jongste (23 jaar) gaat verhuizen naar zijn nieuwe studio. Een studio waar hij heel blij mee is en die ligt in een wijk waar hij graag wilde wonen..
Zowel hij als ik hebben het er supermoeilijk mee. Gisteravond samen een flinke pot gehuild… want hij vindt het vreselijk moeilijk om weg te gaan bij de ‘meest chille ouders, die je maar kunt hebben’ en uit het huis waar hij zijn leven lang heeft gewoond.
En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten.
Vanaf zijn geboorte hebben we een uitzonderlijk sterke verbinding gehad. Met de andere 3 heb ik wel een hele sterke band, maar dit voelt als een dimensie erbij. Een elkaar begrijpen, ook als we het niet met elkaar eens zijn.
Toen onze andere beide jongens de deur uit gingen (4 jaar geleden) heb ik ook een periode van rouw gehad. Ik weet dus (met mijn hoofd) dat het wel goed komt. Dat we altijd verbonden zijn en dat er een nieuwe vorm komt, waarin dit geuit wordt. Alleen zegt mijn gevoel nu even iets heel anders en het doet gewoon pijn..
ok klinkt in mijn oren erg extreem. Hij gaat niet dood, niet emigreren. Enkel uit huis en is al 23. Maar goed mensen kunnen erg gevoelig zijn blijkbaar
Is hij nooit alleen op vakantie geweest?
Hier was het heel anders. Mijn dochter is eenmaal een half jaar weg geweest, naar de andere kant van de wereld, en toen ze echt uit huis ging was het ook naar het buitenland. Ik vond het alleen maar fijn dat ze kon gaan doen wat ze al jaren van plan was. Het laatste kind uit huis lijkt me wel een dingetje. Dan blijf je echt alleen achter en heb je niemand meer om voor te zorgen.
Empty nest syndroom. Sommigen heben het er moeilijker mee dan anderen.
Maar hij weet vast dat de deur altijd open staat en zal ook vast wel regelmatig even komen buurten.
Dat helpt ook bij het wennen.
Een vakantie vergelijken met een verhuizing is natuurlijk onzin. Je weet dat ze na een week vakantie weer thuis komen.
Bijtje82 schreef op 23-01-2022 om 11:16:
Empty nest syndroom. Sommigen heben het er moeilijker mee dan anderen.
Maar hij weet vast dat de deur altijd open staat en zal ook vast wel regelmatig even komen buurten.
Dat helpt ook bij het wennen.
Een vakantie vergelijken met een verhuizing is natuurlijk onzin. Je weet dat ze na een week vakantie weer thuis komen.
En bedankt. Ik vind het geen onzin. Tenzij deze jongen vijf uur verderop gaat wonen en je hem dan nog maar een keer per twee maanden ziet.
Mijn zoon is ook pas het huis uit en ik ben blij voor hem. Hij heeft een mooi huis gekocht en woont niet zo ver van mij vandaan. Ik mis hem wel eens maar eigenlijk vind ik het meevallen. Hij komt nog regelmatig langs. Ik woon nu alleen maar ik krijg veel visite dus eenzaam voel ik me niet. Ik had me er geestelijk ook wel op ingesteld. Hij is een half jaar aan het klussen geweest dus ik heb wel aan het idee kunnen wennen.
Wat heftig zulke gevoelens, ook wel heel mooi dat jullie dat hebben. Ik ken dat niet van mijzelf, mijn kinderen of de mensen in mijn omgeving wel dat ouders er soms moeite mee hebben als de kinderen definitief het huis uit gaan. Vanuit de kinderen weinig van dat soort gevoelens wel vaak later als ze zelf kinderen krijgen dan hoor ik en merk ik vaak dat de band weer heel hecht wordt.
Hoe ervaart je man zijn vertrek en hoe ervaart hij jullie bijzondere band?
Ik kan me voorstellen dat dit lastig voor je is Alios.
Mijn kinderen zijn nu pubers, maar hier wordt door de oudste ook gepraat over uit huis gaan, nou... Daar schrik ik dan wel van, dan moet ik echt even slikken.
Ik probeer nu naar de positieve mogelijk heden van mijn toekomst te kijken.
Wat wil ik zelf nog graag doen of ondernemen?
I hear you….mijn ‘kuiken’ van 19 is op zoek naar een kamer. En de gedachten alleen al dat hij straks niet meer thuiswoont, daarvan kan ik al in huilen uitbarsten. Onze band is ook warm en sterk. En ik kan zo met hem lachen. En natuurlijk komt hij vaak thuis. Maar het zal anders zijn.
Tips heb ik niet voor je. Maar ik neem aan dat het zal wennen en dat je je weg hierin moet gaan vinden. Het komt goed!
Mijn dochter ging ver weg wonen en toen heb ik ook wel gehuild hoor. Ik vond het helemaal niet leuk dat mijn meisje niet meer in de buurt was en we elkaar niet regelmatig konden zien.
Maar alles went. Zij had het goed naar haar zin en dat is het belangrijkste.
Ik kan mij er totaal niets bij voorstellen. Ik kan niet wachten tot mijn volwassen kinderen de deur uit gaan maar het zit er echt niet in op dit moment. Wij wonen in het duurste deel van het land waar je ook voor een huurhuis ellenlang in de wacht staat. Ik hoopte dat mijn ene kind zijn pijlen richt op een ander deel van Nederland maar dat wil hij echt niet. Hij zou daar zelfs wel wat kunnen kopen al. Mijn andere kind heb ik meer hoop op, die gaat vast wel op een kamer zitten als die klaar is met de studie.
Echt: dit is toch je doel van een kind opvoeden? Dat zo goed doen dat ze het nest uit kunnen en zich zelf kunnen redden? Daar kun je toch alleen maar blij en trots op zijn? Jij bent toch niet alleen Alios als je een kind in huis hebt wonen?
Ik ben alleen maar bang dat als ze het huis uit zijn er iets gebeurd dat ze weer helemaal terug moeten en weer hier moeten komen wonen. Ik vind het prima als ze elk weekend komen logeren als dat moet maar full-time terug: help!
Bolmieke
Mijn man kent de band tussen onze jongste en mij natuurlijk ook al 23 jaar en hij heeft zelf een andere band met hem. Meer in de zin van samen sporten, discussiëren enzo. Niet minder hecht, wel meer vader-zoon (logisch..). Mijn man heeft wel begrip voor hoe ik me voel; hij kent mij natuurlijk ook langer dan vandaag en weet dat ik behoorlijk op dit soort dingen kan reageren. Hij snapt dat niet altijd (kan ook niet, want we steken allemaal anders in elkaar) maar steunt wel. Dat is fijn.
Hij ziet dit vertrek ook als een natuurlijke en logische stap, vindt het niet leuk, maar dealt er ‘gewoon’ mee. Een stuk nuchterder dan ik, dus..
Ik vind ook dat je extreem reageert, maar zeker ook je zoon dat ie gaat huilen hierom( op deze leeftijd wil je toch als volwassene niet meer bij je ouders wonen , hoe “ chill” ze ook zijn. Het is gezond om je eigen leven met je eigen huis op te bouwen. Ook al was dat wel aan de andere kant van de wereld ( afstand is altijd te overbruggen). Je kunt ook een band met hem houden als hij niet bij jullie onder je dak woont.
En die band is nog veel beter te onderhouden nu dan jaren geleden. Mijn oma zag haar enige dochter emigreren naar Australië in 1953. Toen betekende dat dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer zag en eens per week een brief stuurde. Denk daar maar eens aan, dat helpt vast 
Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 11:46:
Ik kan mij er totaal niets bij voorstellen. Ik kan niet wachten tot mijn volwassen kinderen de deur uit gaan maar het zit er echt niet in op dit moment. Wij wonen in het duurste deel van het land waar je ook voor een huurhuis ellenlang in de wacht staat. Ik hoopte dat mijn ene kind zijn pijlen richt op een ander deel van Nederland maar dat wil hij echt niet. Hij zou daar zelfs wel wat kunnen kopen al. Mijn andere kind heb ik meer hoop op, die gaat vast wel op een kamer zitten als die klaar is met de studie.
Echt: dit is toch je doel van een kind opvoeden? Dat zo goed doen dat ze het nest uit kunnen en zich zelf kunnen redden? Daar kun je toch alleen maar blij en trots op zijn? Jij bent toch niet alleen Alios als je een kind in huis hebt wonen?Ik ben alleen maar bang dat als ze het huis uit zijn er iets gebeurd dat ze weer helemaal terug moeten en weer hier moeten komen wonen. Ik vind het prima als ze elk weekend komen logeren als dat moet maar full-time terug: help!
Wat vreselijk als je zo denkt
Mijn moeder vond het destijds ook lastig dat wij het huis uit gingen en haar 'niet meer nodig hadden'. Heel haar leven had ze in het teken van zorgen voor ons gesteld. Alle verantwoordelijkheden zoveel mogelijk bij haarzelf neerleggen zodat ze het gevoel had nuttig te zijn.
Ik was 25 en heel erg toe aan mijn eigen plekje. Ik vond dat gezorg van haar zelfs beklemmend worden, want de laatste maanden voordat ik ging, ging ze dat nog intensiveren. Ik woon wel heel dichtbij dus ik zie mijn ouders regelmatig, maar we lopen niet de deur bij elkaar plat. Als ik op vakantie ben, zie ik ze juist minder dan normaal.
Je wil toch ook niet dat hij op zijn veertigste nog thuis woont? Hopelijk zit hij daar helemaal op zijn plekje en wordt hij daar gelukkig. Het is vast even wennen maar het komt vast wel goed.