Zoon van bijna 20 loopt vast - hoe nu verder?
Ten eerste even mijn “excuses” dat ik alleen nog maar op dit forum lijk te komen als ik (weer eens) een issue met mijn zoon heb, en er eigenlijk nooit voor anderen ben, maar ik heb hier al zoveel waardevolle adviezen gehad dat ik het er toch maar weer eens op waag – in de hoop dat andere ouders misschien indirect ook iets aan dit draadje zullen hebben.
Ik heb hier al meerdere topics geopend over mijn zoon van inmiddels 19 (wordt in juni 20). ADD, lastige schoolcarriere achter de rug, na veel vijven en zessen vorig jaar zijn HAVO diploma gehaald (via VAVO). Zit al jarenlang af en aan niet echt lekker in zijn vel, maar lijkt te goed voor hulp in het reguliere traject (Psyq etc.) en te slecht om mee te draaien in het “gewone” leven zoals doorsnee pubers/jongvolwassenen dat leiden.
Na zijn HAVO diploma had hij eigenlijk (nog steeds) geen idee wat hij wilde, dus als een soort tussenjaar is hij een deeltijdopleiding toegepaste filosofie gaan doen , gecombineerd met een baantje (fietskoerier bij PostNL). Dat leek een goede oplossing: hij is geinteresseerd in filosofie, en in dit jaar kon hij zich mooi orienteren op andere opties.
Al met al is daar niets van terecht gekomen. Uiteraard door corona- waardoor de lessen al snel deels en later alleen nog maar op afstand werden gegeven. Zoon heeft geen tijd gehad aansluiting te vinden bij medeleerlingen (iets wat hij sowieso al heel lastig vindt) en daarna is dat ook niet meer gelukt. De stof bleek te zwaar, niveau te hoog, en een tijdje geleden is hij dan ook afgehaakt. Wat heel begrijpelijk is, en hij zal ongetwijfeld de enige niet zijn, zeker in deze coronatijd, en het was “maar” een tussenjaar. Alleen….. wat nu?
De orientatie op andere opleidingen is ook maar moeizaam verlopen. Na bezoek aan een paar open dagen (nouja, bezoek, online dan) leek bedrijfskunde hem wel wat. Op zich geen gekke keuze denk ik. Hij is geinteresseerd in economie, hoe de lijnen lopen, organisatievormen, de psychologische kant van bedrijfsvoering, etc.
Maar nu begint hij te twijfelen. Of hij het niveau wel aankan, of het het wel echt leuk genoeg vindt, of-ie tegen die tijd wel weer fysiek naar school zal kunnen, etc. Probleem is echter dat de sluitingsdatum voor inschrijving inmiddels angstwekkend snel dichterbij komt (over 3 weken al) en, tja, wederom mijn vraag, wat nu? Een plan B heeft ie niet – behalve het komende jaar full time gaan werken en hopen dat ie op een gegeven moment een keuze kan maken waar ie wel achter staat. Maar ik ben bang dat dat moment nooit komt. En het zweet breekt me werkelijk uit bij de gedachte dat we over een jaar waarschijnlijk nog steeds in dezelfde situatie zitten, want hij heeft nogal de neiging om alles voor zich uit te schuiven.
Gedurende dit jaar hebben we hem allerlei mogelijkheden aangereikt en dat doen we ook nu weer. Neem contact op met de hogeschool voor een studiecheck advies. Kijk eens of er misschien MBO opleidingen zijn die aansluiten bij wat je wil en ga dat eerst doen. Hij heeft het telefoonnummer van een zoon van vrienden van ons, die bedrijfskunde heeft gestudeerd en hem met alle plezier over zijn ervaringen wil vertellen. Hij doet het allemaal niet. En inmiddels weet ik het niet meer.
Ik denk nu: schrijf je in elk geval maar in, dan heb je in elk geval iets achter de hand. Wie weet ga je de komende maanden nog het licht zien. En ik verwacht echt niet dat ie in 4 jaar tijd probleemloos door een HBO-opleiding heenrolt. Hij zal ongetwijfeld nog wel 1 of 2 x switchen, het uberhaupt niet af kunnen maken omdat het te hoog gegrepen is, afzakken naar MBO, of wat dan ook. Maar dan zit je in elk geval weer “in“ het schoolsysteem. Ik ben zo bang dat als ie weer een jaar verliest, het helemaal niet meer gaat lukken – het zal nu al wel niet meevallen allemaal.
Zijn vader en ik verschillen van mening hierover, trouwens. Die vindt het echt zinloos om aan een opleiding te beginnen als je sowieso al niet gemotiveerd bent. Maar geeft mij wel gelijk dat er ook geen alternatief lijkt te zijn.
Kortom, ik zit er behoorlijk mee in mijn maag. Iemand goede raad, ervaring of advies?
Nadurra schreef op 11-04-2021 om 11:28:
@Ali: "Voor jou is het afscheid nemen van jouw gedroomde toekomstbeeld voor hem.". Dit raakte me, want dat speelt zeker een rol. Het zou voor mij het makkelijkste zijn als ie nou maar die opleiding gaat doen, of in elk geval gaat proberen - blijkbaar wil ik (onbewust) nog steeds dat ie "normaal" is. Dat ie het volgens de sociaal gewenste regels doet allemaal. Het blijft voor mij een eeuwige strijd om hem te laten zijn wie hij is, en het vertrouwen te hebben dat het uiteindelijk wel goed komt.
@Omnik: "fijn" om jouw ervaringen te horen vanuit iemand die zelf ADD heeft, en mooie voorbeelden geef je. En wat je zegt, het is zo lastig dat je van te voren niet weet hoe het gaat lopen.
En ook de anderen weer dank voor hun inzichten, ik waardeer het zeer! Goed ook om te horen dat er op HBO, mocht ie dat toch nog gaan doen later, een gemeleerd gezelschap aan leeftijden zit. Vraag me wel af of dat voor MBO ook geldt, want daar beginnen leerlingen over het algemeen natuurlijk jonger mee. Zou-ie daar niet toch buiten de boot vallen, als ie als (ruim) 20 jarige tussen 16-17 jarigen zit?
Nee hoor. Dochter zat ooit als 16-jarige in eerste jaar MBO2, waarvan de oudste al 22 jaar was. En ook daarna bij de MB-3 opleiding was het gezelschap behoorlijk gemêleerd qua leeftijd.
