Vermoeide ouder, mom burn out?
Op zoek naar herkenbare situaties én even van me afschrijven. Achtergrondinfo: Een tijd geleden ben ik gescheiden na een ongeveer drie jarige crisis vanwege een affaire van mijn man. Mijn man heeft uiteindelijk de scheiding ingezet omdat hij herstel te lichtjes had ingeschat.
Sinds kort heb ik wonder boven wonder een huurhuisje. Super blij mee! Op korte afstand van mijn ex, die 'ons' huis heeft aangehouden. In dat opzicht is het fijn, mijn eigen plekje, niet meer op elkaars lip zitten, echt opnieuw beginnen.
Waar ik tegen aan loop is de zorg voor de kinderen. We hebben de zorg 50/50 kunnen regelen, met uitzondering van de vakanties. Dat betekent week op week af. Ik merk dat het me steeds meer gaat tegenstaan, de week met de kinderen, en ik vind het verschrikkelijk om dat hardop uit te spreken.
Ik was me een paar dagen terug erg bewust van mijn gedrag. Continu klagen en mopperen op de kinderen. Niks is goed en ze lopen de hele tijd in de weg. Vooral de spitsuren, maar ook daarbuiten. Ik merk dat ik mezelf al snel enorm opvreet van binnen als ze weer iets doen wat ik niet oké vind. Kort lontje, 'Ja hoor, daar gaan we weer'. Ik zit er gewoon op te wachten. Ik schrok van mezelf, zo was ik eerst niet en zo wil ik niet zijn.
En ik plan echt wel leuke dingen, probeer vaak iets buitenshuis te zoeken, ik heb een fijne kring om me heen waar ik mee af kan spreken. Maar de momenten dat ik er alleen voor sta, breken me op. De week zonder kinderen staat in het teken van opladen, huishouden, vooruit koken, alles zodat ik de andere week niet dat ook nog eens hoef te doen.
Ik zie nu dus enorm op tegen de vakantie. Ik heb ze de eerste 3 weken. De jongste gaat nog 2 dagen naar de opvang, dat scheelt al een hoop. Ook gaan we met een vriendin en haar kinderen op vakantie. Dat is fijn. Toch krijg ik al zenuwen als ik aan deze zomervakantie denk. Ik ben redelijk op, vermoeid en gaar...
Tja, waar ben ik naar op zoek...
Een luisterend oor? Tips? Handvatten? Mensen die dit herkennen?
Kimdekim schreef op 11-07-2025 om 21:54:
Het lijkt wel of sommige vrouwen zo fantastisch zijn dat ze nooit eens onterecht tegen hun kinderen uit hun slof schieten, lijkt me echt geweldig om zo perfect te zijn.
Overigens hebben diezelfde vrouwen veel minder problemen om een andere vrouw, die zich kwetsbaar opstelt, een trap na te geven. Of toch op zijn minst even haarfijn uit te leggen dat ze er echt een potje van maakt.
Nee hoor, ik ben uiteraard ook wel eens uit mijn sloffen geschoten. Dat us echter niet wat To beschrijft.
Alice12 schreef op 11-07-2025 om 21:58:
[..]
Nee hoor, ik ben uiteraard ook wel eens uit mijn sloffen geschoten. Dat us echter niet wat To beschrijft.
To heeft dit topic geschreven toen het allemaal even tegen zat. Dat heeft ze al aangeven. Soms lopen de emoties even hoog op. Je hoeft haar niet aan te praten dat ze haar kinderen beschadigd door er even niet zo lekker bij te zitten. De dagen hebben we allemaal wel eens ( behalve de perfecten onder ons) , dan signaleer je het en klaag je even tegenn derden, pas je je gedrag aan, en ga je weer door.
Het heeft geen nut om zo iemand nog een trap na te geven.
Toch ook nog even een toevoeging.
Misschien is de kunst wel om te leren om de dingen wat meer ontspannen te doen in de weken dat je kinderen niet hebt.
Op de dagen dat je niet werkt, hoef je ook je kinderen niet naar school te brengen als ze bij hun vader zijn. Sta jezelf toe om eens 1 of 2 uurtjes langer te slapen ' s ochtends.
Pak een boek en ga lekker nog een half uurtje lezen in bed in plaats van er meteen uit te gaan. Start de dag met een bak koffie en maak een wandeling voordat je doorgaat met alles wat 'moet'. Gun jezelf die ontspanning.
Maak een opruim/schoonmaakschema waarbij je alles verdeelt over de hele week. Vink af als een klus geklaard is, dat geeft een fijn gevoel.
Op je werkdagen hoef je niet meteen te koken als je thuiskomt op de dagen dat de kinderen er niet zijn. Dat hoort meer bij je ritme mét de kinderen denk ik. Naar huis, hup koken en door...Ga eerst even zitten, maak een wandeling of wat dan ook. Leer jezelf dat er in de kinderloze weken een ander ritme mag zijn.
Bedenk ook wat de dingen zijn waar je ( ooit? ) plezier in had of waar je voldoening uit haalde. Deze dingen kun je meer op gaan pakken in de weken waarin je alleen bent.
Kimdekim schreef op 11-07-2025 om 21:54:
Het lijkt wel of sommige vrouwen zo fantastisch zijn dat ze nooit eens onterecht tegen hun kinderen uit hun slof schieten, lijkt me echt geweldig om zo perfect te zijn.
Overigens hebben diezelfde vrouwen veel minder problemen om een andere vrouw, die zich kwetsbaar opstelt, een trap na te geven. Of toch op zijn minst even haarfijn uit te leggen dat ze er echt een potje van maakt.
Is geen trap na heeft niets te maken met er een potje van maken en heeft niets met perfectie te maken. De kinderen krijgen in dit draadje ook een stem omdat ze daar recht op hebben omdat ze nog zo jong zijn en nog niet de mogelijkheden hebben om hun gevoelens met woorden duidelijk te uiten. De kinderen zijn ook gewoon nog in de war want ze wonen ook pas sinds kort in het nieuwe huisje bij mama zonder papa. Ze hebben juist nu zo hard de steun van mama en papa nodig.
Kimdekim schreef op 11-07-2025 om 22:06:
[..]
To heeft dit topic geschreven toen het allemaal even tegen zat. Dat heeft ze al aangeven. Soms lopen de emoties even hoog op. Je hoeft haar niet aan te praten dat ze haar kinderen beschadigd door er even niet zo lekker bij te zitten. De dagen hebben we allemaal wel eens ( behalve de perfecten onder ons) , dan signaleer je het en klaag je even tegenn derden, pas je je gedrag aan, en ga je weer door.
Het heeft geen nut om zo iemand nog een trap na te geven.
Ik heb het woord beschadiging niet in mijn mond gehad. Dus je verzint dingen. Moet je niet doen. Daar wordt de discussie niet beter van.
linn19 schreef op 11-07-2025 om 22:13:
[..]
Is geen trap na heeft niets te maken met er een potje van maken en heeft niets met perfectie te maken. De kinderen krijgen in dit draadje ook een stem omdat ze daar recht op hebben omdat ze nog zo jong zijn en nog niet de mogelijkheden hebben om hun gevoelens met woorden duidelijk te uiten. De kinderen zijn ook gewoon nog in de war want ze wonen ook pas sinds kort in het nieuwe huisje bij mama zonder papa. Ze hebben juist nu zo hard de steun van mama en papa nodig.
Hoe moeilijk is het om toe geven dat je het even niet zo leuk vindt met je kinderen? Wat vóór drempel moet een moeder over stappen om dat te zeggen? Helpt het haar dan om te zeggen dat haar gevoelens er niet mogen zijn? Zouden we niet juist trots moeten zijn dat iemand zo dapper is om dit te delen? Denk je dat to zich niet realiseert dat dit voor de kinderen en lastige tijd is? Maar mijn vraag is vooral plaats je deze opmerkingen oprecht met het idee dat je haar of haar kinderen daar mee helpt?
Wat ben ik blij dat ik in mijn zware periode met een kind hier niet geschreven heb !
Kimdekim schreef op 11-07-2025 om 22:23:
[..]
Hoe moeilijk is het om toe geven dat je het even niet zo leuk vindt met je kinderen? Wat vóór drempel moet een moeder over stappen om dat te zeggen? Helpt het haar dan om te zeggen dat haar gevoelens er niet mogen zijn? Zouden we niet juist trots moeten zijn dat iemand zo dapper is om dit te delen? Denk je dat to zich niet realiseert dat dit voor de kinderen en lastige tijd is? Maar mijn vraag is vooral plaats je deze opmerkingen oprecht met het idee dat je haar of haar kinderen daar mee helpt?
Wat to met alle reacties doet is verder aan haar. Ze heeft trouwens niet zo heel veel tijd meer want in de eerste post schreef ze al dat ze zo tegen de zomervakantie opziet en de zenuwen heeft als ze er aan dacht. Ze heeft ze dan 3 weken achter elkaar, aan haar of er iets van tips bijzitten om die weken een leuke tijd voor de kinderen en voor haarzelf van te maken zonder zich op te vreten en de kinderen ook niet het gevoel te geven dat ze teveel zijn die 3 weken achter elkaar.
linn19 schreef op 11-07-2025 om 23:10:
[..]
Wat to met alle reacties doet is verder aan haar. Ze heeft trouwens niet zo heel veel tijd meer want in de eerste post schreef ze al dat ze zo tegen de zomervakantie opziet en de zenuwen heeft als ze er aan dacht. Ze heeft ze dan 3 weken achter elkaar, aan haar of er iets van tips bijzitten om die weken een leuke tijd voor de kinderen en voor haarzelf van te maken zonder zich op te vreten en de kinderen ook niet het gevoel te geven dat ze teveel zijn die 3 weken achter elkaar.
Nee nee ik vraag niet wat to met de reacties doet. Ik vraag of je oprecht het gevoel hebt dat je to of haar kinderen helpt met deze reacties.
Kimdekim schreef op 11-07-2025 om 23:18:
[..]
Nee nee ik vraag niet wat to met de reacties doet. Ik vraag of je oprecht het gevoel hebt dat je to of haar kinderen helpt met deze reacties.
Maak er niet zo'n punt van Kim. Je vult teveel in en maakt het groter dan het is. Ik reageer vanuit mijn authenticiteit op to, het is echt aan haar of ze er wel of niet iets mee kan.
linn19 schreef op 11-07-2025 om 23:30:
[..]
Maak er niet zo'n punt van Kim. Je vult teveel in en maakt het groter dan het is. Ik reageer vanuit mijn authenticiteit op to, het is echt aan haar of ze er wel of niet iets mee kan.
Wat vul ik dan in? Ik stel een hele simpele vraag. Denk jij ( en niet alleen jij maar ook Alice) dat wat je zegt haar ( of haar kinderen) helpt? Blijkbaar is dit voor jou heel moeilijk te beantwoorden want je praat er al twee x overheen.
Kimdekim schreef op 12-07-2025 om 06:06:
[..]
Wat vul ik dan in? Ik stel een hele simpele vraag. Denk jij ( en niet alleen jij maar ook Alice) dat wat je zegt haar ( of haar kinderen) helpt? Blijkbaar is dit voor jou heel moeilijk te beantwoorden want je praat er al twee x overheen.
Ja, ik denk het wel.
Kimdekim schreef op 12-07-2025 om 06:06:
[..]
Wat vul ik dan in? Ik stel een hele simpele vraag. Denk jij ( en niet alleen jij maar ook Alice) dat wat je zegt haar ( of haar kinderen) helpt? Blijkbaar is dit voor jou heel moeilijk te beantwoorden want je praat er al twee x overheen.
Als je goed zou lezen heb ik die vraag al beantwoord maar laat ik het anders stellen.
Er is een verschil tussen "wat gezegd word helpt" ( zoals jij stelt in je vraag) en "wat gezegd word zou kunnen helpen".
Ik schrijf vanuit de "wat gezegd word zou kunnen helpen".
Ik ken de ontvanger van de boodschap niet.
Daarom schrijf ik dat het aan to verder is met welke reacties zij iets kan.
Lijkt me op zich wel fijn als je je totaal niet kunt voorstellen waarom iemand er tegenop ziet om zijn kinderen drie weken 24/7 om zich heen te hebben. Ik heb vroeger ook wel eens mensen gesproken die zeiden ‘maar voor je kinderen zorgen is toch geen klus?’ Gelukkig zijn de onwetenden 
Ik kan me nog herinneren dat mijn ex (die liever zijn hand afhakte dan mij om hulp vragen) wanhopig aan de telefoon hing omdat hij echt niet meer wist hoe hij het moest aanpakken met ons kind. Dat was ook het moment dat ik het serieus nam en we hulp hebben ingeschakeld.
Als je daarbij ook nog wat minder goed in je vel zit of verdrietig bent om een scheiding of whatever, is zorgen voor je kinderen echt loodzwaar. En die kinderen hebben wel recht op een ontspannen ouder die blij is met hun aanwezigheid.
TO is net gescheiden, dat verwerken duurt zo'n 3 jaar!
Een docent heeft geen 12 weken vrij, dat lijkt zo maar de jaarnorm aan uren bij een voltijds functie is gelijk aan die van een andere baan, ze zijn alleen anders verdeeld over het jaar. Dus meer uren in de schoolweken en ook uren in de vakanties om de lessen voor te bereiden etc. Het zou fijn zijn als die mythe van de vele vakanties eens ophield.
Ze moet haar eigen routines vinden, wil het goed doen voor kinderen die ook nieuwe routines moeten krijgen dat vraagt enorm veel energie. En dan kan het gebeuren dat je op een slecht moment kortaf wordt tegen de kinderen.
Is ze niet blij mee anders stap je niet over de drempel om een topic te openen hier. Dat doe je niet om ook nog eens te horen hoe een slechte moeder je wel niet bent. Nee, dat weet ze zelf ook wel dat het niet goed is.
TO, de omschakeling van basisgezin naar alleenstaande ouder met een week op week af regeling kost tijd. Het gaat niet gelijk goed. Wat mij hielp, al had ik geen week om week regeling was in de tijd dat zoon niet bij mij was niet alleen de moet dingen doen maar ook voor mezelf zorgen. Als zoon met zijn vader op vakantie was ging ik ook een paar dagen weg. Dan maar niet 3 weken op vakantie met de kinderen, die vinden het ook fijn om thuis te rommelen en op te laden voor het nieuwe schooljaar, logeren bij familie of vriendjes. Zodat jij ook wat tijd hebt om het nieuwe schooljaar voor te bereiden.
Leer je kinderen een code waardoor ze weten dat je nu even rust nodig hebt en er even alleen voor ze bent bij noodgevallen. Bij mij was dat als ik in mijn slaapkamer was en de deur was dicht. Dat kon bij mijn zoon al vanaf een jaar of 4. Daarvoor ging ik ook even liggen/lezen/tv kijken als hij zijn dutje deed.
Als zoon zwemles had ging ik even wandelen of zelf zwemmen dat kon toevallig in het begin.
Reserveer ook geld voor hobbies van jezelf. Zoek een oppas die je vertrouwd, een avondje weg in de week dat de kinderen bij jou zijn mag gewoon. Je bent moeder 100% van je tijd maar je hoeft niet 100% van de tijd bij je kinderen te zijn. Ook niet als ze 50% van hun tijd bij hun vader zijn. Goed is goed genoeg.
Tot slot een virtuele knuffel, een nieuw leven als alleenstaande ouder opstarten is niet makkelijk.
