Vermoeide ouder, mom burn out?

Oh lieve Annieniem, wat goed dat je een update komt geven. En wat goed dat je jezelf een beetje teruggevonden hebt.

En ik herken je schuldgevoel. Of het dubbele gevoel dat ik niet zo’n “moederkloek” ben. Ik breng mijn kind naar de bso als ik vakantie heb  Gewoon de vaste dagen, net als andere weken. En weet je, die tijd voor mezelf maakt mij een betere moeder. Werken, ook zo heerlijk. Ik zou echt gillend gek worden als van mij verwacht werd dat ik thuis zou blijven voor de kinderen. 

Annieniem schreef op 15-07-2025 om 21:59:

Voor de mensen die het nodig vonden een trap na te geven:

Juist mensen die om hulp vragen weten doorgaans heel goed wat er fout gaat. Dat hoeft niet benadrukt te worden.

Maar goed, dat kan aan mij liggen.

 Niemand heeft jou een trap na gegeven. 

Er is alleen iets benadrukt wat schijnbaar niet hardop uitgesproken mocht worden. Gewoon zonder te draaien beestje bij naam genoemd. Niks meer niks minder. 

Dat is dan nog steeds geen natrappen maar een boodschap die mensen niet graag willen horen. De ontvanger van die boodschap kan daarop OF in de aanval gaan OF zeggen ja inderdaad.....

In dit draadje dus de aanval. 

Mijn tip: Lees de site van Villa Pinedo eens. Je zult versteld staan hoe openhartig jonge kinderen daar over hun gevoelens praten over alles wat met het scheiden van hun ouders te maken heeft en wat dat met hun doet. 

Kinderen worsten ook met hun gevoelens na een scheiding. En het gevaar van een continue ( zoals je zelf in eerste post aangaf) boze ouder is dat kinderen zichzelf de schuld gaan geven. 

Annieniem schreef op 15-07-2025 om 21:58:

 Helaas zaten er ook een paar reacties tussen waar ik last van had. Die me precies raakte in waar het onder andere door mis ging de afgelopen weken: de diepe angst dat ik geen goede moeder ben. 

En net die paar moeders die me een 'schop onder mijn kont gaven' hier bevestigen precies die angst en die pijnpunten.

Ik ben er samen met mijn therapeut dieper op ingegaan, en dit is waarschijnlijk ook een van de redenen dat ik zoveel stress had de afgelopen tijd: ik wil het goed doen, goed zijn voor de kinderen, laten zien hoeveel ik voor ze over heb en wilde vooral niet klagen. 

Dit is precies de reden dat er voor een aanval gekozen word door ontvanger als er een pijnlijk punt geraakt word door directe reacties. 

Bedenk dat juist die reacties hier nog mild zijn in vergelijking met hoe kinderen kunnen reageren. 

Jouw kinderen zullen jouw nog veel meer gaan uitdagen op juist jouw eigen angst dat je geen goede moeder zou zijn.

Wees blij dat je het nu op dit forum meemaakt hebt,en besproken hebt met je therapeut. Zo ben je beter voorbereid op opmerkingen van je kinderen.

Zeker kinderen van gescheiden ouders zullen ouders tegen elkaar gaan uitspelen. Ieder op hun eigen manier. Waarbij ze jou angst zullen raken.

Zinnen als " bij papa mag dat wel" "papa vind dit wel goed" Jij bent stom" zijn ook niet ongewoon. 

Is het misschien ook een samenloop van alles, dat het niet enkel de zorg voor de kinderen is, maar dat je ook nog steeds bezig bent met de verwerking van je scheiding? 

Ik zou me an sich niet zo druk maken om dat je een keer uit je slof schiet, omdat je het even gehad hebt. Er is vrijwel geen ouder die niet een keer achteraf denkt: Hmm, niet zo handig. Maak dat bespreekbaar en dan zullen je kids er vast begrip voor hebben. 

Hier dus ook week op, week af. Ergens herken ik het wel: De week met kinderen is druk. Ik heb ze al wat ouder, 11,9 en 9. Maar het is inderdaad strak plannen. Ik probeer zoveel mogelijk een vast schema aan te houden, s'avonds al de broodtrommels klaar maken voor school, op zondag alvast een soepje maken voor maandag, omdat ze dan allemaal rond 18:00 moeten sporten. Dat soort dingen. Lijkt simpel wellicht, maar alle kleine beetjes helpen wat dat betreft. En het zorgt er voor dat de ochtenden en avonden wat rustiger zijn. 

Grote zaken, zoals schoonmaken, doe ik dan vaak op de 1e dag nadat de kids weg zijn als ook de was m.b.t. beddengoed enzo. Dan heb ik dat maar alvast gehad en de dag voordat de kids terug komen, idem dito. Met uitzondering van beddengoed. 

Het zorgt ervoor dat ik in die week af dus 2 dagen heb, waarop ik veelal de huishoudelijke klussen doe. En daardoor heb ik de overige 5 dagen om gewoon lekker te doen waar ik zin in heb. Persoonlijk vind ik dit gewoon heel goed werken. 

Linn19, het is ook de corps business van Villa Pinedo om de kwetsbaarheid van kinderen bij een echtscheiding naar voren te halen. Ik denk dat het weinig zin heeft om daarop te wijzen. Kinderen hebben soms (vaak?) meer last van mensen die benadrukken dat het toch wel heel erg voor hen is. Elk kind reageert anders. Sommige kinderen, zoals mijn kinderen, zijn ook opgelucht. En dan kan dat ook nog in de loop van hun leven veranderen. Ga kinderen vooral niet op voorhand al benaderen als zielig of problematisch, omdat ouders gescheiden zijn. C'est la vie. Let gewoon goed op je kinderen en kijk wat er op dat moment nodig is.

Annieniem schreef op 15-07-2025 om 21:58:

De afgelopen weken waren best een rollercoaster. Zoals ik al eerder zei heb ik dit topic geopend op een moment dat ik alles somber inzag. Na een aantal weken in flinke stress geleefd te hebben, met alles wat er bij een scheiding, nieuwe woning, en kleine kinderen komt kijken, zocht ik tips en wat luisterende oren hier op dit forum.

En die kreeg ik gelukkig in overmaat, waarvoor dank. Helaas zaten er ook een paar reacties tussen waar ik last van had. Die me precies raakte in waar het onder andere door mis ging de afgelopen weken: de diepe angst dat ik geen goede moeder ben.
Ik gaf aan als grapje dat ik voorheen de 'man' van het stel was, omdat mijn ex de meer zorgzame type was/is. Ik heb altijd veel om mijn vrijheid gegeven. Een paar dagen zonder hen op vakantie? Heerlijk, ik miste de kinderen nauwelijks. Blij om weer thuis te komen en de kinderen te zien? Ook helemaal super. Het bestaat naast elkaar. Dit is hoe ik een gelukkige moeder ben en blijf.
Tegelijkertijd schaam ik me er enorm voor. Want dat is voor mijn gevoel niet hoe ik als moeder mag zijn als ik dat soms zie of lees op bijvoorbeeld dit forum.
En net die paar moeders die me een 'schop onder mijn kont gaven' hier bevestigen precies die angst en die pijnpunten.

Ik ben er samen met mijn therapeut dieper op ingegaan, en dit is waarschijnlijk ook een van de redenen dat ik zoveel stress had de afgelopen tijd: ik wil het goed doen, goed zijn voor de kinderen, laten zien hoeveel ik voor ze over heb en wilde vooral niet klagen. Maar zoals altijd wanneer je je gevoelens onderdrukt werkt dat juist averechts. Ik kreeg er alleen meer stress van, dat het me steeds vaker niet lukte. En stress zorgde voor een steeds korter lontje.
Levina123 gaf me een prachtig inzicht, bedankt daarvoor! Want precies dat gebeurt ook. Ik raakte telkens van slag van alle prikkels opeens in huis na een week 'rust', de kinderen net zo goed: nieuw huis, andere regels, scheiding verwerken.
Waardoor ik na een tijdje dacht: oh god, komen ze straks weer de boel bestieren. En me daar 5 dagen druk om maakte.
En vervolgens schaam ik me weer vanwege die gedachte.
Ik ben weer een stuk wijzer geworden na deze ervaring. Ik moet mezelf meer tijd gunnen om alles te verwerken én beseffen dat niet alles meteen goed kan gaan. Het is niet de eerste keer dat me wordt verteld dat ik de lat voor mezelf hoog leg.

Zo, toch maar weer een kwetsbare kant laten zien. Eerlijkheid duurt het langst niet?

Fijn dat je het zegt Annieniem. Ik had echt de hoop dat mijn twee cent voor jou van waarde zouden zijn en het doet me veel goed te lezen dat het zo is. De afgelopen dagen heb ik me inwendig wat boos lopen maken over een klein deel van de reacties hier, dus van de mensen die je een schop onder je kont komen geven en je komen vertellen dat stoppen met snauwen een keuze is, etc. Nergens heb ik gelezen dat jij jezelf er niet bewust van zou zijn dat je uit je slof schieten niet ideaal is. Maar kom op. Het dubbele ongeluk waar ik zelf over schrijf, is dat mijn oudste kind is overleden en mijn jongste kind ernstig ziek werd, maar het goddank wel redde. Ik zou dus de gelukkigste, liefste, geduldigste moeder op aard moeten zijn voor mijn twee levende kinderen. Wat blijkt: klopt niks van. Natuurlijk was (en ben) ik dolgelukkig met mijn kinderen, maar die afschuwelijke fase in ons leven hakte erin. Prikkels, drukte, chaos: dan was ik af en toe echt niet leuk. En chaos was er meer toen ze echt klein waren, en werd door mij extra gevoeld bij het remmen-gassen waar ik over schreef. Ik kan nog steeds huilen als ik denk aan de keren dat ik het 'fout' deed. Uit mijn slof schoot. Echt vreselijk. En mijn zoons (nu al best groot)? Die zijn verbaasd als het daar aan tafel eens over gaat. Zij herinneren zich een warme jeugd, grappige situaties, leuke dingen die we deden. Dat mama niet vreselijk stressbestendig is en aardig overbezorgd, weten ze ook. Zo kennen ze me. Ik word er niet om veroordeeld. Wel lachen ze me er graag om uit en kunnen ze me spot on nadoen. Drie keer raden wie er dan het hardst zit te lachen. 

Jouw scheiding is ook een zeer ingrijpend life event dat rouw en verminderd incasseringsvermogen met zich meebrengt. Dat is een tijdelijke situatie en heel normaal. En ik lees dat jij hetzelfde doet als ik deed: jezelf schoppen. Zo jammer, je kreeg al de nodige klappen. Ik lees trouwens ook dat je al heel goed bezig bent met ondervangen wat je stress geeft. Top! Als het toch eens niet gezellig loopt: helaas. Kom erop terug bij je kind, praat erover, geef je eigen makkes grif toe. Met een beetje geluk kun je er samen om lachen. En denk je er over een aantal jaar toch nog met een traan aan terug, want jezelf vergeven is lastig als je tegelijk zelf je grootste criticaster bent die genadeloos roept dat waar jij bang voor bent klopt: dat je een waardeloze moeder bent. Die angst blijft. Ik denk dat het menselijk is. Alleen: niet alles wat je denkt, klopt. Probeer je kwetsbaarheid te accepteren, ga niet overcompenseren (dus dat de 'vaderrol' die jou paste nu ineens niet meer zou mogen) en neem mee van dit draadje waar je echt wat aan hebt, er zijn zoveel mensen die je begrijpen en het herkennen. Voor degenen die nu beginnen te roepen: open je dan een topic om alleen maar bevestigende reacties te krijgen? Onzin. Ik heb op dit forum heel vaak wat aan die spiegel gehad (en ook de spiegel voorgehouden). Maar zo hoog te paard reageren, verwacht je dan echt dat dat constructief is? Heel verdrietig vond ik dat iemand schreef 'wat ben ik blij dat ik het hier niet heb gedeeld toen ik slecht in mijn vel zat.' 

tsjor schreef op 16-07-2025 om 12:47:

Linn19, het is ook de corps business van Villa Pinedo om de kwetsbaarheid van kinderen bij een echtscheiding naar voren te halen. Ik denk dat het weinig zin heeft om daarop te wijzen. Kinderen hebben soms (vaak?) meer last van mensen die benadrukken dat het toch wel heel erg voor hen is. Elk kind reageert anders. Sommige kinderen, zoals mijn kinderen, zijn ook opgelucht. En dan kan dat ook nog in de loop van hun leven veranderen. Ga kinderen vooral niet op voorhand al benaderen als zielig of problematisch, omdat ouders gescheiden zijn. C'est la vie. Let gewoon goed op je kinderen en kijk wat er op dat moment nodig is.

Die tip van mij over Fila Pinedo is absoluut niet bedoeld om op voorhand kinderen als zielig of problematisch te zien omdat ouders gescheiden zijn. Dat is invulling van jou. 

Het is meer om als ouder te lezen wat er in die kinderhoofdjes om kan gaan over zaken waar ze met hun ouders (nog) niet over durven spreken. 

Met jou laatste zin helemaal eens. 

Levina123 schreef op 16-07-2025 om 13:10:

[..]

Fijn dat je het zegt Annieniem. Ik had echt de hoop dat mijn twee cent voor jou van waarde zouden zijn en het doet me veel goed te lezen dat het zo is. De afgelopen dagen heb ik me inwendig wat boos lopen maken over een klein deel van de reacties hier, dus van de mensen die je een schop onder je kont komen geven en je komen vertellen dat stoppen met snauwen een keuze is, etc. Nergens heb ik gelezen dat jij jezelf er niet bewust van zou zijn dat je uit je slof schieten niet ideaal is. Maar kom op. Het dubbele ongeluk waar ik zelf over schrijf, is dat mijn oudste kind is overleden en mijn jongste kind ernstig ziek werd, maar het goddank wel redde. Ik zou dus de gelukkigste, liefste, geduldigste moeder op aard moeten zijn voor mijn twee levende kinderen. Wat blijkt: klopt niks van. Natuurlijk was (en ben) ik dolgelukkig met mijn kinderen, maar die afschuwelijke fase in ons leven hakte erin. Prikkels, drukte, chaos: dan was ik af en toe echt niet leuk. En chaos was er meer toen ze echt klein waren, en werd door mij extra gevoeld bij het remmen-gassen waar ik over schreef. Ik kan nog steeds huilen als ik denk aan de keren dat ik het 'fout' deed. Uit mijn slof schoot. Echt vreselijk. En mijn zoons (nu al best groot)? Die zijn verbaasd als het daar aan tafel eens over gaat. Zij herinneren zich een warme jeugd, grappige situaties, leuke dingen die we deden. Dat mama niet vreselijk stressbestendig is en aardig overbezorgd, weten ze ook. Zo kennen ze me. Ik word er niet om veroordeeld. Wel lachen ze me er graag om uit en kunnen ze me spot on nadoen. Drie keer raden wie er dan het hardst zit te lachen.

Jouw scheiding is ook een zeer ingrijpend life event dat rouw en verminderd incasseringsvermogen met zich meebrengt. Dat is een tijdelijke situatie en heel normaal. En ik lees dat jij hetzelfde doet als ik deed: jezelf schoppen. Zo jammer, je kreeg al de nodige klappen. Ik lees trouwens ook dat je al heel goed bezig bent met ondervangen wat je stress geeft. Top! Als het toch eens niet gezellig loopt: helaas. Kom erop terug bij je kind, praat erover, geef je eigen makkes grif toe. Met een beetje geluk kun je er samen om lachen. En denk je er over een aantal jaar toch nog met een traan aan terug, want jezelf vergeven is lastig als je tegelijk zelf je grootste criticaster bent die genadeloos roept dat waar jij bang voor bent klopt: dat je een waardeloze moeder bent. Die angst blijft. Ik denk dat het menselijk is. Alleen: niet alles wat je denkt, klopt. Probeer je kwetsbaarheid te accepteren, ga niet overcompenseren (dus dat de 'vaderrol' die jou paste nu ineens niet meer zou mogen) en neem mee van dit draadje waar je echt wat aan hebt, er zijn zoveel mensen die je begrijpen en het herkennen. Voor degenen die nu beginnen te roepen: open je dan een topic om alleen maar bevestigende reacties te krijgen? Onzin. Ik heb op dit forum heel vaak wat aan die spiegel gehad (en ook de spiegel voorgehouden). Maar zo hoog te paard reageren, verwacht je dan echt dat dat constructief is? Heel verdrietig vond ik dat iemand schreef 'wat ben ik blij dat ik het hier niet heb gedeeld toen ik slecht in mijn vel zat.'

Wat een mooie post Levina! Het is net als met je kinderen opvoeden: naast ze staan en vragen hoe je kunt helpen is vele malen succesvoller dan boos worden als iets niet lukt/verkeerd gaat/bij problemen en hard roepen wat er fout gaat en hoe het (in jouw ogen) wél had gemoeten. Gelukkig zijn er in dit draadje heel veel mensen die die rol van vriend en gids goed vervullen!

Fijn dat je je beter voelt en goed dat je met meer compassie naar jezelf kan kijken.
Ik heb misschien één van de reacties gegeven die iedereen 'een trap na geven' noemt.
Jullie zijn het unaniem eens dat dit niet helpend is, daar heb ik moeite mee.

Binnen ons gezin gaat niets vanzelf, elke keer als we weer overeind proberen te krabbelen, gebeurt er weer iets dat ons omver blaast. Ik heb juist heel erg moeten leren om te 'ondergaan'. 
Ik heb geleerd om te strijden, om door te gaan en niet op te geven. Voor mij is het belangrijk dat ik ook leer om te zien wat ik wel heb en daar waarde aan te geven. 
Je kunt misschien zeggen dat het voor jou niet helpend is, maar niet dat het voor niemand helpend is. Voor mij was dat namelijk wel zo.

@ANNIENIEM

Gelukkig zijn er al mooie en begripvolle posts geschreven, met name de laatsten.

Laat die andere, vooral venijnige, posts van die zgn superouders, lekker aan je voorbijgaan, velen weten wel beter. Het is ook niet voor niks dat er in de afgelopen jaren zoveel meer ruchtbaarheden worden gegeven aan “spijt hebben van je kinderen”. Het is not-done dit hardop uit te spreken, maar zoveel ouders die hiermee worstelen en zo lang men het niet durft uit te spreken, zal dat taboe nooit verdwijnen. Niet dat men letterlijk spijt heeft van hun kind(eren), alhoewel bij sommigen wél, maar dat men dit ook gewoon eerlijk mag toegeven of bespreekbaar zou moeten mogen maken, zónder meteen de harde veroordelingen!