4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt
Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Mogelijk
Natuurlijk is het voor de vertrekkende partner ook een periode van rouw over verlies van een belangrijke band en een gedeeld verleden.
Maar het klinkt alsof hij kool en geit wil sparen.
En blijven en zijn vrijheid houden en geen verantwoordelijkheid dragen.
Mag je willen.
Denk er goed aan dat het niet ten koste gaat van jezelf. Hoe erg je ook terugverlangt naar de goede tijd, die tijd is nu voorbij.
Bizar
Ja, je leven ligt grotendeels vast als je kinderen krijgt. Je zou denken dat iedereen dat snapt.
Misschien is er wel een medische verklaring voor dit bizarre gedrag. Je hoort wel eens dat mensen met een hersentumor zo om kunnen slaan
Wel verantwoordelijkheid
Zij verantwoordelijkheid voor de kinderen neemt hij gewoon. Daar zeg ik niks over. Wel lonkt het vrije bestaan, en dat blijkt dus rare dingen met een mens te doen. Jullie horen natuurlijk alleen mijn kantvan het verhaal, maar ik vind het onbegrijpelijk. Hij heeft niet zomaar een beslissing genomen door weg te gaan, het is teveel geworden. En ik had gehoopt dat we erover konden praten. Hij heeft me zoveel gekwetst. Maar we zijn niet uit elkaar omdat we hetzo vreselijk slecht hadden. Ieder heeft een andere kijk op het leven gekregen, het is verdrietig dat mijn gezin niet meer samen kan. Ik heb teveel gegeven en weinig aan mezelf gedacht. Altijd voor iedereen goed willen doen.
Dat hij direct een soort nieuwe relatie aan gaat, dat doet heel veel pijn. Ik snap de spanning wel maar realistisch is het niet. En dan te bedenken als hij aangeeft dat hijterug zou willen komen, ik waarschijnlijk ergens weer ja zeg. Dat vind ik van mezelf ook bizar 
bizar ad Hombre
Wat een bizarre reactie Ad Hombre. Ook al zou jij dit nooit doen, je weet dat er meer mannen (en trouwens ook vrouwen maar die vertellen hun verhaal hier zelden op OO) een vorm van midlife crisis krijgen. Want daar lijkt dit heel sterk op. Dat je kunt stom vinden en heel erg veroordelen, maar een hersentumor suggereren lijkt me weinig zinvol voor TS
TS je bent niet de enige. Er loopt hier al tig jaar een draad onder de titel verdergaan na ontrouw. Daar zul je veel herkenning vinden. En wellicht ook tips hoe hier mee om te gaan.
Alkes
Het is een bijzondere reactie van Ad, een andere kijk erop. Maar het is wel zo dat een aandoening een mens kan veranderen. Ik heb te maken met een partner met diabetes. Dat is ook echt een andere man dan degene waar ik 20 jaar geleden mee ben getrouwd.
Een aandoening.
Dat zou natuurlijk kunnen, maar ik denk in dit geval dat de aandoening "van twee walletjes eten" heet.
Sterker nog
Ook zonder diabetes verandert een mens door de jaren heen. Niemand is meer dezelfde als 20 jaar geleden. Een relatie kan best veranderen door een ingrijpend iets, maar hoe de ander daarmee leert omgaan naast de patiënt is ook een verandering; daarin groei je samen mee. Of niet en dan is er iets mis en dat hoeft niet eens aan de patiënt te liggen.
Ik verwacht geen enge of nare diagnose
Ik wilde graag mijn verhaal kwijt, en heb het allemaal niet even duidelijk omschreven.
Aan hersentumoren en/of diabetes denk ik niet. Gelukkig.
Wel denk ik dat hij vreselijk in de war is, en misschien wel depressief. Het is een goede man in de basis. Hij is in de jaren erg veranderd. Hij heeft zich van onzekere jongen naar een zelfverzekerde man ontwikkeld. Hiij heeft zich misschien niet erkend gevoelt. Er waren erg veel spanningen in gezin, maar daar kwamen we steeds weer uit. Voor mij was het tot de dood on scheidt zeg maar. Ik denk dat hij al diep in de shit zat, in onze relatie. Het is gewoon erg triest dat zijn onrust, verwachtingen, levensvisie niet verenigbaar lijkt met dit gezin. Dat doet pijn. Ik heb gevraagd, gevochten, relatietherapie voorgesteld maar hiij was al weg. Uitgecheckt hier.
Alke, bedankt voor de tips. Bij mij was het ook gelijk alarm midlifecrisis, maar goed ik koop er niks voor. Hoelang vecht je door als je steeds 2e optie bent? Ik pas er voor, maar doe het toch ofzo
Uitgecheckt
Lieve Cactus, dat is niet niks. En deze verwarring duurt nu 4 maanden. Hoe is het met je kinderen?
Het is al eerder gezegd: op dit forum zijn veel schrijvers actief die jouw verhaal in grote lijnen zullen herkennen. Helaas. Er worden verschillende labels op geplakt (midlifecrisis, depressie tot aan narcisme toe), maar uiteindelijk maakt dat voor het 'resultaat' geen zak uit. Jij bent geschikt over het uitchecken van je man. Hij keert zich van jullie af, neemt er een vriendin naast, zaait totale verwarring en daar heb je het maar mee te doen. En jullie kinderen ook.
Je kunt de verhalen hier lezen. Sommige lopen goed af (zoals dat van Pennestreek of het draadje Verder na ontrouw), sommige niet (lees Vriend wil uit elkaar zonder reden). Dat van mij liep niet goed af - althans niet voor ons huwelijk en 'hele' gezin. Nu, na 2,5 jaar, zie ik de totale paniekroute van toen nog veel scherper dan toen ik er middenin zat. En zo cliché als de vlucht van de uitcheckende partner is, zo is ook het vervolg: veel mensen hebben een kras opgelopen en per saldo is niemand er gelukkiger van geworden.
Maar weet je, hoe langer je vecht, hoe langer de verwarring zal duren. Die les heb ik geleerd - en anderen hier met mij. Doe een flinke stap terug en laat hem los. Laat hem zijn eigen problemen oplossen. Dat is zwaar, heel zwaar, zeker met de zorg voor kinderen waarvan een zorgenkind bij jou, maar het is het beste wat je kunt doen. Hij kan zijn problemen niet mét jou oplossen, anders deed hij dat wel. En jij kunt hem niet redden. Jij moet hem niet willen redden, want daarmee is hij niet geholpen.
Ik kan je aanraden te lezen over depressie bij mannen. Kijk eens op de website get-real.info. Je zou zomaar eens herkenning kunnen vinden.
In de tussentijd: geef ruimte aan je verbijstering. Wees woedend, verdrietig, alles. Het is afschuwelijk om je longtime partner niet meer te kunnen herkennen. Alsof de buitenkant is gebleven en het binnenste omgewisseld. Ik weet precies wat je bedoelt.
Maar er komt een dag dat je dit alles in het bredere perspectief kunt plaatsen en ook zult zien hoe je zelf onbewust deel uitmaakte van die kluwen waarin je man nu verstrikt zit. Maar tot die tijd kun je alleen maar blijven staan, doorgaan en heel, heel goed voor jezelf zorgen. Wees je eigen beste vriendin.
Veel sterkte, liefs
2e optie
Je bedoelt dat de eerste optie zijn vrijheid is: geen verantwoordelijkheid, geen avondenlange gesprekken over kind, geen verantwoording meer moeten afleggen etc.
In je verhaal valt op, dat de paniek lijkt te beginnen nadat jullie trouwplannen hebben ontwikkeld. Voor hem zat er dus blijkbaar een verschil tussen kinderen krijgen (wel verenigbaar met zijn leven) en trouwen (help, definitief in de boeien geslagen).
Het zou de moeite waard zijn om daar eens over door te mijmeren: wat maakt dat je wel kinderen wil krijgen met iemand, maar dat je geen levenslange verbintenis wil aangaan met iemand? Ook al mag je die persoon heel graag (ik denk dat hij jou nog steeds heel graag mag).
Tsjor
Verwarring
Moederziel, wat een fijne reactie.
Hoe het met de kinderen gaat. Hebben het met momenten erg moeilijk. De oudste heeft erg veel boosheid, geeft mij de schuld. Vraagt mij waarom ze papa zo weinig mogen zien. En oudste heeft ook een terugval in gedrag. Jongste mist papa erg. Ik zie dat ze erg gesteld zijn op papa, en vooral de praktische dingen als 'wie gaat er nu met mij in de botsauto's' bijvoorbeeld. Op andere momenten gaan ze er goed mee om.
Ik zit niet te wachten op labels hoor. Hij is geen slecht mens. We hadden het goed. Maar echt gelukkig was hij niet.
Ik had hem na de eerste twijfel, toen hij aangaf niet voor niks weg te zijn gegaan losgelaten. Tenminste ik nam geen contact meer op en voelde me echt sterk. Ik heb zin in de toekomst met mijn kinderen. Na de 2e twijfel die overigens geheel van hem, want ik had geen contact ben ik van de leg. Hij wilt terug, moet met haar stoppen maar kijken hoe ik dat moet doen.(zijn woorden) Hij vindt daar toch iets, wat hij bij mij mist.
Ik had me al voorbereid dat hij later weer anders zou denken (wat ook enigszins zo is) maar toch zit ik er weer mee. Ik ben er voor hem en dat moet ik niet meer doen. Het idee dat hij met haar wilt stoppen uit zichzelf en daar toch waarschijlijk weer is, maakt me ziek.
Hoe gaat het nu met jou? Wat bedoelde je met ' de totale paniekroute van toen nog veel scherper dan toen ik er middenin zat'
Dank voor je verhelderende reactie.
Liefs
Tsjor
Tsjor,
Ik zie mezelf als 2e optie, ten opzichten van haar. Hij vergelijkt ons helemaal niet. Ik ben een heel leven met kinderen en zij is voor de leuk en daar 'hangt' niks aan. Geen verantwoordelijkheid, kinderperikelen etc.
De paniek is inderdaad door dat onstaan. Het voor altijd en is dit het. Hij kots ervan.
Ik heb al zoveel gedaan om er nog wat te maken en als we samen er álles voor over zouden hebben, deed ik dat nog. Maar hij kiest er toch nog steeds na 3,5/4maand voor om niet bij mij/ons te zijn en wel met haar ( wat ik denk)
Hij voelt hét niet meer voor mij en ziet alle problemen van ons kind in mij. Dat herinnert hem daaraan. Ik lijk geen kans te hebben.
Hij mag mij heel erg graag, heeft geen kwaad woord over mij te zeggen. Geeft hij dat hij zijn handen mag dichtknijpen met mij die zoveel van hem hield. En dat hij het ook zo graag zo zou willen voelen.
Vandaar
Ik zie mezelf als 2e optie, ten opzichten van haar.' Vandaar dat ik het noemde. De eerste optie is volgens mij niet die andere vrouw, maar de vrijheid. Zodra die andere vrouw begint met vastigheden, kind, zorgen etc. wordt het een probleem.
Je zegt het zelf ook: 'Hij vergelijkt ons helemaal niet. Ik ben een heel leven met kinderen en zij is voor de leuk en daar 'hangt' niks aan. Geen verantwoordelijkheid, kinderperikelen etc. '
'Kinderen' zijn een levenslange commitment. Grappig dat dat niet zo problematisch leek te zijn als trouwen.
Als je over de situatie nadenkt zou ik nadenken over de keuze tussen 'vrijheid' en 'levenslang commitment '(aan kinderen, partner, hypotheek). Waarbij je onderscheid kunt maken: aan kinderen valt niet meer te ontkomen. de rest.... nou ja, daar zijn allerlei constructies mogelijk.
Tsjor
Spijker op zijn mop
Tsjor,
Je hebt gelijk, die vrijheid is de eerste optie. Zodra zij meer wilt, voelt hij weer die zo genoemde touw om zijn nek.
Ik denk dat het voor hem niet denkbaar is dat het samen kan met ons. Gevoel van vrijheid in gezin.
Morgen reageer ik met de rest
Wat ik bedoel
Wat ik bedoel met mijn opmerking dat ik het nu allemaal nog veel scherper zie, is dat nu mijn eigen paniek weg is, ik zie wat er daadwerkelijk is gebeurd. Toen mijn man hals over kop vertrok uit ons gezin, kon ik niet anders dan dat voelen als een persoonlijk afwijzing en alleen dat. Ik voldeed niet meer. Ik had gefaald als partner, als lief. Ik deed er niet meer toe.
Nu ik 2,5 jaar later ben, ver(der) in mijn verwerking en weer 'op krachten', zie ik dat anders. Ik denk nu niet meer dat ik niet voldeed, of dat hij wegging omdat ik niet meer genoeg was. Ik zie nu het hele plaatje: de paniek en de chaos in zijn leven (die nog steeds voortduurt), de vlucht naar een nieuwe liefde inclusief extreme trekjes, zijn hang naar erkenning, zijn onvoorspelbare gedrag, zijn dwingende omgang met de kinderen en mij. (Zijn schreeuw om aandacht ook, en dat is best vermoeiend.)
Het is er allemaal niet beter op geworden. Laatst schreef hij mij: we zitten nou eenmaal hierin dus laten we dan maar het beste ervan maken. Ik schoot er van in de lach. Alsof we totaal per ongeluk in een situatie zijn beland waar helemaal niemand iets aan kan doen. Het overkwam ons zomaar! Onzin natuurlijk. Hij maakte rigoureuze keuzes en we hebben allemaal te maken met de ingewikkelde en wrange gevolgen.
Met mij gaat het op dit moment heel goed. Sinds ik het afgelopen half jaar afstand heb genomen en alleen feitelijk/praktisch communiceer, voel ik me een stuk beter. Voor mij geen gezellige koffieuurtjes met mijn ex-man. Niet nu. Misschien ooit, als we hoogbejaard zijn en weer een leven verder. Want van hem houden zal ik blijven doen, maar dan wel van de man die hij was - niet van wie hij is geworden. Die hou ik op gepaste afstand.
Moederziel
Hoe jij het hebt ervaren, zo voelde ik het ook heel erg en nog steeds. Maar ik besef me ook dat die ander vooral een positief gevoel aan hem lijkt te geven en dat goed voelt.
Ik vraag me zelf ook heel erg af, waarom wil ik hem nu nog steeds? Nog steeds na al het kwetsen en in de war zijn. Ik moet toch iemand willen die nog veel meer om mij geeft.
Ik zal eens meeschrijven op 'verder na ontrouw' daar heb ik ook veel aan.
Wat fijn dat het nu goed met je gaat. Is het contact met de kinderen nu goed? En heeft hij een nieuwe relatie?
Die afstand is inderdaad het beste wat je kunt doen, dat merk ik ook heel erg. Als ik zie dat hij in de put zit, wil ik er zijn zorgen voor. Dat zit in mijn aard, en vergeet ik eventjes wat er allemaal gebeurd is. En ik weet ook dat ik die last niet op mijn schouders kan dragen. Ik zou het zo doen
Inschikken
Ik lees zijn vertrek niet als een vlucht uit de relatie en toekomst met Cactus, maar als het wegkruipen voor een toekomst waarin hij te maken heeft met een kind die niet rustig te krijgen is, als je een dagje erop uit gaat. Ik wil hier het kind niet de schuld geven, maar ik denk dat haar vriend die toekomst eigenlijk niet aandurft. Dus niet zo zeer een probleem tussen Cactus en haar vriend daar hij een ander heeft, maar het wegvluchten van een gezin waar hij deel uit maakt.
De andere vrouw fungeert als een uitvlucht; hij neemt de kinderen mee maar brengt ze die dag ook weer thuis terwijl hij daarna zijn honk opzoekt. Zo wordt hij niet geconfronteerd wordt met een gezin waarbij hij wel alert moet zijn en zich moet inschikken, in belang van het gezin.
Ik lees het zo; hij is zwaar teleurgesteld in zichzelf dat hij de toekomst niet aandurft terwijl hij ziet dat zijn vrouw die moed wel bezit. Ik lees schaamte, schaamte voor dat gebrek aan acceptatie van zijn kind. Minderwaardigheidsgevoel komt boven.
Truus zorgt ervoor dat hij die teleurstelling, die roze toekomstverwachtingen toen hij jaren geleden met Cactus een gezin wilde stichten maar die verwachtingen minder rooskleurig zijn uitgevallen, onder het kleed kan stoppen.
In de post hierboven wordt juist ingegaan op het niet meer verder willen met Cactus, het toch niet met Cactus willen trouwen en het verlaten van haar. Ik denk dat het breder getrokken kan worden; niet meer verder kunnen in dit gezin.
Ik wil geen enkele ouder met een iah-kind voor het hoofd stoten. Ik heb zelf kinderen met een belemmering zodat hun jeugd minder makkelijk verloopt in vergelijking met andere kinderen. De ene ouder zet zich er onder, de ander loopt weg. Die relazen komen wel meer voor; de ene ouder loopt dan weg voor het gezin waar hij deel uit maakt.
Jammer, maar als het er niet in zit, als je niet op elkaar kan bouwen, geeft dat ook geen rust.
Lood om oud ijzer
Flanagan, Wat de oorzaak van de vlucht ook is, maakt denk ik weinig uit. Het gedrag van de vlucht zelf is wat de schok veroorzaakt. Man vlucht weg, in de armen van iets of iemand waar de problemen niet aanwezig zijn. Een lousy en helaas tijdelijke oplossing voor doorgaans onvolwassen persoonlijkheden. Misschien best te begrijpen (met een beetje moeite), maar desastreus voor de mensen die met de vluchter waren verbonden.
@Cactus: Waarom je hem nog wil? Omdat je denk ik geleerd hebt dat liefde betekent dat je voor hem moet zorgen, ook al is dat ten koste van jezelf. En dat je héél erg hard moet werken om vervolgens de liefde te verdienen. Sommigen noemen dat 'verslaafd aan liefde'. Lees Jan Geurtz.
De grootste ontdekking voor jou zal straks liggen in de ontdekking dat je liefde niet hoeft te verdienen. Dat opofferen en zorgen niet hetzelfde is als liefde. En dat je altijd goed genoeg bent.
Vluchters zoeken een positief gevoel buiten zichzelf, in de hoop dat dit de verlossing brengt. Maar helaas is dat effect vaak niet blijvend.
Ja, mijn voormalig partner heeft een andere relatie. Maar die had hij achteraf ook al tijdens ons huwelijk. Het contact met de kinderen is sterk wisselend en over de hele linie vooral weinig (paar uurtjes per 2 weken) en zonder diepgang. Ik weet nu dat in die diepgang de angst zit en maak me er niet meer zo druk om, maar ze verdienen het om veel meer van hun vader te mogen ontvangen.
Ook de nieuwe relatie houdt me niet bezig. Als dit zijn levenskeuze is, so be it. Ik heb mezelf godzijdank teruggevonden en voel me prima. Ik heb heel veel gehouden van wie hij voor me was, maar dat ligt nu echt achter me. En dat is beter. Hechten aan een vluchter is niet zo'n heel erg goed idee
Moederziel
"doorgaans onvolwassen persoonlijkheden"
Ik begrijp je frustraties, maar helaas te kort door de bocht.
Het gezinsleven verstikt hem wel
Flanagan,
Uiteindelijk leek er ook niet genoeg liefde meer voor mij te zijn. Hij zag met alle troubels rondom kind, mij ook als probleem. En ik ontken ook niet dat het ontzettend drukt op gezin, ook ik ervaar dat zo. Maar we hebben elkaar niet meer als partner gezien. Ik kan vanuit mezelf spreken dat mijjn liefde zo diep zit voor hem, dat ik niet weg was gegaan.
Toch wel out off the blue zijn biezen gepakt. Daar blijf ik altijd mee zitten. Je hebt misschien gelijk dat hij niet meer verdef kan in het gezin.
We zijn ontzettend emotioneel verbonden met elkaar. De ene keer geeft hij toe en blijjft hangen in huis en de andere keer doe ik dat. Terwijl als we op goede voet met elkaar gaan, zoveel verwarring voor mij brengt. Ik laat het allemaal zover komen. Ook in de hoop dat hij het anders ging zien. Ik verwacht nu niks, want dat is niet haalbaar. Ik denk dat hij echt 'ziek' (deppressief) is en als ik terug denk was hier al eerder signalen van in mindere mate. Maar dat komt voor mij nu aan het licht.
@moederziel, dat is zeker waar.
Jeetje, je maakt me emotioneel. Ik hoef het inderdaad niet te verdienen. Het moet er zijn. Ik heb vaker over dat boek gehoord, ik ga het lezen. Ik zet mijn leven in alles stil merk ik. Want hij kan weleens als hij aan zichzelf gewerkt heeft terug willen komen. Ik vind het eigenlijk niet goed van mezelf. Voorbeeldje: man van sportvereniging heeft gevraagd of ik eens mee wijntje ga drinken. Leuke man, en ik denk dat het zomaar meer kan zijn vanuit hem. Hij weet ervan en ook dat ik het dubbel vind. Want het voelt voor mij niet goed naar (mijn) man. Ookal zijn we niet meer samen. Alsof ik hem bedonder. Ik vind het zo vreselijk dat het zo heeft moeten lopen. Ik heb sessie gehad bij psycholoog, dat is namelijk erg nodig. Ik voelde me erg een nummertje. Met een half uur sta je buiten, na kennismaking.
Wauw, wat een kracht straalt je laatste stukje tekst uit. Je mag trots zijn op jezelf. Wat jammer dat het contact met de kinderen en vader minimaal is. Ook die invloed hem je indersaad niet. Petje af voor jou!
Cactus
'Want hij kan weleens als hij aan zichzelf gewerkt heeft terug willen komen.'
Hier was het anders. Man wilde terugkomen, mijn voorwaarde was dat hij aan zichzelf ging werken. En dat heeft hij gedaan. Ik werkte al langer aan mezelf. En nu lopen onze wegen weer samen. Dat kan ook. Dus niet wachten tot hij aan zichzelf gewerkt heeft. Dan ben ik bang dat je uit elkaar groeit. Maar dat hij zelf (ook) aan de slag moet is helder.
Hier trouwens ook een iadh-kind. Was aanleiding om toch samen verder te gaan. Niet zo heftig als bij jullie, en man voelt zich gelukkig erg verantwoordelijk voor het welzijn van zijn kinderen.
Sterkte met alle overwegingen. Mijn advies: geef het tijd. Je hoeft nu geen knopen door te hakken. Tijd doet heel veel in dit soort situaties.
Verantwoordelijk
Bij ons speelt uiteraard heel erg mee dat we kinderen hebben. Daarom is de overweging zo moeilijk. Hij is een goede vader en neemt zijn verantwoordelijkheid wel. Ik kan alleen niet ontkennen dat hij niet de gezinsman is. En ik ben bang dat daar de verwachtingen en het gelijkwaardige anders liggen. Hij zoekt nu professionele hulp, ik ben zo bang. Bang dat alles te laat is. Er komt zoveel uit, wat al heel vroeg in jeugd begint. Hoe kunnen wij, 2 mensen die zo lang samen hebben geleefd het nu zo anders voelen?!!
Hoopvol
Zijn houding naar jou is toch nog wel hoopvol. Hij praat met je, staat open voor hulp, vind zijn kinderen ook heel belangrijk. Zie het als een zoektocht.
Man #20
De conclusie over zulk gedrag is letterlijk afkomstig van mijn psycholoog. En excuus, die sprak niet van ‘onvolwassen’ maar van ‘onrijpe’ persoonlijkheden.
Met frustraties van mij (mocht ik die al hebben), heeft het weinig te maken. Jammer is vooral dat de
partner/ander er zo ongelooflijk veel schade van ondervindt. Door het droog en feiltelijk te zien voor wat het is, kun je daar op een goed moment juist milder naar kijken.
Moederziel
"‘onrijpe’ persoonlijkheden"
Dat is inderdaad wel iets anders 
Klopt
De persoonlijkheid is dan onrijp, het gedrag onvolwassen
@Cactus: waarom het nu zo anders voelt is omdat de symbiose wordt verbroken. De mantel der liefde valt af en de werkelijkheid die daar onder vandaan komt, kan heel rauw zijn.
Hierover lezen heeft mij erg geholpen. Ook nu nog. Dit weekeinde weer een fijn staaltje woedende manipulatie achter de kiezen. Ex wil iets dat ik niet/anders wil. Man, er komt dan een plotse woede bij hem los, pfffff. En ik herken dit patroon uit onze relatie maar sta nu op afstand. En ik snap werkelijk niet meer waarom ik me daar zo lang door heb laten sturen. Angst. Zo bang om hem te verliezen. Maar ik verloor intussen mezelf.
Hoe steviger jij jezelf kunt zijn, hoe groter de kans op een duurzame oplossing.
Veel sterkte, cactus
Moederziel
"De persoonlijkheid is dan onrijp, het gedrag onvolwassen "
Dit is inderdaad onvolwassen .......
Zoektocht
@flanagan, die zoektocht is lastig. Hij is na al die maanden niet 1 keer echt naar huis gekomen. En toch gaat hij steeds terug naar Truus (denk ik) Dat hij openstaat voor vanalles is prima. Ik denk uiteindelijk diep in mijn hart dat hij voor zijn eigen leven met af en toe zijn kinderen gaat. En ik ben daar heel bang voor. Ik heb al zoveel 'klappen' gehad. Als straks door het werken aan zichzelf blijkt dat de juiste keuze was door weg te gaan en hij een ander leven wilt, is de klap er weer. Ik weet het niet meer.
@man, dank voor je reactie. Ik weet dat ik er uiteindelijk anders zal zien. Het ondergaan, maakt het alleen vreselijk.
@moederziel, weet je wat ik niet kan snappen? Als iemand zo diep in de put zit, het allemaal niet meer ziet. Twijfels over en weer en je net een nieuwe plek hebt voor jezelf,. Dat je dan toch kiest om bij Truus te zijn. Elke keer weer is mijn hart in stukken door dat besef. De ene dag is hij met de kindjes en blijft hij hier bijvoorbeeld hangen (dat laat ik zelf toe, dat weer ik) met alle gesprekken van dien. Om vervolgens naar Truus te gaan. Ik begrijp echt niet ommezwaai niet. Wat rot dat je die manipulatie dan nu ook zo ziet. Jezelf verliezen is inderdaad niet goed, maar je bent ook maar een mens.
Lezen doe ik veel, heel veel!!
Dank voor het delen. Ik denk dat het voor mij ook bang is voor het verliezen van. Verdriet om wat er niet meer is. Ik ben inderdaad soms ook bang dat ik mezelf weer wegcijfer om hem te 'hebben', terwijl ik dat niet meer wil.
Alles overvalt me
Pfff, weet niet waar ik het zoeken moet van de onrust. Ik ben zo overstuur. Heb even niet de mogelijkheid om familie/vrienden te contacten. En ook daar denk ik als iemans vraagt, hoe gaat het? Ik bijna niet meer durf te zeggen dat het nog steeds niet goed gaat.
Man (ik krijg ex gewoon niet over mij lippen 
) heeft vanmorgen even contact gehad met de kinderen. Ik weet niet neer wat ik het dan zoeken moet. Lang genoeg geweest, kom maar terug. En dan het idee ( ik weet het niet zeker) dat hij belt terwijl hij bij Truus is. Jeetje, ik heb moeite vandaag. En ook reageer je dan minder naar de kinderen dat ik zou willen. Zij hebben ook veel verdriet en missen papa zo. Het lucht misschien even iets op, maar pffff ik voel me erg slachtoffer momenteel.
Cactus85
Wil je dit draadje in stand houden of wil je overstappen naar het draadje relaties: ‘hoe nu verder’?