4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt
Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Het is dat je hem niet kunt dwingen
Maar ik zou hem zeggen dat hij naar de huisarts (terug) moet. Hij klinkt heel erg instabiel.
Maar, ik vind het wel een goed teken dat hij zijn zielenroerselen met jou deelt. Dat is een begin, als kun jij hem daar niet mee helpen. Zeker niet zolang hij al zijn boosheid op jou projecteert. En hoe naar dat voor jou ook moet zijn, ik denk dat het zo zou kunnen zijn dat hij het bij jou kwijt kan omdat hij zich toch veilig voelt bij jou.
Ik denk dat je nu wel een beetje afstand moet proberen te nemen, hij moet hier zelf uit zien te komen. Je kunt zeggen dat je blij bent dat hij je kan zeggen wat er aan de hand is, en natuurlijk laten weten dat je het heel erg voor hem vindt dat hij zich zo voelt, en al zo lang. Maar je kan hem niet helpen. Alleen het advies geven hulp te zoeken.
En ondertussen goed voor jezelf en je kinderen blijven zorgen, dat is het allerbelangrijkste.
Dat doe ik
Dat zeg ik ook tegen hem. Hij wilt geen hulp, want hoe hij erover denkt is een feit. Hij zegt dat hij er altijd zo'n gevoel bij blijft houden. En die stomme beslissing hebben we samen gemaakt. Ik ben bang. Bang dat hij stopt met leven.
Ik ben inderdaad de verkeerde persoon om het hier over te hebben. Ik kan nu toch weinig goeds doen in zijn ogen. Ik heb hem gisteren nog verteld wat je hierboven schreef, en afstand is misschien het beste.
Niet 'gewoon' depressief
Kan het niet zo zijn dat hij 'gewoon' depressief is. Ik bedoel: ik denk dat de ervaring van het te vroege ouderschap voor hem traumatisch is geweest. Dus dat deel zal zeker een probleem zijn. Maar alles negatief zien kan ook een teken van depressie zijn. Heeft hij of hebben jullie dat overwogen en besproken met de huisarts? Het is maar een wild idee.
Tsjor
Gedachten zijn géén feit!
Kon je hem dat maar duidelijk maken hè?! Een depressie zou zomaar kunnen. En daar is echt wel wat aan te doen. Zelfs met medicatie als dat (tijdelijk) noodzakelijk is. Kan door de huisarts voorgeschreven worden, dus dat lijkt me echt wel belangrijk.
Ach, ik voel zo met hem mee. De complete paniek die hij voelt knalt uit je toetsenbord. En ik voel met jou mee, want je staat erbij en je kijkt ernaar. Zo machteloos.
Ik weet het wel zeker
Een depressie. Het kan niet anders. Hij wilt geen medicatie, dat heeft de huisarts al geadviseerd. Hij wilt niks. Zo verdrietig hoe hij worstelt. Hij is zelf bij me gekomen, van willen praten hoe we opnieuw kunnen beginnen, gaat hij binnen een paar minuten (door het denken aan terugkomen) dood te willen. ''Kan je ook eens voelen dat het dit met me doet hoe boos ik ben over onze keus destijds''
Hij wilt niks, geen hulp, geen medicatie en er is geen uitweg. Ik kan het niet aanzien, dat ik niks kan en kan helpen.
Degene waar ik met heel mijn hart van hou, de vader van mij kinderen zo te zien afglijden.
Dus
Ik schrijf nog maar even van me af, want ik kan dit met niemand bespreken. Ik schaam me ergens dat man zich zo voelt.
Ik ben alleen nog maar verdrietig, ook als ik naar mijn kinderen kijk. Ik vind de zorg vreselijk zwaar en als ik dat denk, hoor ik in mijn hoofd ''dit is toch wat je wilde, niet zeuren'' ''Deze breuk hebben wij samen veroorzaakt omdat jij kinderen wilden''
Ik ben zo bang dat ik het ook zo ga voelen als man. Want hoe graag ik kinderen wilde, achteraf gezien was het misschien te vroeg kwa leeftijd en de tijd dat we samen waren. Maar ik heb hem er niet ingeluisd, en heb hem niet gedwongen. Ik heb nooit gewild dat mijn relatie door het krijgen van kinderen toen, nu nooit meer zou kunnen. Maar het voelt alsof ik mijn kinderen afwijs en bijna probeer goed te praten dat het goed is dat ze er zijn. Want voor mijn is dat zo. Ja, ik heb het zwaar en ik heb het lichter ingeschat. Ik had ook geen kind met diagnose gewild, maar dit zijn mijn/onze kinderen. Ik ben daar blij om. En nu voelt het vanuit hem dat ik iets wat ik graag wilde nu alsnog kwijt ben: een gezin.
Ik haat mezelf, dat ik nog steeds in gesprek ben met man. Omdat de verwachting is dat ik doorga met mijn leven. Ik zou er klaar mee willen zijn en het ook zo voelen. Ik wil gaan voor mijn kinderen en dan wel zien, hoelang ga ik nog zo door?! Ik leg de lat ergens waar ik niet eens kan komen.
Hmm
" Door die keus toen voor kinderen te gaan, heeft zijn leven verpest."
Echt waar? Dat zegt hij gewoon zo? En indirect ben jij daar dan de schuld van, want jij wilde die kinderen zo graag?
Wow. Wat een bizarre uitspraak. Mag ik zeggen dat ik jouw man een enorme zeur vind? Een zeur die de verantwoordelijkheid voor zijn leven, het leven waarmee hij kennelijk niet gelukkig is, bij jou legt omdat jij kinderen wilde?
Ik zou mijn aandacht op mezelf en mijn kinderen gaan richten als ik jou was. Deze man, die jou verantwoordelijk maakt voor zijn ongeluk, die rommelt met Truus maar toch met jou vrijt terwijl hij weet dat jij nog van hem houdt, die het allemaal " zo erg" voor jou vindt maar ondertussen geen enkele constructieve stap naar een oplossing zet - laat hem los. Ga aan het werk met jezelf. Word gelukkig met jezelf en met je kinderen en als het straks weer beter gaat, kijk je nog weleens of je je man nog wil.
Tja
Ja, het genieten heeft hij gemist. Met mij alleen, voor zichzelf het onbezorgde. Al die tijd heeft hij naar buiten gekeken en daar werd geleefd. Er werd van hem verwacht dat hij die vaderrol zou pakken, maar hij was nog een jongen. En nu kan alles niet meer, niet met mij en niet alleen. Ergens wel natuurlijk, maar hij heeft wel verantwoordelijkheden. Dus voor een jaar reizen oid gaat hem niet worden vanwege de kinderen.
Hij is heel boos op mij, waarom moest het toen! zo nodig. Het was veel te vroeg, te jong, we hadden niks. Oke, dat klopt ergens. Ik heb het ook verkeerd ingeschat. Maar het is zoals het is en ik ben blij dat ze er zijn. Hij is geen slechte vader absoluut niet, maar ergens voelt het als hen verraden. Alles staat hem in de weg. Hij houdt van ze em heel veel, maar hij had ze liever nu gekregen en dat alles is hem afgenomen. Hij wilt heel graah bij zijn gezin zijn ergens, maar wel wanneer hij er aan toe was. En als hij bij ons is, lonkt de buitenwereld en andersom.
Je laatste stuk raakt me heel erg, want zo denk ik ook heel vaak. Maar aan de andere kant voel ik het zo anders. Wil ik misschien te graag? Hij geeft zelf aan waarom ik hem zo graag wil, als hij toch nooit die gezinsman wordt. Ik heb ook recht op geluk, en zie het allemaal ook even niet. Aan het werk ben ik zeker en krijg veel inzichten. Ik hoop op langer termijn dat het me veel gaat brengen. Dank je.
Slachtoffer
Hij was geen jongen. Hij was 25. Dat is jong, maar nou ook weer geen tienervader he. Hij had liever op latere leeftijd kinderen gekregen, hij had nog willen reizen en "dat alles is hem afgenomen" en daarom is hij boos. Op jou.
Je man is een dreinende kleuter.
Cactus85
Ik zit verslagen te lezen.. ( vandaag ben ik dan ook iets gevoeliger dan anders maar dat terzijde)
Ik was ook 25 toen ik ons kind kreeg. Totaal niet mee bezig, stond vol op feest modus. Tot dat ik ernstig ziek werd.. en wel moest kiezen om DIRECT voor een kind te kiezen met man. Of niet.
En ik ben zo dankbaar dat ik hem heb. Hij is mijn overlevings mechanisme. Wat erg dat je man er zo tegen aan kijkt. En hij jou nota bene de schuld van de keus geeft. Dat is wel gemakkelijk jou de schuld te geven.
Ik vind het niet terecht van hem. Hij komt bij mij enorm over als een drammerd!!
Ik kan me een heel klein, mini mini beetje begrijpen wat hij bedoeld. Maar ik zie nog een hele wereld voor me liggen met kind aan mijn zijde.. Misschien wel op reis met hem, misschien niet en neem ik mijn kleinkinderen tegen die tijd mee op reis.
Hij heeft toch een hele toekomst voor zich. Hij is depressief iets anders kan niet, dan zo te praten en doen.
Ga afstand pakken als hij niet aan deze situatie wil werken, want hij houdt je in zijn drammerige "macht". Werk aan en focus je op jezelf.
Man moet eens in gesprek met iemand gaan die geen kinderen mag krijgen.
Dan prijst hij zich rijk. Iemand zoals ik. Zou het zo doen. Misschien geeft hem dat inzicht.
Nononsens gedrag!
werk aan jouw weerbaarheid
Cactus,
ik schrik elke keer als je het zo op jezelf betrekt.
Het is nu al maanden duidelijk dat hij een probleem heeft.
Met elke andere vrouw+kinderen zou hij hetzelfde probleem hebben gehad.
Natuurlijk zijn zaker gecompliceerder als de kinderen in kwestie meer dan gemiddeld zorgen geven, dat begrijp ik. Maar van de maan af gezien zou ik het niet meer persoonlijk op gaan vatten.
Dus ja, afstand nemen, maar vooral om bovenstaande écht tot je door te laten dringen en daar ook hulp voor te zoeken.
Je weet dat hij geen gelijk heeft, je weet dat jij niet zo wil denken en ook niet zo denkt.
Dus laat dat ook niet meer toe.
Oefen een mantra dat je kunt herhalen als je dreigt de verkeerde afslag te nemen in een gesprek of in je gedachten. Houd je zelf overeind en prent je in dat hij aan het werk moet en jij kunt niets anders doen dan zelf sterker worden.
Dan help je jezelf, je kinderen én uiteindelijk dus ook hem.
gr Angela
Moederziel, wat verdrietig dat je om die reden moest beslissen. Maar een wonder is het dan toch. De kinderen beperken hem in zijn gevoel van vrijheid. Ons kind met diagnose maakt dingen ook wel moeilijker. Maar het is zo. Ik vind het ook zwaar.
Depressie is het wel zeker, daar hoef ik geen professional voor te zijn. Hij is wel dankbaar voor zijn kinderen dat ze er zijn, hij is boos dat hij ze had willen krijgen op zijn manier. En het leven wat erbij hoort als je kinderen hebt. Eigenlijk moet ik niet verwachten dat hij ooit die gezinsman wordt, terwijl ik wel zo ben. Niet alleen dat, maar ik kan daar wel van genieten.
Dank je Angela, ik probeer het niet teveel op mezeld te betrekken. Dat is juist mij probleem, maar aan gewerkt.
Geen schuld
Ik zie hier geen 'schuld'-verhaal in, maar twee jonge mensen die beiden denken dat het geluk voor het grijpen ligt: zij met een eigen gezin, met kinderen; hij met een gelukkige vrouw, die graag kinderen wil. 'Als zij maar gelukkig is'.
Dat het leven anders uitpakt is zeker tragisch. Enerzijds zijn er de 'normale' veranderingen en verplichtingen die bij ouderschap horen, maar waar niemand je echt op voorbereid, de roze wolken die opgeroepen worden onttrekken het zicht op het leven daarna. 'Vroeger' had je een verlovingstijd, zelfs met cursussen, en daarna een huwelijk, waarin het voor iedereen duidelijk was dat je oude leventje afgelopen was en dat je serieuze verplichtingen aanging, naar elkaar toe en naar eventuele kinderen toe. Nu verdwijnt dat allemaal in de gloed van de liefde en de dronkenschap van het geluk dat op je wacht. Ik zie bij mijn zoon en zijn vriendin, dat alles wat dan met het 'volwassen' leven te maken heeft eigenlijk na de geboorte van het kind nog 'geleerd' moet worden. En dat valt niet mee. Het gaat dan vooral over verantwoordelijkheden en hoe je daarmee om gaat.
Dat een kindje dan ook nog problemen met zich meebrengt is extra tragisch. Voor die tragiek zijn weinig hulpmiddelen die gegarandeerd helpen. Het is dan toch een beetje uitzoeken hoe iedereen erin staat en wat iedereen aankan. Voor moeders is het iets gemakkelijker om er helemaal in te duiken (ik doe alles voor, ik leef voor, etc.), voor vaders is het iets complexer om uit te vinden wat zijn (maatschappelijk geaccepteerde) rol is.
Voor depressie is praten en pillen toch vaak de beste combinatie. En dan wellicht de confronterende vraag: hoe kan het dat je dood gaan niet zo erg vindt als pillen slikken?
Tsjor
In gesprek blijven
Trek je niets aan van de buitenwereld, blijf gewoon in gesprek met hem. Er staan een paar klussen te wachten en het kan best zijn dat de uitkomst niet is dat jullie weer samen verder gaan. Maar dat is toch niet het enige doel van je leven?
De klussen zijn:
- hij en zijn depressie en zorgen dat hij hulp accepteert van anderen (jij kunt die hulp niet geven);
- jullie relatie met elkaar, jullie houden nog van elkaar, dat is wederzijds, maar er zit een geschiedenis tussen die niet meer terug te draaien is. Het kan zijn dat je elkaar daarom in alle liefde los moet laten: grootste liefde, maar in verkeerd vaarwater terecht gekomen. Helaas. Het kan ook zijn dat je mogelijkheden weet te vinden om meer tijd en aandacht aan elkaar te besteden. Al ben je nooit meer samen jong.
- omgaan met de kinderen, het is blijkbaar zwaar, voor allebei. Misschien is het goed om dat eerst te erkennen en dan te zoeken naar mogelijkheden voor hulp of verlichting. Je kunt zelfs overwegen om een eigen-kracht-conferentie daarvoor te organiseren: dan haal je alle mensen bij elkaar die betrokken zijn bij jullie en bespreek je samen wat de problemen zijn en wat mogelijke oplossingen zijn waar anderen ook een bijdrage aan kunnen leveren.
Tsjor
Dank Tsjor, ik besef me dat ik hem niet kan helpen. Ik vind het zwaar, voor mij voelt het zo dat het hoort en ik het wil. Hij heeft een afspraak gemaakt bij de huisarts om hulptroepen (medicatie, andere therapie) in te roepen, omdat hij het niet meer trekt.
We praten over verschillende scenario's. Hij geeft hij nog steeds niet los te zijn van mij en dat wat ik ergens van vind, of zegt hij zich laat beïnvloeden. Hij dacht dat ik emotioneel afhankelijk ben van hem, maar hij juist denkt dat het andersom is. Mijn hoogte doel in leven is niet het áltijd samen opnieuw beginnen, ik zou het willen uitzoeken. Maar ik merk de laatste dagen dat dingen wat veranderen in mijn hoofd, langzaam. Tenminste dat leg ik.mezelf op, waar is v*rd*mme mijn eigenwaarde. Zoveel grenzen verlegd en geduld, ik merk dat ik niet meer kan. Dat ik liever (en ja dat vind ik afhankelijk) keihard hoor dat hij nooit meer terug wilt. Echt niet meer. Eerder ben ik bang dat ik geen afstand kan doen. Wat mijn doel is dat iedereen gelukkig is. Mijn kinderen, ik en hij ook.
We hebben veel hulp voor ons kind. Is ook niet alle dagen geheel thuis. Zo nu en dan logeert hij op een woongroep, dat is nodig om het te redden. Momenteel is dit minder om kind al het ene weekend bij vader is en het ander bij mij. We willen kind veiligheid bieden.
Pfffff, ik merk dat ik vandaag weer opsta met een gevoel het allemaal niet meer te weten. Ik wil in mijn vingers knippen en ervaren dat mijn leven ook fijn kan zijn alleen en met mijn kinderen. Ik weet gewoon niet hoe ik in mijn hoofd en doen en laten los kan laten. Te staan voor wat ik wil. Mooie casus voor bij de psycholoog weer.
Lange weg terug
'Hij heeft een afspraak gemaakt bij de huisarts om hulptroepen (medicatie, andere therapie) in te roepen, omdat hij het niet meer trekt.' Dat is goed nieuws, echt uitzonderlijk goed nieuws. Het is helaas niet zo dat het zomaar plotseling goed zal gaan daarna. Het is een lange weg terug, waarbij je eerst alleen al moet ontdekken dat er een bodem in de pt zit. Maar daarmee ben je nog niet de put uit.
Eerlijk gezegd weet ik niet of het wijs is om jezelf nu in de stand van ' ik verleg zo mijn grenzen, ik heb zoveel geduld, ik moet nu ook eens voor mezelf kiezen.' Je legt het jezelf op en langzaam gaat het ook werken in je hoofd. Maar het is een beetje giftig, want in je hoofd zal er geen tegenspraak zijn. Wie stelt jou de vraag: zoveel geduld? Een paar maanden geleden wilden jullie nog trouwen! Of de vraag: heb je een weegschaal en kun je dan aan de andere kant leggen hoeveel hij voor jou overgehad heeft? Of: wat draag jij nu eigenlijk bij aan zijn geluk, wetende dat hij op dit moment waarschijnlijk een depressie doormaakt en dat je daar weinig aan kunt doen? Die vragen stel je jezelf niet. Dus in je hoofd zul je doordenderen naar: ik heb zoveel opgeofferd en nu moet ik voor mezelf kiezen.
Ik zou die weg nu niet ingaan.
Als je hem even wat gunt en serieus neemt dat iemand ook ziek kan zijn, dan zou ik nu alles rustig houden: stabiliteit, niet teveel pressie, niet teveel veranderen, hem de tijd geven om de bodem in de put te ontdekken. Ondertussen kun je wel zelf kijken of er meer informatie is over partners van mensen met een depressie, ook al ben je dan partner-op-afstand.
Ik schreef eerder dat er drie grote klussen liggen. Eerst die eerste maar, daar wordt nu aan gewerkt.
Wat betreft de derde, goed dat er hulp is voor jullie. Neemt niet weg dat het zwaar blijkt te zijn, niet alleen voor hem, ook voor jou en misschien zelfs nog wel het meeste voor jullie relatie. Is het denkbaar dat je die last verlicht? Kan bijvoorbeeld zijn doordat je er met elkaar minder over praat, doordat het een minder groot onderwerp is? .
Tsjor
De eerste stap die hij nu zet is zeker positief. Ik hoop heel erg dat hij zichzelf leert kennen. De beerput is opengebroken en er komt nog veel meer viezigheid uit. Man is duidelijk ziek. Hij zegt en denkt hele nare dingen. Als hij mij spreekt, begint hij zelf over ons. Om vervolgens het te projecteren op mij. Als ik iets zeg,ik dat niet moet zeggen want dat is slecht voor hem. Om vervolgens uren aan de tel te zitten en we beiden niet afkappen.
Als ik aangeef dat ik het niet waard heb gevonden, om een kind te krijgen toen terwijl hij zich daar zo bij voelt. Dat had prima kunnen wachten dan. Als ik aangeef dat ik het ook zwaar vind een iadh-kind te hebben, zegt hij: ''ik wilde toen helemaal geen kind'' om nu een kind te hebben van deze leeftijd'' We waren domme mensen zonder verstand etc. Hij is absoluut niet toerekeningsvatbaar met zijn opmerkingen, maar het raakt me wel. Ik ben er ook met de psycholoog achtergekomen dat mijn 'waarde' liggen rondom gezin. Het gezin in de basis, en daarbuiten ook dingen voor mij. Man heeft heel erg veel moeite dat we samen geen leven hebben gehad en ook dat ik word opgeslokt door de zorg voor kinderen. Hij dus niet wordt gezien naar zijn gevoel.
Hij heeft mij letterlijk gesmeekt om hem nu te laten, dit doe ik al (hij zoekt mij op) en zichzelf en alle shit te laten ervaren. Zijn valkuil als ik verdriet heb of ergens niet mee eens, hij dit wilt wegnemen. Hij is emitioneel afhankelijk van mij vindt hij. Er zit veel in zijn jeugd en de keuze die hij gemaakt heeft. Hoe ons leven was en hoe ons (aparte) leven er uit gaat zien. Ik geef hem die ruimte zeker, omdat ik ook zie hoe hij worstelt. Hij is bang dat het voor mij straks helemaal.klaar is en goed en ik niks meer wil. Ik zoek ergens zekerheid met wat hij denkt en voelt, maar in deze toestand kan ik hem alleen maar laten. Zichzelf leren kennen en hopen dat hij weer gelukkig wordt. Dat is wat ikmezelf en de kinderen ook het meeste gun.
Onvolwassen idioot
Ik lees jouw berichten nu al weer even en ik probeer op mijn handen te zitten. Maar ik hou het niet meer 
Wat een jankende zeurende dramaqueen is dat. Wil je echt zo'n man? Zo'n nietsnut die alle schuld bij jou legt en totaal geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen handelen en leven neem?
Schop die vent uit je leven en ga je eigen gang. Praat alleen nog strikt zakelijk over de kinderen en laat je niet met gebruiken als zijn emotionele vuilnisbak. Dat ie z'n frustraties maar met z'n therapeut bespreekt, jij hebt wel wat leukers te doen.
Zo, dat deed goed 😉
Ter verklaring, ik had er ook zo eentje. Het was mijn schuld dat hij vreemd ging. Tuurlijk. Ellende is dat ik dat jaren gelooft heb. Hij zei dat al onze ellende mijn schuld was tot op het punt dat ik langs het spoor liep omdat ik dacht dat ik hem zo gelukkig kon maken. Om de een of andere reden kwam er geen trein langs die nacht terwijl het normaal een druk spoor was. Uiteindelijk kwam ik bij zinnen maar ik vergeet nooit meer wat psychologische oorlogsvoering met een mens kan doen.
Het was niet mijn schuld en het is nu ook niet jouw schuld. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn daden en moet zelf leven met de gevolgen.
Alison
De spijker op zijn kop!!
Cactus lees deze post IEDERE DAG!
Dat is wat ik vanaf nu ook toepas sinds een week volledig.
En weet je wat er nu gebeurt nu ik voor mij zelf zorg ?
( nog steeds in de relatie, maar kan me gestolen worden wat hij daarvan vind, dat ik nu mezelf voorop zet)
Ik sluit me af. Klopt. Ik heb genoeg klappen gehad.
En het word eens tijd dat jij dat ook gaat zien.
Ik heb de balen van man. Nergens aan willen werken en ziek zijn.
En ik?
En jij?
Zielig gaan zitten wachten?
Tis sloes!
Paar goede boek tips : stop liefdesverdriet, het monsterverbond, liefdes bang en Als hij maar gelukkig is.
Ben er in bezig! Echte eye openers. Voor jezelf!
Ga je daar op richten en je kinderen.
Ja hij is ziek. Ja het is erg. Maar jij hoeft niet meer als huistot behandelt te worden!
Kebam! Kop op cactus !!!!
Correctie
Hij vind dat ik me afsluit ! Wat dus niet zo is.
Jou man behandelt ook zo.
Als een bang vogeltje in een kooi !!!
Vlieg eens uit en lees de post van alison iedere dag! Dat is wat ik bedoelde.
Ik maak me plaatselijk boos, nu ik deze post van je lees. Vandaar dat ik misschien niet geheel duidelijk was. Sorry daarvoor
Hij houdt jou verantwoordelijk voor alles. En dat is wat mij gruwelijk stort.
Dat hij vanaf nu eens naar zijn eigen gaat kijken.
Kap met jezelf naar beneden te halen! Xxxx
Lees de boeken!
Het is ook ellendig
Je man komt er nu achter dat hij op de vlucht is voor zichzelf. Dat hij het daar moeilijk mee heeft is naar om te zien.
Maar werkt hij nu aan zichzelf, alleen, of werkt hij aan de relatie met de buurtruus.
Als hij dat laatste doet is het hopeloos.
Heftig
Jeeee, wat een berichten van jullie. Ik heb de neiging hem te verdedigen, omdat hij zo helemaal niet is en hij dit zegt en doet omdat hij overhoop ligt.
Hij geeft aan mij niet de schuld te geven, maar boos is op zichzelf. Maar door alles wat hij zegt, is het eigenlijk wel ergens zo. Ik heb heel erg veel moeite met de breuk alleen al. Maar nu ik weet hoe hij zich over ons en ons gezin voelt, doet heel erg pijn. Pijn voor hem dat hij al die jaren zich zo voelt, voor mezelf maar oo de eerste plaats voor onze kinderen. Elke keer als hij hen ziet, ziet hij mij en onze (vreselijke) keus. Ik wil de man waar ik van houd. Maar ik besef me ook dat hij nooit die gezinsman wordt. Dat is heel zuur, maar dat moet ik zelf creëeren. Ik krijg dat niet met mijn eigen gezin. Ik weet ook helemaal niet hoe ik me moet voelen. Ben leeg. Mijn gezin is eerste prioriteit. En ookal sta ik regelmatig te tieren vanwege problemen van kind en dat ik het niet kan, ben ik moeder en moet ik die veilige basis zijn. Ik blijf bezig hem te willen helpen, maar ik weet ook dat het niet kan. Juist omdat ik ergens het 'probleem' ben.
Hij werkt aan zichzelf en wilt van niemand hulp. Truus is er ergens nog. Hij vindt daar erkenning inderdaad. Maar het is duidelijk dat het weinig betekend (maar toch is hij er nog) om vervolgens te zeggen dat hij voorlopig geen relatie wilt. Maar wel overwegen om hier nieuw te beginnen als dat straks zou ontstaan tussen ons.
Zonder oordeel
Ik wil mezelf niet veroordelen met wat ik voel en doe. Maar als mijn vorige berichr terug lees denk ik: Dit kan zo niet, moet je niet willen. Maar gevoel he?
Zonder oordeel
Ik wil mezelf niet veroordelen met wat ik voel en doe. Maar als mijn vorige berichr terug lees denk ik: Dit kan zo niet, moet je niet willen. Maar gevoel he?
Mag
Je mag alles wat jezelf betreft.
Je mag jezelf helemaal naar de haaien laten gaan als je wilt.
Naar je kind ben je verplicht het beste te doen.
Als dat is: (tijdelijk) uit een toxische situatie halen, dan doe je dat.
Als dat inhoudt om hem (echtgenoot)(tijdelijk) weg te sturen tot hij het weer op orde heeft, dan doe je dat.
Maar met een minnares op de achtergrond?
Dat is gedoemd te mislukken en ik hoop dat je jezelf iets meer waard vindt dan dat te accepteren, al was het maar als voorbeeld voor je kind.
Cactus85
Je hoeft jezelf niet te gaan veroordelen omdat anderen vinden dat je anders moet oordelen. Je kent de situatie beter dan wat meelezers hier kunnen weten. Houd gewoon vast aan je eigen gevoel en inschatting, dat is al ingewikkeld en zwaar genoeg.
Tsjor
Plons, dat is het inderdaad. Waarom accepteer ik dat? Geen idee, doe ik dat? Ja, ergens wel. Want na 2 maanden al zeggen dat hij er mee moet stoppen (zijn eigen woorden) is ze er nog steeds. En ik-zei-de-gek blijft in gesprek met hem. Terwijl ik misschien vriendinnen zou adviseren: neus omhoog, je bent veel meer waard, je mag er zijn en hebt zoveel te geven en te krijgen.
Tsjor, dank je! Ik veroordeel mezelf niet door dat anderen er iets van vinden. Misschien ben ik daar wel gevoelig voor, maar ik veroordeel uit mezelf. Ik weet wat het beste zou zijn (verstand) maar mijn gevoel is het hem.
Oordeel?
Een minnares zet je op 2-0 achterstand. Als je beiden door wilt zal zij foetsie moeten, want ze is ruis op de lijn.
Ga je mans houding niet verklaren naar je zoon. Ik heb hem dat zelf laten opknappen.
Hou je taai, het is moeilijk.
Verstand brengen
Dat is wat ik ook al vanaf die tijd zeg, sinds hij praat over ergens opnieuw te beginnen. Maar in zijn ogen zal ik dat altijd aangeven in eigen belang. Er kan niks ontstaan als zij er is. Maar als ik dat aan zijn verstand moet brengen, hij ie een volwassen man. En ik wil niet dat ik dat van hem verlang en hij dat voor mij doet. Het is eigenlijk te gek voor woorden hoor.
Hoe bedoel je, ''ga je mans houding niet verklaren naar je zoon''.
Dank Plons.
Verklaren
Ik lees vaak dat de achtergebleven ouder worstelt met de houding en uitleg naar en aan de kinderen.
Toen " de mijne " zijn bokkensprongen maakte heb ik hem( voor zover mogelijk en niet per se op negatieve manier ) gedwongen zelf een verklaring aan de kinderen te geven. Ik had al jaren de kastanjes uit het vuur gehaald en hem aan het einde nog beschermd naar de buitenwereld door niemand de echte reden te vertellen, dat ik vond dat hij zijn verhaal zelf mocht brengen aan de kinderen.
Toen we vertelden dat we uit elkaar gingen( in jouw geval ligt dat misschien anders, maar iets uitleggen gebeurt misschien) heb ik hem het woord laten doen. Ik heb hem verteld dat ik niet zijn rommel op ging ruimen. En toen vielen voor mijn kinderen de kwartjes en begrepen het. Wat ik dus kort gezegd bedoel: laat de uitspattende ouder zelf verklaren wat er is ( aangepast naar leeftijd en omstandigheden uiteraard) en neem dat niet ook nog op je; stijg niet voor het gedrag van een ander boven jezelf uit. Dat is niet om kwaad bloed te zetten, maar om energie te sparen en bij jezelf te blijven. Laat het zijn klucht zijn en wees geen souffleur maar zit in het publiek. xxx