4 maanden na breuk nog verwarring
Hallo allemaal,
Ik schrijf zo duidelijk mogelijk mijn verhaal, maar wel zo onherkenbaar mogekijk.
Man en ik zijn 11 jaar samen geweest, we hebben 2 kinderen van 6 en 4 jaar. Kind 6 jaar heeft verschillende beperkingen wat veel spanning, maar waar we ook heel veel in hebben geïnvesteerd. We hebben dit met veel liefde gedaan en elkaar daar een beetje in vergeten. Eind van het jaar ten huwelijk gevraagd en zouden ergens voorjaar 2019 trouwen. Begin mei kreeg man een soort van paniek en voelde dat het trouwen wel écht voor altijd zou zijn. Een soort geen weg terug en wil ik dit wel voor altijd?
We hebben weleens gesprekken gehad wat we nog in het leven wilde. Hoe we het zien in de toekomst. Maar echt praten-praten gebeurden niet echt vanuit hem. Er zijn veel lastige dingen wat erg moeilijk kan en gaat met oudste kind. Dat brengt stress. Kind is niet de schuldige, maar dit veranderd niet. Kind kan gewoon goed functioneren met hoger iq maar in het gezin brengt het een wissel. En dus ook op ons als partners. Als er bijv: een dag was dat kind teveel spanning heeft omdat we dagje weg gaan, is kind niet meer rustig te krijgen.s' Avonds hebben wij er dan nog steeds gesprekken over, etc. Etc.
Terug naar mei. Paniek dus. Man geeft aan ruimte nodig te hebben om te kijken wat hij wilt. Hoe hij verder zou kunnen. Ik gaf aan dat hij dit moet doen, als hij dat nodig acht. Zo kunnen we verder. Ik heb een afstand ervaren sinds een paar maanden, maar werd afgedaan met drukte rondom werk en sport. Ik heb er om gevraagd. Voor mij zat het gewoon goed, hoe heftig het al jaren is in het gezin. Man was er binnen een week uit, niet meer verder. Alles in gang gezet. Huis ts koop, kinderen vertellen, boedel scheiding etc. Er was geen speld tussen te krijgen. Wanhoop! Hij was de liefde van mijn leven, hoe kan dat?! Nou blijkbaar kan dat dus. Hij voelde het ook niet meer genoeg, maar ook is hier niet over gepraat. Ik bleef vechten en praten. Praten als brugman, liefde tonen. Hij voelt een sleur, een touw om zijn nek. Hij wilde zich niet meer verantwoorden en dat heel het leven al vast lag. Hij wilde uitbreken en voelde vrijheid.
Na meerdere malen vragen of er een anders was, dit was niet waar. Ik zou mijn leven geven als hij ooit een misstap zou maken in relatie. Naïef misschien. 4 weken na zijn beslissing tot wegaan, bleek hij toch spanning te voelen bij iemand. Ook het bed mee gedeeld. Het voelt nog steeds voor mij als vreemdgaan, ookal wat het theoretisch niet meer het geval. Voor ik dit wist, mistte hij mij. Dacht aan mij en ons. Het gezin en alles. Alles wat vies en lelijk is, heeft de revue gepasseerd. Ik ben nog nooit zo boos geweest en ik ben gekrenkt tot op het bot. Hoe kan iemand waar je zoveel van hield, je zo kwetsen en pijn doen. Hij heeft gezworen dat de klik ontstond na de breuk. Maar ja, ik heb mijn vraagtekens??
2 maanden heeft hij zich wel vrij gevoeld, de dingen gedaan hoe en wanneer hij het wilde. Zonder ook maar een verantwoording af te leggen aan wie dan ook. Zij bleef ook in beeld, maar gewoon voor de leuk. Als het te moeilijk wordt, dan gaat ze maar (zijn woorden)
Hij kreeg weer paniek, want huis werd verkocht. Het overviel dat hij ons liet gaan. Was emotioneel en verdrietig. Ik hoorde dit aan, was er enigszins voor hem. Ik hield nog steeds van hem, maar ik voelde ook de wrok die je niet gauw bij iemand zou moeten voelen. Hij wilde praten, over ons. Over hoe het zover kon komen, over wat er is gebeurd en dat hij daar ook heel wat van vond. Praten over en weer. Dagen en nachtenlang. Voor de keus gesteld, dat hij met haar moest kappen. Ik dat niet accepteer als je twijfelt. Hij wilde niet stoppen met haar! Ik bepaalde dat toch niet? Hij twijfelde ineens niet meer, wNt hij was toch niet voor niks weggegaan. We moesten elkaar loslaten en gaan leven. Door elkaar vast te houden komen we niet verder.
Ik probeerde het, want ik ga er aan onderdoor. Ik ben kilo kwijt, slaap al maanden amper. Ik voel me niet zo'n fijne moeder en nog maar te zwijgen over mijn zelfvertrouwen. Gekrenkt, een deuk opgelopen. Mijn hart is stuk! Ik nam afstand, geen contact meer. Alleen sporadisch en over de kinderen. Ik voelde me sterk en straalde uit dat ik niemand nodig had, ik voor de kinderen ga. Ik voelde me zo in de maling genomen. Je hebt me met je emoties en hup je krijgt een trap na. En: 'ik ga niet stoppen met haar, want het symbool staan van haar heb ik bij ons gemist' Natuurlijk, alles is nnieuw en spannend. Er hangt niks aan, kids, verantwoording blabla.
Tot 2/3 weken terug hij de kids in zijn weekend kwam ophalen en ik niet kan ontkennen hoe verdrietig hij eruit ziet. Ik zie het direct en vraag het hem. Hij breekt en is intens verdrietig. Ja echt
Ik hoor hem aan en praten weer dagen. Hij is misschien wel voor de verkeerde reden weggegaan. Hij ziet alles heel anders in. Wilde de kinderen niet apart opvoeden en weinig zien. Voelt zich verbonden hier en mist het vertrouwde. Hij wilt terug. Ik.probeer een spiegel voor te houden. Dat het hiet met oudste kind aanpoten blijft, onrust die hij in zijn leven voelt niet kan wegnemen. Ik geef hij dat hij net als eerdere keren, morgen weer anders denkt. Hij begrijpt als ik het niet meer wil na al dat vechten en kwetsen. Hij wilt niet alleen zijn, maar ik wil geen opvulling of herkenbaar zijn. Ik verdien het beste.
Hij is bezig om ook met haar te stoppen, maar kan geen enkele beslissing nemen. Heeft minimaal contact, maar kwam er 2 weken geleden wel vandaan. Hij verblijft bij haar 2/3 keer per week. (Hij blijkt depressieve klachten te hebben, vandaar geen keuze kunnen maken) En nog sta ik ergens in de wachtstand. Hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden. Waarom vind ik mezelf zo weinig waard. En ik weet bijna zeker dat hij toch nog met haar is. Hij praat met mij over de emoties en ons, en ik moet er weer iets mee in mijn hoofd. Verward en verdrietig word ik ervan. Ik laat hem los en hij komt dat hij alles er voor lijkt te hebben om samen te komen. Daarna veranderd hij weer en is toch weer met haar.
Ik kan er met mijn pet niet bij. De man die ik dacht te kennen is een vreemde. Hoe onsamenhangend ook, heb het zo duidelijk mogelijk proberen op te schrijven ondat ik het kwijt moest.
Annej, dank je
Ik ben zeker een gezinsmens, maar ik heb het ook onderschat. We zijn met oudste niet een doorsnee gezin, maar ik doe mijn best om het fijn te hebben.
Oudste heeft ook verschillende diagnoses, wat met spanning nog veel moeilijker is. Veel uit huis zijn, is hier weer niet zo goed voor kind. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik door die onrust en spanning ook prikkelbaar word. Ik plan wel alles weer vol, als kinderen bij papa zijn (dit deed ik in begin van de breuk heel erg)
Ik blijf me zo alleen en verloren voelen. En elke dag denk ik, oke nu is het klaar. Je bent veel waard, wees lief voor jezelf en je kinderen. Het idee dat ik niet goed genoeg ben, kan ik.moeilijk verkroppen.
verkroppen?
het idee dat ik niet goed genoeg ben kan ik moeilijk verkroppen >> Time Out
Jij bent altijd goed. Dat hij niet weet wat hij wil, dat hij worstelt met gevoelens: allemaal legitiem. Maar dat zegt niets over of jij goed bent of niet.
Ik vind sowieso dat je wat 'warrig' blijft, alsof ik ook niet altijd al je zinnen kan volgen. Maar dat kan aan mij liggen. Ik vraag me af:
1. wil hij definitief niet meer voor de kinderen zorgen, in welke samenstelling dan ook?
2. weet hij überhaupt iets definitief?
3. weet jij iets definitief?
4. wil jij een vader voor je kinderen en iemand om de ouderlijke zorg te delen? in welke samenstelling dan ook?
5. wil je hem als man, als geliefde, ongeacht of er kinderen in het spel zijn?
6. waarom vereenzelvig je je zo met je kinderen? hoe voelt het als je denkt aan 'kinderen het huis uit, hun eigen leven' > voel je dan vrijheid, denk je dan aan hem of denk je eigenlijk nog helemaal niets? Dan zou ik vooral dat laatste gevoel gaan exploreren, kijken wat jij allemaal voor beelden/verwachtingen/gevoelens hebt. Even helemaal cactus85 zijn zonder iets of iemand erbij.
gr Angela
Verheldering
Tuurlijk weet ik wel dat ik goed genoeg ben als mens. Het gegeven dat ik als persoon niet kan tippen aan wat hij nodig blijkt te hebben in relatie, is moeilijk te accepteren. Maar so be it, ik ben wie ik ben. Daar worden we dan beide niet gelukkig van.
Hij wilt zeker wel voor de kinderen zorgen, neemt zijn volledige verantwoording. Hoe hij zich daat bij voelt is wat anders. Hij weet helemaal niets definitiefs in de zin van voortzetten van relatie of niet. Ik heb voor mezelf gedacht dat we er uit zouden komen, ik heb geloof en hoop gehad in ons opnieuw samen komen. Hij heeft dat niet en kijkt er sceptisch naar.
Natuurlijk wil ik die vader voor mijn kinderen en dus ook dat we zo goed het kan zorgen voor onze kinderen. Ik vind het persoonlijk confonterend en heel moeilijk als we samen een feestdag en/of verjaardag vieren. Ik doe dat voor mijn kind, maar het is pijnlijk. Ik kijk heel erg naar de situatie zonder dat er bijvoorbeeld kinderen zouden zijn. Hij is mijn man, dat voelde ik al die tijd. Nu nog. Dus buiten de kinderen om is hij dat voor mij. Maar ik begin ernstig te twijfelen. Ik kan het niet meer willen, als keer op keer die deur dicht gaat. Wel een op een kier en als ik afstand neem voor de helft open. Maar zoek ik toenadering gaat het weer dicht. De tijd die nodig lijkt te zijn om duidelijkheid te krijgen, is voor mij voorbij.
Als kinderen het huis uit zijn, denk ik wel aan vrijheid en genieten alleen en mét man. Maar kijkende wat ik zelf nodig heb eigenlijk niet. Dat zou heel goed zijn eens te doen.
Ik denk dat het langzaam iets beter met me gaat. Al heb ik toch nog veel dagen dat ik paniek voel en ook erg somber ben. Kinderen en ik wennen een beetje aan ons eigen plek. Het is heerlijk zo af en toe het huis alleen te hebben, maar vaak mis ik 'man' toch ergens. Ik mis wat er niet is en ook niet gaat zijn.
We hebben vorige week samen geluncht, argumenten op tafel waarom het voor mij wel samen kan. Hij ziet argumenten waarom het niet meer zou kunnen. 'Zet je leven niet stil, maar heb geduld en tijd' waren zijn woorden. We zijn beiden niet onszelf als we bij elkaar zijn nu.
De argumenten die hij aanhaalt kan ik me eigenlijk best in vinden. De uitingen en gedachten over ons leven en ons gezin, kan niet samen met hoe ik het voor me zie. Dat maakt niemand echt gelukkig. Man zou blijven roepen hoe rot zijn leven is op deze manier. Dit niet gewilt heeft en mij dat dan kwalijk nemen. (Zijn eigen woorden) Ik zou het zelf willen ondervinden, maar waarom?! Hij wilt absoluut geen relatie. Want een relatie vraagt vanalles van hem, wat hij niet kan geven. Welke meerwaarde is er dan. Voor mij is een gelijkwaardige relatie wel belangrijk. Ik ben wel een relatie mens
De ene keer heb ik een rust en de andere keer paniek. Paniek als ik denk dat hij toch bij Truus is of contact heeft. Ik mag er vooral niks over zeggen, want zijn leven als hij toch met haar wilt afspreken?! De andere keer heb ik het gevoel, als het zo is is het zo. Ik heb er geen invloed op. Hij wilt het niet meer met mij. Met mij heeft hij mij niet alleen. Niet beschikbaar voor hem. Ik kan met een iadh kind er niet helemaal zijn. In een nieuwe relatie is dat vast ook heel moeilijk. Hij wilt gewoon 'verliefd' kunnen zijn. Oppervlakkihheid, zonder moeilijk gedoe. Vooral doen als hij er zin in heeft. Weggaan wanneer hij wilt. Dat zou nu tenslotte kunnen als je de kinderen niet altijd hebt. Hij is nog niet klaar met ontdekken.
Ik ben wel een gezinsmens, geniet wel meer met de kinderen. Maar ik ervaar nu in mijn eentje ook wel heel erg de druk als je een iadh kind hebt. Het is niet een normaal gezin. Vaak niet fijn, maar hard heel hard werken. Ik heb dat nooit helemaal durven uitspreken, omdat ik voor mijn gevoel mijn kind te kort doe. Daar heeft man zich alleen in gevoeld. Ik kan zeggen, de situatie is zo en er maken er het beste van. Moeilijk is het wel. Zeker!
ok, en nu je man en die kinderen
Hij heeft er natuurlijk heel goed over nagedacht hoe hij de kinderen gaat uitleggen dat hij ze niet meer wil en nooit gewild heeft. Toch?!?!
Sorry cactus maar zou hem niet direct graag bij de kleuterschool willen afleveren?
Hij durft dit serieus tegen je te zeggen en verwacht dat jij alles gewoon overneemt 'omdat je nu eenmaal een gezinsmens bent'.
Echt belachelijk. Ik hoop dat de kinderen er nooit achterkomen wat hij vindt, denkt en wat jij hier schrijft over hem. Ik zou er direct een zwaar complex van krijgen als kind. Laat staan dat mijn moeder het nog serieus neemt ook .
gr Angela
Mijn vraag ook
Hoe gaat het dan als hij alleen voor de kinderen moet zorgen? Lukt hem dat dan wel? En wat vindt hij van zichzelf als vader? Zou hij andere kinderen zo’n vader toewensen? Iemand die ze eigenlijk niet wil?
Ik vind het hartverscheurend. En ik hoop maar dat ze er nooit wat van merken, maar ik ben bang dat dat vergeefse hoop is. Dan heb je als kind al wat, en dan weet je je dat je vader je mede daarom niet wil. Vreselijk.
Sterkte Cactus, wat een drama. Fijn dat je ook goede dagen hebt. Geloof me, dat worden er langzaamaan meer. Echt.
Heftig de reacties
Angela, ik waardeer je eerlijkheid. Maar om nou te zeggen ' laat staan dat een moeder dat nog serieus neemt ook' raakt me. Hij laat het niet aan mij over. Hij ziet de kinderen gewoon volgens omgangsvorm. Maar met iadh kind is heel moeilijk te leven. Dat ervaarde we gezamelijk al, maar nu we er alleen voor staan des te meer. Ik voel dat ook wel zo, maar ik probeer er het beste van te maken. Leuk is het niet en ik kan ook nare dingen roepen af en toe. Het gaat man echt om de situatie van iadh kind wat vreselijk op ons leven heeft gedrukt en niet gaat stoppen. Zelfs de behandelaren zien weinig van deze complexiteit van kind. Dus de vader die hij moet zijn, of de moeder die ik moet zijn is niet hoe we het zien. Maar ik kan nog wel helder in hokjes denken en mezelf wat naar achter zetten. Het is geem doel om man zwart te maken. Het van me afschrijven zet het voor mij ook op een rij. Maar beter op de laptop tikken misschien
Pennestreek, hij zorgt voor ze, maar leuk is het niet. Gedrag van iadh kind overschaduwd alles hoe hij als vader wilt zijn. Ander kind lijdt er ook onder, dus zijn beeld als vader maakt zijn gevoel niet beter. Hij geeft zelf aan dat hij nooit vader had moeten worden, hij door de keuzes eerder nu zich zo voelt. Ik hoop dat ook nooit. Hij doet zijn best en zou zijn verantwoordelijkheid nemen, maar ze hadden er niet mogen zijn nu. Hij was er niet aan toe, en dan heb je.ook nog een kind met veeel zorg. Ik ervaar ook veel van zijn zorgen en gevoelens, maar ik heb het nog helder.
Tja, jij hebt er niks aan
maar ik zou tegen hem willen zeggen: welkom in de wereld van de volwassenen. Je maakt keuzes, neemt beslissingen en dan draag je de consequenties. En lukt dat niet (goed) dan zoek je er hulp bij. Maar voor kinderen zorg je, hoe dan ook en zo goed en zo kwaad als het gaat.
Ik vind het ook nogal naïef van hem om te geloven dat het leven beter wordt als jullie uit elkaar zijn, alsof de zorg er dan ineens niet meer is. Echt ongelooflijk. Als hij nou hard weg was gerend had ik het nog enigszins kunnen begrijpen, maar dit snap ik echt niet. Nou ja, nu heeft hij de kinderen natuurlijk minder dan voorheen, maar dan wel in zijn eentje.
Ik weet ook niet wat ik je verder nog aan kan raden of hoe ik je kan helpen. Het is een k*t situatie, en het lost niets op. Sterkt maar weer en een dikke knuffel.
ik begrijp jouw teksten eigenlijk vaak niet, Cactus (2e keer)
"Dus de vader die hij moet zijn, of de moeder die ik moet zijn is niet hoe we het zien. ">> hoe bedoel je, is niet hoe we het zien? bedoel je dat je ziet wat je zou moeten doen maar je kunt het allebei niet?
"Maar ik kan nog wel helder in hokjes denken en mezelf wat naar achter zetten" >> in hokjes denken? dat klinkt niet positief, maar je lijkt iets positiefs te bedoelen? Bedoel je zoiets als 'minder doen wat je zelf graag wil, maar je energie in kinderen steken ten koste van je eigen energie/ontwikkeling/leven?
"Hij geeft zelf aan dat hij nooit vader had moeten worden, hij door de keuzes eerder nu zich zo voelt. Ik hoop dat ook nooit. Hij doet zijn best en zou zijn verantwoordelijkheid nemen, maar ze hadden er niet mogen zijn nu. Hij was er niet aan toe, en dan heb je.ook nog een kind met veeel zorg. Ik ervaar ook veel van zijn zorgen en gevoelens, maar ik heb het nog helder."
Puntsgewijs:
1. "door de keuzes eerder nu zich zo voelt" >> dus hij heeft zelf de keuze gemaakt om vader worden? Eerder zei hij nog dat jij hem gedwongen had?
2. "Ik hoop dat ook nooit." >> deze zin begrijp ik niet?
3. hij doet zijn best en zou zijn verantwoordelijkheid nemen >> wat bedoel je met 'zou'? hij zou het moeten doen maar doet het niet? hij zal het doen?
5. maar ze hadden er niet mogen zijn nu >> hij bedoelt misschien: hij had liever niet gewild dat ze waren gekomen? mogen is een beetje raar woord hier?
6. "Ik ervaar ook veel van zijn zorgen en gevoelens, maar ik heb het nog helder." >> wat heb jij nog helder? wat bedoel je daarmee? en welke gevoelens ervaar jij ook? toch niet dat ze er niet mogen zijn?
Wat ik bedoel met serieus nemen: je laat het veel te veel op zijn beloop en creeert in mijn optiek een schadelijke situatie voor de kinderen.
Wat is de reden dat je zoon zo weinig zorg kan krijgen buiten jullie gezin? Ik begrijp wel dat speciaal onderwijs en andere middelen natuurijk nooit de zorgen kunnen wegnemen die je als ouder hebt, maar ik vind dat je hem zo serieus neemt in 'het grote probleem dat meneer met zichzelf heeft' dat het lijkt alsof je eigenlijk zelf ook niet meer 'wil'. Maar dat je gelukkig genoeg common sense hebt om het niet op te geven.
Dan denk ik:
1. hele goede hulp voor jezelf om jouw energie en motivatie op beter niveau te krijgen.
2. hele goede hulp voor kind
En die man kan even de pot op met z'n zielige verhalen. Zoiets?
gr Angela
ps bij de eerste keer plaatsen had ik haakjes gebruikt en de tekst daartussen viel weg bij het plaatsen . . .
Cactus, hoe is het met je?
Ik moest aan je denken.
Lief!
Hai Pennestreek,
Hoe het gaat? Ik denk dat ik me wel rustiger voel in het geheel. Ik zit fijn in mijn appartementje, maar voel wel heel erg de druk van iadh kind. Het is erg moeilijk zo te leven, en ander kind begint hier ook last van te krijgen.
Man (ex eigenlijk) en ik hebben vorige week weer een gesprek gehad opnieuw hulp voor ons kind. Het brengt zoveel los vanuit man, dat ik het helemaal niet durf te delen hier. Maar er is een beerput opengegaan en er kan alleen nog maar meer narigheid naar buiten komen. Er is zoveel hulp voor kind geweest, maar het is te complex. De mensen die ons kind begeleiden weten het ook niet meer. Kind kan er weinig aan doen en wij zijn de volwassen.
Man is boos op de hele wereld. Ik kan het uit de situatie makkelijker naast me neerleggen als man dingen zegt, over zijn keuzes. Maar het heeft indirect met mij te maken en ik voel het heel erg op mijn schouders. Het doet veel pijn, maar hij lijkt er geen andere kijk op te kunnen krijgen. Het heeft niks met drammen van man of geen verantwoordelijkheden nemen te maken. De heftigheid van kind in gezin en het er niet uit kunnen komen, met welke training en therapie dan ook maakt het uitzichtloos.
Ik denk wel echt dat ik me sinds een week of 2 prettiger voel. Ik oprecht weer geniet van dingen, en mezelf ineens 'betrap' dat ik me blij voel. En toch praat ik soms op een manier met man, of er nog wat in zit tussen ons.
Ik ben toch veel gegroeid in de maanden dat ik alleen leef. Inzichten gekregen etc. Dat man en ik echt wel een heel andere kijk op bepaalde dingen hebben, en ook gekregen. Pijnlijk besef.
Truus is niet meer in beeld kwa liefde, tenminste ik wil hem geloven. Ze hebben nog wel contact en laatst zag ik op Whatsapp een hart emoticon. Kan ik ook aan vrienden sturen, maar dit steekt me wel, maar ook veel minder. Want als hij denkt dat dit hem meer zou brengen, moet hij het doen. Ik heb er geen paniek mee om, ik heb het idee dat hij soms over dingen liegt daarover. Ik moet het ook niet willen weten.
Depressie
Het wordt langzaam duidelijk dat man echt ziek is. Zeker weten een depressie. Eigenlijk had hij al veel langer al dan niet jaren een kant die alles heel zwart zag. Hoe langer we uit relatie zijn hoe meer ik dingen terug kan halen hoe het toen was. Hij had toen al een bepaalde negatieve blik op dingen, geen positief gevoel kunnen krijgen. De dag in kijken en denken 'is dit het, ik kom mijn bed niet uit'?!!!
Heel verdrietig dat ergens de keus om weg te gaan ook hiermee te maken heeft gehad. Niet alleen natuurlijk, zit allemaal kern van waarheid in hoe hij dingen ervaarde. Ia nu ook niet belangrijk.
Het is een hoopje mens, die alleen maar voor zichzelf uit kan staren. Bij het minste of geringste verdriet heeft en waar het uitzichtloos is. Vreselijk om hem zo te zien. Ik kan het niet oplossen, maar ik kan het niet aanzien. Weet niet wat te doen. Ik heb de huisarts gebeld en de situatie uitgelegd aan de assistente. Ze bellen vandaag terug. Ik weet niet meer wat ik kan doen en heb veel zorgen hierom. Behalve de kinderen meer overnemen, maar zij geven hem nog een doel in het leven. Anders komt hij z'n bed niet meer uit 
Ach cactus
Wat naar om iemand van wie je hield en op bepaalde manier nog houdt zo te zien. Goed dat je probeert om hulp in te schakelen en de huisarts hebt ingelicht. Maar, of hij hulp wil beslist hij als volwassenen zelf... tenzij hij een gevaar voor zichzelf of anderen is. Als dat niet zo wordt ingeschat dan kun je alleen maar loslaten en zelf je kracht houden.
Wie zorgt er voor jou?
Langzaam duidelijker
Je vermoedens over zijn problemen zoals je die in augustus al opschreef worden langzamerhand duidelijker. Goed om te lezen dat je zelf sterker wordt. Hopelijk krijgt hij hulp. En jullie samen voor je kind. 2019 mag wel wat rustiger worden voor jullie.
Tsjor
Cactus, hoe gaat het?
Hoe zijn jullie feestdagen geweest? En hoe is het met je ex, en met jou en de kinderen?
Hopelijk houd je je een beetje staande. Weet dat ik aan je denk!
Update
Lief dat je aan me denkt Pennestreek.
De feestdagen en periode daarvoor waren heel erg emotioneel. Toch een dag met zijn vieren gevierd. Was opzich wel fijn, maar erg confronterend. Maar als kind dan hoort hoe fijn het was het met zijn vieren te doen, gaat het juist even daar om.
Ik merk dat ik sinds een aantal weken veel dichterbij mezelf sta. Wat ik wil en belangrijk vind. Ik merk wel dat ik nog steeds anderen naar de zin wil maken (soort bedekken met 'de mantel der liefde') dit deed ik altijd al hoor, maar ik begin er soms niet achter te staan. De moeite die ik nog steeds op afstand steekt in levelen tussen ex en mij. Maar er is geen respons. Mag ik ook geen verwachting van hebben, want hij is ver heen. Daarmee bedoel ik, dat hij deze weel gestart is met therapir en het hard nodig is. Ontzettend veel onverwerkt verdriet en leed van vroeger en daarbovenop alles rondom onze relatie en iadh kind. Ik denk dat het met mij echt wel beter gaat. Ik weet heel goed wat ik niet wil. Ik zou nog steeds ergens wel met man in gesprek willen in de toekomst, maar eerlijk??? Heel realistische gaat het misschien niet zijn. Ik denk dat ik veel te veel verwijderd raak van mijn eigen ik en man dus ook.
Met de kinderen gaat het redelijk. Iadh kind gaat het heel moeilijk mee, niks nieuws maar zeer pittig. De balans komt wel wat meer terug, maar de wisseling tussen ouders is bijna niet te doen. Keer op keer wennen. Angst, boosheid en verdriet.
Hoe is het met jou?
Maar even van me afschrijven
Ga nog maar eens even mijn gevoelens hier neer knallen, want na een gesprek ben ik wat onrustig.
Eigenlijk verloopt ons contact goed, we zien elkaar zo nu en dan. Als de kinderen gebracht en gehaald worden, is het vaak zo dat de ene langer blijft hangen of mee eet. Vaak wordt het dan wel avondwerk. We kletsen de laatste tijd veel over koetjes en kalfjes, waar interesses liggen en natuurlijk over de kinderen. Geven elkaar een zoen bij aankomst en afscheid, hebben soms seks met elkaar, kijken filmpje en doen sporadisch iets samen met de kinderen. Het gaat veel buiten de kinderen om, want dit is iets wat wij moeten bekijken. in begin van de breuk heb ik veel paniek ervaren, van het weggaan en uiteindelijk de Truus die er was na een maand (yes, i know niet hetzelfde als vreemdgaan, want we waren officieel niet meer samen) maar voor mij voelde het zo, en ik voel nog steeds de pijn er van. Ik heb hem gelijk terug willen hebben toen hij ging, want ik wilde dat niet zo. Ik heb hem van alles overtuigd dat het wel samen zou kunnen etc. Achteraf vreselijk wanhopig gedrag, maar het was paniek en heb het toen niet anders kunnen doen. Echter kijk ik er nu met een andere blik naar, en begrijp ik veel dingen waarom het niet ging en hij is weggegaan. En ik ben ook tot de conclusie gekomen dat dit een hele gezonde stap is, om te ontdekken wie hij is en wie ik ben. Even terug naar Truus gedeelte, (degene die het verhaal gelezen heeft, weet hoe het is gegaan) Ik heb veel wrok gevoelt, naar haar vooral en ook naar ex. Dit weekend was ik wat down en hij zou film bij mij komen kijken. Het waarom blijft uit, want daar wilt hij weinig van weten. Ik voelde onrust en merkte dat ik over mijn gevoelens wilde praten. Het kwam op Truus gedeelte uit en de pijn kwam naar boven. Dat hij mij dat heeft aan gedaan in mijn ogen en mijn reactie op zijn besluit zo snel dat te doen, mij echt heeft gekwetst. Ik voel het misschien niet meer als dat het me is aangedaan, maar wel het onbegrip die ik van hem krijg. Hij benadrukt wel dat het pijn moet hebben gedaan, maar hij zegt dingen die ik niet terecht vind. Ik heb mezelf inderdaad als een heks opgesteld naar hem en heb echt vreselijke dingen gezegd. Uit boosheid, onmacht, pijn, mijn man die ons opgeeft en na lange relatie ineens elders is. We hadden een aantal maanden haatdragend contact, vanuit mij. Ik voelde wrok, kende de man niet meer waar ik van hield. Ik krijg nu van hem te horen, dat die haat gevoelens naar hem zoveel doen dat hij het bijna vals vindt van mij. Dat als we echt tegenover elkaar staan en het er echt op aan komt, hij mij eigenlijk niet kan vertrouwen. Hoe kan ik je vertrouwen, als je zo'n haat naar me hebt gevoeld toen.
Ik voel me weggezet als ongezond, als sekreet. Terwijl ik heb gereageerd uit paniek en pijn. Hij heeft die stap gezet om bijna gelijk met een ander te gaan, en ik word er op aangerekend dat ik dingen heb geuit. ik wil geen bijval van jullie, maar ik wil mijn verhaal kwijt.
Het gaat echt wel beter met me, maar ons heeft dit beiden nog in ons macht. Als ik dan zo'n gesprek voer en ik het gevoel heb om veel fronten ik de onderdanige ben, wil ik het allemaal gewoon niet meer willen. Maar ik weet niet hoe te stoppen.
Cactus
Je weet niet hoe te stoppen.
Dan blijf je je zo voelen zoals je dat nu doet.
Wel vrijen met elkaar. Leuke dingen doen. Praten.
En dan trekt hij de muur op: JIJ bent niet te vertrouwen.
Met andere woorden: hij mag jou dichter bij zich trekken en hij mag jou wegduwen.
Dat heeft geen waarde in mijn ogen. Beide kanten op niet.
Als je niet stopt met deze man, word je niet gelukkig.
Hoe je moet stoppen is het doen. Daarna de rouw pakken. En dan kijken wat het leven (weer) voor je in petto heeft.
Deze man is dan jouw ex-man. En de vader van jouw kinderen. Daar stop je niet mee. Je stopt met al het andere.
Zodat jij je eigenwaarde kunt voelen. Kunt bouwen aan wat van jou is.
Hij duwt je weg.
Ga!
Lieve Cactus
Ik ben het niet helemaal eens met RoosjeRaas, maar voor een groot deel wel.
Wat ik zie is dat er nog een lijntje tussen jullie is, en dat jullie dat allebei (nog) niet willen doorknippen. Dat snap ik. Zo was het tussen mijn man en mij ook heel lang. Mijn ervaring is dat het lijntje te dun is, en de pijn eromheen te groot. Als je dat lijntje in stand wil houden, moet je daar samen 100% voor gaan. En daarvoor moet je niet meer naar elkaar wijzen, maar kijken naar wat jij zelf kunt doen, veranderen, hoe jij de ander weer vertrouwen kunt geven. Jullie draaien nu om elkaar heen, spreken je pijn naar elkaar uit, maar willen allebei niet erkennen dat je de ander pijn hebt gedaan. Jullie blijven naar elkaar wijzen. Uiteindelijk zal dat ervoor zorgen dat het lijntje echt definitief breekt.
Hoe dan ook is deze situatie niet gezond, niet voor jou, niet voor je man/ex en niet voor de kinderen.
Mijn advies zou dus toch zijn om afstand te nemen van hem. Hij doet het blijkbaar niet, dus dat is dan aan jou. Laat hem op eigen benen gaan staan. Het wordt tijd dat hij volwassen wordt. Had hij nou al een vorm van therapie/begeleiding? Ik hoop het maar.
Intussen ga jij aan de slag met jezelf. Dat jij je als een heks gedragen hebt is begrijpelijk (niet verstandig, dat is wat anders) maar dat wil niet zeggen dat je hem daarmee geen pijn hebt gedaan. Ook al was hij de aanleiding voor jouw gedrag. Hier speelde iets soortgelijks. Belangrijk voor ons herstel was dat ik zag wat mijn aandeel was en daarmee aan de slag ging. Uiteindelijk zag man ook in wat zijn aandeel was, en ging hij daarmee aan de slag. Helaas is dat geen vanzelfsprekendheid trouwens, dat als jij laat zien dat je kunt veranderen, bereid bent naar jezelf te kijken en kunt groeien, dat hij dat ook zal doen. Maar hoe dan ook doe je jezelf een groot plezier door van deze hele situatie te leren, jezelf beter te leren kennen en wijzer te worden.
Dus, niet meer vrijen, leuke dingen doen of praten. Voorlopig niet. Eerst ieder voor zich aan het werk. En als je de zaken meer van een afstandje kunt bekijken en helder hebt hoe je het zelf anders moet aanpakken, als de omgangsregeling en het apart samen ouders van jullie kinderen zijn een beetje loopt kun je weer verder kijken.
Als er dan nog steeds van beide kanten dat lijntje is, kun je gaan nadenken over hoe je dat dan weer kunt versterken. Therapie lijkt me dan noodzakelijk. Ik heb alleen ervaring met EFT, maar dat werkte bij ons, in soortgelijke situatie, heel erg goed.
Sterkte meis, het is allemaal verdomd ingewikkeld. En pijnlijk.
Stop met
Élke vorm van intimiteit.
Je laat je gebruiken en hij noemt jou vals. Hoe duidelijk wil je het hebben
Schiet mij maar lek, maar knip alsjeblieft die banden door want je hengelt hem ook zelf steeds weer binnen.
RoosjeRaas, ik snap dat je dit zegt. Ik kan het in mijn hoofd mooier maken. En dus wil roepen 'zo is het niet, hij gebruikt me niet. ik ben degene die contact zoekt en toenadering'
Maar ik mag ook wel eens stoppen de lieve vrede te bewaren.
Pennestreek, dat klopt inderdaad als een bus. Het lijntje niet willen doorknippen, toch die 'macht' hebben over elkaar. Dat de pijn er om heen te groot is, is waar. Er 100% voor gaan, gaat het niet worden. Nu niet, maar waarschijnlijk nooit. De waarden van relatie staat voor ons mijlenver uit elkaar. Hij vindt dat ik niet kan communiceren, en het klopt misschien ook nog ergens. Als het te pijn doet stop ik, of ik gooi met modder. Ik heb me tijdens Truus op een bepaalde manier opgesteld, en dat verdiend geen schoonheidsprijs. Dat was geen eerste reactie, maar het bleef hangen. Hij heeft het gevoel dat ik angst heb gezaaid door te zeggen, dat hij nooit iemand vindt die zoveel om hem geeft als ik. Ik ben voor zijn gevoel op hem in blijven beuken, en de manier hoe ik daar mee om ben gegaan heeft hem doen schrikken. Dat ik de persoon waar hij zoveel jaar mee samen was, als een vijand tegenover hem kon staan. Hij begrijpt mijn pijn, maar hij zegt ook dat hij nooit op zijn spreekwoordelijke knieen gaat, om excuses te maken. Hij is niet fout in zijn ogen. ik verwacht dat niet, maar door dat te zeggen krijg ik het gevoel dat hij geen begrip heeft voor mijn pijn.
Het is zeker niet gezond, we houden het beiden in stand. Hij geeft aan dat het toch niet nodig is uit te spreken op dit! moment dat het nooit of te nimmer meer iets wordt. Ik geef aan dat je toch moet weten of dat überhaupt nog is wat hij wilt met mij. Hij is duidelijk, ik wil geen relatie met wie dan ook. Het rekening houden met, het altijd verantwoorden hoe en wat. Maar ook 1 a 2 keer pw elkaar zien is voldoende, er moet ruimte zijn voor zijn eigen ik. En hij ziet de meerwaarde niet, het kost veel te veel om te geven omdat hij zichzelf dan verliest. Ik begrijp het volkomen, maar mijn waarde daarin staan lijnrecht tegen over elkaar. En toch blijf ik het ideaal beeld zien ofzo.
Hij neemt die afstand wel denk ik, ik ben degene die dingen zegt of vraagt en daar gaat hij inderdaad ook gewoon op in. Dus als ik vraag om koffie te drinken, dan komt hij vaak. Omdat hij het fijn vindt met me te zijn, maar de pijn komt ook omhoog. Hij is inderdaad (gelukkig) een traject gestart, en ik hoop dat hij er uit komt. Er zit heel veel leed en pijn, wat al begint bij zijn jeugd. Je hebt gelijk, echt waar.
Ik ben zeker met mezelf aan de slag. Zoals ik hierboven beschrijf heb ik mezelf inderdaad naar opgesteld en ik begrijp dat dit hem ook pijn doet. Hij geeft dan steeds terug dat ik niet capabel genoeg lijkt om een gesprek te voeren. Want als ik niet maanden boos was om vertrek en uiteindelijk het grootste pijnpunt toen Truus, dan hadden we volgens hem een veel beter gesprek kunnen voeren. Dan had het heel anders kunnen lopen en had ik hem niet meer in de armen van haar geschoven. Dat ik dit heb gedaan kan hij niet vergeten. En dan voel ik me persoonlijk aangevallen. En zo gaat het cirkeltje rond. Mijn pijnpunt van het krijgen van Truus staan zeker in de top 5 voor mij. Voor hem ergens op plek weet ik veel. Terwijl wel echte problemen hadden en daar uiteindelijk ook de breuk is ontstaan.
Lief! Dank je weer. Het is weer even een chaos opnieuw.
Boink, dank je. Ik begrijp je reactie op die van mij. Maar zo zwart wit zie ik het niet. Het is veel groter.
Cactus
Maar dat is het precies: het is niet uniek en jullie zijn gern groots geheel of je situatie groter. Dat dachten al die vrouwen en mannen die je voorgingen hier ook. En het eindigt bijna allemaal hetzelfde.
Het enige dat je moet is "stop"-zeggen.
De details doen er niet toe, het eindresultaat is wat telt. Hij wil niet: geef m dan ook je meest kwetsbare deel niet. Want daarop struikel je.
Laat hem maar komen werken als je los bent van hem en de macht eenzijdig weg is.
Teken van leven
Hoi allemaal,
Bijna een half jaar verder na laatste reactie.
Het gaat hier redelijk. Ex en ik zijn nog steeds in gesprek over ons gezamelijke leven en de keus die gemaakt is etc. We zijn al tot de conclusie dat dat ons gek maakt. Echter houden we elkaar al dan niet onbedoeld vast. We houden van elkaar, hechten veel waarde aan bepaald contact maar gaan er erg slecht op. Wij kunnen de zoektocht niet aan gaan omdat dan de één dit er bij voelt en dan de ander weer wat anders. We willen elkaar niet kwetsen. Een marteling, maar stoppen ho maar. We blijven in gesprek, snappen elkaar niet en hebben een oordeel over het leven dat de ander leidt. We weten beiden niet te stoppen en er op te vertrouwen dat we elkaar wel vinden later of dat de conclusie is dat het goed is hoe het nu is (uit elkaar)
We moeten het zelf doen. Hebben jullie tips hoe dat te doen? I.p.v elkaar helemaal de rug keren en oorlog tot en met. We zijn bang om elkaar hélémaal uit het oog te verliezen, terwijl we weten dat het de zoektocht van onszelf zoveel meer brengt.
Gek word ik er van.
Cactus
Hoe vaak zien jullie elkaar nu?
En wie houdt de ander het meest vast of doen jullie dat allebei evenveel?
Ik stel maar even deze vragen omdat het best ingewikkeld lijkt en lastig om advies te bedenken