Aanpassen alimentatie?
Twee jaar geleden ben ik gescheiden van mijn man, op zijn initiatief. De scheiding was een hoop gedoe, uiteindelijk ben ik akkoord gegaan met minder kinderalimentatie dan hij volgens de tremanormen moest betalen en geen partneralimentatie, om er maar vanaf te zijn en verder te kunnen met mijn leven. Ik betaal van die KA alle kosten voor de kinderen, vader betaalt de kosten voor verblijf bij hem (eten en g/l/w, eventuele uitstapjes). De kinderen (pubers) zouden om het weekend en een doordeweekse dag bij hem zijn.
De oudste (17) wil, sinds hij samenwoont met degene met wie hij mij bedrogen heeft, niet meer naar zijn vader en slaapt er in ieder geval nooit meer. De jongste (13) daarentegen is sinds kort juist heel erg gericht op vader en wil eigenlijk liever niet meer bij mij zijn. Dat vind ik heel erg, maar ik laat het maar zo, dwingen heeft geen zin. School is wel in het dorp waar ik woon, dus jongste gaat nu met OV naar school.
Nu heeft vader eenzijdig de alimentatie aangepast, in verband met het feit dat hij nu veel meer verblijfskosten heeft voor jongste. Hij betaalt ook het OV.
Ik heb in eerste instantie laten weten dat ik het er niet mee eens ben, vanwege die toch al te laag vastgestelde alimentatie en omdat ik niet wil dat we bij iedere verandering weer de alimentatie opnieuw vast moeten stellen. Maar ik neig er nu naar om voor te stellen de hele berekening opnieuw te doen. De situatie is door zijn samenwonen en een nieuwe beter betaalde baan toch al flink verander. Wat raden jullie mij aan? Akkoord gaan met deze verlaging zonder enig overleg? Akkoord gaan met verlaging, maar dat ik dan zelf een berekening maak? Of officiele herberekening voorstellen?
Ik laat het hierbij vwb kinderbijslag en kindgebonden budget. Engeltje is niet geholpen met een discussie over de juistheid van de verstrekte informatie, dat heb ik in mijn reactie onvoldoende voor ogen gehouden.
Mijn reactie was bedoeld om te laten zien dat TO echt niet zonder meer met lege handen staat als het gaat om kb en kgb. Alleen zijn die twee regelingen maar een klein onderdeel van de nieuwe situatie waarin TO zich nu geplaatst ziet.
Engeltje, mijn excuses.
Ik ben er nog niet uit wat te doen... Dat geld zal me verder gestolen worden, ik red me wel. Maar ik wil gewoon gevoelsmatig niet de kinderen 'zwart op wit' uit elkaar trekken. Ook al omdat ik nog steeds de hoop heb dat het contact met jongste uiteindelijk weer normaliseert en dat er weer sprake zal zijn van een omgangsregeling. Aan de andere kant, als we het niet officieel regelen en een herberekening doen zal ex ongetwijfeld blijven zeuren om geld.
Ik neig er nu naar voor te stellen om alle kosten door vader te laten betalen en de KB en het KGB naar vader te laten gaan. Dan blijft alleen de enorme hoeveelheid te sparen geld over. Die vader noodzakelijk vindt, maar die ik niet kan (en niet wil, want ik vind het belachelijk veel) betalen. Hij vindt dat ik daar zelf voor gekozen heb door in ons koophuis te blijven wonen (wat natuurlijk niet zo is, maar zo ziet hij het wel. Dat is waarom hij wilde dat het huis verkocht werd. Zijn redenatie was dat ik dan een goedkoper huis zou kopen waardoor hij mij weer minder alimentatie zou hoeven betalen. Zo werkt het natuurlijk niet, maar dat wilde er bij hem niet in).
Linksom of rechtsom blijft een nare situatie met veel mogelijkheden tot conflict. En ik weet het, daar kan ik uit blijven door mee te werken, maar ik heb het al eerder geschreven, ik wil zo graag onder zijn invloed uit zien te komen...
Tsjor, ik probeer zeker het contact met jongste vast te houden, maar die staat echt nergens voor open en houdt mij actief overal buiten. Reageert niet of met eenlettergrepige antwoorden op mijn appjes en neemt de telefoon niet aan als ik bel. Verwijst mij voor alle vragen verder naar vader. Het is dat ik nog in Magister kan, anders wist is echt niks. Van vader hoor ik (uiteraard) ook noppes... Ik begrijp er echt helemaal niks van 
.
'Ik neig er nu naar voor te stellen om alle kosten door vader te laten
betalen en de KB en het KGB naar vader te laten gaan. Dan blijft alleen
de enorme hoeveelheid te sparen geld over. Die vader noodzakelijk vindt,
maar die ik niet kan (en niet wil, want ik vind het belachelijk veel)
betalen.'
Dit lijkt mij verstandig. Als vader dan alsnog komt voor dat spaarbedrag, dan zou ik aangeven: het kan zijn dat ik nog alimentatie (noem het dus iets anders!) moet betalen, maar daarvoor zul je dan toch naar de rechter moeten. Let wel, zelfs als iemand bij hoog en bij laag beweert niets te kunnen betalen, dan nog wordt een bedrag van 25 euro per maand normaal gevonden als minimale bijdrage.
Op een of andere manier blijft de overdracht van het huis toch een rol spelen, dus daar is echt wel iets mis gegaan in de regeling: jij hebt teveel toegegeven om het huis over te kunnen nemen en hij heeft het gevoel dat hij daardoor gecompenseerd had moeten worden en dat de afgedwongen compensatie niet voldoende is. Dat blijft een smeulend vuurtje, wat elke keer weer rot ontploffing komt als er iets speelt.
Wat betreft de jongste. Ik ken de situatie van twee verschillende mensen, allebei lieve mensen, goede ouders, prima contact met de kinderen, totdat, van de een op de andere dag alle contacten verbroken worden. Bij de een leek de partner een centrale rol te spelen. Bij de ander de andere ouder (scheiding). Maar allebei totaal onbegrijpelijk en radikaal. Bij mijn zus was er wel een reden voor: ze koos voor een levenswijze die niet erg positief stond aangeschreven en dat wist ze ook wel.
Het onbegrijpelijk verbreken van contacten komt dus vaker voor. Het is niet negatief naar jou toe, maar op een of andere manier voelt het kind dat het in een ingewikkeld conflict komt, als het contact heeft met jou (of met beide ouders). Schuldgevoel kan later een rol gaan spelen. Niet weten hoe iets op te lossen. en dan maar het probleem negeren en nergens op reageren. Je zoon is wat dat betreft nog jong. Ik zou het beschouwen als een heftig en radicaal losmakingsproces in de puberteit.
Ik zou wel de basiscontacten met hem aanhouden, ook al weet je dat hij niet zal reageren. Op gezette momenten een signaal afgeven: ik ben er nog voor je, ik sta open voor je. Dat kan ook met appjes over gebeurtenissen in huis, of als je iets aan zijn kamer wil veranderen. Dus vooral niet steeds appjes over hoe gaat het met je en wanneer hoor ik weer iets van je en ik vind het zo erg dat ik niks hoor (als je dat al zou doen).
Dat je ondertussen in magister kijkt zou ik even niet bekend maken: het is zo naar dat je alsnog gevolgd wordt door iemand waarmee je eigenlijk geen contact wil.
Heel stevig gezegd: je bent zijn moeder, ja. Je hebt hem gebaard en voor hem gezorgd. Maar daar volgen geen verplichtingen uit voor het kind en je moet zien te voorkomen dat je een obstakel wordt in zijn weg naar volwassenheid. Een lijntje uitleggen en onderhouden, waar hij op welk moment dan ook gebruik van kan maken, dat is eigenlijk het enige wat je kunt doen.
Toen mijn kinderen geen contact wilden met hun vader heb ik dat over en weer zo gelaten. als vader had geëist dat de afgesproken omgangsregeling zou worden nagekomen was het probleem tussen hem en de kinderen heel veel groter geworden. Kinderen zijn op een gegeven moment te oud om gedwongen te worden. Nu is er een jarenlange afstand geweest, die elke keer weer op een natuurlijke manier toch hersteld werd, als daar een aanleiding voor was. Maar ik heb het wel steeds bij de kinderen zelf gelaten: wat wil jij? Nooit negatief over vader gesproken en ze niet gedwongen tot een definitieve keuze. Zoiets kun je niet afdwingen bij de rechter, dus als vader wel de kloof motiveert en vergroot, dan heb je weinig middelen om daar iets tegen te doen.
Tsjor
Dank voor je wijze woorden Tsjor. Ik weet dat het is zoals jij schrijft, ik kan er niks aan doen, alles wat ik zou doen of zeggen maakt het alleen maar erger. Maar wat doet dit vreselijk veel pijn. Ik mis mijn kind zo! Heb nu al bijna een half jaar van de ontwikkeling gemist. En het gaat zo hard op deze leeftijd!
Bij vader mag alles en hoeft niks. Ik snap dus tot op zekere hoogte wel dat kind daarvoor kiest. Maar het had toch ook een weekendregeling-andersom kunnen zijn? Eens in de twee weken een paar dagen hier. Of af en toe eens komen eten. Maar helemaal geen contact meer, ook niet met de rest van mijn familie (ooms, tantes, neven, nichtjes, opa en oma) waar vroeger toch ook veel en prettig contact mee was, dat is allemaal bijna van de ene op de andere dag weg. Onbegrijpelijk en voor ons allemaal zo pijnlijk…
Blijft nog de vraag: wat doe ik met de kinderalimentatie. Want die is vastgelegd in het echtscheidingsconvenant. Daar kunnen we dus niet zomaar van afwijken lijkt mij. Of zou het voldoende zijn als ik op schrift zet om daar vanaf te zien zolang jongste bij vader woont? Allebei een handtekening eronder? Of doen we dan iets onwettigs of zo? Kan dit mij op de een of andere manier in problemen brengen? Want ik weet vrij zeker dat als er een kans is dat ex dit in mijn nadeel in kan zetten, dat hij dat dan ook doet 
lijkt me niet iets onwettigs zolang jij je er aan houd en niet over een paar jaar ineens alles gaat terug vragen aangezien er nog steeds een bedrag vast staat. Het bedrag voor je jongste op 0 zetten en de kinderbijslag etc naar vader en dan zeg je dat hij daar alles mee doet inc sparen.
ik zou het echt niet op een andere manier doen want de kans is groot dat JIJ straks moet betalen aan vader en dan heb je nog minder dan je nu hebt.
Nog even een vraagje: de oudste, heeft die ook helemaal geen contact meer met vader of met zijn broer?
'Bij vader mag alles en hoeft niks. Ik snap dus tot op zekere hoogte wel dat kind daarvoor kiest.' Natuurlijk helpt het jezelf als je negatieve dingen bedenkt over de man die zomaar jou je kind heeft afgepakt ( ik denk dat het zo voelt). Je kunt daar een paar dingen bij bedenken: omgekeerd kan het zijn dat vader het ook zo voelt (schrijf dan: de vrouw die....). Je kunt bedenken dat zo'n vrije opvoeding een ramp wordt, het kan ook zijn dat kind zo de kans krijgt om andere dingen van zichzelf te verkennen, iets waar jij niet de ruimte voor kunt bieden. Je kunt de situatie als een persoonlijke ramp benaderen en dat gevoel ook overdragen op de situatie. Je kunt ook een bepaalde mate van nieuwsgierigheid ontwikkelen: dit is zijn keuze (van kind dus), benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen, wanneer ik hem weer tegenkom etc. Dat neemt jouw pijn niet weg, maar het geeft wel een andere sfeer eromheen, een ander discours.
Vanuit de omgeving zul je vooral horen dat het voor jou verschrikkelijk moet zijn, denk ik. Je kunt oefenen met een zinnetje als: het is de keuze van mijn zoon, die respecteer ik, ik ben benieuwd hoe hij zich gaat ontwikkelen. Desgevraagd kun je altijd aangeven dat het jou natuurlijk pijn doet dat je nu op afstand staat, maar het gaat niet om jou. Zoiets.
Tsjor
Tsjor, de oudste heeft wel contact met zijn vader, maar wil daar niet slapen. Heeft geen eigen kamer in het huis van de nieuwe vrouw en voelt zich daar dus altijd ‘op bezoek’. Verder speelt een grote rol dat oudste op de hoogte was van de ontrouw, en dat vader vreselijk kwalijk neemt. Maar er is dus wel contact. Af en toe daar eten, van de week met vader gewandeld. Er is ook wel contact met de jongste, maar dat is niet dagelijks. Oudste begrijpt de move van jongste niet, omdat die er zo anders in staat. Jongste verafgoodt vader op dit moment, dat is dus een 180 graden andere kijk dan oudste heeft en dat staat erg tussen ze in heb ik het gevoel.
Ik begrijp wat je bedoeling is met het omdraaien, maar ik zie oprecht niet wat vader mij kwalijk kan nemen. Hij is degene die mij jarenlang bedrogen heeft. Die mij en de kinderen al die jaren verwaarloosd heeft. Niet andersom. Ik denk ook niet dat een vrije opvoeding een ramp hoeft te zijn, maar als vader in ons vroegere gezin was hij juist heel erg streng. Hij is in dat opzicht compleet omgedraaid. Wat ik alleen maar aan wilde geven is dat ik jongste snap. Die heeft ineens alle vrijheid, waar ik dus wel het huiswerk check en een maximum aan schermtijd hanteer. Ik begrijp heel goed dat je als puber liever in zo’n gezin bent. Wat ik niet snap is dat dat blijkbaar ook betekent dat er geen contact meer kan zijn met mij. Ik zou ‘gewoon’ co-ouderschap willen, zoals ik dat ook bij de scheiding al wilde, maar toen liet pa het grandioos afweten. Ook dat is oudste niet vergeten. Jongste is natuurlijk heel blij dat het contact met vader er weer is, ook dat snap ik. En ik ben daar ook blij om! Maar waarom moet het of of zijn, waarom niet en en?
Ik vind het bijna crimineel, om als vader je kind niet naar moeder te laten gaan. Zelfs als er sprake is van problematische gezinnen zal een rechter altijd proberen tenminste iets van een omgangsregeling af te spreken. Maar zolang er geen rechter aan te pas komt mag dit blijkbaar allemaal zomaar, en is er niets dat ik kan doen. Behalve op mijn tong bijten, bij familie en vrienden uithuilen en hopen op een appje eens in de week. Eens mens zou van minder gek worden…
Mijn omgeving is gelukkig wijs, daar krijg min of meer hetzelfde advies als van jou. Ik hoop intens dat het na verloop van tijd minder pijn zal gaan doen, maar ik betwijfel het. Mijn kinderen zijn mijn alles. Ik voel me geamputeerd.
Fijn dat de oudste wel contact heeft met vader en zo ook met de jongste.
'Ik vind het bijna crimineel, om als vader je kind niet naar moeder te laten gaan.' Het gaat niet om 'laten gaan'. Dat zou het zijn als je jongste dat wel zou willen, maar vader het niet toestaat. Het probleem is dat je jongste dat niet wil en vader hem niet dwingt. Als je het zo stelt ben ik ook crimineel, ik dwong mijn kinderen in de puberteit ook niet naar hun vader te gaan toen ze dat niet wilde, om voor hen goede redenen.
'ik zie oprecht niet wat vader mij kwalijk kan nemen. Hij is degene die mij jarenlang bedrogen heeft. Die mij en de kinderen al die jaren verwaarloosd heeft.' Hij heeft het niet gecommuniceerd, maar er zal dan toch wel iets zijn waar hij ongelukkig over was. Wat betreft die verwaarlozing, nou ja, je hebt er in elk geval een huis aan overgehouden. Terugkomend op je eerste vraag: ga naar het LBIO als hij de alimentatie niet betaalt, als hij het wil wijzigen zal hij dan naar de rechter moeten gaan.
Tsjor
Is het erg naïef om de alimentatie met gesloten beurzen te regelen? Onze oudste woont bij vader en die betaalt alles voor hem. Jongste woont bij mij en ik betaal alles voor jongste. Het verschil is wel dat wij voor beide kinderen geen kinderbijslag meer krijgen (18 en 21).
Je ex zou dan wel voor jullie jongste moeten doorsparen tot z’n 18e. In jouw geval is dat sparen is dan voor oudste natuurlijk niet aan de orde, sterker… je kind zou vanaf 18 ook wel kunnen bijdragen, al is het maar aan zichzelf (kleding, school, telefoonabonnement). Studeren ze, dan is er nog de basisbeurs en OV-kaart. En mij lijkt dat dan ook het spaarpotje kan worden aangebroken waar jij al die jaren hebt ingestort.
Verder lees ik veel oud zeer waar je nooit meer genoegdoening voor gaat krijgen. Je vraagt je af hóe hij jou dingen kwalijk kan nemen, maar het is bijzonder hoe iemand de gebeurtenissen zijn kant op kan sturen. Misschien ziet hij de huizenprijzen oplopen en denkt: ‘Zie je, ik had veel meer voor het huis kunnen krijgen’, vergetend dat de prijzen ook hadden kunnen zakken en dan was dat ook jouw risico geweest.
Wat de bezoekjes van jongste betreft… dat is ontzettend wrang. Misschien dat je daarom mijn idee al terzijde schuift, in feite een tweedeling van zorg, maar kinderen zijn opportunistisch en weinig empatisch. Heel moeilijk om dat niet persoonlijk te nemen, maar het kan heel goed dat teveel moeite al genoeg is om niet te komen.
Kun je je jongste niet af en toe uitnodigen. Aangeven dat je hem mist en hem graag af en toe wil zien?
Dat zou ik dan liever iets concreter doen, bijvoorbeeld vragen om ergens mee naartoe te gaan. Hem 'graag willen zien' is een behoefte van de moeder, het kan zijn dat het kind zich daar juist tegen af aan het zetten is. En alleen maar op show verschijnen, terwijl een kind weet dat er dan duizend vragen komen, grote kans dat zijn antwoorden kritisch worden besproken en dat ergens toch de ergernis over de opvoeding door vader gaat doorschemeren, ik denk niet dat een kind (13 jaar) daar blij van wordt.
Tsjor
@Leanne: dat zou ik kunnen voorstellen ja. Maar ik denk dat het zo 'simpel' niet zal zijn, dat hij van mij alimentatie verwacht voor jongste. Oudste wordt dit jaar 18, vader heeft al laten doorschemeren dat hij dan geen alimentatie meer gaat betalen. Maar dat zien we dan wel weer. Ik ben huiverig om dingen onderling te regelen, ex is van het type als je een vinger geeft neemt hij je hele arm. Maar ik kan wellicht dit voorstellen. Kijken hoe hij reageert. Voor december en januari heeft hij weer niet betaald.
@MamaE: jongste reageert totaal niet (meer) op mijn appjes. Ook niet op berichten van mijn familie. Dus uitnodigen werkt ook niet.
@Tsjor: vader is erg negatief over mij(n familie) tegen jongste. Hoor ik van oudste, en dat is op zich niks nieuws. Ik snap dat hij jongste niet kan dwingen, maar ik praat ook op oudste in om wel te gaan, ook als die geen zin heeft. Ik benadruk dat het belangrijk is om een band, in welke vorm dan ook, met vader aan te houden. Dat kan ex ook bij jongste doen. Ouderverstoting is óók voor het kind in kwestie niet goed. Tenzij er sprake is van mishandeling/misbruik. Als dat het geval was geweest, had hij dan oudste wel bij mij gelaten? Nee, dit is puur en alleen wraak op mij (en waarvoor weet ik dus echt niet) ten koste van ons kind. En dat voor iemand die beroepsmatig dagelijks met kinderen werkt. Ik vind het echt onbegrijpelijk. Ik vind het ook vreselijk dat jongste geen contact meer heeft met mijn familie. Zijn neven en nichten hebben een gezamenlijke appgroep, daar is hij na de kerst uit gestapt. Dat was nog de enige route waarlangs er enig contact was. En ik wil oudste daar ook niet voor inzetten, maar dat is de enige communicatie route voor mij op dit moment nog...
Morgen heb ik een afspraak met een advocaat. Bespreken wat ik voor mogelijkheden heb.
Ik snap je boosheid, maar het doet jou geen goed en het biedt gen oplossing.
Stel je het theoretische geval voor dat de advocaat het voor de rechter kan brengen en dat de rechter beslist dat vaderde jongste naar jou toe moet sturen. Hoe denk je dan dat het verder gaat?
Nogmaals: voor alimentatie kun je naar het LBIO. Als hij het aan wil passen zal hij naar de rechtbank moeten gaan.
Tsjor
Na lange tijd een update. Intussen hebben we inderdaad de alimentatiekwestie afgehandeld. Jongste woont bij ex dus voor hem krijg ik geen alimentatie, KGB en KB meer. Hij neemt alle kosten voor jongste voor zijn rekening. Voor de oudste betaalt ex nog wel de alimentatie zoals afgesproken in het convenant. Hij wilde eerst inderdaad 'met gesloten beurzen' de financiën voor de kinderen uit elkaar trekken, maar dat kan ik niet betalen. Toen ik (weer) voorstelde om het LBIO de zaken door te laten rekenen koos hij eieren voor zijn geld (lees: hij heeft bij onze scheiding al gelogen over zijn inkomen, dus als we de berekening opnieuw zouden doen zou hij er alleen maar slechter vanaf komen...). Dus dat hoofdstuk kan ik nu sluiten. En straks wordt oudste 18, dan heb ik wat dat betreft helemaal niet meer ex te maken. Ben wat dat betreft erg opgelucht.
Maar... nu kreeg ik van het weekend een appje van jongste, dat hij niet meegaat op vakantie met mij en zijn broer 
. We gaan al sinds de scheiding ieder jaar een week naar Duitsland. Altijd hartstikke gezellig. Maar hij gaat dit jaar dus niet mee. Ik heb hem sinds de verjaardag van mijn vader begin juni, niet meer gezien of gesproken, alleen bij de diploma-uitreiking van zijn broer even, maar dat was dus in (veel) gezelschap. Tussen de verjaardag van mijn moeder in maart en de verjaardag van mijn vader zat er juist een stijgende lijn in. Hij appte wat vaker, kwam af en toe eens spontaan langs. Maar dat is dus weer voorbij. Valt toevallig (??) samen met het gedoe over de alimentatie.
Ik loop intussen bij een therapeut om hiermee om te gaan, maar dat zet nog niet heel veel zoden aan de dijk. Hoe leert een moeder hier ooit mee leven???
Mijn ex zegt alleen maar dat hij zoon niet kan dwingen. Ik kijk daar nog steeds anders tegenaan. Een kind kan geen inschatting maken van wat op de langere termijn goed voor hem is. En hij hoeft geen hele weken hier te zijn, maar af en toe even komen eten, of met zijn broer wat ondernemen (die mist zijn broertje ook ontzettend, en zegt dat gelukkig ook regelmatig tegen hem, maar dat helpt dus niet) zodat er in ieder geval een vorm van contact is lijkt me wel het minste...
Tsja, 13 jaar is wel zo'n leeftijd waarop kinderen zo langzamerhand een eigen mening hebben die meetelt. Maar ik ben het niet eens met de vader. Het is ook zijn taak om te zorgen dat een kind met beide ouders kontakt houdt. Dat doe je niet door te dwingen, maar wel door bepaalde keuzes als onvermijdelijk voor te leggen. Bij een 13-jarige kan dat nog wel denk ik.
Tsjor