Afwijken van huwelijkse voorwaarden bij scheiding?

Ben het erg eens met Tijgeroog. Jullie idee van eerlijk blijkt dat volgens de wet- en regelgeving niet te zijn. Ik snap dat dat voor je man een schok is. Het gaat om serieus geld tenslotte. Ik zou daarom dit eerst even laten bezinken. En dan (met een financieel adviseur erbij wellicht) het gesprek met hem aangaan. Zakelijk insteken en dus aangeven dat jij recht hebt op dat geld maar dat je hem tegemoet wil komen. Dan ook goed kijken naar eventueel kosten (schenkbelasting en zo).
Probeer het los te zien van de emoties. Scheiden is, net als trouwen, een zakelijke overeenkomst. Jullie moeten je daarbij allebei aan de wet houden!

Hier had man er ook moeite mee, maar legde zich uiteindelijk wel neer bij hoe het wettelijk gezien lag. Van daaruit kon ik eventueel een gebaar maken. Dat werd toen wel op waarde geschat. Had ik al eerder toegegeven, dan had er nog steeds de nasmaak van onze ruzie aan gehangen. Daarom mijn advies om hem nu eerst aan het idee te laten wennen.

'Zakelijk insteken en dus aangeven dat jij recht hebt op dat geld maar dat je hem tegemoet wil komen.' Dan zou het toch moeten zijn: 'onbedoeld recht hebt op dat geld.'
Ik zou zeker zakelijk insteken en dan kijken of je eerst afspraken kunt maken over het proces: hoe gaan we dit aanpakken? Zelf bespreken, hulp erbij halen, wie dan?
Emoties over dat hij schuld heeft aan de echtscheiding en jij het slachtoffer daarvan bent, die zou ik buiten beschouwing laten. Als volwassene zou je kunnen begrijpen dat het mogelijk is, dat een relatie voorbij gaat, dat de een daar anders in staat dan de ander, maar dat je een ander niet kunt dwingen een relatie met jou te onderhouden. Dat is pijnlijk, verdrietig en dat mag je ook zeker zo voelen en uiten. Maar het is zoals het is. Geen wraakacties, die beschadigen jezelf en de ander alleen maar. Het motto van Rowen Heze is nog steeds mooi: beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.

Tsjor

Foetsie schreef op 16-11-2022 om 11:22:

Inmiddels heb ik een advocaat gesproken. Prima man, beslist geen pitbull. We steken in op er samen uit komen, maar op alle fronten sta ik juridisch rotsvast, dus het is aan mij wat ik redelijk vind. Daar heb ik wel ideeën over en daarin kom ik mijn man zeker tegemoet. Ik hoop maar dat hij dat ook inziet.

En als hij dat niet inziet, dan is dat niet jouw probleem. Je komt hem al tegemoet, je doet het prima.

'Mijn emoties zijn juist dat ik hem tegemoet wil komen. Voor hem wil zorgen. Wil voorkomen dat hij ontevreden is. Niet zo handig in deze situatie.'
Ik reageerde meer op andere reacties in dit draadje.
Ik maakte een opmerking over het proces. Dan bedoel ik dit: jij kunt, samen met een advocaat die jij hebt uitgezocht, wel het plan hebben om er samen uit te komen, maar dan heb je toch de eerste stap al overgeslagen: welk pad gaan jullie samen (!) bewandelen daarvoor? Wil je dat met hulp, met een advocaat of met een financieel deskundige (of advies van een notaris, die dergelijke huwelijkse voorwaarden opstelt)? Wil hij er wel 'samen' uitkomen of wil hij de zaak juridisch tot op de bodem laten uitzoeken?

Wat betreft jezelf neerzetten als iemand die hem tegemoet komt, ik vind dat een beetje scheef. jullie hebben allebei (!) een contract met elkaar gesloten dat jullie allebei (!) in de afgelopen 30 jaar op een bepaalde manier hebben geïnterpreteerd, waarbij de onderliggende bedoeling was om het voor beiden zo gelijk mogelijk te laten zijn (neem ik aan, ik denk niet dat iemand opzettelijk de ander onderuit wilde schoffelen). Nu blijkt dat jullie beiden het contract verkeerd geïnterpreteerd hebben. Als je dat dan wil recht zetten, dan is dat een juridische vraag, maar ook een rechtvaardigheidsvraag. Tot nu toe zie ik niet waarin Foetsie Foetsie-man al tegemoet gekomen is.

Tsjor

Tijgeroog schreef op 14-11-2022 om 10:31:

Hoe zijn de huwelijkse voorwaarden indertijd tot stand gekomen? Die waren toen niet gebruikelijk, dus dat is een bewuste keuze geweest. Op wiens verzoek, met welke reden en welk doel?
En wat hadden jullie in je hoofd dat je zou doen bij een scheiding, wat nu afwijkt?
Waarom gaan jullie uit elkaar?

Je schrijft dat hij het niet eerlijk vindt. Maar je schrijft ook dat jij met hoge lasten achter blijft. Is dat dan wel eerlijk?
Jij hebt hem in de afgelopen 30 jaar steeds betaald, en dan zou je nu opnieuw degene zijn die er bij inschiet.
Je wel een goede relatie houden, maar wil hij dat ook? In je eentje kun je dat niet, en als hij nu al stampvoetend laat weten dat hij het eerlijk vindt dan vraag ik me af hoe realistisch dat dat is. En hij blijkbaar niet open staat voor een compromis ("hij wil dat ik er helemaal vanaf zie"), maar jou dan wel met hoge lasten achter wil laten...

Die huwelijkse voorwaarden zijn vast niet voor niets zo opgesteld, die zijn bedoeld om het eerlijk te houden. Als je dan nu op een verschil van 100 tot 150 duizend euro uitkomt dan denk ik dat hoe jullie het in je hoofd hadden eigenlijk helemaal niet zo eerlijk is.

Foetsie, zou je deze vragen van Tijgeroog, vooral de vetgedrukte, nog eens willen beantwoorden?

IK denk dat het heel relevant is hoe je hierop reageert.

Na jouw reactie zal ik nog verder reageren op dit topic.

Foetsie, je handelt volgens mij vanuit een patroon om aardig gevonden te worden en een goede relatie te willen behouden. Maar je gaat straks te onder aan je vaste lasten. En houd goed voor ogen: daar hebben je kinderen straks ook last van. Dat wil je toch niet?

Mijn ex deed ook een moreel appèl op mij en ik was ook altijd een toegever en heb voor de lieve vrede weer water bij de wijn gedaan. Spijt als haren op mijn hoofd, bleef ik wéér in de rol vandegene die de hele tijd maar rekening hield met. Terwijl ex dus al met een andere dame in de weer bleek te zijn en er bepaald niet karig bij zit nu. En later ook bepaalde zaken verzwegen heeft. Jullie hebben afspraken gemaakt, je hebt er gewoon recht op - zie dat los van alles. Het is zakelijke afhandeling. Als 't om geld gaat, gaan die kerels ineens piepen hoe oneerlijk 't is. 

Mijn ex heeft het ook geprobeerd. Hij wilde graag mijn deel van de overwaarde van mij lenen zodat hij een huis kon kopen. 
Dat heb ik echt gewoon geweigerd. Zo der dat geld had ik nu de eindjes aan elkaar.moeten knopen. 
Zorg goed voor jezelf hoor, een ander doet dat niet.

'Jullie hebben afspraken gemaakt, je hebt er gewoon recht op - zie dat los van alles.' Het probleem is juist dat er twee interpretaties zijn van die afspraken: de ene interpretatie is zoals beiden die de afgelopen 30 jaar hebben gehanteerd, de andere is zoals die nu, rond de scheiding, juridisch gezien blijkt te moeten zijn. Dus 'gewoon recht op' is hier juist het probleem: volgens welk recht, het gewoonterecht van de afgelopen 30 jaar, of het juridische recht zoals dat nu rond de scheiding naar voren komt.
ik denk dat je de kwestie zo 'sec' moet bekijken en bespreken. Dat heeft dan niets te maken met 'toegever zijn' of 'water bij de wijn doen' of 'aardig gevonden worden'.
Het motief dat je het geld nodig hebt (wie niet), het huis wil behouden (wie niet) 'voor de kinderen (hebben twee ouders) zou geen rol moeten spelen.  Ook niet dat hij de scheiding wilde of een ander heeft etc. Het is geen tribunaal waarin iemand schuldig wordt verklaard en gestraft moet worden.
Het is het einde van een relatie. In dit geval ingewikkeld gemaakt doordat er huwelijkse voorwaarden zijn opgesteld die op twee manieren uitgelegd kunnen worden.
De vragen van Tijgeroog: op wiens verzoek, met welke reden en welk doel zijn nog steeds relevant om ook maar een begin te kunnen maken van een oplossing.

Tsjor

Foetsie schreef op 21-11-2022 om 18:23:

Juridisch staan de huwelijkse voorwaarden als een huis. Waterdicht. We wilden dat destijds beiden, maar zijn de inhoud in de loop der jaren kwijtgeraakt en hebben het wisselend ingevuld. Waarbij we helemaal niet goed hebben ingeschat hoe de verdienverhouding daadwerkelijk zat als we zijn pensioen hadden meegerekend. Met andere woorden: volgens de huwelijkse voorwaarden heb ik goed verrekend elk jaar, mits zijn pensioen daarbuiten valt (wat volgens de huwelijkse voorwaarden ook zo is).

Man vindt echter dat het verrekenen voor alles gold inclusief pensioen. Maar als dat had geklopt, dan had ik hem niet jaarlijks hoeven betalen, dus dat gaat scheef.

Hij wil dus zijn pensioen helemaal voor zichzelf houden, de bedragen die ik heb verrekend ook en hij wil dat ik mijn bedrijfswaarde voor 100 procent meetel bij het gezamenlijke vermogen, terwijl dit volgens de huwelijkse voorwaarden voor het grootste deel erbuiten valt.

Hij kan het huis niet behouden, krijgt geen hypotheek. Heeft niks te maken met zijn inkomen, dat is nu hoger dan het mijne. Maar ik moet dus het huis kopen, als we het willen behouden voor onze kinderen.

Ik heb niet alle posts helder en nogmaals gelezen dus misschien zeg ik nu iets stoms...

Maar zoals ik je post lees is de jaarlijkse verrekening altijd al in zijn voordeel geweest omdat jullie het ( per ongeluk?) Verkeerd hebben verrekend. 

Nu wil hij wederom dat het in zijn voordeel wordt afgehandeld ook al hoeft dat conform de afspraken niet + meer zoals verrekening van jouw bedrijfswaarde. Wees zakelijk, echt.