Alimentatie

Blij dat ik er geen last van heb...

Als ik dit topic zo lees, dan ben ik toch wel blij dat ik hier geen last van heb en zie ik nogmaals bevestigd van hoeveel aannames dat soort dingen eigenlijk vaak uitgaan.

Samen met mijn ex heb ik 3 kinderen en oorspronkelijk was de afspraak (toen we nog samen waren) dat we allebei zouden werken en samen zouden zorgen. Gedurende onze relatie liep dat anders. Ex kwam toen de kinderen nog heel jong waren zonder werk te zitten en was niet gemotiveerd om iets te zoeken. Een huisman was hij ook niet.

Uiteindelijk kwam het er tijdens onze relatie op neer dat ik fulltime werkte en hij niet. Kinderopvang konden we daardoor niet betalen en dat was in principe ook niet nodig, maar in feite deed hij niets. In de ochtend sliep hij nog als de kinderen naar school moesten, dus ik zorgde dat de kinderen fatsoenlijk op school aankwamen, waarna ik me naar mijn werk haastte. Kinderen hadden een continurooster en dat was maar goed ook, want ex had zijn ritme nogal verlegd en sliep meestal tot begin van de middag. Als de kinderen uit school kwamen, was hij aanwezig, maar zodra ik uit mijn werk kwam, vertrok hij naar zolder, omdat hij helemaal klaar was met de kinderen. Ik zorgde vervolgens dat de kinderen te eten kregen, deed eventueel huiswerk met ze en zorgde dat de kinderen schoon in bed kwamen, waarna ik het huishouden kon gaan doen.

Dat waren geen afspraken en misschien zou je het een soort stilzwijgende afspraken kunnen noemen, maar ik denk dat mijn commentaar hierop uiteindelijk een van de redenen van het vertrek van ex is geweest. En ook na zijn vertrek hier, koos ex ervoor om niets te blijven doen.

Helaas heeft ex geen zin/mogelijkheden om onze kinderen op te vangen en wil hij geen omgangsregeling (hij is wel stapelgek op ze en ze zien hem wel af en toe). Als ik dit topic zo lees, had ik kunnen gaan betalen als mijn ex dat wel zou willen doen. Ik denk dat ik dat formeel ook had moeten doen, maar had daar dan inderdaad net als topicstarter nu wel de nodige frustratie over gevoeld. Voor de kinderen betaal ik met alle plezier. Ze komen niets te kort. Ze hebben kleren, ze hebben spullen voor hobby en school en ze kunnen mee op de schoolreisjes etc. Toch zou ik niet willen moeten zorgen dat de kinderen bij mijn ex dezelfde levensstandaard hebben als hier, terwijl hij te lui is om ook maar iets te doen. Natuurlijk moeten ze daar ook te eten hebben, maar het hoeft niet volledig gelijk getrokken te worden. Dat ik in de zomervakantie een weekje met mijn kinderen op vakantie ga, hoeven ze niet ook met ex te kunnen doen. En uitstapjes en dergelijke die ze hier kunnen maken, omdat ik werk, zou ik naar mijn mening niet voor ex hoeven financieren.

Wettelijk zal het allemaal vast wel moeten bij co-ouderschap, maar in het geval van topicstarter begrijp ik zijn reactie. Als zijn ex 3 dagen in de week werkt en ervoor kiest om niet meer te gaan werken, zullen zijn kinderen daar niets tekort komen, kleren enzo kunnen ze meenemen, hoeven ze niet dubbel te hebben. Bovendien, hij kan zijn geld ook maar een keer uitgeven, dus het geld dat hij aan zijn ex moet geven, kan hij zelf niet gebruiken om iets met zijn kinderen te doen. Gemiddeld maakt het voor zijn kinderen niets uit of dat geld bij vader of moeder zit en de basis hebben ze hoe dan ook.

Sorry als ik te fel reageer, merk dat er hier opeens toch een hoop frustratie zit als ik er zo over nadenk.

Weekend voor papa

@Dees: Moeders die niet of nauwelijks werken, werken in werkelijkheid van s ochtends vroeg tot s avonds laat. Zeker wanneer je kinderen hebt onder de 4 jaar is dit het geval. En in de nacht moet je er ook zijn als je kinderen nog niet de nacht doorslapen. Dat iets niet wordt betaald betekent niet dat het niet bestaat, of dat het werk niet gedaan moet worden.

Het lijkt me daarom logisch dat de vader, die maar 40 uur in de week werkt, in het weekend aan de bak mag om enigszins te compenseren voor de gemaakte overuren van de moeder.

wraakspel

Anoniem "Helaas heeft ex geen zin/mogelijkheden om onze kinderen op te vangen en wil hij geen omgangsregeling (hij is wel stapelgek op ze en ze zien hem wel af en toe). Als ik dit topic zo lees, had ik kunnen gaan betalen als mijn ex dat wel zou willen doen. Ik denk dat ik dat formeel ook had moeten doen, maar had daar dan inderdaad net als topicstarter nu wel de nodige frustratie over gevoeld."
Als hij wel zin en opvangmogelijkheden had gehad en dus de kinderen een aantal dagen bij hem had willen hebben, dan had dat gemoeten ja.
Maar dat had alleen maar gekund als hij een stuk minder lamlendig was geweest. Wie weet had je dat beter getrokken.

Die regeling is trouwens bedacht om zure mannen tegemoet te komen. Het is nog niet zo heel lang geleden dat het normaal was dat mannen helemaal geen omgang meer wilden... en niet wilden betalen.

Daar kwamen ze mee weg.

Op enig moment is de overheid de bijstand voor bijstandsmoeders gaan verhalen bij vaders. Dáár is de eisende vader uit ontstaan: als ik betaal wil ik ze zien ook.
Het vervolg daarvan werd weer: maar als ze bij mij zijn hoef ik haar niet te betalen.

Dat laatste heeft dan geleid tot het sommetje Kindbehoefte - zorgdagen = alimentatie aan minst verdienende ouder.

Jij hebt alle dagen de zorg, hij heeft er 0, dus betaal je niks.

Het is wel waar dat dit soort sommetjes de calculerende ouder wakker kan maken. Extra zorgdagen willen om betaald te krijgen, of juist om niet of minder te hoeven betalen bijvoorbeeld. Dat draait dan weer snel uit op een wraakspel.

Zodra alle

kinderen naar school gaan is het anders, dan vraag ik me inderdaad af wat je nog doet thuis. Maar daarvoor zijn het echt pittige jaren als je thuis bent. In heel veel huishoudens waar de vader fulltime werkt en de moeder thuis is, werkt het inderdaad zo dat ze alles doet in het huishouden. Vader hoeft doordeweeks alleen aan te schuiven. En in de nacht blijft hij liggen, want hij moet werken de volgende dag, zo is de redenering.

Ik vind het dan niet gek dat zo'n moeder in het weekend eens iets voor zichzelf gaat doen. Daar heeft ze geen tijd voor gehad doordeweeks. Als je werkt zijn die momenten er wel. Zelf vind ik alleen al de autorit naar mijn werk toe ontspanning. Alleen in de auto, mijn eigen muziek aan en alleen maar hoeven autorijden. Niemand die verder een beroep op me doet. En op mijn werk kan ik me op mijn werk focussen, terwijl ik rustig een kop koffie drink. Ik kan zelf rustig naar de wc gaan.

Uitzondering

"Vader hoeft doordeweeks alleen aan te schuiven."

Ik zal serieus toch geen uitzondering zijn door na mijn werk gewoon mee te helpen met eten maken, kinderen in bad, bed, naar sporten te brengen, boodschappen doen etc?

Als ik zo eens

om me heen kijk doet de vader hoogstens 1 kind in bad/bed en ruimt de vaatwasser in ofzo, maar de rest wordt door de moeder gedaan, wanneer de vader fulltime werkt.

Boodschappen doen en eten maken is al gebeurd als je pas om 6 uur thuiskomt.

Minderheid

Ook een vader, je bent geen uitzondering.
Je bent wel in de minderheid.

De rolverdeling is nog steeds overwegend traditioneel.

Informatief artikel https://www.me-to-we.nl/waarom-mannen-dus-nog-steeds-veel-minder-doen-dan-vrouwen/

Ik heb er overigens wel moeite mee om "gelijkheid" in tijd en geld uit te drukken. Daar krijg je schema's en kalenders van alsof ouderschap via de prikklok geregeld kan worden. Vind ik niks.

Lanza

' Het lijkt me daarom logisch dat de vader, die maar 40 uur in de week werkt, in het weekend aan de bak mag om enigszins te compenseren voor de gemaakte overuren van de moeder. '

Pfffffff, nou dat is weer een totaal overtrokken en overdreven redenering de andere kant op.

Ik vind het nogal wat

Verwachten dat degene die de hele dag gewerkt heeft bij thuiskomst gaat koken, de kinderen in bad gaat doen en de was opvouwt (oh nee, had je niet genoemd). Terwijl er ondertussen iemand de hele dag thuis is geweest. Uitzonderingen met heel moeilijke kindertjes daargelaten.
Ik vind het ook nogal wat dat je blijkbaar voor de kinderen kunt zorgen, zonder dat je je afvraagt waar het dak boven hun hoofd, het eten, de luiers en de kleertjes van betaald worden. En vooral ook: zonder dat je (een deel van) die zorg op je neemt.

Tsjor

Anoniem

' Als ik dit topic zo lees, had ik kunnen gaan betalen als mijn ex dat wel zou willen doen. Ik denk dat ik dat formeel ook had moeten doen, maar had daar dan inderdaad net als topicstarter nu wel de nodige frustratie over gevoeld.'

Als je ex een beroep zou moeten doen op de sociale dienst kan het zijn dat de sociale dienst bij jou komt: jij moet dan partneralimentatie betalen voor hem, omdat hij minder verdient en jij meer. Blijkbaar heeft je ex toch snel al eigen inkomsten gevonden.

Tsjor

Tjonge jonge

Wat een aannames allemaal zeg..... De vaders lijken wel standaard boemannen.

Laten we vooral vooropstellen dat we anno 2019 leven en dat een eventuele traditionele rolverdeling bewust gekozen wordt. Als iedereen daar blij mee is, dan is dat prima zo, lijkt mij (even los van evt. consequenties bij een scheiding). Hoe druk/stressvol de ft baan is en hoe druk/stressvol de thuisblijver het heeft met huishouden en zorg is afhankelijk van talloze omstandigheden en van persoonlijkheid. Is nou niet bepaald een wet ven Meden en Perzen.
En verder hoeft er s avonds en in het weekend natuurlijk niet zo heeeeel veel huishoudelijks meer gedaan te worden als moeder ft thuis is, lijkt mij. Dat betekent dus uiteindelijk meer tijd voor elkaar en jezelf.

In niet zo

Bieb "Laten we vooral vooropstellen dat we anno 2019 leven en dat een eventuele traditionele rolverdeling bewust gekozen wordt."
Nou nee, dat is in veel gevallen niet zo.

De voornemens zijn goed, de meeste stellen willen wel delen, maar de uitvoering is mager. De traditionele verdeling sluipt er toch weer in. Lees de link in 219
Er is weinig handreiking in de praktijk over hoe dat nou moet, dat delen. Weinig voorbeelden en, last but not least, de stellen hebben het er vooraf te weinig over (wie gaat dan wat doen en hoe??)

Aan het eind van het artikel stond "“Mijn man zegt gewoon: ik ben er vrijdag niet, is dat oké?,” zegt Deborah. “Dat vind ik vreselijk."
Ik heb me ook laten overrompelen door deze manier van een vraag stellen. Maar toen ik het door had ben ik het ook zo gaan doen. Geen probleem.

Nog steeds niets

@Tsjor: ex doet nog steeds niets. Hij is eerst bij iemand anders ingetrokken en sinds hij daar ook weg is, heeft hij een bijstandsuitkering. Als ik dit zo lees moet ik vooral blij zijn dat we niet getrouwd waren, maar slechts een samenlevingscontract hadden. Hier gedroeg hij zich alsof hij in een hotel zat en heb ik altijd alles alleen mogen doen, ook toen de kinderen nog niet op school zaten en dan zou ik hem daarna ook nog eens moeten gaan sponsoren?

Ik deel de frustratie van topicstarter. Ik zou kinderen nooit de dupe laten worden en die zouden niets tekort komen, maar mensen hebben ook eigen verantwoordelijkheid, zowel financieel als qua zorg.

Onvergelijkbaar

Anoniem, jouw situatie is onvergelijkbaar.
De ex van TS zorgt voor zichzelf en voor de kinderen.

Dat hij moet betalen komt door het inkomensverschil.

Niet onvergelijkbaar

Ik kan al die verschillende vormen niet uit elkaar houden. Heb je wel een samenlevingscontract, maar geen geregistreerd partnerschap? Wat bij geregistreerd partnerschap geldt wel de onderhoudsplicht in de vorm van partneralimentatie tot 12 jaar na de scheiding:
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/bijstand/vraag-en-antwoord/bijstand-verhalen-ex-partner

In principe ziet je plaatje er net zo uit als bij TS: eerst blijf je de norm van een alleenstaande sociale uitkering houden; vervolgens kan het zijn dat je hogere kosten hebt voor wonen, die komen er dan bovenop. Dat bedrag is voor jezelf. Daarna gaan ze kijken naar de behoeften van de kinderen, dat wordt verdeeld naar zorg en inkomen. Ex van anoniem heeft niks, dus anoniem betaalt al die kosten. Stel dat er dan nog iets overblijft, dan is dat in principe beschikbaar voor partneralimentatie.

Het is precies hetzelfde.

Ik weet niet waarom de gemeente niet bij je aangeklopt heeft. Maar misschien moet je even heel anoniem blijven.

Tsjor

De invulling onvergelijkbaar

@M Lavell: ik besef dat de invulling van de situatie inderdaad onvergelijkbaar is, maar als iets dergelijks voor een rechter komt, is juist die invulling heel lastig mee te nemen. We zijn het hier van oudsher zo gewend dat moeder thuisbleef om voor de kinderen te zorgen en vanuit die situatie is de wetgeving/jurisprudentie ontstaan.

Nu werken er steeds meer moeder, al dan niet parttime en steeds meer vaders nemen (een deel van) de zorgtaak op zich, maar we gaan er wel vanuit dat diegene die minder werkt automatisch zorgt of heeft gezorgd. En we nemen ook aan dat dat een bewuste keuze is, dat zie je hier ook terug in verschillende reacties. Vervolgens gaan we er ook vanuit dat dat na een scheiding vergelijkbaar moet blijven. Ik zeg niet dat dat jouw mening is, dat heb ik even niet scherp, maar je ziet het wel als je naar die alimentatieberekeningen en uitspraken kijkt.

Stel dat ik wel getrouwd was geweest en nu co-ouderschap, dan had ik net als topicstarter alimentatie moeten betalen, want zie mijn verhaal maar eens hart te maken en exen gooien bijna standaard met dit soort modder. Ik was de fulltime werkende persoon dus ook na onze relatie had ik moeten betalen. In mijn geval zou ik dat niet terecht vinden en het geval van topicstarter is misschien minder extreem, maar ook daar kennen we de achtergronden niet en ik begrijp zijn frustratie

Voor mij is

het heel normaal dat ik na acht uur werken langs de supermarkt fiets om boodschappen te doen, dan 1 of 2 kinderen ophaal, dan ga koken en daarna afruimen, opruimen schoonmaken, dan 1 of 2 kinderen in bed stop en pas om een uur of half 9/ 9 in de avond klaar ben.

Waarom zou dat voor een vader dan anders moeten zijn? Het werk is niet klaar na je werk, zo werkt het nu eenmaal als je kinderen hebt.

onzin

'De voornemens zijn goed, de meeste stellen willen wel delen, maar de uitvoering is mager. De traditionele verdeling sluipt er toch weer in. Lees de link in 219
Er is weinig handreiking in de praktijk over hoe dat nou moet, dat delen. Weinig voorbeelden en, last but not least, de stellen hebben het er vooraf te weinig over (wie gaat dan wat doen en hoe??)'

Maar wie zegt dat een stel niet doet wat ze allebei willen? Ongeachte wie wat doet. En waarom zou per definitie alles precies gedeeld moeten worden? Als voorbeeld: mijn man vindt het fijn om na het eten nog even bezig te zijn (eten laten zakken ofzo, geeeen idee, zijn ding), dus hij wil dan niet direct gaan zitten, maar gaat wat dingetjes doen: aanrecht schoonmaken, was ophangen, iets met de kinderen (en dan niet aan een tafel) enz. Ikzelf ga na het eten liever even zitten, krantje lezen, journaal kijken enz. Dat heeft dus helemaal niets met onze 'rollen' te maken, niets te maken wie wat en hoelang en hoeveel die dag gedaan heeft. We doen gewoon wat we op dat moment willen. En hij maakt zich dan ook vaak nuttig . En verder: hij werkt 5 dagen, ik 3. Afhankelijk van de leeftijdsfases van de kinderen nam ik een aardig deel van de zorg en het huishouden op me gedurende de dagen dat ik niet werkte. Logisch. Kinderen naar bed brengen deden we ca. om de beurt. Boeide hem verder ook niet of de dag dat hij de kinderen naar bed bracht of hij wel of niet gewerkt had. Op zaterdag doe ik ook meestal boodschappen, omdat ik geen zin heb om dagen vooruit te denken. Hij heeft een hekel aan boodschappen (ik niet echt), dus hoeft hij in principe nooit te doen? Niet gedeeld? Boeiend. Wij vinden het logisch en prima. Ik heb een bloedhekel aan kasten, kamers enz. uitmesten. Hij vindt dat ontspannend, dus dat doet hij af en toe. Ondanks dat ik meer tijd heb ivm mijn 3 daagse werkweek. Alweer: boeiend... Hij had er een hekel aan om op het schoolplein te staan sociaal wezen, ik vond het wel geinig. Mijn ding dus. Wij hebben ons nog nooit maar 1 sec daadwerkelijk bezig gehouden met de vraag wie nu feitelijk wat deed of meer. Wij deden en doen de dingen wie zin en tijd heeft. En ja er moet wel eens wat: nou dan doen we het samen als we allebei geen zin hebben.

Koude som

Anoniem "maar je ziet het wel als je naar die alimentatieberekeningen en uitspraken kijkt."
Ik zie dat niet. Ik zie een berekening die op geen enkele manier rekening houdt met hoe de echtelieden de zaken voordien hadden georganiseerd en of ze het daarover met elkaar eens waren.
De KA berekening gaat over de kinderen.

De PA berekening gaat over het beschermen van de maatschappij.
Trouwen is, voor wat de Staat betreft, je belofte om financieel voor elkaar te zorgen.
Als tussen de echtelieden een van de twee verzaakt dan kun je scheiden, maar je zit wel vast aan dat deel van het contract dat over de Staat gaat.

Even lezen

bieb "Maar wie zegt dat een stel niet doet wat ze allebei willen?"
Je moet even die link lezen.
Het is onderzocht.

"wie zegt....?"
De respondenten uit het onderzoek zeggen dat.

M Lavell

"Ik zie een berekening die op geen enkele manier rekening houdt met hoe de echtelieden de zaken voordien hadden georganiseerd en of ze het daarover met elkaar eens waren."

Er is niet één berekening die altijd geldt en altijd gehanteerd moet worden. Er zijn meer rekenmodellen om geld en zorg te verdelen. Uiteindelijk ga je als 'stel' zelf over de verdeling, voor zover je het met elkaar eens bent in het convenant.
En daarbij kun je er samen voor gaan om rekening te houden met de organisatie vóór de scheiding. Of rekening te houden met de inkomsten uit KB en KGB en zorgtoeslag, al zijn die tijdelijk.
Is het een vechtscheiding, dan wordt het verhaal anders.

Dat convenant wordt daarna wel getoetst door de rechter. Als je het huidige bezit zeer onevenredig verdeeld hebt, kan de rechter die verdeling weigeren/aanpassen.
De verdeling in geld en zorg na de scheiding geeft wel ruimte om het op eigen wijze in te vullen. Zolang niet een van de ouders in de bijstand belandt. Dan gaat weer een andere regel in werking.

Het is jammer dat TS niet meer reageert.
Mijn vermoeden is dat in de berekening geen rekening gehouden is met de inkomsten uit KGB, die voor de vrouw in dit geval hoger is dan van de man. Of dat vrouw alle kindkosten (niet verblijfsgewonden) betaalt, waaraan de man dan meebetaalt door KA te betalen aan de vrouw. Dat kun je zo afspreken maar het moet niet.

Variatie beperkt

Sas "Uiteindelijk ga je als 'stel' zelf over de verdeling, "
Uiteindelijk gaat de rechter erover. Die hanteert bij toetsing de koude formule.

Je kunt als "stel" eindeloos variëren zolang je maar boven die door die formules gestelde minima blijft.

In het geval van Anoniem: als hij na hun relatie afhankelijk zou zijn geweest van een uitkering, dan was zij verplicht geweest PA te betalen.
Als haar ex wel zin/mogelijkheden had gehad om hun kinderen op te vangen, dan had zij daarvoor KA aan hem moeten betalen.

En in het geval van TS: zij kunnen niet met elkaar overeenkomen dat de kinderen het voortaan maar met een beetje minder moeten doen dus dat hij helemaal niks betaalt.
Ja er valt eindeloos te variëren - hoe meer geld je hebt, hoe vrijer je kunt variëren - maar binnen de door de wet en koude formules gestelde grenzen.

Welke koude formule bedoel je eigenlijk?

En welke gestelde grenzen?
Bij mijn echtscheiding kwam de mediator met drie verschillende methodes. Wij hebben de meeste simpele gekozen: wat blijft er onderaan de streep over per ouder? En hoe compenseer je dat bij een 50/50 zorgverdeling?
De gemeenschappelijke kindkosten waren een stuk lager op die manier. Ze waren vooral realistisch.

Wat jij zegt over het geval van Anoniem, is hetzelfde wat ik zeg. Met bijstand wordt het anders.

Over het geval van TS: ik zeg nergens dat de kinderen het met minder moeten doen. Dat maak jij ervan.

Trouwen

'Trouwen is, voor wat de Staat betreft, je belofte om financieel voor elkaar te zorgen.' Geregistreerd partnerschap ook. Volgens anoniem krijgt haar ex nu bijstand. Dan is het toch merkwaardig (maar gelukkig voor haar) dat ze geen PA hoeft te betalen. Dat is wel de situatie van TS.

Tsjor

Lanza

Serieus? Het gaat hier om de situatie met een thuisblijvende partner. Dus jij hebt er geen probleem mee om dat allemaal te doen, terwijl je partner thuis gezond en wel op de bank ligt. Geweldig. Ik hoop dat je dat ook vol blijft houden.
Maar nu wordt mij ook duidelijk wat me stoort aan je reacties: je laat steeds een deel van het verhaal weg en komt dan meteen reactie die net langs het verhaal gaat, maar recht op je doel af: de promotie van je eigen moraal. .
Tenzij je hier plechtig belooft, dat je partner echt op de bank mag blijven liggen, niet hoeft te werken, niets in het huishouden hoeft te doen, en dat jij het dan geen probleem vindt om alles te doen, terwijl je, mocht het tot een scheiding komen, jij het ook geen probleem vindt om hem dan PA te betalen.

Tsjor

2 in 1

tsjor "Volgens anoniem krijgt haar ex nu bijstand. Dan is het toch merkwaardig (maar gelukkig voor haar) dat ze geen PA hoeft te betalen"
Hij was na haar bij iemand anders gaan wonen vertelde ze.
Misschien betaalt die nu voor hem.

Sas "En welke gestelde grenzen?"
De normen waaraan de rechter toetst. (Trema-normen, berekeningen kindbehoefte, berekening draagkracht).

M Lavell

Die normen zijn richtlijnen, geen harde grenzen.
Rechter toetst of het convenant redelijk is. Niet of de afspraken precies overeenkomen met de berekeningen. Is ook lastig als er meerdere methodieken zijn.

Als er sprake is van een vechtscheiding, oftewel er is geen akkoord over het convenant, dan worden die richtlijnen een stuk belangrijker. Maar ook dan is er geen allesbepalende harde formule, zoals jij hier poneert.

Geen PA

Kan vanaf de telefoon niet kopiëren en dus ook niet quoten, maar er is niets merkwaardigs aan dat ik geen pa betaal, we hadden slechts een samenlevingscontract. Ook de volgende ex van mijn ex betaalt niet voor hem.

Ex had overigens zelfs ka aan mij moeten betalen, omdat ik fulltime voor onze kinderen zorg. Dat bedrag zou niet hoog zijn (25 per kind per maand met een maximum van 50 voor iemand in de bijstand). Dat heb ik laten zitten omdat het meer gedoe oplevert om het te krijgen.

Bijstandsuitkering ben ik meegeweest aanvragen om ex te helpen, was in zijn situatie vrij complex en daar hebben ze niet eens gevraagd naar onze afspraken. In een samenlevingscontract kan immers ook pa zijn afgesproken.

samenlevingscontract, fiscaal partnerschap, zorgplicht

'In een samenlevingscontract kan immers ook pa zijn afgesproken' Het zou mij verbazen als je zoiets in een samenlevingscontract kunt uitsluiten, want dat betekent dat je samen afspreekt dat de samenleving maar voor de kosten moet opdraaien als er een scheiding komt.
Even van de doe-het-zelf-notaris: 'Als jullie samen staan ingeschreven op hetzelfde adres en een notarieel samenlevingscontract hebben, dan zijn jullie automatisch elkaars fiscaal partner. Let dus op: het samenlevingscontract moet voor de Belastingdienst een notariële akte zijn.'
En als je elkaars fiscale partner bent, dan ben je ook verplicht tot partneralimentatie als de sociale dienst de uitkering moet betalen en jij meer geld hebt.
Ik denk dat ze het bij de sociale dienst gewoon niet in hun vizier hadden, dat een vrouw met kinderen zou moeten betalen voor een ex-partner (man).
Het kan ook zijn dat hij met nieuwe vriendin weer een samenlevingscontract heeft gesloten, dan is het inderdaad aan haar.

Tsjor