Controlerende ex
Geen idee waar ik moet beginnen. Ik ben inmiddels al 5 jaar gescheiden en al 5 jaar probeert mijn ex de controle te houden over mij en mijn kids als ze hier zijn. Al heel veel problemen en discussies gehad omdat er elke keer opnieuw iets is wat hij wil van de bankrekeningen die ze hier hadden (die wilde hij hebben) tot het punt dat hij wekelijks nu me lastigvalt met dat ik de kinderen schaadt, ze niet goed te eten geef en ze veel te dik zijn in zijn ogen. De meiden hebben daar menig traantje om gelaten dat vader ze te dik noemt. Het verhaal is te lang om hier op te schrijven. Nu is er sinds mijn dochter hulp krijgt (blijkt autisme te hebben) hulpverlening gezien mijn dochter daar steeds problemen had en zich volgens hem uiterst agressief gedroeg. Dit gedrag herkende ik hier thuis niet en dus na veel gedoe tussen haar en vader aan de bel getrokken. Toen zijn er instanties bij betrokken en is dus ook de autisme vast gesteld. Sinds de hulp er is zet hij nog meer druk uit tot het punt dat ik zelf naar de huisarts ben gegaan omdat de constante controle zoveel stress opleverde dat ik zo niet door kon. Van de hulp trekt hij zich weinig aan en achter hun rug om zegt hij bij andere hulpverlening vooral slechte dingen over bestaande hulp die hem is aangeboden.
Nu begon afgelopen week weer dezelfde discussie waarbij ik dan ook mijn vraag hier gewoon neer wil zetten. Hij wil Perse dat de kinderen op hobbies gaan, daar zaten ze voor corona ook op alleen 2 ervan stopte en 1 liep door. Degene met autisme gaf aan het er nu niet bij te kunnen gebruiken omdat zowel school en de psycholoog al veel is samen. Daar is hij het niet mee eens en iedereen moet perse op een hobby. Is het niet zo dat ik zelf mag kiezen wat ze doen in mijn tijd? Is dit iets wat hij mij op kan leggen? Ik heb voor 1 kind alweer iets gevonden wat nu na corona weer kan maar 1 wil nog niks en de ander twijfelt. Is het ook zo dat hij mij kan dwingen dit samen met hem te moeten regelen terwijl ze hier zijn als ze een hobby hebben?
Excuses voor de vele vragen maar mijn ex is erg goed in mij dingen aanpraten en ompraten en daardoor zie ik door de bomen het bos niet meer.
Ik wil vooral rust hier thuis en rust met de kids om ons eigen leven hier te hebben en als ze daar zijn dat hij dan rustig zijn leventje daar heeft. Is dit echt heel raar?
'Het super concenquent zijn hebben jullie helemaal gelijk in. Inmiddels heb ik dat zelf ook door. Voor mij is dat iets wat ik echt moet en ga leren. Ik wil niet terug naar altijd ja, ook al voelt het dat dat makkelijker is voor de korte termijn ik wil niet altijd maar ja en amen zeggen.'
Poldakot79, ik vroeg me ook af hoe het komt dat het blijkbaar voor jou zo moeilijk is om te leren. Je maakt nu in elk geval stappen in die richting, maar gezien je beginvraag en de lange duur van de scheiding lijkt het niet zo gemakkelijk voor je.
Ik denk dat er twee dingen meespelen. Angst voor conflicten wellicht. Maar daaronder zit misschien ook iets anders: angst voor het nemen van verantwoordelijkheid.
Ik heb geprobeerd om je te laten zien dat 'hulpverlening' in jouw situatie nogal wat verkeerde wegen (in mijn ogen) inslaat en dat dat ingebed zit in wat hulpverlening zelf wil. Maar je bent daar ook zelf bij.
Je schrijft: 'Ik heb de hulpverlening niet ingeschakeld maar de praktijkondersteuner. Ik ben naar de huisarts gegaan zodat mijn dochter met iemand kon praten, ze vroeg zelf om een psycholoog. De praktijkondersteuner heeft dat zonder ons gedaan. Ik ben naar de huisarts gegaan met haar met een heel andere vraagstelling.' Hier schrijf je jezelf helemaal weg: je dochter wilde wat en de praktijkondersteuner deed wat. Waar was jij? Jij bent toch degene die dan met je dochter naar de huisarts gaat (en niet zelf naar de politie)? Jij bent toch degene die een hulpverleningstraject instapt waar je niet om gevraagd lijkt te hebben? Niet alleen ten opzichte van je ex, maar ook ten opzichte van je dochter, de praktijkondersteuner en de hulpverlening positioneer je jezelf als iemand die er niets aan kon doen, die maar moet volgen wat anderen willen. Ik vermoed dat daar voor jou een groot leerpunt ligt. Mensen doen iets (je ex, je dochter, de praktijkondersteuner), maar bedenk wel dat jij verantwoordelijk bent voor jouw reactie daarop. Het is niet zo dat je eigen reactie en die verantwoordelijkheid weg is als je jezelf wegschrijft (ik kan er ook niets aan doen, maar zij willen....). Dan ben je verantwoordelijk voor het jezelf weghalen uit de situatie, op cruciale momenten, waarop je juist wel zou moeten optreden als ouder die zorgt voor haar kinderen.
Dus neem die verantwoordelijkheid. Ja, dan moet je zichtbaar worden, dat zal weer een reactie oproepen, maar de wens om onzichtbaar te blijven en geen verantwoordelijkheid te willen nemen (ik kan er ook niks aan doen, maar hij/zij) levert je steeds weer moeilijke situaties op. Verantwoordelijkheid draag je alleen voor je eigen acties, maar dat is ook het instemmen met, of laten gaan etc.
Vandaar dit advies van de hulpverlening: 'Hulpverlening zegt denk eerst als er een vraag komt: is dit ok voor mij en zo ja wil ik dat.' Met je eigen antwoord ('ja' of 'nee') heb je niet in de hand wat de reactie van je ex, dochter, praktijkondersteuner etc. zal zijn, maar je weet in elk geval wel wat jij wil zeggen. Dat is het begin van communicatie. Met de een kun je daarna overleggen, met de ander iets uitleggen en bij weer een ander zul je het simpel en consequent moeten houden. Dat verschilt per situatie, maar ook daar heb je je eigen verantwoordelijkheid in. Je moet zelf die afweging maken.
Deze weg van 5 jaar heeft lang genoeg geduurd. Ik hoop dat je een nieuwe weg kunt inslaan.
Tsjor
Mooie post van Tsjor! Heel kernachtig. Ik denk dat je hier echt veel aan kunt hebben Polkadot. Het kan je ervan bewust maken welke kansen je laat liggen om de teugels in handen te krijgen.
Dat zal niet altijd gemakkelijk zijn. Er zijn situaties en factoren die het moeilijk maken. Een dwingende ex-partner zal niet zomaar accepteren dat je een andere mening hebt. En het is soms echt wel taai om tegen gangbare opvattingen over de omgang tussen ex-partners in te gaan. Je hebt dus best soms wat handigheid nodig in de communicatie. Bijvoorbeeld eerst toegeven tot zich een kans voordoet om de situatie naar je hand te zetten. Maar juist daarom is het belangrijk je positie in te nemen, te weten wat jouw visie is en daarvoor verantwoordelijkheid te nemen. Het is belangrijk daarbij de draai te maken van ‘ik moet het goed doen’ naar ‘ik handel zorgvuldig en naar mijn eigen inzichten’. Dat hoef je niet van de daken te schreeuwen. Je moet het vooral zelf weten en voelen. En dan komt het vanzelf tot uitdrukking in je woorden en handelen.
Een ding wat Tsjor zegt, wil ik aanvullen: uiteraard is goede communicatie tussen exen belangrijk. Maar goede communicatie wordt te vaak ingekleurd als ‘met veel contact en overeenstemming’. Ik denk dat de kunst van goede communicatie tussen exen is om precies dat gebied te vinden waar overeenstemming te bereiken valt, al dan niet van harte, en daar in te blijven. Dat kan een heel breed gebied zijn: dan heb je het over veel zaken met elkaar. Het kan ook een heel smal gebied zijn, wat ook nog eens strikt zakelijk of organisatorisch moet worden benaderd. Goede communicatie is dat wat zorgt voor rust en duidelijkheid in de levens van kinderen. Ik heb een aantal nahuwelijken gezien van mensen die maar eindeloos kwesties bleven aangaan met elkaar, vanuit het idee dat ze dan een ‘goede relatie’ met elkaar hadden. En dat bleef dan maar conflicten genereren. Minder contactmomenten en minder geruzie is in dat geval toch echt betere communicatie! Mij heeft dat inzicht enorm geholpen om mijn koers te kiezen en die als het nodig was te communiceren naar de buitenwereld. Dat zit ‘m in kleine zinnetjes, zoals Tsjor je die ook aanreikt. Ik ga daar geen discussies over aan. Ik verdedig mezelf niet. Dit is de koers die ik heb gekozen. Ik ben erachter gekomen dat het behoorlijk vaak wel wordt begrepen, als je het zo onder woorden brengt. Naar ex heb ik het overigens nooit uitgelegd. Ik heb het gewoon gedaan. Dat was zo’n gebied waarvan ik wist dat de kans dat we er overeenstemming over zouden bereiken bijzonder klein was.
Hoi
Polkadot79.
Het zijn zoveel post, dat ik ze niet lees. Als ik het zelfde dan anderen zeg, dan negeer mijn reaktie gewoon. Dit lijkt zo enorm hoe mijn ex-vrouw met mij om wilde gaan. En weet je wat de oplossing is? Stop met reageren op al zijn geregel. Mijn ex deed dat ook en gesprekken hielpen daar niet bij.
Als jou dochter ASS heeft, dikke kans dat hij dat ook heeft. of jij. ASS is erg genetisch overdraagbaar. En dat zou zijn controlerende gedrag goed kunnen verklaren.
Mijn ex had Borderline en Asperger.
Van mijn huisarts gaf mij het advies. Je hoeft niet perse met elkaar face aan face praten als dat niet gaat en teveel gedoe opleverd. Ze adviseerde mij een communicatie schrift te maken. En als de kinderen daar naar toe gingen een overdracht te schrijven. En dit alleen feitelijk laten zijn. Geen zinnen, van 'ik denk', 'volgens mij' etc.
Maar Jan heeft dit gedaan en was blij. Truus is naar een voorstelling geweest. o ja klaas heeft een tandarts afspraak op die datum. En ik ben met Karel naar de huisarts geweest vawege zijn buikpijn en dat is nu over.
En negeer elke inmening die hij jou oplegt. Ik wil dit en jij moet dat..... die tijd is voorbij. En dat je kinderen samen hebt, betekend niet dat je daardoor nog steeds zijn slaafje bent. Dat was de reden waarom je bij hem weg bent gegaan... (Althans dat denk ik)
En wees duidelijk naar hem. Maar maak geen ruzie. Maar zeg wat je wel doet en wat niet. Ik ga er van uit dat je goed voor je kinderen zorgty en weet wat je doet. Heb zelf dat vertrouwen ook, en negeer hem op dit vlak. Op een gegeven moment stopt hij er wel mee. En deel hem mee, dat als hij je kinderen opnieuw aanspreekt op hun gewicht, dat je dit gedrag eens met de huisarts gaat bespreken. Het komt opp[ mij over als kidner mishandeling. En als de huisarts ook deze mening heeft, dan zou er eens een melding bij veilig thuis gedaan kunnen worden. Doe dit niet zelf. Laat je huisarts dit in overleg met jou dit doen. Zoreg er voor dat je niet verwijtbaar wordt.
Robbie001 schreef op 08-09-2021 om 00:19:
Hoi
Polkadot79.
Het zijn zoveel post, dat ik ze niet lees. Als ik het zelfde dan anderen zeg, dan negeer mijn reaktie gewoon. Dit lijkt zo enorm hoe mijn ex-vrouw met mij om wilde gaan. En weet je wat de oplossing is? Stop met reageren op al zijn geregel. Mijn ex deed dat ook en gesprekken hielpen daar niet bij.
Als jou dochter ASS heeft, dikke kans dat hij dat ook heeft. of jij. ASS is erg genetisch overdraagbaar. En dat zou zijn controlerende gedrag goed kunnen verklaren.
Mijn ex had Borderline en Asperger.
Van mijn huisarts gaf mij het advies. Je hoeft niet perse met elkaar face aan face praten als dat niet gaat en teveel gedoe opleverd. Ze adviseerde mij een communicatie schrift te maken. En als de kinderen daar naar toe gingen een overdracht te schrijven. En dit alleen feitelijk laten zijn. Geen zinnen, van 'ik denk', 'volgens mij' etc.
Maar Jan heeft dit gedaan en was blij. Truus is naar een voorstelling geweest. o ja klaas heeft een tandarts afspraak op die datum. En ik ben met Karel naar de huisarts geweest vawege zijn buikpijn en dat is nu over.
En negeer elke inmening die hij jou oplegt. Ik wil dit en jij moet dat..... die tijd is voorbij. En dat je kinderen samen hebt, betekend niet dat je daardoor nog steeds zijn slaafje bent. Dat was de reden waarom je bij hem weg bent gegaan... (Althans dat denk ik)
En wees duidelijk naar hem. Maar maak geen ruzie. Maar zeg wat je wel doet en wat niet. Ik ga er van uit dat je goed voor je kinderen zorgty en weet wat je doet. Heb zelf dat vertrouwen ook, en negeer hem op dit vlak. Op een gegeven moment stopt hij er wel mee. En deel hem mee, dat als hij je kinderen opnieuw aanspreekt op hun gewicht, dat je dit gedrag eens met de huisarts gaat bespreken. Het komt opp[ mij over als kidner mishandeling. En als de huisarts ook deze mening heeft, dan zou er eens een melding bij veilig thuis gedaan kunnen worden. Doe dit niet zelf. Laat je huisarts dit in overleg met jou dit doen. Zoreg er voor dat je niet verwijtbaar wordt.
Huisarts deelde je mening wat betreft het punt dat zijn gedrag ook te verklaren zou zijn door ass, de hulpverlening dacht dit ook maar hijzelf wil geen hulp voor zichzelf alleen voor de band tussen hem en zijn dochter. Hij is erop gewezen door hulpverlening dat dat ook betekent kijken naar jezelf, hij vindt echter dat de kinderen moeten veranderen en niet hij.
Wat betreft de opmerkingen over de gewichten, ook daar is hij op gewezen door zowel veilig thuis als hulpverlening van dochter maar veel impact heeft het niet gehad.
Voor zover je dat over jezelf kan zeggen komen ze hier niks tekort en zorg ik goed voor de kinderen, wordt ook bevestigd door de hulpverlening van dochter dus op dat vlak ben ik niet onzeker. Ik zorg al zo lang voor hun alleen en daarvoor voor een zieke moeder dat dat stuk geen onzekerheden opgeleverd heeft. Ondanks dat ik al veel wist over ass heb ik er ook een cursus over gedaan wat weer nieuwe inzichten heeft gegeven.
Het enige stuk wat altijd veel stress heeft opgeleverd is de druk van buitenaf en toen ik zag hoe erg die druk precies was en wat dat met me deed heb ik ook voor mezelf aan de bel getrokken. Het helpt als iemand achter je staat en zegt wat de best te bewandelen stappen zijn. Ook al weet je dat soms zelf heel goed als een professional dat zegt weet je ook zeker dat je niets verkeerd doet. Vandaar dat ik ook met het kort en zakelijk een bericht overbrengen een tijd geleden ben begonnen. En daarna negeren, maar het gewenste 'dan gaat het na een tijdje vanzelf over bij hem' was er niet. Werd op punten vooral erger. Nu ik afgelopen weekend toch ben blijven negeren en niet heb toegegeven na alle dreigementen is het even stil. Behalve bij de kinderen, oudste dochter (ass) zegt nu elke dag berichtjes te krijgen.
Ik zie wel, schooljaar is weer begonnen en heb (ook wel dankzij jullie) gewoon mijn kinderen zelf laten kiezen of ze een hobby willen en welke. Zal ongetwijfeld een berg commentaar op komen maar ik voel me steeds een beetje sterker omdat allemaal gewoon te laten gaan.
1 had er al 1, 2 heb ik op de dagen dat ze hier zijn op een proefles naar keuze gezet. Degene met ass loopt in haar hoofd nu al over en haar schema dit jaar laat ook weinig vrije tijd toe dus die wilde het nieuwe schooljaar eerst aankijken en dat is helemaal prima.
Bedankt voor je mooie reaktie:
Ik heb in het zelfde schuitje gezeten. Het heeft mij 2 jaar gekost en heel veel slapenloze nachten om de juiste van communiceren onder de knie te krijgen.
Mijn ex kreeg ook van die woede uitbarstingen. En het klinkt vreselijk. Bij mij heeft geholpen, geen communicatie meer. Voordat ik zover was om dat te kunnen. Ik heb heel wat therapie uurtjes achter de rug. Want de hele wereld zal roepen. Maar dat kan niet als je samen kinderen hebt. Onlangs nog een gesprek met de psycholoog gehad van mijn dochter. Ook die bevestigde naar mij en mijn dochter: Soms is geen communicatie beter dan slechte communicatie...
Enjou kinderen hebben niks aan een ouder die continue op de toppen van zijn tenen loopt. Waarschijnlijk maken ze dat al bij jou ex continie mee.
Mijn huisarts riep vanaf de eerste dag toen ik mee deelde; ik geef het op. Wacht maar af. Je kinderen zullen vanzelf naar je toekomen. Want bij jou is er rust en regelmaat en worden ze op waarde geschat ennaar kunnen behandeld. En ze heeft gelijk gekregen. Een jaar geleden stonden ze plotseling op een dag voor mijn deur.
papa wij willen dit niet meer. We willen niet meer naar Mama. We worden gek van haar. Ik denk dat ik alle emoties die we hebben op het zelfde moment gevoeld. Boosheid, Blijhed, verdriet, angst, verbazing......
Wacht maar af. Als ik jou verhaal zo lees, en je weet voor jouzelf een manier te vinden om 'anders om te gaan' met je ex... dan gaat er heel veel veranderen.
" Nu ik afgelopen weekend toch ben blijven negeren en niet heb toegegeven na alle dreigementen is het even stil"
Hij begint het te snappen.
Nu moet je dochter het gestalk via de telefoon ook vooral negeren, misschien verandert er dan langzamerhand toch nog wat.
" Hij is erop gewezen door hulpverlening dat dat ook betekent kijken naar jezelf, hij vindt echter dat de kinderen moeten veranderen en niet hij."
Dat is de pest, als iemand geen hulpvraag heeft valt er niet veel te hulpverlenen. Hij zal uiteindelijk de wrange vruchten wel plukken als het contact met de oudste straks slecht/minimaal/geheel afwezig is, maar ook dan blijft hij waarschijnlijk boos gelijk zitten hebben in plaats van zijn eigen aandeel te zien. Daar kan jij (en kan je dochter) helaas helemaal niks aan doen.
Groeten,
Temet
'En daarna negeren, maar het gewenste 'dan gaat het na een tijdje vanzelf over bij hem' was er niet.'
Neem als uitgangspunt dat je hem niet kunt veranderen. Dat is een goed uitgangspunt voordat je aan de relatie begint, maar na een scheiding is het helemaal een waarheid als een koe. Dus wat je doet (negeren bijvoorbeeld) moet vooral voor jezelf rust brengen (niet meer op appjes wachten etc.). Je bent niet verantwoordelijk voor hem, je hebt alleen invloed op wat je zelf doet.
Tsjor
tsjor schreef op 08-09-2021 om 11:33:
'En daarna negeren, maar het gewenste 'dan gaat het na een tijdje vanzelf over bij hem' was er niet.'
Neem als uitgangspunt dat je hem niet kunt veranderen. Dat is een goed uitgangspunt voordat je aan de relatie begint, maar na een scheiding is het helemaal een waarheid als een koe. Dus wat je doet (negeren bijvoorbeeld) moet vooral voor jezelf rust brengen (niet meer op appjes wachten etc.). Je bent niet verantwoordelijk voor hem, je hebt alleen invloed op wat je zelf doet.
Tsjor
Van mijn vriend begrepen dat het contact met zijn ex na de scheiding ook erg vervelend was. De hele dag door vervelende appjes over de kinderen. Vooral als de kinderen bij hem waren.
Hij heeft toen haar overal geblokkeerd en een aparte telefoon gekocht voor contact over de kinderen. Die ging aan als het tijd was om met hun moeder te bellen. Daarvoor en daarna uit.
Als er dan een of ander onnozel app-je kwam zag hij dat pas als die telefoon aan ging. Misschien dat dat een vorm van rust geeft.
mag ik wat advies vragen. Krijg weer een mail van mijn ex, dit keer met dat hij ze niet meer wil ophalen omdat ze nu op 3 verschillende scholen zitten. In het convenant staat dat de tijd van vader ingaat bij het ophalen van school. Dit heeft hij echter nooit gedaan ook niet toen ze nog wel op een school zaten. Mijn gedachte is, we zijn gescheiden en het is jouw ding hoe je de kids bij jouw thuis krijgt en of je ze met de bus oid laat gaan.
Vraag me af of ik hierop moet reageren of gewoon moet laten gaan. Was een vrij lange brief weer vol beschuldigingen.
Ik zou die paar regels uit het convenant kopiëren en aan hem mailen met de korte en zakelijke mededeling dat het aan hem is om een oplossing voor het vervoer te vinden.
De beschuldigingen gewoon negeren. Als je daarop ingaat, kom je in eindeloze discussies. Niet doen.
En sowieso 2 of 3 dagen wachten met reageren! Haal het tempo eruit.
Polkadot79 schreef op 09-09-2021 om 11:05:
mag ik wat advies vragen. Krijg weer een mail van mijn ex, dit keer met dat hij ze niet meer wil ophalen omdat ze nu op 3 verschillende scholen zitten. In het convenant staat dat de tijd van vader ingaat bij het ophalen van school. Dit heeft hij echter nooit gedaan ook niet toen ze nog wel op een school zaten. Mijn gedachte is, we zijn gescheiden en het is jouw ding hoe je de kids bij jouw thuis krijgt en of je ze met de bus oid laat gaan.
Vraag me af of ik hierop moet reageren of gewoon moet laten gaan. Was een vrij lange brief weer vol beschuldigingen.
Dan werkt dat convenant niet meer. Hij moet ze volgens het convenant ophalen, ongeacht op hoeveel scholen ze zitten. Als jij ze ophaalt, zitten ze nog steeds op even veel scholen.
Hij zit natuurlijk ook vervelend in de wedstrijd. Probeert dingen in zijn voordeel uit te leggen, maar als hem iets niet lukt, dan moet jij maar weer opdraven.
Ik zou gaan voor aanpassing van het convenant. Dan kunnen dingen die niet haalbaar zijn eruit worden gehaald en afspraken mbt vakanties concreter opgeschreven worden.
'In het convenant staat dat de tijd van vader ingaat bij het ophalen van school. Dit heeft hij echter nooit gedaan ook niet toen ze nog wel op een school zaten.'
Bedoel je met 'Dit' het ophalen van school? Dus hij heeft ze nog nooit opgehaald van school? Ook niet toen ze op één school zaten?
Hoe heb je het dan tot nu toe gedaan? Of is het voor jou ook een probleem nu met drie scholen?
Als je het tot nu toe zelf hebt gedaan, dan zou ik zeer laconiek reageren: 'Oké. Ja, voor mij zijn het ook drie scholen. Lastig, maar daar kom ik wel uit.' Of helemaal niet reageren en gewoon doen (kinderen ophalen). Op voorhand weet je al dat er dan een volgend probleem komt, want de kinderen moeten daarna naar hem toe, neem ik aan. Dus de volgende mail waarin hij ruzie zoekt kun je al afwachten. Je kunt je voornemen om 1 ding echt niet te gaan doen en dat is dat jij dan de kinderen van school naar hem brengt. Jij haalt ze op en neemt ze mee naar jouw huis. De volgende stap mag hij dan weer invullen.
Tsjor
tsjor schreef op 10-09-2021 om 14:23:
'In het convenant staat dat de tijd van vader ingaat bij het ophalen van school. Dit heeft hij echter nooit gedaan ook niet toen ze nog wel op een school zaten.'
Bedoel je met 'Dit' het ophalen van school? Dus hij heeft ze nog nooit opgehaald van school? Ook niet toen ze op één school zaten?
Hoe heb je het dan tot nu toe gedaan? Of is het voor jou ook een probleem nu met drie scholen?
Als je het tot nu toe zelf hebt gedaan, dan zou ik zeer laconiek reageren: 'Oké. Ja, voor mij zijn het ook drie scholen. Lastig, maar daar kom ik wel uit.' Of helemaal niet reageren en gewoon doen (kinderen ophalen). Op voorhand weet je al dat er dan een volgend probleem komt, want de kinderen moeten daarna naar hem toe, neem ik aan. Dus de volgende mail waarin hij ruzie zoekt kun je al afwachten. Je kunt je voornemen om 1 ding echt niet te gaan doen en dat is dat jij dan de kinderen van school naar hem brengt. Jij haalt ze op en neemt ze mee naar jouw huis. De volgende stap mag hij dan weer invullen.
Tsjor
Dat laatste is wat er de afgelopen jaren is gebeurd. Ik haalde ze op, oudste fietste zelf naar huis en hij kwam ze pas halen na zijn werk. Zelfs toen ze allemaal op dezelfde school zaten haalde hij ze niet op, heeft hij altijd geweigerd. Nu roept hij Sinds een jaar dat het niet eerlijk is dat hij ze moet ophalen en pusht dat ik dat maar moet doen. Waarop ik heb gezegd, zoals in het convenant staat moet je ze ophalen van school, dan had je ook zelf moeten rijden. Nu laat je ze mij ophalen en vervolgens wil je ook nog dat ik ze hier houd tot je klaar bent met werk en dan daar breng. Antwoord daarop was nee, ben je niet tevreden dan geef de meiden een ov en laat die met de bus komen en haal je de jongens op van school. Na school is zijn tijd en hij blijft eisen dat ik dat oplos. Ik heb na de laatste mail nog niet gereageerd
tsjor schreef op 10-09-2021 om 14:23:
'In het convenant staat dat de tijd van vader ingaat bij het ophalen van school. Dit heeft hij echter nooit gedaan ook niet toen ze nog wel op een school zaten.'
Bedoel je met 'Dit' het ophalen van school? Dus hij heeft ze nog nooit opgehaald van school? Ook niet toen ze op één school zaten?
Hoe heb je het dan tot nu toe gedaan? Of is het voor jou ook een probleem nu met drie scholen?
Als je het tot nu toe zelf hebt gedaan, dan zou ik zeer laconiek reageren: 'Oké. Ja, voor mij zijn het ook drie scholen. Lastig, maar daar kom ik wel uit.' Of helemaal niet reageren en gewoon doen (kinderen ophalen). Op voorhand weet je al dat er dan een volgend probleem komt, want de kinderen moeten daarna naar hem toe, neem ik aan. Dus de volgende mail waarin hij ruzie zoekt kun je al afwachten. Je kunt je voornemen om 1 ding echt niet te gaan doen en dat is dat jij dan de kinderen van school naar hem brengt. Jij haalt ze op en neemt ze mee naar jouw huis. De volgende stap mag hij dan weer invullen.
Tsjor
Het is bij meneer waarschijnlijk nooit goed. In het convenant staat dat hij ze moet ophalen, maar hij vindt dat zij dat dan maar moet oplossen omdat het hem niet lukt wat hij zelf heeft afgesproken. En hij komt ze dan maar halen op een tijd dat het hem wel uitkomt. Nog even en hij verlangt dat zij ze maar komt brengen, want goed is het toch nooit bij deze meneer.
Elkaar helpen en iets voor elkaar oplossen, dat kan als het wederzijds is. Maar dat is het niet. Meneer frustreert haar vakanties door niet op tijd overeenstemming te bereiken over de indeling. En achteraf gaat hij dan nog zitten zeuren over 'n halve dag of een weekend dat niet bij de vakantie zou horen.
Ze komt er met hem niet uit. Dat de ex-partners in dit geval redelijk samenwerken is ook een illusie. Dat wil hij helemaal niet. Hij wil vooral de hele tijd vervelen.
Ik zou gaan voor een concreet convenant. Dus bv. een vakantie die je 50/50 wil verdelen en die 2 weken is zijn ze de eerste week bij moeder en de tweede week bij vader. En dan ook nog precies erbij zetten wat 'n week is. Dan kan zij iets plannen voor de tijd met de kinderen, voor de tijd zonder de kinderen en zoekt hij het verder maar uit. En als hij de kinderen niet kan of wil halen, dan blijven ze die dag maar bij TO. Hij kan ze dan tussen tijdstip xx:xx - xx:xx op komen halen. Lukt 'm dan niet, dan is de conclusie dat hij ze niet kan of wil op komen halen en dat ze dus bij TO blijven.
Meneer klinkt als iemand die je heel erg kort moet houden en absoluut niet moet entertainen door in te gaan op zijn ellenlange en frustrerende schrijfsels. Convenant moet zo zijn dat je kunt reply-en "zie convenant" en daarna niet meer in de mailbox hoeft te kijken.