De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
ik ken je verhaal elpisto/ maar ik zou toch echt heel benieuwd zijn naar Miss ex l-elpsito en hoe haar verhaald/kijk op het geheel is.
je zet haar vaak neer als labiel, of anbekwaam als ouder neer. Alsnog denk ik dat ze misschien toch wel een toffe moeder kan zijn en misschien en een hele andere versie/kiek op het verhaal geeft en heeft.
snoepjeharibo22 schreef op 13-06-2025 om 20:29:
ik ken je verhaal elpisto/ maar ik zou toch echt heel benieuwd zijn naar Miss ex l-elpsito en hoe haar verhaald/kijk op het geheel is.
je zet haar vaak neer als labiel, of anbekwaam als ouder neer. Alsnog denk ik dat ze misschien toch wel een toffe moeder kan zijn en misschien en een hele andere versie/kiek op het verhaal geeft en heeft.
Dan heb je denk ik dus niet het hele verhaal gelezen, want dan zou die conclusie iets anders zijn. Volgens mij heb ik al heel vaak benoemd dat de vrouw die al die jaren naast mij stond een hele goede moeder en vrouw was, zo niet de beste.
Je zou bijna denken dat je een bekende bent van dit verhaal..
Renate46 schreef op 13-06-2025 om 14:39:
Wat fijn dat het einde van "samenwonen" in zicht is. Hoe komt ze aan die woning?. Niet zomaar 123 te krijgen toch. Blijft bizar hoe sommige mensen zijn met hun gedrag.
Ze heeft een woning gekocht, met de helft van de overwaarde van onze woning kom je al een heel eind.
Thera schreef op 13-06-2025 om 19:41:
Als zij breekt en als jij dan indringend vraagt waarom zij je zo behandelt als je toch de liefde van haar leven bent, dan verwacht je (terecht) dat zij jou nu kan helpen. Maar zij beantwoordt je noodkreet met een piepje die niet over jou maar over haar gaat.
Treffend. Dat is het precies. Je hoopt een soort van antwoord of oplossing te horen ofzo? Ik weet het niet lijkt me zon makkelijke uitspraak. Je roept maar van alles en als je dat uit moet leggen, ze ge ik weet het niet.
Naja het is wat het is. Ik kan me er wel druk over blijven maken, maar ik denk niet dat daar ooit een eerlijk antwoord op komt. Of in elk geval: ik denk dat ik het Nteoord wel weet. Ik ben er altijd. Wat er ook gebeurd. Dus als ze in de shit zit, weet ze wie ze hebben moet. Maar dat heeft niks met liefde te maken vanuit haar kant. Het is het feit dat ik alles dan wel weer voor der oplos die het hem doet. Dat is geen liefde. Dat is een veilige haven.
Elpisto schreef op 13-06-2025 om 20:38:
[..]
Dan heb je denk ik dus niet het hele verhaal gelezen, want dan zou die conclusie iets anders zijn. Volgens mij heb ik al heel vaak benoemd dat de vrouw die al die jaren naast mij stond een hele goede moeder en vrouw was, zo niet de beste.
Je zou bijna denken dat je een bekende bent van dit verhaal..
Nee absoluut niet, ik lees prima en lees ook mee op het forum van ontrouw. Ik zeg nergens dat ze een schoonheidsprijs verdient, . maar ik zeg wel dat ze wel haar eigen verhaal enof waarheid heeft die misschien totaal afwijkt van de jouwe wel en dat ze niet perse een slechte ouder is omdat ze een vreemdgaande ex-vrouw is? Maar omgang met pubers lastig is/enof je kinderen misschien onterecht klagen bij wijderzijdse partijen omdat ze gewoon hun zin willen. Ik zou haar verhaal weleens willen horen,
Meer niet 😊
als omgang met een puber lastig is ga je niet een leugen over zijn andere ouder vertellen.
Elpisto schreef op 13-06-2025 om 20:42:
[..]
Naja het is wat het is. Ik kan me er wel druk over blijven maken, maar ik denk niet dat daar ooit een eerlijk antwoord op komt. Of in elk geval: ik denk dat ik het Nteoord wel weet. Ik ben er altijd. Wat er ook gebeurd. Dus als ze in de shit zit, weet ze wie ze hebben moet. Maar dat heeft niks met liefde te maken vanuit haar kant. Het is het feit dat ik alles dan wel weer voor der oplos die het hem doet. Dat is geen liefde. Dat is een veilige haven.
Ik ben hier benieuwd naar. Ze zeggen wel eens dat zo'n soort relatie als het andersom is, als het de man betreft, dat het dan heel moeilijk is voor de vrouw om te stoppen want het voelt alsof de man eigenlijk zo hulpeloos is als een kind en het het moedergevoel is dat er bij komt kijken. Hoe is dat bij jou? Als ik naar mezelf kijk, dan denk ik daar zit wel wat in, degene waarmee je zo'n hechte band hebt, als die in je ogen eigenlijk even hulpeloos blijkt als een kind, roept dat misschien wel iets vergelijkbaars als moederliefde op.
Er is trouwens ook een theorie van Sam Vaknin dat de problematische persoon het er om doet. In deze zin: zo'n persoon zou zelf zich niet als zelfstandig persoon hebben kunnen losmaken van de eigen moeder. Zoekt dan iemand uit die eerst geïdealiseerd wordt, om er dan mee te breken, zodat alsnog het losmaken van de moeder nagebootst wordt. Beetje vergezocht misschien. En dan nogal tragisch als dat dan nog weer niet lukt. Wat een ellende dan alles bij elkaar.
Maar zelf denk ik, het was het niet alleen bij mij. De liefde was niet alleen dat wat opgeroepen werd door dat hulpeloze van de problematische persoon. Hij was ook een echt heel leuk persoon. Daar dacht ik laatst over na, over dat ik achteraf weet dat hij mij heel erg nodig had. Maar dat ik hem ook nodig had. Maar dat ik niet op hem kon bouwen eigenlijk en dat ook al wel in een vroeg stadium voelde. Het dan maar wegcijferen dat je zelf die behoefte ook hebt dat je gezien wil worden door de ander en op de ander kunt leunen, dat is eigenlijk iets heel verdrietigs.
snoepjeharibo22 schreef op 13-06-2025 om 20:44:
[..]
Nee absoluut niet, ik lees prima en lees ook mee op het forum van ontrouw. Ik zeg nergens dat ze een schoonheidsprijs verdient, . maar ik zeg wel dat ze wel haar eigen verhaal enof waarheid heeft die misschien totaal afwijkt van de jouwe wel en dat ze niet perse een slechte ouder is omdat ze een vreemdgaande ex-vrouw is? Maar omgang met pubers lastig is/enof je kinderen misschien onterecht klagen bij wijderzijdse partijen omdat ze gewoon hun zin willen. Ik zou haar verhaal weleens willen horen,
Meer niet 😊
Dan denk ik dat je het nog een keer moet lezen. Ik kan het moeder zijn namelijk heel goed los koppelen van haar als moeder.
Ik ga niet zo zeer alleen maar af op wat mijn kinderen me vertellen, maar ook wat andere mij vertellen. Het feit dat ze daar op zon moment niet tegen in gaan en beaamt dat het echt niet kan, zegt mij in elk geval dat dit vanuit mezelf niet een verzonnen iets is.
Dat haar verhaal anders zal zijn, moge duidelijk zijn. Dat is denk ik altijd zo. Maar ik kan je haar verhaal best vertellen hoor, welke versie wil je? De versie als ze verdrietig is, of de versie die ze verteld als ze boos is?
Fijn dat er na drie jaar een einde komt aan deze stressvolle situatie. Hopelijk kan iedereen nu weer vooruit kijken. Over een paar jaren, of jaren, kun je een eindevaluatie maken voor jezelf. Nu is het wat het nu is. Het ga je goed.
snoepjeharibo22 schreef op 13-06-2025 om 20:44:
[..]
Nee absoluut niet, ik lees prima en lees ook mee op het forum van ontrouw. Ik zeg nergens dat ze een schoonheidsprijs verdient, . maar ik zeg wel dat ze wel haar eigen verhaal enof waarheid heeft die misschien totaal afwijkt van de jouwe wel en dat ze niet perse een slechte ouder is omdat ze een vreemdgaande ex-vrouw is? Maar omgang met pubers lastig is/enof je kinderen misschien onterecht klagen bij wijderzijdse partijen omdat ze gewoon hun zin willen. Ik zou haar verhaal weleens willen horen,
Meer niet 😊
Ik vind dit best een rare post. Wat wil je dan horen? Een topic starter kleurt een verhaal. Maar juist in een lang draadje zoals deze (en Elpisto post ook in het ontrouw topic) komen allerlei ook mooie dingen van zijn bijna ex aan de orde.
Er zijn toch altijd 2 kanten aan een verhaal als het een relatiebreuk betreft? Of vreemdgaanverhaal.
Elpisto, fijn dat er weer een stap is gekomen. Nu ex zelf huis krijgt kun je jeceen leven weer gaan opbouwen.
Thera schreef op 13-06-2025 om 21:36:
[..]
Ik ben hier benieuwd naar. Ze zeggen wel eens dat zo'n soort relatie als het andersom is, als het de man betreft, dat het dan heel moeilijk is voor de vrouw om te stoppen want het voelt alsof de man eigenlijk zo hulpeloos is als een kind en het het moedergevoel is dat er bij komt kijken. Hoe is dat bij jou? Als ik naar mezelf kijk, dan denk ik daar zit wel wat in, degene waarmee je zo'n hechte band hebt, als die in je ogen eigenlijk even hulpeloos blijkt als een kind, roept dat misschien wel iets vergelijkbaars als moederliefde op.
Er is trouwens ook een theorie van Sam Vaknin dat de problematische persoon het er om doet. In deze zin: zo'n persoon zou zelf zich niet als zelfstandig persoon hebben kunnen losmaken van de eigen moeder. Zoekt dan iemand uit die eerst geïdealiseerd wordt, om er dan mee te breken, zodat alsnog het losmaken van de moeder nagebootst wordt. Beetje vergezocht misschien. En dan nogal tragisch als dat dan nog weer niet lukt. Wat een ellende dan alles bij elkaar.
Maar zelf denk ik, het was het niet alleen bij mij. De liefde was niet alleen dat wat opgeroepen werd door dat hulpeloze van de problematische persoon. Hij was ook een echt heel leuk persoon. Daar dacht ik laatst over na, over dat ik achteraf weet dat hij mij heel erg nodig had. Maar dat ik hem ook nodig had. Maar dat ik niet op hem kon bouwen eigenlijk en dat ook al wel in een vroeg stadium voelde. Het dan maar wegcijferen dat je zelf die behoefte ook hebt dat je gezien wil worden door de ander en op de ander kunt leunen, dat is eigenlijk iets heel verdrietigs.
Wat heb je dit treffend opgeschreven, heel herkenbaar!
Thera schreef op 13-06-2025 om 21:36:
[..]
Ik ben hier benieuwd naar. Ze zeggen wel eens dat zo'n soort relatie als het andersom is, als het de man betreft, dat het dan heel moeilijk is voor de vrouw om te stoppen want het voelt alsof de man eigenlijk zo hulpeloos is als een kind en het het moedergevoel is dat er bij komt kijken. Hoe is dat bij jou? Als ik naar mezelf kijk, dan denk ik daar zit wel wat in, degene waarmee je zo'n hechte band hebt, als die in je ogen eigenlijk even hulpeloos blijkt als een kind, roept dat misschien wel iets vergelijkbaars als moederliefde op.
Er is trouwens ook een theorie van Sam Vaknin dat de problematische persoon het er om doet. In deze zin: zo'n persoon zou zelf zich niet als zelfstandig persoon hebben kunnen losmaken van de eigen moeder. Zoekt dan iemand uit die eerst geïdealiseerd wordt, om er dan mee te breken, zodat alsnog het losmaken van de moeder nagebootst wordt. Beetje vergezocht misschien. En dan nogal tragisch als dat dan nog weer niet lukt. Wat een ellende dan alles bij elkaar.
Maar zelf denk ik, het was het niet alleen bij mij. De liefde was niet alleen dat wat opgeroepen werd door dat hulpeloze van de problematische persoon. Hij was ook een echt heel leuk persoon. Daar dacht ik laatst over na, over dat ik achteraf weet dat hij mij heel erg nodig had. Maar dat ik hem ook nodig had. Maar dat ik niet op hem kon bouwen eigenlijk en dat ook al wel in een vroeg stadium voelde. Het dan maar wegcijferen dat je zelf die behoefte ook hebt dat je gezien wil worden door de ander en op de ander kunt leunen, dat is eigenlijk iets heel verdrietigs.
Ja ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het is iets waar ik nog wel eens op vast loop en het antwoord nog niet op gevonden heb. Waarom ik toch in hemelsnaam zo above and beyond ga voor haar elke keer, terwijl ik het minimale terug krijg. Terwijl ze voor elke willekeurige dorpsgek in principe meer moeite doet voor mij en ik daar dan 10000% inzet tegenover zet.
Misschien is het dat ik haar hier niet in herken? Dat ik weet dat ze in de shit zit en weet dat ze zonder die shit zo leuk is? Ik weet het niet. Maar, wat ik wel weet, het moet stoppen. Want anders laat ik haar daar altijd maar misbruik van maken. Ik hoop dat dat makkelijker wordt als straks de afstand qua wonen daar is. Dan is het wat makkelijker. Nu heb ik haar hier weer constant lopen "Je bent de liefde van mijn leven, ik wil je niet kwijt, je bent mijn wereld". In mijn hoofd weet ik echt wel dat dat niet waar is. Maar het maakt het wel verdomde lastig. En ik kan wel zeggen: Dat moet je niet meer zeggen. Dat heb ik ook al een aantal keren gedaan. Maar het helpt niet.
Wel een goed teken als je zin hebt in meer rust. Het kan namelijk ook verslavend deze dynamieken, in die zin dat het gewoon veel te saai lijkt als het er niet meer is. Dat iemands gestel daarop afgesteld raakt. Niet dat het om die reden zo uitgelokt is natuurlijk.
Thera schreef op 16-06-2025 om 18:34:
Wel een goed teken als je zin hebt in meer rust. Het kan namelijk ook verslavend deze dynamieken, in die zin dat het gewoon veel te saai lijkt als het er niet meer is. Dat iemands gestel daarop afgesteld raakt. Niet dat het om die reden zo uitgelokt is natuurlijk.
Nee dat is het niet. Ik kan dit echt missen als kiespijn in die zin. Het is echt meer dat ik haar anders ken dan dit ofzo? Naja. Wat afstand in die zin zal me goed doen.
Ik denk wel dat het vanuit haar een soort van verslaving is ja. Zoals afgelopen zaterdag als ze dan met de meiden op pad is en bij een vriendin slaapt. Dan krijg ik om 21:50 een bericht hoe het gaat en om 22:08 en telefoontje, waarom ik niet reageer.
Heel gek. Ik kan dat allemaal slecht plaatsen. Maar misschien is dat die controle ofzo?
Elpisto schreef op 16-06-2025 om 18:51:
[..]
Ik denk wel dat het vanuit haar een soort van verslaving is ja. Zoals afgelopen zaterdag als ze dan met de meiden op pad is en bij een vriendin slaapt. Dan krijg ik om 21:50 een bericht hoe het gaat en om 22:08 en telefoontje, waarom ik niet reageer.
Ik denk, klinkt hard om te zeggen, maar dat je haar meer moet vergelijken met een kleuter. Die kan ook onverklaarbaar gedrag hebben wat af hangt van hoe die kleuter zich op dat moment voelt. Hoe het zich voelt, zo ervaart het de wereld. En dat kan een half uur later weer totaal anders zijn.
Waarschijnlijk ervaart zij jou nu op een andere manier dan waarop zij jou ervaart in een ander bui. Maar dan is ze eigenlijk bezig met het plaatje in haar hoofd dat ze op dit moment van jou heeft. Daar houdt ze nu veel van. Helaas kan soms zomaar dat plaatje in haar hoofd veranderen en daar doe je dan vrij weinig aan.