De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
'Het is echt alsof al het verstand compleet foetsie is.'Bij dit deel van het verhaal denk ik aan wat homeguy schreef: heeft deze mevrouw niet gewoon professionele hulp nodig? Als ze dat al zou willen. Wat is jouw inschatting, is dit gedrag iets wat er eigenlijk altijd al in zat of is het echt een plotselinge, onverklaarbare gedragsverandering?
Tegenover je kinderen zou ik zoeken naar een simpele formulering, iets als: mamma weet even niet wat ze wil met haar leven en dat zoekt ze nu uit. Of zoiets. Je kunt ook daaraan toevoegen: het kan zijn dat mamma niet wil scheiden, maar misschien wil pappa dat dan wel, als dat beter is voor ons allemaal. Of: pappa en mamma hebben het nu even moeilijk, niet met jullie, maar met elkaar. Iets wat je kunt herhalen
Kersje schreef op 26-05-2025 om 18:17:
[..]
Nog gecondoleerd Thera.
Ben jij gelovig Thera, en dat bedoel ik niet in negatieve zin? Zo ja, dan begrijp ik jouw post namelijk.
Als ‘niet gelovig’ zijnde persoon vind ik namelijk wel wat van vetgedrukte zinnen, namelijk, dat niemand onmachtig is als het gaat om hun acties en keuzes in het leven!
Ik heb al veel van Elpisto gelezen hier en gun hem eindelijk zijn rust, zonder haar, met zijn kinderen. Zijn ex heeft vele egoïstische keuzes gemaakt en blijft daar blijkbaar mee doorgaan, zelfs ten kosten van hun kinderen. Soms hebben mensen, naast hun goede en lieve kanten, ook simpelweg k.karaktereigenschappen, maar heeft dat niets met onmacht (of hoe je het ook wilt noemen) te maken.
Elpisto zal vast, nu hij op de hele relatie kan terugkijken, herkennen dat dit er al die tijd al heeft ingezeten, maar hij dit altijd met de mantel der liefde heeft bedekt. Gelukkig heeft hij, door alle gebeurtenissen, inmiddels zijn grenzen kenbaar gemaakt en getrokken. Fijn dat de kinderen hem hebben als stabiele ouder, maar neemt niet weg dat het erg verdrietig is.
Ja dat weet ik dus niet.
Ik moet je wel eerlijk bekennen dat hoe ze nu met de kinderen om gaat al een maand of 8/9 lang, dat ik je dat niet van te voren had kunnen voorspellen. Het was echt kinderen op plek 1-20 en daarna kwam ze zelf pas. Tuurlijk hebben we wel eens onze dingetjes gehad, maar zo heftig heeft het zich, op de vorige affaire na, nooit laten zien.
Al moet ik wel zeggen: Ik weet inmiddels dat er ook in die periode een heleboel zaken zijn geweest waarover ze niet helemaal eerlijk is geweest, of gewoon ronduit over gelogen heeft. Dus in die zin:Ja, dat heeft er dus blijkbaar altijd wel in gezeten.
tsjor schreef op 27-05-2025 om 09:36:
'Het is echt alsof al het verstand compleet foetsie is.'Bij dit deel van het verhaal denk ik aan wat homeguy schreef: heeft deze mevrouw niet gewoon professionele hulp nodig? Als ze dat al zou willen. Wat is jouw inschatting, is dit gedrag iets wat er eigenlijk altijd al in zat of is het echt een plotselinge, onverklaarbare gedragsverandering?
Tegenover je kinderen zou ik zoeken naar een simpele formulering, iets als: mamma weet even niet wat ze wil met haar leven en dat zoekt ze nu uit. Of zoiets. Je kunt ook daaraan toevoegen: het kan zijn dat mamma niet wil scheiden, maar misschien wil pappa dat dan wel, als dat beter is voor ons allemaal. Of: pappa en mamma hebben het nu even moeilijk, niet met jullie, maar met elkaar. Iets wat je kunt herhalen
Ik denk dat het er altijd wel in gezeten heeft, maar omdat ik niet zo heel erg moeilijk ben en haar altijd haar ding heb laten doen, kwam het nooit zo tot uiting denk ik.
Ze is, los van de problemen die ze heeft, ook heel beïnvloedbaar. Heel erg afhankelijk van wie er bij haar is of wie ze om raad vraagt. Dat is altijd al zo geweest. Ze is eigenlijk heel eenzaam en onzeker over zichzelf. Ik weet nog dat ze terug komen wou na 3 dagen en helemaal in paniek was. Toen ging ze met nieuwe vriend naar een medium en daarna was het: Ja ik zie het allemaal heel helder.
Het is een poppenkast die ze in stand houd, om wat voor reden dan ook. t/m november riep ze tegen iedereen die het horen wou: Het gaat zo goed met me , eindelijk rust, lulverhalen over hoe zon klootzak ik was. Om 3 dagen later aan de lijn te hangen, huilend, in de ziektewet. Dus ja.
Hulp is ze zeker nodig. Maar die gaat ze nooit zelf zoeken, vanuit oprechtheid. Echt niet.
Thera schreef op 26-05-2025 om 18:33:
Ik ben gelovig. Maar los daarvan, Iemand die minimaal heel veel lijkt op iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis onmachtig noemen is niet om het minder erg te maken. Ook is het niet om te zeggen dat alle mensen van nature onmachtig zijn (dat doet je misschien vragen naar gelovig zijn?). Persoonlijkheidsstoornissen worden wel de meest tragische stoornissen genoemd omdat het zit in dat wat ons mens maakt, het een persoon kunnen zijn. Een narcist kan zich niet verhouden tot andere personen en ook niet tot de eigen persoon. Het is heel eenzaam voor de persoon zelf. Los ervan dat het vreselijk schadelijk is voor de omgeving.
Ja, zo iemand is verantwoordelijk. Het gaat mij meer om het besef dat het niet zomaar mensen zijn met een wat akelige persoonlijkheid.
Ja ik ben het met jou eens. Mijn ex had de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis. En dat was niet zo maar 'iemand met een slecht karakter'. Ik zag een getormenteerde ziel die in een soort kooi gevangen zat. Het trieste was dat hij af en toe kon zien dat hij dat zat maar er niet uit kon komen omdat de kooi gegroeid was tot een groot deel van zijn persoonlijkheid waar hij vaak op terug viel in contact met anderen. Te vaak blijft de omgeving van mensen met sterk narcistisch gedrag hangen in boosheid en veroordeling. Ik zeg niet dat je maar met je moet laten doen, je moet sterke grenzen stellen maar als iemand echt npd heeft is het raadzaam niet te blijven hangen in die veroordeling, want dat maakt je onderdeel van de dynamiek.
Dit is natuurlijk wat off topic, Elpisto-vrouw heeft geen diagnose. Evengoed kan zij gevangen zijn in een construct dat haar eigen handelen ten opzichte van anderen niet voelbaar maakt voor haarzelf. Heel erg naar voor Elpisto en kinderen en ferme grenzen en grey rock is aan te raden. Maar het betekent nog niet dat zij een slecht mens is.
MRI schreef op 27-05-2025 om 11:04:
[..]
Ja ik ben het met jou eens. Mijn ex had de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis. En dat was niet zo maar 'iemand met een slecht karakter'. Ik zag een getormenteerde ziel die in een soort kooi gevangen zat. Het trieste was dat hij af en toe kon zien dat hij dat zat maar er niet uit kon komen omdat de kooi gegroeid was tot een groot deel van zijn persoonlijkheid waar hij vaak op terug viel in contact met anderen. Te vaak blijft de omgeving van mensen met sterk narcistisch gedrag hangen in boosheid en veroordeling. Ik zeg niet dat je maar met je moet laten doen, je moet sterke grenzen stellen maar als iemand echt npd heeft is het raadzaam niet te blijven hangen in die veroordeling, want dat maakt je onderdeel van de dynamiek.
Dit is natuurlijk wat off topic, Elpisto-vrouw heeft geen diagnose. Evengoed kan zij gevangen zijn in een construct dat haar eigen handelen ten opzichte van anderen niet voelbaar maakt voor haarzelf. Heel erg naar voor Elpisto en kinderen en ferme grenzen en grey rock is aan te raden. Maar het betekent nog niet dat zij een slecht mens is.
Heel herkenbaar, het zwartgedrukte. Al vraag ik me wel af of het oprecht iets is wat ze bij vlagen wel in ziet, of dat het meer een " ik moet nu even erkennen dat het niet zo handig is, anders krijg ik mijn zin niet" is.
Ik neig zelf eigenlijk wel meer naar dat tweede. Zij staat ergens halverwege december huilend en gierend in mijn blokhut, niet meer willen leven. Totaal buiten zinnen. Het heeft me 3 uur gekost om haar enigzins weer rustig te krijgen. Volgens haar omdat ze zo bang was voor die gozer en noem het maar op. Om vervolgens 3 dagen later weer bij hem te zitten. Dus ja, of ze echt in de gaten heeft hoe en wat. Dunno.
Het is ook echt geen slecht mens. Ik heb het al eens eerder gezegd volgens mij: Als we 14 jaar als periode nemen, dan was ze 95% van de tijd mijn beste maatje, zelfde interesse, nooit een dag stil op de bank, fijne moeder, liefhebbende vrouw. Tuurlijk wel wat opvallende zaken, constant bevestiging nodig hebben in de vorm van 10 keer per dag vragen of ik haar aantrekkelijk vind, of ik niet een ander wil, of ze wel een goede moeder is. Dat viel altijd wel op. Maar los van dat: Topwijf. Maar dat is natuurlijk de illusie die ze creëren, want ik weet inmiddels dat er gedurende die periode dat ze die 95% was, ook heel veel gelogen heeft, om zelf goed van een verhaal af te komen zeg maar. En dat gaf mij wel het inzicht dat dit, in die zin, niet aan mij gelegen heeft.
Weet je, ik heb haar altijd overal in bij gestaan. Met raad en daad. Ze is altijd wel al wat labiel geweest als in: Ze werd snel van haar voeten geblazen in die zin. Ik heb zelf veel eerder in de gaten gehad dat ze van die ex zo'n trauma opgelopen heeft. Maar dat is klaar.
Elpisto schreef op 27-05-2025 om 11:19:
[..]
Heel herkenbaar, het zwartgedrukte. Al vraag ik me wel af of het oprecht iets is wat ze bij vlagen wel in ziet, of dat het meer een " ik moet nu even erkennen dat het niet zo handig is, anders krijg ik mijn zin niet" is.
Ik neig zelf eigenlijk wel meer naar dat tweede. Zij staat ergens halverwege december huilend en gierend in mijn blokhut, niet meer willen leven. Totaal buiten zinnen. Het heeft me 3 uur gekost om haar enigzins weer rustig te krijgen. Volgens haar omdat ze zo bang was voor die gozer en noem het maar op. Om vervolgens 3 dagen later weer bij hem te zitten. Dus ja, of ze echt in de gaten heeft hoe en wat. Dunno.
Het is ook echt geen slecht mens. Ik heb het al eens eerder gezegd volgens mij: Als we 14 jaar als periode nemen, dan was ze 95% van de tijd mijn beste maatje, zelfde interesse, nooit een dag stil op de bank, fijne moeder, liefhebbende vrouw. Tuurlijk wel wat opvallende zaken, constant bevestiging nodig hebben in de vorm van 10 keer per dag vragen of ik haar aantrekkelijk vind, of ik niet een ander wil, of ze wel een goede moeder is. Dat viel altijd wel op. Maar los van dat: Topwijf. Maar dat is natuurlijk de illusie die ze creëren, want ik weet inmiddels dat er gedurende die periode dat ze die 95% was, ook heel veel gelogen heeft, om zelf goed van een verhaal af te komen zeg maar. En dat gaf mij wel het inzicht dat dit, in die zin, niet aan mij gelegen heeft.
Weet je, ik heb haar altijd overal in bij gestaan. Met raad en daad. Ze is altijd wel al wat labiel geweest als in: Ze werd snel van haar voeten geblazen in die zin. Ik heb zelf veel eerder in de gaten gehad dat ze van die ex zo'n trauma opgelopen heeft. Maar dat is klaar.
Ja dat is vaak het moeilijke: als iemand helemaal een slecht mens is, is het makkelijker een grens te stellen. Je wilt mensen, en zeker je geliefde ook het voordeel van de twijfel gunnen. Maar als je dat te lang blijft doen (zoals ik) of in weerwil van je eigen kwetsing door die persoon kom je in iets toxisch terecht. Daar kan je niets aan doen, met sommige mensen kun je nu eenmaal niet gezond omgaan, dat staat hun persoonlijkheidsstructuur niet toe. Drie uur met haar bezig moeten zijn, terwijl het al uit is en zij een andere minnaar heeft is daar een voorbeeld van. Crazy natuurlijk, maar lief en begrijpelijk van jouw kant. Tja de vraag is in hoeverre de keuzemogelijkheid die meer gezonde mensen hebben, gelden voor mensen met npd. (wat bij jouw vrouw niet vastgesteld is natuurlijk). Ik denk dat het ziekelijke er juist in zit, dat ze op bepaalde momenten niet anders kunnen dan een uitweg zien in liegen en manipuleren. Ontslaat dat anderen van het recht daarvan te balen en kwaad op te zijn? Nee, natuurlijk niet. Ik vind het zelf nog steeds een hele lastige: kwetsing ervaren maar tegelijkertijd zien dat die ander een getormenteerde ziel is en daarom er niet echt kwaad om kunnen worden. Maar goed dat gaat over mijn ex, daar heb ik geen kinderen mee en daarom is het een heel ander verhaal. Ik hoop voor jou dat zaken snel en voor jou en de kinderen deugdelijk geregeld zijn.
MRI schreef op 27-05-2025 om 11:40:
[..]
Ja dat is vaak het moeilijke: als iemand helemaal een slecht mens is, is het makkelijker een grens te stellen. Je wilt mensen, en zeker je geliefde ook het voordeel van de twijfel gunnen. Maar als je dat te lang blijft doen (zoals ik) of in weerwil van je eigen kwetsing door die persoon kom je in iets toxisch terecht. Daar kan je niets aan doen, met sommige mensen kun je nu eenmaal niet gezond omgaan, dat staat hun persoonlijkheidsstructuur niet toe. Drie uur met haar bezig moeten zijn, terwijl het al uit is en zij een andere minnaar heeft is daar een voorbeeld van. Crazy natuurlijk, maar lief en begrijpelijk van jouw kant. Tja de vraag is in hoeverre de keuzemogelijkheid die meer gezonde mensen hebben, gelden voor mensen met npd. (wat bij jouw vrouw niet vastgesteld is natuurlijk). Ik denk dat het ziekelijke er juist in zit, dat ze op bepaalde momenten niet anders kunnen dan een uitweg zien in liegen en manipuleren. Ontslaat dat anderen van het recht daarvan te balen en kwaad op te zijn? Nee, natuurlijk niet. Ik vind het zelf nog steeds een hele lastige: kwetsing ervaren maar tegelijkertijd zien dat die ander een getormenteerde ziel is en daarom er niet echt kwaad om kunnen worden. Maar goed dat gaat over mijn ex, daar heb ik geen kinderen mee en daarom is het een heel ander verhaal. Ik hoop voor jou dat zaken snel en voor jou en de kinderen deugdelijk geregeld zijn.
Sterker nog: Dat was op een moment dat ze probeerde me terug te krijgen en al weer een paar dagen bij mij in huis zat en weer riep dat ik haar grote liefde was....
De kwaadheid ben ik op zich wel kwijt. Soms kan ik wel echt pissig worden als er weer gedoe is omdat ze de kinderen weer eens ergens in vergeet, maar voor mezelf ben ik alle kwaadheid wel kwijt. Ik voel niks meer bij haar. Geen warme gevoelens, geen spijt, geen verdriet. Als ik al wat voel, is het een vleug van medelijden. En ook dat wordt steeds minder.
In principe hebben we alles al goed geregeld en ligt alles vast. De woning zal als het goed is binnen 2 week volgen en dan is de rust, in die zin, terug.
Elpisto schreef op 27-05-2025 om 09:30:
[..]
Ik beweer heel stellig dat ze liegt. Of jullie daar dan in mee willen gaan of niet, maakt niet zo heel veel uit. Uiteindelijk is dit ook mijn verhaal en hoe ik het ervaar.
Ik ben natuurlijk net zo goed niet heilig. Ik heb ook net zo goed fouten gemaakt in onze relatie. Maar dat gaat niet verder dan dingen die in de meeste relaties wel gebeuren. Af en toe even niet op dezelfde pagina zitten, dat soort zaken.
Ik heb vanaf Affaire nummer 1 wel altijd het belang van mijn kinderen voor die van mezelf gesteld en gezorgd dat ik er richting hun geen loyaliteitsconflict van zou maken. Dat ex dat wel vanaf het begin gedaan heeft, terwijl zij 2 keer vreemd ging, zegt alles wat je over haar moet weten. En dat is inderdaad die 5%. Die nu hoogtijdagen viert.
Ik twijfel er helemaal niet aan dat ze liegt als jij dat zegt, ik verbaas me alleen over het feit dan mensen, niet alleen MamaE, hier op het forum uitspraken doen over jouw ex alsof ze er zelf bij waren en haar kennen.
Het is de weken aftellen inmiddels. Ik heb zojuist de bindende offerte van de hypotheek ondertekend en als het goed is krijgt ex-vrouw halverwege juli de sleutels van haar woning. Dat zou betekenen dat er eindelijk weer terug rust in huis is.
Dat is ook hard nodig, want er is weer veel gebeurd. Het zal jullie allemaal niet verbazen, het is weer over tussen ex en die fijne vent. Daar ging wel weer gigantisch drama aan voor af. Ik ga dit weer even van me afschrijven, want ik merk dat ik er redelijk hoog over in mijn emotie zit.
Ex had weer van alles tegen mijn oudste geroepen. Dat ik een dronkenlap was, dat ze jeugdzorg er bij wou halen, dat ik de schuldige was dat ze haar ouders niet meer zag en zo waren er nog wat zaken. En waarvoor? Enkel omdat ik besloten heb 2 week geleden om gewoon niet meer gezellig met haar te doen. Ik gaf enkel nog antwoord op vragen die ze stelde en dat was dat. En dat kon ze niet handelen.
Maar goed toen ik thuis kwam ben ik wel echt even heel duidelijk tegen haar geweest. Notabene door haar vorige affaire is ze het contact met haar ouders verloren. Contact waar ik destijds ook nog moeite voor gedaan heb om het te herstellen. En dan wil ze het nu in mijn schoenen schuiven? Ik heb dus wel gewoon goed contact met haar ouders.
Goed, dat ging wat heen en weer. En toen kon ik het niet laten. Je kunt wel alles en iedereen voor de gek blijven houden en net doen alsof het allemaal goed gaat, maar ik ken je en zie echt wel dat het niet goed gaat. Ik zie ook die 2 lege pakjes paracetamols per week (100 stuks). Toen brak ze. Ik was de grote liefde van haar leven, ik was alles voor haar. Ik zeg kom op zeg, dat gooi je dan allemaal weg voor een of andere gek? Waarop ze haar welbekende " ik weet het ook niet" weer eens er in gooide.
Afijn, lang verhaal kort gemaakt: Volgende dag kom ik van sporten weer en staat ze totaal in paniek in huis. Ik zeg wat is er aan de hand? Lang verhaal kort: Ze zou zondag weer naar vriendje, maar had daar absoluut geen zin meer in. Nou daar ging hij niet helemaal mee akkoord. Dus boos. Toen is ze er de dag erna heen gegaan terwijl hij op zijn werk was en heeft ze haar laatste spullen er weg gehaald en sleutels laten liggen.
Dat vond die nog minder leuk. Ze moest maar langskomen. Ik zie niet helemaal in waarom ze dat gedaan heeft, maar goed. Ze is langs geweest, ze heeft hem duidelijk gemaakt dat ze niks meer met hem te maken wil hebben en dat was dat. Dacht ze. Hij had namelijk stiekem zijn sleutels weer in haar jas gestopt. En nu komen we op waarom ze zo in paniek was: Hij had gezegd dat die er aan kwam om zijn sleutels op te halen. Met dat ze dat zegt, staat hij ook al voor de deur. Of ik me er niet mee wou bemoeien. Dus snel kids naar boven gebracht terwijl hij agressief en schreeuwend voor mijn huis stond. Ik snel naar beneden gereden weer, maar toen sprong dat mietje al weer snel in zijn auto.
Maar nu komt het: Hij had dus blijkbaar in de verhuizing van mijn ex in November, een schilderij met afdrukken van de babyvoetjes van mijn kinderen achter gehouden. En hij belde al terug rijdend naar huis op dat die dat wel even weg zou gooien. Dus ex hem ge-appt: Je zet het maar buiten neer dan haal ik het op. Maar dat weigerde hij, hij zou het direct weg gooien. Dus dat is het moment dat ik me hier voor het eerst in 1 jaar tijd mee bemoeid heb: Je appt nog een keer dat die het buiten neer legt, anders kom ik het halen. Zelfde antwoord. Prima, dan wil ik nu graag zijn adres.
Afijn, eindconclusie: Ik heb het schilderij terug.
Maar wat weer een poppenkast. Ex wil in elk geval nu oprecht met zichzelf aan de slag, als we haar woorden kunnen geloven. Heeft via het werk maatschappelijk werk ingeschakeld en een afspraak bij een psycholoog gemaakt. Want, om haar woorden te blijven, ze snapt niet waarom ze mij bepaalde zaken zo zwaar na draagt, terwijl ik verreweg de beste ben die ze ooit als vriend gehad heeft. Dat allerlei idioten haar maar als stront mogen behandelen en ze toch terug blijft gaan, maar dat ik bij wijze van al fout ben als ik de auto niet goed parkeer.
Het kan me allemaal niet zo heel veel meer schelen, dat moet ze vooral voor zichzelf doen. Heb ik ook tegen haar gezegd: Voor mij kan het echt niet naast elkaar bestaan, tegen mij zeggen dat ik de liefde van je leven ben, dat ik alles voor je ben, om vervolgens een of andere totale gek in een paar maand alles kapot te laten maken. Maar dan is het: Ja dat weet ik ook niet, dat wil ik uit zoeken.
Pff, ik ben fysiek gewoon moe van dit alles. Tjonge jonge.
Wat een afschuwelijk verhaal weer. Afstand nemen is bij zulke mensen de enige mogelijkheid. Laat haar los. Dat kan nu bijna.
Wat een klote situatie elPisto, wel mooi dat hypotheek rond is! Dat moet toch een opluchting zijn dat er licht aan het eind vd tunnel is hopelijk is dit laatste stukje niet zo hobbelig. En respect dat je je in gehouden hebt met die man zou me zo kunnen voorstellen dat alle opgekropte woede eruit zou komen als die voor mn huis zou staan te schreeuwen.
Wat fijn dat het einde van "samenwonen" in zicht is. Hoe komt ze aan die woning?. Niet zomaar 123 te krijgen toch. Blijft bizar hoe sommige mensen zijn met hun gedrag.
wat goed van je dat je haar “je bent de liefde van mijn leven” nu van je af kunt laten glijden. Hopelijk heb je het ergste achter de rug als de huisvesting uit elkaar is.
Dat onverschillig aandoend ‘niet weten’ waarom ze dit doet is misschien wel het ergste.
Als het haar opzet zou zijn je ermee te kwetsen en als je er vanuit zou kunnen gaan dat ze je haat, dan is het makkelijker.
Als ze zegt dat je de liefde van haar leven bent, heeft dat er denk ik mee te maken dat ze weet en voelt dat jij de enige was die echt van haar hield.
Ik vind het aangrijpend omdat jij zoveel hebt moeten dragen en nu zo getergd wordt. Loslaten moet wel, maar het is te simpel als oplossing. Ik denk dat het heel zwaar is ook omdat jullie nog jonge kinderen hebben.
Als zij breekt en als jij dan indringend vraagt waarom zij je zo behandelt als je toch de liefde van haar leven bent, dan verwacht je (terecht) dat zij jou nu kan helpen. Maar zij beantwoordt je noodkreet met een piepje die niet over jou maar over haar gaat.