De mindere kant van een huwelijk: Het eind

MamaE schreef op 26-05-2025 om 13:32:

Ik denk dat het goed is als je vrouw gewoon op een camping blijft voorlopig. Jullie moeten loskomen van elkaar en ze liegt en manipuleert je. Bij een fysieke scheiding kun je ook makkelijker en duidelijker afspraken maken over de kinderen. Wanneer zijn ze bij jou en wanneer bij haar. En als ze bij haar zijn, dan dient ze voor ze te zorgen en niet naar haar zoveelste nieuwe lover te gaan. Je vrouw lijkt bepaald niet stabiel. Dat is naar, voor haar en de kinderen, maar niet een probleem dat jij op moet lossen door telkens naar haar pijpen te dansen. Voor de kinderen lijkt het me ook niet goed als ze telkens weggaat en weer terugkomt. Onduidelijk en onveilig. Ze zegt dat ze nooit meer gaat en lover appt en ze gaat toch weer. Niet betrouwbaar. En ik zou mijn kinderen ook niet willen voorleven dat je zo met elkaar omgaat en ook niet dat je jezelf zo moet laten behandelen. Als zij terug wil komen, kan dat alleen als jij dat ook wil.

MamaE, ik ben niet van jou gewend dat je zulke conclusies trekt en heftige dingen zegt over iemand die je niet kent. Vergeet niet dat we het verhaal van één kant horen.

Niet dat ik hiermee beweer dat zij aardig overkomt op mij, maar ik vind je erg fel. 

Annaniem2023 schreef op 26-05-2025 om 16:45:

[..]

MamaE, ik ben niet van jou gewend dat je zulke conclusies trekt en heftige dingen zegt over iemand die je niet kent. Vergeet niet dat we het verhaal van één kant horen.

Niet dat ik hiermee beweer dat zij aardig overkomt op mij, maar ik vind je erg fel.

Mevrouw gaat weg en komt meerdere keren huilend terug. Zegt tegen de kinderen dat mama terugkomt om vervolgens een paar dagen later toch weer te vertrekken en even later toch weer huilend terug te komen. Daarmee toont deze vrouw zich een onbetrouwbare, onberekenbare en onveilige moeder. Kan er weinig anders van maken. Dat je meermaals vreemdgaat en wil scheiden tot daar aan toe, maar maak een keuze en sta daarvoor. Zeker als er jonge kinderen in het spel zijn. 

Ik wil absoluut niet beweren dat ik heilig en onfeilbaar ben als moeder, verre van zelfs. Maar dit gedrag kan gewoon niet tegenover je kinderen. Sowieso kun je geen beloftes doen over dat je 'niet meer weggaat', want in een relatie ben je nog altijd met twee. Zulke beslissingen neem je niet alleen en al helemaal niet in dergelijke situaties.

Thera schreef op 26-05-2025 om 17:05:

Het is erger dan dat ze manipuleert en liegt. En dat kun je gewoon opmaken uit wat Elpisto beschrijft. En het verhaal dat je van één kant gehoord hebt bestaat er uit dat Elpisto zegt dat ze voor 95 procent een fantastische vrouw is.

Ik ga alweer vertellen waar ik zo'n last van had in die tijd. Ja, het kan lijken alsof ik over man klaagde en hij over mij. Maar hij deed dat omdat hij zichzelf als god zag en hij de ellende van de weg die hij opging wel moest verklaren door mij slechte dingen toe te dichten. Als ik over hem klaagde (het voelde niet als klagen, maar kon er op lijken) was omdat ik vond dat het niet goed met hem ging. Dat er iets niet klopte en dat ik rouw voelde over het feit dat hij niet meer was zoals hij zou kunnen zijn. Ook al zouden we niet bij elkaar kunnen blijven, dan nog maakte ik mij zorgen over hem en hoopte ik dat anderen hem zouden kunnen helpen.

Dit verhaal is ook maar het verhaal van één kant. En toch niet. Want (sommigen hier weten het, maar het is een te bizar verhaal om hier zomaar te vertellen en ik heb het daarom nog niet gedaan), vijf weken geleden is hij overleden. Tien weken voor zijn overlijden hoorde hij pas dat hij ongeneeslijk ziek was. We zijn die tien weken samen geweest. Op de dag van het bericht van zijn ziekte is het op een heel bijzondere manier tot hem doorgedrongen dat hij dus geen god is en zag hij zijn leven in een film aan zich voorbij trekken. Hij zag ook zijn fouten. Wat mij erg verbaasde. En hij heeft heel veel vergeving gevraagd. Hij wist dus al die tijd wel heel vaag wat hij deed. Maar kwam er als persoon echt helemaal niet bij uit dat er de mogelijkheid was om anders te leven. Ik heb aan het ziekenhuis bed op een gegeven moment gezegd, weet je dat je eigenlijk in relaties was zoals een kleuter die speelt in een vuurwerkfabriek. En ik zei sorry voor de vergelijking. Maar hij knikte, het was zo zei hij. Hij had een last van zich af voelen vallen nu het niet meer om hem ging. Hij noemde het zelf zo dat hij zich een god voelde altijd.

Ik zie dit echt als een wonder, wat helaas echt heel vaak niet gebeurt.
Elpisto, wat ik naar jou nog wil zeggen nav hiervan. Nu pas kan ik echt rouw hebben over de periode waarin je op zo'n bizarre manier van elkaar verwijderd raakt en zelf verder moet om je kinderen en om jezelf. Dat is rouw over een persoon waar je van houdt en die zich van je verwijdert op een bizarre manier. En omdat die persoon onmachtig is en een gevangene van zichzelf, ben je zelf ook onmachtig. Het stuk van jezelf dat voor die persoon gestreden heeft, omdàt er ook veel goede dingen waren, dat moet je dan op dat moment dat je stopt met strijden ook achterlaten. Het valt niet mee. Maar voor je kinderen doe je het ontzettend goed.

Nog gecondoleerd Thera.

Ben jij gelovig Thera, en dat bedoel ik niet in negatieve zin? Zo ja, dan begrijp ik jouw post namelijk.

Als ‘niet gelovig’ zijnde persoon vind ik namelijk wel wat van vetgedrukte zinnen, namelijk, dat niemand onmachtig is als het gaat om hun acties en keuzes in het leven! 

Ik heb al veel van Elpisto gelezen hier en gun hem eindelijk zijn rust, zonder haar, met zijn kinderen. Zijn ex heeft vele egoïstische keuzes gemaakt en blijft daar blijkbaar mee doorgaan, zelfs ten kosten van hun kinderen. Soms hebben mensen, naast hun goede en lieve kanten, ook simpelweg k.karaktereigenschappen, maar heeft dat niets met onmacht (of hoe je het ook wilt noemen) te maken. 

Elpisto zal vast, nu hij op de hele relatie kan terugkijken, herkennen dat dit er al die tijd al heeft ingezeten, maar hij dit altijd met de mantel der liefde heeft bedekt. Gelukkig heeft hij, door alle gebeurtenissen, inmiddels zijn grenzen kenbaar gemaakt en getrokken. Fijn dat de kinderen hem hebben als stabiele ouder, maar neemt niet weg dat het erg verdrietig is.

Ik ben gelovig. Maar los daarvan, Iemand die minimaal heel veel lijkt op iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis onmachtig noemen is niet om het minder erg te maken. Ook is het niet om te zeggen dat alle mensen van nature onmachtig zijn (dat doet je misschien vragen naar gelovig zijn?). Persoonlijkheidsstoornissen worden wel de meest tragische stoornissen genoemd omdat het zit in dat wat ons mens maakt, het een persoon kunnen zijn. Een narcist kan zich niet verhouden tot andere personen en ook niet tot de eigen persoon. Het is heel eenzaam voor de persoon zelf. Los ervan dat het vreselijk schadelijk is voor de omgeving. 

Ja, zo iemand is verantwoordelijk. Het gaat mij meer om het besef dat het niet zomaar mensen zijn met een wat akelige persoonlijkheid. 

MamaE schreef op 26-05-2025 om 17:02:

[..]

Mevrouw gaat weg en komt meerdere keren huilend terug. Zegt tegen de kinderen dat mama terugkomt om vervolgens een paar dagen later toch weer te vertrekken en even later toch weer huilend terug te komen. Daarmee toont deze vrouw zich een onbetrouwbare, onberekenbare en onveilige moeder. Kan er weinig anders van maken. Dat je meermaals vreemdgaat en wil scheiden tot daar aan toe, maar maak een keuze en sta daarvoor. Zeker als er jonge kinderen in het spel zijn.

Ik wil absoluut niet beweren dat ik heilig en onfeilbaar ben als moeder, verre van zelfs. Maar dit gedrag kan gewoon niet tegenover je kinderen. Sowieso kun je geen beloftes doen over dat je 'niet meer weggaat', want in een relatie ben je nog altijd met twee. Zulke beslissingen neem je niet alleen en al helemaal niet in dergelijke situaties.

Volgens mij begrijp je niet wat ik bedoelde. Jij schrijft over die vrouw alsof je erbij bent geweest. Dat vind ik vreemd. Ik beweer dat we alleen de kant van Elpisto horen, jij ook. Jij beweert heel stellig dat ze liegt. Maarde waarheid ligt vak ergens in het midden en wij kunnen niet beoordelen of ze liegt. Jouw stelligheid verbaast me zo. 

En je tweede alinea: ik wilde helemaal niks over jouw opvoedstijl zeggen, uit wat jij erover schrijft met al je kwetsbaarheden kom je alleen maar over als een superlieve vrouw en moeder. 

Jeetje wat een verhaal... heeft de mevrouw in kwestie niet gewoon professionele hulp nodig? 

Kersje schreef op 26-05-2025 om 18:17:

[..]

Nog gecondoleerd Thera.

Ben jij gelovig Thera, en dat bedoel ik niet in negatieve zin? Zo ja, dan begrijp ik jouw post namelijk.

Als ‘niet gelovig’ zijnde persoon vind ik namelijk wel wat van vetgedrukte zinnen, namelijk, dat niemand onmachtig is als het gaat om hun acties en keuzes in het leven!

Ik heb al veel van Elpisto gelezen hier en gun hem eindelijk zijn rust, zonder haar, met zijn kinderen. Zijn ex heeft vele egoïstische keuzes gemaakt en blijft daar blijkbaar mee doorgaan, zelfs ten kosten van hun kinderen. Soms hebben mensen, naast hun goede en lieve kanten, ook simpelweg k.karaktereigenschappen, maar heeft dat niets met onmacht (of hoe je het ook wilt noemen) te maken.

Elpisto zal vast, nu hij op de hele relatie kan terugkijken, herkennen dat dit er al die tijd al heeft ingezeten, maar hij dit altijd met de mantel der liefde heeft bedekt. Gelukkig heeft hij, door alle gebeurtenissen, inmiddels zijn grenzen kenbaar gemaakt en getrokken. Fijn dat de kinderen hem hebben als stabiele ouder, maar neemt niet weg dat het erg verdrietig is.

Off topic. Ik doe mij stinkende best, met veel zelfreflectie, om een goed contact met mijn kinderen te hebben, maar het lukt niet. Ik ben blijkbaar onmachtig. Als je mij zegt dat mijn ex, die me jarenlang aan het lijntje heeft gehouden, onmachtig was, reageer ik net als jij. Hij had keuzes moeten maken!! Maar ja, als ik met al mijn zelfreflectie al onmachtig ben, dan zóu het kunnen dat ex het met zijn gebrek aan zelfreflectie misschien ook wel was.... Dat vind ik wel best moeilijk om toe te geven omdat het me zo enorm veel pijn heeft gedaan. 

In de woorden van de vader van mijn kinderen die, nog steeds volgens mijn verbazing inzicht kreeg aan het einde van zijn leven (waar hij trouwens zelf dankbaar voor was, hoe ziek hij ook was, hij zei dat hij gelukkig niet aan een auto ongeluk was overleden omdat hij dat dan niet had beleefd): Hij had wel een soort tekens gekregen dat hij zou moeten veranderen maar hij deed er niet iets mee. Dat nam hij zichzelf wel kwalijk. Maar het klonk alsof er soms wel vaag iets aan bewustzijn was van, het gaat niet goed, het moet anders met mij, maar dat er niet iets begon te dagen hòe dat dan zou moeten. Ik denk zelf dat het hele idee dat je dan schuld moet gaan bekennen een enorme blokkade is. En wat ik ook altijd denk, deze mensen hebben niet een persoon ontwikkeld. Ze zijn hun 'mooie' gevel. Ze hebben geen gevel, geen vernis, ze zijn het. Dan heb je ook geen alternatief om over te stappen. 

Hij zei verder over zichzelf dat hij als hij zoals hij nu was de persoon die hij vroeger was tegen zou komen, hij daar niets mee te maken zou willen hebben. Hij begon op te noemen wie hij allemaal schade had gedaan en kwam op bijna iedereen. Alleen één goede vriend niet. Die goede vriend daar kon hij altijd terecht, maar was beslist niet te manipuleren. Om nog even aan te duiden dat hij niet zomaar wat zei, hij zei dat zijn fout was met de kinderen dat hij wilde dat ze kopieën van hem zouden zijn en dat dat natuurlijk dom was en schade aan ze heeft gedaan. Dit zelfinzicht bleef. Het was een intelligente man. Waarmee ik duidelijk wil maken, hoe gehandicapt hij door zijn stoornis was als hij dit door de enorme schok van de naderende dood, wel kon bedenken. Die handicap dat vind ik dan het niet los kunnen komen van het jezelf altijd groot maken en daar het leven om laten draaien ten koste van alles.

Foutje

De praktijk is dat we een groot deel van ons leven en dagen onbewuste keuzes maken. We volgen onze patronen, wat ons is voorgeleefd, onze impulsen. Bewuste keuzes maken kost energie en zelfbewustzijn. Ik las: we krijgen allemaal in het leven meerdere momenten de keuze voorgelegd. Namelijk: loop ik er voor weg of ga ik het aan? Kies ik voor groei en zelfbewustzijn of kies ik voor de makkelijker weg? Pak ik regie of blijf ik slachtoffer? En dat is denk ik de verantwoordelijkheid die wij hebben en waarop we aanspreekbaar zijn. De vrouw van Elpisto heeft die keuzes ook gehad, maar helaas niet aangegrepen. En verwarrend dat het soms wel zo leek. En bijzonder aan het verhaal van Thera: die momenten krijgen we tot het laatst aan toe. 

'..... die momenten krijgen we tot het laatst aan toe.' Als we dat dan ook toelaten en accepteren. Thera is het gesprek aangegaan, met respect voor de ander. Dat maakt haar verhaal zo mooi. Enerzijds moet je duidelijk je grenzen trekken, anderzijds hoef je een ander niet vast te pinnen op het verleden. Sting zingt dat zo mooi: Let's not forget how fragile we are'. Maar dan kan het nog wel pijn doen als je ziet dat iemand de verkeerde afslag neemt en je het niet gekeerd krijgt. Boosheid of onverschilligheid ten opzichte van de ander kan ook een manier zijn om jezelf te beschermen tegen die pijn: het lukt niet om de ander te beschermen tegen zichzelf.