De mindere kant van een huwelijk: Het eind

Afspraak met de pscyholoog is geweest. Haar van tevoren sterkte gewenst natuurlijk en achteraf gevraagd hoe het was. Goed, hoofd zit vol. Wil je er over praten? Nee, is nu niet nodig. 

Ik denk dat het heel erg verstandig is dat ik zelf ook mijn afspraak krijg. Ik heb namelijk mijn eigen afspraak moeten afzeggen omdat mijn vrouw het niet fijn vond dat we dezelfde therapeut hebben. 

Marianne76 schreef op 01-09-2022 om 14:06:

Ik was ook altijd gesloopt na therapie. Alles moest eerst landen, en dat duurde soms wel een paar dagen.
Bovendien is therapie privé, ze hoeft er niet over te praten. Maar misschien wil ze het zelf wel.

Ik vind het ook prima dat ze er niet over wil praten hoor. Ik wil alleen dat ze weet dat het me interesseert, vandaar dat ik de vraag stelde. Toen de therapie afgelopen maandag vooral over haar ouders ging, wou ze wel praten. Vandaar. 

@max88 Ja ik vind het lastig. In principe is dit de verpleegkundige GGZ. Die gaat beoordelen of ze je kan helpen bij je problemen. Mijn vrouw werd voor onze problemen direct door verwezen. Dus ik vermoed dat ze dat bij mij ook zullen doen. Het enige probleem is, de normale route via een psycholoog heeft een gigantische wachttijd. Dat zou betekenen dat het nog weken duurt voordat ik wat kan bespreken. 

Max88 schreef op 01-09-2022 om 15:30:

[..]

Vraag of er evt een andere poh ggz is in de praktijk, soms is het een duobaan.

Of vraag aan de huisarts of er een andere instantie is, een coach, aangesloten of particulier.

Helaas, alle praktijken hier in de buurt schijnen dezelfde verpleegkundige ggz te delen. Er is dus geen andere mogelijkheid dan ofwel een wachtrij aan te gaan, of in overleg te gaan met mijn vrouw of ze het toch oke vind.

De zachte suggestie van mijn huisarts om dan maar niet te vertellen aan mijn vrouw dat ik toch gegaan ben, heb ik vriendelijk afgewezen. Ik ben niet van plan nu te beginnen met liegen. 

Mijn vrouw heeft de eerste sessie bij de psycholoog gehad. En me daar het een en ander over verteld. Zoals Max al aangaf is het redelijk onsamenhangend en zijn het meer flarden die ze verteld.

Uiteindelijk komt ze tot de conclusie, zoals ik het nu begrepen heb, dat ze me niet kwijt wil en dat ze heel veel van me houd, maar dat ze van me houd als haar beste maatje. En het gevoel wat daarnaast zou moeten zijn voor iemand die je man is, dat is er op dit moment niet. De conclusie is dat dit komt door de dingen die er voorgevallen zijn en de afgelopen 3 maand. Volgens haar hebben de afgelopen 3 maand er voor gezorgd dat ze een bepaalde muur opgetrokken heeft waar ik niet meer door heen kom.

Er is aangegeven dat we behoefte hebben aan een mediator. Om te kijken hoe we dit aan kunnen pakken om samen verder te gaan en als dat er niet meer in zit, hoe we het uit elkaar gaan trekken. Nou heb ik haar al een paar keer verzekerd dat ik absoluut niet een moeilijke ex ga lopen zijn, omdat ik vind dat dat echt geen recht doet aan wat we hadden. Dus dat we daar wel uit komen, dat komt wel goed.

Ja, wat moet je er van zeggen? Als het gevoel weg is, is het gevoel weg. Ik heb wel aangegeven dat het voor mij erg lastig is om dat gevoel weer terug te krijgen bij haar. Leuke dingen doen of een avondje samen plannen is iets waar ze door die muur nu absoluut geen zin heeft. Dan ga je dus niet verder dan wat bij elkaar op de bank zitten, een beetje lol maken zoals we altijd doen en dan op bed. En de rest van de dag zijn dan weer de dagelijkse beslommeringen. Dus laten we zeggen dat ik hier een hard hoofd in heb.

Ook gaf ze aan dat ze grenzen over ging. Een voorbeeld: Gisterochtend kreeg ik een kus op de wang. Dus ik vroeg: Goh, is dit nu wat we gaan doen? Van samen slapen, knuffelen, zoenen naar een kus op de wang? Oprechte vraag overigens. Omdat ik grenzen wil weten. Als zij van de een op andere dag beslist dat er verder geen intimiteit als dat kan zijn, dan moet ze dit aangeven. Ik voel dit niet aan. Afijn, zij gaf alsnog een kus en haalde dit later aan als een grens waar ze over heen ging. Naja, ik voelde hem al aankomen: Op vakantie hebben we, na dit hele gedoe, nog 2 keer sex gehad. Dus ik vroeg haar: Dat was ook een grens waar je over heen ging? Ja, kreeg ik als antwoord. Maar nu komt het: Ik heb zelf, op geen enkel moment, dat gevraagd of geïnitieerd. Zij was het die 2 keer vroeg of ik daar zin in had en toen ik 2 keer aan gaf dat ik dat wel had, trok ze me mee. 

Dit is een voorbeeld van zaken die ik als een soort van beschuldiging om de oren krijg, waar ik nu van denk: Als dat zo is, dan is mij dat niet aan te rekenen lijkt me? 

Afijn, ze gaf aan dat ze 3 maand geleden dus op dat punt gekomen is dat ze heel erg moest nadenken over ons. Die eerste 3/4 week hebben we die rust ook redelijk genomen. Wel zijn daar 2 keer een feestje geweest waar ze me met drank op echt heel erg slecht behandeld heeft. En ik ben daar 2 keer het gesprek over aangegaan. Dat ik aangegeven heb dat hoewel het dan wellicht niet goed zit tussen ons op dat moment, het haar niet het recht geeft om me op die manier te behandelen. Daar was ze het wel over eens en ze gaf aan dat ze dat niet bewust gedaan had. Nu vindt ze dat ik haar daar mee in een hoek drukte. Maar vooral de afgelopen 3 maand hebben er voor gezorgd dat haar muur heel hoog geworden is en dat het gevoel voor mij compleet gedoofd is. Nu heb ik daar niet direct op gereageerd, want ik vind dat iets voor bij de mediator. Maar hoe eerlijk of realistisch is dat als je van die 3 maand, na 3 week contact bent gaan zoeken met een ander en vanaf dat moment geen seconde meer in je relatie gestoken hebt en ik ook echt vanaf dat moment in de gaten had dat er meer aan de hand was. Wie heeft er dan voor gezorgd dat dat gevoel minder geworden is? Ik, die het niet los kon laten dat zijn vrouw 99% zeker een ander er op na hield of zij die vanaf dat moment geen interesse meer had en alle aandacht richtte op die man. Let wel, er was geen avond meer dat we nog lekker op de bank zaten omdat die telefoon haar beste vriend werd. Zelfs op de filmavondjes van onze zoon.

Tsja, ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Ik hoop voor haar dat het inderdaad zo is dat haar gevoel weg is en dat ze er straks niet te laat achter komt dat er toch invloeden zijn geweest, zoals het spannende leuke contact met een ander waar je niet de problemen mee hebt en die alle juiste dingen zegt, en dat ze zich dan begint af te vragen of dat wel zo is. Of het gevoel wel echt weg is, of dat het gevoel naar de achtergrond verdreven wordt door haar boosheid en het feit dat ze zich erg goed voelt bij het contact met een ander. Want eerlijk gezegd, ik ben wel klaar nu. Ik wil dat mediation traject wel in. Vooral omdat we, met een ander erbij, elkaar hopelijk goed de waarheid kunnen vertellen. Want ondanks dat ik van der hou, is zij ook echt niet schoon van blaam. Maar ik begin vanaf vandaag mijn zaakjes te regelen. Ik ga nu door. Ik wil niet langer hangen blijven in dit. Dit duurt al 3/4 maand en we komen niet verder. En ja, het is een stap dat ze naar de psycholoog is geweest. En ja, het is een stap dat ze mediation wil om te kijken wat we willen. Maar ik kan hier gewoon niet langer in mee gaan.

Het is verwarrend. Voor haar, omdat ze niet weet wat ze precies wil en voor mij omdat de signalen steeds anders zijn. Gister kwam ik thuis en wou ze dus geen kus geven ( om het eerdere genoemde grenzen). Oke, meer dan prima. Geen issue. Dus ik heb aangegeven: Misschien moeten we dat dan gewoon bij jou neer leggen. Jij bepaald wanneer je een kus wil, jij bepaald wanneer je knuffelen wilt. Ze wil nooit wat bepalen en laat alles altijd bij mij liggen, hoe ik haar ook aanspoor. Nou dat was goed. Dus ik zeg tegen haar: Laten we dan wel even duidelijk maken dat ik dan niet straks om de oren krijg dat ik geen moeite meer doe voor je. Nee dat was goed.

Dus wordt ze wakker vanmorgen, direct: Mag ik een knuffel? Ja tuurlijk, dat hoef je niet te vragen. Krijg ik ook direct een kus. Dus ik ga later na het werk en zeg een beetje ongemakkelijk: Nou, tot vanmiddag. Ze kijkt me aan en zegt: Ik wil wel een knuffel. Oke, kom ik naar je toe. Weer knuffel en kus.

Weet je, ik laat het allemaal maar een beetje over me heen komen. MIsschien is dat niet goed, want ik ga er best een beetje aan onderdoor. Maar op dit moment moet dit maar even wijken voor de (kleine) kans dat we nog stapjes gaan maken. 

Max88 schreef op 02-09-2022 om 09:12:

Wat een rotsituatie. Ik vind dat je, ondanks de onzekerheid en achtbaan waar je doorgaat, dat je je gedachtes ontzettend goed bij elkaar hebt..knap gedaan. Ik hoop dat je geduld wordt beloond en je anders zonder vechten uit elkaar kunt.

Ik moet zeggen dat ik natuurlijk wel mijn momenten heb waarin het gewoon minder gaat hoor. Zeker gisterochtend toen ze zich begon om te kleden. Dan bevangt het je, dat je nog steeds met bepaalde ogen naar haar kijkt en dat andersom niet zo meer is. Ook besloten dat ik pas naar bed kom als ze er in ligt, zodat ik dat soort dingen niet meer hoef te zien. Dat zonder vechten uit elkaar komt wel goed. Ik misgun haar niks en zij mij ook niet, lijkt het nu. 

Anna Cara schreef op 02-09-2022 om 09:57:

Hey, wat goed dat je alles bij haar laat. Ik herken wel het grenzen verhaal. Lastig. En al de argumenten van haar, zijn om haar eigen schuldgevoel minder te maken. Is een mechamisme. Fijn toch als je iemand schuld kan geven? Ze zal zelf ook denken waarom wilde ik vrijen als ik geen gevoel meer heb voor die lieve echtgenoot? Zo kan ze het voor zichzelf goedpraten. Als de therapeut goed is gaat ze steeds meer naar zichzelf kijken. En beter kunnen zeggen wat haar helpt.

maar ...

Geef aub ook ruimte voor jouw verdriet.

Xxx

Ik hoop inderdaad dat dat gebeurd. Want eerlijk: Haar acties zijn niet bepaald van iemand die als een zus/goede vriendin naar je kijkt. Maar misschien is ze er juist nu wel achter dat ze er wel zo in staat. Wel weet ik, dat als ze dat ophangt aan de afgelopen 3 maand, dat natuurlijk vooral komt door de vlucht die ze genomen heeft.

Ik heb ook echt wel ruimte voor mijn verdriet hoor. Maar de tranen er over, die er al 3 maand zijn, zijn wel klaar. Ik ben nu bezig met mijn zaken te regelen en dat is een verandering. Het is niet meer 3 maand aanmodderen, maar ik weet nu wat er speelt en wat ik daar zelf mee aan moet. Ik laat het inderdaad bij haar en mijn eigen troubles gooi ik er bij vrienden wel uit. 

zoals sommigen van jullie al terecht opmerkten, is het lastige er aan natuurlijk niet wat ze gedaan heeft. Maar het liegen er over. Je raakt je onbevangenheid kwijt en je kunt er vanuit gaan dat het altijd verder is gegaan dan ze zeggen. 

Ik was op een redelijke plek. Mijn vrouw zit in de knoop. Zoals gezegd, ligt het initiatief bij haar. Zij moet eerst boven water komen. Want ze zit onder water nu, dat is wel duidelijk. Wat dan niet helpt, is dat ik een lingeriepakje gevonden heb, die duidelijk gedragen en gewassen is. En laten we maar direct duidelijk zijn: ze heeft deze bij mij nog nooit aangehad.

Geconfronteerd. En dan krijg je een schrik reactie natuurlijk. En een lulverhaal dat ze die na haar verjaardag voor mij gekocht had. Let wel, er wD toen al geen sprake meer van intimiteit op die manier. Het feit dat hij gedragen is, zaten vlekken in op een plek waar je bij dragen vlekken verwacht, deed zoveel pijn. Maar volgens haar was dat van het passen. Naja, ik denk dat het wel duidelijk is dat het niet bij appjes gebleven is.

Wellicht dat het werkelijke verhaal bij therapie er nog een keer uit komt. Maar ik ga verder. Met war we mee bezig waren. Zorgen dat mijn kinderen nog een moeder hebben straks. Want zo diep lijkt ze te zitten. En dan komt ons samen later wel. Of niet. Maar ze moet zichzelf eerst terug vinden. En ze moet voelen wat ze gedaan heeft. Want echt spijt hebben van wat ze gedaan heeft, die realisatie lijkt er niet te zijn. 

Af en toe blijf ik dit gebruiken om mijn emotie wat van me af te praten. Ik heb en had veel aan jullie en jullie reacties.

Inmiddels is het rustig in huis. Sinds ik haar duidelijk gemaakt heb dat ik er voor haar ben en dat ze alle tijd moet nemen om er bovenop te komen, blijft het rustig. Praten over onze situatie doen we niet heel erg veel, daar is straks de afspraak bij de mediator voor. En laten we wel zijn, ze heeft erg veel aan haar hoofd en die 2 afspraken in de week trekken haar leeg. Tel daarbij op dat alles weer gewoon door gaat en ze weer werkt en de kids weer heeft en ik snap wel dat ze daardoor ons even achteruit zet.

Zelf ook gedaan trouwens. Ik probeer er zo veel mogelijk te zijn. Zondag was ze weer erg ontdaan, omdat haar moeder het hele vehaal bij haar broertje neer gelegd had. Daar was ze echt heel erg ontdaan van. Toen hebben we een avond gehad waar ze haar muur wat liet zakken en toch weer wat bevestiging zocht. Dingen als " Wat moet je toch met iemand die zo kapot is" of " Hoe kan dit me toch zo ineens raken". Het lastige voor mij is wel, dat 2 dagen later de sfeer vanuit haar weer erg lauw kan zijn. Maar, ik probeer me daar niet al teveel door te laten raken.

Het gaat dus. Stapje voor stapje met haar zelf. Gisteravond toch heel eventjes kort gepraat. Dan vraagt ze wat ik er van denk, hoe ik me over ons voel. En dan geef ik wel eerlijk aan hoe ik er in sta. Maar daar stop ik. Inmiddels zou ze een mediator zoeken, dat heeft ze nog niet gedaan. Maar gisteren gaf ze zelf weer aan dat ze daar mee aan de slag ging. Morgen heeft ze weer een afspraak bij de psycholoog, dus we zijn in een proces. 

Ja, dat is het eigenlijk een beetje. Ze is compleet de weg kwijt en dat gaat ineens niet meer over ons maar over haar ouders. Ze heeft aangegeven veel aan me te hebben dus dat is de reden dat ik er nog ben. Voor mezelf zou ik nu liever wat afstand houden. Maar ze is me nodig. En laten we wel zijn: Ik heb ooit getekend "in voor en tegenspoed" Dat die tegenspoed nu samen valt met een periode waarin we ineens heel slecht gaan, doet daar voor mij niks aan af. Mijn kindjes zijn hun moeder nodig. Ik ben haar als moeder nodig voor mijn kinderen. De rest is niet zo heel erg belangrijk. Ik ben 31. Zie er prima uit. Ik red me wel. Als het even kan, het liefst met haar. Maar dat moet van beide kanten komen.

In elk geval wil ik jullie wel echt heel erg bedanken. De verfrissende kijk die sommige mensen hier hebben gehad op de situatie heeft mij toch gesterkt in mijn keuze om voor nu al mijn sores weg te duwen voor mijn vrouw.