De mindere kant van een huwelijk: Het eind

Max88 schreef op 07-09-2022 om 13:53:

Ik vind het liefdevol klinken en daarmee hoopvol

Ik wil mezelf vooral in de spiegel kunnen blijven aan kijken. Vind ik dat we hier alles aan gedaan hebben? Nee, absoluut niet. De eerste keer dat we hebben moeten vechten voor onze relatie, ben ik in mezelf gaan keren en heb ik haar veel shit gegeven over mijn verdenkingen en is zij zichzelf gaan verliezen in het contact met een ander, waardoor er geen enkele aandacht meer was voor mij.

En tuurlijk komt deze beslissing voort uit liefde. Ik hou van der. Maar ik zie ook wel dat de vrouw die naast me zit, niet meer de vrouw is waar ik mee getrouwd ben. Die is in 3 maanden tijd volledig verdwenen. Daar ben ik mede verantwoordelijk voor geweest. Ik keur de vlucht niet goed, maar heb ook niet nagelaten om haar daar bijna elke dag shit over te geven vanaf het moment dat ik het vermoeden kreeg. En daar is ze nog veel meer over in de war geraakt.

Mijn eerste zorg is dat ze weer een moeder voor mijn kinderen is. Want ergens merk je ook daar aan dat het niet goed gaat. Kortaf, snel geïrriteerd. Daar moet ze snel boven op komen. Want de kinderen kunnen er niks aan doen en we kunnen ze de situatie ook niet uitleggen. Wel pak ik veel op, ik ga met ze naar de sporten, ik los ruzies op. 

Ik zelf ben over onze relatie niet erg hoopvol meer, maar je weet het niet. Misschien is het diepe dal waar ze in zit wel de grootste reden van het verdwijnen van haar gevoelens. En misschien is de liefde voor haar ex ineens in alle hevigheid aanwezig. Het zijn in elk geval zaken die buiten mijn macht liggen, om het maar zo te zeggen. Wel ben ik natuurlijk heel erg aan de slag gegaan met de zaken die ze wel aangegeven heeft. We hebben nog geen enkele keer ruzie gehad verder meer, ik ben 14 kilo afgevallen, verzorg mezelf beter. 

Het klinkt allemaal niet veel, maar het is het maximale wat ik nu voor haar kan doen. En dan hoop ik dat ze hier bovenop komt. 

Een week later. Misschien is het handig om wat week updates te geven. Anders wordt het gauw wat onoverzichtelijk allemaal.

Vorige week ging het eigenlijk vrij goed. Mijn vrouw begint zich iets meer open te stellen, de gesprekken verlopen redelijk harmonieus en ik heb het gevoel dat we elkaar begrijpen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik vorige week eigenlijk vanuit het niets berichten ( terwijl ze een slaapdienst had) dat ze het graag samen wou doen, dat ze de wereld van me hield en vond dat ik dit moest weten en of ik dit ook wou. Redelijk flabbergasted heb ik geantwoord dat ik niets liever wil en dat ik ook de wereld van haar hield. Ik kreeg toen nog dat ze alles voor me zou doen. Poeh, dit was eigenlijk de eerste keer in 4 maand tijd dat ze zo zeker van zichzelf leek.

Leek vooral. Vrijdags werd ik weer enigzins van mijn mindset afgegooid. En ik maakte de verkeerde keuze door haar daar mee te confronteren. Had te maken met " de affaire".

Afijn, het resultaat kunnen jullie wel raden denk ik. Het was overigens best een open en oke gesprek, maar vanaf het 1 op het andere moment begon ze te huilen en moest ze even weg en wou ze eigenlijk per direct wel weer stoppen. Vanaf dat moment werd het weer wat lauwer allemaal.

Ik heb zondagochtend met haar nog wel een goed gesprek gehad met haar hierover. Dat het wel erg lastig is dat ze verwacht dat ik in 3 week ( ongeveer de tijd dat ik het nu weet) hier over heen kom. Afgesproken dat we er niet meer op mijn aanraden over praten, maar dat ze dan maar naar me toe moet komen. Wel aangegeven dat ik dat hoog-laag erg lastig vind. Het ene moment eigenlijk per direct de relatie willen redden, het andere moment de handdoek willen gooien. Begreep ze wel, maar ze gaf ook aan dat het voor haar echt nog zo fragiel was als dat het hierdoor lijkt. 

Ik heb hierin nu wel een bewuste keuze gemaakt. Voor mezelf. Omdat het niet werkt voor mij. Ik heb besloten mijn twijfels met de POH te bespreken uitsluitend. Om mijn vrouw er verder niet meer mee te belasten. De vriend die in hetzelfde schuitje zit kwam eigenlijk met het volgende stappenplan dat die mee gekregen had van zijn psycholoog:

1. Moet je de waarheid wel willen weten op dit punt?
2. Stel de waarheid is nog erger dan wat je nu al weet, wat wil je daar dan mee.
3. Stel er komt weer nieuwe info op tafel, wie zegt dan dat je het dan wel geloofd.

En dat heeft mij de ogen wel geopend. Vind ik het belangrijk om nu op tafel te hebben of er meer gebeurd is dan een emotionele affaire? Nee. Alle energie moet voor mij nu gaan over hoe ik mijn vrouw kan laten zien dat ik er ben voor haar. Altijd. Niet alleen als ik me beter voel, ook als ik me slecht voel over wat er gebeurd is. En dat ik sta voor onze relatie. Het einddoel is duidelijk. Daar probeer ik me aan vast te houden.

Afijn, gisterochtend ik mijn eerste gesprek gehad bij de POH. Vooral verhaal gedaan natuurlijk, af en toe stelde ze wat vragen. En ze eindigde met dat ze vind dat ik mijn emotie achter hou en dat er afspraken gemaakt moeten worden. MIjn vrouw had toevallig gistermiddag ook de afspraak bij haar therapeut en ook daar kwam ze best goed uit. Enigzins verbaasd was ik wel dat het ook daar weer veel over haar ouders ging, maar de therapeut had haar en mij gecomplimenteerd met waar we mee bezig waren. Open gesprekken over wat bepaalde zaken met haar gedaan hebben, ik ben open geweest over hoe ik misschien toch helemaal niet zo'n goede prater ben als ik mezelf vind. Ik heb veel dingen binnenskamers willen oplossen voor mezelf, omdat ik mijn vrouw er niet mee wou belasten. Voorbeeld: We verkochten vrij onverwacht onze woning. Toen moesten we bij mijn ouders in met 3 kids omdat we graag naar mijn geboortedorp wouden. Huizenmarkt was crazy al, dus zelfs na die voorwaarde weg te laten vallen konden we moeilijk een woning vinden. Mijn vrouw, die inmiddels na 2 maand al gigantisch genoeg had van de situatie, was daar erg negatief in. We vinden nooit een woning, we blijven hier een jaar. Dat soort opmerkingen. Ik was daarin degene die altijd aanhield: Schat, maak je niet druk. Komt allemaal goed. We vinden onze droomwoning. Snel. Maar ergens stond ik daar natuurlijk helemaal niet zo in. Ik deelde haar angsten. Maar wou haar niet nog ongeruster maken. En daar zit voor mij de fout: Ik ging dit opkroppen en dat kwam onze relatie gewoon niet ten goede.

Mijn vrouw gaat even een weekendje weg dit weekend. Vind ik moeilijk, heb der graag bij me. Maar vond dat dat even een goed idee was voor haar om de kop leeg te maken. Vond ze zelf ook wel. Therapeut van mijn vrouw had ook aangegeven dat dat wel even goed is. En dan na dat weekend bekijken hoe heb je het gehad. Mis je je man op momenten? Ergens vind ik dit rete spannend. Ook hebben ze het gehad over om thuis afstand te nemen. Maar op dit moment lijkt dat niet echt nodig: Oprecht gaat het eigenlijk wel goed. De intimiteit is er ( als in knuffelen, handje vast houden, kussen, bij me in de armen in slaap vallen). De gezelligheid is er. Nu moet de rest komen. 

Die donderdag dat ze zo in der nopjes was begon ze me ook te zoenen toen ze thuis kwam en sprong ze me in de armen. Achteraf zegt ze nu dat ze daar iets van gevoel voelde. Dat is voor mij het teken dat het er dus nog is, maar het verstopt is achter een grote blokkade. Ergens vervelend dat het vrijdag dan weer zo loopt. Maar het is zoekende naar de juiste balans daar in. Ik kon natuurlijk niet naar die POH zolang mijn vrouw daar liep en het niet wou, dus ik heb weer aardig zitten opkroppen 2 week lang. 

Ergens merk ik wel dat er een deel is wat nog wantrouwen heeft. Maar ik probeer dat maar enigzins te verstoppen. Stel ze zou met zo'n weekend weg wel wat doen of als ze straks een avond weg gaat een keer, dan weet ik ook waar ik aan toe ben. Maar zolang dat niet het geval is, wil ik mijn gevoel daarover zo ver mogelijk weg stoppen en naar voren halen bij de POH. En dan lijkt me de weg die we nu zijn ingeslagen de manier om uit te vogelen wat er nog aanwezig is richting elkaar.

Maar we hebben daar echt open en eerlijke gesprekken over gehad. Ook over " de affaire". ik heb aangegeven dat ik het ergens wel begrijp. Ik kreeg 3/4 maand lang geen enkele aandacht van mijn vrouw. Nu heb ik godzijdank geen social media en ben ik in die periode niet echt alleen op stap geweest, maar laten we wel zijn: In die situatie hoeft er maar iemand aandacht te schenken en je moet erg goed in je schoenen staan om daar weerstand tegen te bieden. Wat weer niet wil zeggen dat ik haar actie goed keur, ik denk dat het in onze situatie erg onverstandig was om dat zo te doen. Immers had ze vanaf dat momemnt 0,0 interesse meer in "ons", maar ergens begrijp ik wel dat ze geen uitweg zag voor zichzelf en dat de enige vrolijkheid die ze nog kon pakken, het contact met die pannekoek was.

Toch weer een lang verhaal geworden, maar lang verhaal kort gemaakt: Het gaat oke met ons. We zijn onderweg. We hebben een soort van pad gekozen waarvan ik merk dat we allebei wat rustiger worden en dat werkt voor mij en het lijkt voor haar ook echt te werken. Gisteravond mij op haar schoot trekken en door mijn haar kriebelen. Ik klink misschien niet als een klein kind, maar dat zijn dingen die al heel lang niet gebeurd zijn. 

Nogmaals, erg veel dank aan jullie allemaal. Ik lees jullie berichten vaak terug als ik weer eens wat minder zit, omdat jullie verfrissende kijk op deze zaken en ervaringen erg helpen!

Ruud1971! schreef op 14-09-2022 om 14:22:

Heel herkenbaar je verhaal. Zat er ook zo bij vorige maand. Je hebt drang om haar terug te krijgen. Is een natuurlijk proces. Gaat je ook wel lukken denk ik. Een vriend die vertelde inderdaad dat het een natuurlijk iets is om je partner terug te krijgen. Prioriteit nr.1. Als ik jouw verhaal nu lees schrik ik ervan hoe jij jezelf aan het weg cijferen bent. Werd tegen mij ook gezegd en als ik mijn verhaal eens terug lees hebben ze nog gelijk ook. Probleem waar ik tegen aan loop en dat ga jij ook krijgen. Stel ze kiest voor jou en theoretisch alles als vanouds. Hoe ga je daarmee om. Ga je haar nog vertrouwen, blijf je op je tenen lopen. Tijd zal het leren maar 1 ding weet ik wel. Het wordt nooit meer zoals vroeger.

Ik probeer er niet zo tegen aan te kijken. Mijn redenatie is: Blijkbaar heeft mijn vrouw zich toch vooral weggecijferd de afgelopen periode. Er zijn dingen voor gevallen, waar ik dan misschien een wat andere mening over heb, die mijn vrouw pijn gedaan hebben. Zij heeft zichzelf daarin weggecijferd en is door gegaan voor ons en ons gezin. Hoezo zou ik me dan nu niet wegcijferen, om er voor te zorgen dat ze zich weer blij gaat voelen? Even los van het feit of we dan bij elkaar blijven of niet.

Het is in voor- en tegenspoed. En die tegenspoed voor haar, valt nu even samen met onze problemen. Maar dat doet niet af aan het feit dat ik er voor haar wil zijn. 

Qua vertrouwen: Dat komt later wel. Eerst pakken we dit aan. Haar gesteldheid. Onze relatie. En dan komt dat vertrouwen vanzelf wel weer. Uiteindelijk zal dat ook een onderdeel zijn van de relatietherapie en wellicht zijn we tegen die tijd zo boven water met zijn 2en, dat we daar afspraken over kunnen maken tegen die tijd.

MamaE schreef op 14-09-2022 om 15:08:

Als je het lastig hebt met jezelf en moet uitvinden wat JIJ zelf wil, dan is even afstand nemen wel aan te raden. Om even los te komen van alle mensen die invloed op je hebben. Ouders, partner, kinderen, affaire, etc. Even helemaal alleen, tot rust komen en nadenken over wat JIJ wil. Die wisselende signalen zou ik heel lastig vinden.
Zij wil ervoor vechten, dat is mooi, maar dan moet ze daar wel 100% voor gaan. Misschien zijn er wel momenten dat 'het gevoel' er even niet is, maar dat is geen reden om dan heel afwijzend te reageren of contact te zoeken met de ex.
En je hoeft jezelf ook niet volledig weg te cijferen. Jij mag ook gevoelens hebben en grenzen stellen. Je hoeft niet elke vorm van respectloos gedrag te accepteren onder het mom van 'ze zit niet lekker in haar vel en is in de war'.

Tot op zeker hoogte ben ik dat met je eens. Het probleem was alleen heel erg: Mijn vrouw zat vast in de problemen die we hadden en ik zat vooral vast in wat er gebeurd is daarna. En dan merk je dat je absoluut niet op dezelfde pagina zit. Ik sta vast in de laatste 2/3 week, terwijl mijn vrouw daarvoor al vast is komen te staan.

Het is meer dan het gevoel wat er even niet is. Zij geeft aan dat door mijn gedrag in bepaalde situaties, ze steeds meer twijfels heeft gekregen of dit wel is wat ze wil. Ik kan dat niet bepalen voor haar, in de zin van dat in mijn ogen er geen hele gekke dingen zijn gebeurd. 

Er is ook echt wel plek voor mijn gevoelens hoor, alleen voor wat betreft het app-contact heb ik er voor gekozen haar te geloven. Dat het verhaal wat ze me verteld heeft, het verhaal is. En dan zal in de therapie echt later nog wel het vertrouwensverhaal een dingetje worden. 

Die wisselende signalen zijn ook heel erg lastig. Maar nu ik dat wat meer naast me neer probeer te leggen dat dit niet aan mij ligt, maar meer aan haar die dan een slechte dag heeft, is het ook direct een stuk gezelliger thuis en merk ik dat ze meer naar me toe trekt. Ik krijg in elk geval weer aandacht van haar. We vechten er ook echt voor, maar voor nu lijkt dit even de modus te zijn die ons allebei een beetje de rust geeft. En als ik daar behoefte aan heb, zal ook ik wel even een weekend weg gaan om die afstand even te pakken. 

MamaE schreef op 14-09-2022 om 15:22:

Ik vind het heel goed van je dat je ook je eigen aandeel in het verhaal erkent. Dat jij niet zag dat zij vast liep en ze daardoor haar heil weer bij haar ex ging zoeken.
Ik heb er bewondering voor dat jullie er samen zo voor vechten en dat je haar gedrag los kunt zien van haar als persoon. Heb je het idee dat het contact met haar ex weer gestopt is?

Ik heb vooral de signalen niet gezien. Ja, we hebben wel eens gesprekken gehad in situaties waarin het minder ging. Maar die waren altijd vrij oppervlakkig. Zij gaf een situatie aan ( zoals die periode bouw woning) en ik gaf dan aan: Goh, dat zal ik niet weer doen. Ik vond dan bijvoorbeeld dat het wel mee viel, maar voor haar voelt dat blijkbaar anders. En dat kon ze dan maar moeilijk loslaten. Ze ging wel verder, maar op dat moment was er gedurende een tijd gewoon wat stuk bij haar. Ik denk wel dat dat iets is waar ze ook mee aan de slag moet, want het gaat wel heel erg ver als je een situatie van 4 jaar geleden aan haalt en daar dan ineens heel boos over kan worden. Maar ik heb nooit begrepen dat ze zich erg alleen voelde op die momenten, juist omdat ik het misschien een beetje te makkelijk afdeed of het weg wuifde. 

Ja, eerlijk gezegd wel. Dat komt door 2 zaken. 

1. We zitten gewoon weer samen op de bank, in gesprek, lol. Gezelligheid. Zoals we altijd waren. Die telefoon blijft eigenlijk de hele avond buiten beschouwing, behalve af en toe een appje of instagram checken ofzo. Maar nog belangrijker: Ze draait hem niet meer weg als ze naast me zit. Nu is dat niet zaligmakend, ze kan nu ook denken: Goh, ik moet het dus stiekemer doen. Maar voor nu is dat voor mij meer dan genoeg reden om aan te nemen dat ze het niet meer doet. 

2. Ik zou niet inzien waarom ze dat nu nog zou doen. We gaan door een hele zware emotionele periode. Zij heeft een therapeut, ik heb een therapeut. Daar komt de verplichtingen van een gezin bij. Het lijkt me, als ze nu nog verlangens heeft naar een ander, dat ze dan toch niet meer deze energie in ons zou steken? 

Tuurlijk bekruipt mij nog wel eens een gevoel van wantrouwen. Maar ik kan daar op dit moment gewoon niet zoveel mee. 

Ook hebben we 4 dagen Disneyland gepland. Ik had haar dat al heel lang geleden beloofd en het kwam er nooit van. Dus halverwege oktober gaan we lekker 4 dagen naar Disneyland. Even met de kids helemaal niks. 

Poeh, dat is alweer even geleden ja. Al voelden de afgelopen 2/3 week voor de verandering eens niet aan als 2/3 jaar.

In de week van mij laatste post ging mijn vrouw een weekend alleen weg. Even weg van onze situatie, maar vooral ook even haar hoofd proberen leeg te maken zonder dat er constant 3 kinderen iets van je willen.

Ik had zelf het weekend ook redelijk volgepland. Vrijdags met wat vrienden op pad, zaterdags heel wat ouderlijke verplichtingen. Om maar niet al teveel stil te staan bij wat er aan de hand was.

Afgesproken dat we wel gewoon app contact zouden houden. Ze was nog niet goed en wel aangekomen of ze hing al aan de lijn. Ergens gedurende de avond kreeg ik de eerste " ik mis je" appjes al binnen. Dus in dat opzicht ging het voor mij vrij goed.

Zaterdag heeft ze van alles ondernomen daar en wou ze in de avond even facetimen met de kids ook. Beetje praten over ditjes en datjes en hoe het daar was en vanuit het niks begon ze gigantisch te huilen. Ze zou zondagavond thuis komen, maar zat zondagochtend al om 07:00 in de auto richting huis. Thuis aangekomen sprong ze me in de armen en begon ze weer te huilen.

We hebben in de avond nog gesproken en daar kwam er eigenlijk uit dat terwijl ze daar alleen was, ze zich vooral realiseerde dat ze me gigantisch mistte en er weinig aan vond zonder mij. Om in haar eigen woorden te blijven " het gevoel waarvan ze dacht dat het weg was, raakte haar daar frontaal". Ze had in de dagen voor het weekend weg al het gevoel dat ze steeds blijer werd om me te zien, maar dat weekend was voor haar de bevestiging. 

Ja, wat moet ik er verder van zeggen? Sindsdien is het eigenlijk vrij goed. We zijn in de dagen daarna weer veel aan het praten geweest. Over wat er gebeurd is, haar kijk op de zaken, mijn kijk op de zaken. Gedrag over en weer. Natuurlijk ook de ex die in beeld kwam. Wat de toekomst nu is. Hoe ze zelf de toekomst ziet. Wat we gaan doen om te zorgen dat we niet weer in die sleur terecht komen. 

We praten vrij open en bloot nu over wat er gebeurd is, maar zeker ook over hoe we beide er voor willen zorgen dat we niet weer in dezelfde valkuil trappen. En dat lijkt aardig te werken tot nu toe. Er zijn geen irritaties meer, geen stomme ruzies meer en we kunnen echt open en eerlijk een gesprek hebben over wat er allemaal gebeurd is, met bewustwording en schuld aan beide kanten. 

Het enige minpunt aan dit alles: Haar ouders blijven haar eigenlijk lastig vallen met wat zij vinden van deze hele situatie, zelfs nadat ik haar ouders gebeld heb en hun, zo goed en kwaad als het kon, het verhaal uit de doeken gedaan heb. Waarbij ik aangegeven heb dat we echt even alles on hold gingen zetten qua invloeden van buitenaf ( ouders, schoonouders, vrienden) en dat we echt samen hier voor wouden vechten. Dat ging een paar dagen goed, totdat mijn vrouw weer hele vervelende berichten kreeg van haar ouders. Dat heeft er toe geleid dat mijn vrouw de beslissing genomen heeft om een brief te schrijven naar haar ouders met daarin haar kant van het verhaal en hoe ze in bepaalde dingen staat tegenover haar ouders.

Ik kan daar een heel lang verhaal van maken, maar het resultaat is dat het contact tussen hun verbroken is. En dat is nog wel iets wat mijn vrouw veel verdriet bezorgt en waarvoor ze nog steeds naar de pscyholoog gaat. Maar ik probeer haar daar zo goed als het kan in te steunen en voor wat betreft onze problemen gaat het erg goed.

Zo goed zelfs dat mijn vrouw niet in relatietherapie wil, omdat ze vind dat we alle middelen al in handen hebben om te zorgen dat we altijd bij elkaar blijven. Zelf zou ik dat toch graag wel willen nog, om te kijken of we echt alles nu op tafel hebben qua wat we van elkaar verlangen. Voor wat betreft het ex-verhaal heb ik besloten haar te geloven. Zeker ook omdat iemand bevestigd heeft dat het 1e contact wat ze gehad heeft met hem, inderdaad het 1e contact was.

Toevallig zat ik afgelopen zaterdag nog na te denken over dat ik hier weer een update wou plaatsen. Het is wat om je ellende te delen, maar ik bedacht me dat het ook wel fijn is als ik jullie een beetje op de hoogte houd. Sommigen, zelfs in prive berichten, hebben erg meegeleefd en veel waardevolle tips gegeven. Daar ben ik erg dankbaar voor. Het heeft me meegeholpen op een andere manier naar de situatie te kijken.

Dat gezegd hebbende: Een korte update tot aan zaterdag. Het ging namelijk goed. 4 dagen Disneyland geweest, magisch. Ook die periode voor Disneyland, erg goed. Veel ups, weinig downs. Het gevoel dat we er beide voor gingen. Als man ook dat stapje extra gedaan. Ik zag haar opbloeien.

En dan krijg je zondag een klap in je gezicht, toch wel een beetje. Er is een hele aanloop tot het moment dat me deze informatie verteld werd, maar het kwam er op neer dat mijn vriend ( Ja, diegene van de beste vriendin van mijn vrouw) een gesprek tussen mijn vrouw en zijn vrouw gelezen heeft, waarin besproken werd dat zijn vrouw weer contact had met de "minnaar". Hij was echt uit zijn voegen geschoten en heeft zijn vrouw de deur uitgezet. Afijn, dat is met een sisser afgelopen. 

Maar nu: Het zat me niet lekker dat hij constant bleef doorzagen richting mij dat, als hij mij was geweest, hij contact zou hebben gezocht met de vrouw van die ex ( mijn situatie zeg maar). Omdat zij 1. verdient ook te weten wat voor smeerpijp haar partner is en 2. wellicht weet ze het al en dan kun je het wellicht bespreken. Nu was hij altijd degene die juist tegen mij zei: Laat het rusten, accepteren dat wat je vrouw verteld heeft de waarheid is, is de eerste stap naar het kunnen laten rusten.

Dus ja, er klikte iets bij mij toen hij vertelde van dat gesprek tussen beide vrouwen, dus ik vroeg hem: Goh, er begint me een beetje het gevoel te besluipen dat jij gelezen hebt in dat appje dat jouw vrouw niet de enige is die niet helemaal eerlijk is dus?

Naja hij verschoot van kleur, wou het liever niet vertellen maar vond het ook een onmogelijke situatie voor zichzelf en besloot het te vertellen:

Ja. Ergens rond Disneyland schijnt er ( in elk geval) weer contact te zijn geweest tussen mijn vrouw en die ex. Hij gaf aan dat er erg veel berichten tussen beide vrouwen verwijderd waren (Weinig hoopgevend dit stiekeme gedoe) maar dat het er op neer kwam dat de vouw van de ex er achter gekomen is. En dat er screenshots gedeeld werden van gesprekken waarin stond dat mijn vrouw zijn droomvrouw was. Maar nog belangrijker: Mijn vrouw reageerde dat er iets is dat de vrouw van die ex weet, wat ik niet weet. En als ik dat wel te weten kom, dat ik haar dan nooit meer geloof.

Hoe hypocriet ze zijn stond er ook in: Ze bespreken doodleuk hoe ze, als ze die vrouw waren, hem er nooit meer ingelaten hadden. Terwijl ze doodleuk zelf andersom hetzelfde doen. Afijn.

Ik was natuurlijk best pissig. Niet zo zeer over het feit dat ze dus toch niet eerlijk geweest is over wat er precies gebeurd is. Daar had ik me wel al een soort van mee verzoend. Ik wist dat ik over onder andere het lingeriesetje niet het eerlijke verhaal kreeg. Maar besloot het te laten gaan, omdat ik wist dat ik niet meer het echte verhaal zou gaan krijgen.

Maar ik was vooral pissig over dat contact: Ze had vanuit zichzelf al meermaals aangegeven het contact verbroken te hebben en alles geblokkeerd te hebben. Erachter komen dat ze het nummer dus gewoon nog had en er mee appte, voelde toch een beetje naar.

Afijn, ik besloot haar te confronteren en ( een beetje stiekem van mezelf) besloot ik haar in de val te lokken. Misschien was dat niet helemaal mijn bedoeling, het was voor mij meer een actie om te kijken of ze eerlijk zou zijn. Maar achteraf gezien is het best smerig van me.

Toen ze begon maandagochtend over dat die vriend zijn vrouw uit huis gezet had en dat ze dat onbegrijpelijk vond, reageerde ik enigzins pissig dat ik haar er ook uit zou zetten als ik erachter zou komen dat de afgelopen 1,5 maand een schijnvoorstelling zijn waarinz e nog contact heeft met ex.

Waarop ik vraag: Goh, heb je toevallig nog wat van hem gehoord de afgelopen periode na de vakantie.

Mijn vrouw: Nee hoor, dan had ik je dat wel verteld.

Safe to say dat vanaf dat moment alle tact wel weer een beetje overboord is. Volgens mij heb ik haar rustig medegedeeld dat ik weet dat ze weer liegt, hoe ik weet dat ze liegt en dat ik weet dat ze hem gebeld heeft. Wilde paniek, ze wou me niet kwijt en dat is waarom ze me het niet verteld heeft. Dat telefoontje ging alleen maar over dat zijn vrouw erachter gekomen was. Maar verder was er niks. Hij had onbekend gebeld, dat was waarom ze opgenomen had. Leugen nr.2, immers wist ik dat er ook appcontact was ( Hallo telegram). 

Ik merkte aan mezelf dat ik er niet helemaal lekker in zat de dag erna. Ik heb rustig nagedacht, haar aangegeven dat ik hier ook even over na moet denken en een dag later zijn we het gesprek aan gegaan. Omdat ik geen spelletjes wil spelen, direct mijn kaarten maar op tafel gelegd. Dat ik weet dat het weer halve waarheden zijn en dat ik ook weet dat er iets is wat ik niet weet over die periode. Dat me dat opzich nog niet eens zo heel veel uitmaakt gelet op het feit dat we echt goed gaan en dat ze echt overtuigd lijkt van ons, maar tesamen met het liegen ik het gewoon niet zo lekker doe er op.

Naja, lang verhaal kort: Veel hangen en wurgen gaf ze aan dat die vrouw van de ex alle berichten gelezen heeft en gezien heeft dat hij filmpjes en fotos gestuurd heeft naar mijn vrouw. Had ze zelf niet gedaan. Ik zeg joh, je snapt dat dat wel lastig te geloven is he voor mij? Hoezo zou ik daar boos over worden en je nooit meer geloven? Dat ligt toch bij hem, niet bij jou? Maar toen bedacht ik me: Je schaamt je er voor dat je het gedaan hebt of niet? Ja ontzettend. 

Naja dat was dat. En nu zit ik hier met de vraag hoe vaak ik mijn grens nog aangeven ga en er dan vervolgens over heen ga stappen. Ik heb haar wel heel duidelijk gevraagd of er met hem iets is wat ze uit wil zoeken en als ze dat graag wil, dat wat mij betreft ze dat mag gaan doen en dat ik dan netjes een stap opzij ga zetten. Want na 1,5 maand van rust, merk ik dat het me direct weer naar beneden trapt. 

En zeker met in het achterhoofd houdende dat een goede vriend van me zichzelf vorige week van het leven beroofd heeft, heb ik besloten dat ik me dit niet nog een keer wil laten gebeuren.

Ze gaf aan dat absoluut niet te willen en echt niks van hem te willen verder. Maar goed, neemt dus wel weer op als hij belt. En dat snap ik dan niet zo goed. Er is dus nog steeds iets.

Beetje kut wel. Tot aan zondag zou mijn reactie zijn geweest dat we erg goed gaan en ik me niet kan voorstellen dat we dit nog verkloten. Ergens snap ik wel dat ze het verzwijgt. Als het inderdaad niet meer was dan hij die komt melden dat zijn vrouw erachter gekomen is, dan snap ik dat je dat misschien voor je houd. Omdat het voor beide kanten nog pijnlijk is. Maar als het je dan op de man af gevraagd wordt, reageer dan gewoon eerlijk wat het antwoord is. En ga niet liegen. Daardoor maak je dat ik twijfels krijg of dat telefoongesprek wel echt het enige contact geweest is. 

Beetje kutsituatie dus. Paar lastige dagen voor de boeg. Maar ik merk wel dat ik anders in de situatie sta deze keer. Misschien komt dat omdat ik vrijwel zeker wist dat dit aan de hand was, of misschien komt het omdat ik er zelf klaar mee begin te raken. Ik heb een grafhekel aan liegende mensen en heb ook eerlijk gezegd dat dit een onderdeel is van haar karakter, die als ik die geweten had in het begin, er voor gezorgd had dat ik niet met haar getrouwd zou zijn. 

Pippeltje schreef op 10-11-2022 om 16:48:

Dus kortom: ze heeft contact gehad met hem omdat hij zo nodig moest laten weten dat zijn vrouw er achter was gekomen. En dat moest perse besproken worden. Ze vertelde het niet omdat ze bang was dat dat voor jou de druppel zou zijn.

Ik zou toch nog eens met haar bespreken wat er nou zo belangrijk aan was dat zij dit perse met hem wilde bespreken zo graag dat ze daar een leugen tegen voor over had.

Dan kom je misschien tot de kern. Kan ze hem dan toch niet loslaten? Wil ze dan toch het lijntje open houden, ondanks dat dat kwetsend is voor jou en jij duidelijk hebt aangegevn dat het over jouw grens is?

Ik zou er op staan dat je vanaf nu altijd in haar telefoon kan. Gewoon om jou gerust te stellen. Eens kijken wat ze daarvan vindt.

Allemaal vragen die ik gesteld heb inderdaad. Ik heb zelfs gezegd: joh, als er nou iets is aan hem wat zo interessant is, waarom ga je dat dan niet verder uitzoeken? Dit half om half gedoe zoals het op mij over komt werkt niet. Ik zet wel een stap opzij dan en dan zien we wel hoe het loopt. Maar daar krijg.ik een hele duidelijke doe eens normaal op terug en dat ze dat absoluut niet wil, dat ze wel weer dat ze mij wil.

Oh, ik kan gewoon in haar telefoon hoor. Ze heeft haar oude code er weer op. Dus in dat opzicht een geruststelling, al geloof ik best dat mocht dat contact er nog zijn, ze dat deze keer een stuk beter verbloemt dan de vorige. Die vriend zijn vrouwe had er deze keer zelfs een aparte telefoon voor..moet je nagaan. 

Poei, poei, poei.

Sommigen zullen het al gelezen hebben in het ontrouw topic, dus vandaar hier even een wat uitgebreider bericht over wat er aan de hand is.

Ik heb ergens halverwege de vorige week besloten dat ik de vrouw van de ex spreken wou. Er bekroop mij, na het terugdraaien van het gesprek, steeds meer een naar gevoel. Noem me stom, maar ik voelde weer dat ik vooral weer hoorde wat ik al wist en dat er voor de rest vooral erg nietszeggend gereageerd werd. Niet ontkennend, maar van die antwoorden waar je niks mee kunt: "Dat kan" of " Hoe moet ik dat weten". Op vragen waarvan je eigenlijk wel weet dat ze daar meer van wist.

Ik had voor mezelf besloten op onderzoek uit te gaan en begreep inmiddels dat ik 1 grote fout maakte: Ik schreef de naam van de ex verkeerd. Toen ik vrijdagmiddag de naam goed schreef, vond ik direct een ouderraad bericht van iemand waarin stond: " Hallo, ik ben die en die, ik woon samen met ex van mijn partner met mijn 3 kinderen in de buurt van plaats x"

Ik wist voldoende, plaats en naam kwamen overeen. Er stond een mail adres bij, die heb ik gemaild met de opmerking dat ik de man van was en dat ik graag met haar in contact zou komen met mijn telefoonnummer.

Naja, lang verhaal kort: 3 kwartier aan de telefoon gehangen. Ze dropte direct de bom: Ze hadden elkaar twee keer ontmoet. 1 maal in Hardenberg en 1 maal in Apeldoorn. De daad gedaan. 1e keer in een box, de tweede keer wisten ze donders goed wat ze gingen doen en hebben ze een hotelletje geboekt.

Naja nog lang met die meid gesproken, ze hebben het natuurlijk onveilig gedaan, noem het allemaal maar op. Heftig gesprek wel, voor haar ook vooral. Het rakelde namelijk bij haar iets op wat ze al tijden probeerde weg te stoppen, want zij was al vanaf Disneyland op de hoogte wat er precies gespeeld had.

Helaas kon ik haar aan weinig extra info helpen, behalve dan het feit dat ik bestond. Want haar vriend had dus gewoon even gezegd dat hij niet beter wist dan dat mijn partner vrijgezel was. Dat mijn vrouw daar richting hem over gelogen had. Zij wist niet beter dan dat mijn vrouw een, om in haar woorden te blijven, zielige milf was die waarschijnlijk kickte op het kapot maken van relaties.

Ik vertelde haar dat haar kerel daar wel degelijk van op de hoogte was, gelet op het feit dat hij mij al eens op Linkedin gezocht had en ik hem gecontacteerd heb zonder succes. Was ze erg pissig over. Mijn vrouw ook overigens, maar daar kom ik later op.

Afijn, ik heb ergens halverwege dat gesprek mijn vrouw een berichtje gestuurd dat ik graag zou hebben dat ze Z.S.M. naar huis zou komen. Het was toch al bijna het einde van haar dienst en ik wist dat ze eerder afgelost werd.

Volgens mij heeft ze me 14 keer gebeld en ik heb haar 14 keer weggedrukt om het gesprek af te ronden en mijn beste kameraad en zijn vrouw te bellen over het hoe en wat. Halverwege dat gesprek kwam ze binnen, heb ik haar geroepen te gaan zitten en volgens mij gevraagd of ze nu eindelijk eens wou willen beginnen met het praten over wat er in Hardenberg en Apeldoorn gebeurd is.

Naja, schrik reactie en in de verdediging. Ze wist niet wat ik bedoelde, ze was niet in Apeldoorn geweest. Onthou deze opmerking even. Ik heb volgens mij gereageerd dat ze moest stoppen en dat ik zojuist met de vriendin van gesproken had dus dat ze maar beter kon beginnen met praten.

Ze dacht wat seconden na, sloeg de handen voor de ogen en begon te huilen, te gieren, te janken, schreeuwen. Ik wil je niet kwijt, ik kan niet zonder je , blablablablabla.

Afijn, nadat ze redelijk gekalmeerd was en ik gek genoeg de hele tijd al super kalm was, zijn we gaan praten. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat deze leugens niet langer een plek hebben aan mijn keukentafel en ze is gaan vertellen. Het fijne daar aan is: Ze is in elk geval eerlijk. De details zijn namelijk zo gruwelijk smerig, dat ik me voor kan stellen dat als je ergens over liegt, je daar over liegt. 

Ja en dan? Ik voel me verneukt. Niet zo zeer over wat er gebeurd is. Dat had ik wel al redelijk verwacht. Maar het feit dat er na het 1e contact maar 1,5 week nodig was om met de benen wijd te gaan, vond ik heftig. Dat ze mijn kids naar school brengt, bijna 70 kilometer rijd en dan met de broek vol mijn kinderen weer ophaalt, vind ik heftig. Dat de enige reden dat het bij 2 keer gebleven is is het feit dat die ex halverwege juli op vakantie ging en wij daarna begin augustus weg waren. Na de vakantie is er nog wel gesproken over afspreken, maar ofwel kwam het er niet meer van wegen logistieke redenen, ofwel is mijn vrouw eerlijk en had ze besloten dat ze eerst de boel thuis af handelen moest voordat ze dat nog een keer wou doen.

Ik voel me verneukt, omdat ze echt mijn kinderen compleet verwaarloosd heeft in die periode. Dat ze blijkbaar in staat was om haar eigen kinderen compleet te negeren ten faveure van haar eigen genot. Daar schaamt ze zich zelf ook het meest voor zegt ze. Dat ze willens en wetens mijn gezondheid op het spel zet en dat ze willens en wetens zwanger kon raken. Naja, godzijdank dat ze beide keren een morning after pill gehaald heeft. Maar het laat wel zien dat er die periode geen grijntje verstand in zat. Filmpjes van jezelf maken onder de douche, terwijl mijn kinderen daar rondlopen. Idioot.

Met gezicht ook nog. Ook zo dom. Lig je sttraks met je hele hebben en houwen op straat, omdat je iemand vertrouwt die al 3 keer laten zien heeft dat hij niet te vertrouwen is.

Dingen met hem gedaan die wij al jaren niet meer doen. Afijn, ik kan nog wel even door gaan. Ga ik niet doen. Maar het feit dat ze zelfs over de smerigste details eerlijk is, zegt me dan toch in elk geval dat ze zelf overtuigd is dat ze verder wil en dat dat maar op 1 manier kan. Ik heb het op een gegeven moment omgedraaid: Als jij denkt dat er nog details zijn die ik moet weten, dan raad ik je aan dat te vertellen. Voordat straks dat weer op een andere manier naar mij toe komt en ik dan weer van mijn stuk gebracht word. Ze heeft daar even over nagedacht en zei dat ze zich niet kon bedenken wat dat zou moeten zijn. Dus, dat kan ik dan in elk geval nu proberen af te sluiten.

Maar nu komt het allermooiste: Ze vraagt me hoe ik bij Apeldoorn kom, want ze was met hem in Hardenberg geweest en in Zwolle (begin juli).

Dus ik geef aan dat zijn vrouw Apeldoorn noemde, omdat ze bonnetjes gevonden had van een Bastion hotel in Apeldoorn die kerel daarop had opgebiecht dat hij daar met jou geweest is. Nou echt, mijn vrouw haar ogen spuwden vuur. Ik zeg: Wat is er? Ze zegt: Nou, ik kan je garanderen, echt garanderen dat ik niet in Apeldoorn geweest ben. Ik ben met hem in Zwolle geweest. En waarom zou ik in hemelsnaam zeggen dat ik in Zwolle geweest ben, als dat niet zo is. Dat is informatie die je niet weet.

Dus bij mij begon er een klein lichtje te branden: Hij heeft meer dan 1 minnares  
Naja dat dacht ze dus zelf ook en ze had al een keer iets gezien over een Duits hotel hij haar iets liet zien m.b.t. het uitschakelen van je locatievoorzieningen en hoe je de geschiedenis weg gooit en noem het maar op. Ik zeg jij domme, domme, domme doos. Er is bij jou toen niet een lampje gaan branden? Dat hij precies weet hoe hij zijn stappen moet wissen, gaat niet bij jou een lampje branden dat er waarschijnlijk een rede is waarom die dat weet? 

Naja een heleboel ja ik kon niet nadenken, en blablabla. Maar goed. Nu is ze niet alleen verdrietig en doodsbang dat ik weg ga, maar ook nog eens verdrietig omdat ze zich verneukt voelt. Ze heeft zich in laten palmen door mooie woorden, voor de 3e keer door hem. De andere 2e keer waren godzijdank niet in onze relatie, maar goddomme wat ben je dan achterlijk. Hij had alles voor haar gepaveid, ze zouden halverwege gaan wonen, zij was zijn liefde van zijn leven, hij was nooit gestopt met zoeken naar haar, hij was zo blij geweest toen hij eindelijk haar gevonden had via LinkedIn. Noem het allemaal maar op. En zij viel er met open ogen in. 

Ze heeft voor zichzelf ergens daar de keuze gemaakt om bij me weg te gaan, zegt ze nu. Op dat moment was ze er van overtuigd dat wij er mee zouden stoppen. Dat ze met hem verder zou gaan. En na de vakantie, toen ze enigzins ruw door mij van die roze wolk afgetrapt werd, draaide dat. Ze kon nog geen afscheid nemen van hem, maar was zich er wel van bewust dat ze eerst thuis de boel moest oplossen. En toen kwamen haar ouders en vanaf dat moment was ze het kwijt. Maar toch bleef het contact. Tot aan vorige week maandag. Het zij oppervlakkig, maar toch minimaal 1 keer per week een gesprekje over de telefoon. Inmiddels was Telegram ingeruild voor de app Signal. En stond hij in haar telefoon als die vriendin die de boel ook zo bedonderd.

Dus ja, ik weet niet zo goed wat ik daar dan nog van moet vinden. Dus zelfs op het moment dat ze voor zichzelf besloten had te willen vechten voor haar relatie, was hij aanwezig. En los van het feit of ik me over de gebeurtenissen van bijna een half jaar geleden kan zetten, vind ik dat misschien nog wel het heftigst. Want deze keer merkte ik niks aan haar. En dat maakt wat angstig. 

Dus ja, het is veel praten en veel ik wil je niet kwijt, ik wil je niet kwijt, ik hou van je, wil oud met je worden, ik snap als je me niet meer wil, maar ik zal nooit stoppen met vechten. Dat soort shit. En nu, nu zit ik weer in een situatie die me opgedrongen wordt, zo vlak voor de verjaardag van mijn kinderen, sinterklaas. Het is de zomervakantie all over again.