Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Ik denk dat je naar de huisarts moet gaan Bir-F. Ik vind het klinken als depressie. Je kinderen hebben je juist heel erg nodig. Hun hele leven stort in als jij instort.
Het kan zijn dat ze zich afsluiten voor je omdat ze zelf de situatie moeilijk vinden maar jou ook niet willen belasten. Zou je daar achter kunnen komen of dat het geval kan zijn?
Foetsie schreef op 03-01-2024 om 22:53:
Ik denk dat je naar de huisarts moet gaan Bir-F. Ik vind het klinken als depressie. Je kinderen hebben je juist heel erg nodig. Hun hele leven stort in als jij instort.
Nou, helaas, als ik morgen dood neervalt zullen die kinderen van me me ook niet missen hoor. (Truus zit ook al lang en heel stevig op mijn stoel) En dat is echt wel een heel naar gevoel.
Maar ik zou zeker hulp gaan zoeken. Dit wordt een vicieuze cirkel en is heel moeilijk in je eentje te doorbreken. Er spelen gewoon te veel dingen. Je eigen valkuil, een scheiding die niet jouw keus was, pubers - en die kunnen dan ook nog karaktertrekken van hun vader hebben - en ADHD. Dat is niet niks. Dat is een heleboel waar je mee te dealen hebt.
Begrijp heel goed dat die kilheid en het ontbreken van verbinding thuis (die sowieso tijdens de puberteit anders wordt) erg pijnlijk is. Naast de puberteit speelt er meer, je kinderen (dochter van 14) is erg boos en verdrietig. Dat ben jij waarschijnlijk ook nog?
Zoek hulp, iemand waar jij je gevoelens mee kunt delen. Hebben je kinderen deze hulp ook niet nodig?
Serie, administratie, forum, hobby...ga ook dingen doen, waar die gevoelens bij jou meer naar boven komen. jezelf niet afleiden, maar bijvoorbeeld alleen wandelen, wat tekenen of schilderen, schrijven, alleen-niets-doen-tijd.
Daarnaast zou je met je kinderen iets kunnen doen, wat ze erg leuk vinden. Dat kan van alles zijn, met je dochter een keertje je nagels doen (misschien uit je comfortzone, maar dan juist). Door dingen doen ontstaat ook verbinding, 'praten en delen' is maar een vorm van verbinding.
Ik zat denk ik even in een hele slechte paar dagen..
Maar vanmiddag kwam ik thuis van mijn werk, was de vaatwasser gedaan en een beetje opgeruimd (jongste gedaan, zonder dat ik dat gevraagd had) en werd er wel wat gekletst. Zomaar wat ditjes en datjes en vooral dat doet me zo goed. Aan het eind van de middag vroeg jongste dochter samen een spelletje op de Nintendo te doen en dat was echt plezier samen. Ook bij het avondeten ineens de oudste die kletste over jeugdherinneringen van spelen in de tuin. Het is echt die stilte die er soms hangt, die me zo opbreekt.
Over deze dag heb ik een goed gevoel, ook als iedereen de rest van de dag voor zichzelf bezig is.
Bir_F schreef op 05-01-2024 om 20:03:
Ik zat denk ik even in een hele slechte paar dagen..
Maar vanmiddag kwam ik thuis van mijn werk, was de vaatwasser gedaan en een beetje opgeruimd (jongste gedaan, zonder dat ik dat gevraagd had) en werd er wel wat gekletst. Zomaar wat ditjes en datjes en vooral dat doet me zo goed. Aan het eind van de middag vroeg jongste dochter samen een spelletje op de Nintendo te doen en dat was echt plezier samen. Ook bij het avondeten ineens de oudste die kletste over jeugdherinneringen van spelen in de tuin. Het is echt die stilte die er soms hangt, die me zo opbreekt.
Over deze dag heb ik een goed gevoel, ook als iedereen de rest van de dag voor zichzelf bezig is.
Is het een idee om de goede dagen vast te leggen, zodat je er nog eens naar terug kan bladeren op grauwe momenten?
Bir_F schreef op 05-01-2024 om 20:03:
Ik zat denk ik even in een hele slechte paar dagen..
Maar vanmiddag kwam ik thuis van mijn werk, was de vaatwasser gedaan en een beetje opgeruimd (jongste gedaan, zonder dat ik dat gevraagd had) en werd er wel wat gekletst. Zomaar wat ditjes en datjes en vooral dat doet me zo goed. Aan het eind van de middag vroeg jongste dochter samen een spelletje op de Nintendo te doen en dat was echt plezier samen. Ook bij het avondeten ineens de oudste die kletste over jeugdherinneringen van spelen in de tuin. Het is echt die stilte die er soms hangt, die me zo opbreekt.
Over deze dag heb ik een goed gevoel, ook als iedereen de rest van de dag voor zichzelf bezig is.
Wat fijn! Probeer dit vast te houden voor de dagen en momenten dat het er niet is.
Wat fijn voor je. Als het weer even 'zo stil' lijkt, wat kan helpen is om dit niet (negatief) in te vullen. Kennelijk zegt dit niets over jullie relatie/verbinding. Soms zijn pubers korter van stof of stiller en het andere moment weer spraakzamer en vrolijker. Stemmingen wisselen, ik heb moeten leren om daar niets aan te koppelen.
Het vakantie-effect doet ieder goed; met name diegene die elke dag naar school gaan. Je dochters hebben kunnen bijtanken en genieten even van het kunnen uitslapen.
Wel lief dat ze ook aan jou denken en spontaan kleine dingen doen omdat ze weten dat jij het ook druk hebt.
Labyrinth schreef op 05-01-2024 om 21:22:
Wat fijn voor je. Als het weer even 'zo stil' lijkt, wat kan helpen is om dit niet (negatief) in te vullen. Kennelijk zegt dit niets over jullie relatie/verbinding. Soms zijn pubers korter van stof of stiller en het andere moment weer spraakzamer en vrolijker. Stemmingen wisselen, ik heb moeten leren om daar niets aan te koppelen.
Ik zat even terug te lezen hier en dit is absoluut waar! Het is mijn gevoel. Het zijn mijn wensen over het contact en wat ik als fijn en gezellig ervaar die niet uitkomen, maar dat zegt eigenlijk niks. Ze zijn gewoon even met iets anders bezig. Hopen dat ik dit vast kan houden.
Flanagan schreef op 05-01-2024 om 22:24:
Het vakantie-effect doet ieder goed; met name diegene die elke dag naar school gaan. Je dochters hebben kunnen bijtanken en genieten even van het kunnen uitslapen.
Wel lief dat ze ook aan jou denken en spontaan kleine dingen doen omdat ze weten dat jij het ook druk hebt.
Super lief vond ik het. 🥰
Laatste dag van de vakantie kreeg mijn jongste ineens de geest om haar kamer op te ruimen, haar meubels rond te schuiven en een stofzuiger erdoorheen te halen. En toen zat ze lekker om vast wat aan de toetsweek voor te bereiden. Vakantie heeft haar wel goed gedaan.