Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
elledoris schreef op 02-01-2024 om 11:08:
TO (en ook Foetsie), ik herken zoveel in de dynamiek die je beschrijft. Elke keer breng je het weer heel goed onder woorden vind ik.
Mijn ex man heeft me wel eens verweten "ik moet altijd zoveel van jou" en dat kon ik totáál niet plaatsen. Pas na de scheiding, toen ik in gesprek met iemand anders was, viel het kwartje. Die ander gaf suggesties voor een bepaalde situatie en zei steeds "dan moet je dat doen" in plaats van "je zou kunnen proberen om". Misschien maak je ook de fout om suggesties of oplossingen als "moeten" te brengen? Een van mijn kinderen heeft het me daarna ook nog verweten en sinds dien ben ik me er pas echt van bewust hoe vaak en makkelijk ik "moet" zei. En soms nog flapt het eruit maar dan kan ik me gelukkig direct verbeteren.
Ik lees ook dat je continue aan het nadenken bent voor anderen (vooral je ex en ook je dochter) ; wat denkt hij, wat doet hij, wat zal hij zeggen enzovoort. Ik herken dat heel erg, ben ook altijd gefocust geweest op ex en hoe het met hem ging en heb daarbij mezelf heel erg uit het oog verloren. En het heeft alleen maar averechts gewerkt. Het is heel moeilijk om je af te sluiten voor wat die ander zal vinden of voelen, vooral als het geen prater is. In het begin van de relatie is dat natuurlijk een gouden combi; een niet prater met iemand die de voelsprieten altijd aan heeft staan. Maar uiteindelijk is het funest. Met je dochter lijk je ook in dat patroon te zitten. Ik zou dat bespreken met haar. Dat het jouw valkuil is om voor de ander na te denken. En misschien kunnen jullie een codewoord afspreken. Voor als je het doet op een moment dat ze hetniet wil én een voor momenten dat ze er eigenijk wel behoefte aan heeft - dat je dan op dat moment samen kan kijken waar ze behoefte aan heeft.
Ook is het goed om te oefenen om naar feiten te kijken en te benoemen en zo minder in te gaan vullen.
En ik vind zelf het zinnetje "klopt dat?" een super hulpmiddel. "ik denk dat je je baantje niet leuk vind omdat je de manager niet fijn vind, klopt dat?" dat opent altijd een gesprek.
Bij mij komt het denk ik een beetje doordat ik altijd al meerdere dagen, soms weken, vooruit gedacht heb en niet echt besefte dat hij dingen pas zag als hij er over struikelde. Ik ben een aanpakker en wil graag dat alles soepel verloopt en ik niet voor verrassingen kom te staan. Ik heb altijd wel een ‘lijstje’ in mijn hoofd van wat nog moet, ja. Wat bij hem nog niet was opgekomen. En vervolgens als er wat te kiezen viel koos hij iets leuks voor zichzelf en vond het best als het niet gebeurde of dacht dat ik het toch wel deed. Waardoor mijn karakter mij dwong om nog wat verder vooruit te denken en nog meer vooraf geregeld te hebben.
Volgens mij is het allebei niet verkeerd in de basis, als je het van elkaar weet en de ander zijn/haar kwaliteiten wel ziet en aanvult. Maar het is wèl foute boel als het heel scheef gaat zijn.
Het lukt me de laatste weken iets beter om niet steeds terug te denken en alles te herkauwen. Dat is denk ik vooruitgang. Meer in het nu te zijn en bij mezelf te houden.
Dochters hebben vakantie en ze zijn wat ontspannender nu. Feestdagen zijn voorbij, dus die druk is er af.
elledoris schreef op 02-01-2024 om 12:45:
Ik zou zeker niet bemiddelen tussen je dochter en haar vader. Ik heb het omgekeerd meegemaakt. Een van mijn kinderen lijkt precies op haar vader, binnenvetter van de bovenste plank. Kinderen waren al volwassen en uit huis toen wij uit elkaar gingen. Kind wilde bij haar diploma uitreiking ook de nieuwe vrouw van mijn ex uitnodiging en durfde dat niet tegen mij te zeggen. Toen heeft ex dat voor kind gedaan. Ik vond het zo laag bij de grond van hem, want daarmee gaf hij natuurlijk ook het signaal af dat er met mij niet te praten zou zijn of what ever. Ik vond het een hard gelach ja, die truus erbij. Maar ja, het is ook de harde realiteit en wens van kind. Daar heb ik echt wel begrip voor. Bemiddelen versterkt naar mijn idee alleen maar de negatieve beeldvorming.
Verschrikkelijk lijkt me dat! 😩
Ik wil dat ook helemaal niet, hè. Maar op een of andere manier gebeurt het steeds dat ik dingen moet communiceren, van hem naar de kinderen dus. Waar hij woont, dat hij gaat samenwonen, dat hij het niet zag zitten om op de verjaardag te komen.
Tja, ik vind het nogal lastig om maar stug erover te gaan zitten zwijgen, terwijl ik iets weet. Ik probeer dat, ik denk dan: laat hem zelf maar communiceren. Tot ik op den duur een vraag stel ergens over of er gewoon wat gepraat wordt en ik het niet zonder bewust verzwijgen voor me kan houden.
Andersom vraag ik naar de plannen van de kinderen. Qua sport of werk of afspraken. Ook wel eens of ze nog iets met papa gaan of willen doen? Of hij ze ergens voor gevraagd heeft? (Kerst 🤷🏽♀️, de woensdag ervoor wist ik nog niks.. Is dat nou zo gek dan, dat ik dan toch wel eens een keer iets wil weten? Bleek dat hij ze niks gevraagd had, hele schoonfamilie niet trouwens.)
Gewoon uit interesse dus en ook om een beetje te weten waar ik aan toe ben met eten, wanneer ze thuis zijn enz.
Ik vind dat zelf hele normale dingen die in een gezin met elkaar besproken worden. Natuurlijk hebben ze hun eigen ding te doen en plaatsen te gaan, maar we zijn toch niet 3 mensen in hetzelfde huis die niks met elkaar te maken hebben verder? Het is toch vreemd als ik helemaal geen idee heb wat ze wanneer met wie gaan doen en dat ik dat pas op het moment dat ze de deur in of uit stappen misschien te horen krijg en dat ik degene ben die dan constant maar aan moet passen? Eten voor 4 met vriendje erbij, eten voor 2, om 4 uur van alles naar binnen schuiven en dan geen honger dus niet eten, ineens haast want sport. Ga ik er niet in mee, eten ze 5 dagen ongezonde zooi. Dat wil ik ook niet. Restje van een andere dag; meh, nee hoor..
Ik vertel zelf meestal maar uit mezelf als ik plannen heb voor een bepaald moment. Meestal vergeten ze dat meteen weer en vragen ze me precies op dat moment om ze ergens te brengen of weet ik het..
Zei ik al dat ik de puberteit echt de meest lastige fase vind..? 😵💫
Labyrinth schreef op 02-01-2024 om 13:41:
[..]
Als je als een 'kind' wordt behandeld in een bedrijf en door je leidinggevende, in dit geval jij, dan ga je kinderachtig gedrag vertonen en wordt je pro-activiteit niet aangesproken.
‘aanwezig zijn’ want dan kunnen ze het wel. Zo'n zinnetje zegt mij genoeg. Je ziet ze als een stel kleutertjes. Mensen worden ook kleuters in zo'n cultuur. Je schrijft dat jij dat niet anders kan, omdat je je moet aanpassen aan de structuur. Dat betwijfel ik, want overal kan jij ruimte pakken, om wel verantwoordelijkheid te geven en mensen als gelijkwaardige, slimme mensen te zien.
Ik heb een enorme allergie voor leidinggevenden zoals jij jezelf hier beschrijft, ik was daar allang weggeweest of sterker nog nooit gaan werken. Je trekt bepaalde mensen aan en maakt mensen met zo'n top down manier van 'aansturen' of zoals je schrijft 'dingen in stukjes te brengen' (omdat de mensen zo simpel zijn?) dom.
TIP Laat mensen zelf met ideeen komen voor verbeteringen met betrekking tot planning, administratie en personeelsbeleid. Laat ze praten over de aangevoerde ideeen en kiesde eerste uit die je gaat UITVOEREN. Dus ga zelf die ideeen niet beoordelen en ze weggooien, maar laat ze uitvoeren, wees enthousiast, haal hobbels weg, stel een projectteam vast en een coach. (Leidinggevenden zien vaak niet de meest dagelijks irritante problemen, waar mensen tegenaan lopen).
Op deze manier stimuleer je pro-activiteit en kom jij met je voetjes op de grond en leer je luisteren.
Ergens heb je gelijk, maar volgens mij is het wel een beetje een kip-ei verhaal, hoor. Behandel ik ze als kleuters en gedragen ze zich daarom zo of gedragen zij zich als kleuters en ben ik ze daarom zo gaan zien?
Je zegt ook allerlei dingen die gewoon niet mogelijk zijn binnen het bedrijf waar ik werk. Het is niet mijn idee hè, deze bedrijfsvoering. Die structuur is al jaar en dag hetzelfde. Er zijn tig vestigingen waar overal op dezelfde manier gewerkt moet worden. Het is ongeschoold werk.
De manier waarop het uitgevoerd moet worden ligt vast in protocollen. Ik en alle anderen kunnen daar van vinden wat we vinden, maar het is nou eenmaal zo dat je betaald krijgt om het werk te doen waar je voor aangenomen bent. Niet om daar zelf een andere invulling aan te geven, omdat jou dat weet ik veel.. leuker lijkt. En uiteraard staat het iedereen vrij om er dan niet te willen werken.
Het is heel duidelijk vanuit het bedrijf gecommuniceerd dat wat je er ook van vindt, dat dit is zoals het moet. Naar mij als leidinggevende is heel duidelijk gecommuniceerd, dat dit de manier is zoals het moet en dat ik moet zorgdragen dat het gebeurt.
Van de 24 uur die ik werk, ben ik zeker 20 uur met mijn voetjes op de vloer, bewaar ik het overzicht en doe ik actief mee met álle voorkomende werkzaamheden. Die laatste sneer is dus ook absoluut niet op mij van toepassing.
In de overige 4 uur verspreid over de week tussen de drukte op de vloer door doe ik de administratie, week- en dagplanning, overleggen met collega-leidinggevenden, voorraadbeheer, sollicitatiegesprekken, bedrijfskleding en indien nodig beoordelingen.
Labyrinth schreef op 02-01-2024 om 13:41:
[..]
Je trekt bepaalde mensen aan en maakt mensen met zo'n top down manier van 'aansturen' of zoals je schrijft 'dingen in stukjes te brengen' (omdat de mensen zo simpel zijn?) dom.
Volgens mij mis je ook dat ik hiermee reageerde op Flanagan die me een link stuurde van mensen die top-down denken vs bottom-up en dat ik hiermee mijn manier van denken en communiceren probeer aan te passen aan de ander.
Ik vind mijn collega-leidinggevenden niet dom. Ik begrijp alleen niet dat zij niet verder vooruit zien wat ik zie en probeer uit te leggen. Mijn frustratie is dat ze het dan maar gewoon naast zich neerleggen en niks doen. Niet zeggen dat ze me niet begrijpen, maar ook niet aan mij uitleggen dat ik het verkeerd zie.
Bir_F schreef op 02-01-2024 om 19:31:
[..]
[..]
Volgens mij mis je ook dat ik hiermee reageerde op Flanagan die me een link stuurde van mensen die top-down denken vs bottom-up en dat ik hiermee mijn manier van denken en communiceren probeer aan te passen aan de ander.
Ik vind mijn collega-leidinggevenden niet dom. Ik begrijp alleen niet dat zij niet verder vooruit zien wat ik zie en probeer uit te leggen. Mijn frustratie is dat ze het dan maar gewoon naast zich neerleggen en niks doen. Niet zeggen dat ze me niet begrijpen, maar ook niet aan mij uitleggen dat ik het verkeerd zie.
Oh, excuus.. de link van Flanagan is niet waar ik naar refereer. Ik heb later nog meer artikelen gelezen over top-down en bottom-up. Kan het zo snel niet meer vinden.
Bir_F schreef op 02-01-2024 om 18:43:
[..]
Verschrikkelijk lijkt me dat! 😩
Ik wil dat ook helemaal niet, hè. Maar op een of andere manier gebeurt het steeds dat ik dingen moet communiceren, van hem naar de kinderen dus. Waar hij woont, dat hij gaat samenwonen, dat hij het niet zag zitten om op de verjaardag te komen.
Tja, ik vind het nogal lastig om maar stug erover te gaan zitten zwijgen, terwijl ik iets weet. Ik probeer dat, ik denk dan: laat hem zelf maar communiceren. Tot ik op den duur een vraag stel ergens over of er gewoon wat gepraat wordt en ik het niet zonder bewust verzwijgen voor me kan houden.
Andersom vraag ik naar de plannen van de kinderen. Qua sport of werk of afspraken. Ook wel eens of ze nog iets met papa gaan of willen doen? Of hij ze ergens voor gevraagd heeft? (Kerst 🤷🏽♀️, de woensdag ervoor wist ik nog niks.. Is dat nou zo gek dan, dat ik dan toch wel eens een keer iets wil weten? Bleek dat hij ze niks gevraagd had, hele schoonfamilie niet trouwens.)
Gewoon uit interesse dus en ook om een beetje te weten waar ik aan toe ben met eten, wanneer ze thuis zijn enz.
Ik vind dat zelf hele normale dingen die in een gezin met elkaar besproken worden. Natuurlijk hebben ze hun eigen ding te doen en plaatsen te gaan, maar we zijn toch niet 3 mensen in hetzelfde huis die niks met elkaar te maken hebben verder? Het is toch vreemd als ik helemaal geen idee heb wat ze wanneer met wie gaan doen en dat ik dat pas op het moment dat ze de deur in of uit stappen misschien te horen krijg en dat ik degene ben die dan constant maar aan moet passen? Eten voor 4 met vriendje erbij, eten voor 2, om 4 uur van alles naar binnen schuiven en dan geen honger dus niet eten, ineens haast want sport. Ga ik er niet in mee, eten ze 5 dagen ongezonde zooi. Dat wil ik ook niet. Restje van een andere dag; meh, nee hoor..
Ik vertel zelf meestal maar uit mezelf als ik plannen heb voor een bepaald moment. Meestal vergeten ze dat meteen weer en vragen ze me precies op dat moment om ze ergens te brengen of weet ik het..Zei ik al dat ik de puberteit echt de meest lastige fase vind..? 😵💫
Ben je niet gebaat bij een white board op de koelkast waarop iedereen kan schrijven wat ze gaan doen, zodat je er niet naar hoeft te vragen en je de verantwoordelijkheid bij hen legt als ze niets ingevuld hebben? Leer ze wennen aan het invullen van zo’n white board, zoals mensen op kantoor hun agenda invullen die door anderen ingezien kan worden in geval ze een meeting willen plannen. Geef ze meer zelfstandigheid en laat de controle wat vieren. Besef dat controle ook vaak gevoed wordt door nieuwsgierigheid! Onder de noemer van afstemmen want anders loopt het in de soep, maar eigenlijk is het pure nieuwsgierigheid. Zo herkenbaar, maar je wilt er veel mee minder nieuwsgierig door het leven te gaan want het thuisfront valt niet om als jij de organisatie niet alles perfect voor elkaar hebt.
Ps. Haal je werk en je gezin niet door elkaar; probeer eerst met je gezin te wennen aan een oplossing als een white board voor je je richt op een een bijstelling op de werkvloer.
Ik heb het losgelaten. Het is al lastig genoeg dat hun vader zo weinig beschikbaar is, dus als het kan en ze gaan daar onverwacht eten, dan stop ik de rest gewoon in de vriezer. Dat duidelijk afspreken van tevoren komt later wel, als ze weer wat beter met elkaar kunnen.
Elke keer als ik vroeg of ze nog wat hadden afgesproken met papa en ze 'nee' moesten zeggen, was dat pijnlijk voor ze. Dat is het niet waard.
De eerste kerst heb ik hun vader zelf uitgenodigd voor ontbijt. Van zijn kant kwam ook geen enkel initiatief. Inmiddels verbetert het wat.
Flanagan schreef op 02-01-2024 om 20:48:
[..]
Ben je niet gebaat bij een white board op de koelkast waarop iedereen kan schrijven wat ze gaan doen, zodat je er niet naar hoeft te vragen en je de verantwoordelijkheid bij hen legt als ze niets ingevuld hebben? Leer ze wennen aan het invullen van zo’n white board, zoals mensen op kantoor hun agenda invullen die door anderen ingezien kan worden in geval ze een meeting willen plannen. Geef ze meer zelfstandigheid en laat de controle wat vieren. Besef dat controle ook vaak gevoed wordt door nieuwsgierigheid! Onder de noemer van afstemmen want anders loopt het in de soep, maar eigenlijk is het pure nieuwsgierigheid. Zo herkenbaar, maar je wilt er veel mee minder nieuwsgierig door het leven te gaan want het thuisfront valt niet om als jij de organisatie niet alles perfect voor elkaar hebt.
Ps. Haal je werk en je gezin niet door elkaar; probeer eerst met je gezin te wennen aan een oplossing als een white board voor je je richt op een een bijstelling op de werkvloer.
Nee, hoor. Ik haal niet werk en privé door elkaar.
Ik wil geen controle over mijn kinderen. En dit gaat dan voornamelijk over mijn oudste, hoewel het soms wat door elkaar loopt:
Ik wil verbinding. Ik wil ook gezien worden. Ik wil dat er ook eens aan mij iets aangeboden wordt of interesse getoond. Ik wil het graag samen gezellig hebben en dat niet alles daarin van mijn initiatief afhangt en dat ik dan ook nog tegenzin opmerk. Ik zie steeds vaker, vooral bij mijn oudste, dat ik interesse in haar toon en in wat haar bezighoudt, maar dat er andersom nooit iets aan mij gevraagd wordt. Uit mezelf dingen vertellen heb ik geprobeerd, dan zie ik duidelijk dat ze er geen interesse in heeft en alleen even luistert ‘omdat het moet’ en dan weer terugschakelt naar zichzelf. Ik zie haar bijna aftellen in haar hoofd of het zo wel lang genoeg was. Jongste heeft soms wel interesse als ik iets vertel, maar zal ook niet zelf iets vragen. Als ik niet een gesprek start, leven we alledrie in stilte langs elkaar heen.
Ik wil dat ik in hun hoofd ook eens besta als ze iets bedenken en dan niet altijd alleen als sluitpost die nog wat meegedeeld moest worden, waar ik ook nog zelf om moet vragen. Ik wil rekening houden met elkaar, zonder dat ik het steeds moet zeggen of ergens om vragen. En dan niet eens altijd of iedere dag, maar van een beetje zou ik alweer wat moed krijgen, want zo zuigt het me helemaal leeg. Iedere dag probeer ik weer met nieuwe moed op te staan en me niet zo uit het veld te laten slaan, dingen als even helpen ergens mee te vragen, op het juiste moment dan ook nog, en ook nee of straks als antwoord te accepteren en eens een gezellig gesprek te starten of gewoon maar te accepteren dat ze druk zijn op hun telefoon want dat hoort er ook bij. Ik heb zelf buitenshuis ook weer een aantal contacten waar ik het echt gezellig mee heb of een goed gesprek, maar als ik thuis kom, kom ik altijd weer terecht in de schaduw van voor vanzelfsprekend aangenomen te worden, alsof ik niet echt besta als mens. Ze verwachten van mij geloof niks anders dan het huis in orde houden en schone was en eten, maar ik wil contact. Hallo, ik besta. Ik als mens.
Zo’n whiteboard gaat niet werken. Jongste heeft niet zoveel plannen dat dat niet met een beetje communicatie te doen is. De oudste weigert lijstjes, agenda of andersoortige planner te gebruiken. Ze zegt dat ze dat geprobeerd heeft en dat het niet werkt. Daar is ze heel stellig in. Ook niet voor school of huiswerk. Echt, daar zou ik al blij mee zijn. Wat ik vraag, is ze 5 minuten later vergeten omdat er iets anders op popte in haar hoofd. Loopt overal langs zonder het te zien, als het niet haar specifieke interesse heeft. Weigerde verdere begeleiding bij haar adhd diagnose en neemt alleen de methylfenidaat als ze naar school moet. Die vliegt verder de hele dag door overal heen zonder echt besef van tijd, is regelmatig te laat en als er iets leuks opkomt gaat dat voor alles. Dat loslaten heb ik al gedaan, want het zou alleen maar strijd geven zonder einde.
Het enige waar ze voor aanschuift is avondeten als ik haar roep, met keer op keer de telefoon voor haar neus. Hoe moedeloos wordt een mens ervan dat elke keer te moeten zeggen en dan de halve maaltijd daar nog over door te moeten discussiëren. Roep ik niet, zit ze tot halverwege de avond op haar kamer en bedenkt dan snacks voor zichzelf in de airfryer te doen. 😵💫 Zit zij niet mee, ik wel.
Foetsie schreef op 02-01-2024 om 21:02:
Ik heb het losgelaten. Het is al lastig genoeg dat hun vader zo weinig beschikbaar is, dus als het kan en ze gaan daar onverwacht eten, dan stop ik de rest gewoon in de vriezer. Dat duidelijk afspreken van tevoren komt later wel, als ze weer wat beter met elkaar kunnen.
Elke keer als ik vroeg of ze nog wat hadden afgesproken met papa en ze 'nee' moesten zeggen, was dat pijnlijk voor ze. Dat is het niet waard.
De eerste kerst heb ik hun vader zelf uitgenodigd voor ontbijt. Van zijn kant kwam ook geen enkel initiatief. Inmiddels verbetert het wat.
De eerste kerst heb ik hem ook uitgenodigd. Hij zei nee.
Je hebt wel gelijk wat betreft dat nee moeten zeggen. Misschien heb ik daar niet zo goed over nagedacht dat dat ook pijnlijk is.
Bir_F schreef op 02-01-2024 om 22:53:
[..]
Nee, hoor. Ik haal niet werk en privé door elkaar.
Ik wil geen controle over mijn kinderen. En dit gaat dan voornamelijk over mijn oudste, hoewel het soms wat door elkaar loopt:Ik wil verbinding. Ik wil ook gezien worden. Ik wil dat er ook eens aan mij iets aangeboden wordt of interesse getoond. Ik wil het graag samen gezellig hebben en dat niet alles daarin van mijn initiatief afhangt en dat ik dan ook nog tegenzin opmerk. Ik zie steeds vaker, vooral bij mijn oudste, dat ik interesse in haar toon en in wat haar bezighoudt, maar dat er andersom nooit iets aan mij gevraagd wordt. Uit mezelf dingen vertellen heb ik geprobeerd, dan zie ik duidelijk dat ze er geen interesse in heeft en alleen even luistert ‘omdat het moet’ en dan weer terugschakelt naar zichzelf. Ik zie haar bijna aftellen in haar hoofd of het zo wel lang genoeg was. Jongste heeft soms wel interesse als ik iets vertel, maar zal ook niet zelf iets vragen. Als ik niet een gesprek start, leven we alledrie in stilte langs elkaar heen.
Ik wil dat ik in hun hoofd ook eens besta als ze iets bedenken en dan niet altijd alleen als sluitpost die nog wat meegedeeld moest worden, waar ik ook nog zelf om moet vragen. Ik wil rekening houden met elkaar, zonder dat ik het steeds moet zeggen of ergens om vragen. En dan niet eens altijd of iedere dag, maar van een beetje zou ik alweer wat moed krijgen, want zo zuigt het me helemaal leeg. Iedere dag probeer ik weer met nieuwe moed op te staan en me niet zo uit het veld te laten slaan, dingen als even helpen ergens mee te vragen, op het juiste moment dan ook nog, en ook nee of straks als antwoord te accepteren en eens een gezellig gesprek te starten of gewoon maar te accepteren dat ze druk zijn op hun telefoon want dat hoort er ook bij. Ik heb zelf buitenshuis ook weer een aantal contacten waar ik het echt gezellig mee heb of een goed gesprek, maar als ik thuis kom, kom ik altijd weer terecht in de schaduw van voor vanzelfsprekend aangenomen te worden, alsof ik niet echt besta als mens. Ze verwachten van mij geloof niks anders dan het huis in orde houden en schone was en eten, maar ik wil contact. Hallo, ik besta. Ik als mens.Zo’n whiteboard gaat niet werken. Jongste heeft niet zoveel plannen dat dat niet met een beetje communicatie te doen is. De oudste weigert lijstjes, agenda of andersoortige planner te gebruiken. Ze zegt dat ze dat geprobeerd heeft en dat het niet werkt. Daar is ze heel stellig in. Ook niet voor school of huiswerk. Echt, daar zou ik al blij mee zijn. Wat ik vraag, is ze 5 minuten later vergeten omdat er iets anders op popte in haar hoofd. Loopt overal langs zonder het te zien, als het niet haar specifieke interesse heeft. Weigerde verdere begeleiding bij haar adhd diagnose en neemt alleen de methylfenidaat als ze naar school moet. Die vliegt verder de hele dag door overal heen zonder echt besef van tijd, is regelmatig te laat en als er iets leuks opkomt gaat dat voor alles. Dat loslaten heb ik al gedaan, want het zou alleen maar strijd geven zonder einde.
Het enige waar ze voor aanschuift is avondeten als ik haar roep, met keer op keer de telefoon voor haar neus. Hoe moedeloos wordt een mens ervan dat elke keer te moeten zeggen en dan de halve maaltijd daar nog over door te moeten discussiëren. Roep ik niet, zit ze tot halverwege de avond op haar kamer en bedenkt dan snacks voor zichzelf in de airfryer te doen. 😵💫 Zit zij niet mee, ik wel.
Ik snap jouw behoefte om gezien te worden helemaal, maar je verwacht echt te veel van een meisje van 14 waarvan de ouders redelijk recent gescheiden zijn. Ze zit midden in de puberteit, haar focus ligt geheel aan al op haarzelf, en dan heeft ze ook nog te dealen met een vader en moeder die niet samen door een deur kunnen. Echt, ik zou de lat op nul leggen wat haar betreft. Dan is alles wat er wel lukt mooi meegenomen. Pubers zetten zich per definitie af tegen hun ouders. Dat staat in hun functieomschrijving. Tegen haar vader kan ze zich niet afzetten, want dan verdwijnt het laatste beetje contact waarschijnlijk. Jij bent haar veilige basis. Dus hoe rot ook, probeer haar desinteresse te zien als een compliment. Jij bent haar veilige haven, degene van wie ze weet dat die toch altijd van haar zal houden, hoe ze zich ook misdraagt.
En probeer vooral ook haar positieve kanten te blijven zien. Bijvoorbeeld door haar iedere dag een compliment te geven. Dat helpt jou ook die positieve blik te houden. En probeer een beetje in haar leefwereld terecht te komen. Vraag haar om wat filmpjes op TikTok te laten zien waar zij van geniet of waar ze om moet lachen. Met mijn dochter van 21 kijk ik nog steeds regelmatig dierenfilmpjes, dat is echt even ons momentje waarop we af en toe echt de tranen over onze vangen lachen. Die verbinding is zo ontzettend waardevol…
Bir_F schreef op 02-01-2024 om 22:53:
[..]
Nee, hoor. Ik haal niet werk en privé door elkaar.
Ik wil geen controle over mijn kinderen. En dit gaat dan voornamelijk over mijn oudste, hoewel het soms wat door elkaar loopt:Ik wil verbinding. Ik wil ook gezien worden. Ik wil dat er ook eens aan mij iets aangeboden wordt of interesse getoond. Ik wil het graag samen gezellig hebben en dat niet alles daarin van mijn initiatief afhangt en dat ik dan ook nog tegenzin opmerk. Ik zie steeds vaker, vooral bij mijn oudste, dat ik interesse in haar toon en in wat haar bezighoudt, maar dat er andersom nooit iets aan mij gevraagd wordt. Uit mezelf dingen vertellen heb ik geprobeerd, dan zie ik duidelijk dat ze er geen interesse in heeft en alleen even luistert ‘omdat het moet’ en dan weer terugschakelt naar zichzelf. Ik zie haar bijna aftellen in haar hoofd of het zo wel lang genoeg was. Jongste heeft soms wel interesse als ik iets vertel, maar zal ook niet zelf iets vragen. Als ik niet een gesprek start, leven we alledrie in stilte langs elkaar heen.
Ik wil dat ik in hun hoofd ook eens besta als ze iets bedenken en dan niet altijd alleen als sluitpost die nog wat meegedeeld moest worden, waar ik ook nog zelf om moet vragen. Ik wil rekening houden met elkaar, zonder dat ik het steeds moet zeggen of ergens om vragen. En dan niet eens altijd of iedere dag, maar van een beetje zou ik alweer wat moed krijgen, want zo zuigt het me helemaal leeg. Iedere dag probeer ik weer met nieuwe moed op te staan en me niet zo uit het veld te laten slaan, dingen als even helpen ergens mee te vragen, op het juiste moment dan ook nog, en ook nee of straks als antwoord te accepteren en eens een gezellig gesprek te starten of gewoon maar te accepteren dat ze druk zijn op hun telefoon want dat hoort er ook bij. Ik heb zelf buitenshuis ook weer een aantal contacten waar ik het echt gezellig mee heb of een goed gesprek, maar als ik thuis kom, kom ik altijd weer terecht in de schaduw van voor vanzelfsprekend aangenomen te worden, alsof ik niet echt besta als mens. Ze verwachten van mij geloof niks anders dan het huis in orde houden en schone was en eten, maar ik wil contact. Hallo, ik besta. Ik als mens.Zo’n whiteboard gaat niet werken. Jongste heeft niet zoveel plannen dat dat niet met een beetje communicatie te doen is. De oudste weigert lijstjes, agenda of andersoortige planner te gebruiken. Ze zegt dat ze dat geprobeerd heeft en dat het niet werkt. Daar is ze heel stellig in. Ook niet voor school of huiswerk. Echt, daar zou ik al blij mee zijn. Wat ik vraag, is ze 5 minuten later vergeten omdat er iets anders op popte in haar hoofd. Loopt overal langs zonder het te zien, als het niet haar specifieke interesse heeft. Weigerde verdere begeleiding bij haar adhd diagnose en neemt alleen de methylfenidaat als ze naar school moet. Die vliegt verder de hele dag door overal heen zonder echt besef van tijd, is regelmatig te laat en als er iets leuks opkomt gaat dat voor alles. Dat loslaten heb ik al gedaan, want het zou alleen maar strijd geven zonder einde.
Het enige waar ze voor aanschuift is avondeten als ik haar roep, met keer op keer de telefoon voor haar neus. Hoe moedeloos wordt een mens ervan dat elke keer te moeten zeggen en dan de halve maaltijd daar nog over door te moeten discussiëren. Roep ik niet, zit ze tot halverwege de avond op haar kamer en bedenkt dan snacks voor zichzelf in de airfryer te doen. 😵💫 Zit zij niet mee, ik wel.
Je kan je kinderen niet vergelijken met andere volwassenen. De verwachting dat je kinderen net zoveel interesse hebben in wat er in jou omgaat of wat jij hebt meegemaakt is niet reëel. Dat gezien worden, leg dat niet bij je kinderen neer. Dat betekent niet dat zij niet van je houden.
Dat de opvoeding van pubers best vermoeiend is, snap ik heel goed. Die telefoon, daarvan zou ik 'eisen' dat die weggelegd wordt, desnoods ergens in een bakje wordt gedaan. Ik heb hier ook weleens een tijd bij afgesproken, zodat er niet heel snel gegeten wordt, waarna de telefoon weer opgepakt gaat worden. Die airflyer, ja die werkt hier ook soms nog tot laat in de avond 
Je verwacht echt veel teveel van je kinderen. Het zijn pubers, voor hen is hun moeder inderdaad een soort handig meubelstuk. Dat is normaal. Niet leuk, maar wel normaal. En dan hebben jouw kinderen ook nog flink wat te verwerken erbij.
Jij bent er voor hen, zij niet voor jou. Heel simpel gezegd. Maak het gezellig, vraag of ze zin hebben in wat lekkers, stel open vragen, maar niet teveel, kijk samen wat leuks op tv en houd je kritiek en advies voor je. Je eigen verhalen kun je beter kwijt bij een vriendin of familie. Die wederkerigheid die je wilt komt later wel weer. Op deze leeftijd is deze ongeveer 0.
Foetsie schreef op 02-01-2024 om 23:17:
Je verwacht echt veel teveel van je kinderen. Het zijn pubers, voor hen is hun moeder inderdaad een soort handig meubelstuk. Dat is normaal. Niet leuk, maar wel normaal. En dan hebben jouw kinderen ook nog flink wat te verwerken erbij.
Jij bent er voor hen, zij niet voor jou. Heel simpel gezegd. Maak het gezellig, vraag of ze zin hebben in wat lekkers, stel open vragen, maar niet teveel, kijk samen wat leuks op tv en houd je kritiek en advies voor je. Je eigen verhalen kun je beter kwijt bij een vriendin of familie. Die wederkerigheid die je wilt komt later wel weer. Op deze leeftijd is deze ongeveer 0.
100% mee eens. Bir_F, ik zat eigenlijk met verbazing jouw relaas over de desinteresse van je dochters te lezen. Ik las namelijk v o l s t r e k t normaal gedrag. Dat betekent niet dat ik je niet snap, hoor: pubers zijn natuurlijk ras-egoisten en regelmatig is dat gewoon helemaal niet leuk. Mijn kinderen zaten ook fiks in de puberteit ten tijde van mijn scheiding, en ik kan me jouw gevoel van nu nog goed voor de geest halen. Destijds dacht ik weleens: ze zouden het pas merken als ik er niet meer ben als de koelkast leeg is en de wasmanden vol.
Ik begrijp ook dat in een tijd waarin je ook nog eens worstelt met een scheiding, waarbij je je bedrogen en verlaten voelt, pubergedrag gewoon zout in een wond is. Maar nogmaals: het is volstrekt normaal en wederkerigheid bij pubers zit er gewoon niet erg in.
Bir_F schreef op 02-01-2024 om 22:53:
[..]
Nee, hoor. Ik haal niet werk en privé door elkaar.
Ik wil geen controle over mijn kinderen. [..]
Ik wil verbinding. Ik wil ook gezien worden. Ik wil dat er ook eens aan mij iets aangeboden wordt of interesse getoond. Ik wil het graag samen gezellig hebben en dat niet alles daarin van mijn initiatief afhangt en dat ik dan ook nog tegenzin opmerk. Ik zie steeds vaker, vooral bij mijn oudste, dat ik interesse in haar toon en in wat haar bezighoudt, maar dat er andersom nooit iets aan mij gevraagd wordt. Uit mezelf dingen vertellen heb ik geprobeerd, dan zie ik duidelijk dat ze er geen interesse in heeft en alleen even luistert ‘omdat het moet’ en dan weer terugschakelt naar zichzelf. Ik zie haar bijna aftellen in haar hoofd of het zo wel lang genoeg was. Jongste heeft soms wel interesse als ik iets vertel, maar zal ook niet zelf iets vragen. Als ik niet een gesprek start, leven we alledrie in stilte langs elkaar heen.
Ik wil dat ik in hun hoofd ook eens besta als ze iets bedenken en dan niet altijd alleen als sluitpost die nog wat meegedeeld moest worden, waar ik ook nog zelf om moet vragen. Ik wil rekening houden met elkaar, zonder dat ik het steeds moet zeggen of ergens om vragen. En dan niet eens altijd of iedere dag, maar van een beetje zou ik alweer wat moed krijgen, want zo zuigt het me helemaal leeg. [....]
, kom ik altijd weer terecht in de schaduw van voor vanzelfsprekend aangenomen te worden, alsof ik niet echt besta als mens. [...] , maar ik wil contact. Hallo, ik besta. Ik als mens
Die behoefte om gezien te worden herken ik. Ik denk dat je daar hulp bij moet zoeken, althans, bij mij is het wel een hardnekkig dingetje wat er alles mee te maken heeft dat ik als kind ook niet gezien werd (als klein meisje ben ik heel erg gepest, mijn moeder zei alleen maar dat ik me niet moest aanstellen en als het zo erg was als ik zei, dat ik dan zelf maar naar de ouders van de pesters toe moest stappen - ik krijg weer pijn in m'n buik als ik 't opschrijf). Mijn ex was de eerste die me wél zag - dacht ik. Totdat we kinderen kregen en er stress van werk en andere dingen kwamen en ik in mijn rol schoot "als ik maar goed rekening met hem hou, dan houdt hij vast ook wel rekening met mij". En naar de kinderen toe heb ik min of meer hetzelfde gedaan. Onbewust allemaal. Ik weet nu dat mijn verlangen om gezien te worden een probleem van mij is. En dat dat vooral speelt bij mijn kinderen. Want hee, zij weten niet beter en hebben ook trekjes van hun vader meegekregen. Bij de kinderen ben en blijf ik B keus. Of C keus, want er zijn ook nog schoonouders die zichzelf veel beter in the picture weten te zetten.
Ik heb geen oplossing voor je. Alleen mijn ervaring dat hoe meer je wil dat een ander jou ziet, hoe meer je teleurgesteld zal zijn/worden. En probeer het echt bij jezelf te houden. Je kan benoemen waar jij behoefte aan hebt of wat jij vervelend vind, maar doe dat zonder hun gedrag daarin te benoemen. En ga vooral geen discussie aan. "leg je telefoon weg" als enige antwoord geven als je dochter aan tafel zit met dat ding. Wat ook kan helpen is om "ja" tegen jezelf te zeggen inplaats van "nee" tegen een ander. Dan krijgt het een veel positievere lading.
Natuurlijk weet ik in theorie dat pubers nou eenmaal zo zijn en daarom zeg ik al die dingen níet tegen hen. Ik probeer ze juist positief te benaderen. Die dingen zitten in mijn hoofd en soms als het me echt hoog zit, app ik een familielid of vriendin om even stoom af te blazen.
Ik probeer juist om me er niet zo door uit het veld te laten slaan. Dingen voor mezelf te doen, af te spreken met mensen en iedere dag weer met nieuwe moed en een positieve insteek te starten. Natuurlijk hebben ze hun eigen contacten, life en via schermpjes, en dingen te doen en tijd nodig om voor zichzelf wat te hangen en geen zin in een klusje doen en beseffen ze eigenlijk niet dat klusjes bestaan enz. Maar ik kan me er gewoon niks bij voorstellen dat het in andere gezinnen ook zo gaat als hier.
Er komt gewoon geen gesprek van de grond. Het hoeft helemaal niet bijzonder te zijn, hè. Eventjes wat kletsen tijdens het eten. Of misschien tijdens het koken? Maar geen praatje school, niks over huiswerk, over een boek wat ze lezen, niet ik heb die en die gezien, geen plannen die in de toekomst leuk lijken, niks over een spel wat er gespeeld wordt of een serie die ze kijken, zelfs geen praatje weer. Als ik een vraag stel, krijg ik antwoord en dan valt het weer stil. Volgens mij is dat geen gesprek, zo gaat het werkelijk met niemand verder.
Dus ik heb geen idee hoe ik het gezellig moet maken. Ja, ik kan dingen voor mezelf gaan doen en dat doe ik dan ook maar. Een hobby, wat lezen, serie kijken, administratie, op het forum rondhangen, gewoon wat in huis rommelen.. Dat vind ik in mijn eentje iets doen. Ook dan stilte. De een op haar kamer, de ander in dezelfde ruimte. Op zich prima natuurlijk, maar het is het hele plaatje wat me zo opbreekt.
Als ik echt een slechte dag heb, dan lig ik ‘s nachts in bed en denk ik echt: als ik morgen dood neerval, dan is er niemand die míj echt mist. Vast genoeg mensen op m’n begrafenis, maar verder gaat ieders leven gewoon door alsof er niks gebeurt is. Alleen de kinderen, die missen dan hun vanzelfsprekende thuis. Maar of ze míj missen?
En daarna geef ik mezelf een schop en dwing ik mezelf om me ergens mee af te leiden tot ik in slaap val en de volgende ochtend begin ik toch weer opnieuw met goede moed de dag. Eerst koffie en op mezelf wat positiviteit inpraten en dan starten maar.