Ex praat negatief over mij, zoon neemt dat over
Ruim vijf jaar geleden ben ik gescheiden en inmiddels wel gewend aan het leven als alleenstaande co-ouder van drie mooie jongens van 14, 12 en 10 jaar oud, die de ene week bij mij (vader) en de andere bij hun moeder en haar nieuwe vriend wonen.
Met de zoon van 12 ben ik de afgelopen maanden helaas vaker dan me lief is in conflict. Hij is duidelijk aan het puberen, zowel qua lichaam als houding. Dat is op zich prima natuurlijk, en ik laat hem nu ook wat losser (bijvoorbeeld met bedtijd, gamen enz.), en op zich gaat hij daar prima mee om. Wat me echter zorgen baart, is de mate waarin hij (volgens mij) wordt beïnvloed door wat zijn moeder (mijn ex dus) over mij tegen hem zegt.
Ik heb de afgelopen jaren wel vaker gemerkt dat door moeder in negatieve zin over mij wordt gesproken, soms komen de kinderen bij mij en vragen ze of het klopt wat moeder zegt. Dat doet wel eens pijn, maar ik probeer er niet te veel lucht en aandacht aan te schenken, en houd mezelf voor dat ik andersom mij in elk geval niet negatief wil uiten.
Aan het eind van vorige week vroeg ik aan mijn zoon van 12 hoe hij vond dat het tussen ons ging, en of ik nog iets zou kunnen doen om het beter voor hem te maken. Ik zal zijn antwoord hieronder zo goed mogelijk weergeven.
‘Kijk, weet je pap, ik klik gewoon niet zo met jou. Mama is natuurlijk niet voor niets van jou gescheiden. Want jij wilt altijd alles met een begintijd en een eindtijd, alles moet altijd in schema’s, terwijl ik gewoon dingen wil laten ontstaan, enz. enz.’
Dat zijn vrij letterlijk de woorden die moeder ook vaak tegen mij uitsprak. Mijn zoon zei ook nog dat hij ‘gewoon de persoonlijkheid van mama’ had.
Dit doet mij allemaal best pijn en maakt me onzeker, maar daar kan ik op zich wel mee dealen. Ik heb me voorgenomen om stug door te gaan met een zo goed en liefdevol mogelijke vader te zijn voor mijn drie grote schatten, en daar waar het kan nog beter mijn best voor te doen.
Ik maak mij echter zorgen over mijn zoon van 12. Het lijkt me voor hem niet gezond om zich zo met moeder te identificeren. Ook omdat mijn omgang met hem daar echt geen aanleiding toe geeft. De dingen die hij aanhaalt (de tijden, schema’s enzovoort) spelen geen rol in zijn leven of onze relatie. Het is een erg gevoelige, fantasierijke jongen, en daarin anders dan zijn twee broers (bij wie ik genoemd gedrag niet constateer).
Ik hoop dat ik de kwestie zo een beetje helder heb uiteengezet. Mijn vraag is eigenlijk een nogal wanhopig ‘hoe ga ik hier nu het best mee om?’
Ik heb de moeder al gevraagd of ze binnenkort eens 1 op 1 wil spreken over hoe het nu gaat met de scheiding enzo, daar heeft ze mee ingestemd. Maar goed, dan moet ik haar nog uitleggen wat mijn zorgen zijn, terwijl dat voor haar zal aanvoelen alsof ik haar de schuld wil geven van de conflicten die ik met onze zoon heb. En hoe reageer ik het best richting mijn zoon van 12?
Hopelijk vind ik hier (goede) raad, alle ideeën en meningen zijn welkom, alvast bedankt!
Maak je het niet te groot? Ik kan me goed voorstellen dat het je ook onzeker maakt en leuk is zeker anders en voor je zoon is het ook niet geweldig, maar zo gaan die dingen nu blijkbaar.
Ik zou geen 'gesprek' aangaan met moeder. Maar ik zou wel melden dat je niet zo blij bent met haar afwijzing van jou naar zoon. Zoon heeft een moeder en een vader. Maar je kunt het ook zo laten en voor kennisgeving aannemen want anders vind je zoon het misschien weer vervelend dat je achter zijn rug naar zijn moeder gaat.
Moeder heeft blijkbaar op haar manier uitgelegd waarom je zoon jou niet altijd kan begrijpen. Handiger is als hij het van jou hoort als hij een vraag heeft. En ja, je mag verschillend zijn toch/
Naar je zoon zou ik meer vragen gaan stellen. We zijn vast ook wel verschillend maar denk je dat je niet ook een hele klein beetje op je vader lijkt? Waarin? Of op andere familieleden? Op je opa of oma van moeders of vaderskant, op ooms of tantes, op neefjes of nichtjes?
En op welk dier lijk je het meeste denk je? Een egeltje dat in zijn schulp kruipt of een leeuw die hoewel een klein hartje dapper brult?
En je lijkt ook vast heel veel op je moeder maar toch niet in alles?
En je mag zelf beoordelen op wie je lijkt maar ik ben wel je vader en dat wil ik ook graag nog een tijdje voor je zijn.
Maar dan in je eigen woorden.
Dank Annej... Je eerste zin is meteen raak: maak je het niet te groot? Ja, dat denk ik wel, zit in mijn week zonder de kids, alleen thuis te werken... Dus tja, dan worden kleine dingen al snel heel groot. Fijn dat ik het hier even kan neerleggen, je reactie helpt me te relativeren.
Misschien kun je voor een andere insteek kiezen. Leg je zoon uit dat je, ondanks jullie verschillen, veel van hem houdt en hem graag bij je hebt. Ook al klikt het in zijn ogen niet, ook al lijkt hij op zijn moeder. Ga niet de discussie aan of dat klopt, ga geen rare vragen stellen over op welk dier hij lijkt, of op welke opa/oom/tante/melkboer. Straal duidelijk uit dat hij gewoon mag zijn wie hij is. En dat je jullie verschillen geen probleem vindt, maar juist iets wat jouw leven kleur geeft.
Er is net een boek uitgekomen van de filosofe Stine Jensen die je helpt met tekst om het gesprek aan te gaan met kinderen over wie ze (denken/willen te) zijn.
Jonos schreef op 29-01-2021 om 12:32:Aan het eind van vorige week vroeg ik aan mijn zoon van 12 hoe hij vond dat het tussen ons ging, en of ik nog iets zou kunnen doen om het beter voor hem te maken.
Mijn tip: wees consequent. Je hebt je verantwoordelijk en enigszins kwetsbaar opgesteld naar je zoon. Reageer vervolgens niet al te defensief door zijn antwoord op jouw vraag blijvend op te vatten als woorden die hem zijn ingegeven door zijn moeder. Daarmee zou je geheid conflict in de hand werken. Laat de eventuele inbreng van zijn moeder links liggen en behandel je zoon zoals hij het ongetwijfeld wil: als iemand wiens uitspraken serieus worden genomen. Je plaatst zo niet alleen hem, maar ook jezelf in een betere positie. Te weten als een betrouwbaar persoon.
Jonos schreef op 29-01-2021 om 12:32:‘Kijk, weet je pap, ik klik gewoon niet zo met jou. Mama is natuurlijk niet voor niets van jou gescheiden. Want jij wilt altijd alles met een begintijd en een eindtijd, alles moet altijd in schema’s, terwijl ik gewoon dingen wil laten ontstaan, enz. enz.’
(...) De dingen die hij aanhaalt (de tijden, schema’s enzovoort) spelen geen rol in zijn leven of onze relatie.
Dit snap ik niet zo goed. Je zoon geeft aan waar hij last van heeft en vervolgens zeg jij dat dat geen rol speelt in zijn leven. Hoeft hij zich niet aan tijden of schema's te houden? Ben je toevallig veel strenger dan zijn moeder?
Los van dat het vervelend is als zijn moeder negatief over jou praat, kan ik me wel voorstellen dat zij met hem praat over hoe het gaat tussen jullie. En als hij dan bij jou aangeeft waar hij last van heeft, lijkt het me zinvol om met hem te bespreken hoe jullie een betere omgangsmodus kunnen vinden, in plaats van je focus te leggen op zijn gesprek met zijn moeder.
Veel wijze woorden hier, dank aan ieder daarvoor.
Dit snap ik niet zo goed. Je zoon geeft aan waar hij last van heeft en vervolgens zeg jij dat dat geen rol speelt in zijn leven. Hoeft hij zich niet aan tijden of schema's te houden? Ben je toevallig veel strenger dan zijn moeder?
Ik denk dat ik iets strenger ben dan zijn moeder, maar niet veel. Hij bepaalt zelf hoe laat hij op bed gaat, hoe lang hij gamet, enzovoort, dus nee, ik leg hem geen schema's of tijden op. Hij hoeft eigenlijk alleen maar te zorgen dat hij zijn dingen voor school voor elkaar heeft, en zijn rommel achter zich opruimt, dat zijn eigenlijk de enige dingen waar ik hem wel eens op aanspreek.
Wat ik met de voorbeelden probeerde over te brengen, is dat het echt 1 op 1 dingen zijn die zijn moeder ook zegt, maar die in zijn leven geen rol spelen.
Los daarvan kan ik me heel goed vinden in de adviezen om niet de nadruk bij het gesprek met moeder te leggen. Ik ga zijn uitspraken meer serieus nemen, streven naar een betere omgangsmodus, hem nog meer het gevoel geven dat hij mag zijn wie hij is. Dat heb ik allemaal zelf in de hand, en werkt waarschijnlijk beter dan te proberen dingen 'aan moeders kant' te veranderen.
Fijn dat dit soort forums bestaan 
Niet te meegaand worden.
'Hij hoeft eigenlijk alleen maar te zorgen dat hij zijn dingen voor school voor elkaar heeft, en zijn rommel achter zich opruimt, dat zijn eigenlijk de enige dingen waar ik hem wel eens op aanspreek.'
Het spel is zo: jij spreekt hem daarop streng aan, hij verzet zich daartegen, uiteindelijk zal hij mopperend toch wel moeten doen wat je vraagt, hij vindt jou iets ergs, maar later, als hij bij zinnen is, of nog later, als hij zelf een kind heeft dat zich zo gedraagt snapt hij waarom je rommel achter je op moet ruimen en moet zorgen dat de dingen voor school voor elkaar zijn.
Bij 'loslaten' gaat het niet om iemand zomaar zijn/haar zin te geven, maar verantwoordelijkheden over te dragen. Bijvoorbeeld over bedtijden: niet: wat jij wil; maar: hoe zorg jij ervoor dat je 's morgens goed uitgerust bent? En dan ben jij er weer om daar eventueel tegenwicht aan te bieden.
Je mag hem ook de kans geven om zich ergens tegen te verzetten. Dan ben jij maar de boksbal in zijn leven (en misschien ook in het leven van je ex). Niets mis mee, zolang je maar betrouwbaar en liefdevol blijft.
Tsjor
Als het puur de woorden van zijn moeder zijn dan zou ik op dat moment dat hij dat zei gewoon eens rustig vragen wat hij nu precies bedoelt met die schema's en tijden. Ik zou er overigens nu niet meer op terug komen.
Vlak niet uit dat kinderen van die leeftijd soms feilloos bepaalde dingen weten in te zetten en hun ouders proberen uit te spelen om ze te manipuleren. Wie weet heeft moeder wel zaken vertelt over jullie relatie toen zoon vroeg waarom jullie gingen scheiden. En gebruikt hij nu die informatie. Niets is leuker en handiger als je 2 ouders hebt die beiden hun best doen om de leukste ouder te zijn.
Ik denk ook dat je het best groot en belangrijk maakt. Dus ik zou hem geen ingewikkelde vragen stellen, maar praktisch op momenten dat er iets aan de hand is geweest, wel vragen en bespreken wat er nu mis was gegaan.
En met de moeder in gesprek? Alleen als je zeker weet dat jullie uit de strijd kunnen blijven. Wat is het doel? En waarom denk je dat jullie nu wel goed in contact kunnen komen, terwijl het eerder tot een scheiding leidde? Of was er een heel andere aanleiding?
'Je mag hem ook de kans geven om zich ergens tegen te verzetten. Dan ben jij maar de boksbal in zijn leven (en misschien ook in het leven van je ex). Niets mis mee, zolang je maar betrouwbaar en liefdevol blijft.'
'Als het puur de woorden van zijn moeder zijn dan zou ik op dat moment dat hij dat zei gewoon eens rustig vragen wat hij nu precies bedoelt met die schema's en tijden. Ik zou er overigens nu niet meer op terug komen.'
Dank Tsjor, Juf Ank, ook eerdere reageerders, daar kan ik wel wat mee.
'En met de moeder in gesprek? Alleen als je zeker weet dat jullie uit de strijd kunnen blijven. Wat is het doel? En waarom denk je dat jullie nu wel goed in contact kunnen komen, terwijl het eerder tot een scheiding leidde? Of was er een heel andere aanleiding?'
Het contact met moeder is behoorlijk goed. Ik weet al langer dat ze negatief over me praat waar de kids bij zijn, maar wilde daar nooit zo'n punt van maken. Nu ik meen te merken dat het die zoon van 12 zo beïnvloedt, leek het me dat het moment was aangebroken dat toch eens terug te geven (heb ik laatst ook al eens kort bij haar aangestipt). Na jullie reacties wil ik dit nog steeds wel met moeder bespreken, maar de lading is er nu wel wat af, omdat ik denk dat ik nu genoeg handvaten heb om met mijn zoon verder te kunnen zonder wat dan ook met moeder te bespreken. Ik denk wel dat het voor haar ook goed is als ze weet dat haar woorden worden doorgegeven, dan kan ze zelf kijken of ze daar iets in wil veranderen. Maar het gevoel dat de bal bij mij ligt, ik zelf dingen kan doen om de band met mijn zoon te verbeteren, haalt in elk geval dat ellendige gevoel van machteloosheid weg. Ik krijg ze overmorgen weer in huis en heb er zin in (al is zo'n weekje afstand nemen soms ook wel goed, merk ik, hoezeer ik ze ook mis).
Dag Jonos,
Ik ben vader vaneenzoon en een dochter,respect. 19 en 16.
In mijn huwelijk en daarna heb ik en mijn ex partner heel veel conflicten gehad. Ik kom uit een heelandere situatie dan de meesten hier. Mij ex is inmiddels gedwongen opgenomen. Dus echt een heel andere situatie dan waar jij denk ik in zit.Maar wat ik van mijn kinderen heb geleerd, is dat een streng regime, als je dat zo mag noemen,alskinderen in de regel als prettig ervaren wordt. Niet op het moment zelf.Kinderen hebben heel veel behoefte aan duidelijkheid. En duidelijkheid, als het om huisregels gaat, worden snel uitgelegd als streng.
Ook moet je bedenken dat je kinderen niet je vrienden zijn. Je kan wel vriendelijk zijn. Maar uiteindelijk ben je hun ouder. Een vriend verwacht je steun,door dik en dun. Alsje die niet meer kan geven,dan eindigd de vriendschap. Bij kinderen heb je die luxe niet.
En laat moeder maar negatief praten. Je kinderen hebben een leeftijd dat ze zelf beoordelen of het klopt of niet. Alsze dat teveel gaat doen,dan gaat dat tegen haarzelf werken. Daar gaat zij uiteindelijk het meest last van hebben. Je kinderen hebben dat echt weldoor. Mijn ex heeft borderline. Die zijn als de beste in dat spelletje. Toen ik weg ging was mijn dochter 13. Binnen 3 jaar washet haar duidelijk. Als ik haar nu hoor, is dat waar ze het meest last van heeft gehad. Het negatief doen over mij. Ze zijn niet alleen loyaal aan hun moeder, ook aan jou.
En dat gesprek met moeder. Hou het gesprek praktisch.Je kan het beste niet over gevoel praten. Ik zou bang zijn dat het welles nietes wordt. Maar je kent je eigen situatie en je ex het beste. Je kan zelf het beste die inschatting maken.
Grt Robiie
Dank Robiie. Het geeft mij steun om iets te lezen van iemand die een vergelijkbare ervaring heeft gehad.