Gemis zoon van 14
Ik ben moeder van drie kinderen. Na de echtscheiding kwamen de kinderen bij mij wonen. Dit is een aantal jaren zo geweest. Toen mijn jongste zoon 12 was vertelde hij mij dat hij bij zijn vader wilde wonen. Vader wilde geen omgangsafspraken met mij maken. Ik heb mijn zoon het eerste jaar nauwelijks gezien. Ik wist van te voren dat dit zou gebeuren. Maar ik wist ook dat het geen zin had de wens van mijn zoon in de weg te staan. Nu zijn woont mijn zoon 2 jaar bij zijn vader. Het contact tussen hem en mij is onregelmatig. Ik neem regelmatig initiatief om hem uit te nodigen, stuur kaartjes of bel hem op. Ik ervaar dat een jongen van 14 niet altijd op z’n moeder zit te wachten. Wat een gezonde ontwikkeling is wat mij betreft. Maar ik mis hem soms zo ontzettend en zie hem soms een hele tijd niet. Vader maakt geen ruimte voor het contact tussen hem en mij. Ik ben af en toe ontzettend verdrietig en heb het gevoel dat ik maar 2 kinderen heb in plaats van 3. En ik ben bang dat ik hem kwijt ben/raak.
Heeft iemand geruststellende gedachtes of ervaringen met mij te delen?
Inderdaad heel verdrietig. Enige troost die ik kan bieden is dat kinderen van 14 erg egocentrisch zijn en vooral bezig met zichzelf en hun eigenbelang. Hoe hij zich nu opstelt zegt dus weinig over hoe het over een jaar of twee jaar of verder gaat zijn. Hoe moeilijk ook, belast hem niet met je verdriet en houd de contacten gezellig en enigszins oppervlakkig. Een beetje emotie is vaak al te moeilijk.
Wat verdrietig voor je. En voor hem eigenlijk ook, al beseft hij dat nu nog niet. Ik geef je een virtuele knuffel.
Heeft je zoon, toen hij bij zijn vader ging wonen, daar een reden voor gegeven?
Vaak komen dit soort dingen later wel weer goed. Blijf gewoon zelf contact onderhouden, maar vooral niet overmatig.
En wat hierboven gezegd wordt, belast hem niet met wat je voelt. Dat kan soms best een wig drijven. Hou het positief.
Bijtje82 schreef op 24-06-2023 om 20:24:
Vaak komen dit soort dingen later wel weer goed. Blijf gewoon zelf contact onderhouden, maar vooral niet overmatig.
En wat hierboven gezegd wordt, belast hem niet met wat je voelt. Dat kan soms best een wig drijven. Hou het positief.
Wilmamaa schreef op 24-06-2023 om 20:01:
Wat verdrietig voor je. En voor hem eigenlijk ook, al beseft hij dat nu nog niet. Ik geef je een virtuele knuffel.
Heeft je zoon, toen hij bij zijn vader ging wonen, daar een reden voor gegeven?
Bedankt voor jullie reacties. Het helpt me. Mijn zoon wilde bij zijn vader wonen omdat zijn vader daar op aandrong en omdat het hem wel leuk leek. Ik denk dat hij het wel goed heeft bij zijn vader.
Ik vertel mijn zoon niet dat ik hem mis of dat ik verdrietig ben. Als we contact hebben gaat het over ‘lichte’ onderwerpen. Ik hoop vooral dat ik het minder lastig ga vinden. En zou liever de pijn van het gemis niet voelen.
Wat verdrietig, het missen kan heel erg zeer doen....ik vroeg me wel af hoe het contact tussen de twee oudste kinderen en hun vader is. Was/is daar wel een omgangsregeling o.i.d. afgesproken destijds? En wat is de reden dat er voor jou en je jongste niets is afgesproken qua contactmomenten? Verder sluit ik me aan bij de anderen met advies.
Ik herken het heel erg van toen mijn zoon van 16 net weggelopen was en bij zijn oudere vriend ingetrokken. Niks konden we ermee. Wat een verdriet, onrust en gevoel van controleverlies.
Bijtje82 schreef op 24-06-2023 om 20:24:
Vaak komen dit soort dingen later wel weer goed.
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk, maar je hebt er zo weinig aan als je nu zo graag je kind bij je wilt hebben En je mist zoveel. MariaB's zoon was 12 jaar en is nu 14. Dat is een fase waarin zoveel verandert. Hij is misschien naar de middelbare school gegaan, hij heeft misschien de baard in de keel gekregen of een enorme groeispurt gemaakt. Je mist al die stappen, je kunt hem niet troosten nadat zijn eerste vriendinnetje het heeft uitgemaakt, je kunt niet die gewonnen tenniswedstrijd met hem vieren, enzovoorts. Maar ook die simpele dagelijkse dingen loop je mis. Hoe het op school was. Wat hij van die ene film of game vindt. Welke muziek hij vandaag leuk vindt en morgen opeens niet meer.
En misschien wordt hij straks een lastige puber en kunnen vader en zoon niet meer door 1 deur. Dan wil hij mogelijk weer bij zijn moeder wonen, en krijgt zij in plaats van een aanhankelijke 12-jarige te maken met een dwarse 16-jarige. Dat lijkt me extra lastig als je die tussenfase niet van dichtbij hebt meebeleefd.
Ik zie het misschien heel somber voor me. Maar ik ben dankbaar dat mijn dochter toch iets ouder was (bijna17) toen ze zich van ons afkeerde en net 18 toen ze uit huis vertrok. Van de bijzondere jaren van kind naar puber heb ik gelukkig nog wel mogen genieten.
Pippeltje schreef op 25-06-2023 om 19:10:
Ik herken het heel erg van toen mijn zoon van 16 net weggelopen was en bij zijn oudere vriend ingetrokken. Niks konden we ermee. Wat een verdriet, onrust en gevoel van controleverlies.
Au, dat klinkt heel pijnlijk. Hoe is dit bij jullie verder verlopen en hoe heb je dit verwerkt?
Wilmamaa schreef op 25-06-2023 om 22:54:
[..]
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk, maar je hebt er zo weinig aan als je nu zo graag je kind bij je wilt hebben En je mist zoveel. MariaB's zoon was 12 jaar en is nu 14. Dat is een fase waarin zoveel verandert. Hij is misschien naar de middelbare school gegaan, hij heeft misschien de baard in de keel gekregen of een enorme groeispurt gemaakt. Je mist al die stappen, je kunt hem niet troosten nadat zijn eerste vriendinnetje het heeft uitgemaakt, je kunt niet die gewonnen tenniswedstrijd met hem vieren, enzovoorts. Maar ook die simpele dagelijkse dingen loop je mis. Hoe het op school was. Wat hij van die ene film of game vindt. Welke muziek hij vandaag leuk vindt en morgen opeens niet meer.
En misschien wordt hij straks een lastige puber en kunnen vader en zoon niet meer door 1 deur. Dan wil hij mogelijk weer bij zijn moeder wonen, en krijgt zij in plaats van een aanhankelijke 12-jarige te maken met een dwarse 16-jarige. Dat lijkt me extra lastig als je die tussenfase niet van dichtbij hebt meebeleefd.
Ik zie het misschien heel somber voor me. Maar ik ben dankbaar dat mijn dochter toch iets ouder was (bijna17) toen ze zich van ons afkeerde en net 18 toen ze uit huis vertrok. Van de bijzondere jaren van kind naar puber heb ik gelukkig nog wel mogen genieten.
Ja, maar nu doe je voorkomen alsof ze elkaar helemaal niet meer zien.
Ze wil hem vaker zien en meer contact. Het is niet dat ze hem helemaal zien ziet opgroeien in deze periode. Alleen het contact zoeken is eenzijdig. En dat kan echt nog wel veranderen. Als je als moeder maar gewoon op een normale manier het contact onderhoudt.
Bijtje82 schreef op 26-06-2023 om 09:34:
[..]
Ja, maar nu doe je voorkomen alsof ze elkaar helemaal niet meer zien.
Ze wil hem vaker zien en meer contact. Het is niet dat ze hem helemaal zien ziet opgroeien in deze periode. Alleen het contact zoeken is eenzijdig. En dat kan echt nog wel veranderen. Als je als moeder maar gewoon op een normale manier het contact onderhoudt.
Je kunt je niet voorstellen hoe het is om je jonge kind nauwelijks meer te zien. Ik zit in dezelfde situatie als TO, als 1x pw contact heb via app is het veel, ik zie hem eens per maand gemiddeld. Dat is niet te doen. Initiatief komt bijna altijd van mij. En 8 van de 10 keer zegt hij nee.
Als je kind (ruim) volwassen is, is het een normale gang van zaken, niet als je kind 12 is. Het voelt als een soort amputatie…
Engeltje schreef op 26-06-2023 om 09:46:
[..]
Je kunt je niet voorstellen hoe het is om je jonge kind nauwelijks meer te zien. Ik zit in dezelfde situatie als TO, als 1x pw contact heb via app is het veel, ik zie hem eens per maand gemiddeld. Dat is niet te doen. Initiatief komt bijna altijd van mij. En 8 van de 10 keer zegt hij nee.
Als je kind (ruim) volwassen is, is het een normale gang van zaken, niet als je kind 12 is. Het voelt als een soort amputatie…
Nou dat kan ik me heel goed voorstellen als kind dat zelf in een kindertehuis is geplaatst puur om mijn vader te treiteren. Dan sta je zelf aan de andere kant, maar daardoor weet ik wel hoe het voelt om helemaal geen ouders te hebben. Behalve eens in de zoveel weken een bezoekregeling bij m'n ma en stiefvader.
Kan me dus heel goed voorstellen hoe het van de andere kant is. En daarbij zie ik m'n kinderen ook maar de helft van de tijd.
Maar je gaat voorbij aan het punt dat ik probeerde te maken. Tuurlijk mist ze bepaalde momenten, maar Wilmamama schetste een situatie waarin TO haar zoon niet ziet opgroeien. En dat is in dit geval natuurlijk niet zo. Al is het niet onvoorstelbaar dat ze graag meer zou willen.
Dat kan wel terugkomen als zoon wat ouder wordt en meer gaat beseffen wie er belangrijk voor hem zijn. Nu regeert de puberteit waarschijnlijk nog.
Wilmamaa schreef op 25-06-2023 om 22:54:
[..]
Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk, maar je hebt er zo weinig aan als je nu zo graag je kind bij je wilt hebben En je mist zoveel. MariaB's zoon was 12 jaar en is nu 14. Dat is een fase waarin zoveel verandert. Hij is misschien naar de middelbare school gegaan, hij heeft misschien de baard in de keel gekregen of een enorme groeispurt gemaakt. Je mist al die stappen, je kunt hem niet troosten nadat zijn eerste vriendinnetje het heeft uitgemaakt, je kunt niet die gewonnen tenniswedstrijd met hem vieren, enzovoorts. Maar ook die simpele dagelijkse dingen loop je mis. Hoe het op school was. Wat hij van die ene film of game vindt. Welke muziek hij vandaag leuk vindt en morgen opeens niet meer.
En misschien wordt hij straks een lastige puber en kunnen vader en zoon niet meer door 1 deur. Dan wil hij mogelijk weer bij zijn moeder wonen, en krijgt zij in plaats van een aanhankelijke 12-jarige te maken met een dwarse 16-jarige. Dat lijkt me extra lastig als je die tussenfase niet van dichtbij hebt meebeleefd.
Ik zie het misschien heel somber voor me. Maar ik ben dankbaar dat mijn dochter toch iets ouder was (bijna17) toen ze zich van ons afkeerde en net 18 toen ze uit huis vertrok. Van de bijzondere jaren van kind naar puber heb ik gelukkig nog wel mogen genieten.
En vaders dan? Die overkomt dit nog vele malen vaker dan moeders.
Op persoonlijk niveau is het een drama, voor de maatschappij zouden kinderen vaker bij hun vader moeten wonen.
Ysenda schreef op 26-06-2023 om 18:37:
[..]
En vaders dan? Die overkomt dit nog vele malen vaker dan moeders.
Op persoonlijk niveau is het een drama, voor de maatschappij zouden kinderen vaker bij hun vader moeten wonen.
Zeker is het voor vaders vaak ook niet leuk als ze hun kinderen weinig zien. Alleen is TO in dit geval de moeder en is haar ex-man degene die een omgangsregeling in de weg staat. En is TO juist degene die haar zoon zonder gemor ( als ik dat goed heb begrepen) naar zijn vader heeft laten gaan.
Voor andere vaders die hun kinderen weinig zien en daar verdriet om hebben, vind ik het ook heel naar.
Wilmamaa schreef op 26-06-2023 om 20:33:
[..]
Zeker is het voor vaders vaak ook niet leuk als ze hun kinderen weinig zien. Alleen is TO in dit geval de moeder en is haar ex-man degene die een omgangsregeling in de weg staat. En is TO juist degene die haar zoon zonder gemor ( als ik dat goed heb begrepen) naar zijn vader heeft laten gaan.
Voor andere vaders die hun kinderen weinig zien en daar verdriet om hebben, vind ik het ook heel naar.
Ook dit is eigen invulling. Vader wil geen omgangsregeling bespreken met moeder, maar ik lees nergens dat hij zoon moedwillig weghouden van zijn moeder. Hij stimuleert misschien de bezoeken niet, maar dat zou ik persoonlijk ook niet doen. Zoon is op een leeftijd dat hij zelf contact kan onderhouden, maar ook op een leeftijd dat ouders maar lastig en moeilijk worden gevonden. Op die leeftijd meed ik mijn moeder ook zoveel mogelijk. Leefde gewoon mijn leven en heel af en toe bedacht ik eens dat ik ook nog een moeder had.
Pubers zijn complexe wezens. Mannen van Mars, vrouwen van Venus en pubers zijn verdwaalde sterren die hun baan om de aarde nog moeten vinden. 😁
MariaB schrijft dat toch tot twee keer toe. "Vader maakt geen ruimte voor het contact tussen hem en mij," is haar tweede opmerking. En ze geeft ook nog aan dat ze het een gezonde ontwikkeling vindt, dat een 14-jarige niet altijd op zijn moeder zit te wachten.
Dus haar verwachtingen zijn niet eens hooggespannen.
Ik vind het bij het ouderschap horen dat je een kind stimuleert contact met beide ouders te houden. Als een kind zijn of haar moeder negeert binnen een 2-ouder gezin, ga je daar als andere ouder toch ook mee aan de slag? Dan vraag je het kind toch ook, wat is er aan de hand met jullie, hoe kunnen we dit weer rechtzetten? Dat zou na een echtscheiding niet anders moeten zijn. Wel moeilijker, want als wel geliefde ouder wordt je ego wel gestreeld, zeker als die ander je ex is.
Dar jij zelf je moeder op die leeftijd meed, vind ik heel erg verdrietig voor je. (Zeker ook jouw totale situatie, dat je uit huis werd geplaatst). Het is echter totaal geen normale situatie die voor MariaB als voorbeeld moet dienen.