Gemis zoon van 14

Wilmamaa schreef op 25-06-2023 om 22:54:

[..]

Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk, maar je hebt er zo weinig aan als je nu zo graag je kind bij je wilt hebben En je mist zoveel. MariaB's zoon was 12 jaar en is nu 14. Dat is een fase waarin zoveel verandert. Hij is misschien naar de middelbare school gegaan, hij heeft misschien de baard in de keel gekregen of een enorme groeispurt gemaakt. Je mist al die stappen, je kunt hem niet troosten nadat zijn eerste vriendinnetje het heeft uitgemaakt, je kunt niet die gewonnen tenniswedstrijd met hem vieren, enzovoorts. Maar ook die simpele dagelijkse dingen loop je mis. Hoe het op school was. Wat hij van die ene film of game vindt. Welke muziek hij vandaag leuk vindt en morgen opeens niet meer.
En misschien wordt hij straks een lastige puber en kunnen vader en zoon niet meer door 1 deur. Dan wil hij mogelijk weer bij zijn moeder wonen, en krijgt zij in plaats van een aanhankelijke 12-jarige te maken met een dwarse 16-jarige. Dat lijkt me extra lastig als je die tussenfase niet van dichtbij hebt meebeleefd.
Ik zie het misschien heel somber voor me. Maar ik ben dankbaar dat mijn dochter toch iets ouder was (bijna17) toen ze zich van ons afkeerde en net 18 toen ze uit huis vertrok. Van de bijzondere jaren van kind naar puber heb ik gelukkig nog wel mogen genieten.

Ik herken de dingen die jij beschrijft als een groot gemis. Alle gewone dingen gaan aan mij voorbij. 

Engeltje schreef op 26-06-2023 om 09:46:

[..]

Je kunt je niet voorstellen hoe het is om je jonge kind nauwelijks meer te zien. Ik zit in dezelfde situatie als TO, als 1x pw contact heb via app is het veel, ik zie hem eens per maand gemiddeld. Dat is niet te doen. Initiatief komt bijna altijd van mij. En 8 van de 10 keer zegt hij nee.

Als je kind (ruim) volwassen is, is het een normale gang van zaken, niet als je kind 12 is. Het voelt als een soort amputatie…

Engeltje schreef op 26-06-2023 om 09:46:

[..]

Je kunt je niet voorstellen hoe het is om je jonge kind nauwelijks meer te zien. Ik zit in dezelfde situatie als TO, als 1x pw contact heb via app is het veel, ik zie hem eens per maand gemiddeld. Dat is niet te doen. Initiatief komt bijna altijd van mij. En 8 van de 10 keer zegt hij nee.

Als je kind (ruim) volwassen is, is het een normale gang van zaken, niet als je kind 12 is. Het voelt als een soort amputatie…

Wilmamaa schreef op 26-06-2023 om 21:54:

MariaB schrijft dat toch tot twee keer toe. "Vader maakt geen ruimte voor het contact tussen hem en mij," is haar tweede opmerking. En ze geeft ook nog aan dat ze het een gezonde ontwikkeling vindt, dat een 14-jarige niet altijd op zijn moeder zit te wachten.
Dus haar verwachtingen zijn niet eens hooggespannen.
Ik vind het bij het ouderschap horen dat je een kind stimuleert contact met beide ouders te houden. Als een kind zijn of haar moeder negeert binnen een 2-ouder gezin, ga je daar als andere ouder toch ook mee aan de slag? Dan vraag je het kind toch ook, wat is er aan de hand met jullie, hoe kunnen we dit weer rechtzetten? Dat zou na een echtscheiding niet anders moeten zijn. Wel moeilijker, want als wel geliefde ouder wordt je ego wel gestreeld, zeker als die ander je ex is.

Dar jij zelf je moeder op die leeftijd meed, vind ik heel erg verdrietig voor je. (Zeker ook jouw totale situatie, dat je uit huis werd geplaatst). Het is echter totaal geen normale situatie die voor MariaB als voorbeeld moet dienen.

Dank jullie wel voor het delen van je eigen ervaringen.

Mijn oudste twee kinderen (17 en 21) zien hun vader zoals het uitkomt. Soms gaan ze uiteten, laatst zijn ze met hem naar de Efteling geweest. Er is geen officiële omgangsregeling meer. Ik stimuleer de kinderen contact te houden, ook voor hun broertje. Het maakt me verdrietig dat het gezin zo uit elkaar is gevallen. Het was en is niet nodig dat het zo gaat wat mij betreft. Het is jammer dat vader het contact niet stimuleert en makkelijk maakt- voor alle kinderen (en voor mij). Zo zonde.