Hoe kom ik van m'n ex af..
Ok, de titel is dramatischer dan het probleem. Maar ik heb best wel last van het gedrag van mijn ex.
We zijn nu ruim twee jaar uit elkaar. Ik ben verder gegaan met mijn leven, ben echt een nieuwe weg ingeslagen en heel gelukkig in algemene zin. De kinderen doen het ook heel goed.
Maar nu m'n ex..
Hij hangt al twee jaar in een neerwaartse spiraal. Ik maak geen ruzie met hem, we communiceren op een normale manier. Maar wel alleen zakelijk. Ik heb niet de behoefte om persoonlijke dingen met hem te bespreken. Geen koetjes en kalfjes dus.
Soms gaat het een poos goed en hoor ik hem weken niet. Maar nu is het weer een periode dat hij continu negatieve aandacht zoekt.
* Mijn moeder praat tegen hem en zegt iets onbedoeld verkeerds. Hoppa.. daar komt vervolgens een lap tekst op de app.
* Mijn moeder zegt niks... weer een app, nu met de vraag waarom ze niks tegen hem zegt.
*Feestje waar we beide zijn. En waar we ook beide geacht worden anwezig te zijn als ouders. Uur na afloop weer een app... denk dat we eens moeten praten... Nou, dat denk ik niet, geen behoefte aan. vervolgens komen er allerlei verwijten en negeer ik hem maar. Ga er ook maar niet op regeren.
Hij kan het gewoon niet naast zich neerleggen dat we niet meer samen zijn. Maar zijn gedrag vreet echt aan me. Dan wil ik gewoon echt boos worden, maar besluit dan om hem te negeren.
Ik wil niet met hem praten en ik wil ook niet gezellig met hem doen. ik heb ook gewoon helemaal geen zin in zijn depressieve gedoe. Wil gewoon met rust gelaten worden en alleen met hem praten als het nodig is omwille van de kinderen.
Hoe kom ik in vredesnaam van hem af.. hij is echt een blok aan mijn been.
"
Mijn huidige vriend kan net als ik ook niet zo goed tegen dat slappe gedoe en dat eeuwige gezever." Dat is zeker vervelend voor je huidige partner. Alleen jij had al die ex en vooral kinderen waarvoor je toch rekening blijft houden met je ex. Hoe lastig ook. Als je huidige partner dat niet trekt, moet je je misschien (vooral met oog op je kinderen) afvragen of je huidige partner ook niet teveel druk op je uitoefent. Iets met van de regen in de drup. En ja ik snap goed waar je mee te maken hebt
Bijtje82 schreef op 06-07-2023 om 17:11:
[..]
Dit is toch eigenlijk wel zo'n beetje hoe ik het benader. Ik geef hem niet dje aandacht. En de kinderen geef ik gewoon mijn eigen aandacht. Als zij beginnen over wat papa zei dan hou ik dat ook neutraal. Zal niet iets zeggen als; hij heeft zijn kans gehad of anders negatiefs.
Mijn huidige vriend kan net als ik ook niet zo goed tegen dat slappe gedoe en dat eeuwige gezever. Zeker afgelopen jaar was dat nog veel erger.
Toen heeft hij eigenlijk gezegd dat hij niet zit te wachten op zoveel gezeur in een relatie. We hebben toen een stap terug gedaan en dat werkt nu veel beter voor ons.
Ex weet helemaal niks over hoe onze relatie is. Hij weet dat we een relatie hebben en verder weet hij niks en zo wil ik het ook graag houden.
Aangezien hij geen antwoord krijgt op zijn depressieve berichten, gaat hij nu heel star doen. Kinderen pas om 2030 thuis brengen, terwijl ze er vannacht om 230 uit moeten.
Dus ik heb alleen gezegd: prima, komt vast goed.
Maar wat is nou precies de overlast als je er geen aandacht aan besteedt? Ik heb er nog niet zo’n beeld van waardoor de verwarring van jouw ex zo’n belangrijke plaats is gaan innemen in jouw leven en dat van je nieuwe partner.
Ik kan mij voorstellen dat je nieuwe partner het vervelend vindt als hij telkens klaagzangen van jou over je ex moet aanhoren. Hij kent die kerel amper en wil dat waarschijnlijk graag zo houden.
Tuurlijk moet je in een relatie je struggles kunnen delen en advies vragen, maar volgens mij heb je best helder wat jij wil en handel je daar ook naar. Dus zucht...en door. Of een soort standaard-reply bericht op geklaag en zielig gedoe van hem.
Ik vind het wel vervelend dat hij de kinderen opzadelt met zijn gevoelens. Kan best dat hij wil trouwen, maar jullie waren nooit getrouwd en toen je ging scheiden was de oudste al tien of elf dus als hij dat echt had gewild had hij dat ook al veel eerder kunnen voorstellen.
En voor een huwelijk (of een relatie) is twee keer een ja nodig. Dus als jij niet wil, dan houdt het op. Dat kun je je kinderen ook uitleggen. Dat je voor sommige dingen allebei ja moet zeggen.
Dat hij veel cadeaus koopt voor de kinderen is aan hem. Laat het los.
Niet iedereen uit zijn liefde op dezelfde manier. Voor mijn gevoel zijn mannen daar vaak wat materialistischer in. Kinderen houden in principe van hun beide ouders. Maar uiteindelijk zijn spullen ook niet alles. En dat besef komt ook bij jouw kinderen echt wel, ooit. Natuurlijk is het leuk als je om de haverklap een cadeautje krijgt, maar het speciale gaat er snel vanaf. Terwijl iets leuks ondernemen met je ouders en waardevolle tijd samen doorbrengen ook heel fijn is.
Het gaat ook om de balans. Als je ouders nooit speelgoed voor je kopen en je moet altijd in versleten en afgedragen kleding naar school, is dat niet leuk. Maar als ik nu terugkijk op mijn jeugd en wat er fijn aan was, dan zijn dat vooral de dingen die we als gezin ondernamen; op vakantie gaan, gaan zwemmen, uit eten, naar een pretpark, stukje fietsen en ergens een ijsje eten en niet de spullen die ze voor me kochten.
Er zijn op de momenten dat je kind het moeilijk heeft is waar je waarde toevoegt als ouder. Er alleen zijn op de leuke momenten/hoogtepunten is fijn, maar daarmee maak je niet het verschil.
MamaE schreef op 06-07-2023 om 22:51:
Ik kan mij voorstellen dat je nieuwe partner het vervelend vindt als hij telkens klaagzangen van jou over je ex moet aanhoren. Hij kent die kerel amper en wil dat waarschijnlijk graag zo houden.
Tuurlijk moet je in een relatie je struggles kunnen delen en advies vragen, maar volgens mij heb je best helder wat jij wil en handel je daar ook naar. Dus zucht...en door. Of een soort standaard-reply bericht op geklaag en zielig gedoe van hem.
Ik vind het wel vervelend dat hij de kinderen opzadelt met zijn gevoelens. Kan best dat hij wil trouwen, maar jullie waren nooit getrouwd en toen je ging scheiden was de oudste al tien of elf dus als hij dat echt had gewild had hij dat ook al veel eerder kunnen voorstellen.
En voor een huwelijk (of een relatie) is twee keer een ja nodig. Dus als jij niet wil, dan houdt het op. Dat kun je je kinderen ook uitleggen. Dat je voor sommige dingen allebei ja moet zeggen.
Dat hij veel cadeaus koopt voor de kinderen is aan hem. Laat het los.
Niet iedereen uit zijn liefde op dezelfde manier. Voor mijn gevoel zijn mannen daar vaak wat materialistischer in. Kinderen houden in principe van hun beide ouders. Maar uiteindelijk zijn spullen ook niet alles. En dat besef komt ook bij jouw kinderen echt wel, ooit. Natuurlijk is het leuk als je om de haverklap een cadeautje krijgt, maar het speciale gaat er snel vanaf. Terwijl iets leuks ondernemen met je ouders en waardevolle tijd samen doorbrengen ook heel fijn is.
Het gaat ook om de balans. Als je ouders nooit speelgoed voor je kopen en je moet altijd in versleten en afgedragen kleding naar school, is dat niet leuk. Maar als ik nu terugkijk op mijn jeugd en wat er fijn aan was, dan zijn dat vooral de dingen die we als gezin ondernamen; op vakantie gaan, gaan zwemmen, uit eten, naar een pretpark, stukje fietsen en ergens een ijsje eten en niet de spullen die ze voor me kochten.
Er zijn op de momenten dat je kind het moeilijk heeft is waar je waarde toevoegt als ouder. Er alleen zijn op de leuke momenten/hoogtepunten is fijn, maar daarmee maak je niet het verschil.
Dat is ook precies wat mijn vriend nu zegt.
Ze zullen hem nu leuk vinden om wat hij cadeau geeft, maar uiteindelijk gaan ze waarderen wat ze echt krijgen.
Jullie hebben allemaal wel goede punten hoor. En mijn vriend is daar nu maar een heel klein onderdeel van. Wij zijn gek op elkaar en de kinderen zijn gek op hem. Alleen is mijn ex echt een irritatie factor tussen ons. En dat heeft inderdaad te maken met mijn klaagzang over hem. Dus dat probeer ik zoveel mogelijk naast me neer te leggen.
Ik zou alleen zo graag zien dat m'n ex verder gaat met zijn leven. Dat ie op date gaat ofzo. We kunnen op zich prima zonder ruzie met elkaar, dat is nog niet eens het probleem. Ik wil alleen niet iedere keer dezelfde vraag voor m'n voeten gegooid krijgen..
Hij wil antwoorden. Snapt niet waar het mis is gegaan, waarom ik ons gezin opgeef. Dat ik hem geen kans heb gegeven. Alles is van de een op andere dag voorbij. Dat is het natuurlijk nooit.
Dit hele verhaal heb.ik al een keer of 10 uitgekauwd. Tot aan de mediator toe. Maar het maakt niet uit wat ik zeg, hoe ik het uitleg. Het komt gewoon niet binnen. Hij leeft zo in zijn eigen wereld.
Mija schreef op 06-07-2023 om 22:20:
[..]
Maar wat is nou precies de overlast als je er geen aandacht aan besteedt? Ik heb er nog niet zo’n beeld van waardoor de verwarring van jouw ex zo’n belangrijke plaats is gaan innemen in jouw leven en dat van je nieuwe partner.
De last is dat hij steeds als je denkt dat het eindelijke de goede kant op gaat, hij uit het niets met lappen tekst komt over wat ik fout heb gedaan. De hele breuk ligt aan mij.
Ik heb hem geen kans gegeven.
Ik heb nooit aangegeven dat ik iets mis
Ik praat niet meer met hem.
Het is mijn schuld dat onze kinderen niet opgroeien in een gezin.
Dit alles is al tot in de puntjes besproken. Hij luistert alleen niet als een ander praat. Dan dwaalt hij af en komt er niets meer binnen.
Typisch voorbeeld. Ik heb de afgelopen weken bij het wegbrengen van de kinderen meerdere keren verteld dat ik op gesprek mag bij een nieuwe werkgever. Afgelopen week nog gemeld dat het tweede gesprek maandag is. En dan geeft ie geen krimp.
Zoon zit gisteren te vertellen dat ik een nieuwe baan heb. En dan zegt ie doodleuk: Jij vertelt ook niks.
Dus ik ben maar in praat staking gegaan en beantwoord alleen vragen over de kinderen.
Waarom vertel je aan je ex dat je op gesprek gaat voor een nieuwe baan? En dat nog meerdere malen? En dan ben je teleurgesteld dat het niet overkomt. Dat gaat hem toch niks aan? Ben je wel echt los van je ex? Nu begrijp ik je vriend ook beter
Bijtje82 schreef op 07-07-2023 om 00:06:
[..]
De last is dat hij steeds als je denkt dat het eindelijke de goede kant op gaat, hij uit het niets met lappen tekst komt over wat ik fout heb gedaan. De hele breuk ligt aan mij.
Ik heb hem geen kans gegeven.
Ik heb nooit aangegeven dat ik iets mis
Ik praat niet meer met hem.
Het is mijn schuld dat onze kinderen niet opgroeien in een gezin.
Dit alles is al tot in de puntjes besproken. Hij luistert alleen niet als een ander praat. Dan dwaalt hij af en komt er niets meer binnen.
Typisch voorbeeld. Ik heb de afgelopen weken bij het wegbrengen van de kinderen meerdere keren verteld dat ik op gesprek mag bij een nieuwe werkgever. Afgelopen week nog gemeld dat het tweede gesprek maandag is. En dan geeft ie geen krimp.
Zoon zit gisteren te vertellen dat ik een nieuwe baan heb. En dan zegt ie doodleuk: Jij vertelt ook niks.
Dus ik ben maar in praat staking gegaan en beantwoord alleen vragen over de kinderen.
Nou, ik lees hier dat de last zit in het feit dat jij je opwindt over de mening van je ex, in plaats van je schouders erover op te halen.
Eigenlijk vertoont je ex heel voorspelbaar gedrag. Het enige wat jij hoeft te doen is dat zien, denken: daar gaat ie weer, je schouders ophalen en doorgaan met je leven.
Stop met je ex op de hoogte te houden van je leven. Dat gaat hem niks aan aan. Jij zou hem niks vertellen? Inderdaad, het is jouw leven, niet het zijne. Behandel hem niet als vriend, maar als vage kennis. Je bent beleefd, je praat kort over de kinderen en over koetjes en kalfjes, maar niets persoonlijks, je blijft op afstand.
Bijtje82, het klinkt alsof jij gewoon nodig hebt om af en toe stoom af te blazen bij iemand. Want volgens mij doe je het eigenlijk heel goed door zo min mogelijk op ex te reageren, alleen kun je jouw frustratie niet kwijt en dat gaat opborrelen. Daardoor ben je bang dat je het er een keer tegenover ex uitgooit.
Zou het je helpen om hierover met de praktijkondersteuner van de huisarts over te praten of af en toe hier van je afte schrijven. De praktijkondersteuner kan er echt voor jou zijn, om met je in gesprek te gaan over hoe jij je ertoe kunt verhouden (je moet dus wel met een duidelijke hulpvraag komen die op jou gericht is).
Ik kan me namelijk voorstellen dat je af en toe even van anderen moet horen dat het ook idioot is hoe ex zich gedraagt (want het klinkt als gaslighting wat hij doet, en je moet erg sterk in je schoenen staan om niet af en toe aan jezelf te gaan twijfelen).
Dat kan ook helpen om dat hele kleine restje verwachtingen die je nog hebt dat ex redelijk op iets zal reageren, kan loslaten.
Maar echt, je doet het goed! Jouw vraag gaat vooral over hoe het jou minder energie gaat kosten.
Bolmieke schreef op 07-07-2023 om 08:02:
Waarom vertel je aan je ex dat je op gesprek gaat voor een nieuwe baan? En dat nog meerdere malen? En dan ben je teleurgesteld dat het niet overkomt. Dat gaat hem toch niks aan? Ben je wel echt los van je ex? Nu begrijp ik je vriend ook beter
Nou dit inderdaad. Als je zelf dit soort dingen vertelt en het blijkbaar ook nog belangrijk vindt dat hij het onthoudt, hoe los ben je dan zelf? En je ergert je ook wel heel erg aan zijn appjes, die ook weer niet zo heel extreem zijn in mijn ogen. Dat zou ook een teken kunnen zijn dat je zelf wel bent doorgegaan, maar nog niet hebt losgelaten.
Bijtje82 schreef op 07-07-2023 om 00:06:
[..]
De last is dat hij steeds als je denkt dat het eindelijke de goede kant op gaat, hij uit het niets met lappen tekst komt over wat ik fout heb gedaan. De hele breuk ligt aan mij.
Ik heb hem geen kans gegeven.
Ik heb nooit aangegeven dat ik iets mis
Ik praat niet meer met hem.
Het is mijn schuld dat onze kinderen niet opgroeien in een gezin.
Dit alles is al tot in de puntjes besproken. Hij luistert alleen niet als een ander praat. Dan dwaalt hij af en komt er niets meer binnen.
Typisch voorbeeld. Ik heb de afgelopen weken bij het wegbrengen van de kinderen meerdere keren verteld dat ik op gesprek mag bij een nieuwe werkgever. Afgelopen week nog gemeld dat het tweede gesprek maandag is. En dan geeft ie geen krimp.
Zoon zit gisteren te vertellen dat ik een nieuwe baan heb. En dan zegt ie doodleuk: Jij vertelt ook niks.
Dus ik ben maar in praat staking gegaan en beantwoord alleen vragen over de kinderen.
Heel goed. Hij hoeft het niet te gaan begrijpen hè. Het lijkt een beetje alsof hij jou in de tang heeft doordat jij denkt dat je het hem moet blijven uitleggen tot hij het wel begrijpt. Maar dat is niet zo. En je hebt het recht om op te houden een vertrouwensband met hem te hebben en te praten over jouw leven. Je hebt een keuze gemaakt om bij hem weg te gaan en uiteindelijk is daar geen ‘goede reden’ voor maar was het wat jij wilde doen met je leven. Dat is voor hem kennelijk moeilijk te accepteren maar het is niet anders. Meer dan dat valt er uiteindelijk niet over te zeggen: “Ik heb dit gekozen omdat ik het wilde”. Je hoeft je niet keer op keer te blijven verantwoorden.
Ik zou naast het beantwoorden van vragen over de kinderen over koetjes en kalfjes praten en vriendelijk en welwillend glimlachen en epistels die je van hem krijgt direct gaan wissen en vooral inderdaad niet beantwoorden. Hopelijk bloedt het dan dood.
Als je stoom moet afblazen, wat ik best begrijp, zoek daar dan iemand anders voor dan je vriend. Het idee van Kaatje om eens naar de praktijkondersteuner te gaan, vind ik een goeie.
Ik ben even kwijt hoe oud de kinderen zijn, maar er komt een moment denk ik dat ze zelfstandig naar hun vader kunnen gaan? Of wonen jullie ver uit elkaar? Want dat scheelt al veel momenten dat jullie elkaar zien.
Ik ben ook gescheiden en heb een relatie met een man die ook gescheiden is en kinderen heeft. Hier is alles gescheiden op een paar activiteiten van school na. Dus zijn ouders zien zijn ex nooit, ik zie zijn ex ook nooit. Werkelijk alles is gesplitst, dus dan krijg je al minder gedoe dat je elkaar ziet op bepaalde evenementen. Kan je dat niet proberen, dus dingen nog meer uit elkaar halen? Nu zijn er hier geen gezamelijke vrienden meer, maar als dat zou zijn dan zou ik wel een andere dag komen, of helemaal niet, als ex er zou zijn en het zo'n gedoe was.
Verder zou ik ook stoppen met de app. Laat hem maar communiceren via de mail? Dat werpt toch weer een drempel op met het direct te moeten zien en reageren. (want alleen het lezen al, al zou ik niet reageren, dan zou mijn hoofd weer in de ergernis zitten)
Qua halen en brengen, dat was hier altijd op zondag om 19.00 uur en daar werd (gelukkig) nooit van afgeweken, zou ik wel heel vervelend vinden ja, als een ex zelf het extra laat gaat maken om te sarren. Maar goed, ik weet niet hoe oud de kinderen zijn en of ze op een gegeven moment dit zelf kunnen regelen, dat zou al schelen.
Bolmieke schreef op 07-07-2023 om 08:02:
Waarom vertel je aan je ex dat je op gesprek gaat voor een nieuwe baan? En dat nog meerdere malen? En dan ben je teleurgesteld dat het niet overkomt. Dat gaat hem toch niks aan? Ben je wel echt los van je ex? Nu begrijp ik je vriend ook beter
Omdat we op momenten ook wel gewoon kunnen praten als ik de kinderen breng of ontvang. Ik probeer het zo luchtig mogelijk te houden. We maken geen ruzie, maar alleen omdat ij de confrontatie niet aan ga.
Geloof mij maar dat ik helemaal los ben van mijn ex hoor. Waarom zou je zoiets niet gewoon kunnen vertellen?
En nee, ik ben niet teleurgesteld. Ik probeer jullie alleen een inzicht te geven in hoe hij is. Dat hij compleet in zijn eigen wereld leeft en totaal niet hoort wat een gesprekspartner te vertellen heeft.
kaatjecato schreef op 07-07-2023 om 08:34:
Bijtje82, het klinkt alsof jij gewoon nodig hebt om af en toe stoom af te blazen bij iemand. Want volgens mij doe je het eigenlijk heel goed door zo min mogelijk op ex te reageren, alleen kun je jouw frustratie niet kwijt en dat gaat opborrelen. Daardoor ben je bang dat je het er een keer tegenover ex uitgooit.
Zou het je helpen om hierover met de praktijkondersteuner van de huisarts over te praten of af en toe hier van je afte schrijven. De praktijkondersteuner kan er echt voor jou zijn, om met je in gesprek te gaan over hoe jij je ertoe kunt verhouden (je moet dus wel met een duidelijke hulpvraag komen die op jou gericht is).
Ik kan me namelijk voorstellen dat je af en toe even van anderen moet horen dat het ook idioot is hoe ex zich gedraagt (want het klinkt als gaslighting wat hij doet, en je moet erg sterk in je schoenen staan om niet af en toe aan jezelf te gaan twijfelen).
Dat kan ook helpen om dat hele kleine restje verwachtingen die je nog hebt dat ex redelijk op iets zal reageren, kan loslaten.
Maar echt, je doet het goed! Jouw vraag gaat vooral over hoe het jou minder energie gaat kosten.
Nee, een praktijkondersteuner is echt niets voor mij. Maar kan soms gelukkig wel stoom afblazen bij een bevriend stel die hem ook kennen. Dus die herkennen wat ik zeg. Dat is ook wel fijn. Ze zijn niet perse tegen hem, maar snappen wel precies wat het probleem is.
Mijn ex is echt geen kwaaie hoor, maar hij blijft maar in die negatieve spiraal hangen. Over het algemeen kunnen we gewoon goed door één deur. Tot het moment dat hij weer begint over wat ik hem en ons gezin heb aangedaan.
Enige wat ik dan denk is.. had ik dan bij je moeten blijven omdat dat jou gelukkig maakt? Ik was niet gelukkig en ben dat nu wel.
Pief schreef op 07-07-2023 om 09:12:
[..]
Nou dit inderdaad. Als je zelf dit soort dingen vertelt en het blijkbaar ook nog belangrijk vindt dat hij het onthoudt, hoe los ben je dan zelf? En je ergert je ook wel heel erg aan zijn appjes, die ook weer niet zo heel extreem zijn in mijn ogen. Dat zou ook een teken kunnen zijn dat je zelf wel bent doorgegaan, maar nog niet hebt losgelaten.
Ik vertel lang niet alles wat er in die appjes geschreven wordt, anders wordt het wel heel erg herkenbaar. Maar het is gewoon echt niet leuk en ik stoor me er aan.
Bijtje82 schreef op 07-07-2023 om 12:00:
[..]
Over het algemeen kunnen we gewoon goed door één deur. Tot het moment dat hij weer begint over wat ik hem en ons gezin heb aangedaan.
Enige wat ik dan denk is.. had ik dan bij je moeten blijven omdat dat jou gelukkig maakt? Ik was niet gelukkig en ben dat nu wel.
Nee natuurlijk had je niet bij hem moeten blijven. Maar hij kan daar nou eenmaal anders over denken en dat kan hij de rest van zijn leven blijven doen als hem dat toevallig past. Je hebt zijn bevestiging niet nodig dat je het goed hebt gedaan. Laat hem gewoon denken wat hij wil denken en hou op te vinden dat hij jou gelijk zou moeten geven omdat hij onredelijk is. Voor veel mensen is dat nou eenmaal geen reden om van gedachten te veranderen.