Hoe omgaan met onbegrip en veroordelingen
Een paar maanden geleden heb ik een paar topics gehad over strubbelingen rondom ouderschapsplan, omgangsregeling en mijn psychische problemen.
Er is vrijwel geen contact meer tussen de kinderen en mij, ik weet dat bijna niemand het begrijpt of dat er redelijk makkelijk geoordeeld wordt maar persoonlijk mis ik het niet. Ik heb mij decennia lang op de been moeten houden met mijn eigen problemen en tevens altijd rekening moeten houden en mij aan moeten passen aan mijn ex wat ik uiteindelijk niet meer volhield, natuurlijk heeft mijn ex ook dingen van mij te verduren gehad maar helaas ben ik uiteindelijk ingestort. In de loop der jaren werd mijn last zo hoog dat ik steeds minder over hield voor de kinderen en de emotionele band vrijwel volledig verdwenen is.
Ik heb mijn handen meer dan vol mijzelf op de been te houden, zelfstandig wonen gaat nauwelijks en er is zelfs overwogen daar een oplossing voor te zoeken. De gedachte de kinderen om mij heen te hebben zorgt voor paniek enz. Mijn ex en de kinderen wilden dat ik bij hen op bezoek kwam wat ik een paar keer geprobeerd heb maar dat was onhaalbaar voor mij, contact onder begeleiding van een hulpverlener weigerden ze.
Uiterlijk is er niets te zien aan mij en het lukt mij de echte omvang van mijn problemen binnenshuis en voor mijzelf te houden maar daardoor is er onbegrip en veroordelingen. Volgens mijn hulpverleners moet ik mij concentreren op mijzelf maar over wat de omgeving ervan vindt en wat de gevolgen voor de kinderen zijn kunnen zij mij geen bevredigend advies geven.
Misschien is het zo dan wel voor alle betrokkenen het beste, hoewel ook verdrietig voor iedereen. Ook voor de moeder van de kinderen en de kinderen zelf. Ze zullen toch van je houden, dat doen kinderen nou eenmaal. Het is ook begrijpelijk dat de omgeving het niet snapt als er uiterlijk niets aan je te merken is en je daarom veroordeelt. Dat is rot maar probeer het van je schouders af te laten glijden. Sterkte
“Uiterlijk is er niets te zien aan mij en het lukt mij de echte omvang van mijn problemen binnenshuis en voor mijzelf te houden maar daardoor is er onbegrip en veroordelingen. Volgens mijn hulpverleners moet ik mij concentreren op mijzelf maar over wat de omgeving ervan vindt en wat de gevolgen voor de kinderen zijn kunnen zij mij geen bevredigend advies geven.”
Misschien zou je dan ook moeten proberen het advies van de hulpverleners te accepteren en jezelf concentreren enkel en alleen op jezelf na hetgeen er allemaal al is gebeurd?! Welk advies zou voor jou dan wél bevredigend genoeg zijn als je het zelf kon bepalen?
Ik denk eigenlijk juist niet dat je zou moeten denken en praten in termen als “het is het beste voor iedereen”. Dat nodigt maar uit tot discussie. En het is zoals het is. Ik denk daarom dat je je er naar de buitenwereld heel beperkt over moet uitlaten en het kort moet afdoen. Het is belangrijk om te beseffen wat voor soort reactie mensen van je verwachten, namelijk dat je het heel erg vindt en dat je het besef toont dat dit voor je kinderen heel erg is. Ik zeg niet dat je dat moet voelen want dat gaat nou eenmaal niet zomaar en is waarschijnlijk ook niet het beste voor jou in jouw situatie maar ik zou wel gaan aanleren om aan de buitenwereld te tonen dat je het erg vindt voor jezelf en voor je kinderen. Dat is namelijk het normale om te doen en dan heb je er het minst last van dat mensen je op je kop willen gaan geven. Daarbij zou ik het dan presenteren als iets wat je helaas is geadviseerd door professionals nadat was gebleken dat iedere poging tot contact met je kinderen leidde tot … (een ernstig feit waaruit bij jou blijkt dat het ‘onhaalbaar’ is, bijvoorbeeld psychotische episode, een paniekaanval, een suïcide poging, bezoekje aan de eerste hulp, opname, iets met een ingewikkelde medisch-psychiatrische vakterm etc) Iets waarvan mensen denken: oh nee, dat kan inderdaad niet goed zijn.
Ik zou helemaal ophouden te zeggen dat het je niks doet en dat je ze niet mist maar juist het gegeven dat mensen het heel heftig vinden, gebruiken om het gesprek snel af te breken. Bijvoorbeeld door te zeggen dat het een trauma voor je is en dat je er niet over kunt praten. Liefst met een beetje een snik in je stem en een wat verdrietige blik.
Je kan de boodschap ook minder confronterend maken door als mensen vragen of je je kinderen ziet te antwoorden: “Momenteel niet” of “Het is alweer even geleden”. Als ze aandringen wanneer je ze weer gaat zien: “Wie weet wat de toekomst brengt?” of “Het zou fijn zijn als mijn gezondheid dat weer toeliet.” Waarom zou je uitgebreid gaan uitleggen dat het contact helemaal verbroken is en dat jij dat een opluchting vindt? Als je het vaag houdt, nodig je ze wat minder uit om er iets van te vinden.
Als je er toch over praat, zou ik dingen zeggen als ‘helaas’ ‘ik vind het heel erg naar, maar mijn mentale gezondheid is helaas echt heel slecht’ ‘ik doe dit omdat mijn artsen het adviseren’ ‘ik wilde het eerst niet accepteren en ging tegen het advies van de artsen in maar dat leidde tot ..” “Ik snap dat je het niet begrijpt. Ik begrijp zelf natuurlijk ook niet waarom ik het zo slecht aankan allemaal.” “voor mijn kinderen vind ik het heel erg.” Of zelfs: “ik hoor soms dat ik emotieloos overkom maar dat is een symptoom van mijn aandoening” En dan kap je het gesprek af door te verwijzen naar ‘je trauma’. Desnoods zeg je ook nog ‘sorry, het lukt me niet om erover te praten’ en dan begin je over iets anders.
Jij weet hoe het zit. De professionals staan achter je. Wat moet je doen? Je kan je psyche en je emoties niet forceren. Je bevindt je in een situatie die maar heel erg weinig mensen kunnen invoelen en jij vindt het op jouw beurt weer lastig om je in hun positie in te leven. Ik zou het dus pragmatisch en verstandelijk oplossen. Gewoon korte zinnetjes uit je hoofd leren met boodschappen waarvan je weet dat mensen die verwachten, die oplepelen en dan zo snel mogelijk een einde maken aan het gesprek. Je hoeft je niet te verantwoorden. Het is zoals het is. Het is vast pijnlijk voor je kinderen maar wie heeft er wat aan als jij je daarvoor herhaaldelijk ter verantwoording laat roepen door jan en alleman terwijl het contact net zo verbroken blijft? Leer dus zelf om die confrontaties zoveel mogelijk uit de weg te gaan en er strategisch op te reageren.
Als deze vraag over je kinderen gaat, zou ik het overigens niet zo doen. Dan zou ik er niet omheen draaien: "Ik weet dat ik geen goede ouder voor jullie kan zijn. Natuurlijk hebben jullie daar wel recht op maar ik kan dat door mijn problematiek niet bieden. Ik had jullie natuurlijk ook een ouder gegund zonder deze aandoening en als ik het beter had kunnen doen, had ik dat graag gedaan." Ik zou de kinderen erop wijzen dat ze KOPP-kinderen zijn en dat er organisaties zijn waar ze steun van lotgenoten kunnen krijgen (https://www.naastencentraal.nl/) En zeggen dat ze die steun verdienen. Het feit dat je geen spijt kunt voelen, betekent nog niet dat je hem niet hoeft te hebben. In alle redelijkheid kun je weten dat kinderen het altijd verdienen dat hun ouders er voor ze zijn. Of je nou in staat bent die spijt te voelen of niet, je kunt wel uitspreken dat je beseft dat je ze niet kunt geven waar ze recht op hebben en dat je dat spijt. Dat staat los van schuld.
Bedankt voor jullie reacties en vooral de uitgebreide van Mija is heel erg helpend, ook voor de rest van mijn problemen.
Mija schreef op 07-04-2023 om 20:38:
Ik denk eigenlijk juist niet dat je zou moeten denken en praten in termen als “het is het beste voor iedereen”. Dat nodigt maar uit tot discussie. En het is zoals het is. Ik denk daarom dat je je er naar de buitenwereld heel beperkt over moet uitlaten en het kort moet afdoen. Het is belangrijk om te beseffen wat voor soort reactie mensen van je verwachten, namelijk dat je het heel erg vindt en dat je het besef toont dat dit voor je kinderen heel erg is. Ik zeg niet dat je dat moet voelen want dat gaat nou eenmaal niet zomaar en is waarschijnlijk ook niet het beste voor jou in jouw situatie maar ik zou wel gaan aanleren om aan de buitenwereld te tonen dat je het erg vindt voor jezelf en voor je kinderen. Dat is namelijk het normale om te doen en dan heb je er het minst last van dat mensen je op je kop willen gaan geven. Daarbij zou ik het dan presenteren als iets wat je helaas is geadviseerd door professionals nadat was gebleken dat iedere poging tot contact met je kinderen leidde tot … (een ernstig feit waaruit bij jou blijkt dat het ‘onhaalbaar’ is, bijvoorbeeld psychotische episode, een paniekaanval, een suïcide poging, bezoekje aan de eerste hulp, opname, iets met een ingewikkelde medisch-psychiatrische vakterm etc) Iets waarvan mensen denken: oh nee, dat kan inderdaad niet goed zijn.
Ik zou helemaal ophouden te zeggen dat het je niks doet en dat je ze niet mist maar juist het gegeven dat mensen het heel heftig vinden, gebruiken om het gesprek snel af te breken. Bijvoorbeeld door te zeggen dat het een trauma voor je is en dat je er niet over kunt praten. Liefst met een beetje een snik in je stem en een wat verdrietige blik.
Ik doe dit de laatste tijd eigenlijk op deze manier, bij omstanders zoals buren gaat dat inderdaad vrij goed maar hoe dichterbij mensen staan of komen zoals familie werkt het minder goed omdat die door gaan vragen. Het benoemen en laten voelen/zien dat ik geëmotioneerd raak stopt de discussie inderdaad meestal maar de enkeling die mijn emoties niet ziet of zich niet in kan leven is heel lastig. Ik vind het oprecht heel erg voor de kinderen en missen doe ik ze eigenlijk al vanaf hun geboorte. Helaas liep ik toen al op mijn tenen door eigen problemen en meningsverschillen met hun moeder waardoor er weinig ruimte voor een band met ze was, ik mocht geen emoties hebben maar moest het geld binnenbrengen en rekening houden met ex. Ik voel de emoties van gemis en schuldgevoel nu wel maar kan ze slechts beperkt toelaten omdat ik anders helemaal stuurloos raak. Het advies door professionals is geen goed advies net zoals ik zelf wel eens deed door het op de problemen tussen moeder en mij af te schuiven, dan komen er ook fikse meningen of discussies. De ingewikkelde vakterm, diagnose of psychiatrische episode geeft onvoorspelbare reacties. Buren kunnen bijvoorbeeld bang worden, ik moet mij niet aanstellen en slechts een deel van de mensen, ik schat de helft, reageert medelevend.
Je kan de boodschap ook minder confronterend maken door als mensen vragen of je je kinderen ziet te antwoorden: “Momenteel niet” of “Het is alweer even geleden”. Als ze aandringen wanneer je ze weer gaat zien: “Wie weet wat de toekomst brengt?” of “Het zou fijn zijn als mijn gezondheid dat weer toeliet.” Waarom zou je uitgebreid gaan uitleggen dat het contact helemaal verbroken is en dat jij dat een opluchting vindt? Als je het vaag houdt, nodig je ze wat minder uit om er iets van te vinden.
Als je er toch over praat, zou ik dingen zeggen als ‘helaas’ ‘ik vind het heel erg naar, maar mijn mentale gezondheid is helaas echt heel slecht’ ‘ik doe dit omdat mijn artsen het adviseren’ ‘ik wilde het eerst niet accepteren en ging tegen het advies van de artsen in maar dat leidde tot ..” “Ik snap dat je het niet begrijpt. Ik begrijp zelf natuurlijk ook niet waarom ik het zo slecht aankan allemaal.” “voor mijn kinderen vind ik het heel erg.” Of zelfs: “ik hoor soms dat ik emotieloos overkom maar dat is een symptoom van mijn aandoening” En dan kap je het gesprek af door te verwijzen naar ‘je trauma’. Desnoods zeg je ook nog ‘sorry, het lukt me niet om erover te praten’ en dan begin je over iets anders.
In tegenstelling tot mijn eerdere topics en in contacten met bagatelliserende hulpverleners geef ik IRL nooit aan opgelucht te zijn maar inderdaad dat het helaas niet gaat vanwege mijn gezondheid en de complexe relatie met hun moeder. Waar ik dan juist heel erg van baal zijn bemoedigende reacties dat het ooit wel goed komt. Ik mis de kinderen al 10 jaar, betwijfel of ik ooit gezond genoeg wordt maar het belangrijkste is dat ik mij voor kan stellen dat de kinderen het zelf niet meer willen mede door de manier hoe hun moeder met mijn problemen omgaat en met ze bespreekt. Er niet verder over willen praten geef ik inderdaad bijna altijd aan maar regelmatig zit er een rationeel monster tussen zonder inlevingsvermogen die het beter denkt te weten.Jij weet hoe het zit. De professionals staan achter je. Wat moet je doen? Je kan je psyche en je emoties niet forceren. Je bevindt je in een situatie die maar heel erg weinig mensen kunnen invoelen en jij vindt het op jouw beurt weer lastig om je in hun positie in te leven. Ik zou het dus pragmatisch en verstandelijk oplossen. Gewoon korte zinnetjes uit je hoofd leren met boodschappen waarvan je weet dat mensen die verwachten, die oplepelen en dan zo snel mogelijk een einde maken aan het gesprek. Je hoeft je niet te verantwoorden. Het is zoals het is. Het is vast pijnlijk voor je kinderen maar wie heeft er wat aan als jij je daarvoor herhaaldelijk ter verantwoording laat roepen door jan en alleman terwijl het contact net zo verbroken blijft? Leer dus zelf om die confrontaties zoveel mogelijk uit de weg te gaan en er strategisch op te reageren.
Deze is confronterend, binnen mijn relatie en vanuit GGZ moest ik leven volgens verwachtingen en standaard ideeën maar tegen mijn gevoel in. Afgelopen jaar had ik hulp vanuit twee verschillende organisaties, de ene reguliere GGZ heb ik mee moeten stoppen omdat het niet goed ging en een traumatische ervaring is geworden maar dit lezend en schrijvend heb ik daar toch van geleerd. De andere ga ik volgende week opnieuw heel erg bedanken voor de hulp en inzichten.
Als deze vraag over je kinderen gaat, zou ik het overigens niet zo doen. Dan zou ik er niet omheen draaien: "Ik weet dat ik geen goede ouder voor jullie kan zijn. Natuurlijk hebben jullie daar wel recht op maar ik kan dat door mijn problematiek niet bieden. Ik had jullie natuurlijk ook een ouder gegund zonder deze aandoening en als ik het beter had kunnen doen, had ik dat graag gedaan." Ik zou de kinderen erop wijzen dat ze KOPP-kinderen zijn en dat er organisaties zijn waar ze steun van lotgenoten kunnen krijgen (https://www.naastencentraal.nl/) En zeggen dat ze die steun verdienen. Het feit dat je geen spijt kunt voelen, betekent nog niet dat je hem niet hoeft te hebben. In alle redelijkheid kun je weten dat kinderen het altijd verdienen dat hun ouders er voor ze zijn. Of je nou in staat bent die spijt te voelen of niet, je kunt wel uitspreken dat je beseft dat je ze niet kunt geven waar ze recht op hebben en dat je dat spijt. Dat staat los van schuld.Ik heb mijn excuses enz aangegeven maar doordat hun moeder al jaren, regelmatig in hun aanwezigheid, aangaf dat ik dat alleen uit eigen belang deed en mij niet aan moest stellen ga ik er niet meer over in gesprek. Ik weet niet wat ze nu met ze bespreekt en wil ze niet in verwarring brengen of middelen geven om mij opnieuw zwart te maken. Zoals het voorheen ging doe ik het toch nooit goed.
De indruk die ik krijg, is dat jij boos bent op je ex en op de GGZ en dat je vindt dat zij jouw problemen hebben veroorzaakt of verergerd en dat zij dus eigenlijk een grote rol spelen in het feit dat je geen contact meer kunt hebben met je kinderen. Ik denk dat het niet goed werkt om dit soort verwijten te bespreken met naasten. Als jij hier impliciet of expliciet bevestiging voor vraagt, nodig je de gesprekspartner uit er een mening over te hebben. Die kan jou dan gaan tegenspreken en de verantwoordelijkheid bij jou leggen. Dat is te belastend voor jou. Ik zou mensen dus niet meer tot dat soort gesprekken uitnodigen. Over de schuldvraag heb je het gewoon niet meer. Die doe je bijvoorbeeld af met een cliché als ‘het is allemaal al erg genoeg’ of ‘het is zoals het is’. Het kan zijn dat jij vervolgens met je woede en de schuldvraag ergens anders naartoe moet. Dat zou je eens met je nieuwe behandelaars kunnen bespreken, hoe je dat kunt aanvliegen. Maar ik zou het niet meer zomaar met willekeurige gesprekspartners bespreken. De kans dat je gekwetst en teleurgesteld wordt en de wind van voren krijgt is te groot en dat is gewoon niet goed voor jou.
Probeer te bedenken dat jij anders in elkaar zit dan veel andere mensen. Daar heb je niet voor gekozen. Jouw brein werkt anders. Dat maakt dat andere mensen jouw denkwijze niet kunnen begrijpen. Ze reageren vanuit hun eigen beleving en denkwijze en kunnen gewoon niet begrijpen waarom dat bij jou totaal anders werkt. Ga daarom niet inhoudelijk in op jouw situatie met anderen. Geef sociaal wenselijke antwoorden "mijn gezondheid laat dat helaas niet toe" "ik weet niet wat de toekomst brengt maar werk aan mijzelf". " voor de kinderen had ik het graag anders gezien". Als mensen dan verder vragen kap jij dat af. Blijf het voorgaande herhalen of stel een grens "hier kan ik het verder niet over hebben". Wat ook goed werkt is nietszeggende antwoorden "ok" "ja ja". Dan stopt iemand vanzelf.
Of draai het gesprek om en begin over wat anders of stel tegenvragen "maar hoe gaat het verder met jou?" Mensen praten graag en veel over zichzelf en de aandacht bij jou is weg.
Jij hebt het best goed door Mija, tot een paar maanden geleden legde ik de schuld en oorzaak vanuit en met boosheid inderdaad bij ex en GGZ waardoor de verantwoordelijkheid inderdaad vaak bij mij teruggelegd werd. Tegenwoordig ga ik er nauwelijks meer op in en geef ik aan dat ik het niet kan en jouw reacties maar dan krijg ik weer regelmatig weemoedige/meelevende, richting ex en kinderen verwijtende reacties of dat ik een omgangsregeling af kan dwingen enz wat ook niet helpend is. GGZ deed/doet hier minstens zo hard aan mee. Na meer dan 10 jaar aanpassen en vechten om toch een band met ze te kunnen hebben ben ik opgebrand en heb ik mij (geprobeerd) erbij neergelegd wat dus vaak ook weer niet begrepen wordt. In het mislukte traject werd dit ook niet begrepen en mijn huidige hulpverleners hebben het ook lang, zij het op mildere manier, gedaan, met hen blijft het een lastig onderwerp omdat zij oa ingezet waren met doelstelling relatie kinderen en mij. Momenteel heb ik het er met hen nooit over omdat de herbelevingen, nachtmerries enz van het traumatische traject alle tijd die ik met ze heb verbruikt.
Je zit in een lastige situatie. Als ik er volkomen naast zit met mijn speculaties, moet je het natuurlijk gewoon naast je neer leggen maar hier nog eens mijn two cents: mensen zien niet hoeveel inspanning je moet leveren om je aan te passen omdat niemand aan de buitenkant iets aan je merkt. Misschien kom je alleen wat prikkelbaar en star over? En als het echt misgaat, ervaren mensen je misschien als ‘intens’? Maar uitingen van frustratie en irritatie/boosheid roepen eerder weerstand op dan begrip en steun. En ik denk dat jouw verantwoordelijkheidsgevoel paradoxaal genoeg eerder te groot dan te klein is geweest maar ook dat zal de meeste mensen waarschijnlijk niet zijn opgevallen. De indruk die ik heb, is dat jij jezelf helemaal hebt leeggegeven om aan verwachtingen te voldoen en dat dit evengoed niet gelukt is. Omdat het in jouw situatie gaat om een diepgewortelde en in feite terechte verwachting, dat ouders hun kinderen ‘dragen’, roept dat veel emoties op. Mensen leggen zich er niet zo gemakkelijk bij neer dat dat niet lukt, zoeken er verklaringen voor, een schuldige voor. Ik begrijp dat zelfs ook nog wel maar voor jou verergert het de problematiek omdat je eerder teveel/de verkeerde dan te weinig verantwoordelijkheid op je neemt. Dat is denk ik wel echt iets in jou. Ik herken het op een bepaalde manier wel. Het is verleidelijk om te denken: waarom vragen ze dit van mij? Maar het gaat in ieder geval in mijn ervaring niet om overduidelijk overbelastende zaken maar over mentale processen, een gevoeligheid, waar anderen geen inzicht in hebben en ook niet kunnen hebben.
Je presenteert ook hier jezelf als een slimme, sterke persoon. Heel paradoxaal: je schrijft dat je ‘niks kan’ maar je komt helder en coherent over en presenteert analyses. Dat is moeilijk te peilen. Als je in de buitenwereld ook die houding aanneemt, blijft die innerlijke chaos onzichtbaar voor ze. Jij denkt misschien: ik zeg het ze toch, waarom luisteren ze daar niet naar? Maar ze nemen het niet waar en spreken je dus aan op (het handelen naar) je analyse, op je kracht etc. En dat is in zichzelf overbelastend want het probleem ligt niet in de analyse maar in het omgaan met situaties, met emoties. Je wordt dus steeds geacht sterk te zijn waar je dat niet bent.
Ik denk dat voor jou belangrijk is om te overwegen of jouw probleem niet veel meer zit in de kloof tussen je kwaliteiten en je tekortkomingen. Iedereen heeft kwaliteiten en tekortkomingen maar jouw kwaliteiten lijken je tekortkomingen eerder te verergeren in plaats van andersom, naar mijn mening helemaal buiten jouw schuld overigens, voor de duidelijkheid. Het lijkt mij een autonoom proces.
Ik denk dat je één ‘sterke’ analyse te maken hebt: is het, gezien de ‘ongewoonheid’ van je persoonlijkheid en van je situatie, logisch om van mensen te verwachten dat ze je snappen en met je mee bewegen? Ik denk zelf niet dat dat logisch is maar dat is natuurlijk heel oppervlakkig want ik weet weinig van jou. Als bij jou die analyse ook zo zou uitvallen, betekent dat voor mij dat er niks anders opzit dan mildheid te ontwikkelen, op te houden met vechten, met jezelf te willen veranderen, andere mensen te willen veranderen, de wereld te willen veranderen. Het is dan belangrijk om te gaan beseffen dat al die reacties, jouw eigen reacties, de reacties van anderen, altijd plaatsvinden door hoe jij en de ander de situatie beoordelen. En van mij mag je best tot de conclusie komen dat veel andere mensen jouw situatie niet diepgaand en accuraat (kunnen) beoordelen, als je dan ook beseft dat dat niet kan, dat het niet komt omdat ze domme eikels zijn. Dat is pijnlijk want het brengt ook diepe eenzaamheid mee. En daar dan ook mildheid voor ontwikkelen. Tja, klinkt allemaal makkelijk maar is dat helemaal niet. Je mag gerust denken: wat een gel*l. Een concrete oplossing biedt het je in ieder geval niet. Maar ik hoop ergens wel dat het je een beetje (h)erkenning biedt en vooral dat je je wat zachter kan voelen over jezelf en anderen. Niemand gaat dit ‘goed maken’ voor jou, jijzelf ook niet. Het is gewoon klote. Én je kunt er meer vrede mee krijgen. Wat er dan gebeurt, zie je vanzelf wel. Dat knokken met en tegen de wereld levert in ieder geval niks goeds op, toch?
Ik zou daar met mensen die niet heel close met je zijn niet over praten. Het is heel verdrietig hoe het is gelopen voor alle partijen, maar je hoeft je daarover niet te verantwoorden tegenover de buurvrouw of een willekeurige vage kennis.
Je zou het best willen, die omgang, maar je ziet ook in dat je het niet kan waarmaken en dat je het mentaal niet trekt. Het is heel knap dat je dat zelf inziet en het is heel moeilijk om zoiets te accepteren van jezelf. Daarvoor is heel veel mildheid en mededogen nodig. En als een ander jou dat niet kan geven, moet je dat zelf doen. Dat is erg moeilijk, want niemand is gevoelloos.
Ik zou het ook niet als conclusie 'voorgoed' willen stellen. Voorlopig, op dit moment, is contact/omgang niet haalbaar. Misschien ooit wel. Misschien ook niet. Niemand weet wat de toekomst brengen zal. Al deze discussies zorgen ervoor dat jij heel veel bezig bent met je ex en kinderen, maar niet in de vorm van contact. Terwijl het wel veel energie en mentale belasting kost. Als je zegt dat je er niet over wil/kan praten, kap je de discussie daarover af.
Ik denk dat er heel erg veel klopt hoe jij mij beschrijft Mija maar durf/kan het niet echt binnen laten komen omdat ik dan de veroordelingen weer hoor. Die veroordelingen zijn terecht want er zijn inderdaad intense, zeer heftig en zeer intens, reacties geweest van mijn zijde maar als ik dan jouw stuk verder lees moet ik proberen mild te zijn voor mijzelf. De uitspattingen waren er niet ineens, daar zat steeds jaren tussen waarin de spanning en overbelasting steeds verder opliep. Ik voel wel boosheid naar GGZ die ik maar niet van mij af kan zetten, wanneer ik om hulp vroeg moest ik het vrijwel altijd in de doofpot stoppen maar helaas doofde het vuur niet en explodeerde de pot uiteindelijk. Daarna werd ik inderdaad extra veroordeeld en nam de druk nog verder toe. Dat GGZ niet zag wat er gebeurde neem ik ze toch kwalijk omdat zij ervoor opgeleid zijn, ik "zie" regelmatig dingen bij mensen die ook regelmatig waar blijken maar in gesprek met hulpverlening werd mijn "zien" vaak onwaar gemaakt of moest ik mij er maar niets van aantrekken. Het laatste maakt het leven makkelijker maar het is ook wel eens om (bedreigende) situaties rondom oa de kinderen gegaan die uitkwamen en het is traumatisch dat ik die onder "dwang" van hulpverlening heb laten gebeuren. Dat ik niet of moeilijk ben te lezen werd ook aangegeven in het laatste traject wat weer als een veroordeling voelde maar zelf denk ik dat het mede kwam doordat ik mij vanaf dag 1 onveilig voelde, ik heb duidelijk aangegeven dat ik niet goed zat maar ben nooit serieus genomen met uiteindelijk intense reacties als gevolg waarna veroordelingen volgden en zo zit ik in een vicieuze cirkel. Het is inderdaad allemaal gel*l omdat het geen pasklare oplossing oplevert maar de inzichten zijn helpend, helaas is het daarmee niet per direct opgelost wat ik zelf graag wil en ook de eis/verwachting is vanuit veel mensen en het UWV. Vanuit die eis/verwachting mogen ze mij morgen een spuitje geven.
Je bent een kanarie in de kolenmijn Nobody. Maar dat betekent niet dat die andere kanaries, die (nog?) niet ervaren hoe giftig de lucht in de mijn is, het slecht met je voor hebben. Zij voelen het gewoon niet. En als je informatie mist, is het volkomen logisch dat de analyse anders uitvalt.
Ik wil je graag bevestigen in wat je ziet, in dat je ziet dat andere mensen heel veel níet zien. Omdat ik weet hoe gék je ervan kunt worden als dat geen (h)erkenning krijgt. Het brengt vervreemding omdat andere mensen het in veel gevallen écht, oprecht niet zien. Ik begrijp het vaak ook niet eerlijk gezegd, dat ze niet zien hoe de lijnen lopen en waar die gaan uitkomen. Maar dan komt er dus zo'n rant als die nu volgt, waarvan heel veel mensen waarschijnlijk denken: Wablief? Heeft die haar pilletje wel gehad vandaag? Ja, die heb ik al gehad. En ja, ik snap best dat mensen kunnen denken dat ik veel te diep over alles nadenk en dat het allemaal wel erg vergezocht is. Als je open bent hierover, komt dat makkelijk arrogant over en dan word je makkelijk ook als zodanig bekeken en aangesproken en dat voelt dan weer heel raar want ik ben juist allesbehalve zeker van zaken of ervan overtuigd dat ik alles weet. Het gaat ook vaak niet over of iets objectief 'waar' is of niet. Ik zie alleen vaak 'factoren' waarvan het voor mij overduidelijk is dat er iets mee moet om wat gezegd wordt dat het gewenste resultaat is te kunnen bereiken. Ik kan dat niet aan of uitzetten. Kon dat maar wat naar beneden schroeven! En ik weet verder ook niet wát er dan precies moet gebeuren. Dat is de volgende stap. Heel veel meer dan een kennelijk ongewoon brede blik en gevoeligheid, is het niet. Maar wel met grote gevolgen. Want als je zegt iets te zien of geraakt te worden door iets wat voor de buitenwereld niet bestaat, ben je dus gestoord.
Jij bent overduidelijk óók écht 'gestoord' geraakt. Ik ook hoor! Dat kan volgens mij ook niet anders als je ervaart niet helemaal in dezelfde wereld te leven als andere mensen. Als je heel vaak teruggespiegeld krijgt: Waar heb jij het over? Je overdrijft. Je maakt het veel te ingewikkeld. Je moet gewoon focussen. Als jij niet zo moeilijk zou doen, zou het probleem niet bestaan. Voor andere mensen is dat ook echt zo. En het ís ook echt zo. Je kunt een probleem of een factor in een analyse negeren en dan is het er echt niet. Het is een constructie. Als je te gecompliceerde factoren in een probleem meeneemt, die niet of heel moeilijk kunnen worden beïnvloed, dan kom je ook nergens. En heel vaak is het dan de menselijke factor die beïnvloed zou moeten worden maar waar geen bewustzijn bij is en als je hem niet kan isoleren, kun je 'm nou eenmaal niet beïnvloeden. Een (succesvolle, duurbetaalde) organisatieadviseur die daarin heel scherp was, zei eens tegen me: "Hoe kom jij aan de illusie dat mensen rationeel zijn, dat ze helder zijn? De wereld zit helemaal vól met de gekte van mensen. Daar moet je mee leren werken, niet tegen ageren. Dat heeft geen zin. Daar raak je in verstrikt." Ik vond dat hij daarin heel erg gelijk had maar ik vind het helaas niet zo eenvoudig als hij. Het lukt mij niet om er vanuit een helicopterview naar te kijken en ik ervaar allerlei onhanteerbare spanningen en emoties, word boos, gefrustreerd, moedeloos etc. Dat is míjn gekte! En jouw gekte ook, vermoed ik. Maar het is dus niet zo dat wij alléén gek zijn en 'zij' niet. 'Zij' zijn ook hartstikke gek. Ze hebben het alleen niet in de gaten. En ik bedoel dat niet denigrerend, of complotterig. Je moet echt oppassen dat je het niet persoonlijk maakt, want dat is het niet. Alle mensen zoeken gewoon oplossingen voor spanningen en die oplossingen hoeven helemaal niet rationeel te zijn, als ze maar werken. We zitten in die zin echt allemaal in hetzelfde schuitje. Het is juist dat gevecht tégen anderen dat mensen zoals jij en ik zouden moeten opgeven. Daarvoor moet je sterk worden en op jezelf leren staan. En dan bedoel ik niet dat je béter moet worden dan je nu bent, maar juist in ál je gekte alleen durven en leren staan. Je hebt geen bevestiging nodig. Je hebt geen gelijk nodig. Je leven is een gigantische puinhoop geworden. Je kinderen en je ex zijn teleurgesteld in je en hebben schade geleden. Je kunt nu niet werken en het is de vraag of je zelfstandig kunt wonen. Dat ís gewoon zo. Maar laat jezelf er niet in verzuipen. Wij moeten onze éigen spanningen hanteren. Ik zeg niet dat dat makkelijk is maar het is niet anders. En dat betekent ook weer niet dat we geen beroep kunnen doen op anderen, op hulpverleners, dat we alles helemaal alleen moeten doen. Ik vraag en accepteer in ieder geval wel hulp van mensen, van hulpverleners. Ik gebruik medicatie en kan die niet missen. Ik moet af en toe aan de bel trekken om het tij van de somberheid te keren, er zijn mensen die me steunen. Maar het is wel aan mij om geen dingen te vragen die ze niet kunnen bieden, om het perspectief te blijven zien en te beseffen waar ik wel en niet een beroep op kan doen in de buitenwereld. Het is aan mij de grenzen en mogelijkheden van anderen te erkennen en te respecteren. De grenzen en mogelijkheden zoals ze zíjn, niet zoals ik denk dat ze zouden moeten zijn. Dat is moeilijk genoeg maar het is wel míjn opdracht.
Het boek 'Als je wereld instort' van Pema Chödron komt in mij op als ik zo zit te schrijven. Misschien is dat wat voor je. Houd moed Nobody! Laat je niet gekker maken dan je toch al bent 
Dankjewel voor je reactie, je stelt je wel heel erg kwetsbaar en inhoudelijk open over jezelf op waar ik mij eigenlijk best een beetje bezwaard over voel.
Ik herken mijzelf in je stuk maar wederom is het vrijwel onmogelijk het echt binnen te laten vanwege alle veroordelingen uit ver en recent verleden. Ik zie zoveel bij mensen wat vaak uitkomt maar door alle veroordelingen durf ik mijn zien en gevoel niet te geloven, t.o.v. jaren ben ik wel veranderd door veel minder overtuigd en arrogant te zijn van mijn zien omdat ik er ook wel eens naast zit. Helaas heeft GGZ en ook het laatste traject mijn zien vaak heel erg in twijfel getrokken en regelmatig ingevuld dat ik te overtuigd was waardoor ik aan alles ben gaan twijfelen, ik zal mijn best doen weer meer op mijzelf te gaan vertrouwen.
Heel erg bedankt.
Probeer een leven te leiden in plaats van steeds opnieuw die pijnlijke gedachten over de meegemaakte ellende en fouten van anderen en jezelf te herkauwen. Ook als je gelijk hebt, als het klopt, moet je uit die groef zien te komen. Moeilijk, ik weet het, maar ze houden je in een constante stressmodus. Je hoeft niet aan je eigen waarneming te twijfelen maar laat het/jezelf ‘rusten’, niet ontkennen of negeren maar rusten.
Dat ik het voor jou opschrijf, helpt mij ook. Ik zit ook in een nogal pittige fase en ik moet bovenstaand advies zelf ook opvolgen om weer stabieler en positiever te worden. Dus we gaan er maar aanstaan (niet-)Nobody! Ik vind het mezelf ook echt wel waard maar het is soms zo ontzettend moeilijk om de energie te mobiliseren. Gelukkig wordt het weer lente. Hou je taai!
Mija jij ook
Ik had even niet gereageerd omdat ik het even moest laten rusten. Ik vind het rot voor je dat de situatie herkend, rot dat jij in een vergelijkbare situatie zit en het momenteel weer moeilijk hebt. Ik ben "dankbaar" dat het schrijven aan mij ook jezelf helpt.
De pijnlijke gedachten niet steeds herkauwen is (momenteel) lastig, het traject waar ik in zat voelde niet goed voor mij maar ik werd gedwongen door te gaan waardoor ik steeds meer aan mijzelf ging twijfelen enz. Uiteindelijk ben ik gestopt en er is wel erkend dat het achteraf niet passend was maar nog steeds werd er aangedrongen op verzachtende omstandigheden waardoor de erkenning verzwakt wordt en de 12 maanden dat mijn gevoel genegeerd is maken het er niet makkelijker op. Gelukkig komt er de laatste weken wel zo nu en dan een klein beetje meer rust en lukt het mij vaker terug te gaan naar het proces om te vertrouwen op mijzelf en in te zien dat ik wel wat dingetjes geleerd heb in het traject. Jouw reactie, erkenning en tips zijn erg helpend.
Heel erg bedankt en sterkte.
Ik kom nog eens een keertje langs. Het leven leiden en de gedachten stopzetten gaat helaas nog steeds moeizaam, ondertussen werk ik weer een paar uur per dag en dan gaat het goed omdat het ontzettend leuk werk is en perfect past bij mijn huidige situatie. Helaas wordt ik daarin ook wel weer eens getriggerd naar vroegere gebeurtenissen. Ik heb een paar rel topics over wettelijke regelingen gehad, èèn van de triggers uit de afgelopen weken is huisvesting. Tijdens mijn scheiding zat ik psychisch vreselijk in de knoop waardoor ik oa urgentie heb gekregen vanwege gezondheidsredenen, deels hierdoor en deels doordat ik geen kinderen ingeschreven had kon ik alleen een 2 of 3 kamer woning krijgen. Ik heb een heel leuk huis gekregen maar dus niet geschikt voor een omgangsregeling, op dat moment liep ik tegen meerdere regelingen aan maar deze woning regeling hebben er wel aan bijgedragen dat ik mij wederom geen ouder voelde en dusdanig gereageerd, ik begrijp heel goed dat er een probleem is op de woningmarkt en schaam mij dat ik op deze manier heel snel een schitterende woning kreeg waar anderen jaren moeten wachten maar het gevoel dat ik er als ouder niet toe deed.
Is het ondanks mijn begrip voor de woningmarkt enz heel raar dat ik het gevoel had dat ik ook op dit gebied niet meetelde als ouder?