Hoe omgaan met onbegrip en veroordelingen
Een paar maanden geleden heb ik een paar topics gehad over strubbelingen rondom ouderschapsplan, omgangsregeling en mijn psychische problemen.
Er is vrijwel geen contact meer tussen de kinderen en mij, ik weet dat bijna niemand het begrijpt of dat er redelijk makkelijk geoordeeld wordt maar persoonlijk mis ik het niet. Ik heb mij decennia lang op de been moeten houden met mijn eigen problemen en tevens altijd rekening moeten houden en mij aan moeten passen aan mijn ex wat ik uiteindelijk niet meer volhield, natuurlijk heeft mijn ex ook dingen van mij te verduren gehad maar helaas ben ik uiteindelijk ingestort. In de loop der jaren werd mijn last zo hoog dat ik steeds minder over hield voor de kinderen en de emotionele band vrijwel volledig verdwenen is.
Ik heb mijn handen meer dan vol mijzelf op de been te houden, zelfstandig wonen gaat nauwelijks en er is zelfs overwogen daar een oplossing voor te zoeken. De gedachte de kinderen om mij heen te hebben zorgt voor paniek enz. Mijn ex en de kinderen wilden dat ik bij hen op bezoek kwam wat ik een paar keer geprobeerd heb maar dat was onhaalbaar voor mij, contact onder begeleiding van een hulpverlener weigerden ze.
Uiterlijk is er niets te zien aan mij en het lukt mij de echte omvang van mijn problemen binnenshuis en voor mijzelf te houden maar daardoor is er onbegrip en veroordelingen. Volgens mijn hulpverleners moet ik mij concentreren op mijzelf maar over wat de omgeving ervan vindt en wat de gevolgen voor de kinderen zijn kunnen zij mij geen bevredigend advies geven.
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt. Had je een huis gewild waarin je je kinderen wel had kunnen laten wonen? Maar dat wilde je toch juist absoluut niet? Of loop je er tegenaan dat je het nu wel zou willen maar dat het moeilijk is omdat je geen ruimte hebt voor je kinderen?
Nu ik dingen een beetje op een rijtje aan krijgen ben of er realistischer oid naar kan kijken besef ik dat ik emotioneel nooit echt een band heb gehad met de kinderen omdat ik het gevoel had dat mijn enige rol als ouder geld binnenbrengen was en de rot klussen uitvoeren. De regels en uitspraken rondom de toewijzing van het huis hebben daar nog een schep bovenop gedaan.
Ik stel de vraag niet omdat ik nu wel wat zou willen met de kinderen, ik heb lang wat met ze gewild maar dat moest op een manier die ik niet kon. Daar is niets in veranderd en voor mijzelf hoeft dat ook niet, het zou mij meer energie kosten dan ik op kan brengen. Voor de kinderen vind ik het triest maar uit zelfbescherming probeer ik er zo min mogelijk aan te denken.
Wat verdrietig dat je zo uit verbinding gaat met jezelf door steeds maar weer te herhalen dat het jou door anderen onmogelijk is en wordt gemaakt om vader te zijn. Het lijkt misschien of dat beter voor je is maar ik denk eigenlijk niet dat het echt zo is. Die boosheid vreet jou levend op en sluit je af van de buitenwereld. Je zegt dat je uit zelfbescherming zo min mogelijk aan het verdriet van je kinderen probeert te denken. Maar dat maakt je hard. Ik hoop dat je ooit nog eens met meer mededogen naar je vaderschap en naar jezelf kan kijken. Want dat jij zo in de knoop bent geraakt met jezelf, je ex en met het leven dat je vaderschap eraan kapot is gegaan dat is vooral heel erg verdrietig voor alle partijen. Voor jou ook.
Het ouderschap of gebrek daaraan is niet de grootste oorzaak dat ik zo uit verbinding ga. Jarenlang is mij bijgebracht of zo bij mij overgekomen dat ik mijzelf weg moest cijferen voor mijn ex en kinderen, als ik maar werkte en beter mijn best deed het beste huis voor ze te kunnen betalen enz zou het wel goed komen. Toen ik de knoop door had gehakt te scheiden, een leuk huis toegewezen kreeg en overige praktische dingen op hun plek rolden had ik er vrede mee dat ik in feite nooit ouder heb kunnen zijn en niet meer zou worden. Ik heb de deur nog wel open gezet maar daar wilden mijn ex en de kinderen geen gebruik van maken, ik had er vrede mee maar had het er moeilijk mee dat ik toen papieren moest tekenen dat ik ouder bleef en dat (jeugd)hulpverlening er toen ineens moeilijk over deden terwijl ze daarvoor dreigden met uithuisplaatsing enz. Vorig jaar heb ik in een therapie gezeten waarbij verschillende groepsgenoten hetzelfde over hun ex praten zoals mijn ex over mij praatte of die ouders hadden zoals mijn ex en ik waren. Hierdoor, doordat de therapeuten voor mij in bleven vullen dat ik mijn kinderen miste en nog een paar dingen voelde ik mij totaal niet op mijn plek maar ik werd gedwongen door te gaan. Helaas kan ik de gedachten en herbelevingen aan deze therapie nog steeds niet afsluiten en wordt ik regelmatig getriggerd door gebeurtenissen enz waardoor het punt rondom huisvesting en opgegeven ouderschap ook weer boven komt.