Kind erkend door andere man

Erkenning

betekent dan alleen maar: bijdragen aan levensonderhoud, financieel dus.
Tsjor

Nee

Erkenning betekent het ontstaan van juridische familiebanden, recht op/plicht tot omgang, recht op informatie en consultatie, erfgenaam over&weer.
En onderhoudsplicht inderdaad ja, dat ook.

Overigens komt op dit forum nog wel een de suggestie langs " de man moet betalen en verder mag hij niks" - in mijn ervaring is dat relatief zeldzaam (tenzij de gemeente achter de vader aanzit ivm een aan moeder en kind betaalde bijstandsuitkering). Gebruikelijker is de situatie dat de moeder helemaal niks met de vader van haar kind te maken wil hebben: geen bemoeienis, maar ook geen geld.

Groeten,

Temet

Bizar

'Gebruikelijker is de situatie dat de moeder helemaal niks met de vader van haar kind te maken wil hebben: geen bemoeienis, maar ook geen geld.'

Belachelijk. Zulke moeders moeten ze meteen het gezag ontnemen.

Toe maar

Lekker roepen dat je je meteen iemand het gezag moet ontnemen
"Zulke moeders....", wat ben jij wel niet voor moeder?

Dat is in niemands belang

Dan heeft het kind geen gezagdragende ouders meer, dat is in niemands belang.

Tsjor

@Emma

'Zulke moeders....", wat ben jij wel niet voor moeder?'

Een moeder die vindt dat kinderen niet haar eigendom zijn.

Beatrijs

Ik kwam een, in het licht van deze discussie, interessante zienswijze van Beatrijs tegen https://www.beatrijs.com/wie-is-die-man-eigenlijk/

Dat mag toch niet?

Het lijkt mij dat als je kunt aantonen dat je een relatie had ten tijde van de verwekking van het kind je al een heel eind komt. Ontkenning vaderschap kan via je kind totdat hij/zij 21 jaar oud is. (Of later erachter komt dat jij de biologische vader bent)

Daarnaast lijkt het mij krom dat een vreemdeling die een kind erkend niet hoeft aan te tonen dat hij de biologische vader is maar een vreemdeling die haar kind laat erkennen wel. Ik heb dit erover kunnen vinden:

4 Door erkenning wordt ook Nederlander de minderjarige vreemdeling die na zijn geboorte wordt erkend door een Nederlander, die zijn biologische ouderschap bij of binnen de termijn van één jaar na de erkenning aantoont.

Relatie

Met de moeder uiteraard. Dus whatsappgesprekken, foto’s etc.

Fauve

Ja hoor, dat mag best. Het mag alleen niet als duidelijk is dat de (waarschijnlijke) verwekker zelf het kind wil erkennen. En dat moet dan wel blijken uit concrete stappen aan de kant van die verwekker.

Als die verwekker niet in actie komt, kan een andere man het kind erkennen, en dat is hier gebeurd.

Het kind kan zelf inderdaad in actie komen, maar het is de vraag of het kind dat wil. Als de erkenner feitelijk de vaderrol vervult in het leven van het kind, vindt het kind het misschien wel prima.

Groeten,

Temet

Toekomst

Nu kan dat inderdaad zo. Maar wellicht is het mogelijk om dit te veranderen. Vraag: bent u de biologische vader (met strenge gevolgen als je dan liegt)? Zo nee, dan is toestemming nodig van de biologische vader.
Biologisch vaderschap is tegenwoordig met behulp van DNA vast te stellen, dat is nieuw, dus dat biedt ook nieuwe mogelijkheden.

Tsjor

wetten en praktische bezwaren

"Met strenge gevolgen als je dan liegt". En hoe wil je dat vaststellen dan? Dan moet dus blijken a) dat erkenner niet de biologische vader is en b) dat erkenner dat wist en daar welbewust over gelogen heeft t.t.v. de erkenning en bovendien moet dan c) er ook nog actief worden gehandhaafd.
Praktisch onhaalbaar, lijkt me.

Ander praktisch en bepaald niet ondenkbaar probleem: verwekker is inmiddels uit beeld verdwenen (recent het interview met Gerri Eickhof in de Volkskrant gelezen toevallig?). Dan gaat die toestemming er natuurlijk ook niet komen, want die biologische vader weet van niks.

Dat soort dingen komt voor, en zelfs met enige regelmaat. Kind maar nooit laten erkennen dan?

Die erkenningswetgeving hinkt op twee uitgangspunten. Aan de ene kant het steeds grotere belang dat wordt toegekend aan de biologische verwantschap, wat natuurlijk enorm wordt geholpen door de moderne mogelijkheden van DNA-onderzoek, aan de andere kant het uitgangspunt dat een kind beter af is met twee ouders dan met éen, en dat we de erkenning dus niet teveel in de weg moeten leggen. Dat leidt tot dit soort fricties.

Een betere oplossing zou kunnen zijn dat de mogelijkheid tot het indienen van een verzoek tot vernietiging van de erkenning ook wordt geopend voor de (beweerde) verwekker. Al vind ik dan wel dat er ook van die verwekker kan worden verwacht dat hij op een bewijsbare manier die erkenning nastreeft zodra hij weet dat het kind er is. Dat we dus niet de situatie krijgen dat iemand niks voor die erkenning doet, maar ineens jaloers wordt als zijn ex een nieuwe partner blijkt te hebben die het kind erkent, waarna de aanvankelijk afwezige vadergevoelens ineens alsnog opvlammen. Ook die dingen komen namelijk voor, vast niet bij de mannen die jij kent, maar echt, het gebeurt. Maar hoe dan ook, het heeft ook wel iets merkwaardigs dat de erkenner en kind wel de erkenning kunnen vernietigen, maar de biologische vader niet.

Ik vind daarnaast - ik herhaal het nog maar eens - dat er eigenlijk veel meer voorlichting zou moeten zijn over zowel erkenning als ouderlijk gezag. Wat is het, wat zijn de consequenties, en hoe regel je het. Want er wordt wat afgerotzooid uit onwetendheid, met soms vergaande gevolgen.

Groeten,

Temet

Stel

Ik loop het ziekenhuis in, pak een kind, ga naar het gemeentehuis en doe aangifte van de geboorte. Dan staat iedereen op zijn/haar achterste benen. en terecht. Idem met adopties, waar naderhand van blijkt dat de biologische ouders helemaal niet dood zijn of geen afstand wilden doen.

'"Met strenge gevolgen als je dan liegt". En hoe wil je dat vaststellen dan? Dan moet dus blijken a) dat erkenner niet de biologische vader is en b) dat erkenner dat wist en daar welbewust over gelogen heeft t.t.v. de erkenning en bovendien moet dan c) er ook nog actief worden gehandhaafd. Praktisch onhaalbaar, lijkt me.'

Ik denk het niet. De moeder kan weten of er mogelijk twee vaders in het spel zijn. Je kunt dus de optie ja/nee/weet-ik-niet hebben. Bij weet-ik-niet kun je een dna-test vragen. Als iemand ja zegt, maar later blijkt dat iemand niet de biologische vader is, dan zou de biologische vader niet alleen de erkenning, maar ook het kind zelf op kunnen eisen.

Stel de biologische vader is uit beeld. Nu maakt het geen moer uit. Maar als de regels zouden veranderen zou het wel degelijk iets uitmaken. Het wordt dan toch belangrijker om minstens een contactadres te hebben. Het wordt allemaal wat minder vrijblijvend en dat lijkt mij goed, voor alle partijen. Je kunt ook wachten tot het kind naar spoorloos rent. Ja, ik heb inmiddels het interview gelezen. Ik lees dan dat iemand toch op zoek gaat. en te laat komt. En een moeder die het allemaal niet wil. Er is volgens mij overigens ook geen 'erkenner' gekomen, dus dan zou het helemaal nooit gespeeld hebben. Een kind kan dus opgroeien met 1 ouder. Nou je, ik ben zelf opgegroeid met 1 ouder. Vader overleden. Ik wist wel waar hij was. In die tijd werd er overigens nog een voogd benoemd, maar die had verder geen enkele invloed.

Stel: moeder krijgt nieuwe relatie, nieuwe relatie wil kind erkennen. Biologische vader moet dan toestemming geven. Het kan zomaar zijn dat hij dat doet. Dan zijn de verhoudingen meteen duidelijk, dan is in de papieren ook duidelijk wie de biologische vader is en dat hij het kind niet wil erkennen en dat er een andere man is die het kind wil erkennen.
Stel dat de biologische vader weigert. Dat zal dan aanleiding worden voor gesprekken: waarom weigert hij, hoe ziet hij zijn relatie ten opzichte van zijn kind. Ondertussen woont moeder samen met een meneer, die het kind niet kan erkennen. Maar hij kan wel het kind opvoeden, liefde geven, zelfs in zijn testament zetten. Het brood smaakt er niet anders van.
Maar wat niet meer kan is dat iemand het kind 'kaapt' zonder dat de biologische vader daar iets tegenin kan brengen.

Tsjor