Lastig co-ouderschap en communicatie
beste iedereen,
Dit is de eerste keer dat ik op een forum post dus excuus als de manier waarop wat onhandig is. Ik zit namelijk redelijk in de knoop over iets.
Achtergrond informatie: mijn ex en ik zijn al 3 jaar uit elkaar, daar hebben we allebei vrede over, we hebben samen een zoon van 5 jaar oud, mijn ex en zijn partner wonen nu 4 maanden samen in een nieuw dorp met voor het eerst zoon er nu ook echt bij (hiervoor woonde ex bij zijn ouders wanneer zoon bij hem was) partner van ex is sindskort zwanger dus YAY leuk (dit meen ik serieus, zoonlief is door het dolle dus feest en ik eigenlijk ook), zoonlief is bij hen om het weekend en iedere woensdag. Nu de situatie op dit moment: partner van ex en ik kunnen het samen goed vinden en hebben positieve communicatie, daarentegen zijn ex en ik het vaak niet met elkaar eens, hij verdraait veel naar zijn omgeving en partner, verteld veel niet over opvoeding bij hen thuis, verdraait dingen en liegt over opvoeding waar zoon bijstaat en trekt hem daar dus in mee, negeert me wanneer ik hem ergens mee confronteer of iets met hem probeer te bespreken, overduidelijk een drama en godsamme wat ben ik er onderhand wel klaar mee en bovengenoemde voorbeelden zijn dan ook de zachts mogelijk uitdrukkingen van zijn gedrag.
Dit maakt het voor mij totaal onduidelijk hoe het daar gaat, ik hoor hier en daar dingen van zoon waar ik dan van schrik, zoon verteld dingen niet aan vader omdat hij bang is dat hij boos wordt, verteld dingen niet aan mij omdat hij dan bang is dat hij dan zijn vader afvalt. Ik doe nu de afgelopen 3 jaar vrijwel alles alleen en heb daar ook veel voor opgeofferd om zoon alles te kunnen bieden wat hij nodig heeft zeker in Corona tijd en begin schooltijd. Ik doe echt mijn best om het te laten werken. Ik probeer op te lossen. Ik probeer te bespreken. Ik probeer aan te passen. Ik probeer het vanaf zijn kant te bekijken. Ik maak de hele tijd concessies. Ik probeer flexibeler te zijn and to be quite frank ben ik op dit moment gewoon zo zo moe. Zeker omdat de moeite totaal niet wederzijds is. Ik weet echt niet hoe we dit nu moeten gaan oplossen of laten werken. Ik wil niet dat mijn zoon vast komt te zitten tussen twee ouders die niet door één deur kunnen. Het is op dit moment ook onmogelijk om dingen samen af te spreken, ex zegt namelijk gewoon dat hij iets zal doen en doet vervolgens het tegenover gestelde en Wordt boos als ik er Dan iets van zeg. Op dit punt zeg ik dus maar niks meer. Ik vraag niet om hulp wanneer het me even niet lukt bijv. Wanneer zoon ziek is of tijden destijds corona lockdowns. ik weet dat vader toch niet zal helpen. Ik heb manieren gevonden om daar toch mee om te kunnen gaan. Ik vraag eigenlijk vrijwel niets behalve the bare minimum zelfs niet eerlijke alimentatie.
hebben jullie advies hoe hier mee om te gaan? Ik vind het ook lastig omdat ik steeds meer begin te denken van maar ben ik dan zo delusional? Heeft hij het gevoel dat hij niet met me kan praten of afspraken kan maken? Ben ik controlling of bazig? Doe ik iets verkeerd waardoor het niet werkt. Ik weet het gewoon echt even niet meer. Voor mijn gevoel is de hoeveelheid water die ik in de wijn kan doen op en is er ook niet een weg uit deze benarde situatie. Wat zouden jullie doen? Of hiermee om gaan? Het enige doel dat ik op dit moment heb is gewoon ruimte creëren voor enige vorm van over en weer communicatie voor aanpassingen voor zoon zodat hij niet tussen ons in komt te staan. Zodat ik dingen met ex kan bespreken voor zoon die zoon zelf niet durft te bespreken.
letterlijke voorbeeld op dit moment is dat vader van zoon van 5 verwacht dat hij na 1x een route gelopen te hebben al zelf helemaal het daarna kan doen, dat houdt in langs een drukke weg en 3 x oversteken om vervolgens een uur bezig te zijn bij een zomeractiviteit en zelf weer terug te lopen zonder enige check van vader of partner, zoon vindt dit eng en ik eerlijk gezegd ook. Dit is dan 1,5 maand nadat zoon verteld dat hij zelf naar een speeltuin mag 3 straten verder, vader checkt niet in voor een volledig uur. Vervolgens geef ik aan bij vader dat ik dit niet fijn vind en liegt hij dat hij hem kan zien vanuit de tuin waar zoon bijstaat en verwacht vader van zoon dat zoon dan mee liegt om vervolgens te horen dat ze daar gewoon mee doorgaan en nog meer van hem vragen. Nog een letterlijk voorbeeld is dit: zoon nu net opgehaald van vakantie bij vader. Zoon heeft eczeem en allergieën (honden, katten, schimmels). Moet eigenlijk elke dag gesmeerd worden met koelzalf en hormoonzalf. Kan niet tegen veel van de normale zonnebrand, eczeem verergert dan. Zoon komt thuis van vakantie onder met eczeem. Vader heeft niet gesmeerd met de dokter voorgeschreven zalven omdat hij het vergeet en gebruikt niet de speciale zonnebrand. Is besproken en aangegeven wordt niks mee gedaan, zoon heeft nu super erg jeuk en last en huid ligt open.
Dit zijn letterlijke voorbeelden van wat er dan op dit moment speelt. Wat ik dus dan maar gewoon moet accepteren omdat er geen veranderen aan is. Ik hoop dat dit een enigzins samenhangend bericht is en dat jullie hier iets mee kunnen. Er zit best wel wat emotie en frustratie tussen. Excuus ik kon het er niet tussen uit filteren. Het zit me behoorlijk hoog.
geef me aub je totaal ongefilterde mening en advies.
Kersje schreef op 21-08-2022 om 15:54:
[..]
Je hoeft niet altijd zelf gescheiden te zijn om ergens een mening of andere ervaring in te hebben natuurlijk. Ik vind dit altijd zulke dooddoeners.
Sorry, is offtopic, maar ik lees het wel vaker en het is gewoonweg niet altijd relevant!
Het punt is: je kunt wel een (andere) mening hebben maar wat kun je eraan doen? Mensen die zelf gescheiden zijn van iemand die het niet altijd even nauw neemt met wat de gemiddelde mens verstaat onder ouderlijke verantwoordelijkheid, weten dat er geen manier is om de ander daartoe te dwingen. En om je kind niet in de problemen te brengen met eindeloze, ellendige conflicten tussen zijn vader en moeder over hoe het zou moeten, richt je je op het weerbaar maken van je kind. Je kunt wel eens iets vragen natuurlijk maar dat stadium is deze moeder duidelijk voorbij. En dan sta je in feite met lege handen want wil je echt het hele leven van je kind en jezelf overhoop halen met verontwaardiging, meldingen bij Veilig Thuis en juridische strijd? De meeste mensen voelen daar niet veel voor omdat het middel dan algauw erger is dan de kwaal. En dat staat redelijk los van je mening.
Ik ben het overigens wel met je eens dat dat smeren overduidelijk een battle is die je moet pikken, op de een of andere manier.
Mija schreef op 21-08-2022 om 18:08:
[..]
Het punt is: je kunt wel een (andere) mening hebben maar wat kun je eraan doen? Mensen die zelf gescheiden zijn van iemand die het niet altijd even nauw neemt met wat de gemiddelde mens verstaat onder ouderlijke verantwoordelijkheid, weten dat er geen manier is om de ander daartoe te dwingen. En om je kind niet in de problemen te brengen met eindeloze, ellendige conflicten tussen zijn vader en moeder over hoe het zou moeten, richt je je op het weerbaar maken van je kind. Je kunt wel eens iets vragen natuurlijk maar dat stadium is deze moeder duidelijk voorbij. En dan sta je in feite met lege handen want wil je echt het hele leven van je kind en jezelf overhoop halen met verontwaardiging, meldingen bij Veilig Thuis en juridische strijd? De meeste mensen voelen daar niet veel voor omdat het middel dan algauw erger is dan de kwaal. En dat staat redelijk los van je mening.
Ik ben het overigens wel met je eens dat dat smeren overduidelijk een battle is die je moet pikken, op de een of andere manier.
Ik heb het dan ook niet over onoverkomelijke ‘kleine’ meningsverschillen, dat moge duidelijk zijn.
Wat bij vader gebeurt, heb je weinig invloed op maar van medische zorg zou ik wel degelijk een flink punt maken. Het is verwaarlozing om een kind medische behandeling te ontzeggen en je kind heeft daar veel last en pijn van. Dat is gewoon niet oké.
Ik ben zeer voor zelfstandigheid en zelfredzaamheid voor kinderen, maar een kind van vijf uren zonder toezicht buiten laten of een uur laten lopen naar een activiteit gaat me toch echt te ver, als het waar is. Kinderen van vijf hebben nog wel veel fantasie en nog niet altijd even veel besef van tijd.
Als jouw contact met de nieuwe partner goed is, zou ik toch proberen om met haar contact op te nemen en dit te bespreken.
En stuur gerust foto's mee van de open eczeem om aan te tonen dat het echt wel belangrijk is dat er gesmeerd wordt.
Even terug naar de realiteit: kind is op woensdag bij vader en 1 keer in de twee weken een weekend. Moedervan Abelien kan dus heel veel dagen zelf voor het kind zorgen, inclusief creme smeren. Het probleem ontstond nu rond de vakantie. Dat komt volgend jaar weer terug en dan is hij 6. Ik kan me overigens niet voorstellen dat vader en vriendin de open wonden van het kind niet gezien hebben, maar goed, er zijn vreemde vogels.
Wat betreft het lopen over de straat, kijk met je kind hoe hij dat doet. Ga zelf een keer met je kind lopen en vraag hoe hij dat doet. Misschien weet hij heel goed wat hij moet doen. Maar ja, ik stam nog uit de tijd dat je buiten op straat kon spelen als klein kind. En ik heb mijn zoon met 10 jaar wekelijks alleen met de trein naar Amsterdam laten gaan, vanuit het oosten van het land, vanwege zijn opleiding. Ging goed en daarvan heb ik geleerd dat kinderen veel meer kunnen dan ouders denken (of willen).
Kersje, als je gescheiden bent heb je geen invloed meer op de opvoeding van de andere ouder. Omgekeerd ook niet. De kans is te groot dat er alleen maar ruzies uit voort komen en daar lijden kinderen echt onder, bijvoorbeeld doordat ze in een loyaliteitsconflict terecht komen, wat je hier al ziet gebeuren.
Tsjor
"Ik kan me overigens niet voorstellen dat vader en vriendin de open wonden van het kind niet gezien hebben, maar goed, er zijn vreemde vogels."
Nou ja, vader heeft dat smeren veronachtzaamd, denkend dat het wel losliep (voor zover hij al dacht), en vervolgens toen het kind met eczeem zat, gedacht 'ach ja, Pietje heeft nou eenmaal eczeem, rot voor 'm". Zonder bewust de link te leggen dat de schade een stuk minder zou zijn geweest als hij netjes had gesmeerd.
Het is trouwens ook nog denkbaar dat hij nu wel degelijk inziet dat hij beter had moeten smeren, maar dat gaat-ie natuurlijk niet hardop toegeven want dan moet hij erkennen dat hij zijn zoontje onnodig ongemak en pijn heeft bezorgd.
Ik zou trouwens de gok niet nemen dat het besef is doorgedrongen, en inderdaad via de partner proberen te bereiken dat er volgende keer wel gewoon gesmeerd wordt.
Wat betreft het lopen over de straat, kijk met je kind hoe hij dat doet. Ga zelf een keer met je kind lopen en vraag hoe hij dat doet. Misschien weet hij heel goed wat hij moet doen. Maar ja, ik stam nog uit de tijd dat je buiten op straat kon spelen als klein kind. En ik heb mijn zoon met 10 jaar wekelijks alleen met de trein naar Amsterdam laten gaan, vanuit het oosten van het land, vanwege zijn opleiding. Ging goed en daarvan heb ik geleerd dat kinderen veel meer kunnen dan ouders denken (of willen).
Voor een kind van 5 jaar vind ik het nog wel tricky. Mijn kinderen zijn 6 en 7. Drukke wegen gaan goed met mij erbij.
Zonder mij zou het in principe ook wel goed gaan, maar vind het toch nog (te) spannend hoe het gaat als aan de overkant een vriendje zwaait, of ze die veel te hard rijdende auto aan zien komen, etc.
Dus ik laat ze niet alleen langs of over drukke wegen gaan.