Omgang na scheiding met thuiswonende jongvolwassenen
Mijn man en ik gaan scheiden. We hebben twee thuiswonende kinderen. Eentje is al volwassen en studeert. Ik verwacht dat hij komend studiejaar op kamers gaat. De ander is 17 en doet dit schooljaar eindexamen. Daarna gaat hij op kamers.
Een van ons blijft in ons huidige huis wonen, de ander moet nog een plekje zoeken. We kunnen goed met elkaar overweg en we willen nog regelmatig dingen gaan doen met z'n vieren. Bv regelmatig samen eten, verjaardagen, kerst.
Ik vraag me af wat gebruikelijk is met kinderen op deze leeftijd. Gaan de kinderen nog heen en weer tussen de huizen? Of regel je het op een andere manier. Wat past bij deze fase en hoe zorgen we ervoor dat ze met beide ouders een band houden?
Als je er samen niet uitkomt is er de rechter die een onafhankelijk oordeel velt.
Die rechter moet je toch langs op een zeker punt omdat dat nu eenmaal verplicht is bij een scheiding. Dan is deze scheiding maar geen hamerstuk maar wat meer denkwerk voor de rechter om tot een oordeel te komen.
'Mijn advocaat heb ik uitgezocht op redelijkheid, toen ik nog hele andere verwachtingen had van de scheiding. Is beslist geen pitbull. We bespreken bij alles wat de rechtbank hier van zou zeggen en volgens hem is ons voorstel op alle fronten heel reeel. Ik heb ook nog andere adviseurs op onderdelen en die zeggen hetzelfde. Daar moet ik toch op afgaan, ik ben natuurlijk geen deskundige.'
Nu kan het zomaar zijn dat je ex precies dezelfde tekst zou kunnen schrijven over zijn advocaat en zijn voorstellen en zijn adviseurs.
Temet en ik verschillen van mening over de vraag wat het beste is, twee advocaten of 1 advocaat-mediator. Volgens mij is dit het risico van twee advocaten: beide advocaten ontwikkelen in overleg met hun cliënt een voorstel dat redelijk is, aangezien de voorstellen verschillen zal er water bij de wijn moeten worden gedaan, maar dat is ook meteen een soort gezichtsverlies of capitulatie. Dus dat gaat niet zonder slag of stoot. en dan worden details belangrijk, worden dat conflictpunten die bijna niets meer met de realiteit te maken hebben.
Ondertussen. Je bent 1 jaar geleden begonnen met schrijven. De jongste was toen 17. Ik hoop dat hij geslaagd is. Hij zou op kamers gaan wonen. Inmiddels is hij 18. Als het goed is gaat hij dadelijk op kamers wonen. Woont de oudste nog thuis? Hoe kan het dan toch dat je nog verzeild raakt in het vraagstuk waar de kinderen eten en slapen, en hoeveel dat kost. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.
Tsjor
Mijn advies: Als je nog de moed hebt om het hele proces anders te bekijken zou ik zeggen:
- Vraag aan je ex welke waardebepaling van het huis hij aan wil houden, kijk wat je zelf aan wil houden (beiden moeten wel onderbouwd zijn met een officieel taxatierapport) deel het verschil door de helft, bepaal de overwaarde en betaal dat aan hem uit.
- laat de kinderen los, als ze in huis zijn geef je ze eten en drinken en ze mogen gratis douchen. Je krijgt een bepaling van de ouderbijdrage van DUO, dat kun je aan ze geven. Ik weet dt vreemd genoeg gescheiden kinderen soms betaald zouden moeten worden volgens de alimentatieregels en dat dat vaak meer is dan de ouderbijdrage van DUO, maar ik snap de logica. Je ex krijgt die bepaling ook, hoe hij daarmee omgaat is aan hem. Je bent gescheiden.
- met de kinderen maak je hun plaatje rond: wat zijn hun kosten en inkomsten: zorgtoeslag, studiebeurs, werk?, lening?, eventueel jouw bijdrage. Zorg dat ze creatief zijn: boeken moet je niet allemaal aan het begin kopen: wat kun je lenen, wat heb je echt nodig etc.
- voor jezelf vraag je om een berekening voor partneralimentatie. Een berekening volgens de tremanormen. Dus niet volgens het Nibud of zo.
Aan je ex doe je dit voorstel. Al hij het daarmee eens is hoef je alleen die berekening van partneralimentatie nog maar uit te laten voeren.
Je kinderen lijden (vermoed ik) meer onder de negatieve echtscheidingsperikelen dan je ooit in geld goed kunt maken.
Tsjor
Mijn kinderen willen nu met hun vader in gesprek over zijn bijdrage. Er is wel weer een en ander voorgevallen tussen hun en de verstandhouding is nog slechter geworden. Ik ben nu bang dat vanuit die slechte verstandhouding een dergelijk gesprek leidt tot nog meer afstand en dat het dan misschien echt tot een breuk komt.
Wat zouden jullie doen?
Tsjor, al die dingen die jij hebt genoemd zijn al gedaan, behalve de partneralimentatie, volgens mijn advocaat is dat niet aan de orde bij ons allebei, en ik heb er ook geen behoefte aan. Maar mijn ex wil van alles meer, meer, meer.
Tegen de kinderen zeggen dat het niet meer over alimentatie gaat, dat het ook niet meer jouw zorg is, dat ze je berekeningen op basis van het NIBUD moeten vergeten, dat was een vergissing, dat het alleen maar gaat over de DUO-bijdrage van vader. En dat het los staat van de scheiding. weet jij zelf al hoeveel jij moet/wil/kan bijdragen? en of ze wel of niet op kamers gaan?
Natuurlijk is de relatie slecht als ze voorgerekend krijgen hoeveel geld zij kosten en dat hun vader niet wil betalen. En als het lijkt alsof de kinderen het conflictpunt zijn in de scheiding.
Ik zou duidelijk aangeven dat je een andere weg in wil slaan. Geen gedoe over kinderalimentatie, zij zijn geen kind meer. Het verhaal over dat ouders moeten bijdrage tot kinderen 21 zijn gaat vooral over kinderen die zelf niet in staat zijn tot enige vorm van levensonderhoud en dus eigenlijk in de bijstand zouden moeten komen. Maar vanaf 18 krijg je studiebeurs en kun je lenen en van nog veel jonger af mag je werken. Hebben ze deze zomer een vakantiebaantje gehad waarmee ze het collegegeld hebben verdiend?
Geef ook aan dat je zelf nog gaat kijken naar de mogelijkheid voor partneralimentatie. Dat je dat verkeerd hebt ingeschat, maar dat je wettelijk gezien daar wel recht op hebt. Dat het alleen jouw pakkie-an is en niet hun zorg.
Tsjor
Foetsie schreef op 12-08-2023 om 11:17:
Mijn kinderen willen nu met hun vader in gesprek over zijn bijdrage.
...
Wat zouden jullie doen?
Niks. Jouw meerderjarige kinderen willen zelf met hun vader praten, zoals het zou moeten. Heel goed. Als hij blijft weigeren, moeten ze zelf bedenken hoe ze dat gaan oplossen: meer werken, meer lenen, rechter? Dat moet ZIJ bedenken, niet jij.
Foetsie schreef op 12-08-2023 om 11:19:
Tsjor, al die dingen die jij hebt genoemd zijn al gedaan, behalve de partneralimentatie, volgens mijn advocaat is dat niet aan de orde bij ons allebei, en ik heb er ook geen behoefte aan. Maar mijn ex wil van alles meer, meer, meer.
Geen idee wat je advocaat daarmee bedoelde. Gaat hij ervan uit dat partneralimentatie alleen aan de orde is als je nauwelijks inkomen hebt? Of zijn de inkomens van jou en je ex ongeveer gelijk aan elkaar? Eerder beschreef je dat hij veel meer verdiende.
En je beschrijft steeds dat je het niet rond krijgt als hij niet gaat betalen. Dus dan heb je het toch wel nodig?
Heb je met de kinderen zelf een berekening gemaakt? Eerder beschreef je dat je uitging van de cijfers van het Nibud. Hebben je kinderen een platje gemaakt hoe zij hun studie etc. gaan financieren?
Heb je de waardebepalingen van het huis gedeeld, zodat er een bedrag is waar jullie het over eens zijn?
Zijn de gesprekken over waar de kinderen gaan slapen gestopt? Heb je het aan de kinderen zelf overgelaten, zodat zij zelf de verantwoordelijkheid hebben om te zorgen voor hun relatie met hun vader?
Wat wil je ex dan meer?
Tsjor
Foetsie schreef op 12-08-2023 om 11:17:
Mijn kinderen willen nu met hun vader in gesprek over zijn bijdrage. Er is wel weer een en ander voorgevallen tussen hun en de verstandhouding is nog slechter geworden. Ik ben nu bang dat vanuit die slechte verstandhouding een dergelijk gesprek leidt tot nog meer afstand en dat het dan misschien echt tot een breuk komt.
Wat zouden jullie doen?
Me er niet mee bemoeien. Het is iets tussen de jongvolwassenen en hun vader. Jij bent er geen partij in.
Of een gesprek leidt tot een breuk weet je niet van te voren. Ik lees vooral dat jij angstig/ bang bent voor een gesprek en het daardoor liever uit de weggaat, hou dat bij jezelf en laat je kinderen dit zelf op lossen. Niet vooraf al dingen invullen als je nog helemaal niet weet hoe het gaat lopen.
tsjor schreef op 12-08-2023 om 11:26:
Tegen de kinderen zeggen dat het niet meer over alimentatie gaat, dat het ook niet meer jouw zorg is, dat ze je berekeningen op basis van het NIBUD moeten vergeten, dat was een vergissing, dat het alleen maar gaat over de DUO-bijdrage van vader. En dat het los staat van de scheiding. weet jij zelf al hoeveel jij moet/wil/kan bijdragen? en of ze wel of niet op kamers gaan?
Natuurlijk is de relatie slecht als ze voorgerekend krijgen hoeveel geld zij kosten en dat hun vader niet wil betalen. En als het lijkt alsof de kinderen het conflictpunt zijn in de scheiding.
Ik zou duidelijk aangeven dat je een andere weg in wil slaan. Geen gedoe over kinderalimentatie, zij zijn geen kind meer. Het verhaal over dat ouders moeten bijdrage tot kinderen 21 zijn gaat vooral over kinderen die zelf niet in staat zijn tot enige vorm van levensonderhoud en dus eigenlijk in de bijstand zouden moeten komen. Maar vanaf 18 krijg je studiebeurs en kun je lenen en van nog veel jonger af mag je werken. Hebben ze deze zomer een vakantiebaantje gehad waarmee ze het collegegeld hebben verdiend?
Geef ook aan dat je zelf nog gaat kijken naar de mogelijkheid voor partneralimentatie. Dat je dat verkeerd hebt ingeschat, maar dat je wettelijk gezien daar wel recht op hebt. Dat het alleen jouw pakkie-an is en niet hun zorg.
Tsjor
Nou Tsjor,
Je neemt de kinderen niet erg serieus als je alles gooit op “ma is onredelijk over geld en dan gaan die arme kindertjes zich inbeelden dat pa niet lief is”.
Ze zijn prima in staat om zelf ook iets van hun vader te vinden. Je kunt alles bij TO leggen maar vader wilde weg, vader wil meer overwaarde dan er is, vader wil niet betalen en vader is blijkbaar niet leuk genoeg anders gingen de kinderen er wel graag heen. Ze hebben geen leeftijd meer dat ze precies doen wat ma zegt, zoals iedereen met kinderen van die leeftijd wel weet, dus zelfs als Foetsie vreselijk zit te stoken trekken ze hun plan wel.
Waarom mag TO hun niet voorrekenen wat ze nodig hebben per maand? Om ze maar gewoon zonder die kennis een vette studieschuld op te laten bouwen lijkt me pas onverantwoord.
Het gedoe tussen vader en kinderen heeft niks te maken met geld, maar met hele andere dingen. Dingen die altijd al speelden en die te maken hebben met de persoonlijkheid van vader. Toen we nog bij elkaar waren kon ik redelijk ongemerkt veel dingen bemiddelen, maar dat kan nu niet meer want ik ben er niet meer bij en dat zorgt ervoor dat de pijnpunten heel erg bloot komen te liggen. Het financiële gedoe is maar een klein onderdeel daarvan. Het gaat er vooral om dat vader alles op zijn manier wil en niet accepteert dat zij andere keuzes maken. Bijvoorbeeld als ze aangeven dat ze niet bij hem gaan wonen maar wel graag samen iets leuks willen doen en regelmatig samen eten, reageert hij door slaapkamers voor hen in te richten, af te willen spreken welke vaste dagen en nachten ze daar zijn en nog veel meer dingen die gericht zijn op slapen, maar juist niks dat gericht is op gezellig samen eten of iets leuks doen.
Tsjor, ik neem daar echt geen verantwoordelijkheid voor hoor, dat heb ik al veel te lang gedaan. Ik probeer wel mijn kinderen te steunen hierin, door aan te geven dat wat ze ook willen, dat het voor mij oké is. Ook als ze op kamers gaan of bij hun vader gaan wonen, maar ook als ze helemaal bij mij blijven wonen. En dat is ook echt zo.
tsjor schreef op 12-08-2023 om 11:38:
[..]
Geen idee wat je advocaat daarmee bedoelde. Gaat hij ervan uit dat partneralimentatie alleen aan de orde is als je nauwelijks inkomen hebt? Of zijn de inkomens van jou en je ex ongeveer gelijk aan elkaar? Eerder beschreef je dat hij veel meer verdiende.
En je beschrijft steeds dat je het niet rond krijgt als hij niet gaat betalen. Dus dan heb je het toch wel nodig?
Heb je met de kinderen zelf een berekening gemaakt? Eerder beschreef je dat je uitging van de cijfers van het Nibud. Hebben je kinderen een platje gemaakt hoe zij hun studie etc. gaan financieren?
Heb je de waardebepalingen van het huis gedeeld, zodat er een bedrag is waar jullie het over eens zijn?
Zijn de gesprekken over waar de kinderen gaan slapen gestopt? Heb je het aan de kinderen zelf overgelaten, zodat zij zelf de verantwoordelijkheid hebben om te zorgen voor hun relatie met hun vader?
Wat wil je ex dan meer?
Tsjor
Er is op zijn verzoek een aantal taxaties gedaan door makelaars die hij heeft uitgezocht. Die taxaties liggen niet ver uit elkaar, maar het gemiddelde ervan vindt hij te weinig dus hij wil meer of in de toekomst een percentage van een evt waardestijging. En dat is maar 1 punt, zo zijn er nog veel meer dingen die gewoon niet redelijk zijn.
Ik heb het trouwens nooit met mijn ex gehad over aantal nachten dat ze daar of hier slapen. Dat heb ik mijn kinderen zelf laten bepalen, ik bemoei me daar niet mee. Het maakt me ook niks uit, als ik weet wie er mee eet is het goed.
Het plaatje van de kosten heb ik met ze gemaakt, dus ze weten wat ze nodig hebben. Daarover willen ze nu met hun vader in gesprek.
De manier waarop moeder de kinderen informatie heeft gegeven over de financiële situatie is echt haar zaak. Dat kinderen van 18 nog niet alles weten over scheiding, berekeningen van alimentatie, studiebeurs, kosten van levensonderhoudt etc., dat lijkt me voor zich te spreken. Bijvoorbeeld: 190 euro voor eten en drinken als je nog thuis woont, dat is voor iedereen die de huishoudbeurs wel eens beheert en een paar kinderen heeft een bedrag waarvan je denkt: hoe dan?
Dat vader de scheiding wilde wil niet zeggen dat vader moet gaan betalen. In Nederland is een scheiding zonder schuld. Er zijn regelingen om het daarna recht te trekken, maar geen enkele regeling gaat uit van een schuldigverklaring. Degene die het initiatief neemt wil niet zeggen dat dat ook de kwade pier is.
Wat vader wil aan overwaarde is niet aan de kinderen om dat recht te trekken. Dat is iets tussen hem en haar. zij wil in de woning blijven wonen, de woning heeft een waarde en de overwaarde moet worden gedeeld. Blijkbaar zijn er twee verschillende waardebepalingen (wat kan, als je het niet eens bent met een waardebepaling maak je een tweede), maar blijkbaar weten beiden plus hun advocaten niet hoe ze daar dan verder mee om moeten gaan. Dan krijg je een conflict, wat eigenlijk oplosbaar is en anders naar de rechter moet. Maar het is niet aan de kinderen om dat recht te trekken of op te lossen.
Dat vader niet leuk is als jij al kind te horen hebt gekregen dat hij niet wil betalen en wat hij wel betaalt (hij wil dus wel geld uitgeven aan de kinderen) dat dat niet zinnig is, tsja, dan is het toch niet gek als kinderen hem niet leuk vinden. Trouwens, een ouder hoeft niet eens 'leuk' te zijn. Persoonlijk vind ik moeder ook niet 'leuk' zoals zij nu met de kinderen om gaat.
En dan krijgt vader de schuld van een eventuele studieschuld. Rond de studie is eigenlijk maar één bedrag relevant en dat is wat de ouders volgens DUO zelf moeten bijdragen aan de studie van de kinderen. Ik denk dat je je daarop moet concentreren en dat ook zo met de kinderen moet bespreken. Nogmaals, dat sommige ouders meer dan dat moeten betalen omdat ze gescheiden zijn en kinderalimentatie moeten betalen vind ik vreemd. Of kinderen dan alsnog een studiseschuld oplopen ligt aan meerdere factoren: betaalt moeder haar bijdrage wel, als de DUO-bijdrages plus studiebeurs onvoldoende zijn voor alle kosten, wat kunnen kinderen dan zelf doen, bijvoorbeeld door de kosten te verlagen door creatief te zijn, of door te werken.
Tjor
Ze kiezen ervoor om hier te slapen, maar mogen het tegen hem niet over thuis hebben. Want thuis is ook daar en niet hier. Dat soort kronkels.
'Er is op zijn verzoek een aantal taxaties gedaan door makelaars die hij heeft uitgezocht. Die taxaties liggen niet ver uit elkaar, maar het gemiddelde ervan vindt hij te weinig dus hij wil meer of in de toekomst een percentage van een evt waardestijging. En dat is maar 1 punt, zo zijn er nog veel meer dingen die gewoon niet redelijk zijn.'
Ik zou het gemiddelde pakken van jouw taxatie en zijn hoogste taxatie. Als dat niet acceptabel is, as hij toekomstige waardestijging wil krijgen, dan zijn dat onzinnige eisen die geen juridische basis hebben, dus daarmee kun je naar de rechter. Ik hoop dat je advocaat dat ook duidelijk weet te maken aan zijn advocaat.
Tsjor