Omgangsregeling voor baby?

tsjor schreef op 01-02-2024 om 16:56:

[..]

Als je allebei een baan hebt waarbij je allebei ongeveer evenveel verdient dan is er toch al geen sprake van partneralimentatie. Die regels voorzien ook in zulke situaties.

Als een woning verdeeld moet worden en de woning staat op één naam, dan is dat duidelijk. Zowel de woning als de hypotheekschuld is dan voor die ene persoon.

Ik snap dat de regels veranderd zijn, dat de relaties veranderd zijn, dat de regels daarom anders zijn en dat iedereen daarom ook nog eens eigen regels kan maken. Maar het wordt er niet beter op.

Tsjor

Juist wel. Nu heb je keuzes dat is ook heel wat waard.

Wat je ziet is dat de keuzes die gemaakt worden in principe in het belang van de sterkste zijn. Bijvoorbeeld: degene die al een huis heeft houdt het huis. Voorheen was het zo dat een huwelijk betekende dat je ging delen, je deelde lief en leed, je deelde zorgen en verdiensten, je deelde vermogens en onvermogens. En bij een noodzakelijke verdeling kreeg ieder een gelijk deel. Ongeacht hoe lui, rottig of wat voor ergs dan ook de ander was. Nu heb je keuzes, maar wie beschermt dan de zwakste?
Stel de man van MamaE had oprecht een eigen mening kunnen hebben en had gezegd: nee, ik vind dat het huis waarin ik woon ook mijn huis is. Dan was er een probleem geweest denk ik. Dus zo vrij is dat zogenaamde 'kiezen' en 'zelf gekozen' niet als er geen andere keuze mogelijk is.
Regels zijn bijna altijd tot stand gekomen omdat het nodig was de zwakste te beschermen. 

Tsjor

https://www.vldwadvocaten.nl/blog/goed-geregeld-maar-toch-niet/
Het uitsluiten van partneralimentatie in huwelijkse voorwaarden is waarschijnlijk nietig (want strijdig volgens mij met de huwelijksverplichtingen waar je mee instemt om voor elkaar te zorgen). Maar praktisch gaat kinderalimentatie altijd voor op partneralimentatie. Dus tenzij je echt heel veel verdiend kom je waarschijnlijk niet toe aan het ook betalen van partneralimentatie.
Om eerlijk te zijn vond ik het bij mijn scheiding veel belangrijker dat mijn kinderen veilig zouden zijn, dan wat er financieel werd afgesproken. Het is dat ik een goede advocaat had, die ook dat stukje goed heeft meegenomen.

Het is dit of niet trouwen, dat is niet echt een eerlijk gesprek waarin je op een gelijkwaardige manier kunt kiezen.
Ik zou vooral wensen dat mensen met elkaar om zouden gaan terwijl ze het beste met elkaar voorhebben, zeker ook bij een scheiding. Niet wat heb ik en wil ik hebben, maar minstens op gelijkwaardige wijze: wat heeft de ander nodig.
Dus ik hoop dat er een voorlopige overeenkomst komt, waarbij de jongen bij Nick blijft en de baby bij de moeder, over een jaar opnieuw bekijken want dan is de baby ouder en heeft zij wellicht een woning. Beiden hoeven geen KA te betalen en er wordt uitgerekend of en zo ja hoeveel PA er betaald moet worden. Zoiets. En dat daarmee de conflicten opgelost zijn.

Tsjor

tsjor schreef op 01-02-2024 om 19:47:

Het is dit of niet trouwen, dat is niet echt een eerlijk gesprek waarin je op een gelijkwaardige manier kunt kiezen.
Ik zou vooral wensen dat mensen met elkaar om zouden gaan terwijl ze het beste met elkaar voorhebben, zeker ook bij een scheiding. Niet wat heb ik en wil ik hebben, maar minstens op gelijkwaardige wijze: wat heeft de ander nodig.
Dus ik hoop dat er een voorlopige overeenkomst komt, waarbij de jongen bij Nick blijft en de baby bij de moeder, over een jaar opnieuw bekijken want dan is de baby ouder en heeft zij wellicht een woning. Beiden hoeven geen KA te betalen en er wordt uitgerekend of en zo ja hoeveel PA er betaald moet worden. Zoiets. En dat daarmee de conflicten opgelost zijn.

Tsjor

Je kunt trouwen of niet trouwen, een samenlevingscontract, geregistreerd partnerschap, samenwonen, LAT relatie, keuzes zat. Een stukje zelfbescherming bij vermogen is niet meteen dat je niet het beste met elkaar voor hebt. Het voorkomt ook weer dat mensen puur willen trouwen vanwege de rijkdom/ bezit van de ander. Dat je bij een scheiding kijkt wat de ander nodig heeft gaat 2 kanten op; helaas is PA voor velen nog steeds een verdienmodel om vooral niet zelf te gaan werken/ meer te gaan werken en de ander mag jaren krom liggen. Is ook niet netjes en ook niet wat de ander nodig heeft. Ik vind dat je er veel te romantisch naar kijkt. Maar goed dat moet je natuurlijk zelf weten als dat voor jou werkt, misschien ook een generatiedingetje, ik vind het echt iets van vroegertijden. Ben blij dat wij er wat realistischer in staan dat werkt voor ons beter.

Gingergirl schreef op 01-02-2024 om 20:44:

[..]

Je kunt trouwen of niet trouwen, een samenlevingscontract, geregistreerd partnerschap, samenwonen, LAT relatie, keuzes zat. Een stukje zelfbescherming bij vermogen is niet meteen dat je niet het beste met elkaar voor hebt. Het voorkomt ook weer dat mensen puur willen trouwen vanwege de rijkdom/ bezit van de ander. Dat je bij een scheiding kijkt wat de ander nodig heeft gaat 2 kanten op; helaas is PA voor velen nog steeds een verdienmodel om vooral niet zelf te gaan werken/ meer te gaan werken en de ander mag jaren krom liggen. Is ook niet netjes en ook niet wat de ander nodig heeft. Ik vind dat je er veel te romantisch naar kijkt. Maar goed dat moet je natuurlijk zelf weten als dat voor jou werkt, misschien ook een generatiedingetje, ik vind het echt iets van vroegertijden. Ben blij dat wij er wat realistischer in staan dat werkt voor ons beter.

Dit ja. Ik had al een koophuis, altijd zuinig geleefd en behoorlijk wat eigen geld ingestoken. Mijn man studeerde nog toen ik hem leerde kennen en woonde op kamers in een studentenhuis. Na afstuderen zocht hij een baan hier in de regio en is bij mij ingetrokken. Kon hij mooi sparen en zijn studieschuld aflossen zonder woonlasten. Vond ik best een goede deal. Ik wilde absoluut voorkomen dat iemand met me zou trouwen voor mijn huis/geld. Ik heb ook wel een beetje vertrouwensissues, moet ik eerlijk bekennen.

Voordat we een kind hadden werkten we beide fulltime. Salaris vergelijkbaar, hoewel hij iets meer verdient. Na de geboorte van dochter zijn we beiden vier dagen gaan werken. Inmiddels werk ik 3,5 dag. Dus als er al partneralimentatie zou moeten komen, zou dat van hem naar mij gaan. Ik zou dat niet willen. Ik heb immers een huis met lage woonlasten. We kunnen beiden onszelf bedruipen met ons salaris en ons meisje zal voor ons beide altijd en onvoorwaardelijk op één staan.

En deze harde, zakelijke houding heb ik vanaf het begin duidelijk gemaakt. Mijn man is daarmee akkoord gegaan. Het doet niks af aan onze liefde voor elkaar. Heel soms, als ik de meest nare versie van mezelf ben en me afvraag waarom dit lot uit de loterij in vredesnaam bij me blijft, denk ik wel eens 'oh ja, de woningmarkt, wat een blessing in disguise is dat'. 

Terug naar Nick: als je ex wettelijk recht heeft op partneralimentatie zal je het moeten betalen waarschijnlijk. Dat neemt niet weg dat ze zelf niet hoeft te gaan werken. Ze had toch al een baan? En als we het dan toch over de wet hebben; kinderen en ouders hebben recht op omgang met elkaar, dus ze zal toch ergens een omgangsregeling moeten accepteren tussen Nick en de baby en andersom de zoon ook met zijn moeder.

Het hoeft niet zeen daarvan liet volgens mij heel helder zijn dat de westerse opvattingen over liefde ten nadele van vrouwen was. Bijvoorbeeld omdat er eerst zoiets als een bruidsschat was (dus al bezit voor vrouwen vóór de scheiding) of vrouwen een olijfboom kregen, zodat ze altijd inkomen hadden als man wegviel. Dat was tegen de achtergrond dat mannen inkomen verdienden en vrouwen niet. Op dat punt is er heel wat veranderd, gelukkig. In het westen kwam daar gemeenschappelijk bezit tegenover te staan, dat was een nadeel: bij scheiding moest je gaan delen.
Nu verdienen vrouwen een inkomen dat vaak vergelijkbaar is met mannen, nu blijft bezit dat voor je huwelijk van jou is van jou. De wet heeft nog een aantal beschermingsregeltjes, maar als ik het zo lees en mensen kunnen zelf 'kiezen' dan valt toch de bescherming van elkaar na de scheiding snel weg. Maar dan blijft toch staan: wie het sterkst is wint.
Ik constateer vooral. Ik zie deze ontwikkeling nog wel verder gaan, bijvoorbeeld vanwege de hoge studieschuld. Als je een vaste relatie aangaat met iemand dan is die schuld ook schuld voor jou en dan wordt het lastiger om een hypotheek te krijgen. De ontwikkeling is steeds meer: kies voor jezelf. Waarschijnlijk: je moet wel. Als je alleen naar je eigen leventje kijkt kan het zijn dat je er blij mee bent. Maar in een groter perspectief is dit toch een significate verandering.

Tsjor

Nick90 schreef op 01-02-2024 om 22:28:

ja ze heeft een baan maar zit in de ziektewet nu, probleem is dat zij in het bedrijf van mijn familie werkt, en als ze terug gaat naar haar oude woonplaats moet ze sowieso iets anders zoeken want ze heeft geen auto en ik denk niet dat 20 km heen en 20 terug gaat fietsen voor werk. Meest vervelende is dat de kinderopvang wel gewoon doorloopt terwijl kind er nu dus niet meer naar toe gaat. Maar het gaat dus allemaal supertraag

Objectief gezien gaat het heel snel. In december waren jullie nog gelukkig samen. Nu ruim een maand later wonen jullie al apart en er is sprake van advocatenwerk.

Nu ik erover nadenk hebben wij destijds ook een maand of twee geen gebruik gemaakt van de wel betaalde plek op de opvang. Maar hoe relevant is dat gezien alles wat er verder speelt?

Ga er gewoon van uit dat jij ook straks een significant deel van de zorg voor je dochter gaat doen, dan heb jij die opvangplek gewoon nodig (want jij werkt in elk geval wel).

tsjor schreef op 02-02-2024 om 06:36:

Het hoeft niet zeen daarvan liet volgens mij heel helder zijn dat de westerse opvattingen over liefde ten nadele van vrouwen was. Bijvoorbeeld omdat er eerst zoiets als een bruidsschat was (dus al bezit voor vrouwen vóór de scheiding) of vrouwen een olijfboom kregen, zodat ze altijd inkomen hadden als man wegviel. Dat was tegen de achtergrond dat mannen inkomen verdienden en vrouwen niet. Op dat punt is er heel wat veranderd, gelukkig. In het westen kwam daar gemeenschappelijk bezit tegenover te staan, dat was een nadeel: bij scheiding moest je gaan delen.
Nu verdienen vrouwen een inkomen dat vaak vergelijkbaar is met mannen, nu blijft bezit dat voor je huwelijk van jou is van jou. De wet heeft nog een aantal beschermingsregeltjes, maar als ik het zo lees en mensen kunnen zelf 'kiezen' dan valt toch de bescherming van elkaar na de scheiding snel weg. Maar dan blijft toch staan: wie het sterkst is wint.
Ik constateer vooral. Ik zie deze ontwikkeling nog wel verder gaan, bijvoorbeeld vanwege de hoge studieschuld. Als je een vaste relatie aangaat met iemand dan is die schuld ook schuld voor jou en dan wordt het lastiger om een hypotheek te krijgen. De ontwikkeling is steeds meer: kies voor jezelf. Waarschijnlijk: je moet wel. Als je alleen naar je eigen leventje kijkt kan het zijn dat je er blij mee bent. Maar in een groter perspectief is toch eendit significate verandering.

Tsjor

Dat is echt hoe jij het persoonlijk ervaart hoor. Die regels zijn niet voor niets aangepast, het werkt nu eerlijker omdat nu beiden een verantwoording hebben  en niet zoals vroeger dat het vaak bij 1 van de partners lag ( meestal de man). Mensen zijn er echt blij mee dat je nu meer keuze hebt. 

 Zag laatst een stukje op tv van een wat oudere dame die bij de voedselbank liep, gemeenschap v goederen getrouwd, man maakte enorme schulden en bij de scheiding kon zij voor de helft opdraaien, was ruim 60 duizend euro. Bij de nieuwe regels blijven dit soort schulden bij de persoon die ze maakt, wel zo eerlijk.

 Neem Nick als voorbeeld; zijn vrouw bracht niks in, (heeft dus ook nooit kosten gehad aan huis, inboedel, onderhoud etc), en zou nu na 1,5 jaar recht hebben op overal de helft. Heel verstandig dat hij dat zakelijk goed geregeld heeft. Natuurlijk betaald hij mee aan de kinderen, deelt de zorg en zal er een overgangsfase zijn met o.a. zoeken naar woonruimte voor haar, dat is prima. Verder kan zij gewoon werken en haar eigen inkomen verdienen. Mensen zijn ook nodig op de arbeidsmarkt. 

Gingergirl schreef op 02-02-2024 om 08:54:

[..]

Dat is echt hoe jij het persoonlijk ervaart hoor. Die regels zijn niet voor niets aangepast, het werkt nu eerlijker omdat nu beiden een verantwoording hebben en niet zoals vroeger dat het vaak bij 1 van de partners lag ( meestal de man). Mensen zijn er echt blij mee dat je nu meer keuze hebt.

Zag laatst een stukje op tv van een wat oudere dame die bij de voedselbank liep, gemeenschap v goederen getrouwd, man maakte enorme schulden en bij de scheiding kon zij voor de helft opdraaien, was ruim 60 duizend euro. Bij de nieuwe regels blijven dit soort schulden bij de persoon die ze maakt, wel zo eerlijk.

Neem Nick als voorbeeld; zijn vrouw bracht niks in, (heeft dus ook nooit kosten gehad aan huis, inboedel, onderhoud etc), en zou nu na 1,5 jaar recht hebben op overal de helft. Heel verstandig dat hij dat zakelijk goed geregeld heeft. Natuurlijk betaald hij mee aan de kinderen, deelt de zorg en zal er een overgangsfase zijn met o.a. zoeken naar woonruimte voor haar, dat is prima. Verder kan zij gewoon werken en haar eigen inkomen verdienen. Mensen zijn ook nodig op de arbeidsmarkt.

In het algemeen zou je dat kunnen stellen, maar de diagnoses die ( even algemeen) dit gezin treffen, maken het misschien wat lastiger om dat als feit te stellen. De op- en neergaande dynamiek in dit gezin komt ergens vandaan en dat kun je niet alleen bij 1 partner neerleggen.

Max88 schreef op 02-02-2024 om 09:46:

[..]

In het algemeen zou je dat kunnen stellen, maar de diagnoses die ( even algemeen) dit gezin treffen, maken het misschien wat lastiger om dat als feit te stellen. De op- en neergaande dynamiek in dit gezin komt ergens vandaan en dat kun je niet alleen bij 1 partner neerleggen.

Het lijkt mij niet redelijk dat Nick op moet draaien voor de gevolgen van haar diagnoses. Hij zit nu toch al met de gevolgen. Dan kan de maatschappij ook wel wat dragen.

Misschien moeten we weer terug naar het vooraf keuren van potentiële huwelijkspartners op zaken die problemen kunnen gaan geven, zoals diagnoses, afkortingen en gebitsproblemen. Dan zitten we ook weer in de goede oude tijd die sommigen wensen.

(Ik weet dat veel mensen negatief naar autisme kijken, ik zou zeggen, probeer eens een relatie met een borderliner…).

Max88 schreef op 02-02-2024 om 09:46:

[..]

In het algemeen zou je dat kunnen stellen, maar de diagnoses die ( even algemeen) dit gezin treffen, maken het misschien wat lastiger om dat als feit te stellen. De op- en neergaande dynamiek in dit gezin komt ergens vandaan en dat kun je niet alleen bij 1 partner neerleggen.

Nick vertelde dat ze een baan heeft alleen momenteel in de ziektewet. Ze is niet afgekeurd.

AnnaPollewop schreef op 02-02-2024 om 09:54:

[..]

Het lijkt mij niet redelijk dat Nick op moet draaien voor de gevolgen van haar diagnoses. Hij zit nu toch al met de gevolgen. Dan kan de maatschappij ook wel wat dragen.

Misschien moeten we weer terug naar het vooraf keuren van potentiële huwelijkspartners op zaken die problemen kunnen gaan geven, zoals diagnoses, afkortingen en gebitsproblemen. Dan zitten we ook weer in de goede oude tijd die sommigen wensen.

(Ik weet dat veel mensen negatief naar autisme kijken, ik zou zeggen, probeer eens een relatie met een borderliner…).

Nouja wellicht heb ik op mijn leeftijd de nodige ervaring, je weet t niet. Wat ik zeggen wil is dat de beide diagnoses eigen effecten hebben op de relatie en je in deze niet nu enkel de partner verwijten kunt maken, kijkend naar de verdere verhalen uit het " verleden".