Ots dreiging
Ik ben al 9 jaar weg bij mijn ex, nooit getrouwd geweest, wel 3 kinderen gekregen (Ik ben 3 jaar met hem geweest). In de zwangerschap van mijn 3de ben ik bij mijn ex weggegaan. Ik heb nu 8 jaar een vast relatie met mijn huidige partner (en mijn ex accepteert hem nog steeds niet) met wie ik samen woon en de kinderen wonen bij ons. Het contact met mijn ex is altijd waardeloos geweest. Hij heeft de kinderen 1 x in de 2 weken in het weekend en betaald 13 euro per kind allimentatie per maand (door de rechter bepaald omdat hij geen draagkracht heeft door schulden). Dit loopt redelijk, dus daar maak ik verder maar geen punt van. Mijn probleem is meer dat hij zich nooit bemoeid met de opvoeding van de kinderen buiten zijn eigen weekenden om (kan niks bespreken met hem, handeld niet in belang van de kinderen, komt niet opdagen op afspraken, geeft geen toestemming voor hulpverlening voor school e.d. en heeft zelfs nog nooit een schoolrapport van de kinderen bekeken en me oudste zit nu in de brugklas, en zo kan ik nog een heel lijstje afgaan) en nu zelfs alles tegenwerkt. Hij heeft me een tijdje geleden aangegeven bij de politie en bij veilig thuis, omdat ik de kinderen zou mishandelen en verwaarlozen, ik vermoed uit wraak omdat ik commentaar had op de vele vrouwen met wie hij relaties aangaat, omdat hij de kinderen meteen in zijn relaties betrekt en de kinderen belast worden met alle vrouwen die komen en gaan. Deze hele zaak is doorgezet naar de RvK (Raad van Kinderbescherming) en het afgelopen jaar hebben wij (in vrijwillig kader) een gezincoach gehad. Ik heb me met mijn gezin ruim anderhalf jaar opengesteld om te bewijzen dat ze een goede en veilige thuissituatie hebben bij mij. Mijn partner en ik hebben overal aan meegewerkt, hebben diverse trajecten ingezet voor het welzijn van de kinderen, zijn overal geweest om onze inzet te tonen en onze coach zag dat het goed ging, op het contact met mijn ex na. Maar aangezien mijn ex niet meewerkt, geen toestemming verleent, niet meer wilt communiceren met mij (zelfs niet digitaal in een groep) en door blijft hameren op leugens over dat ik niet goed ben voor de kinderen en er toezicht moet komen, zag de coach geen andere optie dan ons op te schalen bij de RvK. Vandaag heb ik het conceptverslag binnen gekregen die naar de rechtbank verstuurd gaat worden voor aanvraag van OTS. Ik ben compleet radeloos nu, ik vecht al zolang voor het welzijn van mijn kinderen en nu worden ze straks weer belast met zorgen die niet voor hun zouden moeten zijn. Ik voel me zo machteloos, vedrietig en boos, het is zo oneerlijk. Weet iemand of er nog een andere weg/kans is waarop dit tot een goed einde kan komen, zonder dat de kinderen hier in belast worden en zonder OTS?
Ps sorry voor het lange verhaal
https://www.stichtingkog.info/contact/?searchresult=1&sstring=truus+barend#Sec18
Meld je zsm aan bij de stichting KOG, zij kunnen je adviseren.
Het klinkt alsof je behoorlijk 'ingezongen' bent. Met een tegenwerkende expartner ga je niet meer vragen naar overleg of uiteindelijk kun je zelfs voor vervangende toestemming naar de rechter als je die niet krijgt terwijl het volgens jou wel noodzakelijk is voor een kind. De jeugdhulpverlening is een wespennest, alleen als het echt niet anders kan en je ziet een echte mogelijkheid tot echte deskundige hulp houd je je daarmee bezig. Er is veel subjectieve onzin.
De hulpverlening, onder dwang, is in de meeste gevallen niet helpend en ik zou me daar ook geen illusie over maken.
Mogelijk dat de stichting KOG je kan helpen aan een goede (OTS) advocaat. Je hebt tegenwoordig gespecisliseerde praktijken maar ook kwaliteitsverschil. Omdat je geen goede positie hebt als ouder bij een beschuldiging 'kindermishandeling' zijn sommige advocaten geneigd om het bijltje er toch te snel bij neer te leggen, terwijl het bij de kinderrechger wel degelijk aankomt op de argumentatie.
Houdt het kort, houdt het klein, kalmeer en word zakelijk. Lees je goed in.
Ik wens je veel succes en laat wat van je horen. Er zijn hier genoeg mensen met ervaring.
"om te bewijzen dat ze een goede en veilige thuissituatie hebben bij mij." Daar zijn geen criteria voor vat 'goed' is en 'veilig', dus neuzelt iedereen maar wat aan. Tenzij er strafbare zaken zijn is dit een wassen neus. Dus neem het niet te serieus. Speel mee maar hang er je geluk niet vanaf. Het is onzin. Belevingsgeneuzel.
Raak niet meteen in paniek; vraag de coach waarom OTS wordt geopperd, wat de coach ermee wilt bereiken. De coach weet dat jullie de kinderen een veilig thuis geven, dat jullie het onderwijs van jullie kinderen niet verwaarlozen en dat jullie geen relatieproblemen hebben.
Gebruikt ze OTS om juist de vader op zijn verplichtingen te wijzen? Blijf kalm, schiet niet in de verdediging alsof het probleem bij jullie ligt.
Maar de coach mag jullie wel uitleg geven voor deze drastische route.
Terechte opmerking Flanagan. Soms, als je er op tijd bij bent, zien ze er vanaf als jij duidelijk kunt maken dat een OTS niets oplevert. Tenminste de vraag stelt: wat zou een OTS kunnen bereiken? Is dan niet anders te bereiken? Moet dat wel bereikt worden?
En de relatie met een ex verbeteren is geen doel, dat is 'onhaalbare kaart'. Trekken aan een dood paard. Je bent gescheiden, je gaat er zo goed mogelijk mee om.
Verder is het 'opschalen' door de gezinscoach ook gewoon 'protocol'. Schiet het niet op bij deze of gene, blijven er vragen en zorgen, dan schaalt men op.
En houdt je niet bezig met het beschuldigen van de ex. Echt niet, daar heb je niets aan, en dan ben jij voor hen weer de ruziezoeker. Het is geen wedstrijd. Al geven ze je de suggestie om op deze manier mee te doen aan het gezever. Doe het niet.
Je kunt die man niet veranderen. Ook niet met een OTS. Al suggereert men dat. Niet mogelijk. Houd je daar niet mee bezig.
Via de Raad voor de Kinderbescherming kun je voor de kinderrechgter komen. Dat is vaak beter dan eerst weer allerlei nodeloos gehaal en getrek met zo'n instantie.
Houd het vriendelijk en zakelijk maar zoek een goede tekstuele verwoording van deze samenvatting van je zaak: De exman is uit rancune aan het zieken. Met een OTS zitten wij dan met de gebakken peren. En als het nou zou helpen maar dat doet het niet.
Ik laat die man met rust, doet u dat ook.
En ja, communicatie met een lastig portret is gedoe. Het is niet anders. Houd het kort, houd je strict aan afspraken, en overleg NIET als dat toch geen zin heeft. En ga dan zonodig in uiterste gevallen naar de rechter voor een vervangende toestemming.
Zoek geen consensus met zo'n man, maar stippel je pad uit en zoek daarin de kortste weg, zonder oeverloos gezever.
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind dit zo ontzettend moeilijk en oneerlijk. Mijn ex hamerd erop dat er toezicht komt, hij doet er alles aan om mijn gezin stuk te maken en het lijkt wel of hij iedereen om zijn vinger kan winden en overal mee weg komt, terwijl de kinderen, mijn partner en ik overal opdraaien voor zijn fouten. Vertrouwen in de instanties heb ik totaal niet meer ondertussen en ben bang dat OTS alles alleen nog maar erger maakt en dat ik er niet meer vanaf kom. Ze hoort zoveel nare verhalen hierover ... Ik zie het echt een beetje somber in, ondanks dat er echt wel in het rapport genoeg over het handelen van mijn ex geschreven staat.
Houd je daar toch niet mee bezig, met die ex, hoe oneerlijk het ook allemaal is, het helpt je niet en het 'voert' de instanties om zich met jou te blijven bemoeien.
Het klinkt inderdaad oneerlijk als ik je verhaal zo lees. Ik vind wel dat die coach uit mag leggen waarom hiervoor gekozen wordt. Als vader zegt 'kinderen hebben het daar slecht' en er komt een coach die zegt 'nou volgens mij gaat het helemaal prima' dan is er niet echt een reden om op te schalen. Dat zou obv inhoudelijke argumenten moeten. Een rechter kan ook niet zomaar ots opleggen als een van de ouders dat wil, hoop ik toch.
Ik zou in ieder geval advies vragen bij die organisatie die hier genoemd werd en een dossier bij gaan houden met wat ex doet en wat jij doet en wat de coach zegt.
Tip 1: zoek een advocaat. Het is niet verplicht, het is wel handig. Kijk even op de site van de Nederlandse vereniging van Jeugdrecht Advocaten https://vnja.nl/ .
Tip2: lees het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK). Daarin moet staan in welk opzicht zij vinden dat er sprake is van een bedreiging in de ontwikkeling van je kinderen, en waarom naar hun idee hulpverlening op vrijwillige basis het probleem onvoldoende gaat verhelpen. Als je dat stuk leest dan zie je ook of de Raad jou iets nadraagt of dat ze vinden dat het probleem vooral bij vader zit.
En maak je niet al te druk. Er zijn ook manieren om je weer van deze bemoeizorg te ontdoen.
Zou je misschien nog even terug kunnen melden wat de Raad nou eigenlijk schrijft over de ontwikkelingsbedreiging en het falen van hulpverlening op vrijwillige basis?
Groeten,
Temet
Je hebt er nu niets meer aan, maar ik hoor op veel punten dat je wel nog kritiek/conflict hebt op en met je ex-man. Je verwacht nog veel van hem.
Mocht je nog iets kunnen of willen doen, dan zou ik adviseren om de focus te leggen op: ik moet leren om het los te laten (dat hij niet een ideale vader is).
Maar nu je eenmaal in de mallemolen zit is het echt een tombola. De belangrijkste vraag die je kunt stellen aan de coach en de raad voor de kinderbescherming is inderdaad: wat willen jullie bereiken met een OTS? Gebruik daar een serieus gesprek voor. Ga dan niet in debat, maar noteer het. Gebruik die notities om je verweer te schrijven: waarom is een OTS niet de beste manier om te bereiken wat ze willen bereiken? Schrijf verder zo min mogelijk over je eigen situatie. Heeft de gezinscoach ooit een rapport geschreven, aantekeningen gemaakt (kun je opvragen volgens mij), kijk of daar iets in staat wat je kunt gebruiken. Bij gebrek aan schriftelijke rapportage (ik hoop niet dat dat zo is) kun je alleen maar verwijzen naar mondelinge informatie van de gezinscoach.
Schrijf zakelijk ene lijstje op wat je allemaal hebt gedaan, op aangeven van de gezinscoach, en wat daarvan het resultaat was. Probeer 'geleerde' punten zo eerlijk mogelijk maar wel ook zo positief mogelijk te beschrijven.
Helaas wordt nog steeds gedacht dat een vechtscheiding gered kan worden met een OTS en helaas blijkt dat bijna altijd niet waar te zijn, het is eerder contracproductief.
Dus een zakelijk verhaal, niet te lang, vooral feitelijk: het proces onder leiding van de gezinscoach, de resultaten daarvan, welk probleem blijft er over en is een OTS nu de oplossing daarvoor.
Ondertussen kun je wellicht onderstaand document doornemen, dat geeft de denkwijze aan van de kinderbescherming en wat zij denken dat zij voor nuttigs kunnen doen.
https://www.jeugdzorgnederland.nl/contents/documents/complexe-scheidingen-methodiek.pdf
Tsjor
Op de vraag van Temet:
De Raad schrijft dat er zorgen zijn/blijven over de ontwikkeling van de kinderen, omdat er geen sprake is van (goede) communicatie tussen de ouders. Ook spreken ze over loyaliteistsproblemen en gedragsproblemen (Dit laatste geld vooral voor mijn zoontje, die heeft last van hoogbegaafdheidsproblematiek wat zich uitte op school, waardoor hij bij een zorgboederij is gekomen met de nodige hulpverlening erbij).
Als je het rapport ook leest, dan staat daar ook heel duidelijk in geschreven dat wij (mijn partner en ik) meewerken en bij alle gesprekken aanwezig zijn en mijn ex niet. Dat wij bereid zijn om met vaders te praten met een professional erbij en vader andersom niet. Dat wij toestemming geven om verslagen en rapportages te delen met school en de hulpverlening e.d. en vader geen toestemming geeft. En ga zo maar door. Mijn ex weigert nog met mij in gesprek te gaan (zelfs bij een digitaal overleg met school is hij niet aanwezig, omdat ik aanwezig ben). Hij weigert ook op nog in gesprek te gaan met de gezinscoach en heeft alle samenwerking met haar gestopt. En verder geeft hij geen toestemming om hulpverlening op te starten/te behouden. Hierdoor heeft de Raad besloten dat hulpverlening niet meer gegeven kan worden in het vrijwillige kader en vragen ze nu dus OTS aan.
Op zich zou je dus denken dat wij er vrij positief voor staan, maar toch heb ik echt angst voor de OTS. Ik begrijp niet waarom er OTS moet komen bij ons, terwijl het juist bij hem misloopt, maar dat blijkt het systeem te zijn, ze gaan uit van de kinderen en die wonen nou eenmaal bij ons, dus de voogd zal straks wel bij hem komen, maar meer bij ons, heb ik begrepen. Ik zelf heb aangegeven dat ik het heel erg vind dat mijn kinderen nu weer belast gaan worden met deze situatie, als ze onder OTS gaan vallen, en dat er alleen hulpverlening nodig is voor de communicatie tussen mij en de vader en geen OTS. Dit is ook bijgevoegd in het rapport voor de rechtbank.
Ondanks dat alles er op zich wel positief uitziet voor ons, heb ik er een heel naar gevoel over. Mijn ex kan heel goed praten en heb al meerdere malen meegemaakt dat mensen voor zijn charmes vallen. Alleen de mensen die hem echt van dichtbij meemaken, prikken door zijn masker heen en hij zal zelf nooit opgeven om mij stuk te maken. Dat zijn zijn letterlijke woorden geweest aan het begin van dit alles.
Duidelijk verhaal. "en dat er alleen hulpverlening nodig is voor de communicatie tussen mij en de vader". Doe het niet, die hulp is er niet, helpt niet, werkt niet, zorgt alleen maar voor nog meer mist. Echt, ze kunnen het niet. Hoe zie je dat voor je? Vader krijgt ineens de geest en gaat ineens wel leuk samenwerken? Dat kwartje gaat niet vallen.
Zoek een advocaat en vraag de rechter, met het rapport met conclusies in de hand om eenzijdig gezag. Dan hoeft er geen OTS te komen. Je belooft dat vader een omgangsregeling houdt maar dat hij geen hulp meer kan tegenhouden waar dat nodig is.
En anders ga jij bij dat soort besluiten zelf de rechter inschakelen voor vervangende toestemming en als dat vaak genoeg gebeurt is vraag je alsnog om eenzijdig gezag.
Je hebt een soort ministeriele verantwoordelijkheid. Ook al kun je niets veranderen aan het gedrag van vader JIJ hebt die vader uitgekozen en JIJ hebt er op een verantwoordelijke manier mee te dealen, zij doen dat niet.
Reactie op Tsjor:
Loslaten heb ik de afgelopen jaren ook zeker gedaan. Ik bemoei me niet met zijn levenstijl of bij want er bij hem gebeurt, tenzij het belastend is voor mijn kinderen. Maar ook de belastende dingen kan ik niet bespreken. Als ik hem ergens op aanspreek omdat ik mij zorgen maak, dan weet hij het altijd beter en ziet het als een aanval op hem en kijkt hij naar zijn eigen positie en niet naar die van de kinderen ... voorbeeld: mijn dochtertje was gevallen met de skeelers en brak haar arm. De arm werd heel dik en ze had pijn, maar toch is hij niet met haar naar de dokter geweest en heeft hij haar het hele weekend laten doorlopen met een arm die gebroken bleek te zijn toen ik na het weekend wel met haar naar de dokter ben geweest. Ik heb hem aangesproken daarop dat hij niet naar de dokter is geweest, maar hij vond het niet nodig omdat ze haar vingers kon bewegen. 2 maanden laten is mijn dochtertje weer gevallen bij hem en had daardoor een grote diepe wond op haar been, die gehecht had moeten worden. Hij heeft mij niet op de hoogte gesteld, ik kreeg haar na het weekend terug met die mega wond en hij was weer niet naar de dokter geweest, maar had zelf haar been ingezwachteld. Ik ben dus weer met haar na de dokter geweest en de wond had dus eigenlijk gehecht moeten worden. Ze heeft er een gigantisch litteken aan overgehouden. Ook dit verhaal staat in de rappotage van de RvK en is bevestigd door zowel school, die de wond heeft gezien en er enorm van schrok, als door mijn huisarts. Mijn ex heeft bij school aangegeven dat hij zelf heel goed wist of er een dokter nodig was als reactie op de wond (staat ook in het verslag). Je begrijpt dat ik mijn kinderen op deze manier niet met een veilig gevoel naar papa laat gaan, maar ik laat ze wel gaan. Ik laat ze gaan omdat ik vind dat kinderen hun vader nodig hebben, ondanks mijn geschillen. En zolang ze zelf heen willen, zalbik dit nooit tegen houden, maar ik wil wel dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader neemt als ze bij hem zijn en dat doet hij dus niet.
De RvK is van mening dat deze verhalen/situaties alleen maar bevestiging geven dat OTS belangrijk is. Ik denk dat OTS niet de oplossing is, maar dat er hulpverlening moet komen om hem te leren zijn verantwoording te nemen en ons te leren te communiceren met elkaar over onze zorgen om de kinderen en de toekomst van de kinderen. Deze mening van mij word ook bijgevoegd aan het verslag.
Ik probeer dus echt wel om het zakelijk te bekijken en te handelen vanuit de belangen van de kinderen, maar emotioneel is het echt een achtbaan.
Ik ben wel heel blij met je advies en ga het zeker opvolgen. Dank je wel hiervoor.
"maar dat er hulpverlening moet komen om hem te leren zijn verantwoording te nemen en ons te leren te communiceren met elkaar over onze zorgen om de kinderen en de toekomst van de kinderen. Deze mening van mij word ook bijgevoegd aan het verslag."
Helaas.
Annej ik geloof er ook niet in dat dit gaat lukken hoor, maar die communicatie is momenteel de belangrijkste doel van de RvK als het gaat om de ontwikkeling van de kinderen. Daarom voel ik me ook zo machteloos, want hij zal nooit veranderden. Hoe maak je de communicatie beter met iemand die niet eens in gesprek wilt gaan? En moet mijn gezin dan maar lijden onder OTS hierdoor? Ik vind het echt zielbrekend