Ouders van jonge kinderen scheiden te snel
Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is. Ik vind dit een ontzettend hoog percentage en helaas zie ik het om me heen gebeuren. Op school bij mijn oudste liggen zeker tien ouderparen in scheiding, of zijn er net doorheen, dus dat klopt wel met het percentage dat uit het onderzoek komt. Dan zijn er ook nog een aantal kinderen waarbij de vader nooit betrokken is geweest bij de opvoeding, of de moeder heeft gebruik gemaakt van een zaaddonor. De helft van de kinderen in de klas groeit dus op in een gebroken gezin.
Mijn man en ik kijken vol verbazing toe. We begrijpen echt de moeilijkheden wel waar veel ouders met jonge kinderen doorheen gaan. Ook wij hebben de afgelopen jaren genoeg moeilijke momenten gekend door slaaptekort, heftige gebeurtenissen en weinig tijd/aandacht voor elkaar.
Maar scheiden? Nee, dat is echt nooit aan de orde geweest. Wij accepteren dat het leven niet alleen maar leuk is en dat dit een vermoeiende fase is. We proberen zoveel mogelijk van de mooie momenten te genieten en de mindere momenten te relativeren. We praten veel, overleggen veel, stemmen af, gooien alles eruit, doen ons best om elkaar te blijven begrijpen.
Geven veel stellen tegenwoordig niet te snel op? Drie jaar geleden wilde je met die ene bijzondere persoon nog een kind krijgen en nu ineens is alles weg? Hoe dan? Ik vraag het me echt af.
Donna
"Daar reageren mensen op door hun ziel en zaligheid bloot te leggen, naar ik aanneem met de bedoeling om Lanza wat meer inzichten te geven."
Kijk dat is pas hypocriet...
"Vervolgens walst ze daar overheen"
Nee, er wordt over *haar* heengewalst en het liefst zouden jullie forumbeheer laten ingrijpen omdat ze 'een journalist' zou zijn..
"Je kunt nu eenmaal niet alleen maar nemen."
Ze wordt bestookt met alle oneigenlijke argumenten die er maar verzonnen kunnen worden.
Voor mij hoeft forumbeheer niet in te grijpen hoor.
Dat jij deze draad nog een "linkse hobby" probeerde mee te nemen vind ik overigens nog hilarischer dan de inhoud zelf.
Leed kan een relatie verstevigen.
Maar het kan net zo goed een reden zijn om mijlenver uit elkaar te drijven. Beide kanten zijn wat mij betreft mogelijk.
Maar leed, wat is leed?
Lanza hoeft van mij echt niet precies uit de doeken te doen welk leed haar gevormd heeft tot wie ze nu is maar een tip van de sluier zou wel handig zijn.
Sommige stellen zijn al zwaar van de leg als de auto is gestolen. Ruzie over wie hem waar had neergezet en waarom precies daar, acuut een nieuwe moeten kopen zonder uitgebreid te oriënteren kan al voor spanningen in de relatie zorgen.
Veel te jong overleden ouders, een kind dat ernstig ziek wordt, ontslag, een huis dat onder water staat (letterlijk of figuurlijk). Het is allemaal leed waar je samen doorheen moet of niet zoals Lanza denkt dat veel partners reageren en de stekker uit de relatie trekken.
Persoonlijk denk ik dat materieel leed je persoonlijkheid niet vervormd. Je pakt het samen aan of niet samen. Onze ooit opengebroken en totaal vernielde auto heeft man aangepakt terwijl ik het gezin draaiende hield en op tijd zorgde voor een natje en droogje voor man en kinderen. Je pakt het leed samen aan maar ieder zijn eigen ding, het zijn maar spullen die vervangbaar zijn.
Bij leed in de vorm van overlijden van een dierbare, ernstige ziekte of ontslag moet je elkaar emotioneel steunen, begrip tonen voor hoe de ander zich voelt, proberen te begrijpen waarom de ander zich zo voelt.
Die tip van de sluier die ik zou willen zien van Lanza is dan niet om te oordelen wiens leed erger is maar om te zien wat gemaakt heeft dat Lanza en haar man nog samen zijn en zij dus denkt dat anderen te makkelijk de stekker eruit trekken.
Na wat wij hebben doorgemaakt aan leed zou ik ook kunnen vinden dat anderen te makkelijk de stekker uit hun relatie trekken als het gaat om het veranderde leven nadat er kinderen kwamen.
De korte onderbroken nachten, het geregel, de continue paraatheid was zwaar met jonge kinderen en trekt een wissel op je relatie maar vergeleken bij een kind dat letterlijk vecht voor zijn leven na besmetting met een zeldzame bacterie was die tijd peanuts.
Neemt niet weg dat ik mij die gezinsbegintijd nog goed kan herinneren en drommels goed weet hoe moeilijk dat kan zijn en soms reden kan zijn om een huwelijk te ontbinden als je elkaar kwijt raakt in die tijd.
Ad Hombre
Lanza is werkelijk op geen enkel weerwoord of ander verhaal ingegaan. Elke keer komt ze weer met "mensen scheiden direct bij eerste tegenslag" of "omdat de buurman lekkerder is"
----
Een scheiding komt niet uit de lucht vallen, ik neem aan dat een ieder dat niet zo 123 beslist. Feit blijft dat het heel verdrietig is voor alle partijen, zeker voor de kinderen.
Maar intens ongelukkig in een relatie blijven, omwille van de kinderen... dan ben je niet eerlijk tegen jezelf, maar zo ook zeerzeker niet tegenover de kinderen.
Ik respecteer elke zienswijze hierop, maar nogmaals... je kunt niet bij anderen binnen kijken. Ieder mens is anders, met andere gedachten en gevoelens.
Dit was iig mijn laatste reactie op deze topic, want krijg het gevoel mezelf te moeten gaan verdedigen en moeten opsommen wat mij heeft doen besluiten dat de relatie met mijn ex echt geen gezonde meer was.
Ik had mijn kinderen werkelijk een papa en een mama in één huis willen bieden, maar wanneer je je zelfrespect beetje bij beetje kwijt raakt, de kilo's eraf vliegen en mensen zich afvragen of je ziek bent... dan ben je niet eerlijk naar jezelf.
Scheiden doe je niet zomaar...
Donna
Wat betreft je antwoord aan mij heb je gelijk dat Lanza ook uit zichzelf meer openheid zou kunnen geven, maar dat kun je niet afdwingen. Iedereen heeft het recht om dat privé te houden. Dus ook de mensen die hun ziel en zaligheid blootlegden. Dat deze mensen die neiging kregen door hoe Lanza haar opvattingen poneert, kan ik me óók voorstellen. Misschien zou Lanza haar manier van schrijven meer bij zichzelf kunnen houden in plaats van aannames te doen over anderen. Ik heb zelf door de jaren heen ook wel geleerd om iets anders te reageren, ter voorkoming van onbedoelde misverstanden. Misschien ook een tip voor Lanza.
Kopzorg
Ik vind dat jij met je voorbeelden de uitgangspunten van Lanza behoorlijk ondersteunt.
Natuurlijk kan een relatie onder druk komen te staan door een gestolen auto, maar dat is dan hoogstens een druppel en zeer zeker geen oorzaak.
Een gestolen auto is gewoon 'leven', geen 'leed'. "
(hoewel het zeker heftig kan voelen)
tegenslag
Ik heb juist de ervaring dat je wat meer kunt hebben als je niet veel tegenslag hebt gehad. Zelf heb ik niet veel tegenslag gehad, op de te verwachten dingen na (overlijden opa's en oma's, een keertje een bot gebroken, keertje uitgeloot bij een gewenste studie, dat soort dingen). Ex had geen beste jeugd gehad, die was al niet gewenst bij zijn geboorte (scheelde 10 jaar met de broer boven hem) en dat is niet beter geworden toen hij opgroeide.
Toen ons kind werd geboren met een aandoening, had ik vanuit mijn 'gelukkige' achtergrond het idee dat we dit met elkaar wel zouden fiksen. Het kind was zeer gewenst en een handicapje maakte mij nauwelijks uit. Tuurlijk had ik graag die roze wolk willen beleven in plaats van wekenlange toestanden in het ziekenhuis, maar je hebt het nou eenmaal niet voor het kiezen.
Ex daarentegen had al genoeg ellende gehad naar zijn idee en dit kon hij er niet meer bij hebben. Hij verdween voor de eerste keer een paar dagen toen ik nog in het ziekenhuis lag. Daarna volgden nog veel meer verdwijningen en even zovele lijmpogingen en verzoeningen. Ik wist nooit wanneer ik er weer een tijdje alleen voor kwam te staan met een zieke baby. Ergens houdt het een keer op. Blijf dan maar helemaal weg, dat is rustiger voor iedereen.
Gestolen auto
Opengebroken en vernielde auto was voor ons gewoon het leven, je moet het oplossen, samen of alleen en dan is het klaar, gaat het gewone leven weer verder.
Ik ken echter ook een stel waarvoor de gestolen auto aanvoelde als zwaar leed dat hen was aangedaan. Die gestolen auto was zo ongeveer het eind van de wereld en misschien is dat ook wel zo als je nog nooit iets ergers hebt meegemaakt.
Daarom ben ik ook zo nieuwsgierig naar de aard van het leed dat Lanza heeft meegemaakt, waardoor hun relatie zo goed gebleven/geworden is. Ze hoeft echt niet alle details op het forum te storten, het kan in algemene termen. Ziekte, overlijden van een dierbare, ontslag zonder te vertellen wie welke ziekte had en wie er overleden is.
Als een gestolen auto je ergste leed is kan je makkelijk zeggen dat anderen hun huwelijk zo snel opgeven.
Als je echt door zware tijden bent heengegaan zoals overlijden van een dierbare, een ernstig ziek kind en de effecten die dat op je relatie heeft gehad te boven bent gekomen kan je volgens mij niet meer zeggen dat anderen zo makkelijk de stekker uit hun huwelijk trekken. Dan weet je hoe moeilijk het kan zijn en dat er soms niks anders op kan zitten dan scheiden.
Ik ben niet iemand
die haar leed zomaar overal rondstrooit, daarvoor vind ik het te persoonlijk. Maar omdat jullie er zo in geïnteresseerd zijn wil ik best iets vertellen.
Wij zijn een aantal mensen zeer plotseling verloren die ons zeer dierbaar waren. Een eerstegraads familielid die zelfmoord pleegt na een lange periode van depressie, goede vrienden die plotseling overlijden in het verkeer en een ander door een geweldsdelict. Ernstige ziekte in ons eigen gezin en een terminaal zieke binnen de familie waarvoor wij mantelzorg verlenen. Verslavingsproblematiek. Wonen in een onveilige buurt incl inbraak.
Complicaties tijdens de zwangerschap, waardoor er een reële kans was dat ons kind niet levend ter wereld zou komen.
Dat soort dingen en dan is dit nog niet eens alles. Is het genoeg? Of wordt dit ook weer belachelijk gemaakt?
Nou ja, Lanza!
Er is hier echt helemaal niemand die wat voor leed dan ook belachelijk maakt! Met deze opmerking serveer je even lekker alle forummers af.
Emma
"Dat jij deze draad nog een "linkse hobby" probeerde mee te nemen vind ik overigens nog hilarischer dan de inhoud zelf."
Iets anders dat me inviel is dat er misschien een vergelijking te maken is tussen met geld kunnen omgaan en met relaties kunnen omgaan.
Sommige mensen kunnen niet met geld omgaan en staan met enige regelmaat voor je deur om geld te lenen. Andere mensen hebben daar geen enkele moeite mee.
Met relaties is het misschien niet zo iets. Sommige mensen zijn in staat een relatie leuk te houden en andere maken er (vaak keer op keer) een potje van.
Toevallig ken ik wat gescheiden mensen die ook nog eens slecht met geld kunnen omgaan. Toeval?
En on topic
Hoe mensen omgaan met ellende en tegenslag (in welke vorm dan ook) is natuurlijk heel persoonlijk. Ik denk niet dat er een voorspellende waarde zit in hoe je jeugd was, of je drama in je leven wel of niet kunt handelen.
Wel weet ik dat er veel verschil kan zitten in hoe partners met verdriet omgaan, en dat kan voor verwijdering zorgen, als je elkaar niet meer begrijpt.
Maar, correct me if I'm wrong, ik dacht dat dit draadje nu juist ging om de gevallen waarin objectief gezien dat drama wel meevalt, en er dan toch snel na de geboorte van een kind gescheiden wordt. Ook daar kan, zie het verhaal van Dymo, een wereld achter zitten, die voor de buitenwereld niet zichtbaar is.
Dank Lanza
Voor je toch wel openhartige antwoord. Dat zijn toch wel gebeurtenissen die je leven tekenen.
Mag ik dan nu mijn verbazing uitspreken dat je met jouw achtergrond zo makkelijk oordeelt over anderen die volgens jou te snel scheiden?
Als de verschillen in omgaan met het leed te groot zijn kan de stekker eruit trekken een goede oplossing zijn.
Bij elkaar blijven is niet altijd het beste
Eens
met Ad, een relatie beginnen is voor de meeste mensen nog wel te doen, maar een relatie gezond en leuk houden over de jaren heen, daar heb je bepaalde vaardigheden voor nodig die lang niet iedereen heeft. Dat het alleen toeval is durf ik wel te betwisten.
Wanneer dan wel?
Op zich ben ik het met Lanza eens, dat was ook de aanzet van deze topic volgens mij, dat mensen die al in de eerste jaren van hun relatie er de brui aangeven, wat oppervlakkig lijken. Ik zeg bewust lijken, omdat je nooit weet wat er gaande is of was. Waarom laat je dat gebeuren, samen en/of alleen? Tenzij er echt iets mis is, dus als het alleen neerkomt op de relatie zelf, vind ik een scheiding binnen 5 jaar best snel. Als ik wederom eerlijk ben, kan ik niet stellen dat man en ik elkaar binnen 5 maanden al zó goed hadden leren kennen dat ook alle minder prettige eigenschappen als duidelijk in beeld waren gekomen, maar het voelde goed. Ik kan alleen niet zeggen dat dat een goede basis was voor levenslang simpelweg geluk. Ik trapte in de valkuil waar meer mensen in trappen: dat wordt hoop ik nog wel anders. Sommige dingen zijn inderdaad in positieve zin veranderd. Man heeft bijvoorbeeld een bredere smaak ontwikkeld op het gebied van eten. Was het vroeger 'wat de boer niet kent, ...', nu kunnen we bijna alles eten. Niet alles moet lekker zijn, dat geldt ook voor mij. Het is ook gebleken dat we ondanks onze verschillen, samen tegenslagen aankunnen. Dat verstevigde onze band. Inmiddels weet ik ook dat het leven je poetsen kan bakken, waarvan je van te voren nooit kunt weten hoe je daar mee om zult gaan. Opeens blijk je grenzen te hebben aan wat je aankunt. Kom op... even doorzetten, lukt dan niet meer. Mijn gevoel zegt dat Lanza dat inzicht nog niet heeft. Ik weet niet hoe oud Lanza is, maar wat mijzelf betreft is dat inzicht een stuk groter geworden en dat wordt het elk decennium nog steeds. De zekerheden die ik rond mijn 30ste had, hoeven niet meer de zekerheden te zijn van nu. Ik hoop dat iedereen zich blijft ontwikkelen en op zijn 60ste niet identiek is aan hoe hij was met 20 jaar. Als je dat gegeven aanvaardt, kun je ook niet stellen dat alles zal blijven zoals het is. En dan komt de vraag: lukt dat samen?
Een vraag ter discussie: wat is nog 'je best doen en ervoor gaan' en waar begint, 'ten koste van jezelf', 'de kinderen', of 'trekken aan een dood paard'?
En-En?
Misschien is het idee van en-en helpend? Dat slagen en falen niet alleen het gevolg zijn van toeval. En dat ze uiteraard ook niet alleen voortvloeien uit persoonlijke kwaliteiten of tekortkomingen.Het zou dan fijn zijn om precies te weten voor welk deel je de eer naar je toe mag trekken en welk deel je aan de omstandigheden mag toeschrijven. Misschien vinden ze daar ooit nog eens een app voor uit.
En verder haak ik qua retorische competitie af. Ik vind het mooi geweest.
Groet,
Jo Hanna
ongeluk vergelijken
Voor de één is een gestolen auto een vervelende rimpel in hun levensvijver. Voor de ander bijna het eind van de wereld. Misschien omdat ze niet zonder auto kunnen. Misschien omdat een vervangbaar stuk blik dat wordt gestolen net de laatste druppel was in een al veel te volle emmer.
Geldt ook voor heel veel andere zaken. Het hangt van zoveel dingen af hoe je er mee om kunt gaan.
Stop met vergelijken van leed.
En stop met het oordelen van iemands scheiding. Je kunt pas oordelen als je een week in zijn/haar schoenen hebt rondgelopen. Eerder niet.
lanza
Ik heb al meerdere keren op het punt gestaan te reageren, juist omdat je standpunt me zo raakt.
Kort door de bocht zeg je: als je uit elkaar gaat als je kinderen nog zo klein zijn, heb je niet hard genoeg gevochten en ben je niet gewend aan tegenslagen.....
Helaas werkt dat dus heel vaak niet zo.
Soms zijn tegenslagen juist de reden om uit elkaar te gaan.
Het volgende is eigen ervaring:
we hadden een kind van 3.5 jaar. Nummer 2 was onderweg. Helaas is nr 2 levenloos geboren (behoorlijke tegenslag, toch?). Op het moment van nacontrole in het ziekenhuis kregen wij al te horen dat 50% van de relaties zo'n gebeurtenis niet overleeft...…
En inderdaad: het had in de volgende periode zo gemakkelijk gekund dat wij beiden "de liefde" elders gevonden hadden. Al was het dan geen liefde geweest, maar ontsnappen aan iets wat te erg was, wat je af wilde sluiten. Blijkbaar hadden wij dan ook in jouw categorie gevallen: ouders met een jong kind die willen scheiden....
Maar ik ben er wijzer van geworden: ik zeg nooit "nooit" meer. Ik kan pas oordelen over een ander als ik in zijn schoenen heb gestaan..... want, o....het was zo "makkelijk" geweest: scheiden en elders zonder zorgen verder gaan (dat was dan tenslotte de algemeen geldende gedachte geweest)….
Het zijn niet alleen de tropenjaren met kinderen die tellen, maar wat weet je van overige problemen en zorgen? Zoals inderdaad: alcoholisme, verslavingen, mishandelingen? Stuk voor stuk zaken die men niet snel naar buiten zal brengen.....
Maja
Rampen die je overkomen als je je kind eenmaal hebt daar heeft natuurlijk iedereen begrip voor.
"Zoals inderdaad: alcoholisme, verslavingen, mishandelingen? Stuk voor stuk zaken die men niet snel naar buiten zal brengen....."
Maar die categorie werpt natuurlijk de vraag op waarom men in dat soort omstandigheden willens en wetens aan kinderen met zo iemand begint.
Ad Hombre
Inhoudelijk valt er niets te zeggen in reactie op jouw bijdrage. Vage Calimero-verwijten leg ik naast me neer, net als het idee dat Ad Hombre hier wel eens zou kunnen bepalen wie “wij” en “jullie” zijn. Ik reageer hier als persoon, niet als onderdeel van een van de hokjes die je kennelijk zo hard nodig hebt om de wereld te bevatten.
Lanza
Je hoeft hier helemaal geen privé-informatie te delen als je daar zelf niet achter staat. Dat doe ik zelf ook niet. Waar ik over viel is dat je die privé-informatie wel gebruikt hebt als argument in deze discussie, zonder er verder op in te gaan en je de mogelijke ellende van anderen achteloos terzijde lijkt te schuiven. Niet niets wat jullie voor de kiezen hebben gekregen. Vooral suïcide is enorm ontwrichtend. Ik vind het moeilijk te begrijpen dat iemand die de nare kanten van het leven volop heeft leren kennen, zich zo ongenuanceerd uit kan laten over het doorgemaakte verdriet van anderen. Mijn vooroordeel is toch wel dat juist mensen die gelouterd zijn door tegenslagen, begrijpen dat het leven voor anderen ook geen feestje hoeft te zijn. Ook en juist als je niet van alles op de hoogte bent.
Donna
"Inhoudelijk valt er niets te zeggen in reactie op jouw bijdrage. Vage Calimero-verwijten leg ik naast me neer, net als het idee dat Ad Hombre hier wel eens zou kunnen bepalen wie “wij” en “jullie” zijn."
1. Jouw bijdrage waar ik op reageerde was evenmin inhoudelijk maar een ad hominem aanval op OP.
2. Ik bepaal wat ik vind, niet meer of minder maar ik laat me niet de mond snoeren en als dat bij iemand anders wel lijkt te gebeuren zou ik daar zomaar wat van kunnen vinden.
"Ik reageer hier als persoon, niet als onderdeel van een van de hokjes die je kennelijk zo hard nodig hebt om de wereld te bevatten."
Stop je me nou in het hokje van mensen die mensen in hokjes stoppen? 
Ik ben er zeer
wel van op de hoogte dat het leven niet altijd leuk is en dat dit ook voor anderen geldt. Alleen hoeft dat mijns inziens niet een reden te zijn om gelijk maar uit elkaar te gaan.
Wat ik juist de hele tijd schrijf is dat het leven niet altijd leuk is en dat je dit beter kunt accepteren en hierin samen een weg vinden.
tja
En wat de rest je duidelijk probeert te maken is dat als één van de twee er geen weg in wil vinden, de ander geen schijn van kans maakt.
Maar Lanza
Dat jij daar zo over denkt is leuk, maar niet voor iedereen weggelegd en dat proberen we je nu al zo'n 350 berichten duidelijk te maken maar je lijkt de boodschap niet te willen ontvangen.
Lanza
Ik verwacht ook niet dat jou man momenteel iets doet waarvan je hem moet vergeven.
Wat wij bedoelen is: je kunt niet in zijn hoofd kijken.
Goede vrienden van ons leken het perfecte stel, laat ze nou toch al een jaar verliefd zijn op een andere man en haar gezin met haar 3 jarig zoontje opgeven. Dit doet ze echt niet zomaar, haar man begreep haar ook voor geen meter.
En dat was het juist. Het is nooit zomaar. Er Is ergens een onvrede die je niet kunt vinden, niet kunt herstellen.
Miss
"Goede vrienden van ons leken het perfecte stel, laat ze nou toch al een jaar verliefd zijn op een andere man en haar gezin met haar 3 jarig zoontje opgeven. "
Dat is een keus. Er is niets onvermijdelijks in verliefdheid waardoor je je 3 jarige kind zouiets aan zou *moeten* doen. Je hebt de keus om verliefd te worden en als je het dan bent heb je de keus om te kiezen voor je driejarige kind of voor je nieuwe scharrel.
Alleen mensen met hopeloos door boeketreeksen aangetaste hersenen maken zichzelf wijs dat je in dat soort situaties geen keus zou hebben.
Dat zo'n volstrekt immorele keus hier wordt gepresenteerd als iets onvermijdelijks wat je zomaar overkomt raakt aan de crux van de situatie.
ja maar Ad
"Dat is een keus. Er is niets onvermijdelijks in verliefdheid waardoor je je 3 jarige kind zouiets aan zou *moeten* doen. Je hebt de keus om verliefd te worden en als je het dan bent heb je de keus om te kiezen voor je driejarige kind of voor je nieuwe scharrel."
Dat ben ik helemaal met je eens. Maar de man van die vrouw heeft geen keus. En daar gaat het ook om. Ik vermoed al dat jij dan gaat zeggen "ja dan had hij een betere partner uit moeten zoeken". En dat is dus bs. Want dat kan je niet weten. en wat jij en Lanza vervolgens doen is de man ook onder de neus wrijven dat hij te snel gaat scheiden want hij heeft een jong kind. Lekker dan.
"keus"
Ad, degene die de leukigheidjes buiten het huwelijk zoekt heeft een keus ja. Het wel of niet doen, en bij verliefdheid de keus om het huwelijk op te breken of niet.
De partner echter die heeft geen keus, zijn vrouw is hotel de botel en wil weg. Dan kan hij heel verstandig op haar in gaan praten dat dit geen goede actie is maar dat is dan alleen maar olie op het vuur. Ze vindt hem zeuren, dat doet de nieuwe vlam niet en dat is fijn dus haar verliefdheid wordt nog groter. Ze ziet in de nieuwe vlam steeds meer als de ideale partner.
Dat ze na 3 jaar met de nieuwe vlam ook weer heel saai met een kop koffie in de hand samen het journaal zit te kijken kan ze nu nog niet overzien. Maar dat gebeurt wel de bedrogen partner ziet dat helder voor zich maar dringt niet door in de roze wolk van de verliefde geest.
(zowel de partner als waar ik zij schreef kan ook hij zijn en een vrouwelijke partner)