Pluspapa
Dag iedereen,
Een aantal jaren geleden ben ik gescheiden. Kinderen waren toen 2 en 5. Intussen zijn mijn kinderen 8 en 11. 3 jaar geleden ben ik een nieuwe relatie begonnen. De persoon waarmee ik een relatie ben begonnen ken ik al heel lang, maar nooit gedacht dat er zoveel jaren later iets ging ontstaan tussen ons. Mijn kinderen kennen hem en waren dus wel blij toen ze vernamen wie mijn nieuwe vriend was. Een jaar na de start van onze relatie ben ik gaan samenwonen. Alles koek en ei, tot we een eindje samenwoonden. Het is duidelijk dat mijn vriend een andere opvoedingsmethode heeft dan die van ik. Veeeeeel strenger. Zelf moeten mijn kinderen goed luisteren, maar mijn vriend is gewoonweg veel strenger. Bij mij bijvoorbeeld moest er wel een evenwicht zijn tussen spelen en schermtijd, maar af en toe bij slecht weer wat meer scherm kon bij mij. Mijn vriend is hier duidelijk anders in en we hebben dit besproken. Zo hebben bijvoorbeeld mijn kinderen 1 uur schermtijd per dag op de iPad. Nadien sluit deze automatisch de apps af. Maar mijn vriend blijft maar doorgaan. Van zodra er een iPad te zien is, zuchten en blazen. Ik snap het niet want we hebben al een tijd onze afspraak en die loopt vlot. Mijn kinderen spelen ook zeer vaak. Mijn zoon bouwt ontzettend graag Lego, mijn dochter bezeten door armbanden. Om een kort verhaal lang te maken want ik heb het nu alleen over schermen geeft mijn vriend vaak commentaar op de kinderen, tegenover mij dan. Over allerlei kleine dingen. Ze lijken wel altijd iets fout te doen. Op alle vlak: schools, hobby’s, zelfs als mijn zoontje Lego bouwt komt er commentaar, speelt mijn dochter te lang op haar kamer, dan komt er commentaar… Ook vindt hij dat ik ze te weinig laat klussen. Ik maak er luie kinderen van volgens hem. Nochtans: stofzuigen, vaat legen, elke ochtend hun bed maken, hond buiten laten, laatste die zich wast maakt de douche netjes, kamers proper houden, helpen met de was,… ze doen het allemaal en vragen vaak of ze bij iets kunnen helpen.
Het is gewoon altijd iets en ikzelf heb voortdurend stress als mijn gastjes er zijn omdat ik bang ben dat er weer iets fout gaat zijn. Mijn dochter is soms verlegen tegenover anderen, ook daar komt commentaar op… Er is voortdurend commentaar op heb als persoon. Ikzelf voel me als moeder serieus gefaald. Ik heb ook de indruk dat alle leuke dingen die ik vroeger deed met mijn kinderen weggevallen zijn. Samen eens een filmpje kijken is zeldzaam geworden, een uitstap,… Ik heb de indruk dat ik hen op bepaalde vlakken in de steek laat… Soms ben ik blij voor mijn kinderen wanneer ze terug naar hun eigen papa kunnen zodat ze minder druk voelen om perfect te zijn hier bij ons thuis.
Ik weet het op den duur allemaal niet zo goed. Ligt dat hier aan mij? Bescherm ik mijn kinderen teveel? Mijn vriend erover praten lukt dus gewoonweg niet….
Nog moeilijker dan een stiefpapa die ze afkraakt, lijkt me voor de kinderen een moeder die niet voor ze opkomt. Die daar geen grens aan stelt. Je kan zeggen dat hij het niet openlijk doet, ze zullen de afkeuring voelen.
Ik vraag me trouwens af wat het is in je vriend dat hij zoveel kritiek meent te mogen hebben. Vindt hij de kinderen eigenlijk een last diep van binnen of zo? En komt het er op deze manier uit?
Dit klinkt verre van een pluspapa, veel meer als een minpapa 
Lees je eigen posts nog eens terug. Misschien zat je nogal in je emotie op het moment van typen, maar de man die ik hier 'lees' is echt geen aanwinst in het leven van je kinderen. En dus denk ik dat hij dat ook niet in jouw leven is. Want je kinderen, die blijven. Partners hoeven dat niet per se. Uiteindelijk krijg je meer spijt van een slechte band met je kinderen dan van een verbroken relatie. En de relatie met je kinderen gaat hieraan kapot. Nu zijn ze nog klein, maar als ze straks gaan puberen zetten ze zich zo wie zo al af tegen hun ouders, reken maar dat ze dat dan dubbel zo hard gaan doen bij een 'stief', en driedubbel zo hard als ze bij stief toch al nooit iets goed konden doen!
Vooral het gegeven dat er met hem geen gesprek mogelijk is vind ik een veeg teken. Niemand is onfeilbaar, maar mensen die niet bereid zijn naar zichzelf te kijken zijn over het algemeen niet fijn in de omgang. En als er kinderen in het spel zijn, die zo ontzettend kwetsbaar zijn, vind ik dat nieuwe partners nagenoeg perfect moeten zijn. Vooral in hun omgang met die kinderen. In ieder geval moeten ze naar mijn idee echt objectief van toegevoegde waarde zijn voor de kinderen, willen ze goed genoeg zijn om mee samen te gaan wonen. En heel eerlijk gezegd klinkt deze man niet zo.
Dus ik zou kiezen voor mijn kinderen. Niet dat ik vind dat je hem nu meteen het huis uit moet zetten, maar ga wel duidelijk je grenzen aangeven. Kom voor je kinderen op. Ook (juist!) waar zij bij zijn. Hun ouders zouden onvoorwaardelijk van ze moeten houden en dat ook dagelijks moeten laten merken.
En je vriend zou ik voorstellen om in relatietherapie te gaan. Want er zit in jullie communicatie en relatie iets niet goed als je zo gestrest raakt als je kinderen er zijn. Wat mij betreft zou ik daar een ultimatum aan hangen zelfs. Óf hij gaat een opvoedcursus doen, en dan binnen afzienbare tijd vorderingen maken, óf jullie gaan in relatietherapie, óf hij kan op zoek naar een eigen huis.
Sterkte, ik snap dat onze visies kunnen voelen als oordelen, maar we bedoelen het allemaal goed. Voor jou, maar vooral voor je kinderen. Zelf zie je het als je er middenin zit vaak minder helder dan de omgeving, daarom is zo'n forum zo mooi. Het is een spiegel. En misschien is het in de praktijk minder erg dan je hier schetste, maar hoe dan ook is er genoeg reden tot zorg, en moet je in actie komen.
Je haalt me de woorden uit de mond Jonagold: Een min-papa!
Zelfs van de van de vader van mijn kinderen zou ik zo’n houding tov de kinderen niet accepteren. Dus laat staan van iemand die veel verder van ze afstaat.
Hij moet echt meer afstand houden. Ze hebben al twee ouders die ze opvoeden. Dat is zijn plek niet. Zolang hij er persoonlijk geen last van heeft is het niet aan hem om er iets van te vinden.
Goed dat je dit topic opent, houdt iig in dat je zelf ook inziet dat hier eea fout gaat!
Ik begrijp echt wel dat als je samenwoont, de stiefvader/-moeder ook te maken krijgt met enige bemoeienis en lijkt mij ook vrij normaal. Hierin zijn echter wél grenzen, want de kinderen hebben al een vader en als jij en (biologische) vader dezelfde opvoeding hanteren, dan heeft jouw vriend hier niets van te vinden. Zowel, dan is het aan hém om dit te accepteren of niet en daaraan conclusies te verbinden. Hier gaat het fout, want hij wordt hierin ook niet serieus aangesproken, enkel ‘hierover met hem praten lukt niet’.
Houdt in dat jij de conclusies en evt. consequenties maar eens zeer duidelijk moet maken, maar deze óók moet opvolgen mocht hij dit in de wind slaan.
Verder zou ik, net als velen anderen ook al aangeven, tijd met de kinderen samen claimen zonder vriend. Jij mist dit en dat is heel begrijpelijk en zal ook vriend moeten begrijpen en accepteren. Zo niet, daar zijn de consequenties……..
Kom meer voor jezelf en vooral je kinderen op, want al denk je dat de kinderen hier nu niet zoveel van meekrijgen, daar vergis je je in.
Ik wens je heel veel succes!
Tuurlijk kan een stiefouder een kind ergens op aanspreken als het kind vervelend of brutaal is of als er overal spullen blijven rondslingeren. Maar deze kinderen doen voldoende thuis naar mijn idee, dus dan is het niet terecht om ze lui te noemen. Ook het spelen op hun kamer, wat is daar mis mee? Je kunt ook problemen zoeken waar ze niet zijn. Dat hij op dat moment een andere keuze zou maken, betekent niet dat jouw kinderen iets verkeerd doen.
Ik zou hem ook niet meteen het huis uit zetten, maar hier wel een gesprek over aangaan. Houd het bij jezelf. Dat jij het vervelend vindt en je er aan stoort en je het idee hebt dat je het niet goed genoeg doet als moeder.
Bijtje82 schreef op 12-12-2021 om 15:28:
[..]
Dat is toch onmogelijk? Samen leven is samen zorgen!
Zorgen en opvoeden zijn twee verschillende dingen.
skik schreef op 15-12-2021 om 00:31:
[..]
Zorgen en opvoeden zijn twee verschillende dingen.
Ben ik het niet helemaal mee eens. Het een hangt samen met de ander.
Zeker als je een serieuze relatie hebt. Dan hebben beide (stief) ouders een zorg en opvoed taak.
Maar een leerkracht heeft dit ook beiden, al is het in een lichtere vorm.
Ik vind persoonlijk dat iedere volwassene een zorg en opvoedtaak heeft tegenover een kind. Ongeacht of het het zijne/hare is. En dan bedoel ik niet dat iedereen zich lukraak met andermans kinderen moet bemoeien.
Daar ben ik het dan weer niet mee eens. Niemand bepaalt hoeveel schermtijd mijn kinderen krijgen, behalve hun vader en ik.
Dat is iets tussen ouder en kind.
Stiefouders zouden zich er pas in moeten mengen als het om zaken gaat die ten koste gaan van het algemeen welbevinden (denk aan een spoor van rommel achterlaten, lomp en lawaaierig gedrag). Niet voor dit soort futiliteiten. En zeker niet op zo’n niet-opbouwende wijze.
Deze stiefvader kent zijn plaats niet.
GinnyTwijfelvuur schreef op 15-12-2021 om 12:52:
Daar ben ik het dan weer niet mee eens. Niemand bepaalt hoeveel schermtijd mijn kinderen krijgen, behalve hun vader en ik.
Dat is iets tussen ouder en kind.
Stiefouders zouden zich er pas in moeten mengen als het om zaken gaat die ten koste gaan van het algemeen welbevinden (denk aan een spoor van rommel achterlaten, lomp en lawaaierig gedrag). Niet voor dit soort futiliteiten. En zeker niet op zo’n niet-opbouwende wijze.
Deze stiefvader kent zijn plaats niet.
Nee, een stiefouder en biologische ouder zouden op één lijn moeten zitten. Alleen zo kun je een gezonde relatie met de kinderen in stand houden in het gezin.
Ik zeg niet dat een buitenstaander regels mag opleggen binnen het gezin. Maar hij/zij heeft ten alle tijden een opvoedkundige taak. Waarbij de veiligheid en groei van het kind de hoogste prioriteit heeft en dit evenredig is met de normen en waarden van de andere ouder. Mits deze dan natuurlijk wél realistisch zijn.
Bijtje82 schreef op 15-12-2021 om 08:51:
[..]
Ben ik het niet helemaal mee eens. Het een hangt samen met de ander.
Zeker als je een serieuze relatie hebt. Dan hebben beide (stief) ouders een zorg en opvoed taak.
Maar een leerkracht heeft dit ook beiden, al is het in een lichtere vorm.
Ik vind persoonlijk dat iedere volwassene een zorg en opvoedtaak heeft tegenover een kind. Ongeacht of het het zijne/hare is. En dan bedoel ik niet dat iedereen zich lukraak met andermans kinderen moet bemoeien.
Ben ik het in zoverre mee eens als dat algemene (fatsoens)normen betreft. Dus als een willekeurig kind mij een grote mond geeft incl. scheldwoorden, dan pik ik dat niet en zal ik hiervan wat zeggen. Kan een ouder dit, om welke redenen dan ook, normaal vinden, ik niet!
Als stiefouder heb je zeker ook wel grenzen. Als biologische vader en moeder op 1 lijn liggen vwb schermtijd, maar stiefouder denkt hier anders over, dan heeft stiefouder geen inbreng en bemoeienis hierover. In dit geval kunnen moeder en stiefvader zeker in gesprek gaan om een middenweg te vinden, maar heeft moeder absoluut de eindbeslissing.