Pluspapa
Dag iedereen,
Een aantal jaren geleden ben ik gescheiden. Kinderen waren toen 2 en 5. Intussen zijn mijn kinderen 8 en 11. 3 jaar geleden ben ik een nieuwe relatie begonnen. De persoon waarmee ik een relatie ben begonnen ken ik al heel lang, maar nooit gedacht dat er zoveel jaren later iets ging ontstaan tussen ons. Mijn kinderen kennen hem en waren dus wel blij toen ze vernamen wie mijn nieuwe vriend was. Een jaar na de start van onze relatie ben ik gaan samenwonen. Alles koek en ei, tot we een eindje samenwoonden. Het is duidelijk dat mijn vriend een andere opvoedingsmethode heeft dan die van ik. Veeeeeel strenger. Zelf moeten mijn kinderen goed luisteren, maar mijn vriend is gewoonweg veel strenger. Bij mij bijvoorbeeld moest er wel een evenwicht zijn tussen spelen en schermtijd, maar af en toe bij slecht weer wat meer scherm kon bij mij. Mijn vriend is hier duidelijk anders in en we hebben dit besproken. Zo hebben bijvoorbeeld mijn kinderen 1 uur schermtijd per dag op de iPad. Nadien sluit deze automatisch de apps af. Maar mijn vriend blijft maar doorgaan. Van zodra er een iPad te zien is, zuchten en blazen. Ik snap het niet want we hebben al een tijd onze afspraak en die loopt vlot. Mijn kinderen spelen ook zeer vaak. Mijn zoon bouwt ontzettend graag Lego, mijn dochter bezeten door armbanden. Om een kort verhaal lang te maken want ik heb het nu alleen over schermen geeft mijn vriend vaak commentaar op de kinderen, tegenover mij dan. Over allerlei kleine dingen. Ze lijken wel altijd iets fout te doen. Op alle vlak: schools, hobby’s, zelfs als mijn zoontje Lego bouwt komt er commentaar, speelt mijn dochter te lang op haar kamer, dan komt er commentaar… Ook vindt hij dat ik ze te weinig laat klussen. Ik maak er luie kinderen van volgens hem. Nochtans: stofzuigen, vaat legen, elke ochtend hun bed maken, hond buiten laten, laatste die zich wast maakt de douche netjes, kamers proper houden, helpen met de was,… ze doen het allemaal en vragen vaak of ze bij iets kunnen helpen.
Het is gewoon altijd iets en ikzelf heb voortdurend stress als mijn gastjes er zijn omdat ik bang ben dat er weer iets fout gaat zijn. Mijn dochter is soms verlegen tegenover anderen, ook daar komt commentaar op… Er is voortdurend commentaar op heb als persoon. Ikzelf voel me als moeder serieus gefaald. Ik heb ook de indruk dat alle leuke dingen die ik vroeger deed met mijn kinderen weggevallen zijn. Samen eens een filmpje kijken is zeldzaam geworden, een uitstap,… Ik heb de indruk dat ik hen op bepaalde vlakken in de steek laat… Soms ben ik blij voor mijn kinderen wanneer ze terug naar hun eigen papa kunnen zodat ze minder druk voelen om perfect te zijn hier bij ons thuis.
Ik weet het op den duur allemaal niet zo goed. Ligt dat hier aan mij? Bescherm ik mijn kinderen teveel? Mijn vriend erover praten lukt dus gewoonweg niet….
Helaas denk ik eerder dat je je kinderen te weinig beschermt. En ik denk dat je dat zelf eigenlijk ook wel weet. Je kinderen kunnen niks goed doen en jij hebt constant stress. Deze man is niet geschikt om mee samen te wonen. Misschien dat een lat relatie nog te doen is, maar ik zou zo snel mogelijk apart gaan wonen. Arme kinderen, en arme jij. Denk aan hoe gezellig het vroeger met je kinderen was en kom in actie. Sterkte!
Nee, dat ligt niet aan jou. Wat jij beschrijft, klinkt erg dwangmatig en liefdeloos. Jouw kinderen worden door jou prima (strikter dan door de meeste ouders, vermoed ik) opgevoed en hij ziet de zaken kennelijk niet goed in perspectief. Lastige situatie, want dat vindt hij natuurlijk niet. Maar als het je zelfs verhindert om het goed te hebben met je kinderen, is het echt wel tijd om in te grijpen.
Mija schreef op 12-12-2021 om 11:09:
Nee, dat ligt niet aan jou. Wat jij beschrijft, klinkt erg dwangmatig en liefdeloos. Jouw kinderen worden door jou prima (strikter dan door de meeste ouders, vermoed ik) opgevoed en hij ziet de zaken kennelijk niet goed in perspectief. Lastige situatie, want dat vindt hij natuurlijk niet. Maar als het je zelfs verhindert om het goed te hebben met je kinderen, is het echt wel tijd om in te grijpen.
Volledig eens met Mija. Je kinderen zijn gewoon kind en ze doen echt al best veel thuis. Ik denk een stuk meer dan veel van hun leeftijdsgenootjes. Het zijn kinderen, geen huishoudhulpjes. Ik zou hier - als de kinderen er niet zijn - eens een goed gesprek over hebben met je man. Dat je je stoort aan zijn houding naar de kinderen en daar continu stress over hebt omdat je het gevoel hebt dat ze voor hem niks goed kunnen doen en het lijkt/voelt alsof ze altijd 'teveel' zijn.
Hier is nog een keer een goed gesprek op zijn plaats. Op een moment dat de kinderen er niet zijn. Met een aantal insteken:
* Vind je dat mijn kinderen luier zijn dan het gemiddelde kind van hun leeftijd?
* Zoja: denk je dat of is dat zo? Zonee: waarom laat je ze niet meer met rust?
* Zoek eens op wat de gemiddelde schermtijd is op die leeftijd per dag.
* Zijn het zulke vervelende kinderen?
* Waarom stoor je ze met lego of op hun kamer spelen?
* Heb je zelf een hobby? Zonee begin er eentje.
En aan het eind van het gesprek moet je echt duidelijk maken waar jij staat: je accepteert het niet meer dat hij zich met x of y bemoeit en je waarschuwt hem dat als dit door blijft gaan jullie moeten gaan latten tot ze het huis uit zijn. Vrouwen zijn vaak niet duidelijk en denken dat hun man de signalen wel begrijpt maar dat is vaak niet zo.
Ik zou hem er uitzetten. Kinderen gaan voor alles en die moet je beschermen tegen de vuiligheid die er uit sommige mensen lijkt te moeten komen. Waarom zou je dat toestaan van iemand.
Dit is geen verwijt maar bijval: omdat ik bang was voor zo'n situatie heb ik na de scheiding heel lang gewacht tot ik een nieuwe vriend toeliet in mijn leven (jongste was twaalf, ik was al tien jaar alleenstaand). Ook ben ik nooit gaan samenwonen met die verkering. Puur omdat kinderen er niet om vragen maar meegenomen te moeten worden in de verliefdheid van een ouder. De opvoeding is een kwestie van de vader en de moeder, niet van de oom erbij. Ik ben daar best principieel in.
Ik ben bang dat jij ook moet kiezen. Misschien niet door hem er uit te zetten maar door een grens te stellen: als dit commentaar op de kids blijft, kunnen wij niet samen door. En dan kijken of het werkt. Soms zijn dingen ook een automatisme geworden. Mijn moeder praatte negen van de tien keer in een verwijt tegen me. Dat heeft me geen goed gedaan om het maar eens zwak uit te drukken. Maar ik denk dat ze best van me hield, alleen was het haar manier van praten.
Tijd voor een goed gesprek waarin je heel duidelijk je grenzen aangeeft. Het moet afgelopen zijn met het aanhoudende commentaar, de kinderen moeten kunnen ontspannen bij hun moeder thuis, en jij moet kunnen ontspannen als je kinderen er zijn. Ik vind ook dat ze erg veel klusjes moeten doen. Wat doet hij zelf? Is hij niet bereid of in staat tot verandering, dan LAT-relatie of uit elkaar.
Overigens zie ik tijdens mijn werk in het voortgezet onderwijs zoveel ellende met samengestelde gezinnen dat ik zelf een groot voorstander ben van niet samenwonen tot de kinderen zelfstandig zijn. Ik zal wel bevooroordeeld zijn want de kinderen bij wie het goed gaat belanden niet bij mij, maar toch.
Ik hoop dat je er uitkomt met je vriend maar zo niet dan ligt je verantwoordelijkheid toch echt bij het beschermen van je kinderen.
Ik weet het op den duur allemaal niet zo goed. Ligt dat hier aan mij? Bescherm ik mijn kinderen teveel? Mijn vriend erover praten lukt dus gewoonweg niet….
Nee, dat doe je niet. Je weet zelf al de vinger op de zere plek te leggen. Jouw vriend heeft/wil teveel controle. Dit gaat blijkbaar ten koste van de kwaliteit van leven van de kinderen en de relatie tussen jou en je kinderen. Zet je kinderen in een nieuwe relatie altijd op één, maar behoudt hier wel een gezonde balans.
Wat je nu doet is je vriend de hand boven het hoofd houden en hopen op het beste. Terwijl je diep in je hart weet dat dit nooit vanzelf goed zal komen. En zelfs erger zal worden.
Begrijp ik goed dat je vriend zelf geen kinderen heeft? Dit lijkt mij een man die ervaring en referentiekader mist en vanaf een zijlijnperspectief naar het opvoeden van kinderen kijkt. Als je samen kinderen krijgt groei je mee in de opvoeding, jouw vriend kwam in het leven van jouw kinderen op een punt waarbij zij en jij al jarenlang een bepaalde opvoeding, regels en omgang met elkaar gewend waren. Begrijpelijk dat hij er anders in staat. Wel jammer dat een tijd samenleven met jouw kinderen hem geen ander perspectief heeft opgeleverd. Vraag me af of je, na pogingen er met hem over te praten en tot een andere opvoedingsstijl te komen dit nog recht kan trekken. Beter zou ook zijn dat hij zich überhaupt niet met de opvoeding bemoeit.
skik schreef op 12-12-2021 om 15:20:
Begrijp ik goed dat je vriend zelf geen kinderen heeft? Dit lijkt mij een man die ervaring en referentiekader mist en vanaf een zijlijnperspectief naar het opvoeden van kinderen kijkt. Als je samen kinderen krijgt groei je mee in de opvoeding, jouw vriend kwam in het leven van jouw kinderen op een punt waarbij zij en jij al jarenlang een bepaalde opvoeding, regels en omgang met elkaar gewend waren. Begrijpelijk dat hij er anders in staat. Wel jammer dat een tijd samenleven met jouw kinderen hem geen ander perspectief heeft opgeleverd. Vraag me af of je, na pogingen er met hem over te praten en tot een andere opvoedingsstijl te komen dit nog recht kan trekken. Beter zou ook zijn dat hij zich überhaupt niet met de opvoeding bemoeit.
Dat is toch onmogelijk? Samen leven is samen zorgen!
Bijtje82 schreef op 12-12-2021 om 15:28:
[..]
Dat is toch onmogelijk? Samen leven is samen zorgen!
Daarom is apart wonen totdat de kinderen zelfstandig zijn ook een hele goede optie voor iedereen. Ik begrijp niet dat als moeder verliefd is, dat de geliefde ook een opvoeder moet zijn. Dat doe je bij een goede vriendin of je zus toch ook niet?
Maar vaak willen gescheiden mensen het kerngezin weer nadoen. Gaat niet. Te veel offers voor alle partijen. En de volwassenen kiezen daarvoor, de kinderen niet
Als er met hem niet echt te praten valt over deze dingen, dan lijkt het me beter te gaan latten of de relatie te verbreken, niet alleen voor je kinderen maar ook voor jezelf.
Als ik een serieuze relatie zou beginnen, dan zou ik dit op den duur als gezin willen doen. Latten is niet voor iedereen weggelegd.
Daarbij vind ik dat iedere volwassene die nauw betrokken is bij het gezin, in enige mate ook een bepaalde opvoedkundige taak heeft.
Bijtje82 schreef op 12-12-2021 om 17:26:
Als ik een serieuze relatie zou beginnen, dan zou ik dit op den duur als gezin willen doen. Latten is niet voor iedereen weggelegd.
Daarbij vind ik dat iedere volwassene die nauw betrokken is bij het gezin, in enige mate ook een bepaalde opvoedkundige taak heeft.
Een gezellig samengesteld gezin is ook maar voor weinigen weggelegd. Hoe leuk je je nieuwe partner ook vindt, een gezin zijn is echt heel ingewikkeld als je er niet samen bent ingegroeid.
RosaMontana schreef op 12-12-2021 om 18:37:
[..]
Een gezellig samengesteld gezin is ook maar voor weinigen weggelegd. Hoe leuk je je nieuwe partner ook vindt, een gezin zijn is echt heel ingewikkeld als je er niet samen bent ingegroeid.
Klopt, is zeker waar. Maar om nou 10/15 jaar te gaat latten zou ik persoonlijk niet zien zitten. Maar ik zou m'n kinderen ook niet in een ongezonde relatie dwingen en daarmee mezelf ook.