Rechten vader

Koen

Wat zou dat met de kinderen doen, denk je, als de ouder die wil scheiden hen ook maar meteen verlaat? En hoe denk je dat het is om in je eentje voor de kinderen te moeten zorgen? 24/7? Moet de vertrekkende ouder dan wel het maximum aan alimentatie betalen? Of hoeft dat niet?
Ik snap echt wel dat de scheiding je pijn doet. Maar je slaat door in je emoties. Nee, een scheiding is geen feest. Ook niet voor degene die het initiatief neemt. Als dat besluit definitief is kun je als andere partij alleen maar erin meegaan. En meewerken. Hoe moeilijk ook. Want dát is hoe je het voor je kinderen zo goed mogelijk regelt.
Zoek hulp. Word (weer?) stabiel, een vader waar je kinderen op kunnen bouwen. Want ze hebben jou nodig als steun bij wat er gaat komen. Dat us jouw verantwoordelijkheid als vader. Waar je woont doet er voor hun minder toe.

Koen

'Lees jullie teksten hierboven hoe complex en ingewikkleld alle regels, wetten beleid en instanties hebben gemaakt om het je zo moeilijk mogelijk te maken voordat je aan kinderen begint überhaupt een vast relatie!! Mannen hebben niks meer te zeggen noch in te brengen en veel vrouwen (moeders) bepalen en hebben de macht.'

Koen, ik kan je oprecht zeggen dat regels, wetten, beleid en instanties helemaal niet in mijn hoofd opkwamen toen mijn toenmalige man en ik kinderen wilden. Zelfs de riante kinderbijslag speelde geen enkele rol.

Eens

'Maar op 1 of andere manier wordt er in de maatschappij met 2 maten gemeten. Enerzijds wordt er constant geroepen dat vaders net zoveel moeten zorgen enz als moeders. Maar zodra het op een scheiding aan komt staan de vaders op voorhand! al 1-0 achter. '

Dat ben ik met je eens. Ik heb me ook hier op het forum regelmatig verbaasd over vaders die het advies kregen om 'eerst een paar dagen te wennen aan het alleen zorgen voor hun kinderen' voordat er een omgangsregeling ingezet kon worden. Bij moeders zie je dat advies nooit, terwijl die vóór de scheiding ook de zorg niet 100 % alleen deden.
Bezopen vind ik dat.

Maar dat is niet de reden dat er in Nederland weinig kinderen geboren worden ☺

'in dit land'

Hoe komt het toch dat als mensen hun betoog beginnen met 'in dit land' of 'in Nederland, tegenwoordig' ik al een beetje nare smaak in mijn mond krijg?
Denk je nou echt dat het in andere landen anders is?

Wat fair zou zijn, is een gelijke verdeling van zorg voor de kinderen voor de kinderen zowel als na de scheiding.
Maar al te vaak zie je ouders die voor de scheiding nauwelijks iets aan de opvoeding of met de kinderen deden maar na de scheiding op hoge poten 'hun rechten komen opeisen'. Om dan vervolgens de zorg voor de kinderen aan hun nieuwe partner of hun moeder over te dragen.

voor de kinderen voor de kinderen?

Die zin klopt niet. Ik bedoel: als moeder voor de scheiding 30% en de vader 70% voor de kinderen zorgde, dan ook daarna.

Euh Mark

'Hoe komt het toch dat als mensen hun betoog beginnen met 'in dit land' of 'in Nederland, tegenwoordig' ik al een beetje nare smaak in mijn mond krijg?
Denk je nou echt dat het in andere landen anders is?'

Euh, ja. Sterker nog, ik weet zéker dat het in veel andere landen anders is.

https://europa.eu/youreurope/citizens/family/children/parental-responsibility/index_nl.htm

Maar de vraag is hoe relevant dat is, als de ouders en kinderen de Nederlandse nationaliteit hebben en de scheiding wordt uitgesproken in DIT land.

ElenaH

Dus we mogen constateren dat in andere landen veel meer gescheiden vaders voor de helft van de tijd de opvoeding van hun kinderen claimen, krijgen toegewezen en ook daadwerkelijk fysiek zelf uitvoeren? Als dat zo is, vind ik dat een goede zaak en I stand corrected.
Afgezien van landen als Zweden, Noorwegen, Denemarken heb ik er echter zwaar mijn twijfels bij.

Ik ben het wel met Mark eens

Los van het feit hoe het in andere landen is. Ik word een beetje kriebelig van mensen die dat soort cliché's gebruiken om hun mening kracht bij te zetten.

Ook zo'n cliché: "Mannen hebben niks meer te zeggen noch in te brengen en veel vrouwen (moeders) bepalen en hebben de macht."

Man man man (om maar even een ander cliché erbij te halen).

Hoe triest het ook is als je je kinderen niet of minder ziet... Mannen hebben toch echt net zoveel rechten als vrouwen! Maar niet zelden blijkt er nog een andere kant van het verhaal te zijn als gescheiden ouders op deze manier schrijven over al dat onrecht dat ze mee moeten maken. En is die zielige ouder die het kind minder of niet "mag" zien ook wel een aandeel in dit gedoe, dat over de rug van het kind wordt uitgevochten, te verwijten.

Rosie

"Hoe triest het ook is als je je kinderen niet of minder ziet... Mannen hebben toch echt net zoveel rechten als vrouwen! Maar niet zelden blijkt er nog een andere kant van het verhaal te zijn als gescheiden ouders op deze manier schrijven over al dat onrecht dat ze mee moeten maken. En is die zielige ouder die het kind minder of niet "mag" zien ook wel een aandeel in dit gedoe, dat over de rug van het kind wordt uitgevochten, te verwijten."

Elke situatie is anders, dus ik blijf even bij de algemeenheid.

Theoretisch hebben vaders en moeders evenveel recht. Zowel tijdens het huwelijk als na de scheiding. Maar om e.o.a. reden (en dat is dus de dubbele moraal ofwel het met 2 maten meten) wordt de moeder dan toch de meer de 'rechten' kant opgeduwd en de vader de meer 'plichten' kant. Dan vindt men ineens dat de kinderen toch eigenlijk, meer, bij moeder horen en de vader hoort, meer, bij de financiën. Terwijl ten tijde van het huwelijk 'men' vaak vond dat vader maar wat minder moest gaan werken en meer zorgen en moeder meer 'kans' om meer te werken. Theoretisch is dat vaak logisch, omdat vader ft werkte en moeder pt, maar ineens vind 'men' dat vanzelfsprekend.

Mark

'Dus we mogen constateren dat in andere landen veel meer gescheiden vaders voor de helft van de tijd de opvoeding van hun kinderen claimen, krijgen toegewezen en ook daadwerkelijk fysiek zelf uitvoeren? '

Als JIJ dat wilt constateert, vind ik dat prima. Maar je kunt beter op de feiten afgaan.

Bieb63

Dat was een aantal jaren geleden nog zo. In de tijd dat ik ging scheiden, alweer een jaar of 15 geleden, was het zéér vooruitstrevend dat mijn ex élk weekend de kinderen had in plaats van om het weekend. Van mij had het zelfs 50/50 gemogen, maar ja, hij moest werken (ik ook, maar dat was natuurlijk een ander verhaal ). Niet lang daarna begon men over het algemeen in te zien dat vier dagen bij papa per maand en de rest bij mama inderdaad wel scheef was.

Sterker nog: als moeder tegenwoordig wil verhuizen om wat voor reden ook, is de kans heel realistisch dat vader wordt aangewezen als hoofdverblijf door de rechter (als vader daar werk van maakt tenminste), omdat die omgeving vertrouwd is voor de kinderen. De tijd dat de kinderen automatisch naar moeder gaan en vader het nakijken heeft, is wel voorbij. Dat dit in de praktijk helaas toch nog wel eens gebeurt, is vreselijk triest, en ja, soms komt dat door een vervelende moeder, maar het is onzin dat moeders altijd de macht hebben ten koste van die arme vaders en dat rechters daar klakkeloos in meegaan.

Ik ben door de jaren heen erg allergisch geworden voor met name mannen die met de nodige retoriek dit soort verhalen verspreiden over hun akelige exen die de kinderen bij hen weg willen houden. Verschillende keren heb ik me laten verleiden het voor hen op te nemen en me te verdiepen in hun situatie, maar in alle gevallen die ik heb meegemaakt van dichtbij bleek de vork toch heel anders in de steel te zitten en was er bijvoorbeeld echt wel sprake van een moeder die mee wilde werken, maar telkens te maken kreeg met een bijvoorbeeld vader die zijn uiterste best deed om de greep op zijn ex weer terug te krijgen - over de rug van het kind natuurlijk, of een vader met verslavingsproblematiek, of andere achtergronden die de zaak opeens in een heel ander daglicht zetten.

Waarmee ik niet wil zeggen dat dit ook hier meespeelt. Maar als er wordt geroepen dat vrouwen de macht hebben en bepalen, en mannen niets meer te zeggen hebben in Nederland (en dergelijke uitsptaken) krijg ik een déja-vu.

ElenaH

Maar wat zijn volgens jou de feiten dan? Er is ook zoiets als 'to lie with statistics' .

Rosie

"an mij had het zelfs 50/50 gemogen, maar ja, hij moest werken (ik ook, maar dat was natuurlijk een ander verhaal )." Nou inderdaad ik ken zoveel stellen waarbij de vrouw juist wil dat de man na de scheiding meer zorgtaken op zich neemt, maar ja 'hij moet werken'. Dat vrouwen tegenwoordig ook werken wordt daar niet in meegenomen. Ik ken ook een koppel waarbij de vrouw het 5050 wilde, maar nee hoor, vader zei: "ik doe vier dagen per maand en dan doe ik al heel wat, daar help ik jou al mee en meer heb ik geen zin in"

Je schrijft:
"Ik ben door de jaren heen erg allergisch geworden voor met name mannen die met de nodige retoriek dit soort verhalen verspreiden over hun akelige exen die de kinderen bij hen weg willen houden. Verschillende keren heb ik me laten verleiden het voor hen op te nemen en me te verdiepen in hun situatie, maar in alle gevallen die ik heb meegemaakt van dichtbij bleek de vork toch heel anders in de steel te zitten en was er bijvoorbeeld echt wel sprake van een moeder die mee wilde werken, maar telkens te maken kreeg met een bijvoorbeeld vader die zijn uiterste best deed om de greep op zijn ex weer terug te krijgen - over de rug van het kind natuurlijk, of een vader met verslavingsproblematiek, of andere achtergronden die de zaak opeens in een heel ander daglicht zetten. "

Precies mijn ervaring. Zielige dwaze vaders hebben goed aan agendasetting gedaan. Parental alienation is een modewoord geworden. Terwijl ik juist veel moeders zie, ook hier op het forum die niets liever willen dan dat hun ex een goede band met de kinderen heeft, daar ook moeite voor doen maar stuiten op onverschilligheid tov de kinderen van ex.

En inderdaad het is niet gezegd dat het hier het geval is, een vader die nauwelijks naar de kinderen omkijkt tijdens het huwelijk maar ineens omgangtechnisch op zijn strepen gaat staan na de scheiding. En natuurlijk is het ronduit super schrijnend als een vader wel een betrokken opvoeder is gebleken en wordt tegengezeten door ex maar vanuit mijn beroep ken ik veel stellen en vandaar uit kan ik zeggen dat het de uitzondering is die de regel bevestigt

Rechten

Ik word altijd wat kribbig van "rechten". De enige die ergens recht op heeft, is het kind. Een kind heeft recht op een veilige, stabiele jeugd met beide ouders. Misschien moeten meer mensen eens nadenken of het gras echt groener is of dat degene met wie je bent de persoon is met wie je de verantwoordelijkheid voor een kind wil delen. Soms denk ik dat het allemaal wat te makkelijk gaat en het allemaal moet zoals in films. Het leven is niet altijd spannend of leuk maar soms ook ronduit burgerlijk en op routine. Verwachtingen worden niet uitgesproken. En men gaat er maar vanuit dat de ander helderziende is, in dezelfde fase zit etc. Hier ook. Man bouwt huis. Kooitje klaar, vogeltje gevlogen... En lijkt zich drukker te maken om zijn huis dan om het kind.

Mark

Hoezo statistics? Er staat in de link letterlijk
De regels over het ouderlijk gezag en het omgangsrecht verschillen binnen de EU van land tot land. De nationale wetgevingen bepalen:
wie het ouderlijk gezag heeft
of dit gezag gezamenlijk is of exclusief
wie er beslist over de opleiding van het kind
wie het geld en de spullen van het kind beheert.
Wel erkennen alle EU-landen dat kinderen recht hebben op een persoonlijke relatie en rechtstreeks contact met beide ouders, ook als deze in verschillende landen wonen.

ElenaH

waar ik vooral benieuwd naar ben zijn statistieken over ex-echtgenoten in die land dan ook daadwerkelijk meer vaderen in die landen.
Als dat niet zo is, onderstreept dat mijn vermoeden dat die exen wel meer rechten willen maar niet 'het werk' van het daadwerkelijk opvoeden van de kinderen.
Is dat wel zo, dan vind ik het alleen maar fair dat de regelgeving in Nederland ook zo werkt.

Mark

'Is dat wel zo, dan vind ik het alleen maar fair dat de regelgeving in Nederland ook zo werkt.'

Hoezo dan? Mogen wij in Nederland alleen wat Frankrijk ook mag? Moeten wij invoeren wat Polen doet? En bij welk land begin je dan? Ik mag toch hopen dat elk land zelf zijn eigen wetten blijft maken.

ElenaH

Ja de discussie ontspoort. Het gaat niet over wetten alleen

Mijn punt is dit: Ik vermoed dat het in Nederland niet veel anders werkt dan in andere landen: moeder neemt vaak het leeuwendeel van de opvoeding voor haar rekening. Na de scheiding zijn er een aantal vaders dat de kinderen een deel van de tijd wil en dat lijkt dan niet te lukken en daar zijn ze boos over. Ik dacht dat het in andere landen net zo werkte, jij zegt: nee kijk maar naar de cijfers. Volgens de wetten zouden die vaders dat wel mogen claimen in die landen. Dan zeg ik: ja okay, maar voeden er ook daadwerkelijk meer vaders zelf kinderen op na de scheiding?

En dan komt mijn punt: zo ja, dan is het wellicht een gunstige wetgeving voor kinderen (want daar gaat het toch om? niet of we in Nederland wel autonoom zijn in onze wetten vorm kunnen geven maar dat we zaken kiezen die gunstig zijn voor kinderen. En ja daar kunnen we dan een voorbeeld volgen van andere landen)

Zo nee (vaders in die landen hebben wel de mogelijkheid om kinderen voor de helft van de tijd toegewezen te krijgen maar doen er niets meer of laten het aan een nieuw modelletje over) dan lijkt me dat niet zo gunstig voor kinderen want dan gaat het dus alleen maar over het feit dat die vaders via dat recht macht uit willen oefenen.

En dat is niet te meten met die statistieken. Het moet om de geest en niet de letter van de wet gaan

Nee Mark

' jij zegt: nee kijk maar naar de cijfers. '

Dat zei ik dus niet.

kan hoor

waar zei ik dat? Dan heb ik daarmee een grote argumentatieve fout gemaakt

Maar nu probeer ik de discussie breder te trekken naar de vraag of in andere landen vaders dan ook werkelijk meer voor hun kinderen zorgen dan in Nederland.
Dat lijkt me veel relevanter

ElenaH

‘Dat ben ik met je eens. Ik heb me ook hier op het forum regelmatig verbaasd over vaders die het advies kregen om 'eerst een paar dagen te wennen aan het alleen zorgen voor hun kinderen' voordat er een omgangsregeling ingezet kon worden. Bij moeders zie je dat advies nooit, terwijl die vóór de scheiding ook de zorg niet 100 % alleen deden.
Bezopen vind ik dat.’

Dat is een citaat van mij. Ik wil het wel nog een keer uitleggen. Het is gegeven in de context van het verhaal van een vrouw die op het punt staat te gaan scheiden en zegt: ik kan me geen dag zonder de kinderen voorstellen (of soortgelijke woorden).
Dan komt er in mijn hoofd een redenering: als zij nog nooit een dag zonder kinderen heeft gehad is hij (vader) nog nooit een dag alleen met de kinderen geweest. Bezopen? In die situatie klopte het feilloos.
Het advies snijdt overigens aan twee kanten: vader staat alleen voor de zorg (dat was nieuw in die situatie) en moeder heeft een dag of meerdere dagen geen kinderen (ook nieuw in die situatie) . Aangezien die nieuwe situatie voor beiden wel de toekomst is is het verstandig (niet bezopen) om daar vooraf al eens mee te oefenen, zodat beiden weten waar het over gaat als ze uitkomen bij een scheiding.
Het is geen algemeen advies dus, maar verbonden aan een situatie waarin een moeder zich geen voorstelling kan maken van gedeelde zorg.
Als je zoiets als algemeen advies zou willen geven zou je moeten toevoegen: zorg jij maar eens een maande financieel voor de kinderen, inclusief alles wat ze nodig hebben zoals onderdak. Dat zou dan laten zien wat gedeelde zorg op financieel gebied betekent. Zorg is wel meer dan pleisters plakken.

Tsjor

Vaderschap

Mark en Koen, het is zeker zo dat vaderschap momenteel een onzeker bestaan heeft. Dat komt heftig naar buiten bij een echtscheiding. Maar het speelt al bij de relatievorming. Als er niet getrouwd wordt moet vaderschap erkend worden, dan moet je nog ouderlijk gezag krijgen. En steeds meer zwangerschappen komen tot stand zonder dat er een relatie is tussen vader en moeder.
Ik denk dat de huidige problemen met relatievorming de belangrijkste oorzaak zijn van de problemen met vaderschap. Maar die relatievorming lijkt de kant op te gaan van steeds minder stabiel en steeds meer incidenteel.
Voor de vormgeving van vaderschap een ware uitdaging, zowel sociaal als juridisch. Maar ook een kans: spreek je erover uit, debateer erover, denk na en doe opbouwende suggesties voor de toekomst.
We zitten nu in een overgangsfase, waarin we nog leven met de oude beelden: zorg voor kinderen = wat moeders doen, de pleister plakken etc. De financiele zorg is nog voor vaders en die is gemakkelijk overdraagbaar: je maakt afspraken over alimentatie en klaar. Ergens leven bij ieder van ons die oude beelden nog. Dus als jij vader wil zijn dan moet je laten zien dat je dat kunt alsof je moeder bent. En van moeders vragen we niet of ze de financiele zorg voor de kinderen wel aankunnen. Als ze dat niet kunnen moet vader dat oplossen of anders springt de staat bij.
Er zijn heel veel redenen waarom dit niet meer toekomstbestendig is. Maar binnen al die ontwikkelingen, waarbij vrouwen steeds beter financieel zelfredzaam zijn (waarmee een oude functie van vaderschap gaat verloren) is de relatie vader-kind wel de meest wankele.
Dat is nu zo. Dat wil niet zeggen dat het in de toekomst ook zo moet blijven. Uitbreiding van vaderschapsverlof is al een heel klein mini-teken dat er iets gaat veranderen, maar het is nu nog niet meer dan dat vaders vader worden in de moederlijke zorg.
Het vraagt echt om nieuwe concepten en nieuwe structuren. Er is niets en niemand die dat zomaar in een keer op tafel kan leggen. We zullen dat vooral al doende en strijdend samen moeten ontwikkelen.
Het is niet anders. Ik hoop dat jullie mee blijven doen.

Tsjor

Heel goed verwoord Tsjor

Wat we er dan ook wel of niet van vinden, meestal is het nog steeds zo dat moeders minder werken. Op zich is dat geen probleem als iedereen daar tevreden over is. En bij een scheiding zullen die rollen, iig in eerste instantie, nog steeds zo zijn. Immers moeder heeft niet ineens een volwaardige baan en vader kan niet van de ene op de andere dag minder gaan werken. Althans, meestal vergt dat nogal wat tijd enz. En dus ontstaat in eerste instantie automatisch de verdeling dat de kinderen meer bij moeder zijn en vader alimentatie betaalt. Een logisch gevolg én een situatie die vaak zo is en gaat.

tja...

We horen hier natuurlijk altijd maar één kant van het verhaal. Na mijn scheiding bleef ik alleen achter met een kind van anderhalf. De vader vond het maar gedoe, zo'n kind in luiers. Ik moest de omgangsregeling min of meer afdwingen, in het belang van mijn dochter, die anders niet eens zou weten wie haar vader was. Bij het minste of geringste bracht hij haar voortijdig weer bij mij terug.
Toen dochter wat ouder werd en naar school ging, nodigde ik vader uit voor iedere ouderavond, ieder verjaardagsfeestje, iedere balletvoorstelling, iedere sportdag. Hij kwam nooit. De omgangsregeling ging nog steeds moeizaam. Toen dochter een jaar of 6 was, leerde vader een nieuwe vrouw kennen en ging daarmee samenwonen. Ineens moest dochter onderdeel worden van dat gezin. De relatie ging weer uit en de omgangsregeling werd weer moeizaam. Weer een nieuwe vrouw, maar deze moest niets van dochter hebben. Daarna weer een nieuwe, met kinderen die geen zin hadden in een stiefvader en dat op dochter botvierden.
Al die tijd heb ik geprobeerd met vader te praten: neem je dochter eens één op één mee voor een ijsje, kom eens naar een dansvoorstelling, toon je belangstelling voor school, maar ga NIET ineens eisen stellen over co-ouderschap. Je weet zelf dat je na een tijdje toch weer je belangstelling verliest en dat is niet in het belang van dochter.
Gevolg: vader heeft overal lopen rondstrooien dat hij zijn kind niet mag zien, of maar heel af en toe. Wildvreemden sisten mij van alles toe in de supermarkt. Vrouw van vader vertelde dochter nare dingen over mij. Compleet verziekte situatie.
Inmiddels is dochter 18. Ik heb haar vanaf een jaar of 12 zelf de regie gegeven over haar omgang met vader. Dat betekende dat ze steeds minder ging en dat nam vader mij natuurlijk weer kwalijk.
Ik ben het geheel met Johanna eens: verbeter je relatie met moeder. En als je weet dat je kind een voorstelling/wedstrijd/ouderavond heeft, kom dat ook opdagen. Dan weet niet alleen moeder dat je te vertrouwen bent, maar ook je kind. Geef aan moeder toe dat je ook steekjes heb laten vallen en laat zien dat je dat wilt verbeteren.

Bieb63

Het is niet zo dat het verleden ook de beste toekomst is. Er zijn heel veel elementen, waarover je anders kunt gaan nadenken.

Bijvoorbeeld: maak een 32 urige werkweek de norm, voor iedereen, ook voor vrouwen, en zorg dat mensen daarmee het maandinkomen van minimumloon minstens kunnen verdienen, zodat men financieel zelfstandig kan zijn en financieel voor de kinderen kan zorgen. Als iemand een 40-urige werkweek wil zal dat apart vastgelegd moeten worden en dat kan geen argument zijn om zorg te ontlopen. Je hebt dan 3 dagen kinderopvang nodig. Liefst volgens het Groen Links voorstel: gratis.

Bij scheiding, we praten nu over 50/50, maar dat kan ook gedurende de kindertijd, ik heb al eens geopperd: tot en met basisschool bij moeder, daarna bij vader. Als principieel uitgangspunt.

Tegenwoordig is de biologische vader goed vast te stellen met behulp van een DNA-test. Stel dat iemand een kind wil erkennen, dan kun je ook vragen of hij de biologische vader is en zo nee, dat de biologische vader dan toestemming moet geven voor die erkenning. Dat heb je een vaste en zekere rol weggelegd voor de biologische vader.

Maar zo zijn er wellicht nog meer discussiepunten.

Vaderschap moet niet afhankelijk zijn van een goede relatie met moeder, steeds vaker worden er kinderen geboren, waarvan vader en moeder geen relatie (meer) hebben. Dat vraagt om heroverwegingen.

De toekomst zal er anders uitzien dan het verleden.

Maar het kan ook heel anders. We gaan ervan uit dt moeders bij kinderen horen en stellen moeders vrij om voor de kinderen te zorgen. zolans er minderjarige kinderen zijn krijgen moeders daarvoor een uitkering.

Tsjor

Tsjor

"ik heb al eens geopperd: tot en met basisschool bij moeder, daarna bij vader. Als principieel uitgangspunt. "

De minderjarigheid duurt 18 jaar. In dit gedachtenexperiment heeft moeder van die 18 jaar 12 jaar de zorg, en vader 6.

Daarnaast is het natuurlijk zo dat dit gedachtenexperiment naadloos aansluit bij de praktijk dat vooral de zorg in de meest uitputtende (voor ouders) fase van de kindertijd aan moeder wordt overgelaten. Juist de periode waarin je bij wijze van spreke amper naar de wc kan zonder voor een ongeluk te moeten vrezen, de periode waarin je niet gewoon kan doorslapen (of uitslapen), waarin je kinderen om de haverklap ziek worden of om een andere reden ineens van school of opvang moeten worden opgehaald en waarin je nooit eens iets voor jezelf kan doen zonder eerst opvang te regelen, die mag moeder doen, en als die kinderen dan de leeftijd krijgen dat je ze ook eens wat langer alleen kan laten en om een boodschap kan sturen dan komt vader zijn handen uit de mouwen steken.

Dus als we dan toch de boel gaan omgooien en vergaande uitgangspunten gaan formuleren, dan zou ik willen voorstellen: vader van 0 tot 4,5, moeder van 4,5 tot 13,5 en dan vader dan weer tot 18. Dan zijn de lusten en de lasten wat gelijkmatiger verdeeld.

Overigens zal dat niets veranderen aan onrealistische eisen vanuit het basisonderwijs, want de zorg tijdens de hele basisschoolperiode is dan nog steeds primair voor moeders en die hebben, zoals wij allen weten, dan ook niks anders te doen. Mmm, misschien dan maar afwisselen in periodes van 3 jaar. Vader 0-3, moeder 3-6, etc.

Groeten,

Temet

Nou Tsjor

"Bijvoorbeeld: maak een 32 urige werkweek de norm, voor iedereen, ook voor vrouwen, en zorg dat mensen daarmee het maandinkomen van minimumloon minstens kunnen verdienen, zodat men financieel zelfstandig kan zijn en financieel voor de kinderen kan zorgen. Als iemand een 40-urige werkweek wil zal dat apart vastgelegd moeten worden en dat kan geen argument zijn om zorg te ontlopen. Je hebt dan 3 dagen kinderopvang nodig. Liefst volgens het Groen Links voorstel: gratis"

Dat vind ik dan weer een beetje ver gaan. Dan zou sowieso de hele economie en het bedrijfsleven op de schop moeten. Daar kan ik toch echt wel wat bezwaren tegen bedenken.
Het druist al een beetje in tegen onze vrijheden. Sowieso dat dat betekent dat alle kinderen iig 4 dagen naar de opvang moeten. Dat is echt niet zoals elke ouder een gezin voor zich ziet. Jij hebt het over 3, maar ik tel er dan toch echt 4.
Het druist ook een beetje tegen mjnj gevoel in, in die zin, dat niet ieder mens hetzelfde in elkaar steekt. Iemand die bruist van energie én een leuke baan heeft (in de ruime zin van het woord) vaart daar wellicht wel bij. Maar iemand met minder energie, stressvoller is, een wat minder 'leuke' baan heeft, kan dat wellicht helemaal niet aan als je allebei 4 dagen werkt en daarnaast de rust vinden om tijd en aandacht aan je kinderen te geven naast de broodnodige tijd voor jezelf enz. En wat dacht je van evt. mantelzorg? Dat moet er dan ook nog eens naast.
Niet alles is zomaar op te lossen of een ideaal vaststaand plaatje van te maken.

"Bij scheiding, we praten nu over 50/50, maar dat kan ook gedurende de kindertijd, ik heb al eens geopperd: tot en met basisschool bij moeder, daarna bij vader. Als principieel uitgangspunt"
En hoe zie je dat dan voor je? Willen die kinderen dat? Ineens als je twaalf bent verhuizen? En heeft vader dan ineens een huis waar die een paar kinderen in kwijt kan? Of moet hij al jaren in een veel te groot huis wonen? En moeder die ineens een veel te groot huis heeft als de kinderen naar vader gaan. Alsof, geschikte, huizen zomaar voor het oprapen liggen.
Ik vind dat je nu een beetje doordraaft....

Andere cultuur

In een andere cultuur ligt de grens op 5 jaar: dan gaat het kind over van moeder naar vader. Kan ook.

12 jaar is de overgang naar de middelbare school, dan gaat toch alles al anders. Tsja, wat zijn lastige periodes in een kinderleven?

Als iedereen 32 uur werkt heeft iedereen 4 dagen van 8 uur. Dat betekent dat elke ouder een vrije dag heeft. Twee ouders, twee vrije dagen, dus dan is er nog maar 3 dagen kinderopvang nodig. Geen 4.

Maar andere voorstellen zijn ook denkbaar. De vraag is dan: waar maak je ruimte voor vaderschap? en dan niet vaderschap zoals de moeder dat wil (je moet dit doen, je moet dat doen), maar vaderschap zoals vaders dat willen invullen, terwijl ze wel de volle verantwoordelijkheid dragen, dus niet de krenten uit de pap en ook niet alleen het financiële deel.

Tsjor

t'is ingewikkeld Tjor

Je hebt gelijk, 3 dagen natuurlijk....... Maar goed, dat verandert mijn beeld niet.

En verder is het heel ingewikkeld als ouders niet bij elkaar wonen. Elke situatie is anders en vraagt weer om andere oplossingen. Co-ouderschap lijkt het best, maar ook dát is niet altijd zomaar te realiseren.
Ik heb dat ook gezien bij een buurmeisje. Ouders gingen uit elkaar toen het kind 4 was. Op zich was dat prima geregeld tussen de ouders, ze hadden een redelijke verstandhouding met elkaar, dus ook prima communicatie enz. Co-ouderschap. Moeder kreeg een woning in de stad, vader woont aan de rand van de stad. Doordat het een grote stad is, was dat met de auto zeker een half uur reizen (door de stad). Met fiets en OV ook, terwijl ze op zich natuurlijk helemaal niet zo ver van elkaar vandaan wonen. Maar goed, kind ging naar de bs bij moeder in de buurt. Vader werkt als accountmanager of zoiets, en kon ook wel af en toe thuis werken (voor coronatijd). Moet uiteraard ook regelmatig naar kantoor en ging vaak naar klanten . Dus hij kon op 'zijn' dagen kind ook brengen naar school en halen van KDV. Was tijdens de bs tijd prima geregeld. Toen ging kind naar VO. Zij hadden een VO uitgezocht die tussen beide woningen in lag en kind vanaf beide woningen prima kon befietsen. Ook prima geregeld zou je denken. Maar dat bleek toch niet. Want als kind op bijv. ma vanuit moeder naar school ging en na school naar vader, dan ontstonden problemen met de boeken die ze bij zich had. Ze moest dan óók de boeken meenemen waarvoor ze de andere dag huiswerk had. En als ze een proefwerk had 2 of 3 dagen later en bijv. alvast wilde beginnen ofwel bij pa ofwel bij moe, dan waren die boeken weer bij de ander. Kortom, dat werkte dus helemaal niet meer. Dus na korte tijd is ze def. bij moe gaan wonen (had ook pa kunnen zijn). En ondanks het feit dat er op zich verder geen problemen zijn, is er van co-ouderschap geen sprake meer, ondanks dat pa en moe dat op zich prima hadden geregeld.