Scheiden na 21 jaar

ik herhaal mezelf: wat maakt het uit

Wat maakt het uit wat het is, welke stempel er aan hangt? Het gaat erom wat voor jou van toepassing is.

En jij bent het beu. Dat blijkt uit alles wat je zegt, je burn-out, je midlifecrisis, dat je denkt dat je gek geworden bent. Of dat nou door hem, of om hem, of zonder hem ook al was geweest - dat maakt niet uit. Het gaat erom dat je nu een keuze uit jezelf maakt. Ok, met in achtneming het belang van je zoon.

En als je daar nou alleen naar kijkt, en ook alleen voor jezelf ook hulp zoekt, wat is dan de conclusie? Op basis van wat je schrijft is dat: ik wil weg. Luister daarnaar. En elke keer als je wat ziet wat je doet twijfelen, dan mag dat. Maar (ik heb het al eerder gezegd) ook al verandert hij. Zorg vooral goed voor jezelf en je kind.

En stel he, in het onwerkelijke geval is hij over vijf jaar een ideale echtgenoot. Wil je dan al die tijd er zo bij zitten als nu? Of wil je dat dan aanzien en denken: goh, aardige man. Blijkbaar had ik toch gelijk toen ik een kind met hem kreeg. Fijn dat hij nu ook gelukkig is, ik ben het ook al weer een tijdje.

Ik denk het laatste. Aan jou de taak om de eerste stap te zetten.

Burnout?

Twee dingen: je schrijft over burnout en midlifecrisis. Heb je echt een gediagnosticeerde burnout of zegt je man dat jij dat hebt als verklaring voor jullie, of zijn problemen?
Verder schrijf je dat man zozozo lief is omdat hij een ijsje gaat eten met de kinderen. "Dat heeft hij nog nooit gedaan". Zo lief? Gewoon aardig, een leuk gebaar van een vader. Sneu voor je kinderen dat het de eerste keer is.

same here

Ik kom uit net zo'n relatie, heel recent. Mijn ex ging ook nog vreemd. Een hele ontevreden man met idd betere momenten maar dat sloeg dan teveel door met vooral veel drank. Ongeremd alle kanten op. In plezier, in boosheid, in negativiteit, in somberheid. 0 empatisch vermogen, ongeduldig... Ik kan 48 van de 50 punten uit dat artikel met ja beantwoorden. Het overgrote deel was stressvol want wij waren hem vooral tot last. Alles draaide om hem en hij nam steeds meer ruimte in. Het was niet mijn keuze om uit elkaar te gaan, al zag ik ook steeds meer in dat het niet meer goed ging komen. Er was zoveel stuk. Ik hoopte op een wonder denk ik, om mijn gezin maar niet uiteen te laten vallen. Nu is dat toch gebeurd en het is ontzettend naar, maar ik weet ook dat dit moest. Ik heb voor zo veel mijn ogen gesloten en dat neem ik mijzelf ergens wel kwalijk. Hoe kon ik denken dat het beter was om bij elkaar te blijven voor ons kind? Dat was helemaal niet beter! Ik had een beeld van hoe het was en hoe het misschien weer kon worden, maar als ik nu terug kijk zijn er vanaf het begin dingen gebeurd die echt niet oké zijn. Ik heb mijn ogen ervoor gesloten en dat is iets waar ik nu mee aan de slag ben met een psycholoog maar ook door er zelf veel over te lezen. Dan nog het rouwen en het regelen (en hij dwarsboomt letterlijk alles en als je er niet voor waakt dan zuigt dat je helemaal leeg) naast werk en zorg voor kind en huishouden. Het is erg zwaar maar de rust in huis en niet meer de last van de slechte relatie dragen wegen er steeds meer tegenop. Gelukkig word ik echt wel weer, daar ben ik van overtuigd. Het manipulatieve en het smeken en lief doen op het moment dat hij bang is de controle te verliezen, herken ik ook heel erg. Je zal zien als je uit de situatie bent, het nog duidelijker wordt. Je moet kijken naar het gedrag, woorden zeggen helemaal niets. Zulke mensen liegen alles bij elkaar om hun zin door te drijven. Zulke mensen veranderen niet. Zorg goed voor jezelf en je kind. Bij elkaar blijven maakt meer kapot dan je nu denkt.

Biebel

Nou het doet er wel een beetje toe imho of de partner gedrag vertoont wat bij clusterb persoonlijkheden hoort. (narcisme, borderline etc) Als je met zo iemand in een jarenlange relatie zit, hoort het er namelijk bij dat je aan je zelf gaat twijfelen, denkt dat het aan jou ligt, je schuldig voelt en daardoor niet weg mag gaan.
Vaak zijn de partners van deze mensen al jaren bezig op hun tenen te lopen en het gedrag van de ander te vergoeilijken.

En de pubers

Kinderen worden ook groter en pubers accepteren dit soort gedrag niet, die gaan zelf denken en zelf beslissen. Of ze gaan iemand ontlopen of ze gaan de confrontatie aan.

Het is echt wel een lastige zaak. Want inderdaad, realiseer je dat bij een scheiding er ook een omgangsregeling komt.

Natuurlijk maakt het uit

waar gedrag van hem vandaan komt.
Ik snap je helemaal Wannabe.
Maar weet je, laat je niet zo gek maken. (door jezelf)
Je HOEFT nu helemaal geen keuze te maken.
Kijk gewoon naar wat voor jou zelf nu belangrijk is. Als dat vooral is dat je wilt weten of hij dit nu echt meent, nou, dan neem je toch de tijd om te ontdekken of dat echt zo is??
En in de tussentijd ga je al fijn met jezelf aan de slag, probeer je goed voor jezelf te zorgen, jezelf te geven wat je nu nodig hebt. Als hij daar niet aan meewerkt dan heb je helaas wel meteen antwoord op je vraag.

Tijd voor jezelf?

Heb je wel tijd voor jezelf?

Een burn out kan ook een teken zijn dat je totaal niet jezelf kunt zijn en geen tijd voor jezelf hebt.

Uit jouw postings leid ik af dat hij vooral erg met zichzelf bezig is (behalve als hij anderen kan afzeiken en de schuld kan geven) en dat hij wil dat jij hem helpt om te veranderen. Gaat het ook weer om hem!

Tja, de vraag is of je dat moet willen.

Mijn antwoord zou zijn: nee. Hij gaat maar lekker met zichzelf aan de slag. Anders kost het jou eindeloos tijd, en als het niet lukt is het toch weer jouw schuld. Die ken je wel, he?

Met een narcist (of iemand met narcistische trekken) in de buurt moet je flink egoïstisch doen om nog een beetje aan je trekken te komen.

Zeg eens, ben je eigenlijk wel eens bang voor hem?

En ben je bang voor hoe hij gaat doen als jij de scheiding door gaat zetten?

Speelt je angst nog mee in je besluit wel of niet bij hem weg te gaan?

Waarom ik stel dat zijn diagnose niet uit maakt

Is niet omdat dat niet belangrijk is. Maar omdat wannebe erbij gebaat is om op zichzelf te leren vertrouwen. In elk geval, ze maakt de indruk haar mening en gevoel nog heel erg afhankelijk te maken van het gedrag van haar aanstaande ex. En dat helpt haar niet, want elke gram energie die je stopt in het verklaren, analyseren en observeren en voorspellen van zijn gedrag, is energie die Je niet aan jezelf kunt besteden.

En dat is zonde. Ik hoop dat Wannabe hulp krijgt om te leren op haar eigen gevoel te vertrouwen, zonder na te denken over wat en waarom de man in kwestie voor gedrag vertoont. En dat ze hulp zoekt en krijgt bij het op een slimme manier weggaan, zonder schuldgevoel maar met de beleving hoe bevrijd ze kan leven.

Niet gek

“Dat dat niet normaal is hoe ik me nu voel.
Hoe kan het dat ik niks meer voor hem voel?
..........
Ik heb geen enkele emotie voor hem. Na 21 jaar de man van mijn leven te zijn geweest dat kan toch niet? Ik ben gek.”

Je bent niet gek.
Natuurlijk is het niet gek, als iemand jou jarenlang kapot heeft gemaakt. Dan maakt hij de liefde die je voor hem had wel kapot.

“Verdriet hij wil aan zichzelf werken. Heel hard.
Doet me weinig eigenkijk.
Hij vindt ook dat ik niet hoef te veranderen hij moet veranderen dat ziet hij nu.”

Mooie praatjes vullen geen gaatjes.

Dat heb jij inmiddels ook door, he?

Hoe ga je nu verder?
Hij probeert nog te lijmen. Charme-offensief.
En nu?

Biebel

Ja ik ben het met je eens hoor: ts moet gaan leren hoe zíj zich voelt, gaan honoreren wat zíj voelt. Mijn bijdrage over diagnoses gaat over het feit dat in sommige relaties de clusterb persoon zo onder de huid van de ander is gaan zitten dat je eerst op jezelf moet zijn om te voelen wie jij nu bent, wat jij nu wilt en voelt. Als je bijvoorbeeld weet dat je met een narcistische partner van doen hebt, kan je er rekening mee houden dat bijvoorbeeld jouw schuldgevoel is ingegeven door jarenlange indoctrinatie van zijn kant Het zelfde geldt voor het op je nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen mishandeling: narcisten zijn er meesters in jou te laten denken dat jij gek bent, niet zij. Maar goed het is nog niet gezegd dat deze man tot de clusterb persoonlijkheden behoort hoewel het wel iets zegt dat hij op zoveel punten scoort op het testje dat ik hierboven plaatste

Wannabe

"Maar hij had ook zo zijn goeie momenten dat hij zo lief en aardig en zorgzaam was, vrolijk en gezellig.
Die persoon die was geweldig.
Maar dat kan zo omslaan.
Hij heeft echt 2 gezichten.
De duuvel en de engel."

Ja die dynamiek heet 'splitting'. Komt veel bij narcisten voor maar idd doet het er niet eens toe of hij dat is of niet. Wat er wel toe doet is dat de ander door dit gedrag in een emotionele roller coaster terecht komt. Je weet nooit waar je aan toe bent, gaat op je tenen lopen, het voelt emotioneel onveilig, je hebt eigenlijk geen rust, je wordt niet gevoed door de ander zeg maar. Dit soort relaties blijft in stand omdat degene die niet split maar blijft hopen op die goede momenten. Een soort verslaving dus. Je raakt zo gehecht aan die paar mooie dingen dat je de rest maar voor lief neemt. Het beste wat je kan doen op zo'n moment, is een balans opmaken: hoeveel procent is mooi, hoeveel procent is mwoah en hoeveel procent is slecht en zit je alleen maar te wachten en te hopen op weer die paar mooie kruimeltjes? Dit relaties is emotioneel uitputtend en leeg zuigend

"Voor mijn gevoel label ik hem graag zo omdat ik erachter wil komen of wat hij nu doet die smeekbedes de narcist is die praat of echt een gebroken man" Ook al doet het er niet toe: een narcist is een gebroken man (en/of een hele verwende) maar ook dat doet er niet toe. Als hij gebroken is, moet hij daar verantwoording voor nemen. Als jij veel geduld opbrengt en denkt 'ah maar hij is gebroken' en hij blijft het gedrag vertonen, pak jij het stuk waar hij zelf aan moet werken. en sterker nog: je houdt daarmee het gedrag in stand want hij kan lekker leunen en hoeft zelf niet naar zijn gebrokenheid te kijken. En ook: bedenk dat jij hem niet kan helpen. echt niet. dat moet hij zelf doen. Natuurlijk kan je wel kijken of hij dat doet en dan, als dat echt doorzet (dus echt na twee jaar therapie of zo) hem een kans geven. Al zijn krokodillentranen nu zijn een vorm van manipulatie denk ik zo. Hij heeft ze eerder gehad en veranderde er iets? Beloftes zonder verandering zijn manipulaties.

Afstand

Ik denk dat afstand je gaat helpen weer bij je eigen gevoel te komen. Zolang je bij hem in de buurt ben, ben je met hem bezig, moet je op je hoede zijn. En kan je dus niet jezelf zijn.

“Hij bedoelt het allemaal zo goed, en hij wil zo anders zijn.”

Hij bedoelt het zo goed ..... voor zichzelf.

En hij zegt dat hij anders wil zijn.... om jou en de macht over jou (zodat jij leeft in dienst van hem) niet kwijt raakt.

Is dat wat je wilt?

Afstand

Afstand is bij mij de manier gebleken om écht in te gaan zien hoe verknipt hij handelt. Dat duurde een paar weken. En nog verbaas ik mij over de absurdheid van alles wat hij heeft geflikt en flikt. Zo kom je steeds meer terug bij jouw eigen normen en waarden. Ik laat mij niet meer als speelbal gebruiken.

herkenbaar

Die verwarring die je in #51 en #52 beschrijft is heel herkenbaar. Je gaat zo aan jezelf twijfelen.

Natuurlijk is het altijd goed om naar je eigen aandeel te kijken, er is namelijk vaak sprake van een wisselwerking, maar dan nog moet je oppassen niet tevéél de schuld op jezelf te nemen en zijn probleemgedrag op je te nemen.

Lees nog eens door wat je allemaal hebt geschreven. Je leeft op een mijnenveld!

Zoek professionele hulp, samen of alleen, maar blijf er zo niet mee doorgaan, want dit is voor niemand vol te houden en een heel slecht voorbeeld voor jullie kind.

Je aandeel

Je eigen aandeel zoeken is niet hetzelfde als zoeken waar de schuld ligt. Het gaat er vaak om dat je, onbewust en ongewild, slecht gedrag van een ander fasciliteert.
Dat neemt niet weg dat het slecht gedrag van de ander is.
Het is zinvol om je aandeel te zien in die zin dat als je het snapt dat je dan door een andere opstelling je grenzen beter leert bewaken en situaties beter ziet aankomen.

Ik heb een aandeel in de ontsporing van mijn ex. In die zin dat ik, voor hem, overprikkelende situaties niet zag aankomen en bleef hameren op mijn interpretatie van de gewenste situatie.
Als je man en kinderen aan tafel na een lange uitputtende dag geen energie meer over hebben en bij elk 'dingetje' kunnen ontvlammen, heeft het geen zin om te verwachten dat iedereen omdebeurt vertelt over zijn of haar dag. Hoe vreemd ook, een stilzwijgend maal of iemand die op zijn kamer eet wordt dan adekwaat gedrag. Dat fasciliteren is je aandeel zien en bijsturen.

Focus

“Maar een klein stukje van mij vindt hem zo zielig dat ik alles kapot ga maken waar hij zo aan vast wil houden, zijn gezin is hem ergens ook alles.”

Je bent zo enorm met hem bezig.

Hij denkt alleen maar aan wat goed is voor hem
Jij zit ook te bedenken wat goed is voor hem.

Wie denkt er nu aan wat goed is voor jou?

Je focus moet niet op hem gericht zijn. Dat kost je veel te veel tijd en energie.
Je focus moet op jou gericht zijn. Kijk nou alleen wat goed is voor jou. Je bent al 21 jaar met hem bezig geweest, nu de focus op jouw welzijn richten. En laat je niet afleiden door hem, dat hij zielig is etc.

Kijk wat goed is voor jou en handel daarnaar.

Communicatie

Nou Anne J.ik vind niet dat jij het overprikkelde gedrag van je man aan tafel hebt gefasciliteerd. Tenminste niet zoals je het beschrijft. Als een volwassen man moe is en een moment rust nodig heeft tijdens het eten dan zou ik toch echt verwachten dat zoiets gewoon uitgesproken wordt. Waarom moet jij dat voorzien? Bij jonge kinderen moet je soms aan emotioneel management doen maar bij oudere kinderen en volwassenen mag je verwachten dat ze over hun behoeftes communiceren. Als ze dat niet kunnen is het niet perse zo dat jij verantwoordelijk bent voor de ontsporing.

Tja Jutta

Ik ben niet verantwoordelijk maar ik kan wel, door mijn houding, zaken anders laten verlopen. Mijn exman en kinderen hebben autisme.

Niet alleen heeft mijn exman autisme, maar hij heeft ook, door onbegrip voor een conditie als die van hem, een manier van communicatie aangeleerd die, om het maar even zo te zeggen, niet realistisch is.

Hij vroeg me bijvoorbeeld om aan tafel niet te praten maar om stil te houden. En als ik dan vroeg waarom had hij daar niet een realistisch antwoord bij, zoals mijn kinderen nu: ik kan er even niets meer bij hebben en moet landen want sacherijnig van honger en moeheid, want dat vinden de meeste neurotypicals een rotsmoes, iedereen is toch wel eens hongerig en moe? Alleen bij autisme is het extreem en dat valt niet uit te leggen.

Dan deed hij een religieus beroep: het zou moeten voor de engelen, het is respect voor de engelen, er zit ook altijd een engel mee aan tafel.

Niet realistisch, want de familiemaaltijden in het land van herkomst waren standaard vol gezelligheid en geluid.

Mijn exman kon er niet verantwoordelijk voor zijn, zoals mijn kinderen dat nu veel beter kunnen, na begeleiding, omdat hij geleerd had dat een eerlijk antwoord of vraag van hem, niet geloofd werd.

Het is niemands schuld, maar als ik het begrijp, wat ik na training ben ga doen, dan kan ik wel zorgen dat zaken beter verlopen met meer begrip en respect voor iedereen. In de oude situatie gaf ik mijn exman net zoveel onbegrip als hij in de buitenwereld al tegenkwam. En hij verlangde zo naar iemand die hem wel snapte.

Heel jammer, dat niemand dat mij tijdig uit kon leggen.

AnneJ

Ik vraag me dat vaak af bij jou: hoe het komt dat jij bijna in hem moest veranderen om te zorgen dat het met hem beter/goed ging.
Waar was jij in het hele verhaal? Je deed het ook voor je kinderen, dat begrijp ik nog, maar je hebt je hele zijn moeten geven in de aanpassingen en ik ben benieuwd wat er van jouw eigen ik is overgebleven na zolang aanpassen. Hoe bleef je overeind met zoveel autisme om je heen?

Je hoeft geen antwoord te geven, ik vraag het alleen omdat ik het me al vaker afvroeg.

Prima Poll

Ik heug me dat er een moment geweest is, ergens net na de diagnose van zoon en in de turbulentie van de broodnodige scheiding, dat ik dat dacht: moet ik nou zo veranderen en corrumpeer ik mezelf dan niet?

Maar inderdaad, zeker doe je dat voor je kinderen. En het is toch belangrijk om te varieren in je gedrag, zeker in de hulpverlening, je bent zelf toch geen rots die niet meegeeft, maar je persoonlijkheid kan echt wel meegeven.

Bovendien heb ik in mijn vrije tijd ook aan theater en toneel gedaan, en ook in de hulpverlening is wat theater echt wel handig.

Het kalme, altijd alles stil en rustig houden, sturen op non crises, kan echt weleens teveel zijn. Maar daarom ga ik vast op de vrijdagavond een avondje herrie maken met vriendinnen. Lekker door elkaar kletsen, elkaars zinnen afbreken of afmaken bij een loeiende tv.

Soms denk ik ook wel eens, ja mijn zorghormonen (ook een uitdrukking die ik hier heb opgedaan) zijn wel wat afgenomen. Soms verlang ik ernaar om weer alleen te wonen en een eetgroep of een leesclub te beginnen.

Dat kan nou niet echt, dat zou teveel drukte geven of het wegregelen van de kinderen of ze helpen aanpassen.

Maar zon variatie in jou gedrag, en dan invloed hebben op het welbevinden van de mensen om je heen! Dat is een belangrijke reden om door te gaan, als blijkt dat je daar succesvol in bent. Het word gewoon een sport.