Scheiden na 21 jaar
Hallo allemaal.
Ik hoop hier wat adviezen te krijgen over mijn situatie.
Ik ben 39 en we hebben 2 kinderen van 10 en 11 jaar.
Ik ben al in 21 jaar samen met mijn jeugdliefde.
Onze relatie is altijd heel erg intens geweest. Veel passie en liefde en zorgzaam, maar ook heel erg donderend en ruzie s doodzwijgen altijd in conflict.
Naar mijn mening heeft mijn man een probleem. Hij kan mij en vooral mijn zoon helemaal afzakken en dan ik niks goed.
We hebben dan ruzies over alles wat je maar kan bedenken.
Om vervolgens na 2 of 3 of 4 maanden weer poeslief te worden en muziek te draaien en het erg gezellig te hebben. En iedereen op te hemelen dan ben ik weer de geweldigste vrouw die er is
Dan hebben we ook gesprekken als het goed gaat. En spreek ik ook uit dat ik dit zo niet langer volhoud.
Hij beloofd beterschap en ik ook want ik trigger hem in zijn acties.
Ik ben ook niet altijd de alles leukste.
Dan gaan we er weer positief tegenaan en worden er vakanties gepland en gaan we uit eten en dan is het zo fijn. Dan hou ik van ons gezinnetje.
Na weer een paar maanden zie ik hem weer veranderen en dan weet ik daar gaan we weer.
Mijn man is niet agressief maar wel heel erg heftig.
Nu zijn er wel vaker wat incidenten geweest maar niet zoals de laatste keer.
Wij kregen ruzie en hij had gedronken.
Hij heeft mijn 2 meter door de lucht geduwd.
Ik heb de volgende dag meteen uitgesproken dat dit de druppel was en dat we gaan scheiden.
Hij is weer zo lief en smeekt op zijn knieën om hem niet te verlaten
Hij houd van mij en het zal nooit en dan ook nooit meer gebeuren.
Hij wil voor ons vechten en in therapie.
Hij erkent dat hij een probleem heeft en wil er alles aan gaan doen.
Nu spreekt die lieve schat weer waar ik zoveel van hou.
Maar hij heeft iets kapot gemaakt.
Ik vertrouw hem niet meer.
Uit ervaring weet ik dat over een half jaar we weer in deze situatie zitten.
Mijn moeder en zus willen er niks meer over horen. Ze vinden dat het wel klaar is. En de knoop moet worden doorgehakt.
En ik begrijp het. Ik zit gemiddeld 1 x per jaar bij 1 van hun om te huilen dat ik niet meer gelukkig ben.
Maar moet ik niet gewoon veranderen Naar hem toe en samen hem helpen want dat wil hij. Dat ik hem help
Moet ik nu de handdoek in de ring gooien
Ik weet dat ik hem slecht neerzet dat is niet de bedoeling waar 2 vechten 2 schuld.
En ik neem echt mijn eigen aandeel.
Maar voor mijn gevoel kan ik niks meer geven.
Afscheid
Maar dat maakt het zo moeilijk die lieve momenten die zijn er ook en daar hou je heel erg aan vast.
Omdat je hoopt steeds opnieuw dat het nu wel zo gaat blijven.
En die man wil je wel. Daar hou je onvoorwaardelijk van.
Totdat inderdaad de buien weer omslaan en je voelt dat dat weer gaat gebeuren.
Dat is zo verdrietig.
Daarom, nu is hij weer die lieve man van wie ik zoveel hou.
Dat geeft alweer onbegrijpelijk maar waar weer twijfel.
En maakt je zo inzeker.
Herkenbaar?
Herkenbaar
Zeker herkenbaar maar het is jouw eigen proces. Alleen jij weet wanneer het genoeg is , en je zeker weet dat het niet verandert, het patroon.Iedereen kan er van alles van vinden, maar alleen jij bepaalt of je verder gaat of niet.
En als het dan klapt zoals bij mij, dan nog is het dubbel. Er valt een enorme last van je af en door de afstand zie je steeds beter hoe ziek het gedrag was. Tegelijkertijd is het gevoel dat je gezin voor altijd gebroken is heel erg naar. Toch ben ik er van overtuigd dat ik me steeds beter ga voelen. Hij was niet goed voor mij, en zijn gedrag had ook heel veel invloed op ons kind. Het was helemaal niet beter om bij elkaar te blijven.
Wat misschien helpt
Je mag gewoon blijven houden van de man zoals hij ook kan zijn. Mar je man heeft een stoornis. En het kan zijn dat je moet breken. Het kan ook zijn dat je dat wilt. Mensen zullen gaan zeggen als ze van de akelige kanten van je man horen, wees maar bij, of je zult wel blij zijn, dat je van hem af bent, van zo iemand kun je toch niet houden.. Vaak zullen ze niet begrijpen dat je misschien zegt: ik hou eigenlijk nog wel van hem. Dan vergelijk ik het met een partner die dement wordt of depressief en ook akelig gedrag naar de partner kan hebben. Dan wordt het wel beter begrepen als die partner nog wel spreekt over nog steeds houden van. De stoornis waar jullie mee te maken hebben is op zich natuurlijk wel veel schadelijker. Maar het is wel een stoornis. Mijn ervaring is dat ik mezelf makkelijker begrijp als ik toch nog van hem kan houden, als ik het zo zie.
Zoals hij ook kan zijn
daarmee bedoel ik dat je kan houden van de man die ook lief kan zijn
Hoe gaat het
Hoe gaat het met je wannebe?
Liefdier
Het gaat. Hij is thuis al weer even.
En wat gebeurt er dan. Je valt terug in een ik praat niet tegen je. Hij die huilt en zijn best doet. Nog steeds alles probeert om het goed te maken situatie.
Je woede zakt weg. Je 100 procent zeker weten zakt weg.
Je gaat weer twijfelen. Wie weet is hij nu wel wakker.
Tja daar zijn we nou.
We slapen niet samen. Alles is apart. Maar hij is zo lief.
Hij is naar de dokter geweest.
Maar dat was het dan. Er is niks veranderd.geen psygoloog niks.
Maar voel dat ik wat makker aan het worden ben.
En weet dat dat niet moet. Maar voel dat dat wel zo is.
Iedereen weet van ons. Drama is weer aangericht. Kan niet terug.
Dat stemmetje dat zegt dit wordt niet anders is nog steeds erg aanwezig.
Liefdier
Hoe gaat het met jou?
Herkenning
Ik herken dat. Zo heb ik ook vaak gezeten. Het is jouw proces, ik of wie dan ook kan jou zo veel adviseren, maar je moet zelf voelen en handelen naar wat je nodig hebt.
Ik heb een paar beroerde dagen gehad maar voel mij iets beter weer. Ik wilde voor de harmonie een zo normaal mogelijk contact maar dat bleek veel te snel voor mij. Viel weer terug in veel verdriet. Hoop zelfs een beetje. Heel krom, maar het is een vastgeroest patroon waar ik blijkbaar moeilijk uit kom. Ik doorzie het gelukkig, maar vaak weer net te laat waardoor het kwaad alweer is geschied en ik weer een paar dagen van slag ben.
Eerst moet er geheeld worden voordat dat harmonieuze kan, en dat kan ik alleen met zo weinig mogelijk contact. Alleen waar nodig en noodzakelijk. Tenminste, voor mij werkt dat zo.
Lastig
Dat maakt het zo lastig en dat maakt ook dat je denkt ben ik nou gek.
Ben ik manische hoe kan ik zo stellig zijn en dan nu weer zo twijfelen..
Hoe kan ik verlangen naar alleen zijn en daar plannen voor maken.
En nu weer verlangen naar samen een gezin zijn.
Ik weet gewoon dat dat niet zo gaat zijn.
Inmiddes ruzie met mijn moeder. Die kan me niet meer aanhoren.
Niemand wil er wat van horen. En dat begrijp ik.
Maar ook niemand ziet en snapt dat er 2 mannen zijn.
2 gezichten.
Begrip is er niet. Hoeft ook niet hoor. Maar ook dat geeft twijfel.
Omdat je dan weer aan jezelf gaat twijfelen.
Die zien ook die man in tranen die mij niet kwijt wil
Een man
Welnee, er is maar 1 man. Een man met twee maskers die hij je naar gelang de situatie eist (cq. toestaat) voorhoudt.
En jouw kwetsbaarheid is dat je liever maskers en extremiteiten ziet dan realiteit. Je bent inderdaad een beetje manisch en dat sluit prachtig aan op je man.
Ik ben natuurlijk maar saai maar termen als 'ik hou zielsveel van je' die heb ik nog nooit gebruikt, ik weet ook niet of dat zo gezond is.
Zet je voeten op de grond en neem afstand van je eigen stemmingsschommelingen.
Dank je ad.
Inderdaad dat is ook wat ik dacht. Dat moet ik gaan doen.
Weer voeten op de grond en bij mezelf blijven.
Maar je gevoel en gedachten die steeds wat anders denken zijn beide waarheid.
En dat maakt het inderdaad zo erg lastig.
Hoe kom je uit dat denk patroon.
Zus noemt me nu verbitterd. Omdat ik nu ook ruzie heb met mijn moeder.
Maar voel me niet verbitterd ben ik ook niet denk ik.
Naar niemand alleen wel wat gevoelloos.
Stel de partner van iemand heeft een lacune in de zijn persoonlijkheid waardoor hij of zij niet consistent is in zijn gedrag: de ene keer poeslief de andere keer, een totaal ander iemand. Dan kán het zijn dat iemand tot de catgorie van cluster-b persoonlijkheden behoort (narcist, borderline, psychopathie etc). Dit proces wordt in de wereld van de wat meer op dit gebied deskundige klinische psychologie/ psychiatrie 'splitting' genoemd. Ik zeg niet dat je partner een cluster-b persoonlijkheid is/heeft maar een aantal zaken wijzen daar op. Zoals de vragenlijst voor partners die ik postte.
De partner van deze persoon zal in haar/zijn reactie op deze persoon ook navenant gedrag gaan vertonen: 'oh maar hij is zo lief' versus 'oh nee ik wil weg, hij is zo'n .kl%^$%tzak'. Dat heet een double bind en het is ongelooflijk moeilijk die te verbreken want er is een hechting ontstaan die toxisch is en die juist door traumatische zaken als mishandeling, dieper is geworden: als je na zo'n trauma bij zo iemand blijft, ontstaat er een fysiologische component van het Stockholm syndroom: er zijn nieuwe neuronen-paden ontstaan waardoor de hechting dieper wordt en het loskomen veeeel moeilijker dan bij enigszins normale hechtingen.
Ik geef je dit ter overweging als tegenwicht voor het aan jezelf gaan twijfelen. Misschien ligt het allemaal net wat anders.
Let in ieder geval op dat je niet geïsoleerd raakt van je familie! Informeer jezelf en kijk of het van toepassing is op je situatie.
hier alvast een begin:
https://www.youtube.com/watch?v=G7EJbqoaf98
https://www.youtube.com/watch?v=f8-3zZQCkNA
sterkte. Marinet
je merkt het vanzelf
Als je twijfelt ben je er nog niet aan toe. Geloof me er komt een dag, waarschijnlijk al snel dat je niet meer twijfelt, dat je in 1 x ziet wat er voor ziek psychisch spel er wordt gespeeld en dan wil je nog maar 1 ding en dat is je vrijheid terug.
Dan is er daarna zo grote opluchting en bedwelmende vrijheid. En dan daarna, let op, komt toch weer dat verdriet, het medelijden , terwijl je m nooit meer terug zou willen.
Het is heel bizar wat zo'n persoon met je kan doen. Ze pakken altijd de sterke loyale mensen, dus zwak ben je zeker niet. Alleen bedenk als je verdrietig bent dat dit andersom nooit zo zal zijn. Empathisch vermogen is hun onbekend, ze maken je lachend kapot en spelen naar de buitenwereld het slachtoffer. Jij zult van alles de schuld krijgen.
Ongeacht dat je keihard werkt, voor je kinderen zorgt en je plichten nakomt, men zal altijd meer medelijden met hem hebben omdat hij zo geweldig manipulerend kan zijn, dat is echt zijn grote talent. Trek je er niks van aan, vecht voor jezelf en de kinderen.
twijfelen
tja ik weet niet Jada: soms blijven mensen altijd twijfelen en moet je je zelf op wilskracht en ratio uit de situatie halen. No contact gaan dus. En pas daarna, na je losmaken aan de verslaving aan de mooie momenten, komt de vrijheid en het zelfrespect.
Nu weet je het( toch niet) marinet
Dat dacht ik dus ook deze keer.
Ik ben nog nooit ergens zo zeker van geweest als deze laatste keer.
10000000 procent zeker.
Maar nu slijt alles rustig komt er rust. En hij blijft maar de kinderen knuffelen en verwennen en mij ook.
En toch komt daar die twijfel. Wat als hij het nu wel echt gaat veranderen. De man die hij nu is dat is de liefde van mijn leven.
Het is gewoon niet te doen.
Marinet.
Ik neem jou advies aan. Ik ben cool en blijf cool. Ik blijf op afstand, neem mijn afstand.
Ik geef hem ook geen aandacht. Ga mijn eigen weg.
Doe niet boos tegen hem. Maar geef hem niks.
Ik moet zeggen dat ik wel minder van hem hou.
Ik zie het wel allemaal wat meer in.
Dat is al een hele eyeopnener.
Weet je wat ik zo raar vind.
Mijn moeder en oudere zus hebben mij zo van hem afgepraat. Zijn gek met hem(wie niet) maar zien wel in hoe hij kan zijn.
De wijste en beste adviezen vol met steun en hulp.
Stonden helemaal achter mij.
Jullie moeten uit elkaar. Ga je geluk volgen.
Zo hoort een relatie niet te zijn.
Nu gaat de kogel door de kerk en ze zijn emotioneel niet thuis.
Nu zeggen tja ik weet het ook niet wat je moet doen hoor. Moeilijk hoor.
Hij heeft wel echt verdriet. Je bent nog nooit zo ver geweest in je "uit elkaar gaan" misschien gaat het nu wel lukken.
Ja maar jij bent erg moeilijk ook he.
Jij moet ook veranderen.(10 jaar coachen yoga mindfullness psygologen gehad om mezlef te veranderen want alles was mijn schuld)
Die 2 sterke mensen in mijn leven laten me "vallen".
Snap wel dat ze het niet meer kunnen horen.
Merk wel dat ik voel. Dan ga ik het alleen doen.
Ik heb een vakantie geboekt een weekje eruit met alleen de kinderen.
Zal ik dat doorzetten alleen. Of hij toch mee?
Weet niet waar ik dan beter aan doe voor de kinderen.
Heb ik meteen geboekt toen. En dacht heerlijk eruit even alleen.
Wannabe
"En hij blijft maar de kinderen knuffelen en verwennen"
Dat is toch walgelijk als hij zijn kinderen alleen maar knuffelt om jou te manipuleren? (tenminste zo begrijp ik het van jou) Daar zou ik pas echt giftig van worden.
Lekker gaan
Is sowieso goed af en toe alleen weg en/of alleen met de kinderen. Niet als wraak maar omdat je dan een hele andere dynamiek krijgt. Ik zou hem ook alleen met de kinderen laten gaan in deze vakantie. Is meteen een goede test, of hij dat ook kan en doet.
Ik kan je verder geen raad geven. Vanuit mijn ervaring weet ik dat mensen echt kunnen veranderen. Maar ik weet niet of wat jouw man voelt (zegt te voelen) echt is. En al helemaal niet if hij ook echt kan en wil veranderen. Duurzaam. Misschien kun je het nog even aankijken. Je hoeft nu geen beslissing te nemen. Maar helderheid kan ook rust geven. En de verandering afdwingen. Ik weet het gewoon niet. Jij ook niet. Mijn stelling was, scheiden kan altijd nog. Maar hier wilde man weg, ik niet. Sterkte. Maar ga dus wel zelf met de kinderen. Ik vond het een fantastische ervaring en de kinderen ook!
Ja gaan
Ja lekker gaan, alleen met je kindjes. Niet uit wraak maar gewoon om te kijken hoe het voelt. En ja je vraagt je nu al af of dat lievige gedoe van hem blijft. Waarom vraag je je dat af?
Lief
Ja dat vraag ik me inderdaad af. Omdat ik jammer genoeg uit ervaring spreek, en weet gewoon in mijn gut feeling dat dit weer om gaat slaan. Dat is al jaren zo.
Dus waarom zou dat nu anders gaan zijn.
Maar dan wat mijn zus zegt, misschien is het nu wel echt voor hem de verandering.maar ze sprak zo anders eerst.
Ik ga gewoon alleen. En ik zet het door.
Even een weekje er tussenuit.
Ad.
Hij knuffelt wel. Maar niet zoals hij nu doet. Alles is anders
Hij is anders
echt
Ja het zou echt kúnnen zijn. Maar als ik advies mag geven: blijf vooral bij je gutfeeling. Het lastige is mijns inziens, dat hij inzet op jouw overgave, als het ware: ik vermoed dat als jij je laat raken door zijn liefdes offensief, en als je weer gaat denken "ah het is toch eigenlijk wel een schat, ik ga er voor", dan heeft hij je weer als voeding binnen en ik vermoed dat het dan 'bezit van de zaak, einde van het vermaak' is en de cyclus van voor af aan begint. Dat is de dynamiek van de push and pull relatie.
Dus eigenlijk zou je qua gevoel boven dat getouwtrek uit moeten stijgen: kijken hoe lang hij het lievige volhoudt als je niet meteen toegeeft maar veel meer je eigen ding gaat doen, zoals lekker weg met je kindjes. En ik zou hem vragen wat hij zelf denkt wat zijn probleem is en dan hoe hij dat denkt op te lossen. Ook de suggestie geven daarna van therapie, maar niet dwingend, heel veel bij hem laten liggen en kijken wat hij oppakt. Het is rot want je wilt waarschijnlijk gewoon je hart open gooien maar je moet het toch een soort van cool 'spelen' wil je kijken of dit gedrag op langere termijn stand houdt
Gesprek
Net even samen een gesprek gehad.
Hij ziet het nut niet in van een psygoloog, want hij krijgt van mij geen enkele affectie en ziet geen heil dat wij het nog goed gaan krijgen en heeft daar geen vertouwen meer in.
Ik zeg als jij niet naar een psygoloog gaat heb ik er ook geen vertrouwen meer in.
Hij wil affectie om vertouwen te krijgen dat het goed komt.
En dan een psygoloog.
okay...
pff dat wordt dus een soort machtsspel. Laat je daar niet in vangen. Het is nu duidelijk dat zijn veranderingen in gedrag pogingen zijn om weer door jou gevoed te worden (hij noemt dat affectie). Affectie is niet iets wat je kunt eisen. En daarnaast: vindt hij nou dat hij een probleem heeft en daar iets aan moet doen? Of wil hij dat jij weer lief bent, jij weer je hart opent en hij over drie maanden weer uit zijn dak gaat?
Het is hard maar hij laat nu wel zien wat hij waard is. Ik denk dat jouw gutfeeling heel goed is: hij is tot nu toe niet veranderd. Wel heel goed dat je bij je standpunt blijft hoor. sterkte!
Marinet
Wil eerst even zeggen hoe fijn in jou feedback vindt. Heb er erg veel aan.
Hij is niet gek zegt hij. En hij wil eerst affectie want de psygloog heeft geen nut als het toch niet goed gaat komen, dat merkt hij aan mijn gedrag.
Ik ben erg afstandelijk en reageer niet op zijn lief zijn en zijn smeekbedes.
Dus hij ontvangt van mij niks.
Hij wil bewijs vanuit mij dat het goed komt.
Liefde en aandacht .
Ik kan hem dat niet geven en trek mijn eigen plan en ben dus erg cool tegen hem.
Dus psygoloog nutteloos.
Ik heb hem rustig uitgeled dat dat wel is wat ik wil. Affectie komt misschien later wel weer. Maar voor nu wil ik dat hij eerst aan zichzelf gaat werken.
Wannabe
Maar hoe voelt dat voor jou, die eis van hem om eerst affectiviteit te krijgen?
Marinet
Dat voelt alsof hij wil manipuleren.
Hij wil uitvogelen hoeveel kans hij nog maakt op een goede afloop.
En ik voel ook dat ik hem dat niet kan geven. Mijn gevoel is volledig verdoofd voor hem.
En!!
En ik denk dat hij denkt ik heb er al 4 weken zoveel moeite ingestopt. Waarom draait ze niet bij.
Maar dat is denken en niet voelen
dat had ik ook
Wannebe, nu ik terug kijk op mijn huwelijk, de strubbelingen en uiteindelijk het moment waarop we uit elkaar gingen, zie ik gelijke patronen bij jou. Alleen zie ik bij jou dat je al veel beter van een afstand kunt zien wat er gebeurt in je relatie. Je hebt hem door. Bent niet meer beinvloed door hem als hij stelt dat jij maar gewoon moet zeggen dat het goed komt, want dan gaat hij ook weer zijn best doen. Ik las al meer reacties dat het een manier van manipuleren is. Ook dat een psycholoog geen zin heeft als hij niet zeker weet dat het goed komt. Nu, achteraf bezien, herken ik het feilloos. Mijn ex zei dat ook. En ik trok het me destijds aan dat ik er blijkbaar niet genoeg voor vocht (ons huwelijk) en eisen stelde aan hem. Zo goed van je dat je dat al inziet. Het sluipt er zo subtiel vaak in, dan je aan t einde achterom kijkt en bedenkt ' hoe heb ik zo lang met me kunnen laten sollen'.
Of jouw inzicht ook komt tot een huwelijk wat het wel gaat redden, daar durf ik me niet aan te branden. Jouw huidige houding zorgt in iedergeval voor een evenwichtig mens, die het altijd red. Dat is altijd belangrijk. Elke echtgenoot zou dat als basis van jou willen zien.
Solange
Bedankt voor je sterke woorden.
Heb ook erg veel aan deze mensen hier op dit forum.
Dat heeft echt rust gegeven in mijn hoofd.
Hoe was jou situatie? Lang samen geweest? Kinderen?
Merk dat de lieve man al barstjes begint te vertonen nu.
Maakt me ook erg bang.
Wannebe
Probeer zinnetjes te bedenken die je in de huidige situatie kunt herhalen. Dat helpt om je niet mee te laten slepen als het erger wordt dan barstjes.
Bijvoorbeeld, ik kan geen affectie tonen op het moment, het lukt niet.
Ik vind het jammer dat je geen hulp wilt.
Ik kan hier nu niet over praten.
Ik heb rust nodig.
We zien dit blijkbaar heel anders.
Als je wat zinnen paraat hebt en je daar desnoods toe beperkt, hoef je minder bezorgd te zijn over angst die toe kan slaan.
Wannabe
Waar ben je bang voor?