Scheiden na 21 jaar
Hallo allemaal.
Ik hoop hier wat adviezen te krijgen over mijn situatie.
Ik ben 39 en we hebben 2 kinderen van 10 en 11 jaar.
Ik ben al in 21 jaar samen met mijn jeugdliefde.
Onze relatie is altijd heel erg intens geweest. Veel passie en liefde en zorgzaam, maar ook heel erg donderend en ruzie s doodzwijgen altijd in conflict.
Naar mijn mening heeft mijn man een probleem. Hij kan mij en vooral mijn zoon helemaal afzakken en dan ik niks goed.
We hebben dan ruzies over alles wat je maar kan bedenken.
Om vervolgens na 2 of 3 of 4 maanden weer poeslief te worden en muziek te draaien en het erg gezellig te hebben. En iedereen op te hemelen dan ben ik weer de geweldigste vrouw die er is
Dan hebben we ook gesprekken als het goed gaat. En spreek ik ook uit dat ik dit zo niet langer volhoud.
Hij beloofd beterschap en ik ook want ik trigger hem in zijn acties.
Ik ben ook niet altijd de alles leukste.
Dan gaan we er weer positief tegenaan en worden er vakanties gepland en gaan we uit eten en dan is het zo fijn. Dan hou ik van ons gezinnetje.
Na weer een paar maanden zie ik hem weer veranderen en dan weet ik daar gaan we weer.
Mijn man is niet agressief maar wel heel erg heftig.
Nu zijn er wel vaker wat incidenten geweest maar niet zoals de laatste keer.
Wij kregen ruzie en hij had gedronken.
Hij heeft mijn 2 meter door de lucht geduwd.
Ik heb de volgende dag meteen uitgesproken dat dit de druppel was en dat we gaan scheiden.
Hij is weer zo lief en smeekt op zijn knieën om hem niet te verlaten
Hij houd van mij en het zal nooit en dan ook nooit meer gebeuren.
Hij wil voor ons vechten en in therapie.
Hij erkent dat hij een probleem heeft en wil er alles aan gaan doen.
Nu spreekt die lieve schat weer waar ik zoveel van hou.
Maar hij heeft iets kapot gemaakt.
Ik vertrouw hem niet meer.
Uit ervaring weet ik dat over een half jaar we weer in deze situatie zitten.
Mijn moeder en zus willen er niks meer over horen. Ze vinden dat het wel klaar is. En de knoop moet worden doorgehakt.
En ik begrijp het. Ik zit gemiddeld 1 x per jaar bij 1 van hun om te huilen dat ik niet meer gelukkig ben.
Maar moet ik niet gewoon veranderen Naar hem toe en samen hem helpen want dat wil hij. Dat ik hem help
Moet ik nu de handdoek in de ring gooien
Ik weet dat ik hem slecht neerzet dat is niet de bedoeling waar 2 vechten 2 schuld.
En ik neem echt mijn eigen aandeel.
Maar voor mijn gevoel kan ik niks meer geven.
Tja
Bang voor hem eigenlijk.
Niet echt lichamelijk ook wel een beejte. Maar meer voor die buien die dan komen. En die erg gemeen zijn.
Bang voor heel mijn leven dat op zijn kop staat. Zie het allemaal heel zwaar en negatief vandaag.
Weet ook dat dat een fase is. Dat gaat over en accepteer hoe ik me nu voel.
Die zinnetjes die pas ik toe. Tot nu toe werkt dat wel.
Wannabe
"Bang voor hem eigenlijk.
Niet echt lichamelijk ook wel een beejte. Maar meer voor die buien die dan komen. En die erg gemeen zijn."
Ja dit is niet goed. Je hoort niet bang te zijn in een relatie. Balen van onenigheid, okay, dat hebben we allemaal, maar bang zijn is echt niet okay.
Bedenk dat je niet zeurt als je bang bent voor die gemenigheid. Emotionele ondermijning kan vaak veel meer schade aanrichten dan lichamelijke. Terwijl voor lichamelijke mishandeling meer begrijp is, maar dat is ook begrijpelijk omdat mensen vaak niet weten hoe emotioneel treiteren in elkaar kan zitten en daar veel makkelijker een oordeel van ' waar er twee vechten, hebben er twee schuld' over heen komt.
Ja je leven staat op zijn kop. En dan is het juist heel moeilijk sterk te blijven in je gevoel van 'ik heb het gehad'. Vooral omdat er ook goede momenten en spijt lijken te zijn. Maar... blijf bij je intuitie en het observeren van zijn gedrag. Je hoeft nu niets. Alleen maar kijken hoe lang zijn spijt en goede voornemens meegaan en je niet laten vangen in zijn argumentatieve spelletjes. Als hij het echt meent, gaat hij ook het proces in zichzelf aan en niet alleen maar lief zijn om jou weer in je rol terug te krijgen.
Het feit dat hij stelt "ik moet affectie hebben van jou dan ga ik pas naar een psycholoog" vind ik geen goed teken.
Het moet hem om zijn eigen proces gaan. Als hij dat echt aangaat, is er misschien een klein kansje dat jij je hart weer open kan gaan doen. Als jij je veilig voelt. Maar dat voel je nu dus niet anders ben je niet bang.
Blijf posten, hier vind je steun. Sterkte!
Steun
Fijn dat ik hier steun krijg. Zo nodig ook in deze wirwar.
Dat is goed advies en dat ga ik ook doen. Even niks en gewoon observeren.
Nog geen actie, en kijken inderdaad hoelang dit zo gaat blijven.
Hij heeft nu een afspraak gemaakt bij een psygoloog zei hij dus we wachten af.
En inderdaad kan mijn gevoel nog terug gaan komen.
En dat laat ik ook even voor wat het is.
Nu tijd nemen, rust nemen en alles even op me af laten komen.
Denk ook dat dat even het beste is. Ben emotioneel ook erg moe nu.
Voel dat ik pas op de plaats moet gaan maken.
Doel staat en dat zijn de kinderen en ik zelf. Daar focus ik me nu op.
Marinet.
Ben jij een coach of een psygoloog? omdat je er zoveel van weet.
Erg fijne feedback!
Jada liefdier
Hoe gaat het met jullie?
Weten
Wat ik lees is dat je het wel weet.
Je weet dat hij niet oke is zoals hij doet.
Je weet dat je hem niet meer vertrouwt.
Je weet dat je er ook geen vertrouwen meer in hebt dat het nog echt goed komt.
Je weet het allemaal wel.
Dus de enige vraag is: durf je het aan om het door te zetten. Durf je je eigen angst te overwinnen.
En dan: hoe en wanneer?
Heb je er al concreet over nagedacht?
Hoe het praktisch moet?
Wat je moet regelen?
Ik ben het even kwijt, maar heb je een baan en kan je financieel voor jezelf zorgen?
Heb je (een deel) van het spaargeld op rekeningen van jou?
Ik wens je heel veel sterkte.
Ik snap je aarzeling, maar je weet het al volgens mij.
Nu nog de stap durven te zetten.
Een goede voorbereiding is het halve werk.
Kate
Heb me ingeschreven voor een huurwoning. Dat is afwachten.
Finacieel kan ik me redden.
Spaargeld staat op zijn rekening.
Heb zelf een kleine buffer.
Hoe en wanneer dat is dus de vraag. En durf ik de sprong te wagen?
Wil er positief tegenaan kijken maar de angst van ik krijg spijt en wat heb ik gedaan overheersen heel erg.
Wat als ik diep en diep ongelukkig wordt weg kweinend en hem missend een fout maak.
Wat als ik er niet alles aan heb gedaan.
Doodsbang.
Wat als ik hem wel die kans moet geven.
Maar ergens weet ik het zeker en ben ik erg sterk
Ergens weet ik, Hier moet het ophouden hier stopt het.
Dit was het.
En wordt ik boos op dat nog ergens ronddwallend onzekere meisje in mij.en weet dat ik niet meer naar haar moet luisteren.
Klinkt dus een beetje gek. Maar zo voel ik het nu.
gunnen
En wat als je nou aan je partner zegt:
Ik heb het nodig om er achter te komen wat ik zelf nou eigenlijk wil. En daarvoor moeten wij een periode (zeg een half jaar) uit elkaar. Dan kan ik aan mijzelf werken en jij aan jouzelf en daarna kunnen we kijken wat we elkaar nog te bieden hebben. IK heb dit nodig, gun je mij dit?
Wat gebeurt er dan?
Overigens is mijn inschatting dat jij hem na dat halve jaar echt never nooit niet meer terug wil, en dat je helemaal niet zielig wegkwijnt, maar je verlicht en stukken vrolijker voelt.
Je ex heeft tegen die tijd waarschijnlijk een andere relatie...
Wat als
'Wat als ik diep en diep ongelukkig wordt weg kweinend en hem missend een fout maak.' De advocaat-mediator die ons begeleidde tijdens het scheidingsproces zei: je kunt altijd weer opnieuw trouwen. Met andere woorden: scheiden is geen definitieve beslissing.
'Wat als ik er niet alles aan heb gedaan.' Dat is inderdaad je eigen innerlijke conflict. Pas als je zeker weet dat je er alles aan gedaan hebt en het patroon blijft zich herhalen, dan wordt de volgende stap plotseling heel helder en onomkeerbaar. Tot die tijd probeer je om er alles aan te doen.
Tsjor
Alles aan gedaan
Jij: 'Wat als ik er niet alles aan heb gedaan.'
Ik: je bent al 21 jaar hard aan het werk om het goed te krijgen. Zonder succes. Hoeveel jaar van je leven wil je nog verspillen met ‘alles eraan doen’?
En straks ben je oud, is je kans om vrij te leven (weg van het juk van je man) voorbij, maar heb je er wel alles aan gedaan.
Rouwen
@wannebe, hoe het met mij gaat...best lastig te omschrijven. In praktisch opzicht gaat alles best oké. Alles lukt, zeg maar.
In emotioneel opzicht voel ik mij, tja, verloren, ontheemd. Ik moet ongewild mijn leven anders gaan invullen en dat valt mij best zwaar. Dat zal het rouwen zijn. Zo voelt het wel.
Mijn ex was niet goed voor mij en als hij voor mij had gekozen hadden wij ook geen overlevingskans gehad. Toch kan je een slechte relatie 'missen' blijkbaar. Of het beeld van hoe het had kunnen zijn. Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij niet met ons verder wilde. Wat gaat er allemaal in zo'n hoofd om?
Ik vind het moeilijk om mijn draai te vinden. Heb genoeg te doen maar het verdriet van zo bedrogen en aan de kant gegooid worden als oud vuil overvalt mij regelmatig.
Als ik het verdriet weer even echt toegelaten heb dan voel ik mij daarna wel weer wat beter en kom dan vaak even lekker in de actie stand.
Erover lezen helpt ook maar merk ook dat ik het dan te veel nog op hem betrek. Dat ik van wat ik lees zoveel herken in zijn persoonlijkheid. Dat heeft verder zo weinig zin want ik moet met mijzelf vooruit. Ik moet er voor zorgen dat ik mij steeds weer wat beter ga voelen. Op hem heb ik geen invloed. Net alsof ik steeds die bevestiging nodig heb dat het écht niet klopte wat hij deed en wat hij niet deed. Ben teveel aan het analyseren.
Ik vind het erg moeilijk afstand van hem te nemen. Hij zoekt soms toenadering die ik net niet kan plaatsen. Ook dat is een (machts)spel van hem denk ik. Maar als het wel duidelijke signalen waren, ook dan kan ik er niks mee en moet ik dat ook niet willen.
Elke dag ervaar ik ook wel rust en ontspanningsmomenten. Een veilig gevoel, wat ik heel lang niet heb gevoeld. De relatie was een schijnveiligheid. Hopelijk ga ik die rust steeds meer ervaren met het loslaten van hem.
Ik ga ook starten met het lezen van het boek verslaafd aan liefde. Hoop dat ik daar ook iets aan heb.
Marinet, ook ik vind jouw bijdragen helpend! Dank daarvoor!
Liefdier
Knap van je dat je inziet dat je relatie toch geen overlevingdkans had.
Blijf dat inzien.
Je komt er zeker wel.
Jij had geen keus van de ene kant erg verdrietig en va de andere kant fijn.
Je hoeft geen keuze meer te maken. Je kan alleen maar diir gaan zetten.
Hier slaat de twijfel kei hard toe. En ben op een punt dat ik denk moeten we het niet proberen. Hij wil therapie.
Moet ik dat niet op zijn minst proberen.
Mis hem ook heel erg nu en hij doet nog steeds zo zijn best.
Maar hou me vast aan marinet.
Alleen observeren en alles in me opnemen en zien of de verandering gaat blijven.
Nog geen affectie van mij kant. Dat lukt me niet.
Vandaag zo hard gehuild voor de ellende waar we inzitten en voor de kinderen.
Er is geen ruzie er is gewoon niks.
Hij blijft maar lief doen en aardig en een leuke man en papa zijn. Moeilijk om daar mee om te gaan.
Woning
Moet je wachten op een huurwoning voor je kunt gaan?
Hoe lang duurt dat?
Zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd? Je schreef dat het spaargeld op zijn rekening staat. Waarom is dat?
Is het mogelijk meer spaargeld (de helft?) op een rekening van jou te krijgen? Een spaarrekening voor jeelf openen kan je nu alvast doen, is simpel.
Wat gebeurt er als jij zegt: ik merk dat ik een meer gelijkwaardigere relatie wil, ook financieel gezien, dus ik wil dat we ook het spaargeld gelijk verdelen over rekeningen van ons. Wil je de helft naar mij overmaken?
Zou die ‘lieve’ man dat dan doen, of zou er dan een (mega)barst bij die ‘lieve’ man ontstaan?
Durf je dat eigenlijk wel te vragen aan hem? Zo nee, wat zegt dat over je relatie met je man? Zo nee, waar ben je bang voor? Heb je angst om je man iets te vragen waar je gewoon recht op hebt?
Liefdier
“Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij niet met ons verder wilde. Wat gaat er allemaal in zo'n hoofd om?”
Ben je nog steeds bezig je ex te willen begrijpen?
Zonde van je energie!
Het helpt als je je energie voor jezelf en je kinderen bewaart.
Focus op jezelf.
Je weet dat je ex niet goed voor je was. Verspil je energie dan ook niet aan het willen begrijpen van je ex.
Je schrijft dat erover lezen helpt. Maar blijf je dan niet teveel met hem bezig?
Verder fijn dat je de positieve kanten van het gescheiden zijn en gescheiden leven ervaart.
Kate
Nee dat vraag ik niet. Dat is "zijn" geld.
Poeh zal ik een vragen inderdaad. Niet eens over nagedacht.
Hij wil er alles aan doen. Therapie. Alles. Alles alles. Tranen en huilen.
Maar hij wil wel de helft van alle vaste laste van mij hebben als ik geen teken geef dat het weer goed komt.
Ik weet dat dat dreigen is. Bang maken. Hij zegt het wel met zijn puppy ogen. Dat dan weer wel
Rouwen is het #131
het is echt rouwen. Rouwen om wat was, en om wat niet meer komen gaat.
Een scheiding gaat je niet in de koude kleren zitten. Gemiddeld duurt het een jaar of 3 voor je weer helemaal bijgekomen bent.
Geef jezelf ook die tijd om te rouwen om rustig aan je zelf weer te vinden.
Het is niet makkelijk, ook niet als je heel goed weet dat dit de beste oplossing is, niet alleen als je aan de kant gezet bent maar ook als je zelf de beslissing hebt genomen.
huilen en dreigen
Je schreef: "Hij wil er alles aan doen. Therapie. Alles. Alles alles. Tranen en huilen.
Maar hij wil wel de helft van alle vaste laste van mij hebben als ik geen teken geef dat het weer goed komt."
Huilen en dreigen. Dan word je dus op twee manieren onder druk gezet. Is je man altijd al zo manipulerend geweest?
En als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd is het niet "zijn geld" maar "jullie geld".
Gelijkwaardig vraagt onafhankelijkheid
'Heb me ingeschreven voor een huurwoning. Dat is afwachten.' Het is prettig als je zo vanuit de ene woning in de andere woning kunt stappen, maar dat is niet altijd de realiteit. Ik zou in elk geval ook voor een mogelijke tijdelijke oplossing nadenken.
Ik weet niet of je nu een huurwoning hebt, als het een koopwoning is zou je ook alvast een afspraak kunnen maken met een makelaar om de waarde van de woning te laten bepalen.
'Financieel kan ik me redden.' Dat is mooi.
'Maar hij wil wel de helft van alle vaste laste van mij hebben als ik geen teken geef dat het weer goed komt.'
Ik zou denken: dan betaal ik graag de helft van de lasten. Financieel gezien zou je het moeten kunnen redden, bovendien heb je die lasten later ook. Ik weet niet hoe je het tot nu toe hebt gedaan, heeft hij alle vaste lasten altijd betaald? En wat deed jij dan met je geld als je geen spaarbuffer hebt opgebouwd?
Misschien is het goed om het zo eens te benaderen: ik heb het eens uitgerekend, we kunnen een gemeenschappelijke rekening openen voor de vaste lasten en daarop stort ik dan elke maand.... Daarmee geef je aan dat je niet afhankelijk bent van hem, dat je zelf ook voor je eigen gedeelte kunt zorgen en dat je op het gebied van geld in elk geval niet te intimideren bent.
Tsjor
Rouwen
Kate, klopt dat het verspilde energie is. Het is niet eens meer zozeer hem willen begrijpen maar meer dat ik zeker weet dat hij zich nu een houding aanneemt om niet te hoeven voelen. Niet zichzelf onder ogen hoeft te komen.
Flavia, dat is het zeker ja, rouwen. Ik vind het zo heftig. Heb mij even wat beter gevoeld maar voel mij weer een stuk minder momenteel.
Ik weet dat ik mij op mijzelf moet focussen nu, maar als je leven zo verweven was met hem en het complete gezin valt het niet mee om weer met je voeten op de grond te komen na zo'n aardbeving.
Ik weet wel wat ik leuk vind om te doen etc. Maar de glans is er gewoon van af. Beleef er nu gewoon veel minder plezier aan en moet mij tot dingen zetten.
Ben een beetje bang voor een op handen zijnde depressie. Ik zet mij dus wel tot dingen maar alleen omdat ik weet dat het moet om overeind te blijven.
Wannebe, ik zou idd het advies blijven volgen van observeren en geen affectie etc. Ik denk dat je er dan het beste achterkomt of hij echt is of nep. Verder weet je zelf het beste wat je wil en nodig hebt. Probeer dat van binnen te voelen.
extra moeilijk
Ik lees dat jullie (Liefdier en wannebe) in je relatie heel veel moeite hebben gedaan om het goed te krijgen. Dat herken ik. En juist daardoor is het extra lastig om dan over een scheiding heen te komen. Ik ben ook verzeild geraakt in een patroon van maar blijven proberen en hopen. En dat gedrag, gevoel, ben je niet zomaar kwijt “als ik, zou dán....”. Ik ben nu ruim 2,5 jaar en een depressie verder en pas nu kan ik zeggen dat ik weer in een opgaande lijn zit. Echt, het heeft tijd, veel tijd nodig. Zo’n relatie waarin je jaren je best hebt gedaan (hoe ‘fout’ dat achteraf ook kan wezen) is lastiger te verwerken dan gemiddeld.
Depressie
Hoi ellendoris.
Wat naar om te lezen dat je een depressie hebt gehad. En fijn dat het nu weer goed met je gaat.
Waren jullie lang samen?
En kinderen?
Bij ons is de scheiding in werking. En dat valt me kei zwaar.
En twijfel slaat ook weer toe.
Maar ik ga doorzetten.
Partner is nog steeds erg lief en wil me terug en en voor vechten.
Maar de helft van het spaargeld krijg ik niet.
Dus dat is wel een eyeopener weer.
Heb hem gezien voor het eerst in 1 week. En nu voel ik me weer erg twijfelen of ik dit wel wil.
Mooie tekst
Maak er geen drama van. Wat is het ergste dat er kan gebeuren als je de relatie beëindigt? Je hebt die ander niet nodig. Voordat je hem ontmoette wist je niet eens dat hij bestond en was je rustig en gelukkig, wat alleen maar betekent dat hij niet van vitaal belang is voor jouw leven. Het ergste dat er kan gebeuren is iets waar jij al klaar voor bent en dus zou je de situatie rustig moeten confronteren, wetende dat je niemand nodig hebt om gelukkig te zijn, laat staan één persoon in het bijzonder. Alleen jij bent verantwoordelijk voor of je wel of niet in depressiviteit of emotionele stoornissen vervalt.
Kracht
Heb ik op internet gevonden. En heb hem opgeslagen.
Krijg ik kracht van. Vond het mooie woorden.
Ellendoris
Wat ik ook lees op internet is dat het inderdaad moeilijker is om een destructieve relatie te beindigen.
Omdat je zo vast zit in een patroon. Dat je hersenen dat patroon steeds weer opnieuw willen gaan nemen. Diezefde snelweg.
En dat zaait steeds twijfel. Heb ik nu ook erg last van
Elledoris
Ik denk dat je gelijk hebt Elledoris. De ongezonde patronen zijn een soort verslaving geworden. Daar ben je niet zo 123 van afgekickt. Het weten is 1, maar het ernaar handelen is 2. Het verdriet is bij mij weer een beetje gezakt en heeft plaats gemaakt voor boosheid. Klinkt negatief maar is voor mij echt beter en zelfs nodig. Ik kom dan beter voor mijzelf op. Ik uit mijn boosheid niet naar hem, blijf redelijk netjes maar duidelijk. Hier wordt hij wel erg onredelijk van. Hij ziet mij liever wanhopig en verdrietig volgens mij. Alsof hij dan nog controle uit kan oefenen? Volgens de POH-er is deze manier van communiceren het beste voor mij voor nu. Als ik mij teveel voeg naar hem (voor de lieve vrede waar ik meestal naar neig) wordt er zo weer over mij heen gewandeld. Ik voel mij beter bij geen contact. Nu heeft hij weer contact gezocht over iets en dan merk ik dat ik het weer lastiger van mij af kan zetten. Hij raakte geïrriteerd en reageerde nergens meer op en dan moet je dus loslaten terwijl iemand zo kinderachtig en onredelijk doet. Zal vast steeds beter gaan.
Hoe gaat het met jou wannebe?