Stiefdochters nog steeds niet op zichzelf
Ik zit met het volgende probleem en kan wel wat advies gebruiken:
Sinds 8 jaar heb ik een relatie met mijn partner.
Hij is 18 jaar ouder dan ik en heeft twee dochters uit zijn vorige relatie.
Met deze dochters scheel ik 10 en 12 jaar in leeftijd.
Samen hebben we 5 jaar geleden ook nog een dochter gekregen.
Al met al een druk maar gezellig gezin dus.
Zijn dochters hebben mij gelukkig direct geaccepteerd na de scheiding van hun ouders.
Mijn partner heeft sinds de scheiding Co-ouderschap, dus zijn dochters zijn om de week bij ons.
Op zich gaat dit dus ook al jaren prima zo...
Maar... zijn oudste dochter is inmiddels 24 en werkt nu sinds 5 jaar.
Ze heeft nooit kostgeld of iets dergelijks van mijn man hoeven betalen omdat ze dat van haar moeder ook niet hoeft.
De eerste jaren kon ik daar nog wel mee leven omdat ik hoopte dat ze zo lekker kon sparen om met haar vriend (waar ze sinds 8 jaar mee gaat) een huis te kunnen kopen.
Inmiddels zijn we dus 5 jaar verder, betaald ze nog steeds niks voor haar inwoning maar geeft ze haar geld wel uit als water. (4x per jaar vakantie/stedentrips, dure kleding, etentjes met vriendinnen, dure cadeaus geven, personal trainer in de sportschool, mooie auto, motor en ga zo maar door).
Ik vind dat het tijd wordt dat ze op zichzelf gaat en snap ook niet zo goed waarom ze zelf niet graag samen wil wonen na een relatie van 8 jaar. Zelf zegt ze steeds dat ze geen haast hebben als ik erom vraag.
Helaas zit haar moeder ook nog eens in de slachtofferrol sinds de scheiding en zegt tegen haar dochters dat ze hoopt dat ze nog lang thuis blijven wonen omdat zij anders alleen zit. (Helaas heeft ze geen nieuwe relatie).
Met mijn partner heb ik nu de discussie wat te doen; hij wil geen kostgeld vragen omdat ze dat bij haar moeder ook niet hoeft te betalen.
Ik vind het niet meer dan normaal dat ze bijdraagt aan de kosten, mede omdat ze in het huishouden ook vrijwel niks doet.
Ik ben benieuwd naar jullie mening..
oi oi
Het zou heel n ormaal zijn dat je zeker wel iets van kostgeld vraagt, maar de vraag zou niet van jou moeten komen. Het is dus een kwestie van je vriend motiveren om dat plan door te zetten en als dat niet lukt de situatie accepteren zoals hij is.
Als stief' zit je niet in de positie om dat te eisen, maar ik begrijp je punt heel goed. Ik zou het dan ook heel normaal vinden dat je vriend dit van haar (of beiden, want hoe is de situatie met de andere dochter) vraagt.
Het argument dat zij bij haar moeder ook geen kostgeld hoeft te betalen vind ik niet als argument gelden. Zij, de moeder en hij als vader met zijn nieuwe partner kunnen en hoeven allang niet meer de zelfde regels te stellen. Natuurlijk kan het zijn dat hij zijn dochter dan minder ziet, maar dat trekt ook wel weer bij. Tenslotte is het heel normaal op deze leeftijd: ik zou daarom ook niet meegaan in de foute argumentatie van moeder, dat ze dan alleen is.
Jullie zitten ook nog eens in de situatie dat je een jong kind hebt en dat jullie misschien ook heel goed wat extra kunnen gebruiken.
In elk geval lijkt de situatie dat zij als een prinsesje leeft mij persoonlijk al een onuitstaanbare situatie (eentje die jullie natuurlijk zelf geschapen hebben)en alleen al daarom zou ik er verandering in aanbrengen. Mocht het financiel geen ding zijn voor jullie dan kan je vriend altijd nog besluiten dat hij het kostgeld voor haar opspaart.
Feit dat ze in huis ook al niets doet en wel veel geld uitgeeft is natuurlijk ook een beetje jammer voor haar ontwikkeling van zelfstandigheid. Maar ja, ze is 24, beetje laat om nog op te voeden, hoewel je wel degelijk eens aan de orde kan stellen dat je van haar ook iets verwacht in die zin en daar afspraken over maakt. Maar zoals gezegd: het moet echt van je vriend afkomen. Dus: succes met het gesprek!
@tante Sidonia
Het is inderdaad lastig om in een positie te zitten waarin je alles alleen aan kunt kijken, maar weinig kunt veranderen. Ik weet dat mijn vriend er net zo over denkt als ik, hij ontkent dit althans niet, maar zit toch in een moeilijke positie door schuldgevoelens etc.
Mijn vriend en ik werken beiden hard en graag, dus financieel is het niet nodig om kostgeld te vragen.
Het gaat mij dan ook meer om het principe. Jouw idee om dat geld op te sparen voor ze heb ik inderdaad ook al geopperd.
De situatie begint mij nu echt op te breken. Het feit dat zijn dochters bijna niks in huis doen maakte me gek. (Geloof me, we hebben alles geprobeerd tot corvee schema's aan de koelkast toe.)
Na elke discussie dekken ze twee keer de tafel en daarna is het weer klaar en moeten we er steeds weer om vragen. Het idee dat ze bijna op zichzelf zouden gaan hield me op de been, maar nu dat ook uit lijkt te blijven raakt mijn geduld op.
Zijn andere dochter is nu net klaar met haar studie en deze week is zij begonnen met werken.
Het afgelopen jaar heeft zij een betaalde stage van drie dagen gelopen en ontving daarnaast ook studiefinanciering. Zij is echter wel zuinig en zet alles ook haar spaarrekening.
Desondanks vind ik dat zij, nu zij gewoon een betaalde baan heeft, ook kostgeld kan betalen.
Omdat zij nu ook is gaan werken zou dit een mooie aanleiding kunnen zijn om voor beiden over kostgeld te beginnen, dacht ik..
maar
Ik zou het niet eerlijk vinden als jongste dat oudste 5 jaar lang niets hoefde te betalen en alles uitgeeft terwijl ik keurig spaar en vanaf dag 1 moet dokken (let wel: ik ben een groot voorstander van kostgeld maar dan wel gelijk verdeeld over alle kinderen).
@triva
Dat ben ik helemaal met je eens, daar moeten we dan inderdaad iets op bedenken.
Wat zou jij voorstellen?
NIET DOEN
Je bemoeit je met je zaken die niet de jouwe zijn!
Wat jij vindt is niet relevant. Niet leuk om te horen maar zo is het wel. Jij bent een buitenstaander.
Dus... wat de dochters doen met hun geld, none of your business.
Jij vindt dat ze op zichzelf moeten gaan wonen. None of your business.
Jij vindt het raar dat ze na een relatie van 8 jaar niet wil gaan samenwonen. None of your business.
Jij vindt dat ze kostgeld wil gaan betalen. None of your business. Haar vader vindt dat ze niet hoeft te betalen. Helemaal niets mis met dat uitgangspunt (ja, ook met wel kostgeld betalen, maar dat is niet de discussie, het kind loopt geen buitensporige risico's als het geen kostgeld betaalt).
Jij bent echt een buitenstaander. Je mag er alles van vinden. Maar ... jij bent een buitenstaander. Vergelijk het met de buurvrouw die misschien ook wel van alles vindt, maar dat zeg je ook niet hardop.
Over 15 jaar mag je van alles vinden over jouw dochter. Dan mag je net zoveel kostgeld vragen als je wilt, dan mag je haar op straat zetten met haar vriendje, dan mag je net zoveel zeuren over een dure kapper als je zelf wilt. (Want: eigenlijk denk ik ook dat je over 15 jaar anders over jullie dochter praat dan jij nu over zijn dochters praat).
Niets doen in huishouden
Ik kan me voorstellen dat je van huisgenoten iets anders verwacht. Dat kun je bespreken met je man. Maar... die discussie moet jij niet aan gaan voeren. Het enige wat je kunt doen is 'niet meedoen aan huishoudelijke taken' betekent ook: zelf de was doen, zelf kamer schoonmaken, geen snacks kopen, etc.
Juist in zo'n situatie gaat kostgeld niet werken. Dan krijg je discussies over: ik betaal er toch voor...
nou ja
Haar een buitenstaander te noemen vind ik overdreven. Maar zoals ik al zei je kunt het als stiefmoeder het best via je partner spelen. Maar die zou ik dan toch zeker ook eens opstoken.
En verder is het inderdaad gewoon zo dat zij jouwe volwassen huisgenoten zijn, dus ik zou zeker met hun was stoppen als je dat al doet en met jklusjes voor hen. Ook niet meer voor hun koken e.d. als ze echt zich niet aan afspraken houden mocht dat uiteinde3lijk nodig zijn. Maarniet zonder eerst overleg met je partner!
Mijn mening?
Die heb ik wel. Maar, die doet die er niet echt toe, net als de jouwe. Eens met Annie dus. De financien is iets tussen vader en dochters. Jij vindt kostgeld eigenlijk wel een plan zo langzamerhand, maar je partner denkt er anders over en dan houdt het op.
Meedoen aan huishoudelijke taken is een ander verhaal, dat gaat iedereen die deel uitmaakt van het huishouden aan. Daarover kun je liefst eerst met je partner over op 1 lijn komen en dan een familiegesprek over houden. Afspraken: iedereen draagt bij. Zo niet dan is de keus van de meiden blijkbaakbaar 'niet gezamenlijk' maar 'ieder voor zich' en dat betekent dat er dan ook niet voor ze gekookt, gewassen etc. wordt.
Als ze voor altijd bij jullie in huis blijven wonen
Heb je met je man daar over gesproken? Hoe sta je daar zelf tegenover, nog even los van het financiele plaatje en het al dan niet helpen in het huishouden. Theoretisch is het goed mogelijk dat ze allebei nooit het huis uit zullen gaan. Ik zeg dit omdat ik overburen heb met een zoon en een dochter van in de 40 die nog thuis wonen. Vlotte leuke veertigers met baan en zo nu en dan verkering. De ouders zijn er nu wel blij mee maar het zijn voor beide hun biologische kinderen. Ik kan mij zo voorstellen dat stiefkinderen nooit zo eigen zullen voelen (uitzonderingen daargelaten) dat je er je rest van je leven mee wilt doorbrengen.
Jullie zullen daar over moeten gaan nadenken of jullie dat allebei een wenselijke situatie zouden vinden.
Slachtofferrol ex
Die zou ik niet onderschatten. Als je wil dat je vriend een standpunt inneemt tov de dochters zal hij zich meer bewust van moeten zijn van zijn eigen schuldgevoel. Uit ervaring weet ik hoeveel invloed de slachtofferrol van de ex heeft op de houding van de dochters. Jouw vriends schuldgevoel is hier koren op de molen. Als je invloed wil of kan uitoefenen zal het daar moeten beginnen.
Poeh
Dus als je als een vrouw een man die al kinderen heeft treft, dan houdt al je eigen wensen en verlangens ondergeschikt moet maken en in je eigen huis niets in te brengen hebt. Geen benijdenswaardige positie.
Dat kostgeld zou ik laten zitten, ik zou met mijn man bespreken welke hulp ik goed kan gebruiken en dan rond de tafel gaan zitten, je wensen te bespreken en te peilen wie er bereid is wat bij te dragen.
Corveeschema's gaan niet werken, maar een familieapp waarin je af en toe een redelijk verzoek doet wellicht wel.
die bakt ze wel erg bruin zeg
Ja ik snap dat je je niet veel met de opvoeding van stiefkinderen mag bemoeien, maar er is hier toch geen sprake van opvoeden? TS heeft zeker recht op inbreng bij personen die ik háár huis wonen. Dat ze helemaal niets doen aan het huishouden vind ik nog wel het ergst. Daar mogen huisgenoten elkaar ook op aanspreken dus waarom TS niet? Als je al in de 20 zit hoor je af en toe schoon te maken en te koken thuis. Doe je dat niet, prima maar dan zou ik lekker alleen koken voor mezelf en degenen die wel meedoen. En als je twee toiletten hebt, die verdelen tussen de bewoners en alleen je eigen toilet schoonmaken. Gaat het niet op een gewone manier dan moet het maar kinderachtig. Het lijkt wel alsof we het over een stel pubers hebben.
Grenzen
Ik denk dat het tijd wordt om jouw grenzen even goed onder de loep te nemen. Dus wat verwacht je van de dames? Wat vind jij acceptabel en wat niet meer.
Als jij vind dat zij hun steentje moeten bijdragen dat lijkt mij dat je dat moet kunnen aangeven. Wellicht kun je afspreken dat beide dames 1x in de week (die ze bij jullie verblijven) voor het eten zorgen. Dus dat is de hele rataplan eromheen: verzinnen, rekening houden met ieders smaak, , boodschappen doen, eten maken en de boel opruimen. Is meteen een goede oefening en scheelt jou een hoop gedoe. Daarbij verzoeken doen voor bepaalde huishoudelijke taken moet mijns inziens ook kunnen.
Mijn dochter is 15. Ook zij krijgt af een toe een verzoek, ook van mijn vriend. Als ik een keer niet thuis ben met het eten, dan kookt zij ook voor hun beide. Mochten ze iets anders willen eten, dan haalt ze dat ook nog even bij de supermarkt.
In mijn ogen is dat dus heel redelijk. Daarbij komt dat ik sowieso vind dat als je met elkaar leeft, je met elkaar voor je leefomgeving moet zorgen.
eens met Teuntje
Financien zijn echt een zaak tussen vader en dochter. En dat wil niet zeggen dat je als stiefmoeder maar alles moet slikken. Maar je weet ook dat je niet aan onbschreven bladrelatie begint als je een relatie krijgt met een man die al kinderen heeft uit een eerdere relatie. Dat zal af en toe best op je tong bijten zijn, maar voor iedereen beter als de stiefouder zich niet met dit soort zaken bemoeit.
Dat laat onverlet dat je wel mag verwachten dat ze meehelpen in het huishouden. Zeker als ze al uit eigen keuze thuis blijft wonen. Dat dat misschien bij de andere ouder niet hoeft, maakt daarbij weinig uit.
Ja Alkes
Zo bedoel ik het ook.
Natuurlijk hoef je niet al je eigen wensen ondergeschikt te maken. Je hebt er mede een stem in of en hoe lang het wenselijk is voor iedereen dat de stiefkinderen bij jullie wonen, hoe het huishouden verdeeld is etc. Maar ALS ze dan in het gezin wonen dan is het tussen vader en dochters of daarvoor door dochters betaald wordt. En daar ging de vraag over.
Zelf verhuizen
De oplossing zou kunnen zijn dat jij en je man kleiner gaan wonen. Met (uiteraard) een logeerkamer voor beide dochters, maar veel minder riant dan wat het nu is. Ik vind de reactie van Annie zeer overdreven. Je bent geen buitenstaander, je bent de stiefmoeder en je woon al lang samen met je man/vriend, bivendien hebben jullie samen ook een kind. Je bent geen buitenstaander maar de moeder van het zusje van de twee geite meiden,
Sterkte
Sini
Grote
Meiden... niet geite meiden... pfff
Hotel mama...
Bladieblaatje, ik begrijp u volkomen. Ergens moeten de kinderen op bepaalde vlakken autonomie ontwikkelen. Dat doet deze dochter hier niet en speelt papa en mama gretig uit, tegenover elkaar. Niet plezant er is geven-nemen in het leven, maar niet alleen maar nemen. Jij mag ook een beetje nemen. Bvb laten poetsen, koken.... Tenslotte ben jij haar meid niet. En dit brengt haar allen maar dingen ten goede. Op deze manier leert ze het.
Ikzelf zit in een soort gelijke situatie. Ik ben weduwe en mijn vriend heeft een dochter van 23 jaar. Toen hij getrouwd was hebben zijn vrouw en mijn vriend er alles aan gedaan om een kind te krijgen. Toen het kind er was is er niets meer gebeurd rond hun man-vrouw relatie. Geen affectie meer, niets, niets. GANS het leven draaide rond het kind.
Ze wou nooit een vakantiejob doen, is niet oplossingsgericht, zeer lage frustratietolerantie, weinig of geen doorzettingsvermogen en elke wens willigt hij in. Ze is soms echt stout. Zeggen dat hij lui is, terwijl hij direct springt voor iedereen. Durft ook tegen hem te roepen, allemaal waar ik bij ben. Het inhoudsniveau en het betrekkingsniveau zit zeker niet snor in de communicatie. Het gaat eerder naar een man-vrouw communicatie. Een constante overwaardering en overbescherming komt er ook nog eens bij....
Ikzelf vind de reactie zeer overdreven van Annie. (Misschien zit zij in een soortgelijke situatie?) Jij hebt ook jouw leven samen met je man. Het kind moet niet steeds op de voorgrond staan MAAR het totale gezin! Dus jij komt ook in dit plaatje te staan....
En tuurlijk heb jij recht op inbreng! Maar, je man moet het aanbrengen.....
Gelukkig ik woon nog in mijn eigen huisje en zal dit niet snel veranderen. Ik heb eens hulp van derden opgezocht en ben daar toch een stukje verder meegekomen. (Psychologe) Dit moet je misschien eens proberen?
En tuurlijk heb jij recht op inbreng! Maar, je man moet het aanbrengen.... VANDAAR zoek hulp! Dan weet je hoe je het moet aanbrengen!
SUCCES!!
Sinilind
Dank voor het compliment inzake mijn 'zeer overdreven' reactie. Mijn reactie bestond uit twee gedeelten. Lezen blijft een uitdaging.
Deel 1: bemoei je niet met wanneer (leeftijd of aantal jaren relatie) de kinderen uit huis zouden moeten gaan, wat ze met hun salaris doen, wel/geen kostgeld van je volwassen stiefkinderen. Daarin ben je een buitenstaander.
Deel 2: alle huisgenoten dragen bij aan huishoudelijke taken, tis handig dat de vader dit toelicht aan zijn dochters en niet de TS
Annie
Graag gedaan. En wat het lezen betreft denk ik dat ik het al een jaar of 50 aardig onder de knie heb, in heel wat talen ook nog.
Sini
Nou Annie
Nou Annie, sorry, maar ook ik ben het totaal niet met je eens, en eigenlijk vooral de manier waarop je dat dan ook nog eens schrijft, de hele tijd "None of your business".
Ik zit niet in dezelfde situatie maar als ik samenwoon met mijn partner dan is mijn huis toch 50% 'my business'. En ik mag mede bepalen hoe ik wil samenleven met mijn huisgenoten. Ze is beslist geen buitenstaander (meer)
Met je tweede berichtje ben ik het deels eens, ik zou wel de was blijven doen, want ik vind het zonde van het water en de energie als de meiden dan halve wasjes gaan draaien op momenten dat het hen een keer uitkomt. Wel zou ik de was niet meer opvouwen e.d. dus op hun kamer neerleggen in een wasmandje als het schoon is, kunnen ze het zelf wegvouwen.
Verder is het nu tussen TS en haar partner. Ze zullen echt een goed gesprek hierover moeten hebben waarbij zij samen een compromis moeten sluiten waar beiden tevreden over zijn. Het kan niet zo zijn dat er nog steeds niets veranderd. 24 jaar is een mooie tijd om je eigen leven te gaan leiden lijkt me zo.
Meehelpen
Vwb. de financien zou ik mij er niet mee bemoeien en dit aan je man overlaten. Vwb. meehelpen in de huishouding, ik zou een om de tafel gaan met iedereen en goede afspraken maken!
Latten
Ik zou gaan latten en je vriend bij jou laten komen
Gr Angela
Angela werkelijk?
Meen je dit werkelijk Angela ? Ik vind dit nu zo'n niet reeele optie. Ze hebben samen een kind, daar dan co-ouderschap voor regelen en "gewoon" ff een extra huis kopen/huren?
oeps
sorry ik had niet goed gelezen dat er samen een kind was . . .
gr Angela
None of your business en latten
Sommige zaken zijn 'None of her business' (van TS).
Een van de dingen is de titel: 'Stiefdochters nog steeds niet op zichzelf'. TS vind dat de dochters teveel geld uitgeven, al oud genoeg zijn en ook al lang genoeg een relatie hebben. Hoe je het ook wendt of keert, dat is niet TS' business. Daar gaat de vader over. En laten we de vraag omdraaien: wat is het alternatief? Zet jij je kind(eren) op een bepaald moment op straat? Heeft TS nu al bepaald wanneer ze haar eigen dochter op straat gaat zetten?
Jij zegt dat als je samenwoont met een partner, het huis(houden) 50% your business is. Dat ligt er aan wat daaronder valt. En of het wel helemaal klopt. TS' is bij haar man en twee dochters samen gaan wonen. Dan voelt het wel raar dat je via een zogenaamde 50-50 verdeling er op uit komt dat de dochters op een bepaald moment 'moeten' vertrekken. 50-50 klinkt ook heel erg jullie tegen sullie / jij tegen hem. Hier vormen we 1 100% huishouden. Kinderen hebben ook een stem, geen doorslaggevende, maar ze worden niet tot 0% gedegradeerd.
Hoe je het ook wendt of keert: het heeft er ook mee te maken dat de stiefdochters niet eigen zijn. Ik ken genoeg ouders, inclusief mijzelf, die hopen en er misschien ook wel vanuit gaan dat kind rond bepaalde periode is uitgevlogen. Maar ik ken echt niemand die eigen kind op straat zet of echt weg kan kijken. In mijn ogen is dit een gevalletje verwachtingenmanagement dat bij stiefkinderen wat meer de kop op steekt dan het bij eigen kinderen doet.
Nogmaals, daarmee zeg ik niet dat de dames niet bij hoeven te dragen in huishoudelijke taken (of kosten). Daarin geldt gelijke monniken, gelijke kappen. Maar dan krijg je wel een andere titel: Hoe zorg ik ervoor dat mijn stiefdochters meedraaien in de huishoudelijke taken oid?
En dan zul je zien dat mensen zijn met goede adviezen omdat hun kinderen, stiefkinderen, partner ook niet meedraait. Die halve wasjes zijn een middel om ergens te komen. Hier een puber die kamer niet wil opruimen, dat betekent dat hulp of ik niet stofzuig. Niet stofzuigen betekent niet wassen. De stapel sportkleding slinkt dan wel zo snel dat hij maar wat graag de stofzuiger pakt.
Latten; rigoreuze oplossing inderdaad. Maar als het TS echt heel hoog zit, is dat en optie? Zij wil het gedoe van de stiefdochters niet meer. Beste echtgenoot, of ze doen mee of ik ga. Kies maar. Niet realistisch maar wel een duidelijk standpunt.
...
ik vind dit heel raar als je 24 bent en je woont nog niet op jezelf. er zijn zoveel wegen die naar rome leiden. kijk eens op marktplaats, overal in het land zijn kamers te huur of woningen met huurtoeslag. Ik heb ook ooit met mmijn kind in een lullig klein dorpje moeten wonen waar ik ook liever niet wilde wonen. Maar op je 24e nog thuis wonen...dat wil ik echtniet zien bij mijn kind tenzij er een goede reden is zoals ziekte.
Ik zou er maar aan wennen
Zowie, ik weet niet hoe oud jouw kind is, maar lang thuis wonen zal uit nood geboren alleen maar gewoner worden. Misschien ben je onder de indruk van het aantal advertenties op marktplaats, maar in absolute zin zijn er juist veel minder betaalbare huurwoningen. Bovendien hebben jongeren steeds minder vaak een vast contract waardoor ze niet als huurder worden geaccepteerd.
...
Als je 23 bent kan je heus wel een kamer of een woning betalen. Daarhoeft niemand mij iets over te vertellen. Ben zelf namelijk ook op die leeftijd geweest. Een collega van mij woonde samen en die relatie ging uit. Zij had binnen een week een kamer in een gedeeld huis voor 350 per maand. Daar zit ze nu, ik zat op haar leeftijd ook op een kamer. En vanuit daar kan je dan rustig doorzoeken.
Moet er toch niet aandenken om boven mijn 20e nog thuis te wonen. Zou me echt een ouwe vrijster voelen.
En ja, er zijn heel veel mogelijkheden voor een woning als je maar wilt. Als ik vandaag ga zoeken zijn er zat opties, ook onder de 500 euro. Als je dan gewoon werkt is dat prima te betalen en krijg je vaak ook nog subsidie.
...
ik google echt twee tellen en nu al zat opties. zal daar dan helemaal niks tussenzitten...hoeveel briefjes zijn er opgehangen bij supermarkten vraag ik mij af. echt, is het een kwestie van niet kunnen vinden of van geen enkele moeite doen
https://www.marktplaats.nl/z/huizen-en-kamers/kamers-te-huur.html?categoryId=2771