Verdeling noodzakelijke dingen
Ik open dit topic om hopelijk wat te leren van andere gescheiden ouders. Mijn ex en ik zijn inmiddels al zeven jaar uit elkaar. We hebben een dochter van tien jaar. We zijn mede uit elkaar gegaan omdat mijn ex sinds de geboorte van onze dochter altijd zijn eigen plan trok. Hij was er wel, maar eigenlijk dus ook niet echt. Ik kon nooit echt van hem op aan.
We hebben een omgangsregeling van twee weekenden in de maand en de woensdagmiddag. Mijn ex-partner is nog steeds niet echt veranderd. Hij leeft de regeling in principe goed na, maar soms kan hij opeens niet. Soms is hij opeens veel later (en moet ik dat dan oplossen). Extra dingen doet hij niet; hij gaat niet mee naar ouderavonden en andere belangrijke dingen en dat interesseert hem ook weinig. Medische en andere belangrijke afspraken plan ik altijd buiten zijn dagen om omdat hij steevast weigert om dat te doen. Als het niet anders kan dan laat hij haar thuis. Voorbeeld; momenteel krijgt mijn dochter fysio en ivm grote drukte kan de fysiotherapeut de komende twee weken alleen op de woensdagmiddag. Ik had het precies mooi na school geregeld zodat hij meteen met haar door zou kunnen, maar hij wil dat niet. De keuze wordt dan 2 weken overslaan of zelf vrij nemen zodat ik mee kan.
Het is mij inmiddels duidelijk dat dit de komende jaren zo blijft. Ik heb me er dus ook wel bij neergelegd dat ik de ouder ben en blijf voor de ‘vervelende klusjes’ en altijd mag komen opdraven als er iets is. Ik probeer me er niet aan te irriteren, maar Ik ben allang blij dat hij zich meestal wel aan de normale regeling houdt en we normaal door een deur kunnen.
Ik ben benieuwd hoe andere ouders dit geregeld hebben. Doen jullie dit soort dingen samen of blijft dit vaak bij een ouder steken? Ging het meteen goed of moesten jullie er wel erg aan trekken samen? Ik ben ook benieuwd of jullie in mijn geval nog tips hebben.
Tip: leg je er bij neer dat jij alles moet regelen. Doe geen beroep op hem, zo word je ook niet teleurgesteld. Is er misschien iemand anders die met je dochter naar de fysio kan? Een opa of oma ofzo, zodat je daar geen vrij voor hoeft te nemen? Je dochter wordt nu snel zelfstandiger, dan wordt het voor jou ook makkelijker.
Als je gescheiden bent is het handig om te accepteren dat dit het is. Campagnes om een man in de benen te krijgen lijken me sowieso slopend en in deze situatie helemaal. Vruchteloos aan een dood paard trekken.
Gelukkig wordt je dochter steeds ouder en kan steeds meer zelf en heeft jou steeds minder voortdurend nodig.
Hier was de uitval van vader onvoorspelbaar door zijn eigen innerlijke dynamiek. Ik had dan ook altijd een alternatief scenario achter de hand en rekende geen minuut op hem. Ik bleef altijd standby of ik kon daar gelukkig als dat nodig was familie of vrienden voor inschakelen. En dat was ook voor de kinderen noodzakelijk.
Dan ben je wel altijd aan de beurt en ja, dat is echt wel zwaar, maar het is niet anders. Accepteren kost het minste energie.
Mijn ex had juist ook een grote betrokkenheid maar dat kost ook veel energie. Bijvoorbeeld zijn we, in de week van het overlijden van mijn moeder, ook nog een school van zijn keuze wezen bezoeken vanwege de loting kon dat niet uitgesteld. Dat had ik liever eerder gedaan dan het laten aankomen op de lotingsweek, maar zo gaan die dingen.
Of ex zou alleen bij het afzwemmen van dochter zijn, aanvankelijk deden we nog veel samen maar ineens was er een periode dat je niet met je gescheiden vrouw op stap kon, dus ex zou bij het afzwemmen zijn. Dat is toch jammerlijk als dat dan niet doorgaat en dochter heeft geen ouder bij de uitreiking van de diploma's.
Helaas.
Dus ja, betrokkenheid kan prima zijn maar ook een blok aan je been. Dus tel je zegeningen zou ik zeggen.
Mijn kinderen hebben autisme, en ik denk mijn ex ook.
Scheiden was dus niet de oplossing, het brengt geen door de ander gewenste karakterverandering met zich mee.
Wat rest is accepteren dat dit de vader van je kind is en proberen om er zelf zo luchtig mogelijk mee om te gaan, dus voorbij de frustratie.
Tsjor
Ja ik denk dat dit een situatie is die de meeste gescheiden moeders herkennen. En waar ook de meesten dan maar op reageren met "maak je er niet druk om, het is nu eenmaal zo'. En daar sluit ik me bij aan... het lijkt toch meestal op moeders neer te komen.
en toch wringt er iets in me dat het onrechtvaardig vindt. Want waar ik met alle liefde die zaken voor mijn kinderen deed had ik in die tijd ook wel wat meer ontplooiingsruimte willen hebben zoals mijn ex.
En als we met zijn allen maar blijven zeggen 'tja is nu eenmaal zo, accepteer maar' verandert er dus nooit wat. Individueel zal je het wel moeten accepteren maar ik begrijp het heel goed als er iets in je is dat dat oneerlijk vindt.
Het is ook oneerlijk. Maar de ex gaat niet veranderen, dus het scheelt je een hoop frustratie als je niet verwacht dat dat wel gaat gebeuren.
Er zijn overigens gescheiden mannen die het wel kunnen. Zelf voor kinderen zorgen en samen zorgen
Maar dat komt helaas nog percentueel wat minder voor. En het is best beladen. Het zal ook vaak mogelijk wel verschil maken. Door biologische en sociale erfelijkheid zijn de verhoudingen in de zorg toch nog altijd wat scheef geregeld.
We schuiven mogelijk weer een stukje op naar een betere verdeling met dit soort regelingen.
Op sommige gebieden kun je het beste een hond zijn, zeggen wij weleens tegen elkaar. Honden accepteren de situatie en maken er het beste van.
Je kunt een ander mens niet veranderen, maar wel hoe jij ermee omgaat.
Jullie kind is nu 10, het wordt makkelijker. Leer je kind bepaalde zaken zelf op te pakken. Heb ik bij mijn dochter ook gedaan. Onze verdeling van 50/50, maar vader vond zijn werk vele malen belangrijker dan zijn dochter, dus ging dochter niet naar afspraken als zij het niet zelf deed. Dat zelf doen werd steeds makkelijker en nu hoef ik haar echt niet meer te helpen herinneren aan dingen. Ze is nu 19, heeft het eerste jaar van de HBO met glans doorlopen en vraagt wel advies, maar regelt alles zelf.
Dus, als je het makkelijker wil maken voor jezelf, leer je kind het zelf te doen (wel aanpassen aan de kennis en kunde van het kind), daar help je jouw kind en jezelf mee.
MRI schreef op 30-06-2021 om 13:06:
Ja ik denk dat dit een situatie is die de meeste gescheiden moeders herkennen. En waar ook de meesten dan maar op reageren met "maak je er niet druk om, het is nu eenmaal zo'. En daar sluit ik me bij aan... het lijkt toch meestal op moeders neer te komen.
en toch wringt er iets in me dat het onrechtvaardig vindt. Want waar ik met alle liefde die zaken voor mijn kinderen deed had ik in die tijd ook wel wat meer ontplooiingsruimte willen hebben zoals mijn ex.
En als we met zijn allen maar blijven zeggen 'tja is nu eenmaal zo, accepteer maar' verandert er dus nooit wat. Individueel zal je het wel moeten accepteren maar ik begrijp het heel goed als er iets in je is dat dat oneerlijk vindt.
Oneerlijk kan het zijn en voelen. Maar ik denk dat je dit alleen kan veranderen, als er vanuit overheidswege vaste rechten en plichten voor (gescheiden) ouders opgelegd worden. Lijkt mij vrij onmogelijk.
W.b.t.: " Want waar ik met alle liefde die zaken voor mijn kinderen deed had ik in die tijd ook wel wat meer ontplooiingsruimte willen hebben zoals mijn ex."
Daar was je uiteindelijk zelf bij. Toen had je op je strepen kunnen gaan staan enz. Maar nu, gescheiden, gaat dat sowieso niet meer.
bieb1963 schreef op 30-06-2021 om 13:58:
[..]
Oneerlijk kan het zijn en voelen. Maar ik denk dat je dit alleen kan veranderen, als er vanuit overheidswege vaste rechten en plichten voor (gescheiden) ouders opgelegd worden. Lijkt mij vrij onmogelijk.
W.b.t.: " Want waar ik met alle liefde die zaken voor mijn kinderen deed had ik in die tijd ook wel wat meer ontplooiingsruimte willen hebben zoals mijn ex."
Daar was je uiteindelijk zelf bij. Toen had je op je strepen kunnen gaan staan enz. Maar nu, gescheiden, gaat dat sowieso niet meer.
oh? Hoe had ik op mijn strepen moeten staan dan als ex de dingen gewoon niet deed die we daarvoor (dus tijdens de relatie) afgesproken hadden?
Wij hebben ook altijd een 100/0 verdeling gehad voor doktersbezoeken en andere afspraken voor de kinderen. Alleen voor schoolse zaken, een 10-minutengesprek, ouderavond, o.i.d. was hij nog wel te porren en de zwemlessen hadden we verdeeld, ieder een middag per week.
Dat ging eigenlijk best. Ik heb me er even aan geërgerd en uiteindelijk besloten dat het ook wel fijn is als ik alle informatie uit eerste hand hoor.
Je hebt het over ontplooiingsruimte. Dus als jij (meer) wil werken, dat ga je (meer) werken. Realiseer je dat 'wij' vrouwen zélf zo nodig willen regelen. Ik neem aan, dat als jij niks regelt voor de kinderen, hij heus de kleintjes niet alleen thuis laat als jullie beiden moeten werken. Of ze laat verhongeren al jij er niet bent. Zou hij dat wel doen, dan neem ik aan dat je veel sneller klaar was met je huwelijk.
bieb1963 schreef op 30-06-2021 om 16:33:
Ik neem aan, dat als jij niks regelt voor de kinderen, hij heus de kleintjes niet alleen thuis laat als jullie beiden moeten werken. Of ze laat verhongeren al jij er niet bent. Zou hij dat wel doen, dan neem ik aan dat je veel sneller klaar was met je huwelijk.
Hoe weet jij hoe snel ik klaar was met de relatie? Het is een aanname dat ik het zelf wilde regelen. (vind het altijd al heel brrr als mensen over 'wij vrouwen' gaan praten)
Er lagen afspraken over een evenredige verdeling van de opvoeding 50/50%
Ja dat deed hij dus wel, de kleintjes alleen thuislaten of gewoon niet naar een arts of tandarts gaan. Vertel me nu opnieuw hoe ik op mijn strepen had moeten staan. Evenwel zonder het hele draadje over te gaan doen waar iedereen je al gewezen heeft op de ongelijkheid die veroorzaakt wordt door de attitudes als 'wij vrouwen willen dit zelf'' Ik wilde dit niet. Doordat hij zich niet aan de afspraken hield, moest ik mijn baan opgeven (heb een chronische ziekte erbij waar we het uitgebreid van te voren over hebben gehad). Vertel het maar, ik zei ontplooien, er had moeten staan: ik had willen blijven werken in het werk waar ik heel veel in bereikt had gezien mijn ziekte maar die ik nu op moest geven.
Nee je kan afspreken wat je wilt binnen een huwelijk/ relatie vwb de opvoeding maar als een van de twee zich er niet aan wenst te houden na een scheiding, doe je daar niets aan. En het is meer regel dan uitzondering dat de vader zich er niet aan houdt imho.
Overigens ben ik veel moeders tegen gekomen die terwijl ze nog getrouwd waren ook bij hoog en bij laag beweerden dat ze het allemaal wel zouden regelen mochten ze gaan scheiden. Het merendeel gaf later toch toe dat ze te optimistisch waren geweest in deze.
"' En het is meer regel dan uitzondering dat de vader zich er niet aan houdt imho." schreef ik maar daar bedoelde ik de gevallen mee van gescheiden paren waarvan een van de partner zich niet aan de afspraken houdt. Niet alle vaders. Dat zou er in te lezen kunnen zijn, maar zo bedoelde ik het niet dus
Tja. Hij was zo tijdens jullie huwelijk dus het is niet raar dat hij nu nog steeds zo is.
Aan jouw de keuze: trekken aan een dood paard met alle ergernis van dien. (Jij kunt hem niet veranderen, de kans is groter dan je dan juist nog meer weerstand oproept). Of het accepteren en ervan uitgaan dst jij alles regelt en doet. Als hij dan een keer wél iets overneemt is dat fijn, als hij het niet doet geen ramp want je was er toch al vanuit gegaan dat jij het zou doen.
MRI, mijn vader was dood en mijn moeder bleef achter met 5 kinderen, waarvan de jongste 1 was en de oudste 6. Na 3 jaar is ze halve dagen gaan werken, twee jaar later fulltime met een MBO en HBO-studie erbij.
In die tijd was er nog geen kinderopvang, maar ze kreeg wel een weduwe-uitkering, waarvan ze een hulp in huis betaalde voor halve dagen (als wij thuis kwamen). Ik vind dit nog steeds het beste voorbeeld hoe sociale voorzieningen kostenbesparend kunnen zijn.
Nu is er kinderopvang.
Ik geef het even aan, om je duidelijk te maken dat de verwachtingen dat je ex dingen zou doen, die hij niet doet, en je ergernis daarover in feite jou blokkeert om andere oplossingen te vinden. Als hij nou maar....dan had ik.... . Die redenering legt je lam.
De toekomst van jou ligt in jouw handen, niet in zijn handen.
Tsjor