Vriend en ik gaan uit elkaar. Wat is redelijkheid

Huh?

Maar als je je bewust bent van je eigen aandeel, hoe kun je dan hem op straat zetten als optie overwegen?
Samen puinhoop, samen opruimen, lijkt me.

Jullie hebben geen

kinderen samen, begrijp ik dat goed? Want in principe is het nu weer zijn eigen probleem. Misschien kan hij dichtbij zijn werk gaan wonen? Desnoods op een kamertje? Terug naar zijn ouders?

Maar het zijn jouw zorgen niet meer. Het is een volwassen man.

Libera

Wanneer ik "eigen aandeel" schrijf, bedoel ik niet dat ik fout ben of ontrouw ben geweest. Zijn karakter + zijn geldproblemen + het feit dat hij ADD heeft en weigert zich te laten behandelen, in combinatie met mijn angstige karakter en behoefte aan zekerheid, maken het leven samen voor mij steeds moeilijker. Als ik in staat was om dingen meer op hun beloop te laten was het misschien makkelijker geweest. Maar ik heb behoefte aan zekerheid en vastigheid, en hij is niet eens in staat om te vertellen wat zijn plannen voor volgende week zijn.

Lanza

Nee we hebben geen kinderen samen. En alles is van mij (huis, auto etc). Hij betaalt per maand een bijdrage aan de kosten. Ik heb een gedeelde rekening nooit aangedurfd.
Houtplankje

Waar woonde

hij hiervoor dan? Waarom heeft hij dat opgegeven voor zo'n onstabiele situatie (niks van hemzelf).

Ach

Houtplankje, wat begrijp ik het goed.

Voor wat het waard is: als je een angstige inborst hebt en een sterke behoefte hebt aan zekerheid, dan zou ik hem tot 1 december de tijd geven en niet laten merken dat je bereid bent ook maar iets te verlengen. Niet omdat je hém per se eruit wilt zetten, maar omdat het jou duidelijkheid geeft en het een overzienbare periode betreft.

Dit kan voor hem toch ook niet als een verrassing komen

5 weken lijkt mij redelijk.

Desnoods zoekt ie maar een hospita in de plaats waar hij werkt.
Of je hem nu 5 weken of 5 maanden geeft: ik schat in dat hij pas op de allerlaatste dag in beweging komt.

Voor die tijd

Toen ik hem.leerde kennen woonde hij in een onderhuur flatje in amsterdam, tussen dat flatje en vanaf het moment dat het uit ging met de moeder van zijn kinderen had hij 1 jaar lang gebivakkeerd bij vrienden en bij zijn broer. Met broer heeft hij overigens een zakelijke conflict gehad en heeft hij geen contact meer. Daarna heeft hij 1 jaar een huis gedeeld met andere gescheiden mensen. Hij mocht er maar 1 jaar verblijven, en toen het moment kwam om eruit te komen had hij nog geen vaste baan en dus kon hij niets huren. Tja. Als ik het achteraf zo beschrijf kan ik me op mijn kop slaan natuurlijk, maar ik was zo verliefd dat ik alle rode lampen genegeerd heb.
Ik ga nu heel erg goed voor mezelf zorgen. Zonder relatie. Dat lijkt me voor de komende jaren de grootste prioriteit
Houtplankje

Ja?

Ik bedoelde ook niet dat jij fout bent geweest, maar hij is dat toch ook niet?
Ik blijf erbij dat dit van jullie samen is.
En op moment dat je gaat samenwonen (en hij heeft daar net zo goed op aangepast) zorg je dan ook samen dat je weer fatsoenlijk uit elkaar kan.
En wat dan redelijk is lijkt me afhankelijk van zijn opties en mogelijkheden. Dat bij hem leggen (zoals Lanza schrijft zijn probleem nu) vind ik nogal onbegrijpelijk.
Bovendien vind ik dat belangen van zijn kinderen in deze even zwaar zouden moeten wegen als belangen van jouw kind.

Ik zou eerder apart gaan wonen

Hem meer tijd geven gaat niet helpen. Dat voert de druk in huis alleen maar op. En dat zorgt weer voor minder ruimte en noodzaak in zijn hoofd om een praktische oplossing te vinden.
Heeft hij al naar airb&b gekeken, in de buurt van zijn werk? Dan kan hij zonder auto.
Je kunt ook zelf kijken. Als er betaalbaar aanbod is voor bijvoorbeeld tot de kerst, dan kan hij echt per direct weg. Ergens op kamers, bij een vriend in huis voor een paar weken, bij familie?

Je kunt hem wel helpen met andere dingen. Bijvoorbeeld met het bekijken van een nieuwe plek, woonplekken helpen afwegen, auto uitlenen, hond opvangen, etc.
Maar dat kun jij alleen als je thuis ruimte voor jezelf hebt. Oftewel zonder hem in huis.

Quote:

En op moment dat je gaat samenwonen (en hij heeft daar net zo goed op aangepast) zorg je dan ook samen dat je weer fatsoenlijk uit elkaar kan.
En wat dan redelijk is lijkt me afhankelijk van zijn opties en mogelijkheden. Dat bij hem leggen (zoals Lanza schrijft zijn probleem nu) vind ik nogal onbegrijpelijk.

Hij heeft zelf dit risico genomen, dat wist hij van tevoren.

Wat erg maar

Soms houdt het op. Vijf weken is niet lang maar ik denk dat het goed is, als je hem langer geeft neemt hij die tijd waarschijnlijk.
Gezien zijn problemen zou ik hem actief helpen om andere woonruimte te zoeken daar is iedereen bij gebaat. Positief is dat hij werkt, zelfs op twee plaatsen.
En als jij en je zoon de hond niet willen of kunnen houden dan ook daar actie op ondernemen met als ultimatum het asiel, niet leuk maar kan niet meer jouw probleem zijn.
Wel jammer dat hij zich in de afgelopen jaren waarin het moeizaam ging niet direct heeft ingeschreven bij wooncoöperaties.
Maak ik nu uit je verhaal op dat hij mogelijk verhuist in jouw vakantie? Dat zou ik dus niet willen.
Sterkte, hopelijk kunnen jij en je kind een goede, rustige start maken in het komende jaar.

Voorgeschiedenis

Ik ben slecht in het leggen van verbanden, wellicht heb je de voorgeschiedenis al eerder beschreven.
Maar ik begrijp niet goed wat je bedoelt met dat hij 'tot voor kerst heeft om iets te vinden'.
Wat je beschrijft is dat hij werk moet zoeken, maar hij heeft een vaste baan voor 3 dagen per week. Dat is toch werk? Verder hebben jullie het zo verdeeld dat jij jouw aandeel onderhoudt (woning etc.) en hij een bijdrage levert aan de leefkosten. Als hij dat elke maand kan betalen, heb je dan nog een probleem? Moet hij 5 dagen per week werken? Ik tel de afroepbaan even niet mee.
Hij heeft geen auto, zeg je. Jij ook niet? Of kunnen jullie geen tweede auto betalen? Kan hij 25 km overbruggen met een elektrische fiets? zijn er mensen met wie hij mee kan rijden? Kan hij in de buurt van zijn werk een kamer huren, waar hij dan gedurende de werkdagen verblijft? Vroeger was dat normaal, zelfs bij een hospita.
Hij is niet ingeschreven voor een andere woning zeg je. Was dat wel de afspraak?
Je schrijft dat je behoefte hebt aan zekerheid. Dat kan ik me voorstellen. Maar ik begrijp niet zo goed dat hij die zekerheid moet geven. Heb je zelf inkomen, een auto, een huis? Waar zit je onzekerheid dan in?
Blijkbaar levert dat spanningen op en die spanningen zijn niet goed. Maar ik weet niet of die spanningen op een andere manier te de-escaleren zijn.

Nogmaals, ik heb je voorgeschiedenis niet voor ogen, dus het kan zijn dat het niet deze praktische problemen zijn die voor de nare sfeer zorgen.

Tsjor

Quote:

Je schrijft dat je behoefte hebt aan zekerheid. Dat kan ik me voorstellen. Maar ik begrijp niet zo goed dat hij die zekerheid moet geven.

Zij heeft die zekerheid in haar eentje al. Ze heeft haar zaken goed voor elkaar, maar als je samen bent met iemand die dit absoluut niet heeft en sterk op je leunt, dan wordt je eigen leven daar ook onzekerder door. Hij weet niet eens wat hij deze week wil doen (laat staan op de lange termijn), zo schrijft ze.
Dit is geen gezonde situatie. Gelukkig heeft ze dat nu zelf ook door. Je hoeft echt geen maanden meer voor iemand te gaan zorgen. Direct de deur uitschoppen is het andere uiterste en zou ik ook niet doen, maar ergens moet een tussenweg zijn. Vijf weken vind ik heel redelijk klinken.

Tsjor

Ik ben al meer dan 23 jaar actief op OO, van buitenlandse afkomst. Je kent me echt al heel lang. Maar het maakt niet uit.
Vriend heeft ADD. Met alle problematische dingen die ermee gepaard zijn: niet kunnen plannen, een realiteitszin dat ver te zoeken is, grote ideeën hebben maar geen 200 euro's spaargeld hebben, uren verdwalen in een studie dat hij opgepakt heeft maar de tentamens niet inplannen, horen dat hij medische klachten heeft die kunnen wijzen op iets vervelends maar weigeren om zich verder te laten testen (dat doe ik in juni, zei hij in maart en nu zegt hij: ik doe het volgend jaar).
Dit trek ik allemaal niet meer. Ik probeer wanhopig dingen te plannen maar het lukt niet vaak, ik weet niet eens wat zijn planning is volgende week. De leuke aspecten van het ADD (creatief, out of the box denken, grappig) kan ik niet meer waarderen. De gedeelde interesses (kunst, muziek) doen er niet meer zo veel toe. Wat ik ook niet meer trek zijn de "moodswings" en de verbale uitvallen dat hij soms heeft, hij kan heel hard zijn in zijn grapjes, maar als ik kritiek heb op iets val ik hem aan en ben ik een bitch. Als ik me zorgen maak over mijn eigen kind, krijg ik vaak te horen dat er niets aan de hand is en dat HIJ pas in een kutsituatie zit, niet ik met mijn vaste baan en een kind die in zes gymnasium zit.
Kortom: hij is niet volwassen en ik probeer alles op te vangen wat van mij soms een vreselijke bitch maak omdat ik probeer controle te houden.
Tijd om te stoppen lijkt mij.

Heel verstandig

Ik weet ook wie je bent. Ik vind het heel verstandig dat je stopt. Volgens mij heb ik je al heel lang en veel te lang en te vaak horen vertellen over deze man.

Eerlijk gezegd: je stopt niet te vroeg. Allesbehalve.

Heel netjes hoor

Hem vijf weken de tijd geven om iets anders te vinden is heel netjes. Verder moet je de problemen laten bij degene van wie ze zijn. Dat met die hond is hij zelf aangegaan. Jij wilde dat al helemaal niet. Het is een volwassen man, die nu voor zichzelf moet gaan zorgen of een andere verzorgster vinden. Laat je geen schuldgevoel aanpraten!

Eens

Het klinkt alsof hij eindelijk moet gaan leren om zelfstandig te worden. De meeste mensen komen in deze fase als ze een jaar of 18-22 zijn. Voor hem is het echt de hoogste tijd dat hij niet meer wordt gepamperd door de een of andere vrouw.

Och Houtplankje

Ik ben ook een soort forumveteraan hier en weet je geschiedenis. Je zegt dat je jezelf wel voor de kop kunt slaan, maar je kunt ook zeggen dat je je best hebt gedaan en nu concludeert dat meer er niet in zit.

Ik denk inderdaad dat je beter die knoop kunt doorhakken en een termijn moet stellen. Je zult waarschijnlijk zien dat hij verder niets onderneemt, bedenk dan wat je volgende stap is (sleutel vervangen, je spullen staan in de garage - niet fijn, maar anders blijft het maar doorsukkelen). Moet er juridisch nog e.e.a. geregeld worden? Ga daarmee beginnen.

En dan is het toch echt zijn pakkie-an hoe hij daarmee om gaat. Hij is een grote jongen, die net als jij en ik worden verondersteld hun zaakjes op orde te hebben of van alles aanpakken om die zaakjes op orde te krijgen, desnoods met hulp (vanwege zijn ADD). ADD is geen excuus, maar kan wel een aanleiding zijn om daar hulp bij te zoeken, wat hij volgens mij gewoon niet doet. En dan houdt het toch echt op met jou als redder. Je hebt je best gedaan, maar dit wordt niet beter, weet je nu. En het belemmert het in jouw ontwikkeling en die van je kind.

Uit eigen ervaring weet ik dat dergelijke personen ook een dramatisch zinkend schip kunnen gaan worden die hun naasten meesleuren naar de absolute ondergang. Zeker als dat zinkende schip alles maar uitstelt en geen hulp aan wil nemen, en onder "hulp aannemen" versta ik iets anders dan passief leunen op iemand die maar weer de kastanjes uit het vuur haalt. Zijn kastanjes uit zijn vuur.

Sterkte, Houtplankje. En verspil je energie niet aan zelfverwijt, dat helpt niemand!

Houtplankje

'Ik ben al meer dan 23 jaar actief op OO, van buitenlandse afkomst. Je kent me echt al heel lang.' Het ligt ook echt aan mij dat ik geen verhalen aan elkaar koppel, soms zelfs niet met dezelfde nick.
Je vriend heeft laten zien dat hij ook bij onverwachte situaties toch wel ergens weer tijdelijk onderdak weet te vinden. In die zin hoef je eigenlijk alleen maar naar jezelf te kijken: als je het aangekondigd hebt komt er een moment, waarop het echt 'nu' is, nu moet je vertrekken.

Tsjor

Eens met Rosie

Hij zal het nu zelf moeten doen, jij hebt lang genoeg aan dit dode paard getrokken. Ieder voor zich zijn jullie vast hele leuke mensen (van jou weet ik dat zeker 😉, van hem geloof ik dat omdat jij hem leuk vond), maar jullie halen elkaars niet zo leuke kanten naar boven. Dan is het verstandig om nu te stoppen.
Ik verwacht ook niet, gezien zijn opstelling tot nu toe, dat hij zelf in actie gaat komen, dus een harde deadline lijkt me noodzakelijk. Stel inderdaad vóór je vakantie, zodat je echt alles achter je kunt laten en tot rust kunt komen, en zodat je zoon en jij het nieuwe jaar rustig kunnen starten.
Je kunt hem suggesties aan de hand doen (zoals b&b en zo) maar ik zou niks voor hem regelen. Dan is het straks niet naar zijn zin of andere problemen en dan heb jij het gedaan. Of zit je vast aan huur die jij dan kunt gaan betalen of zo. Zo ook de hond. Zijn probleem. Misschien kan zijn ex hem toch weer nemen?
Ach, ik vind het zo triest voor je, je hebt zo hard gewerkt en het pakt toch niet goed uit. Eeuwig zonde, maar inderdaad, nu is het tijd om echt goed voor jezelf te zorgen. Je te focussen op je zoon en je werk en de dingen die jij leuk vindt en waar jij energie van krijgt.

Houtplankje

Heel veel sterkte en ik hoop dat je een oplossing vindt die gaat werken.
Ik denk dat ik weet wie je bent. Heb, onder mijn verschillende nicks, regelmatig goede adviezen van je gekregen in ouders en school.

Heel veel sterkte.

Wat naar

Het is altijd naar als een relatie eindigt, ook al weet je dat het de beste oplossing is.

Ik zou zeker niet te lang meer blijven samenwonen. Als je eenmaal het besluit genomen hebt om uit elkaar te gaan, is het moeilijker elkaar nog te kunnen verdragen en liggen ruzies op de loer. Vijf weken vind ik dan best wel lang.

Ik zou hem wel helpen om iets anders te vinden, al is het maar bij vrienden oid. Verder is het echt zijn verantwoordelijkheid hoe hij op zijn werk komt en wat hij met zijn hond doet. Meedenken en oplossingen zoeken kan natuurlijk altijd, maar bot gezegd zijn het verder zijn problemen.

Veel sterkte ermee!

Och Houtplankje

Moeilijke beslissing die je zeker niet licht genomen hebt.
Maar nu moet je doorpakken. Ik zou hem tot 1 december geven om met een oplossing te komen. Is er 1 december geen oplossing, lees andere woonruimte, in het verschiet is dat ook het moment van verhuizen. Dan kun je eventueel als hij wel een plan geeft maar er nog niet in kan een uitloop maar gelegenheid tot het weekend voor kerst voor de verhuizing.

Maar naar een ADD-er kun je beter werken met een heel strakke deadline Andes gaan ze daar toch naar toe werken. Korter de tijd is beter in dit geval.

Sterkte want dit zijn géén leuke beslissingen.

Complimenten

Houtplankje wat moet dit diep uit je tenen moeilijk zijn geweest deze beslissing. En hoe moeilijk zal t nog worden om voet bij stuk te houden als hij echt moet gaan. Daar wil ik alvast heel veel sterkte bij wensen want ook ik ken je n beetje en je wil hem niet de afgrond in helpen! Dus strijk je maar weer over je hart.....
En ook een compliment voor het forum. Wat een fijne lieve reacties. Dat had ik n poosje gemist, het is zo makkelijk om in verwijten en nare opmerkingen te vervallen.
Nogmaals sterkte. Laten we vooral kijken wat we hier kunnen doen om te helpen. Mijn deur staat iig voor je open!

Sterkte houtplankje

Dat is een moeilijke keuze geweest voor je, maar soms is liefde alleen niet genoeg. Ik denk dat het heel redelijk is om te stellen dat je vriend in de komende vijf weken een onderkomen voor zichzelf moet zoeken. Ik zou heel bang zijn dat hij dan letterlijk op straat zou komen, maar meestal blijkt er toch wel iets te regelen, als het echt moet.

Ook van mij sterkte.

Moeilijke beslissing, maar nu hij genomen is begrijp ik dat je moet doorpakken en een ultimatum stellen aan het samenwonen. Je klinkt heel redelijk.
Sterkte de komende tijd, je keuze was vast niet eenvoudig.

Sterkte Houtplankje

Volgens mij heb ik uit eerdere berichten je verhaal aardig kunnen volgen en ik denk echt dat je een hele goede beslissing neemt. Waarschijnlijk kijken jullie allebei over een poos hierop terug en weten dat dit echt een goede beslissing was.
De vijf weken zijn niet heel ruim maar ik denk wel het beste. Langer de tijd geven heeft denk ik niet het gewenste effect want hij lijkt weinig daadkrachtig. Dus ik denk dat je hem op deze manier uiteindelijk toch een soort helpt met doorpakken nu.
Sterkte!

Bedankt

Ik voel me vandaag compleet uitgeput, heel erg verdrietig, maar toch vastberaden en ergens ook opgelucht. Een vreemde combinatie.
Na het feitelijke mededeling vorige week dat ik echt niet verder wil met hem moet ik vanavond het gesprek aangaan over een tijdslijn. En ik weet al dat het erg vervelend gaat worden. Ik weet nog dat hij mij een keer vertelde (helemaal boos) over zijn ex-vrouw..hij had haar horen bellen met een vriendin en vertellen: "ik weet niet wat ik moet doen hij gaat maar niet weg"...
Als ik alleen was zou ik hem waarchijnlijk meer tijd geven. Maar er is mijn zoon en het is voor hem een vervelende situatie. Ik heb het gisteren verteld, hij was verdrietig, want hij is gesteld op mijn vriend, maar had begrip. En hij zei vanochtend bij het weggaan "Het is weer ons tweetjes he mam?!" Ja het is weer ons tweetjes, niet voor heel erg lang meer, hij wordt volgende maand 18, maar daarom is het voor mij super belangrijk dat vriend snel vertrekt.
Ik moet ook mijn leven herinrichten. En daarin ben ik wel stellig: een leven alleen. Ik sluit niet uit dat ik over enkele jaren iemand leer kennen, wie weet, maar nu ben ik op de eerste plaats. En mijn twee ervaringen met relaties na mijn scheiding hebben me geleerd dat ik alleen in mezelf kan vinden wat mij gelukkig maakt, niet in een ander.
Houtplankje