Wel of niet confronteren met vreemdgaan
Help, ik kan wel wat advies gebruiken.
Al ruim één jaar geleden gaf mijn man uit het niets aan dat hij twijfelde over onze toekomst. Dit kwam echt als donderslag bij heldere hemel, we hadden net een 3e kindje gekregen die amper een paar maanden oud was.
Op mijn aandringen naar relatie therapie, maar kwamen niet echt verder. Paar maand later zou hij een nachtje weggaan (werkgerelateerd). Maar ik kwam er achter dat hij helemaal niet met het werk weg was, maar bij een andere vrouw de nacht had doorgebracht.
Eenmaal thuis heb ik hem ermee geconfronteerd. En wat bleef hij de eerste 5 min keihard in mijn gezicht liegen! Uiteindelijk ja, hij had inderdaad bij iemand geslapen. Maar er was niks gebeurd, ze hadden gepraat, en geknuffeld, en hadden er beide een slecht gevoel bij dat ze dit niet weer moesten doen.
Ik geloofde hem, ik geloofde in ons. Want er was niks mis met ons huwelijk.... maar de twijfel bij hem bleef, de twijfel of wij een toekomst hadden samen.
Ik begreep het niet, je bent me aan het aantrekken en dan weer afstoten, en het ging maanden zo door. Een duidelijke reden had hij niet. Dus ik zei wel eens tegen hem: als je nu zou zeggen dat er een ander is, dan valt voor mij zoveel op de plek, ik keur dat niet goed maar ik begrijp dan je gedrag beter ofzo.
Maar nee, dat was niet zo. Hij had ook geen contact meer met haar.
We hebben uiteindelijk besloten voor een time-out, en zijn een aantal weken gaan birdnesten ivm de kinderen. In één van die weken kwam ik er weer achter dat hij op een bewuste avond bij haar was, ik belde hem op en verzon een smoes zodat hij naar huis zou komen.
Ik confronteerde hem direct waar hij vandaan kwam, en volgens eigen zeggen was hij aan het rondrijden. Weer bleef hij eerst keihard ontkennen, maar na een paar minuten ja, hij was inderdaad bij haar. Want hij kon zo fijn met haar praten.
Opnieuw gevraagd om het contact te verbreken, en ik dit niet oké vind. Waarom als het alleen praten is zegt hij het me niet eerlijk? Ik vroeg hem of ik de whatsapp mocht zien, om mij te bewijzen dat het echt alleen maar praten is. Maar dit mocht niet, want dan zou ik zien dat hij over onze relatie praatte en dat wilde hij niet.
Ik zei maar nu denk ik dat er meer tussen jullie is dan alleen praten, je kunt me dat bewijzen door de app te laten zien. Maar nee.. ik mocht het niet zien.
Het birdnesten stopte, hij kwam weer thuis en we gingen een paar 'betere' weken in. Tot een paar weken geleden, ik inlogde bij zijn telefoonprovider en zag dat hij nog geregeld met haar belde! Ik appte hem dat we vanmiddag moeten praten, en hij appt terug ik wil ook met jou praten. Hij viel meteen met de deur in huis, ik wil scheiden.
Ik confronteerde hem daarna weer met de belgeschiedenis van hem, opnieuw in de ontkenning. Heel erg op mij richten: je bent gek, je ziet ze vliegen, je achtervolgt me, je controleert me blablabla.
En ja, op het lange laatste inderdaad.. hij belde nog af en toe met haar. En ze hadden elkaar zelfs de afgelopen maanden een paar keer gezien.
Ik heb hem zovaak gevraagd: heb je nog contact met haar? Nee. Zie je haar nog? Nee. Is er een ander? Nee.
Nu zitten we middenin de scheiding. Wonen nog samen, eerst moet de woning op mijn naam en daarna kan hij kopen. Tot op de dag van vandaag heb ik zijn whatsapp niet mogen zien..
Ik zie nu in dat ik de laatste tijd mijn kop in het zand gestoken heb, want alles wijst erop dat hier al heel lang meer speelt dan alleen maar 'praten'.
Laat ik het zo, want het gaat nu best oke thuis, kunnen prima door één deur en we zorgen nog samen voor de kinderen.
Of... zet ik hem voor de keus. Bewijs je onschuld maar, dat er inderdaad niks speelt, dus laat me de appjes lezen, zo niet dan kun je je koffer pakken en ga je eruit.
Maar dan riskeer ik een vechtscheiding. Wil ik dat?
Maar nu ben ik wellicht veel te lief voor hem, en komt hij er vrij makkelijk mee weg...
Ps. als ik hem eruit zet ben ik fulltime verantwoordelijk voor de kinderen de komende maanden. Want hij heeft geen plek om de kinderen op te vangen. En hem als God in Frankrijk laten leven pas ik ook voor. Dit zit echt met een dilemma..
Wat zouden jullie doen?
Peiling
Zo laten of toch confronteren
Maximaal 2 antwoorden.
Enerzijds is er het gevoel van oneerlijkheid: hij heeft wel de lusten, maar niet de lasten van jullie "relatie". Je wilt hem straffen, maar daarmee straf je tegelijkertijd ook jezelf. Dat moet je niet doen.
Anderzijds is er een verschil in motivatie. Voor hem is de huidige situatie prima. Wat hem betreft mag dit nog wel jaren zo voortduren. Voor jou is de huidige situatie pijnlijk en tijdelijk. Pas als hij weg is kun jij het trauma gaan verwerken dat hij je aangedaan heeft, en je leven opnieuw gaan opbouwen.
En daardoor moet jij de kartrekker zijn in deze scheiding. Dat lees ik ook in je verhaal, dat jij de kar trekt. Jij vraagt je af hoe je de zorg voor de kinderen gaat regelen, hoe je het huis gaan financieren, alles... Hij wil helemaal geen scheiding. Hij heeft de scheiding aangezegd omdat z'n minnares 'm een ultimatum heeft gegeven, maar dat betekent niet dat 'ie de scheiding ook echt gaat regelen, of ueberhaupt duidelijk genoeg gaat aangeven wat 'ie wil zodat jij de scheiding kunt regelen. Het liefst wil hij zo lang mogelijk van twee walletjes blijven eten.
Ga vooral niet praten over wat er gebeurd is. Ga geen excuses vragen. Daarmee duurt alle ellende alleen maar langer. Wees wel zakelijker en minder lief, want als je zo lief blijft als nu heeft hij geen motivatie om in beweging te komen. Minder lief betekent niet praten over koetjes-en-kalfjes, een schema maken wie op welke dagen/tijdstippen voor de kinderen zorgt (en de ander trekt zich dan ook echt terug en eet niet mee), niet samen speculeren over hoe je verder wilt, maar dat pas aan hem presenteren als je je eigen wensen en mogelijkheden helder hebt, en er naartoe werken dat hij het huis verlaat.
Zorg dat jij iemand hebt bij wie je je hart kunt luchten, en met wie je goed kunt sparren over hoe je nu verder wilt. En zodra je weet wat je wilt, ga daarmee naar een advocaat. Jij zult moeten doen wat nodig is om vaart achter de scheiding te krijgen, want hij gaat dat echt niet doen.
Helemaal eens met Syboor. Hij vindt het wel best zo maar voor jou is afwachten meer leed en minder de mogelijkheid aan de verwerking toe te komen. Zet stappen, dan ga je je misschien ook sterker voelen. Als je het van hem af laat hangen ligt de macht bij een ander en ja dat voelt machteloos.
AlisonH schreef op 28-02-2024 om 16:11:
[...]
Ik nam trouwens ook een eigen advocaat, want hij is al veel verder in dit proces dan jij en ik zou er niet al te veel op rekenen dat hij bij het afhandelen van de scheiding ook jouw belang voor ogen houdt.
Hij is "verder" in de zin dat hij allang 'uitgecheckt' is uit de relatie en geen ruk meer geeft om Mariieke. Hartstikke mee eens, neem een advocaat, want je hebt iemand nodig om jouw belangen en die van je kinderen te beschermen. Tegelijkertijd, ga er niet van uit dat hij "verder" is in het willen van de scheiding en het nadenken over een ouderschapsplan. Ga er van uit dat hij dit doet omdat het "moet" van zijn minnares, maar ook dat 'ie haar met het aanzeggen van de scheiding nog maandenlang aan het lijntje kan houden. En juist daarom heb je een advocaat nodig om de boel vlot te trekken; om verder te komen terwijl hij alleen maar lamlendig op de bank ligt te roepen dat hij nog niet precies weet "wat hij wil". (En ja, ondertussen de gezamenlijke bankrekening leefrooft om z'n minnares dure giften en vakanties te geven om haar nog langer aan het lijntje te houden...)
Waarschijnlijk zegt hij tegen Truus dat jij lastig doet en de boel vertraagt en dat hij alleen omwille van de kinderen niet allang weg is. Misschien moet je Truus eens een mailtje sturen hoe de vork in de steel zit.
> Misschien moet je Truus eens een mailtje sturen hoe de vork in de steel zit.
Nee, Mariieke moet helder krijgen wat ze wil en (met haar eigen advocaat) wat haalbaar is. En als dat allemaal voor Mariieke zelf glashelder is en er komt geen beweging in de zaak, dan kan contact met Truus een tactiek zijn.
Dit is zo onwerkelijk. Hij blijft ontkennen, hij blijft keihard liegen in m'n gezicht.. en zegt gewoon dat ik in de war ben, en ze zie vliegen.
Hij heeft hyperventilatie aanvallen, en ook daar krijg ik de schuld van. Waarom kan hij niet eens naar zichzelf kijken?
Waarom blijft hij liegen en ontkennen?
We zijn bijna aan het eind van het officiële gedeelte van het scheidingsproces. Ik kan er echt niet bij dat hij niet eerlijk is.. hij heeft toch niks meer te verliezen.
Ik zeg al tegen hem dat ik 't weet.
Ik ben blij als de scheiding rond is, en hoop dat hij ooit eerlijk met me gaat zijn. Gewoon voor mijn eigen gevoel, een soort bevestiging. Dat ik niet gek was...
Jeetje, wat zorg jij veel voor iedereen om je heen! Ik lees van alles over je man en wat hij wil. Maar wat wil je zelf? Wat heb jij nodig? Heel bewonderenswaardig dat je de relatie met de vader van je kinderen niet wil verpesten door de confrontatie op te zoeken, maar vergeet daarin jezelf niet. Wil je echt stoppen met deze relatie? En als je alleen verder gaat, hoe wil je dan dat je leven eruit ziet? Dit zijn de vragen die je verder gaan helpen. Of de vader van je kinderen ooit de consequenties gaat inzien van zijn handelen, zegt alles over hem en niets over jou. Probeer je aandacht te richten op wat jij nodig hebt om de pijn die hij je heeft aangedaan een plekje te geven. Je draagt het met je mee, maar het hoeft jou niet mee te slepen.
DaniellevanKernebeek schreef op 06-03-2024 om 12:21:
Jeetje, wat zorg jij veel voor iedereen om je heen! Ik lees van alles over je man en wat hij wil. Maar wat wil je zelf? Wat heb jij nodig? Heel bewonderenswaardig dat je de relatie met de vader van je kinderen niet wil verpesten door de confrontatie op te zoeken, maar vergeet daarin jezelf niet. Wil je echt stoppen met deze relatie? En als je alleen verder gaat, hoe wil je dan dat je leven eruit ziet? Dit zijn de vragen die je verder gaan helpen. Of de vader van je kinderen ooit de consequenties gaat inzien van zijn handelen, zegt alles over hem en niets over jou. Probeer je aandacht te richten op wat jij nodig hebt om de pijn die hij je heeft aangedaan een plekje te geven. Je draagt het met je mee, maar het hoeft jou niet mee te slepen.
Ik vind het ZOO ontzettend moeilijk om hem los te laten, om de waarheid los te laten, en om me volledig op mezelf te richten.
Hoe in vredesnaam doen mensen dat?
Want ik wil de waarheid, ik wil dat hij met de billen bloot gaat. Ze vernielen een jong gezin!! Daar kunnen ze toch niet mee weg komen.
En dat.. dat krijg ik maar niet uit m'n kop. Ik ben nog niet in staat geweest om me op mezelf te richten. En ergens maakt me dat heel verdrietig. Want hoe ga ik hieruit komen?
Mariieke schreef op 06-03-2024 om 12:29:
[..]
Ik vind het ZOO ontzettend moeilijk om hem los te laten, om de waarheid los te laten, en om me volledig op mezelf te richten.
Hoe in vredesnaam doen mensen dat?Want ik wil de waarheid, ik wil dat hij met de billen bloot gaat. Ze vernielen een jong gezin!! Daar kunnen ze toch niet mee weg komen.
En dat.. dat krijg ik maar niet uit m'n kop. Ik ben nog niet in staat geweest om me op mezelf te richten. En ergens maakt me dat heel verdrietig. Want hoe ga ik hieruit komen?
Dat lukt niet als hij bij je woont. Er is niks mis met jou, als hij weg is kun je aan dat proces beginnen. Scheiding regelen en daarna zorgen dat hij vertrekt.
Mariieke schreef op 06-03-2024 om 12:29:
[..]
Ik vind het ZOO ontzettend moeilijk om hem los te laten, om de waarheid los te laten, en om me volledig op mezelf te richten.
Hoe in vredesnaam doen mensen dat?Want ik wil de waarheid, ik wil dat hij met de billen bloot gaat. Ze vernielen een jong gezin!! Daar kunnen ze toch niet mee weg komen.
En dat.. dat krijg ik maar niet uit m'n kop. Ik ben nog niet in staat geweest om me op mezelf te richten. En ergens maakt me dat heel verdrietig. Want hoe ga ik hieruit komen?
Dat is ook echt niet makkelijk. En je hoeft de waarheid niet los te laten, want dat wat jij hebt ervaren is de waarheid. In elk geval die van jou. Hij heeft zijn eigen waarheid en het is maar de vraag of hij ooit zich in jou en de kinderen gaat inleven en gaat zien wat zijn waarheid voor gevolgen heeft voor jullie.
Elke seconde dat je stil kan staan bij jezelf, wat jij voelt en wat jij nodig hebt, is een stap in de goede richting. Jouw pijn is echt. En dat hij dit niet lijkt te erkennen maakt het extra pijnlijk. Natuurlijk maakt je dat verdrietig, want jullie hebben ook van elkaar gehouden. Dus hoe ga je hieruit komen: met hele kleine stapjes.
Mariieke schreef op 06-03-2024 om 12:29:
[..]
Ik vind het ZOO ontzettend moeilijk om hem los te laten, om de waarheid los te laten, en om me volledig op mezelf te richten.
Hoe in vredesnaam doen mensen dat?Want ik wil de waarheid, ik wil dat hij met de billen bloot gaat. Ze vernielen een jong gezin!! Daar kunnen ze toch niet mee weg komen.
En dat.. dat krijg ik maar niet uit m'n kop. Ik ben nog niet in staat geweest om me op mezelf te richten. En ergens maakt me dat heel verdrietig. Want hoe ga ik hieruit komen?
Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Maar hier hielp het vooral het te accepteren: Ik wist voor mezelf dat het geen zin had om nog verder te graven en dat er een kans van 99,9% kans was dat ik niet het hele verhaal wist.
Ik snap het wel dat je graag de waarheid wil weten. Maar die ga je echt niet krijgen, tenzij je partner besluit volledige openheid van zaken te geven. En zelfs dan zul je je tot een bepaalde hoogte blijven afvragen of dat wel de waarheid is.
Concentreer je op jezelf en hoe jij hier door heen gaat komen en laat de wensen van je man even lekker op de 44e plek komen. Je moet een trauma door, een vreemdgaande partner en dan ook nog eens een scheiding er boven op. Daar ben je alle energie voor nodig. Alle energie die je nu nog steekt in je partner, is verspilde energie.
Mariieke schreef op 06-03-2024 om 12:17:
Dit is zo onwerkelijk. Hij blijft ontkennen, hij blijft keihard liegen in m'n gezicht.. en zegt gewoon dat ik in de war ben, en ze zie vliegen.
Hij heeft hyperventilatie aanvallen, en ook daar krijg ik de schuld van. Waarom kan hij niet eens naar zichzelf kijken?
Waarom blijft hij liegen en ontkennen?
We zijn bijna aan het eind van het officiële gedeelte van het scheidingsproces. Ik kan er echt niet bij dat hij niet eerlijk is.. hij heeft toch niks meer te verliezen.
Ik zeg al tegen hem dat ik 't weet.
Ik ben blij als de scheiding rond is, en hoop dat hij ooit eerlijk met me gaat zijn. Gewoon voor mijn eigen gevoel, een soort bevestiging. Dat ik niet gek was...
Dat wordt op een gegeven moment een soort van principekwestie voor hem om dat niet toe te geven.
Vreemdgangers ontkennen vaak, leggen vaak de schuld bij de ander neer als er niks meer te ontkennen valt, etc.
Het vervelende is dat vreemdgaan juist dat veroorzaakt: vervreemding. Er is ineens een vreemde derde in je leven en huwelijk, en alles wordt zomaar overhoop gegooid. Je weet niet precies wat hem bewogen heeft om dit te doen, je weet niet precies wat hij gedaan heeft, je weet niet of het wel klopt wat hij zegt etc. Daar heeft iedereen die bedrogen is mee te maken. Het vertrouwen is weg. Zelfs als hij er nu iets over zou zeggen, zou je dat nu dan wel geloven? En waarom dan? Je moet je eigen conclusies trekken en daarop varen. Meer is er niet.
Lieve Mariieke,
Wat zit jij in een nare maar herkenbare situatie, er zijn veel raakvlakken met mijn situatie. Het liegen, bedriegen, het ongeloof, het zoeken naar een verklaring (heeft ie een midlifecrisis, is ie overspannen, wat had ik anders moeten doen?)maar vooral de pijn dat hij jullie gezin kapot maakt en je daar nul invloed op hebt (gehad) omdat hij eerder niet kenbaar heeft gemaakt dat hij het niet meer naar zijn zin had in jullie relatie. Enorm pijnlijk en machteloos. Hier ook een tijd bezig geweest met achterhalen hoe lang de affaire al speelde, hoe vaak ze elkaar zagen etc, het is echt verspilde energie. Hij kan en wil jou helemaal niet de eerlijkheid geven, hij is helemaal niet met jou bezig. Hij is verliefd en wil met die Truus leuke dingen doen, heeft helemaal geen zin in complexe gesprekken met jou. Heel egoïstisch. Misschien dat hij over een paar jaar kan erkennen dat hij het allemaal heel lelijk en fout heeft aangepakt (als de affaire voorbij is, kans is heel groot dat dat gaat gebeuren) maar voorlopig hoef je daar niet op te rekenen. Neem inderdaad een goeie advocaat en houd het richting hem zakelijk. Dit is zijn wens, niet de jouwe, je hebt ermee te dealen dus zo nu en dan de druk opvoeren kan geen kwaad om het voor jezelf rustiger te maken. Hier was er steeds verwarring bij mij omdat we met elkaar onder 1 dak zaten, dat werkt echt niet: ik kon het niet verdragen dat hij al vrolijk verder wilde met zijn nieuwe liefje (en het al serieus met haar over haar kinderwens had gehad) en ik met de brokstukken zat. Tegelijkertijd gaf me dat soms ook weer hoop want hij kon/wilde niet bij haar intrekken en was bij mij (en kids) thuis. Ik heb mede hierom op een gegeven moment voorlopige voorzieningen (tijdelijk alleenrecht op de woning) aangevraagd via advocaat en dat heeft wel wat rust gebracht. Ik hoop voor jou dat dat niet nodig is maar ex maakte hier zulke rare bokkesprongen dat ik wel moest. Laat je in elk geval goed informeren door je advocaat. Regel de zaken eerst en dan kun je daarna rouwen. Heel veel sterkte en kracht gewenst, je bent niet alleen
Wel confronteren, je verdient beter!