Wel of niet informatie delen over jongvolwassenen kinderen

Thera schreef op 11-10-2022 om 14:50:

Of de situatie dat ouders bij elkaar zijn, maar een volwassen kind afstand neemt van één ouder. Mag de ouder met wie nog wel contact is dan niet meer met de andere ouder over het kind praten zonder aan dat kind te vragen wat er wel/niet gedeeld mag worden.

Ik denk dat dat een situatie waarin ouders bij elkaar zijn en een kind zich tegen één van beide keert heel gecompliceerd is. Want kind zal dan nóg meer het gevoel hebben dat de ouder loyaler is aan de andere ouder als die informatie gaat doorvertellen terwijl het kind die zelf niet met die ouder wil delen. En de partner zal vinden dat de andere ouder niet loyaal is aan hem als zij dingen voor hem verzwijgt. Ik denk dat dat niet echt werkt, niet in de relatie tussen de partners en ook niet in de relatie tussen de ouder en het kind. Iedereen zit dan in een lastige positie. Als vrouw en moeder moet je dan de kool en de geit sparen. Jij hoeft dat niet. Ik zou zeggen: wees blij! 

Ik denk dat de beknopte, feitelijk en oppervlakkige informatie die je zou willen delen geen wrijving hoeft op te leveren. Maar toch, waarom zou je dit wíllen doen zonder je kind erbij te betrekken? Ik vind het feit dat er sprake is van narcisme sterk van invloed op jouw ruimte om dingen te vertellen. Je kind is waarschijnlijk extra gevoelig geworden voor dwingend gedrag en grensoverschrijding. Dat vader geprobeerd heeft iemand in te schakelen  om informatie over kind los te peuteren, vind ik ook erg grensoverschrijdend. Ik zou daarom heel zorgvuldig zijn met de grenzen van je kind. Misschien vind jij het overdreven maar dat doet eigenlijk niet echt terzake. Je kind heeft het nodig zelf te bepalen waar de grenzen liggen in relatie tot iemand die die grenzen niet respecteert. 

En om dan nog eens opnieuw terug te komen op je vraag: wat als je nog wel met die narcistische man getrouwd was? Dan zit je toch in een onmogelijke positie? Je bent toch ook niet voor niets van hem gescheiden? Je kunt jouw relatie met je narcistische ex man toch niet veralgemeniseren naar (bijvoorbeeld) een goed functionerend getrouwd stel waarvan één toevallig een slechte band heeft met een kind, voor zover dat überhaupt kan. Als je met zo'n grensoverschrijdende man getrouwd bent, zit je sowieso al behoorlijk in de problemen en heb je niks aan antwoorden op de vraag 'wat is normaal?'

Het kan wel, maar alleen als je daarvoor toestemming hebt van je zoon. Zeker in jullie geval. Precies zoals Mija zo helder beschrijft. Je zoon wil geen contact met zijn vader. Dat is alles wat wij weten. Voor mij vloeit daar vrij logisch uit voort dat hij ook niet wil dat er informatie over hem bij zijn vader terecht komt. Maar misschien vindt hij het juist wel prettig als een ander (jij) die informatie aan vader geeft. De enige die die vraag kan beantwoorden is je zoon. Wat wij ervan vinden of wat ‘normaal’ is, doet niet ter zake.

Thera schreef op 11-10-2022 om 15:32:

Je zegt eigenlijk dat ik mij helemaal niet bezig hoef te houden met de vraag hoe een goed functionerend gezin met informatie delen over volwassen kinderen omgaat. Mijn topic heb ik juist geopend omdat ik door de reacties van mensen nieuwsgierig werd over hoe je hier nou naar moet kijken.
Deel je nooit ongevraagd informatie ovee een volwassen kind? (Ja natuurlijk wel, dus op zich is dat niet een slecht iets)
Doe je dat nog als je gescheiden bent, even in het algemeen? Als beide ouders contact hebben met het kind niet. Wel bij minderjarige kinderen als het nodig is.
Dan heb je de situatie van een kind en een ouder die geen contact hebben bij een gescheiden en niet gescheiden stel. Ik denk dan meer aan: het kan wel, maar het moet goed afgewogen worden welke informatie. En dat geldt dan nog extra sterk in het geval een vermoeden van narcisme is.
Mensen gaan er best wel snel van uit dat ik vast wel gemanipuleerd wordt. Misschien zit dat ook wel achter reacties van mensen, je gaat hem nu dingen vertellen omdat dat van hem moet. Maar zo zit ik daar niet in.

Ik vind dat de informatie over hoe dit in een goed functionerend gezin gaat niet op jullie situatie van toepassing is. 

In een gezin waarin de ouders een goede onderlinge band hebben en een goede relatie met hun kind zal er op een vanzelfsprekende manier over dat kind worden gesproken, simpelweg omdat ze met een drankje op de bank zitten en er dan dingen ter sprake komen. Ook als die ouders scheiden maar wel op goede voet blijven, kunnen ze bij gelegenheid eens uitwisselen hoe ze vinden dat het met hun kind gaat. 

Als een kind geen informatie wil delen met de andere ouder, zul je als moeder ook niet meer vanzelfsprekend informatie kunnen delen met de vader. Zelfs bij een minderjarig kind niet. Als moeder zou ik daarbij wel mijn eigen afweging maken: als ik denk dat het in het belang van mijn kind is om bepaalde informatie aan vader te geven, zou ik dat doen. Het belang van de vader om informatie te ontvangen over zijn kind komt voor mij pas op de tweede plaats. In jullie geval is het niet zozeer de informatie als zodanig die het probleem vormt maar het feit dát er informatie wordt gedeeld, oftewel dat de grens tussen vader en kind wordt doorbroken. Kind heeft die grens om een reden getrokken en het is niet aan jou om die te doorbreken als daar geen heel zwaarwegende redenen voor zijn. Het is helemaal niet van belang of jij gemanipuleerd wordt. Het is gewoon niet aan jou om te bepalen waar de grens van je kind ligt en waar die doorbroken mag worden. Je kind heeft het nodig om de baas te zijn over de eigen grenzen, omdat vader die waarschijnlijk te vaak en te veel overschreden heeft. Jij bent eigenlijk geen partij daarin. Je ex is niet voor niks je ex. Je kunt zeggen: ik blijf altijd samen met hem ouder, maar de opvoeding is voorbij. Actief gezamenlijk ouderschap is facultatief, niet verplicht meer. Dit zou moeten draaien om jouw relatie met je kind, niet om jouw relatie met je ex. Ik begrijp ook eerlijk gezegd niet zo goed waarom jij dat lijntje met je ex zou willen hebben. Waarom wíl je je ex graag informatie geven over je volwassen kind terwijl dat volwassen kind dit zelf niet wil doen? Praten over een derde waar je niet samen verantwoordelijk voor bent, is iets wat je meer doet voor de onderlinge band, niet omwille van het welzijn van die ander. Ik snap dus het belang niet om dat nog te doen.  

ik vind dit een moeilijke vraag. Even voor de beeldvorming: er is dus een jongere zoon (hoe jong?) die contact heeft met vader en oudere zoon wil geen contact meer met vader. Is het altijd zo geweest dat het contact tussen vader en oudste moeilijk was, of is het iets van de laatste tijd? En wil vader een vinger in de pap bij het leven van oudste of wil hij gewoon weten hoe het met hem gaat?
Als er geen nare dingen zijn gebeurt tussen oudste en ex zou ik wel wat info verstrekken aan je ex. Ben je dan bang dat het contact tussen jouw oudste en jezelf verslechterd? 
Mijn ex en ik wisselen nog af en toe informatie over onze kinderen, ook al zijn ze volwassen en wonen ze niet meer thuis. Ik moet zeggen dat het me moeilijk lijkt om mijn ex als vader van onze kinderen niet meer als klankbord te hebben.
Bluebell

Ik fungeerde binnen en later buiten het huwelijk als mediator. Ik gaf zonder informatie door te geven aan kinderen en/of partner aan: joh vraag eens zus of zo, of: bel eens enz. Naar beide partijen, stimulerend tot contact of vertrouwen.
Als ik ex-partner persoonlijk spreek, wat niet veel voorkomt, dan zouden er best een paar onderwerpen voorbij komen, maar informatie deel ik niet, behalve als de kinderen het met ons allebei gedeeld hebben. 

Best een ondankbare rol trouwens hoor, maar het moet soms ivm botsende behoeftes en een onvermogen tot aanpassen.

Ik heb een fijn huwelijk en 4 jongvolwassen kinderen. En wij praten samen veel en vaak over de kinderen. Maar... ik zou niet iets delen wat de kinderen niet zouden willen dat hun vader zou weten. Tenzij het levensbedreigend oid zou zijn. Omgekeerd zou ik het ook geen punt vinden als mijn man dingen zou weten die ik niet zou weten. Het belangrijkst vind ik dat de kinderen op z'n minst bij één persoon hun verhaal kwijt kunnen. 
Het is wel eens voorgekomen dat ik iets niet gedeeld heb. Het kind bepaalt de grens, tenzij ik met een onmogelijk geheim zou worden opgezadeld, dan telt de mijne ook. Of als mijn man iets zeer cruciaals zou missen als hij het niet zou weten.

Thera schreef op 11-10-2022 om 21:22:

[..]

En toen we bij mijn situatie kwamen had hij wel zo iets van: het is achter de rug van je zoon om. Toen ik zei dat dat in zijn geval ook zo was, moest hij daar even heel goed over nadenken en toen greep hij naar zijn hoofd en drong het door dat dit best een ingewikkeld iets is.

Maar daarbij is het toch doorslaggevend dat in het ene geval beide ouders een veilige vertrouwensband hebben met het kind waarover gepraat wordt en dat in jullie geval de vader helemaal niet meer het vertrouwen van jullie zoon heeft, zodanig zelfs dat die de communicatie helemaal heeft beëindigd? 
Ik ben echt wat verbaasd dat je dat enorme verschil zo weinig betekenis lijkt toe te kennen. Want zo ingewikkeld is het niet. 

Je redenen om te praten lijken vooral te gaan over een zekere gekrenktheid dat je ex het aan een ander vraagt in plaats van aan jou, dat je een verplichting voelt om in te gaan op vragen en ‘eerlijk’ te zijn en ‘wat denkt die kennis misschien van mij?’. Maar dat zijn toch dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn? Je ex is aan het peuteren in het leven van jullie zoon. Wees blij dat hij jou daar niet voor gebruikt! En waarom zou jij dat een halt moeten toeroepen? Als die kennis van dat gevraag afwil en zich niet meer als spion wil laten inzetten, kan hij best zelf grenzen stellen. Waarom moet jij die last op je nemen? En waarom zou je expliciet weigeren informatie te geven? Je kan ook zeggen: ik begrijp het, echt rot dat vader en zoon elkaar niet kunnen vinden. En dan wat spijtig hoofdschudden en er verder het zwijgen toe doen. Het hoeft niet door jou te worden opgelost. Het is feitelijk jouw zaak niet eens. Je mag het gewoon loslaten. 

Thera schreef op 11-10-2022 om 22:26:

Natuurlijk snap ik dat grote verschil wel. Maar ik blokkeer wat als mensen die kritiek geven niet aangeven dat er natuurlijk in dat 'achter de rug om' niet iets te dogmatisch zou moeten zitten, als je begrijpt wat ik bedoel.

Er speelt denk ik mee bij mij, dat het er op heeft geleken dat het nog goed kon komen tussen ex en zoon. Voordat ex wegging heb ik het nog een keer gevraagd, gewoon als vraag: zou je wel bij papa op bezoek willen gaan? Hij heeft toen gezegd van wel, omdat hij dan weg kon gaan wanneer hij wilde.

Dat is dan misschien een spiegel van de indruk die ik krijg dat jij lijkt te vinden ‘dat het toch zou moeten kunnen’ omdat het normaal gesproken zou moeten kunnen, terwijl jullie specifieke situatie er helemaal niet naar is.

Het is juist geen dogma. Soms kan het wel. Soms kan het niet. Maar ik begrijp wel dat mensen vinden dat het in deze situatie echt niet kan. Dat vind ik ook. Namelijk tot je kind heeft gezegd dat hij het geen probleem vindt. Heb je het eigenlijk al aan hem gevraagd? Wij buitenstaanders kunnen van alles vinden maar dat is van nul en generlei waarde. Hij gaat erover. Hij kan de discussie met één woord beslechten: ja of nee. Als hij het zegt is dat allebei het goede antwoord.

Ik snap wel dat het verdrietig is dat je zoon en zijn vader zo ver van elkaar afstaan. Als moeder wens je natuurlijk je kinderen een fijne band met hun vader toe. Ik snap ook de verleiding nog wel om daar zelf in te proberen te sturen. Maar met een volwassen kind zou ik dat niet meer doen, en in ieder geval niet door een grens te overschrijden die je kind heeft opgetrokken. Zoals ik al eerder zei komt het op mij ook niet zuiver over wat vader doet. Dat betekent niet dat zijn gevoel of zijn intenties niet oprecht zouden kunnen zijn maar zijn uitvoering, om een kennis op pad te sturen om jou uit te vragen over kind, dat is toch respectloos!? Als jullie kind niet met hem wil praten wegens narcistisch rotgedrag, zou hij die stilte beschaamd moeten uitzitten en deemoedig af en toe moeten vragen of zoon hem weer in genade wil aannemen. Maar hij gaat gewoon weer duwen, manipuleren. Nou is dat natuurlijk logisch bij een narcist, wat kun je anders verwachten? Maar het is aan je kind om te bepalen of hij het erbij wil nemen en het wil leren verdragen om toch nog iets van een vader te hebben. Ik zou me daar verre van houden. Voor je het weet kom jij ertussen te zitten.