Wel of niet informatie delen over jongvolwassenen kinderen
Ik vind het volgende echt lastig om een mening over te hebben. Mijn ex woont nu anderhalf jaar ergens anders. Hj probeert contact te krijgen met onze jongvolwassenen zoon die bij mij woont en dat contact afhoudt. Mijn ex maakt zich zorgen om onze zoon. Hij lucht zijn hart bij een kennis van ons en vraagt of deze kennis af en toe bij mij op bezoek wil komen en zo zelf er wat van te kunnen zien hoe het met onze zoon gaat en het daar ook met mij over te hebben en mij dan ook advies te geven hoe met bepaalde kanten van hem om te gaan. Deze kennis weigert dat, maar spreekt mij wel aan in de stad. Ik weet niet zo goed wat de bedoeling is en als dat een beetje tot mij doordringt app ik hem dat hij mijn ex maar moet doorgeven als hij hem nog een keer spreekt dat ik best wel aan mijn ex er wat over wil meedelen hoe het met onze zoon gaat. En dat het wel raar zou zijn als hij dat wel via iemand anders van mij zou willen horen en niet van mijzelf.
Nu krjg ik hier van mensen in mijn omgeving kritiek op. Dat had ik niet mogen doen.Hoe denken jullie hier over? Met dit in gedachten:
Ook in ‘gezonde’ gezinnen delen ouders wel eens informatie over volwassen kinderen met elkaar zonder te weten of dat kind dat wel wil.
Ik heb het aanbod gedaan dat ik er wel ìets er over wil delen hoe het met zoon gaat, wat natuurlijk niet betekent dat ik dan geen onderscheid meer zal maken in wat ik deel.
tsjor schreef op 19-10-2022 om 22:10:
'Als Thera niet vooraf met zoon bespreekt wat ze wel en niet kan delen, loopt ze het risico dat ze te maken heeft met herrie in haar huis.'
Nu, er is geen herrie gekomen in het huis. Nogmaals: de jongen wil zelf geen contact met vader. Dat is niet hetzelfde als: moeder mag niet met vader praten over de kinderen.
Waarom wil je hel en verdoemenis afroepen over wat Thera gedaan heeft: als je dat doet dan....? Hoezo 'gezonde gezinnen'?
Ik hoop dat je nog een keer terugleest wat de motieven van Thera waren. Ik vind ze adequaat en integer.
Tsjor
Ik vind het jammer dat je mij daarvan beticht. Ik wil juist geen huis op stelten voor Thera, ook al snap ik prima dat ze de vader van haar kinderen enigszins op de hoogte wilt houden hoe het met zijn kinderen gaat. Dat is geen vreemde gedachte; haar inzet om banden te onderhouden zodat ze elkaar niet vervreemden. Door de opstelling van de oudste twee lijkt mij dat nu te vroeg; rust is m.i. belangrijker.
De term ‘gezonde’ gezinnen is een term die Thera in haar TO aanhaalde. Zelf vraag ik mij wel af wat gezonde gezinnen inhoudt; niet gescheiden dus gezond? Ach, je weet nooit wat achter die voordeur plaats vindt. Gezond staat voor open zijn en elkaar kunnen vertrouwen.
Ja, gezond in de zin van niet gescheiden en dan ook niet dat één van de ouders afstand neemt van de andere ouder.
Het is overigens niet mijn bedoeling om banden te onderhouden die er niet zijn. Ik dacht niet, laat ik de banden eens gaan aanhalen tussen ex en mij of als het ware ervoor zorgen dat er door mij een band met zoon kan zijn en zijn vader. Dat kan niet. Ik vind het trouwens een mooi inzicht van Tsjor dat je wel iets voor kan doen naar de kinderen toe door een op een bepaalde manier 'een voorbeeld te zijn' (hoewel dat bij mij in de praktijk meer zit in het spreken over hem, waarbij ik trouwens wel, als de kinderen ergens moeite mee hebben laat merken dat ik hen begrijp, maar waar ik aan de andere kant nooit hatelijk over hem praat en laat merken dat ik wel het goede voor hem zoek. Ikzèlf, zonder te zeggen dat de kinderen dat moeten doen).
Het ging een beetje zo (en misschien heb ik zelf onbedoeld wel voor verwarring gezorgd), het begon bij het feit dat ik hem eenmalig sprak over zoon met een gerichte motivatie. Niet omdat ik dacht dat ik het moest doen. Daar vertelde ik over aan een vriendin. Die schrok en toonde sterke afkeuring. Daar ging ik over nadenken en in dat nadenken dacht ik breder na over het onderwerp (zo was ook de titel van het topic opgesteld). En daardoor slingerden we nogal heen en weer van algemeen naar specifiek.
Ik heb er wel op allerlei manieren van geleerd.
'Dat ik wel het goede voor hem zoek';
Kan je het goede voor een ander zoeken?
Tulia schreef op 20-10-2022 om 11:07:
'Dat ik wel het goede voor hem zoek';
Kan je het goede voor een ander zoeken?
Interessante vraag..
Kan je het doen? Mag je het doen? Moet je het doen? Ten koste van wat allemaal niet..
En dat is dan in het algemeen, maar wat als we het over iemand hebben met een persoonlijkheidsstoornis of met iemand die (als je die term niet wilt gebruiken) als ex afstand van je neemt en zelf niet het goede voor jou zoekt, kun je, moet je en mag je dat dan nog steeds?
Als je ook dat laatste vindt, zoals verschillenden hier wel lijken te vinden, dan zullen daar verschillende motivaties voor te vinden zijn.
Ideële/religieuse
Het voorbeeld willen zijn voor je kinderen, die je het gunt toch nog een soort contact te kunnen krijgen met hun vader
Nog andere...
Weet je of contact met hun vader het goede is?
Ik zelf weet steeds minder naar mate ik ouder wordt. Ook wat goed is voor een ander. Er is wel iets wat ik steeds sterker voor mijzelf weet. Wat vooraan staat: zelfrespect, liefde voor mijzelf. Mijn conditionering was dat het egoïstisch en narcistisch is om van je zelf te houden. Ik weet nu dat dit niet waar is. Narcisme is een gebrek aan eigenliefde, een obsessief handelen naar de aandacht van anderen om de liefde die je jezelf niet kan geven, te compenseren. Zonder zelfliefde heb je niets te geven.
Zou je hier niet puur op kunnen varen? Doe ik iets uit zelfrespect, uit eigenliefde? Of uit schuldgevoel, heb je iets slecht gedaan, of heb je juist keuzes gemaakt uit zelfliefde, wat je nu kan voorleven aan je zoons.
Grootvaders kunnen uitstekende vervangende bevestigende rolmodellen zijn.
Je bedoelde de vraag dus meer als: kun je het goede voor een ander zoeken, want kun je weten wat het goede voor een ander is. Ik denk dat je inderdaad niet altijd kunt weten wat het goede voor een ander is. Heel vaak niet. Maar ik zou nou ook weer niet zeggen dat je nooit kan zeggen wat het goede voor een ander is. In een ander topic hoopt iemand dat haar ex een huis krijgt. Dan is een duidelijk voorbeeld ervan dat het dus wel kan. Ik denk zelf dat ik ook wel tot op zekere hoogte kan bedenken wat het goede voor mijn ex is. Ik moet daar wel bescheiden in zijn dat klopt. Het meeste hecht ik nog waarde aan mijn doel hem te helpen met inzien dat hij een mens is, die fouten maakt, maar dat hij met dat inzicht ook kan leven. Ik weet wel dat de kans erg klein is dat hij dat gaat inzien. En ik moet er ook niet veel energie in stoppen, dat weet ik ook. Nog iets waarmee ik hem denk ik help is dat hij ziet dat ik mij wel redt zonder hem. Beetje ingewikkeld om dat zo te zien. Maar ik heb vaak gedacht toen we nog samen waren, wat heeft hij nou aan een gemanipuleerde vrouw die er dan ook niet meer echt kan zijn voor de kinderen. Hij denkt zelf dat dat beter is, maar ik dacht dat dat niet beter zou zijn voor hem.
Wat je schrijft over zelfrespect en eigenliefde dat het daarom in de eerste plaats moet gaan. Ik ben het wel met je eens dat dat de voorwaarde moet zijn, de basis. Ik moet zeggen, ik heb dat wel. Misschien dat het feit dat anderen dat wel eens betwijfelen, ervoor zorgt dat ik er in gesprekken (en ook wel eens hier op het forum) vastloop, of dat het niet helemaal loopt, de discussie. Een ander heeft dan dat gevoel, maar ik ook. Mijn motivatie is niet om door hem geliefd te worden als ik probeer in het een of ander het goede voor hem te zoeken. Ik heb al jaren geleden bedacht dat ik het van mezelf moet hebben en niet van hem. Maar mijn grote vraag is, kun je dan daarna, als je het inderdaad ook lukt om zelf gelukkig te kunnen zijn, toch nog om iemand geven. En dan ook in de zin dat je voor zo iemand het goede zoekt. Mensen snappen dat wel als het om kinderen gaat, ook als kinderen tijdelijk niets van je moeten weten. Maar een ex die zich dan ook nog tegen je hebt gekeerd, al zeg jij dat ze een 'ziekte' hebben waarom ze dat doen.. Dat ligt moeilijk. En ik snap dat ook wel. Lastig vind ik het wel als dan wordt ingevuld dat je het wel zult doen omdat er met jouzelf iets mis is. Dat hoeft niet zo te zijn namelijk, denk ik. Ik ben er vaak ook niet op bedacht dat mensen dat denken.
En nu is het ook weer niet zo dat ik zoveel doe hoor om het goede voor hem te zoeken. Ik ben daar eigenlijk bijna nooit mee bezig. Maar het gaat er meer om, als je dat soms in een bepaalde situatie wel doet, hoe moet je daar dan tegenaan kijken.
tsjor schreef op 19-10-2022 om 10:54:
Ik herken heel goed, dat kinderen teleurgesteld zijn in hun vader en dan ook afstand nemen: hij is niet de vader zoals ze denken dat een vader zou moeten zijn. Die bewustwording is pijnlijk. Maar zoals je het beschrijft zit er bij haar ook een pijn die nog dieper zit, namelijk dat jij blijkbaar in haar ogen haar kwetsingen niet hebt gezien. Het kan zijn dat het daarom voor haar traumatisch is geworden. Een nare ervaring is naar, maar een nare ervaring die op dat moment niet goed wordt opgevangen kan een trauma worden. Wellicht zou EMDR haar helpen, daar heb ik goede ervaringen mee.
Voor mezelf: ik heb zeker niet alle kwetsingen van de kinderen gezien, sommige verhalen hoorde ik jaren later pas. Het zij zo. Ik heb wel het gevoel dat de kinderen achteraf nog meer geleden hebben onder reacties van mensen die daar radicale standpunten over innamen en vonden dat de kinderen dat ook moesten doen en dat ze baat hadden bij reacties van mensen die respect hadden voor de manier waarop ik ermee omgegaan ben. Ook al wist ik niet alles.
Tsjor
Je hebt dat heel goed door. Ik had hier gisterenavond een bericht over geschreven, wat ik per ongeluk verwijderde. Misschien was dat wel goed, want het was nogal aardig persoonlijk geworden. Ze heeft trouwens EMDR gehad. Ons contact is gelukkig nu wel goed.
Dat tweede deel wat je schrijft intrigeert me wel. Ik weet niet of ik het helemaal snap. Ik denk dat een kind, ook al heeft het zelf afstand genomen, toch moeite heeft met iemand van 'buitenaf' die er nogal makkelijk over praat dat je dat natuurlijk ook moet doen, zonder al die ingewikkelde draadjes zelf te voelen die je nog wel met je verleden en je eigen vader hebt. Zoiets?
Thera, achteraf bekeken vind ik dat ik zelf ook vrij impulsief op je berichten reageerde. Wellicht zonder ze echt goed te lezen.
Ik weet niet precies waarom. Op de een of andere manier kreeg ik altijd een vrij akelig gevoel als je over je partner/ nu ex schreef. Misschien ook niet geheel terecht. (Moeilijk te duiden, maar wat het opriep bij me kan natuurlijk met vanalles te maken hebben, ook met heel persoonlijke zaken van mezelf)
Al met al is het natuurlijk alleen maar positief te noemen dat je alles zo zorgvuldig overweegt en doordenkt.
Thera schreef op 20-10-2022 om 21:36:
Je bedoelde de vraag dus meer als: kun je het goede voor een ander zoeken, want kun je weten wat het goede voor een ander is. Ik denk dat je inderdaad niet altijd kunt weten wat het goede voor een ander is. Heel vaak niet. Maar ik zou nou ook weer niet zeggen dat je nooit kan zeggen wat het goede voor een ander is. In een ander topic hoopt iemand dat haar ex een huis krijgt. Dan is een duidelijk voorbeeld ervan dat het dus wel kan. Ik denk zelf dat ik ook wel tot op zekere hoogte kan bedenken wat het goede voor mijn ex is. Ik moet daar wel bescheiden in zijn dat klopt. Het meeste hecht ik nog waarde aan mijn doel hem te helpen met inzien dat hij een mens is, die fouten maakt, maar dat hij met dat inzicht ook kan leven. Ik weet wel dat de kans erg klein is dat hij dat gaat inzien. En ik moet er ook niet veel energie in stoppen, dat weet ik ook. Nog iets waarmee ik hem denk ik help is dat hij ziet dat ik mij wel redt zonder hem. Beetje ingewikkeld om dat zo te zien. Maar ik heb vaak gedacht toen we nog samen waren, wat heeft hij nou aan een gemanipuleerde vrouw die er dan ook niet meer echt kan zijn voor de kinderen. Hij denkt zelf dat dat beter is, maar ik dacht dat dat niet beter zou zijn voor hem.
Wat je schrijft over zelfrespect en eigenliefde dat het daarom in de eerste plaats moet gaan. Ik ben het wel met je eens dat dat de voorwaarde moet zijn, de basis. Ik moet zeggen, ik heb dat wel. Misschien dat het feit dat anderen dat wel eens betwijfelen, ervoor zorgt dat ik er in gesprekken (en ook wel eens hier op het forum) vastloop, of dat het niet helemaal loopt, de discussie. Een ander heeft dan dat gevoel, maar ik ook. Mijn motivatie is niet om door hem geliefd te worden als ik probeer in het een of ander het goede voor hem te zoeken. Ik heb al jaren geleden bedacht dat ik het van mezelf moet hebben en niet van hem. Maar mijn grote vraag is, kun je dan daarna, als je het inderdaad ook lukt om zelf gelukkig te kunnen zijn, toch nog om iemand geven. En dan ook in de zin dat je voor zo iemand het goede zoekt. Mensen snappen dat wel als het om kinderen gaat, ook als kinderen tijdelijk niets van je moeten weten. Maar een ex die zich dan ook nog tegen je hebt gekeerd, al zeg jij dat ze een 'ziekte' hebben waarom ze dat doen.. Dat ligt moeilijk. En ik snap dat ook wel. Lastig vind ik het wel als dan wordt ingevuld dat je het wel zult doen omdat er met jouzelf iets mis is. Dat hoeft niet zo te zijn namelijk, denk ik. Ik ben er vaak ook niet op bedacht dat mensen dat denken.
En nu is het ook weer niet zo dat ik zoveel doe hoor om het goede voor hem te zoeken. Ik ben daar eigenlijk bijna nooit mee bezig. Maar het gaat er meer om, als je dat soms in een bepaalde situatie wel doet, hoe moet je daar dan tegenaan kijken.
Wat mooi wat je schrijft, dat 'je hem helpt als je het zonder hem redt'. En ook als je hem niet meteen zou helpen, je helpt jezelf en daarmee de wereld.
Of wij 'het goede voor een ander moeten zoeken', daar ben ik niet zo zeker van. Byron Katie, ken je haar, en The Work. Zij stelt het heel scherp: "Vertel anderen niet wat ze moeten doen: je bent God niet! Het is niet jouw business. Het is je zoons/mans business en Gods business. Als jij in het moment bent, is liefde jouw business.. Alles wat buiten je controle/bereik ligt, is Gods zaak." Zij ontslaat je van de taak, om voor anderen het goede te zoeken, anderen zichzelf te laten liefhebben. Dat is wat je probeert te doen, om de ander (je ex) te laten inzien dat hij zichzelf kan accepteren als mens met al zijn zwakten'.
Zou het ook liefde kunnen zijn, als je jezelf ontslaat van deze taak?
'Dat ik wel het goede voor hem zoek'; Kan je het goede voor een ander zoeken?'
Ik dacht dat er stond: het goede in hem zoeken. En dat lijkt mij een vanzelfsprekendheid, wetende wat er ook allemaal aan gekwetstheid ligt. De meeste mensen hebben iets goeds in zich, maar weinig mensen zijn door-en-door slecht. Mijn observatie is dat narcistische mensen wel het goede willen doen, maar geen idee hebben hoe ze dat moeten doen en daar helaas ook niet echt leerbaar in zijn. Maar als er momenten zijn waarop die goede wil doorschijnt, dan is het zeker de moeite waard om daarop te letten. Bijvoorbeeld de zoektocht van ex naar informatie over zijn kind. De manier waarop is natuurlijk absurd en het is ook de vraag of de intentie wel oprecht is. Maar daaronder zit wel een vorm van liefde voor zijn kind. Op een vreemde manier gebracht, dat wel. Door het gesprek aan te gaan ga je in op die onderliggende boodschap. Thera had nog als tweede motief, dat ze zo hoopte te voorkomen dat ex vervelende verhalen rondstrooide, juist omdat hij onwetend was. Dus het was vooral ook ter bescherming van het kind.
Met het pad voor kinderen beschikbaar maken bedoel ik vooral dat je in je eigen gedrag kunt laten zien hoe je met zoiets complex om kunt gaan.
Ik heb een kind wel eens teruggestuurd nadat het weggelopen was bij vader: dat moet je echt met hem uitvechten. Ik heb een kind ook wel eens bij mij gehouden, zonder verder overleg met vader. Het is altijd complex, afhankelijk van de situatie en van het kind, je zit zelf vol twijfels en uiteindelijk weet je nog niet of je nou het goede hebt gedaan. Wat ik, op 1 mislukte poging na, nooit gedaan heb is de conflicten voor hen overgenomen en me vervolgens tot ex gewend. Mij ging het erom dat de kinderen zouden leren hoe ze daarmee om konden gaan, niet dat ex nog zou veranderen.
Tsjor
Thera: 'Het meeste hecht ik nog waarde aan mijn doel hem te helpen met inzien
dat hij een mens is, die fouten maakt, maar dat hij met dat inzicht ook kan leven. Ik weet wel dat de kans erg klein is dat hij dat gaat inzien.'
Dat doel zou ik echt los laten. Mijn ervaring is dat hij niet inziet dat hij iets fout doet, de fouten liggen bij anderen, bij de kinderen, bij jou. Je kunt hem niet meer veranderen, zeker niet nu jullie gescheiden zijn. Ik dacht ook ooit dat een overdosis liefde geven hem zou kunnen veranderen, maar zo werkt het niet, helaas. Er zit een blijvend onvermogen onder om 'de ander' echt te zien. Mijn zoon vertelde eens dat een psycholoog blijkbaar tegen ex had gezegd dat het tijd werd dat hij voor zichzelf koos. waarop mijn zoon aan mij vroeg: 'Mam, denk je dat dat pappa's probleem is?' Ik heb toen eerlijk gezegd: 'Nee, dat denk ik niet, maar dat weet die psycholoog niet.' Hij was zelf al oud en wijs genoeg om te weten dat dat niet het probleem was, in elk geval niet zoals ze hem hadden meegemaakt.
Tsjor
Thera, vervelend om te lezen dat EMDR je dochter niet geholpen heeft. Wellicht is er teveel gefocust op haar ervaringen met haar vader en te weinig op haar ervaren gebrek aan steun bij jou. Ik hoop dat ze er wel uitkomt en dat jij niet meer bang hoeft te zijn haar te verliezen door jouw reacties.
Tsjor